ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ / ΟΙ ΑΝΑΣΤΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ / ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ – ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΑΙ / ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

Στην Wall Street Journal δημοσιεύτηκε προ καιρού ένα συγκλονιστικό άρθρο. Υπογράφεται από την κ. Ann Mettler, διευθύντρια της οργανώσεως «Συμβούλιο της Λισσαβώνας», που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Δολοφονία των Μεταρρυθμίσεων» (Reform Assassination).

Στο άρθρο της, η κ. Mettler περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο της Ευρώπης έχει κατορθώσει να πνίγει κάθε φωνή που ζητεί μεταρρυθμίσεις. Οι περισσότεροι πολιτικοί επιτίθενται στον «νεο-φιλελευθερισμό», οι συνδικαλιστές καταγγέλλουν τον καπιταλισμό «αγγλοσαξονικού τύπου» και οι κοινωνικές οργανώσεις αντιμάχονται κάθε μεταρρύθμιση που αποβαίνει προς όφελος της επιχειρηματικής δραστηριότητος.

Το άρθρο αυτό θα μπορούσε να έχει γραφεί αποκλειστικώς και μόνον για την Ελλάδα. Ό,τι συμβαίνει σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ισχύει και στην χώρα μας. Με την διαφορά ότι εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, αποκαρδιωτικά, αποθαρρυντικά, διότι στην Ελλάδα οι μεταρρυθμιστικές φωνές δεν προλαβαίνουν καν να ακουσθούν. Πνίγονται εν τη γενέσει τους από τα διάφορα κατεστημένα.

Το ψευδοαριστερό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε  παντού και πρωτίστως στα Μέσα Ενημέρωσης. Εκεί η κυριαρχία του ήταν σχεδόν απόλυτη. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην αφήνει περιθώρια να εκφέρονται απόψεις που είναι αντίθετες στο ρεύμα. Όποιος τολμούσε να πει κάτι μη αρεστό στην κοινή γνώμη, εξοβελίζονταν ως ακραίος, γραφικός και ακροδεξιός!

Κρατούσα άποψις ήταν συνήθως εκείνη την οποία εξέφραζαν οι κρατιστές και οι συνδικαλιστές. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα:

¨      Όταν κάποτε ετέθη το ζήτημα της Ολυμπιακής Αεροπορίας, η κοινή γνώμη ήταν πεπεισμένη ότι ο αερομεταφορέας έπρεπε να αλλάξει μορφή ή να κλείσει. Όμως μετά τον προπαγανδιστικό καταιγισμό, η κοινή γνώμη άρχισε να αποδέχεται και εν τέλει να επικροτεί την άποψη να παραμείνει η Ολυμπιακή υπό κρατικό έλεγχο!

¨      Στα εργασιακά, οι συνδικαλιστές κίνησαν γη και ουρανό επειδή η Κυβέρνησις προέβη σε κάποιες επί μέρους διευθετήσεις (χρόνος εργασίας και υπερωρίες). Περί πραγματικών μεταρρυθμίσεων ούτε λόγος. Αν απετολμώντο, έστω και στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις θα εγείρετο επανάστασις. Αλλά χωρίς αυτές τις απαραίτητες ριζικές μεταρρυθμίσεις, η οικονομία και η χώρα είναι καταδικασμένες.

¨   Στο ασφαλιστικό, οι Κυβερνήσεις έπαιζαν κρυφτούλι με τον εαυτό τους. Έλεγαν  ότι δεν θα το ανοίξουν αυτήν την τετραετία, προδήλως διότι δεν τολμούσαν να το ανοίξουν. Ήταν τέτοια η παραπληροφόρηση και τέτοιες οι καθοδηγούμενες αντιδράσεις, ώστε στην Ελλάδα το ασφαλιστικό να μην ανοίξει ακόμα. Ήδη, η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. τόλμησε και άνοιξε το Ασφαλιστικό, πριν τα Ασφαλιστικά Ταμεία καταρρεύσουν.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

Η κατάσταση στη χώρα μας είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που περιγράφει η κ. Mettler για την Ευρώπη. Στην Ελλάδα βαπτίζονται «μεταρρυθμίσεις» τα ημίμετρα και η κοινή γνώμη αντιδρά ακόμη και σε αυτά. Τα δε ΜΜΕ παίζουν έναν απίστευτα επαίσχυντο, διαβρωτικό, παραπληροφοριακό και  αρνητικό ρόλο ως προς την πραγματική ενημέρωση των πολιτών.

