Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Καθιστώ γνωστό στις αναγνώστριες και στους αναγνώστες μου ότι το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικού περιεχομένου άρθρων μου, τα αφιερώνω σαν ελάχιστη προσφορά, στα ατελείωτα μαρτύρια και τις θυσίες του Ελληνικού λαού, ενός λαού που ονειρεύτηκε μια ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΔΙΚΑΙΟΚΡΑΤΙΚΗ, χωρίς ντόπιους και ξένους προστάτες, χωρίς Μεσσίες και δικτάτορες και χωρίς Διεθνή Νομισματικά Ταμεία και Τροϊκανούς.


                                                                                  ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ

ΥΠΑΡΧΕΙ μια πολύ πρακτική και σωστή μέθοδος για να απαντά κανείς σε κακοήθη κριτική, σε προσωπικές επιθέσεις, σε δόλιες ενέργειες, σε σκόπιμη διοχέτευση ψευδών πληροφοριών, στην παραποίηση και διαστρέβλωση γεγονότων και προσωπικών δεδομένων. Να μην απαντάς διόλου.  Ή ακόμα να μην απαντάς παρά με ασάφειες, αοριστίες και υπεκφυγές. Ή τέλος να μην απαντάς παρά με επικλήσεις του «εθνικού συμφέροντος», που κινδυνεύει απ’ τις ερωτήσεις και επομένως απαγορεύει τις απαντήσεις.
Η τρίπτυχη αυτή μέθοδος ανθεί στην Καστοριά περισσότερο κι απ’ την «Φαιδράν πορτοκαλέαν», έστω κι αν εφαρμόζεται σε θέματα διόλου φαιδρά. Σε μια δημοκρατία, έστω και αναπηρική όπως η Ελληνική, ακρογωνιαίος λίθος είναι ο έλεγχος των αρχόντων από τους αρχομένους, αλλά και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης – δημοσιογράφων, που πρέπει να εκφράζουν ελεύθερα και με παρρησία την γνώμη τους. «Γνώρισμα της ελευθερίας είναι η παρρησία» έλεγε ο Δημόκριτος. Χωρίς την παρρησία η Δημοκρατία είναι αδιανόητη. Στη δημοκρατική πολιτεία επικρατεί Ελευθερία και παρρησία προσθέτει ο Μέγας Πλάτων. Και ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Πολύβιος επαινούσε την Αρχαία Αχαϊκή Συμπολιτεία που αποτελούσε «δημοκρατίας αληθινής σύστημα» επειδή εφαρμόζει «ισηγορίαν» και «παρρησίαν». Αλλά η παρρησία δεν λειτουργεί σαν στοιχείο της δημοκρατίας παρά όταν αποβλέπει στον έλεγχο της εξουσίας και των διαμορφωτών της «Τέταρτης Εξουσίας», των δημοσιογράφων, είτε χωρίς εισαγωγικά, είτε με «εισαγωγικά». Γιατί μόνον με τον έλεγχο εξασφαλίζεται «η προστασία της κάθε μορφής εξουσίας» από τις άλλες και «η προστασία του λαού» απέναντι σε όλες τις εξουσίες.
Έλεγχος όμως δεν σημαίνει κριτική στο κενό, ή αυθαίρετη, αρνητική, κακοήθης και ανεξέλεγκτη κριτική. Το δημοκρατικό δικαίωμα της παρρησίας, της ελευθερίας του λόγου, μένει δώρον άδωρον, αν δεν συνοδεύεται και από την υποχρέωση να δίνουν λόγο στο λαό εκείνοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, που ασκούν την τέταρτη εξουσία, τα Μ.Μ.Ε. Ο συντάκτης αυτού του άρθρου, όχι μόνον αποδέχεται την κριτική, αλλά και την αποζητά έντονα. Όμως επιθυμεί, μια κριτική τεκμηριωμένη, αξιολογική, αντικειμενική και καλόπιστη. Όχι μια κριτική κενή περιεχομένου, διαστρεβλωτική, υποτιμητική σε ένα γίγαντα του πνεύματος, όπως τον χαρακτηρίζουν δεκάδες κορυφαίοι πολιτικοί και πνευματικοί άνθρωποι της χώρας. Η απάντηση θα δίδεται μέσω του «ΜΠΛΟΓΚ» του Πάνου Κρίκη panoskrikis.blogspot.gr και άλλων με ένα «σποτ», πασίγνωστης πολιτικής και πνευματικής προσωπικότητας της χώρας.    
·                     
Αθήνα 10/5/1995
ΑΝΤΩΝΗΣ  ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗΣ
ΕΚΔΟΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ»

ΠΑΝΟΣ   ΚΡΙΚΗΣ

Ο Πάνος Κρίκης με τους αγώνες, την πολιτική του σκέψη και το εν γένει πνευματικό του έργο, αναδεικνύεται σε μία από τις πιο μαχητικές, εντιμότερες και συνεπέστερες ιδεολογικά φωνές στον τόπο μας. Από τους πλέον ανιδιοτελείς και σεμνούς θιασώτες της ΕΑΜικής Αριστεράς – ΕΛΔ – (Τσιριμώκος, Σβώλος κλπ), υπέστη σωρεία διώξεων και δοκιμασιών χωρίς την παραμικρή επένδυση και ηθική ή υλική ωφέλεια. Με ανάλογο ήθος υπηρέτησε την Δικηγορία και την μη στρατευμένη πολιτικά δημοσιογραφία, αναγάγοντάς την σε λαμπρό λειτούργημα. Αποτελεί κοινή, θα έλεγα πεποίθηση ότι ο Πάνος Κρίκης με τον τρόπο που λειτούργησε και λειτουργεί ειδικά τα τελευταία χρόνια ως αρθρογράφος, ιστορικός και συγγραφέας αποτελεί πολύτιμο κεφάλαιο για την Ελλάδα, τις αδέσμευτες ιδεολογικά προοδευτικές δυνάμεις και την σκεπτόμενη Ελληνική διανόηση.
                     
                                   ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗΣ
                                  ΕΚΔΟΤΗΣ – ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ
                                  «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ»



ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Πέραν των όσων λεπτομερώς και εν εκτάσει κατά καιρούς έγραψα και εξέθεσα για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, για παράδειγμα δεκάδες άρθρα και το βιβλίο μου «Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» σήμερα θεωρώ επιβεβλημένο να παραθέσω συμπληρωματικά και τα παρακάτω ιστορικά στοιχεία – ντοκουμέντα προς ισχυροποίηση της ιστορικής αλήθειας, που και στην περίπτωση αυτή δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις και παρανοήσεις.
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος ως κορυφαίος σύγχρονος αρχαιολόγος, ο αείμνηστος Μανόλης Ανδρόνικος, έγραψε στην εφημερίδα «Το Βήμα» της 18ης Σεπτεμβρίου 1983:
«Η οριστική απάντηση στο ερώτημα της καταγωγής των αρχαίων Μακεδόνων βρίσκεται στις επιγραφές, τις 70 επιτύμβιες στήλες της Βεργίνας, αλλά και τις άλλες 5.000 Ελληνικές επιγραφές, οι οποίες με Ελληνικά ονόματα, τους Ελληνικούς θεούς δεν αφήνουν περιθώρια αντιρρήσεων για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας από την αρχαιότητα».
·                  Ο διεθνώς γνωστός Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Μιχάλης Σακελλαρίου, σε ομιλία του δημοσιευθείσα ολόκληρη στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Μακεδονία» αναφέρει:
«Αναμφισβήτητη επιστημονικά η ταυτότητα των Μακεδόνων. Όλα τα κείμενα που διασώθηκαν είναι γραμμένα στην Ελληνική, όπως είναι η γλώσσα, η συνείδηση, τα ανθρωπωνύμια και τα τοπωνύμια». Το έργο του στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών και μόνο, δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία.
·                Η Σύγκλητος της Ακαδημίας Αθηνών την 17η Ιανουαρίου 1992 έθεσε υπ’ όψη της επιστημονικής κοινότητας ότι:
«Η ψευδεπίγραφη Μακεδονία διεκδικεί την πραγματική Μακεδονία που είναι τμήμα της Ελλάδος και κατοικείται από Έλληνες. Η ομόσπονδη Γιουγκοσλαβική αυτή Δημοκρατία έχει δικαίωμα να γίνει κυρίαρχο κράτος. Δεν δικαιούται όμως να αποκτήσει με διεθνή αναγνώριση ένα πλεονέκτημα, που δεν έχει κανένα κράτος στον κόσμο. Να χρησιμοποιεί όνομα που και μόνο προπαγανδίζει εδαφικές επιδιώξεις».
·                Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Αθηνών την 11η Ιανουαρίου 1993 έστειλε επιστολή σε όλα τα Ισραηλιτικά Συνέδρια και αναφέρει:
«Η Ιουδαϊκή Θρησκεία και φιλολογία αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα του αρχαίου εθνολογικού χαρακτήρα των Μακεδόνων ως Ελλήνων».
·                Στο Κουβέιτ  βρίσκεται η νήσος Φαίλακα. Στο νησί αυτό υπάρχει Ελληνιστικός Ναός της Αρτέμιδος. Στο εκδοθέν από το Υπουργείο Πολιτισμού του Κουβέιτ Λεύκωμα, υπάρχουν μόνο Ελληνικές επιγραφές και σε μια σελίδα αναφέρει: «Greek coins in Failaka» και δίπλα έχει την κεφαλή του Αλεξάνδρου, ο οποίος όταν τον πληροφόρησαν τον 4ο αιώνα π.Χ. για το νησί, το ονόμασε Ίκαρο. Οι Κουβετιανοί, αλλά και οι λαοί της Ανατολής, θα γελούν όταν πληροφορηθούν ότι οι Σκοπιανοί και οι ανιστόρητοι συμπαραστάτες τους, θεωρούν τον Αλέξανδρο ως μη Έλληνα.  


Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

Εν κατακλείδι, αντικειμενικά και χωρίς επιφυλάξεις, η λογική και η ιστορική αλήθεια είναι μία και μοναδική. Οι Μακεδόνες από τα βάθη των αιώνων μέχρι των ημερών μας, όχι μόνον ήταν και είναι Έλληνες, αλλά σύμφωνα με τον Πατέρα της Ιστορίας Ηρόδοτο, αποτελούν τον πρωταρχικό πυρήνα του Ελληνικού Έθνους. Πέραν τούτου, η Μακεδονία δεν είναι ανέκαθεν, μόνον το προς Βορρά προπύργιο της Άμυνας του Ελληνισμού, το απ’ αιώνες «πρόφραγμα» κατά της εισβολής των βαρβαρικών Φυλών στον Ελληνικό χώρο, αλλά και το βάθρο της Ελληνικής και Παγκόσμιας Ιστορίας και του Πολιτισμού.
Σήμερα που παραχαράσσεται και πλαστογραφείται βάναυσα η ιστορία, και τα Σκόπια παρά κάθε έννοιας δικαίου και ηθικής, σφετερίζονται και οικειοποιούνται το όνομα «Μακεδονία» ολόκληρος ο Ελληνισμός, ενωμένος και ομόψυχος, πρέπει και επιβάλλεται να βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνιση και είναι πανέτοιμος για κάθε θυσία, προκειμένου να υπερασπισθεί την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και τα αναμφισβήτητα και αδιαπραγμάτευτα και απαράγραπτα δίκαιά της. Να υπερασπισθεί την Ελληνικότητα και την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της Μακεδονίας, η οποία ως τείχος και προμαχώνας του Ελληνισμού με τους συνεχείς αγώνες της εναντίον των βαρβάρων, απέτρεψε πολλές φορές την υποδούλωση της Ελλάδας και έγινε συντελεστής του Ελληνικού πολιτιστικού μεγαλείου της.






Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η - ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΒΑΡΑΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΨΗΦΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Ο Λαϊκισμός της «αλλαγής» και η εξεγερτική συνθηματολογία υπέρ του «τρίτου δρόμου» προς τον ψευτοσοσιαλισμό του Πα.Σο.Κ. οδήγησαν, τελικά, την Ελλάδα στην γενική κατάρρευση και την εξαθλίωση στην λεωφόρο της καταστροφής. Σήμερα, τρεις  στους πέντε Έλληνες ζουν κάτω από το  όριο της φτώχειας, όπως προκύπτει από στατιστικά στοιχεία. Η «αλλαγή» κυριάρχησε. Το Πα.Σο.Κ  κυβέρνησε 21 χρόνια ως πράσινο και 9 χρόνια ως μπλε η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Από τότε κορυφώθηκαν: Οι πλασματικές υπερωρίες, που καταβάλλονται χωρίς εργασία (!). Οι εκατοντάδες άχρηστοι σύμβουλοι Υπουργών, βουλευτών, Γενικών Γραμματέων Υπουργείων, Διοικητών ΔΕΚΟ και λοιπά. Οι υπεράριθμοι, που αμείβονται για εργασία που δεν χρειάζεται (!). Οι κάθε λογής επιδοματούχοι, που διευρύνουν τα ελλείμματα (!). Η διαφθορά και η διαπλοκή στην Ελλάδα στο αποκορύφωμά της! Το κράτος ανακαταδικάσθηκε γιατί απατηλά εμφάνισε ως γεωργικές αποζημιώσεις, επιδοτήσεις απαγορευμένες και ψηφοθηρικές. Κληθήκαμε να επιστρέψουμε (επί πλέον) 425 εκ. €. Συνοπτικά: Αναδείξαμε ένα νεοελληνικό κράτος απατεώνα, με πολίτες, καθ’ ομοίωσή του και φυγόπονους (!!!).
 Η αναισχυντία έκδηλη, η κατάρρευση ραγδαία: Αλλοδαπός επενδυτής σημαίνει φυσιογνωμία μυθική. Ουδείς επενδύει σε άτιμο κράτος. Φεύγουν τρέχοντας (και) οι ημεδαποί, και οι καταναλωτές. Εκατοντάδες επιχειρήσεις μετεγκαθίστανται σε Μάλτα, Βουλγαρία, Σερβία, Τουρκία κ.ο.κ. Στην Ελλάδα μένουν «κουφάρια». Οι παραμεθόριοι ψωνίζουν εκείθεν των συνόρων. Γέμισαν οι δρόμοι ζητιάνους. Ατέλειωτες οι ουρές στα συσσίτια της Εκκλησίας κλπ. Εκεί μας κατάντησαν τα δύο κόμματα εξουσίας, που κυβέρνησαν την Ελλάδα μας από το 1981 και μετά, δηλαδή το Πα.Σο.Κ. και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Γι’ αυτό εν όψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου πρέπει με την ψήφο μας να αποδοκιμάσουμε και να δηλώσουμε με την αντίθεσή μας ψηφίζοντας τον Συ.Ριζ.Α., ένα κόμμα που ελπίζω δεν θα διαψεύσει τις ελπίδες και προσδοκίες του Ελληνικού λαού, για ένα καλύτερο μέλλον. Και σε τοπικό επίπεδο σταυρό προτίμησης κατά βούληση. Και οι τέσσερις είναι αξιόλογοι.
                                                                        
                                                                            ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ
Για μένα, που υπηρετώ επί δεκαετίες ευσυνείδητα και αντικειμενικά την πολιτική, κοινωνική και πνευματική δημοσιογραφία, που είμαι σταθερός και ακλόνητος στις Αρχές μου και που το πνευματικό μου εν γένει έργο ποτέ δεν καθορίζεται από πολιτικές και κοινωνικές σκοπιμότητες, ποτέ δεν ισχύει το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», για να δικαιολογηθούν πολιτικές πράξεις και συμπεριφορές πολιτικά και κοινωνικά κατακριτέες, όπως για παράδειγμα το πάντρεμα διαφορετικών πολιτικών προσώπων από άλλους πολιτικούς χώρους που ζημίωσαν τη χώρα.  
Έτσι, θεωρώ τη σύζευξη Συ.Ριζ.Α. – Θεοδώρας Τζάκρη πολιτικό σφάλμα, γιατί η κ. Τζάκρη ως υφυπουργός της Κυβέρνησης του Πα.Σο.Κ. έχει και ατομική και συλλογική ευθύνη για το κατάντημα της χώρας. Όπως επίσης δεν συμφωνώ και για την ένταξη στον Συ.Ριζ.Α. του Φωτόπουλου, πρώην Προέδρου Καίσαρα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που βύθιζε τη χώρα στο σκότος, αδιαφορώντας για τις ολέθριες οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που είχε το Μπλάκ Άουτ για την Ελλάδα.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ:
ΚΥΡΙΟΥΣ
1)                 ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΠΡΟΕΔΡΟΝ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.- Ε.Κ.Μ.

2)                 ΜΑΝΟΛΗΝ ΓΛΕΖΟΝ  

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΗΛΩΣΗ

Προ ημερών δημοσιεύτηκε σε τοπικό site ένα επιθετικό – απαξιωτικό κείμενο, εναντίον του τοπικού Βουλευτή του Συ.Ριζ.Α. κ. Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, το περιεχόμενο του οποίου αποδόθηκε στον αρθρογράφο κ. Πάνο Κρίκη. Επ’ αυτού, έχω να δηλώσω σαφώς, χωρίς να αφήνω κανένα περιθώριο παρανοήσεων, με σαφήνεια, καθαρότητα και χωρίς αοριστίες και επιφυλάξεις τα εξής:
Σε καμιά χρονική περίοδο και σε καμιά περίπτωση δεν έγραψα κείμενο γραπτού λόγου, αναφερόμενο στην προσωπικότητα, τις εν γένει πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες και του έργου του κ. Διαμαντόπουλου. Επίσης δηλώνω, ότι ποτέ δεν απέστειλα μήνυμα με e-mail στα τοπικά Μ.Μ.Ε. με κατονομασία Διαμαντόπουλος. Εξ άλλου, τονίζω με έμφαση, ότι δεν αρμόζει στο πολιτικό μου και κοινωνικό ήθος και στην εν γένει πνευματική και πολιτικο-κοινωνική μου κουλτούρα, η χρησιμοποίηση λέξεων, που να προσβάλουν την τιμή και την αξιοπρέπεια του άλλου. Πιστεύω ότι το όλον θέμα έχει κατασκευαστεί και πήρε μεγάλες διαστάσεις δημοσιότητος λόγω της προεκλογικής έξαψης, είναι μια σκευωρία σε βάρος εμού και του κ. Πέτρου Σμιξιώτη του site «ΟΛΑ ΔΕΚΑ», ή ακόμα μια κακοστημένη προβοκάτσια, δηλαδή μια ενσυνείδητη ενέργεια, προκειμένου κάποιος να πλήξει τον κ. Διαμαντόπουλο εν όψει των εκλογών της 25ης τ.μ.
                       Κυριακή 18/01/2015
                      Πάνος Κρίκης
                        Αρθρογράφος – Ιστορικός – Συγγραφέας

ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ:
1)                 ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ κ. Διαμαντόπουλου

2)                 Πέτρον Σμιξιώτην «ΟΛΑ ΔΕΚΑ»

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΗΘΟΥΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

«Η είσοδός μου στην Ακαδημία των ηθικών και
πολιτικών επιστημών οφείλεται στο γεγονός ότι
πάντοτε θεώρησα ότι στη δημόσια ζωή δεν πρέπει
ποτέ να χωρίζουμε την ηθική από την πολιτική».
                           ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Η πολιτική και η ηθική είναι αδιαίρετο ζεύγμα και όταν η πρώτη ασκείται δίχως τα φίλτρα της δεύτερης, τότε η πρώτη καταντά, καταλήγει σε «απάτη και παναργία» κατά τον θείο Πλάτωνα. Όταν αναφέρομαι και γράφω για ηθική στην πολιτική δεν εννοώ την ηθική του παρθενικού υμένα της ανύμφευτης κόρης, γιατί η αληθινή ηθική δεν βρίσκεται εκεί αλλά στη συνείδηση, στο χαρακτήρα του ανθρώπου και είναι η αλήθεια, η αρετή, η εντιμότητα, η ευθύτητα, η ειλικρίνεια, τα καθαρά χέρια και η αδαμάντινη της συνειδήσεως του δημόσιου άνδρα. Εάν στον πόλεμο το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια – όπως λέγεται – στην ελληνική πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια το πρώτο θύμα υπήρξε το δημόσιο, το πολιτικό ήθος το οποίο είναι ανύπαρκτο. Όλες οι κρίσεις της ανθρωπότητας είναι κυρίως και πρωτίστως ηθικές και δευτερευόντως οικονομικές. Της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας, προηγήθηκε ένας αχαλίνωτος, ξέφρενος λαϊκισμός του οποίου βασικό χαρακτηριστικό ήταν η έλλειψη δημόσιου/πολιτικού ήθους. Η πολιτική στην Ελλάδα, ενίοτε, ασκείται δίχως αρχές, αρετή και ήθος που σκοπό είχε την κατάκτηση της εξουσίας, την διατήρησή της, τη νομή της και τη λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου, από την κομματική νομενκλατούρα, η οποία εμπλούτισε αθέμιτα και ανέντιμα.
Οι στοχεύσεις, η πολιτική ρότα των πολιτικών σήμερα είναι μονόδρομος. Δεν φτάνουν τα οικονομικά προγράμματα, δεν αρκεί μόνο η ανάκαμψη της οικονομίας, εάν δεν γίνει μια ανάταση του ήθους στη χώρα μας.
Ζητείται ήθος. Απαιτείται μια ειρηνική επανάσταση ψυχών και συνειδήσεων. Δεν αρκούν οι παραπομπές στη δικαιοσύνη και η καταδίκη των κλεφτών! Δεν μπορεί η χώρα να ζει με τους εισαγγελείς, χρειάζεται νέους ανθρώπους με γνώσεις, ικανότητες και πρωτίστως με ηθικά προσόντα. Οι νέοι είναι αδιάφοροι και απαξιώνουν τους πολιτικούς. Η ανανέωση της πολιτικής είναι το πρόσημο των χρόνων μας. Αυτή την ειρηνική επανάσταση ήθους, πρέπει να την κηρύξουν οι αρχηγοί των κομμάτων και να απευθυνθούν προς την νεολαία της χώρας. Αυτή θα ανανεώσει την πολιτική ζωή, αυτή θα ανακτήσει την χαμένη τιμή της πολιτικής, αυτή θα επανασυνδέσει την πολιτική με την ηθική.