Αυτό που αναφέρει το άρθρο για την απαξίωση των μεταρρυθμιστικών φωνών, στην Ελλάδα ισχύει στο πολλαπλάσιο. Ειδικώς στην χώρα μας κυριαρχούν η κομματοκρατία, η κομματοκυριαρχία, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Έτσι, μόλις κάποιος τολμήσει να διατυπώσει μία άποψη που ακούγεται δυσάρεστη, πέφτουν επάνω του οι πάντες. Τον λοιδορούν μέχρις απαξιώσεως.

Αν αυτά που αναφέρει το άρθρο στην Wall Street Journal αποτελούν μία φορά πρόβλημα για την Ευρώπη, αποτελούν δέκα φορές για την Ελλάδα. Η χώρα μας είναι εκ των ουραγών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και αν η ευρωπαϊκή οικονομία παραπαίει και δεν μπορεί να ορθοποδήσει, πόσο μάλλον ισχύει αυτό για την ελληνική οικονομία.

Σε όλα αυτά, τον καθοριστικό ρόλο παίζουν πρωτίστως οι πολιτικοί και τα μέσα επικοινωνίας. Ευθύνονται οι μεν πολιτικοί για την έλλειψη βουλήσεως τα δε ΜΜΕ γιατί διαστρέφουν και πνίγουν τις μεταρρυθμιστικές φωνές στον τόπο μας. Αυτά δολοφονούν τις μεταρρυθμίσεις.

Και δυστυχώς, η νέα Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. υπό τον Αλέξη Τσίπρα, δεν ήρθε σε μετωπική ρήξη με όλα τα κατεστημένα συμφέροντα και με το σύνολο «των κακώς κειμένων», δηλαδή των αρνητικών δυνάμεων του τόπου που φρενάρουν την πρόοδο του τόπου.

ΠΩΣ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΣΦΡΙΓΗΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ - Ο ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Εάν θέλεις να εκμηδενίσεις μια σφριγηλή κοινωνία, να της αφαιρέσεις την δημιουργικότητα και τις ικανότητες για οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική πρόοδο και προκοπή, κατέστησε την αδύναμη, αναποτελεσματική, άχρηστη. Χλωροφόρμισέ την και έθισέ την στην αδιαφορία, την απάθεια (ζαμανφουτισμό), την αδράνεια, τον μοιρολατρισμό. Είναι ο καλύτερος, ο πιο επιτυχής, ο πιο δοκιμασμένος, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να την καταστήσεις εντελώς ανίκανη, να την οδηγήσεις στην παρακμή, στον ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό ξεπεσμό και μαρασμό.

Μία από τις κυριότερες αιτίες της κακοδαιμονίας αυτού του τόπου, με τα πολλά θεϊκά και φυσικά χαρίσματα, όπως δηλαδή το Μεσογειακό κλίμα, ο έναστρος και γαλανός ουρανός, η γαλήνια και γαλανή θάλασσα, τα γραφικά αξιοποιημένα ελληνικά νησιά, οι αρχαιολογικοί χώροι με τα ανεπανάληπτα μνημεία, η ιστορία, το σύνολο δηλαδή των αξιομνημόνευτων έργων και γεγονότων, η γνωστή και ξακουστή Ελληνική φιλοξενία,  τα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα, την ευρηματικότητα, την ζωντάνια και το εμπορικό δαιμόνιο των επιχειρηματιών και των εταιρειών, είναι ότι τα τελευταία χρόνια, διοικήθηκε και εκπροσωπήθηκε κατά το πλείστον από λάθος πρόσωπα, φαύλα και ιδιοτελή, που έθεταν μπροστά το ατομικό και οικογενειακό τους συμφέρον και όχι το εθνικό και τοπικό. Αλλά και δεν είχαν ούτε τα ανάλογα, ούτε και τα στοιχειώδη πολιτικά και διοικητικά προσόντα.

  Είναι γεγονός αναμφισβήτητο και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι η Ελληνική κοινωνία, από της υπάρξεώς της και μέχρι τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο ήταν πάντοτε σε ακμή, μεγάλη εθνικοπατριωτική, πνευματική, και πολιτισμική εμπορική ακμή, δύναμη και ζωντάνια. Τα αίτια της σημερινής παρακμής, ηθικής, πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής κλπ, είναι πολλά και διάφορα και θα αναλυθούν διεξοδικά προσεχώς, σε ένα άλλο άρθρο μου, πιο λεπτομερές, πιο συνθετικό, πιο εμπεριστατωμένο. Σήμερα αρκούμαι σε μια εν συντομία και περιεκτικότητα ανάλυση.

Δυστυχώς, ο χαρισματικός αυτός τόπος η Ελλάδα μας, αυτό «το χάρμα των οφθαλμών», με την ένδοξη ιστορία του, την γενική ακτινοβολία του, την δόξα που τον συνοδεύει και την φήμη του, σε ατομικό-πολιτικό επίπεδο, εδώ και πολλά χρόνια στερείται ανθρώπων[1] ιδία πολιτικών υπό την ευρεία του όρου έννοια, με μεγάλη κοινωνιολογική συγκρότηση, δημοκρατική και κοινωνική ευαισθησία και έξαρση. Δεν έχει πολλά άτομα με πνευματική και ψυχική ανάταση, με θέρμη νέων πρωτοποριακών και αξιόλογων ιδεών, που θα τον οδηγούσαν σε μια πνευματική, ψυχική, ηθική ανάταση, σε πρόοδο και ακμή.

Γι’ αυτό και άλλους λόγους, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των στατιστικολόγων, η Ελλάδα μας, κατατάσσεται, – είναι μια χώρα πτωχή, χωρίς ανάπτυξη, με 3.500.000 ανέργους.  «Θεέ και Κύριε»! Εκεί μας οδήγησαν οι τυχοδιώκτες της πολιτικής. «Ξέφραγο αμπέλι» οι παραμεθόριες περιοχές μας, ξενοίκιαστα δεκάδες χιλιάδες καταστήματα και διαμερίσματα, γενική νέκρα και απελπισία. Αλλά και η δημόσια τοπική ζωή παρουσιάζει έντονα συμπτώματα αδιαφορίας και παράλυσης. Φωτεινή εξαίρεση στο όλο γίγνεσθαι και στα γενικά δρώμενα αρκετές μεμονωμένες προσωπικότητες, πρόεδροι νομικών προσώπων και Συλλόγων και Σωματείων, όπως η κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάνη που ενεργοποιούνται ανυστερόβουλα ατομικά και συλλογικά σε κοινωνικές, πολιτιστικές και άλλες δραστηριότητες. Σ’ αυτά τα άτομα, αρμόζει ξεχωριστή τιμή, ξεχωριστός έπαινος. Είναι, μετά τους ικανούς επιχειρηματίες, η μοναδική προσδοκία για βελτίωση της κατάστασης και την οικονομική άνθηση.

Τελειώνοντας το παρόν άρθρο, θέλω να τονίσω και μάλιστα με έμφαση, ότι: «Ακόμη και η αδράνεια και αδιαφορία “περί τα κοινά”, συνιστούν ενίοτε Εθνικά και τοπικά εγκλήματα».         

---

[1] Εξαιρούνται οι προοδευτικοί και νεωτερισταί, οι καινοτόμοι και όλοι οι έμποροι και επιχειρηματίες, που με το εμπορικό τους δαιμόνιο και παρά τις αντίξοες συνθήκες δραστηριοποιούνται και απασχολούν εργατικό και υπαλληλικό προσωπικό. 

ΟΙ ΕΥΤΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ (ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ) ΔΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Α. Όλες τις συμφορές της ανθρωπότητος, που καταγράφονται στις τρεις τελευταίες χιλιετίες της παγκόσμιας ιστορίας, προκάλεσαν οι πόλεμοι, οι σφαγές, οι υποδουλώσεις, οι κατακτήσεις εδαφών, οι διαμελισμοί κρατών, η τυραννία, η εξαθλίωση και πείνα των λαών, η διαιώνιση των εχθροτήτων, θρησκευτικών και εθνολογικών, η αρπακτικότητα, το έγκλημα, η βία σωματική και ψυχολογική, τα βασανιστήρια και η αδικία.