Εάν δεν γίνει η ειρηνική επανάσταση ήθους και αρετής, τα γεγονότα θα επαναλαμβάνονται και η πολιτική ζωή θα είναι λαμπρό στάδιο για κλέφτες και λωποδύτες! Έτσι λοιπόν το επιτακτικό λαϊκό αίτημα είναι η δημιουργία μιας νέας πολιτικής ζωής πιο δίκαιης και πιο ηθικής. Σε αυτήν την Νέα Ελλάδα, ας βροντήξει η Δικαιοσύνη και ας λάμψει η Αξιοκρατία και η Πολιτική Αρετή.   

ΑΝΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΔΕΣ, ΦΕΡΕΓΓΥΟΙ, ΕΝΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ

Το έχω ξαναγράψει ότι η χρεοκοπία δεν είναι μόνον οικονομική. Έχει προηγηθεί και η πολιτική και η ηθική χρεοκοπία. Δηλαδή, η αποσάθρωση των θεμελίων. Σ’ αυτό τον σωρό των ερειπίων δεν μπορούμε να κτίσουμε τίποτα. Ακόμα κι αν βρούμε δανεικά από τις αγορές της Ασίας, ακόμα και αν πουλήσουμε δημόσιες γαίες, ακίνητα, επιχειρήσεις, μνημεία. Πάλι σαθρό θα είναι το οικοδόμημα. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, και αγωνιζόμαστε για να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν.
Με το να επαναλαμβάνουμε όμως καθημερινά ότι υπεύθυνος για το κατάντημα της Ελλάδος είναι μόνον ο πολιτικός κόσμος, δεν κερδίζουμε τίποτα. Απλά κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, γιατί κι εμείς, ο ανεύθυνος και ανώριμος πολιτικά και κοινωνικά αυτός λαός, αντί να επιλέξει τους αριστείς, αυτούς που εμπνέουν εμπιστοσύνη, επιλέγει τους φαύλους, κοινώς τα λεγόμενα «λαμόγια». Διότι, υπάρχουν δυνάμεις, υπάρχουν αποθέματα ζωτικότητας σε ανθρώπινο δυναμικό εντός του ελληνικού χώρου για να πραγματοποιήσουν Ηράκλειο άθλο.
Σημαντικότατη προϋπόθεση για την έξοδο από την βαθύτατη κρίση που μαστίζει την χώρα και την οδηγεί στο χάος, είναι να υπάρξουν ηγέτες φιλοπάτριδες, ηθικοί, ανιδιοτελείς, ανεξάρτητοι και όχι άβουλοι και πολιτικά εξαρτημένοι από τον ιμπεριαλιστή και φιλοπόλεμο Ομπάμα, την Γερμανίδα Μέρκελ που εφαρμόζει στυγνή οικονομική και κοινωνική πολιτική σε βάρος πολλών κρατών, που θα εμπνεύσουν τους Έλληνες, να κυνηγήσουν τον εθνικό στόχο της αναγέννησης της χώρας. Η αποστολή αυτή είναι Ηράκλεια και φαντάζει αδύνατη, σε μια κοινωνία που έχει εθιστεί να ακούει – εν γνώσει της – ψέματα και με αφέλεια παιδιών 3 ετών, να πιστεύει σε μαγικές λύσεις.
Αναζητείται τώρα ο ικανός ηγέτης που έχει ανάγκη ο τόπος για να αλλάξει την μοίρα του. Διότι τους τελευταίους τραγικούς μήνες είμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς περιφρόνησης της ανθρωπιάς. Και είμαστε μάρτυρες της αποθέωσης, της ανηθικότητας και της αρπαγής. Ο κόσμος εξακολουθεί να υφίσταται από το ελεεινό Κράτος πρωτοφανή οικονομική αφαίμαξη. Η κοινωνική ένταση έχει κορυφωθεί, ο λαός έχει παραφρονήσει κυριολεκτικά και έχει βγει στους δρόμους αναζητών τα προς το ζειν. Και Κύριος οίδε τί θα συμβεί στις προσεχείς ώρες αν δεν συνετισθούν οι κυβερνώντες. 
Η Ελλάδα που στο παρελθόν ανέδειξε σπουδαίους και κορυφαίους πολιτικούς ηγέτες, έχει την ατυχία, μετά τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή να έχει πολιτικούς ηγέτες της δεκάρας, μετριότητες, ασήμαντους. Και όχι μόνον πολιτικούς ηγέτες, αλλά και θρησκευτικούς και πνευματικούς ταγούς, χαμηλού επιπέδου και δυνατοτήτων. Πάντα με τις φωτεινές εξαιρέσεις.


ΑΡΘΡΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

«Πονάω  που  βλέπω  όλα  να   σαπίζουν
 σ΄  αυτόν   τον  τόπο.    Στην     εξουσία 
πάντοτε   οι    φαύλοι.   Κι΄  αν   φανεί 
κάποιος  μια  μέρα   έντιμος,   σε   δέκα
μέρες  σκαρτεύει.   Φέρνεις    άλλον,
 βγαίνει    χειρότερος»
   ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ 
 (Εκκλησιάζουσες  στίχοι 174-179)

            Στην εποχή μας, το πολιτικό ήθος και η πολιτική ηθική σταδιακά εξαφανίζονται, ξεχνιούνται και αντικαθίστανται από πρακτικές ήκιστα τιμητικές για τους πολιτικούς μας και το πολιτικό μας γίγνεσθαι Αντί του ήθους, της αρετής και της εντιμότητας, επικρατεί ένας χυδαίος πολιτικός τυχοδιωκτισμός, ένας πολιτικός ακροβατισμός, ο οποίος, με γρήγορη πορεία οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική κατάρρευση, στην κοινωνική, στην πολιτική και πολιτισμική, στην παρακμή, στην ανεργία, στην κρίση Αρχών και Αξιών, στο σημερινό χάος και στα αδιέξοδα, στη φτώχεια, στον μαρασμό, σε μια ηθική διολίσθηση, σε μια πολιτική και κοινωνική παρακμή, και όχι μόνον.
            Τα φαινόμενα της πολιτικής αυτής κατολίσθησης, της έλλειψης ήθους, πολιτικής ηθικής και αρετής, ασφαλώς δεν είναι τωρινά, δεν είναι επακόλουθο και συνέπεια όσων συμβαίνουν σήμερα, στα χρόνια μας, όπου ο πολιτικός αμοραλισμός κυριαρχεί, έναντι παγίων αρχών και αξιών της Ελληνικής Φυλής. Είναι κι΄ αυτά φαινόμενα και διαχρονικά και υπαρκτά. Με μια όμως ειδοποιό διαφορά : Το μέγεθος και η έκταση ποτέ δεν προσέλαβαν επικίνδυνες και απειλητικές διαστάσεις, ώστε να οδηγηθεί το Κράτος, η κοινωνία, το πολιτικό μας σύστημα σε πλήρη αποδιοργάνωση, σε παράλυση, στο χάος.
            Όταν αναφέρομαι στο πολιτικό ήθος, την πολιτική ηθική και αρετή των πολιτικών (γυναικών και ανδρών), εννοώ πως οι πολιτικοί μας οφείλουν να έχουν κάποιες έμφυτες ιδιότητες, κάποια κοινά γνωρίσματα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά  που να βρίσκονται σε στοιχειώδη τουλάχιστον αρμονία με την ηθική και τις ευγενείς παραδόσεις της φυλής μας. Το ήθος και η ηθική των πολιτικών μας πρέπει να είναι εναρμονισμένο στους θεσμοθετημένους κανόνες της Ελληνικής κοινωνίας, κανόνες που σφυρηλατήθηκαν από χρόνια και οι οποίοι καθορίζουν την συμπεριφορά των πολιτικών με βάση το κοινωνικά αποδεκτό, το καλό και το κακό, πάντα όμως σύμφωνα με την παραδεδεγμένη ηθική της αστικής τάξης, όπως διαμορφώθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
            Σήμερα το ήθος και η ηθική των πολιτικών μας βρίσκονται στο κατώτατο σημείο της εξελικτικής πορείας τριών περίπου χιλιετηρίδων, η δε άρνηση της καθολικής ισχύος των ηθικών αξιών και η κριτική αναίρεση και απόρριψη ηθικών κανόνων και αρχών, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Η έλλειψη, η ανεπάρκεια και η απουσία ήθους από την πλειονότητα των πολιτικών είναι το βασικό δομικό χαρακτηριστικό στοιχείο της αποσύνθεσης, της παρατηρούμενης μεγάλης πολιτικής διαφθοράς. Η πολιτική σήψη των τελευταίων χρόνων, την οποίαν παρήγαγε η ακολασία και η ατιμωρησία είναι τοσούτον προχωρημένη, ώστε είναι αδύνατον να διεξαχθεί το έργο της επανίδρυσης και ανόρθωσης με τα υπάρχοντα πρόσωπα  του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, τους εξώνητους και κομματικοποιημένους δημοσιογράφους των Μ.Μ.Ε. και της έντυπης προπαγανδιστικής δημοσιογραφίας που θέλουν να επιβάλλουν με τρόπο απόλυτο, αθέμιτο και εξοργιστικό τις απόψεις ενός κόμματος επάνω σε μια δραστηριότητα πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική.
            Ο πολιτικός είναι το άτομο που παράγει πολιτική που σημαίνει ότι δια της πολιτικής διευθύνονται οργανώνονται τα πολιτικά συστήματα και οι ανθρώπινες κοινωνίες. Όταν η διαφθορά και η εξοικείωση του πολιτικού μας οργανισμού με την ανηθικότητα έχουν κυριεύσει τον δημόσιο βίο, ποίοι θα καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου; Μιας και η κύρια απασχόληση του πολιτικού είναι η δημόσια ζωή, οι δημόσιες υποθέσεις, τα κοινά, οι πολιτικοί μας πρέπει και επιβάλλεται να είναι ενάρετοι. Διαχρονικό λοιπόν το στίγμα της πολιτικής διαφθοράς και επίκαιρα τα λόγια του Ισοκράτη, αυτού του μεγάλου ρήτορα των Αθηνών του 5ου αιώνα π.χ. «οι χειρότεροι εξουσιάζουν τους καλύτερους και οι πιο κουτοί τους μυαλωμένους, ή το ήθος όλων των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των κυβερνώντων». Τότε όμως υπήρχαν και πολιτικοί άνδρες του αναστήματος του Δημοσθένη που χωρίς φόβο διακήρυτταν σε οξείς τόνους και σε κάθε κατεύθυνση : «Κρίνω και αποφασίζω χωρίς υστεροβουλία, χωρίς να προσδοκώ οικονομικό όφελος. Κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι κέρδισα κάτι από τους λόγους και τις πράξεις μου στην πολιτική ζωή».
            Πολιτικές παρακαταθήκες με διαχρονική εμβέλεια και αξία. Πόσοι από τους πολιτικούς μας μπορούν να επαναλάβουν άφοβοι και υπερήφανοι αυτά τα λόγια του Δημοσθένη ; Ποίοι έχουν την πολιτική γενναιότητα, την ηθική ακεραιότητα και την έντιμη συμπεριφορά ώστε να βροντοφωνήσουν :
 τέρμα  ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ, τέρμα ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΚΡΟΒΑΤΙΣΜΟΣ, τέρμα η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ, τέρμα η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, τέρμα οι πελατειακές σχέσεις, τέρματέρμα.
Ως μη δογματικός και μη ισοπεδώνων τα πάντα, πιστεύω ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί μας σάπιοι, διεφθαρμένοι ή εξαχρειωμένοι. Ευτυχώς υπάρχουν και πολλοί έντιμοι και ενάρετοι πολιτικοί. Και αυτό αποτελεί ένα παρήγορο γεγονός που δίδει ελπίδες για τη θεραπεία των καρκινωμάτων, αν και η σήψη έχει διαποτίσει ολόκληρο το σύστημα. Η διαφθορά τρέφεται και γιγαντώνεται, αποτελεί το οξυγόνο του συστήματος, γι΄ αυτό για τη θεραπεία της απαιτούνται μέτρα ριζοσπαστικά, μέτρα αποφασιστικά, μέτρα σκληρά. Έχουμε ηθικό και εθνικό χρέος έναντι της Ελληνικής κοινωνίας, των νέων της Ελλάδος και των επερχομένων γενεών να αντιταχθούμε αποφασιστικά και δυναμικά στον περαιτέρω εκμαυλισμό της πολιτικής ζωής και στα πρόσωπα που ασκούν αυτού του είδους πολιτικήν.
            «Ο κόμπος έφτασε στο χτένι». Όχι άλλη ανοχή, έφτασε η ώρα για άμεσα και δραστικά μέτρα. Πρέπει να δοθεί ένα τέρμα στη διαφθορά, στα σκάνδαλα, στις παρανομίες, στη διαπλοκή, σε όσα εκχυδαΐζουν τον δημόσιο βίο της χώρας μας, σε όλα τα φαινόμενα που επιδρούν αρνητικά στα κοινωνικά στρώματα και αποτελούν τροχοπέδη στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική πρόοδο του λαού και του τόπου.
            «Η ανανέωση, η έξοδος από την κρίση και από το τέλμα που καλύπτει την πολιτική και κοινωνική ζωή, ο αγώνας κατά της διαπλοκής, και της διαφθοράς, απαιτεί την στράτευση όλων των υγιών δυνάμεων της χώρας».
Και να μη ξεχνάμε ότι ο Κώστας Καραμανλής επαγγέλθηκε δημόσια με βερμπαλιστικά πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού, την περιβόητη και περίφημη «επανίδρυση του κράτους», η οποία ήταν, όπως αποδείχτηκε, λόγος χωρίς περιεχόμενο, ένα μετεκλογικό πυροτέχνημα.
Ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου επαγγέλθηκε την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, ανόρθωση της οικονομίας της χώρας, την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής και άλλα πολλά ηχηρά, εντυπωσιακά και ευχάριστα, τα οποία δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν λόγω της σήψης όλου του συστήματος, των μηχανισμών που εξέθρεψε το παλαιό και νέο ΠΑΣΟΚ και διατήρησε αλώβητους η Νέα Δημοκρατία, και με αυθαίρετο τρόπο αποτελούν συνεξουσία, π.χ. συνδικάτα και συνδικαλιστές.
Επίσης, πολλοί, από τους υπουργούς, βουλευτές και μεγαλοστελέχη του νέου ΠΑΣΟΚ είναι παλαιοκομματικοί, σχετίζονται με το οπισθοδρομικό πολιτικό κατεστημένο, είναι υποχείρια των Μ.Μ.Ε., ενεργούσαν καιροσκοπικά και ήταν αντίθετοι σε κάθε μορφή πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού εκσυγχρονισμού. Όλοι αυτοί εμπόδισαν κάθε προσπάθεια και ενέργεια ριζικής εξυγίανσης του δημόσιου βίου της χώρας, όπως και τα κόμματα της αριστεράς, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑ.Ο.Σ. Γι’ αυτό φθάσαμε στα αδιέξοδα.


ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Σε κάθε χώρα, για να αντιμετωπισθεί οιαδήποτε κρίση, πρέπει να υπάρχει οργανωμένο και λειτουργούν κράτος, αλλά και κοινωνία με αρχές. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Οι σκεπτόμενοι, οι εχέφρονες και καλώς πληροφορημένοι πολίτες γνωρίζουν, ότι εκείνος που αλλοίωσε και κατέλυσε το κράτος, διέλυσε τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας και εξάλειψε πατροπαράδοτες αρχές της κοινωνίας μας, ήταν ο ιδρυτής του ψευδεπίγραφου σοσιαλιστικού κινήματος, ο Ανδρέας Παπανδρέου, από της ανόδου στην εξουσία το 1981.
Αυτή η λαίλαπα του Ανδρεϊκού λαϊκισμού, των πελατειακών σχέσεων και της κομματοκρατίας και κομματοκυριαρχίας, κατήργησαν και διέλυσαν τα πάντα. Αυτός και οι άμεσοι συνεργάτες του όπως ο δικός μας ανεπάγγελτος «Καίσαρας» Φ. Π., εισήγαγαν την κομματική προπαγάνδα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Υπέθαλψαν και κάλυψαν τις καταλήψεις τούτων. Ανέδειξαν τον συνδικαλισμό σε παράγοντα της δημόσιας ζωής και τα στελέχη του σε βουλευτές και υπουργούς. Χαρακτήρισαν τους φωνασκούντες οπαδούς τους των διαφόρων συγκεντρώσεων ως κυρίαρχο σώμα, στη θέληση του οποίου οφείλουν να συμμορφώνονται ακόμη και τα δικαστήρια. Και τέλος νομιμοποίησαν την συναλλαγή των πολιτικών με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, αναγνώρισαν το περίφημο «δωράκι προς εαυτόν», σε κάποιον Πρόεδρο ΔΕΚΟ.


Πολλοί από αυτούς τους πάλαι ποτέ κομματικούς κομισάριους που εξέθρεψε το ΠαΣοΚ, σήμερα συγκυβερνούν την Ελλάδα με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του Αντώνη Σαμαρά. ΑΙΣΧΟΣ.

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΗΨΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Μέσα στο γενικό πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό κλίμα της παρακμής και της διαφθοράς που διανύουμε, είναι αναγκαίο να αναζητούμε κάποια ελπίδα, πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο και να βρεθούν τρόποι για το ξεπέρασμα όλων των κρίσεων που ταλαιπωρούν, ταλανίζουν και προκαλούν τεράστιες καταστροφές στην χώρα. Κάτι το θετικό και ευοίωνο που δεν θα προέρχεται από πολιτικούς και κόμματα. Αλλά από ενεργούς πολίτες ως θετική στάση και παρέμβαση στην παρακμιακή τροχιά του τόπου, για την οποία – λιγότερο ή περισσότερο – ευθύνονται τα κόμματα εξουσίας. Χρειάζεται θετική αντίδραση όλων των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας μας, των δυνάμεων εκείνων που αντιτίθενται στον σημερινό οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και ηθικό ξεπεσμό.
Σήμερα, προκειμένου να ξεπεραστούν τα συσσωρευμένα προβλήματα και να βγει η χώρα απ’ όλα τα αδιέξοδα, υπάρχει η ανάγκη μιας εκτεταμένης ομαδικής προσπάθειας, μιας σταυροφορίας με απώτερο, μοναδικό και αντικειμενικό σκοπό «την αναζήτηση λύσεων για το ξεπέρασμα των κρίσεων», που προκαλούν μεγάλη δυστυχία, ανεργία, φτώχεια, δοκιμασίες και ψυχικά προβλήματα. Πρωτίστως Εθνική Ενότητα και Ομοψυχία και μετωπική ρήξη, έντονη αντιπαράθεση και εξέγερση κατά των κατεστημένων πολιτικών και κοινωνικών παραδοσιακών ομάδων, υπεύθυνων για τα αδιέξοδα.
Ανατροπή των αντικοινωνικών ομάδων και εργατοϋπαλληλικών τάξεων, του στείρου συνδικαλισμού και όσων έχουν περιβληθεί με το ένδυμα της εξουσίας και καταδυναστεύουν την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.

Χρειάζεται πνευματικό ξύπνημα, δηλαδή  «αφύπνιση των πληβείων και δευτέρας κατηγορίας πολιτών» της χώρας και έντονη εποικοδομητική πολιτική δραστηριότητα, για την «Σωτηρία της Πατρίδος».  

ΜΑΥΡΟ ΣΤΙΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΥΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

 «Κακόν είναι να άρχεσαι από τους χειρότερους».

Χ
είριστο και ανυπόφορο είναι να έχεις Υπουργούς, Βουλευτές, Νομάρχες, Δημάρχους και άλλους καρεκλοκένταυρους κατώτερους σε αξία και ήθος. Για να λύσουμε βασικά προβλήματα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας που έχουν άμεση σχέση με τη διακυβέρνηση της χώρας, στην άσκηση της εξουσίας σε όλους τους τομείς και την ποιότητα της ζωής μας, πρέπει να επιδείξουμε ενδιαφέρον για την ποιότητα των αρχόντων μας, των προσώπων δηλαδή που ασκούν την πολιτική εξουσία και ιδίως εκείνων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, στις Νομαρχίες, Δήμους και Κοινότητες γιατί η ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού κυμαίνεται από το κακό έως το μέτριο, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Είναι ελάχιστοι οι πολιτικοί στις μέρες μας οι οποίοι έχουν αίσθηση εθνικού καθήκοντος και ευθύνης και θέλουν πράγματι να αφήσουν κάτι πίσω τους. Όταν τους ακούς να μιλάνε, έχεις την εντύπωση πως εργάζονται για κάποιο ίδρυμα μελετών του εξωτερικού και συμμετέχουν στην κυβέρνηση στο πλαίσιο κάποιας εκπαιδευτικής αποστολής. Περιγράφουν με μελανά χρώματα την κατάσταση στον τομέα τους!
Γι’ αυτό εν όψει εκλογών – Εθνικών, Νομαρχιακών και Δημοτικών – οποτεδήποτε και αν αυτές γίνονται, επιβάλλεται να σοβαρευτούμε λίγο και ας στείλουμε στα σπίτια τους, μαυρίζοντας επιτέλους, όσους απέτυχαν στο συγκεκριμένο έργο που είχαν αναλάβει, όποιο και αν είναι αυτό. Αν δεν «τιμωρήσουμε» τους πολιτικούς που τα έκαναν θάλασσα επειδή απλά και μόνο είναι καλοί στα ρουσφέτια ή τα επικοινωνιακά τρικ, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Οι περισσότεροι κανονικοί άνθρωποι δουλεύουν σκληρά και καταλαβαίνουν τι θα πει ο κίνδυνος της απόλυσης. Αν δεν κάνουν τη δουλειά τους καλά, αν δεν παράγουν, απολύονται. Οι πολιτικοί, ειδικά μάλιστα εκείνοι που δεν δούλεψαν ποτέ στην «πιάτσα» πριν εκλεγούν, σπανίως νοιώθουν αυτόν τον κίνδυνο. Και γι’ αυτό φταίμε εμείς όλοι μας και βεβαίως τα ΜΜΕ, που συχνά συγκαλύπτουν την ανικανότητα για να κάνουν τις δικές τους παρελκόμενες δουλειές.
Αν η Ελλάδα είχε ένα Κράτος που δούλευε ρολόι και με δικούς του αυτοματισμούς, δεν θα μας πείραζε και πολύ η ποιότητα των πολιτικών. Ο συνδυασμός, όμως, ξεπερασμένων και ανεπαρκών πολιτικών με ένα διαλυμένο κράτος, χωρίς πραγματική «σπονδυλική στήλη», είναι τραγικός και δεν μπορεί να συνεχισθεί. Οδήγησε τη χώρα στην αποδιοργάνωση, στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ηθική κατρακύλα.



ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ, ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ

Κάποτε η πολιτική προσέλκυε τους άριστους, τους καλύτερους πολίτες, εκείνους που ήταν καταξιωμένοι επαγγελματικά και κοινωνικά. Τα κόμματα ακολουθώντας τον παραπάνω κανόνα, προσπαθούσαν να βάλουν στα ψηφοδέλτιά τους άτομα, που θα τα κοσμούσαν και θα συγκέντρωναν την επιδοκιμασία ακόμη και των αντιπάλων τους. Γιατί η πολιτική δεν εθεωρείτο επάγγελμα, πολύ περισσότερο μέσο και εφαλτήριο για πλουτισμό και οι υποψήφιοι για συμμετοχή στις εκλογές, περνούσαν από πολλά κόσκινα. Πρωτίστως ήταν φιλοπάτριδες, άτομα της προσφοράς και της θυσίας για το καλό του τόπου και των πολιτών. Άλλωστε και οι περισσότεροι αρχηγοί των κομμάτων ήταν άτομα υψηλού επιπέδου και έθεταν το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και το προσωπικό και γι’ αυτό αναγνωρίζονταν ως πραγματικοί ηγέτες.

Το πολιτικό τοπίο, το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, διαφοροποιείται ολοκληρωτικά, από το 1974 τη Μεταπολίτευση και μετά, όταν το ΠαΣοΚ κατέκτησε την εξουσία και έγινε κόμμα κυβερνητικό – εξουσιαστικό. Από τότε η κατάσταση άλλαξε ριζικά και αντί τα ψηφοδέλτια των κομμάτων να τα κοσμούν με την παρουσία τους οι «αριστείς», συμβαίνει το αντίθετο. Ανεπάγγελτοι, τυχοδιώκτες, καιροσκόποι, φαύλοι και πρόσωπα της διαπλοκής, είναι κατά κύριο λόγο οι υποψήφιοι βουλευτές, οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες κλπ. Ένα φαινόμενο ενδημικό και ολέθριο για την Ελλάδα. Το ΠαΣοΚ, στη συνέχεια έχει πιστό μιμητή αυτού του αχρείου και ηθικά απαξιωτικού προτύπου, την «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» και τα άλλα μικρά και μεγάλα κόμματα. Εκεί μας οδήγησε το ψευδοσοσιαλιστικό και ψευτοπροοδευτικό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου.   

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

Και ενώ η Ελλάδα υπό το βάρος της εγκληματικής πολιτικής των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης και των πολιτικών των δύο κομμάτων εξουσίας (ΠαΣοΚ – Ν.Δ), αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, των συνδικαλιστών και άλλων τυχοδιωκτών της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που είναι στην εξουσία σήμερα, ασχολούνται με άλλα και όχι με την σωτηρία της χώρας. Το έχω γράψει κατά κόρον, ότι το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και ηθικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα, οφείλεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στα κόμματα εξουσίας τους πολιτικούς αυτών των κομμάτων, στους πολιτικούς της αντιπολίτευσης και άλλους καθοριστικούς παράγοντες.
Και ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του πολιτικού μας συστήματος το τελευταίο αυτό διάστημα είναι ότι στέρησε από την ελληνική κοινωνία κάθε ίχνος ελπίδας. Κανονικά, οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας θα έπρεπε να εμψυχώνουν την κοινωνία και να δημιουργούν προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο. Δυστυχώς δεν το πράττουν. Με την άκρως αρνητική στάση τους εντείνουν το αδιέξοδο στο οποίο έχουν οι ίδιοι περιαγάγει τον τόπο. Ακόμη και την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την παρουσιάζουν ως αναγκαίο κακό. Και όχι ως ευκαιρία για την ανασύνταξη της χώρας μας, προς ένα καλύτερο μέλλον.
Για να μπορέσει η χώρα μας να ξεπεράσει τα σημερινά αδιέξοδα απαιτούνται όχι μόνο θυσίες, αλλά και πολύ δραστικά μέτρα, όπως αναθεώρηση άρθρων του Συντάγματος κλπ. Αυτό είναι γνωστό. Όμως εδώ προκύπτει ότι κανένας δεν φέρεται διατεθειμένος να υποβληθεί ο ίδιος σε θυσίες. Όλοι θέλουν και ζητούν να τις υποστούν οι άλλοι. Και πρώτο και χειρότερο στην εν λόγω συμπεριφορά είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα. Οι πολιτικοί αρνούνται να αλλάξουν συμπεριφορά. Εξακολουθούν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για τις ευθύνες της καταβαράθρωσης και των αδιεξόδων.
Η κοινωνία μας χρειάζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε αποτελεσματικά μέτρα και την ελπίδα. Και με την στάση του, το πολιτικό μας σύστημα τέτοια ελπίδα δεν δίνει. Απλώς αναπαράγει τον κακό του εαυτό που μας έφερε ως εδώ. Ο κόσμος ήθελε να ακούσει από τους πολιτικούς αρχηγούς που εκπροσωπούν το 80% του εκλογικού σώματος, ότι συμφώνησαν να γίνουν δέκα σωστά πράγματα και ότι αυτά θα γίνουν τώρα. Και κυρίως ήθελε να τους δει να εξέρχονται από το Μέγαρο Μαξίμου μαζί και να δηλώνουν από κοινού ότι θα κάνουν τα πάντα για να εξαγάγουν τον τόπο το ταχύτερο από την σημερινή κρίση. Τέτοια εικόνα δυστυχώς δεν είδαμε. Και είναι αυτό που αποστερεί από τον τόπο κάθε ελπίδα και προοπτική.

Εγώ ως αρθρογράφος, από Αθηναϊκή εφημερίδα και δύο τοπικές τους «ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» και τον «ΠΟΛΙΤΗ» πρότεινα λύσεις και έδινα ελπίδες. Είναι γνωστό ότι το ισχύον Σύνταγμα η κομματοκρατία το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα της. Τα ερωτήματα απαιτούν έκτακτη ευφυΐα ακομμάτιστων συνταγματολόγων και το είδος σπανίζει. Ο απλός πολίτης αποθέτει ελπίδες μόνο σε μια εκ βάθρων αναθεώρηση του Συντάγματος. 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ

Η Ελληνική κοινωνία αποδείχτηκε ότι είναι μια κοινωνία ευνουχισμένη, αναποτελεσματική και μια κοινωνία εγκληματικής ανοχής. Αφού λοιπόν τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, το αποτέλεσμά της σήμερα είναι ότι αναγκαζόμαστε να υποκύψουμε σε επώδυνα μέτρα, γιατί ποτέ δεν θελήσαμε να νοικοκυρέψουμε τα του οίκου μας. Καταντήσαμε μια κοινωνία ευνουχισμένη και εγκληματικής ανοχής, αφού αντί να επιλύουμε τα προβλήματα, συστηματικά, τα κουκουλώνουμε και κρυβόμαστε πίσω από αυτά.
 Ανεχτήκαμε επί τέσσερις δεκαετίες όλους τους τυχοδιώκτες της πολιτικής, τους γραφειοκράτες, τους ανίκανους, τους μιζαδόρους, τους κλέφτες και τους απατεώνες, που έγιναν πρότυπα συμπεριφοράς. Ο τίμιος και ειλικρινής θεωρείται απλά… βλάξ. Τροφοδοτήσαμε  τη διαφθορά, το βόλεμα με μέσο, το φακελάκι, την αναξιοκρατία, την ασυδοσία, την ανομία, τον αλλοπρόσαλλο κομματοκρατούμενο και κομματοκυρίαρχο συνδικαλισμό. Ικανοποιούμαστε με το τίποτα και επαναπαυόμαστε στο μίζερο, στο ανεπαρκές. Εθιστήκαμε στο να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον και ταυτόχρονα, χλευάζουμε άριστες πρακτικές άλλων ευρωπαϊκών κρατών.
Θεωρούμε φυσιολογικό, νοσοκομεία να υπολειτουργούν, με αχρησιμοποίητο, πανάκριβο και ασύστολα υπερτιμολογημένο εξοπλισμό! Ανεχθήκαμε ανεξέλεγκτη συνταγογραφία  και απ’ ευθείας αναθέσεις με παμπόνηρο τρόπο. Κανείς ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για την απόλυτη αδιαφάνεια και ασυδοσία στον χώρο της υγείας, αλλά και της παιδείας. Φτιάξαμε ΤΕΙ και ανεχόμαστε φοιτητές να εισάγονται με μηδενικές κυριολεκτικά επιδόσεις, διότι έτσι… αναπτύσσεται η περιφέρεια! Είδαμε καθηγητές μέσης εκπαίδευσης να απασχολούνται για μια ώρα την εβδομάδα και να πληρώνονται για 40! Και τι δεν είδαμε και τι δεν ενθαρρύναμε και τι δεν υποθάλψαμε.
Βλέπουμε με συμπάθεια όσους κλείνουν δρόμους, τα λιμάνια, τις επιχειρήσεις και γενικώς τα σπίτια, κυρίως των φτωχών. Έχουμε κατανόηση για την αστυνομία που τους προστατεύει και προκαλεί με σαδισμό «έμφραγμα» στην κυκλοφορία. Ανεχόμαστε τον εργολάβο του δημοσίου που «τα πήρε χοντρά», αλλά άφησε ημιτελές το έργο, τον δήμαρχο που κάνει άχρηστα, κακότεχνα, πανάκριβα έργα βιτρίνας, με προφανέστατο στόχο το ίδιον όφελος.
Δεν διαμαρτυρόμαστε για τον αγρότη, άσχετα με το δίκαιο των αιτημάτων του, που κλείνει κατά βούληση την εθνική οδό και θεωρούμε φυσιολογικό το 40% της ντομάτας που καταναλώνουμε να παράγεται στην Ολλανδία και τα σκόρδα στην Αργεντινή! Δεν επαναστατούμε όταν το ΠΑΜΕ αποκλείει ξενοδοχεία και λιμάνια και διώχνει κρουαζιερόπλοια και τουρίστες. Δεν σκεφτόμαστε καν ότι όπως ΠΑΜΕ σε λίγο θα… πεινάμε!
Ανεχόμαστε τον αργόσχολο δημόσιο ή δημοτικό υπάλληλο, που δεν προσφέρει τίποτα, παρά τον μισθό που εισπράττει, και ανταμείβουμε «επιχειρηματίες» που μας προσφέρουν σε πανάκριβες τιμές άθλια ποιότητα με κακή συμπεριφορά.
Ανεχόμαστε τον κάθε ασυνείδητο που ρυπαίνει δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, που προκαλεί ηχορύπανση, ανεχόμαστε τον συνάδελφο να μην δουλεύει και να μας «δουλεύει», δεν αντιδρούμε όταν τα ΜΜΕ δίνουν βήμα σε άχρηστους για να «παραθυριάζουν» και να μας «παραμυθιάζουν». Ανεχόμαστε τον κάθε κατεργάρη και την πονηριά του.
Ανεχθήκαμε όλα τα υπουργεία, με ναυαρχίδα το Υπουργείο διαχρονικού εκμαυλισμού και διαφθοράς (Αγροτικής Ανάπτυξης) να σκορπάει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σαν στραγάλια! Τα 20 εκατ. ευρώ σε λογαριασμούς κινητής τηλεφωνίας αυτού του Υπουργείου που πλήρωσε ο Έλληνας φορολογούμενος σε μία μόνο τριετία, είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Με τέτοια μυαλά, πολιτικές και πρακτικές, οδηγηθήκαμε στο σημερινό χάος. Ο Έλληνας, όμως, έχει και κάποια μοναδικά χαρίσματα. Έχει μπέσα, φιλότιμο, είναι λεβέντης, μπορεί να είναι εργατικός, είναι τολμηρός, διορατικός, αγαπάει την οικογένειά του και πονάει τον τόπο του (ιδίως αν κατάγεται από την περιφέρεια), έχει φιλοδοξίες. Ωστόσο βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και έχει χάσει σημαντικές αρχές και αξίες. Δεν υπάρχει κανείς να τον εμπνεύσει, να τον καθοδηγήσει και να του δώσει αισιοδοξία. Γι’ αυτό βουλιάξαμε.
Αναρωτήθηκαν ποτέ οι πολιτικοί ηγέτες αυτής της χώρας ότι οι δικές τους πρακτικές, ο λαϊκισμός, η ψηφοθηρία, το ρουσφέτι και η ρεμούλα διέβρωσαν συνολικά την κοινωνία και μας οδήγησαν στον γκρεμό; Η Ελλάδα μας διψά για υπεύθυνους και οραματιστές ηγέτες που θα οδηγήσουν τον λαό προς τη σωστή κατεύθυνση και θα μας βγάλουν μία ώρα αρχύτερα από την κρίση. Έφθασε λοιπόν η στιγμή να αναδειχθούν οι σπουδαίοι!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
   Πιο ευνουχισμένη, πιο χλωροφορμική, πιο εθισμένη στον Μιθριδατισμό κοινωνία από την Καστοριανή, δεν νομίζω ότι υπάρχει σε άλλον νομό της Ελλάδας. Είμαστε μία κοινωνία αδιάφορη, μία κοινωνία εγκληματικής ανοχής σε κρατικά όργανα και αιρετούς άρχοντες που δεν δείχνουν στοιχειώδες ενδιαφέρον και φροντίδα για τον φορολογούμενο πολίτη, ανίκανους, ακατάλληλους και άχρηστους. Μία κοινωνία που ανέχεται τη διαπλοκή και τα διεφθαρμένα άτομα, μία κοινωνία που αποδέχεται ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης πρόσωπα χωρίς την ανάλογη παιδεία, που συμπεριφέρονται ανάγωγα, επιθετικά και προκλητικά, είρωνες, που την παραπληροφόρηση την έχουν αναγάγει σε κανόνα και καθημερινό εισόδημα. Μία κοινωνία που αποδέχεται ως διαμορφωτή της κοινής γνώμης άτομο που δεν σέβεται και δεν εφαρμόζει το άρθρο 15, § 2 του Συντάγματος περί «Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης» και τέλος μία Καστοριανή κοινωνία, που στο κυκλοφοριακό κομφούζιο, αντί της διαμαρτυρίας, ή άλλου είδους έντονες εκδηλώσεις, όπως γιουχαΐσματα, ρίξιμο αυγών, ή πάρσιμο με τις λεμονόκουπες, έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά τον μαζοχισμό, δηλαδή να ευχαριστιέται υποφέροντας! Μια κοινωνία που έχασε την Αρχιτεκτονική Σχολή, την Ταξιαρχία, Τμήματα των ΤΕΙ, με την μεγαλύτερη ανεργία, την φτώχεια και την κρίση στη βαριά της Βιομηχανία την ΓΟΥΝΑ.


ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΔΡΑΝΕΙΑ;

 «Η ήττα είναι καταστροφή, η ηττοπάθεια είναι θάνατος» είπε κάποιο σοφό κεφάλι. Και είχε δίκιο. Αλίμονο στο λαό που ενδέχεται να καταληφθεί από γενικευμένη ηττοπάθεια.
Και τρέμω στην σκέψη ότι ο δικός μας λαός τείνει να περιπέσει σε αυτό το φαινόμενο.
Με ρυθμό καταιγιστικό σφαγιάζονται κοινωνικά, ασφαλιστικά, εργασιακά και κάθε άλλου είδους δικαιώματα τα τελευταία 3-4 χρόνια. Κατακτήσεις που χρειάσθηκαν δεκαετίες σκληρών αγώνων και ανείπωτες θυσίες, ακόμη και αιματηρές, για να γίνουν πραγματικότητα, παίρνονται πίσω εν ριπή οφθαλμού. Το βιοτικό επίπεδο μυριάδων ανθρώπων γκρεμίζεται από μέρα σε μέρα. Ακόμη και το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων μειώνεται αντί να αυξάνεται, όπως θα ήταν φυσιολογικό να γίνεται.
Και ενώ μένεται αυτή η πρωτόγνωρη λαίλαπα γύρω μας, «άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει» που λέει και ο ποιητής.
Φύλλο δεν κουνιέται. Αντίδραση σχεδόν καμία, αντίσταση μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Όλοι όσοι πλήττονται άγρια υποτάσσονται στην μοίρα τους, σαν αυτό που συμβαίνει να είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο.
Σφίγγουν το ζωνάρι τους ως εκεί που δεν παίρνει και βολεύονται όσο πιο αναπαυτικά μπορούν, στον καναπέ τους «προσμένοντας ίσως κάποιο θαύμα». Άλλα θαύματα στην εποχή μας δεν γίνονται. Και η κατρακύλα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πολύ καιρό ακόμη. Όσοι περιμένουν τον Μεσσία να έρθει να τους λυτρώσει, τρέφουν φρούδες ελπίδες. Ο Μεσσίας που περιμένουν δεν θα έρθει ποτέ, όσο τον αναμένουν καθιστοί στις πολυθρόνες και τους καναπέδες τους. Μόνο αν οι μυριάδες των σφαγιαζόμενων και ρημαγμένων βγουν στους δρόμους, μόνο όταν ριχτούν στον αγώνα, αποδιώχνοντας την ηττοπάθεια και την μοιρολατρεία, μπορεί να γίνει κάτι.
Μα θα μου πείτε. Και αν αγωνιστούμε είναι σίγουρο πως θα πετύχουμε κάτι; Είναι εύκολο να έχουμε αποτελέσματα στις συνθήκες που βρίσκεται η Πατρίδα μας; Καθόλου βέβαια. Ούτε εύκολο είναι, ούτε πολύ περισσότερο, σίγουρο. Κάποιο άλλο σοφό κεφάλι όμως έχει πει: «Αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις, αν δεν αγωνιστείς είσαι ήδη χαμένος».
Τα λέω και τα ξαναλέω συνεχώς και κάποιος ίσως μου πει: Μα δεν βαρέθηκες να επαναλαμβάνεις συνεχώς αυτά τα πράγματα; Και εγώ απαντώ: Όχι δεν κουράστηκα και δεν θα κουραστώ να τα λέω όσο ζω.
Γιατί είναι ακράδαντη πεποίθησή μου ότι μόνο με τον αγώνα, τον σκληρό και επίπονο αγώνα, μπορούμε στην αρχή να ανακόψουμε την κατηφόρα και ύστερα να πάρουμε το δρόμο της ανάκτησης των δικαιωμάτων που είχαμε κατακτήσει με αγώνες και θυσίες ενός σχεδόν αιώνα και μας τα πήραν σε χρόνο μηδέν.

Αυτές τις σκέψεις έκανα αγαπητοί αναγνώστες μου, παρακολουθώντας τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ ΜΟΥ ΛΟΓΩ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΟΣ (ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012) - ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΥΘΙΞΙΑΣ

Πριν από λίγες μέρες, πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ, ότι παραιτήθηκε ο Άγγλος υπουργός Ενέργειας κ. Κρίς Χιούν. Το γεγονός αυτό, από μόνο του δεν είναι ούτε μοναδικό, ούτε συνταρακτικό, ούτε πρωτόγνωρο. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν συχνά σε όλες τις Δημοκρατικώς λειτουργούσες χώρες και τις ευνομούμενες. Εκείνο όμως που ενδιαφέρει είναι το πώς και γιατί έγινε αυτή η παραίτηση.
Το  π α ρ ά δ ε ι γ μ α  του παραιτηθέντος Άγγλου υπουργού μας δίνει την αφορμή για σκέψεις και συγκρίσεις. Πρώτα-πρώτα, διαπιστώνουμε ότι εκεί δεν ισχύει αυτή η Ελληνική «πατέντα» της βουλευτικής ασυλίας, η οποία προστατεύει τους βουλευτές από κάθε είδους παράβαση των Νόμων. Στην Αγγλία, όπως και σε άλλες οργανωμένες Χώρες, οι βουλευτές αντιμετωπίζονται ως κοινοί πολίτες και υπάγονται στην δικαιοδοσία της Δικαιοσύνης.
 Αντίθετα, στην Χώρα μας, η οποιαδήποτε παράβαση, που αφορά τους βουλευτές, πρέπει να έρθει στην Βουλή των Ελλήνων. Και η οποία με την σειρά της να αποφασίσει για την άρση της ασυλίας του εμπλεκόμενου βουλευτή, ώστε να μπορέσει η υπόθεση να αχθεί στην Δικαιοσύνη. Και επειδή, όπως λέμε «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», σπάνια αίρεται η ασυλία των βουλευτών και οι υποθέσεις αυτές καταλήγουν συνήθως στο αρχείο. Τι βλέπουμε, λοιπόν; Βλέπουμε ότι στην Αγγλία και σε άλλες χώρες ισχύει, θεσμικά, η ισονομία και ισοπολιτεία. Με άλλα λόγια: Βλέπουμε, σε σχέση με τα παραπάνω, ότι στην Αγγλία οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου. Και το χαρακτηριστικό είναι ότι αυτήν την ισονομία την ασκούν και την προστατεύουν τα Όργανα της Τάξεως και οι Δημόσιοι Λειτουργοί από τον κατώτερο έως τον ανώτερο. Και, βέβαια, δεν διανοήθηκε στην χώρα αυτή κάποιος παραβάτης υπουργός, να απειλήσει τον Αστυφύλακα, όπως ο ανεκδιήγητος Κουλούρης, ότι θα τον στείλει στο… «Διδυμότειχο» της Αγγλίας, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει στα καθ’ ημάς. Και αυτά μεν, από την πλευρά της Διοίκησης και των Οργάνων, τα οποία εφαρμόζουν με σοβαρότητα, συνέπεια και ευλάβεια τον Νόμο.
Το συγκεκριμένο θέμα που αναλύουμε έχει και την άλλη πλευρά. Είναι ο πολίτης που παρανόμησε. Ο πρώην υπουργός της Αγγλίας, έσπευσε να υποβάλλει την παραίτησή του, για να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, αλλά και για να μη δώσει αφορμές για επικρίσεις εναντίον της κυβέρνησης και του κόμματός του. Είναι δε αξιοσημείωτο το γεγονός ότι επέδειξε  ε υ θ ι ξ ί α, για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, όπως είναι μια τροχαία παράβαση. Αντίθετα στην Χώρα μας, συμβαίνουν «τέρατα και σημεία» και κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του πολιτικά υπεύθυνο ώστε να παραιτηθεί για λόγους  ε υ θ ι ξ ί α ς.   
Πολλές φορές στο παρελθόν έχουν συμβεί πολύνεκρα ατυχήματα και όχι μόνο. Και ουδέποτε παραιτήθηκε κανείς, πολιτικά, υπεύθυνος, για το συμβάν. Και θα ρωτήσει κάποιος: Φταίει ο υπουργός, αν λόγου χάρη βούλιαξε το καράβι; Άμεσα όχι. Έμμεσα, όμως, φταίει. Διότι, για πράξεις και παραλείψεις, κάποιοι ήσαν φυσικοί αυτουργοί και υπεύθυνοι για το ατύχημα.

Αναφορικά, με την  ε υ θ ι ξ ί α  και τις παραιτήσεις, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε μόνο στα ατυχήματα και τις παραβιάσεις των Νόμων. Οι πολιτικοί μας ταγοί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται σε πλήρη διάσταση μεταξύ λόγων και έργων. Και είναι απίστευτη η ασυνέπεια την οποία επιδεικνύουν. Και τι κάνουν; Απλούστατα: Ηθελημένα «κοροϊδεύουν» τον Λαό, που τους έστειλε στην Βουλή των Ελλήνων. Αν είχαν ίχνος ευαισθησίας και ε υ θ ι ξ ί α ς έπρεπε, τουλάχιστον, οι περισσότεροι εξ αυτών να παραιτηθούν, ζητώντας συγγνώμη από τον ταλαίπωρο Ελληνικό Λαό, γι’ αυτό το κατάντημα στο οποίο, σήμερα, τον οδήγησαν. Αυτή η πράξη τους, θα ήταν μια κίνηση, για να ανακτήσουν στο μέλλον την χαμένη αξιοπρέπειά τους.     

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ -- ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ: ΔΟΛΟΣ – ΑΠΑΤΗ – ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ – ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ – ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ – ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ

Ε Κ Φ Α Υ Λ Ι Σ Μ Ο Σ  ΤΗΣ  Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η Σ
ΚΑΙ
Ε Ξ Α Χ Ρ Ε Ι Ω Σ Η   ΤΩΝ   Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ω Ν
ΕΥΝΟΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Μ Ι Α   Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Α Ν Α Δ Ρ Ο Μ Η
Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

·                     
Είναι το νέο βιβλίο του Αρθρογράφου, Ιστορικού και Συγγραφέα Πάνου Κρίκη, που αποτελείται από 205 σελίδες και αναρτήθηκε στο Blog μου panoskrikis.blogspot.gr. Είναι ένα βιβλίο επίκαιρο, κατανοητό, διαφωτιστικό, ένα βιβλίο που αποκαλύπτει την αλήθεια, ένα βιβλίο που δημιουργεί αγωνιώδη, βασανιστικά, ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά ερωτήματα, αλλά συγχρόνως προβληματίζει τον αναγνώστη. Εν όψει των εκλογών όλοι επιβάλλεται να το διαβάσετε.


Α1
   ΠΟΛΙΤΙΚΗ  :     ΤΟ  ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ  ΤΗΣ  ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ
                                     ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ
   ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ :    ΔΟΛΟΣ     –    ΑΠΑΤΗ     –     ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ      
                              ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ    ΚΑΙ     ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ

Π Ρ Ο Λ Ε Γ Ο Μ Ε Ν Α
Ζούμε σε μια περίοδο κατά την οποίαν η πολιτική έχει δοκιμασθεί ως θεσμός και αξία, απέτυχε παταγωδώς και απαξιώθηκε από το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων. Και τούτο, γιατί ιδία οι πολιτικοί μας, με λίγες εξαιρέσεις, από το 1981 οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή και χρεοκοπία, στην πλήρη διάλυση και αποδιοργάνωση του κράτους, στην καταβαράθρωση του συστήματος των ηθικών και πνευματικών Αρχών και Αξιών που για δεκαετίες καθόριζαν τον τρόπο της συμπεριφοράς της Ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα η χώρα να έχει απωλέσει μερικώς το δικαίωμα της Εθνικής της Κυριαρχίας και ολότελα την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανεξαρτησία χειρισμοί που ασκούνται από τα αδηφάγα και κερδοσκοπικά κέντρα εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τα κερδοσκοπικά και ανάλγητα Τραπεζικά συγκροτήματα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα αποφασίζει ελεύθερα και ανεξάρτητα για την οικονομική και κοινωνική της πολιτική, δεν θα διατηρεί αυτόνομη παρουσία στον διεθνή χώρο και παράλληλα δεν θα ασκεί ελεύθερα την κρατική εξουσία επί των υπηκόων της στα πλαίσια των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Γι’ αυτό εν προκειμένω τίθεται ενώπιον όλων μας το καίριο και πιεστικό ερώτημα:
Μπορεί η πολιτική σήμερα με εκείνους τους πολιτικούς μας, τους φθαρμένους και φαύλους, που έχασαν το κύρος και την υπόληψή τους, που ξέπεσαν στα μάτια των πολιτών και απαξιώθηκαν, με όσους  συνετέλεσαν στην καταβαράθρωση ολοκλήρου του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της χώρας, να έρθει εκ νέου στα επίπεδα παλαιοτέρων εποχών που τιμούσαν την πολιτική ιστορία του τόπου και παράλληλα να τιμήσουν και τη διαχρονική και την αναλλοίωτη αξία της;
Ευθέως απαντώ ναι, εφ’ όσον όμως εκ των προτέρων υπάρξουν ορισμένοι και συγκεκριμένοι απαραίτητοι όροι, γιατί ο πολιτικός με την πολιτική που ασκεί αναδεικνύεται ηγέτης όταν τις ιδέες τις μετουσιώνει σε πράξεις, τα οράματα σε κατακτήσεις της πολιτείας, όταν αλλάζει την αγχώδη και θλιβερή καθημερινότητα και την κάνει απτή, θετική και καλύτερη πραγματικότητα.
Ο πολιτικός πρέπει να δρα πριν απ’ όλα με τη σκέψη τι θα πει η συνείδησή του, η οποία οπωσδήποτε πρέπει να έχει κοινοποιηθεί και να λειτουργεί στο πλαίσιο των ευθυνών του. Πρέπει να συνδυάσει το απόλυτο με το σχετικό, το ατομικό αίσθημα με την κοινωνική ευθύνη, το ιδιωτικό με το δημόσιο συμφέρον, την ελευθερία με την κρατική εξουσία, τα προσωπικά αισθήματα με το δημόσιο χρέος, τις βραχυχρόνιες με τις ιστορικές προοπτικές. Από τη στάση αυτή επιβεβαιώνεται ή όχι ο πρωταγωνιστικός ρόλος του πολιτικού ή ο περιορισμός του σε έναν μίζερο ρόλο κομπάρσου.
Και για να μη μακρηγορώ, ως σημείο αναφοράς έχω το χρονικό διάστημα από το 1945 έως σήμερα, το οποίο χωρίζω χρονικά σε δύο μεγάλες περιόδους, που αποτελούν σταθμό στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος. Η πρώτη αρχίζει από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο και την μετακατοχική και μετεμφυλιακή Ελλάδα και η δεύτερη από την μεταπολίτευση – 1974 –, μέχρι σήμερα. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί ανεξαρτήτως των ιδεολογικών και κομματικών τους σχέσεων που μετά τον εμφύλιο δημιούργησαν σημαντικό έργο και σφράγισαν με την παρουσία τους, τις πράξεις και ενέργειές τους και με την προσωπικότητα και το κύρος τους την συνολική πολιτική σκηνή, που ξεχώρισαν από τους άλλους, γιατί ήταν άνδρες εθνικού διαμετρήματος και εμβέλειας, ανώτεροι χρημάτων, πάσης υποψίας, με ήθος άψογο. Εργατικοί και ανιδιοτελείς.
Η όλη κατάσταση αλλάζει εκ θεμελίων από τη μεταπολίτευση και μετά, ιδία από το 1981 και ύστερα, κομματοκρατία, αναξιοκρατία, πελατειακές σχέσεις, προνόμια, κομματικός και όχι υγιής συνδικαλισμός, διαφθορά και διαπλοκή, φοροδιαφυγή και άλλες πληγές και συμφορές, οδήγησαν την Ελλάδα σε πλήρη αποδιοργάνωση του κράτους, ανάπτυξη ιδιοτελών σχέσεων και συναλλαγών μεταξύ των πολιτικών και των ψηφοφόρων, διόγκωση του δημόσιου τομέα, παρακράτος των συνδικαλιστών, κατάσταση μεγάλης ηθικής διαφθοράς, ολοκληρωτική χρεωκοπία του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή χρεωκοπημένα κόμματα, χρεωκοπημένα δημόσια οικονομικά, χρεωκοπημένη πολιτική και οικονομία, με αποτέλεσμα να απωλέσει η Ελλάδα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας και ολότελα την πολιτική, κοινωνική και οικονομική της κυριαρχία, θέματα για τα οποία αποφασίζει η Ευρωζώνη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλα οικονομικά τοκογλυφικά συγκροτήματα.
Για όλα αυτά η ανησυχία μου και η αγωνία μου προεκτείνεται όταν συλλογίζομαι το σημερινό ξεχαρβάλωμα του συστήματος που μας οδήγησε στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό χάος, στην πτώχευση, την ιδεολογική ασυναρτησία, την απουσία μιας πολιτικής και πνευματικής ελίτ, με σταθερές αρετές και καθαρό μυαλό, ικανή να κατευθύνει τον τόπο μας μέσα στο χάος που οδηγήθηκε και να το σώσει από την επελθούσα καταστροφή.
Ο πολιτικός οφείλει και πρέπει να θυσιάζει, για το κοινό συμφέρον, τον ιδιωτικό του βίο, την προσωπική του ευχαρίστηση και την απόκτηση πλούτου. Πρέπει να είναι έντιμος, ανιδιοτελής, οραματιστής, έργω και λόγω δημοκράτης, ενάρετος και βράχος ηθικής. Όχι καιροσκόπος, τυχοδιώκτης, κακόψυχος και εκδικητικός.
Ο πολιτικός πρέπει να οικοδομεί, να νομοθετεί και να εργάζεται για το κοινό καλό και συμφέρον και όχι για τα τοπικά συμφέροντα και τις πελατειακές του σχέσεις. Πρέπει να υπηρετεί με ειλικρίνεια και την Δημοκρατία και να μην είναι διαμεσολαβητής για ιδιοτελή ή άλλα συμφέροντα, αλλά να είναι και στην πρωτοπορία και καθοδηγητής του Ελληνικού λαού.
Σήμερα μπορούμε να πούμε με το βάρος αυτής της αναδρομής και της ιστορικής εμπειρίας, ότι η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» και «ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ», όχι άδικα και άκριτα τυγχάνουν της απαξίωσης του λαού, δίκαια ο ελληνικός λαός εκφράζει την έντονη απαρέσκειά του κατά της πολιτικής και των πολιτικών. Μάλιστα πρέπει να τονίσω εμφατικά ότι τα τελευταία σαράντα χρόνια της άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας από τα δύο κόμματα εξουσίας ΠαΣοΚ – Ν. Δ. –, δεν υπήρξαν πολιτικοί άνδρες που να θυσίασαν – όπως άλλοτε –, τον ιδιωτικό τους βίο, την προσωπική τους ευχαρίστηση και με βαρύτατο προσωπικό και ψυχικό κόστος, κινούμενοι μόνον από αγάπη για την Ελλάδα, τον άνθρωπο και την Δημοκρατία να δώσουν πολιτικές και κοινωνικές μάχες για ένα καλύτερο μέλλον. Μάχες για να εμβαθύνουν και να στερεώσουν τα βάθρα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας, με ένα από τα καλύτερα και πιο φιλελεύθερα Συντάγματα της Ευρώπης. Γι’ αυτό η σύγχρονη πολιτική μας ιστορία της τελευταίας σαραντακονταετίας όχι μόνο δεν υπήρξε γόνιμη, αλλά η πιο καταστροφική για την Ελλάδα από της ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στον αφανισμό.

Α1
Π  Ο  Λ  Ι  Τ  Ι  Κ  Η
Α΄ ΓΕΝΙΚΕΣ, ΕΥΣΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι ονομασία και όρος Ελληνικής προέλευσης, προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα, τους Έλληνες. Με τον όρο «πολιτική»: οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν τη διαμόρφωση της ελεύθερης προσωπικότητος και την έννοια του πολίτη – συμμετόχου στα κοινά, σε ό,τι αφορά και ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, στη διαμόρφωση της πόλης, στη φροντίδα των κοινών υποθέσεων.
Ο Αριστοτέλης, την πολιτική ως έννοια της πόλης την είχε προσδιορίσει ως την ιδανικώτερη μορφή λειτουργίας και πολιτικής οργάνωσης. Ο άνθρωπος, λέγει ο Αριστοτέλης, είναι φύσει πολιτικόν ζώον.
Και ο Max Weber[1], από τους νεώτερους προσδιορίζει την πολιτική, «ως τον αγώνα για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας, για την άσκηση δηλαδή της νόμιμης βίας».
Άλλοι, κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι και φιλόσοφοι, θεωρούν «την εξουσία ως το παράγωγο της πολιτικής». Η πολιτική σήμερα, είναι η τέχνη και η πρακτική της διακυβέρνησης των ανθρωπίνων κοινωνιών, είναι ένα σύνολο δραστηριοτήτων και πρακτικών που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται σε επί μέρους τομείς της Δημόσιας ζωής, στις δημόσιες υποθέσεις, στα κοινά.
Κατά τον μεγάλο Σταγειρίτη Φιλόσοφο, ο άνθρωπος είναι πολιτικόν ζώον και ως πολιτικόν ον, έχει ανάγκην της κοινωνίας ταύτης, το μεν προς διατήρησιν, ασφάλειαν και τελείωσιν της φυσικής αυτού υπάρξεως, αλλά προπάντων διότι εν αυτή μόνον είναι δυνατή καλή τις ανατροφή και τάξις του βίου κατά Δίκαιον και νόμον. Η τελεία πάσας τας άλλας περιέχουσα κοινωνία είναι η πολιτεία. Ο σκοπός της πολιτείας δεν περιορίζεται άρα εις την εξασφάλισιν του Δικαίου, την απόκρουσιν εξωτερικών εχθρών και την διατήρησιν της ζωής. Το έργον αυτής είναι πολλώ έτι υψηλότερον και περιεκτικώτερον είναι δηλαδή η ευδαιμονία των πολιτών εν τελεία ζωής κοινωνία και ακριβώς τούτου ένεκα είναι η πολιτεία προτέρα των καθ’ έκαστον ανθρώπων και της οικογένειας.
Επειδή δε η αρετή είναι το ουσιώδες συστατικόν μέρος της ευδαιμονίας, δια τούτο και ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων, κύριον έργον της πολιτείας θεωρεί την ανατροφήν του λαού εις την αρετήν και τούτου ένεκα διαρρήδην αποδοκιμάζει τας πολιτείας αίτινες αντί να έχουσιν ως αρχήν την εν ειρήνη θεραπείαν της ηθικής και επιστημονικής μορφώσεως, υποβάλλουσιν ως βάσιν αυτών τον πόλεμον και την κατάκτησιν. Κατά τον Αριστοτέλην, πάντες οι πολίται δικαιούνται να μετέχουσι της Κυβερνήσεως της πολιτείας και να καλώνται προς ενάσκησιν του δικαιώματος τούτου όταν φθάσωσιν εις την υψηλοτέραν της ηλικίας τάξιν.
Ο Αριστοτέλης, δεν προσέφυγε στην περιγραφή ενός ιδεατού κράτους, όπως ο Πλάτων, αλλά εξήτασε τα πραγματικά κράτη και τον χαρακτήρα τους. Κράτος σημαίνει άσκηση εξουσίας. Η εξουσία αυτή, μπορεί να ασκείται από έναν μόνον άρχοντα, από τους λίγους αρίστους ή από ολόκληρο τον λαό. Ωστόσο, καμμιά από τις αντίστοιχες μορφές (Μοναρχία, Αριστοκρατία, Δημοκρατία) δεν είναι από μόνη της μοναδική και αρίστη. Και αντίστροφα, κάθε μιά απ’ αυτές τις μορφές, όταν χάνει τον ρόλο της ως οργάνου με σταθερό σκοπό τη Δικαιοσύνη και το κοινό καλό, όταν γίνεται αυτοσκοπός και υπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα, ξεπέφτει αντίστοιχα σε παραφθαρμένη μορφή (τυραννία, ολιγαρχία, Δημαγωγία ή οχλαγωγία). Κατά τον Αριστοτέλη, οι ασκούντες την εξουσία – οι πολιτικοί – πρέπει να έχουν τρία προσόντα. Να είναι αφοσιωμένοι στο πολίτευμα, να είναι άριστοι στην αρμοδιότητά τους, ενάρετοι και δίκαιοι. Και αν κάποιος είναι μεν ικανός αλλά φαύλος και εχθρός του πολιτεύματος; Εδώ, η ακροβατική λύση που επιλέγει ο φιλόσοφος προκαλεί απορίαν. Θα προτιμούσαμε γράφει ο Αριστοτέλης εκείνον που διαθέτει τα περισσότερα προσόντα στην ειδικότητά του. Για στρατηγό, τον έμπειρο στα στρατιωτικά και όχι στη χρηστότητα, λησμονώντας ότι ο ιδιοφυής, αλλά φαύλος στρατηγός είναι μέγας κίνδυνος όχι μόνο για το πολίτευμα, αλλά και για την έκβαση του πολέμου.
Η σωστή πολιτική πρέπει να είναι σύμφωνη με ορισμένους κανόνες και κάποια πρότυπα και ο ιδανικός πολιτικός οφείλει να συμπεριφέρεται, να σκέπτεται και να ενεργεί με τρόπο σύμφωνο με τη λογική και την κρατούσα ηθική – έστω και διάτρητη – της αστικής τάξης. Επί πλέον και η άσκηση της πολιτικής απαιτεί συνειδητοποιημένους και σκεπτομένους ανθρώπους και όχι πλήθη που ενεργούν κατά τρόπο ομαδικό και τυφλό, όπως η αγέλη των ζώων, και βεβαίως χώρους δράσης, όπως στην αρχαία Αθήνα ή την εποχή της Γαλλικής επανάστασης. (Λέσχη π.χ. Ιακωβίνων).
Πλέον αυτών, η πολιτική είναι και καθήκον, υπέρτατον χρέος που απαιτεί συνέπεια, ήθος, γνώση του αντικειμένου, θέληση, υψηλόν αίσθημα ευθύνης. Δεν είναι απλά ένα δικαίωμα. Η πολιτική σημαίνει λογικό, σύνεση και συμμετοχή και όχι έλλειψη ενδιαφέροντος. Επίσης και παρέμβαση στα αντικειμενικά δεδομένα μιάς πραγματικής κατάστασης.

Φίλε αναγνώστη/στρια,
μην ξεχνάς ότι η πολιτική είναι συνυφασμένη με αγώνες, ρήξεις, συγκρούσεις, εντάσεις και έντονες αντιπαραθέσεις και διαμάχες. Μόνον έτσι θα αποφευχθεί η κοινωνική αποσάθρωση, η περαιτέρω πολιτική σήψη και ο εξοστρακισμός, ύστερα βέβαια από απόφαση του λαού, όλων των τυχοδιωκτών της πολιτικής, των αρχολίπαρων εραστών της εξουσίας και των οψιφανών ψευδοσοσιαλιστών.
Σήμερα είναι βαθειά η πολιτική συναλλαγή και η σήψη που μαστίζει τα αστικά κόμματα, μιά κρίση που πανθομολογείται και δεν την αμφισβητεί κανείς, με την τραγελαφική κατάσταση η πολιτική εξουσία να μην ασκείται από τους φυσικούς φορείς και εκπροσώπους της – Βουλευτές, Βουλή – αλλά από άλλα κέντρα εξουσίας, τους επιχειρηματίες των Μ.Μ.Ε. και τους διάσημους τηλεπαρουσιαστάς, τους Star της τηλεθέασης.
Οι άνθρωποι της εξουσίας χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν την εξουσία για την Δόξα, τον πλουτισμό, το Sex και τον προσωπικό ευδαιμονισμό των οικογενειών των και του συγγενικού και πολιτικού τους περιγύρου. Το τελευταίο πράγμα που τους απασχόλησε είναι η πολιτική εντιμότητα, το πολιτικό ήθος, η αγάπη για τον απλό άνθρωπο και αδύναμο πολίτη, για τον μη προνομιούχο Έλληνα.
Το ακράτητο πάθος της εξουσίας τους τυφλώνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν μπορούν να δουν την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να οδηγήσουν το πολιτικό μας σύστημα στην χρεωκοπία και την οικονομία στην καταβαράθρωση. Για να αποφευχθεί το μοιραίο, χρειάζεται μιά Εθνική αφύπνιση. Τα ψέμματα έχουν τελειώσει, τα ωραία λόγια και οι υποσχέσεις δεν περνούν πια, η αδιαφορία και η αδράνεια ισοδυναμούν με γενική παρακμή. Μέτωπα καίρια, όπως οι διορισμοί στο Δημόσιο και ΔΕΚΟ, το ασφαλιστικό, το αγροτικό πρόβλημα, η ανεργία, η γραφειοκρατία, η διαφθορά και οι εν γένει διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να αντιμετωπισθούν έγκαιρα και χωρίς να υπολογίζεται το πολιτικό κόστος.
Και σε Πανελλαδικό επίπεδο πρέπει κάποτε να αφυπνισθούν οι εν ναρκώσει και ευνουχισμώ πολίται της χώρας από τον λήθαργο της αδιαφορίας, της έλλειψης ενεργητικότητος, του οχαδερφισμού, και να αρχίσει ένας αποφασιστικός, μακροχρόνιος και συνεπής αγώνας για κάθαρση και αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας, σε όλα τα επίπεδα.

Φίλε αναγνώστη/στρια,
ποτέ μην ξεχνάς και τις πιο κάτω σοφές ρήσεις του Ισοκράτη:
¨       
«Μεγάλο κακό είναι οι χειρότεροι να εξουσιάζουν και να κυβερνάνε τους καλύτερους».
¨       
«Από την εξουσία, ο πολιτικός να φεύγει όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο δοξασμένος, γιατί ο έπαινος του λαού είναι καλύτερος από τα πλούτη».
¨       
Επίσης μην ξεχνάς ότι οι πολιτικοί – εξουσιασταί δεν λογοδοτούν ποτέ στην Δικαιοσύνη. Γι’ αυτούς ένα είναι το Δικαστήριο. Το Δικαστήριο του λαού, το οποίο όμως ποτέ δεν λειτούργησε αποδοκιμαστικά.





[1] Max Weber (1864-1920). Καθηγητής του Ρωμαϊκού και Εμπορικού Δικαίου, στα πανεπιστήμια του Βερολίνου, του Μονάχου, της Χαϊδελβέργης κ.ά.