Όλα αυτά τα δεινά, υποκινούσαν αχρείους και βάναυσους διεκδικητάς της εξουσίας, μονάρχες, στρατοκράτες, θρησκευτικούς ηγέτες, αυτοκράτορες και κατά τους τελευταίους αιώνες όχι μόνον από δεσποτικά καθεστώτα, αλλά και περιβεβλημένα με μανδύα δημοκρατικό! Αυτές οι μάστιγες της ανθρωπότητας  έρχονται και παρέρχονται, τα συντελεσθέντα εγκλήματα ξεχάστηκαν, παρεγράφησαν, οι δολοφόνοι όμως της ανθρωπότητας (όχι όλοι ευτυχώς) παραμένουν στη μνήμη των Εθνών και των λαών εξωραϊσμένοι, υμνολογούμενοι     και δοξολογούμενοι από πασίγνωστους «διανοουμένους», «δημοσιογράφους», ανθρώπους της διαπλοκής, στυγνούς, αδίστακτους επιχειρηματίες, ανελέητους και χωρίς αισθήματα, ανθρωπιά, αυλόδουλους, χειροκροτητές, εξωνημένους, οι οποίοι για να διατηρήσουν τα κεκτημένα, την προσοδοφόρο καρέκλα, αποθεώνουν τους αυθέντες τους, αποσιωπώντας ή εξευγενίζοντας τις κακουργίες τους.

Είναι το χειρότερο των εγκλημάτων, το πλέον αποτρόπαιον, να χρυσώνουν το χάπι, να διαστρεβλώνουν την αλήθεια, να συγκαλύπτουν τα παγκόσμια γεγονότα, να επιχρυσώνουν τις ατιμίες και προδοσίες των πατρώνων τους (αφεντικών) και να παρέχουν άλλοθι για πράξεις και παραλείψεις στρεφόμενες κατά του Έθνους, της Πατρίδας, των πολιτών.

Σ’ αυτήν την πρωτοφανή απάτη, τις πλαστογραφήσεις και παραχαράξεις, στη διαιώνιση δηλαδή του ψεύδους, συντρέχοντος και του ατομικού συμφέροντος του άμοιρου πολίτη, οφείλονται η άγνοια και η παραπλάνηση των λαών, που αφομοιώνουν τα ψεύδη και αποδέχονται ως μεγάλες μορφές της πολιτικής, ως είδωλα, ανεπάγγελτους, αστράτευτους, ανοικτίρμονες, άσπλαχνους, εκδικητικούς, φαύλους, πουλημένους στους ισχυρούς της γης.

Β. Ο Ελληνισμός, για τους γνωρίζοντας την Ιστορίαν, αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες, σ’ έναν εχθρικό κόσμο, υπό συνεχή απειλή ολοκληρωτικού του αφανισμού. Μήλον της Έριδος, οι γεωγραφικές του εστίες στη συμβολή δύο ηπείρων, τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, η ορθόδοξη πίστη και οι δημοκρατικές του παραδόσεις. Αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει παλινδρομικές εισβολές (κατ’ αντίθετον διεύθυνση, πορεία), διεισδύσεις, κατοχές, σκλαβωμούς και ερημώσεις, εδαφικές συρρικνώσεις, ξεριζωμούς.

Ο Ελληνισμός αντιστέκεται ολομόναχος, χωρίς ιστορικούς συμμάχους, χωρίς φιλία, ενώ οι άλλοι (εχθροί μας) συνασπισμένοι και επιθετικοί, μας παρασύρουν σε αμυντικούς πολέμους. Η Ελληνική ιστορία, έχει μια ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη, είναι ιστορία αδιαλείπτων αγώνων για επιβίωση. Αμύνεται απεγνωσμένα ο Ελληνισμός, υπερασπιζόμενος την εδαφική του ακεραιότητα, την Ελληνική του  υπόσταση, την Ορθοδοξία, τη γλώσσα, τις δημοκρατικές παραδόσεις, τα ιερά και όσια της Ελληνικής φυλής. Ο Ελληνισμός δεν είχεν, ούτε έχει αδελφούς (ελάχιστες εξαιρέσεις), ούτε συμμάχους, ούτε εταίρους, συναντιλήπτορες, υπερασπιστές και συμπαραστάτες, πλην μόνος ανθίσταται με σθένος και ηρωϊσμό εναντίον κάθε επιβουλής.

Γ. Ο άγριος ανταγωνισμός των Δυνάμεων της Δύσης και του Βορρά στον Ελληνικό χώρο – επίμαχο γεωστρατηγικό σταυροδρόμι – εμπόδισε να αναδειχθεί η Ελλάδα από την Επανάσταση κι όλας του 1821, σε ισχυρό Έθνος με ολόκληρο τον Ελληνισμό στους κόλπους του. Αυτό το Έθνος, χωρίς την εχθρότητα των ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, θα εξελισσόταν σταδιακά, χάρη στο αναγεννητικό του σφρίγος, σε μια ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, σε σημαντικό παράγοντα επιρροής και διεθνούς ακτινοβολίας.

Δ. Αν και το φιλελληνικό κίνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παρέμεινε αποκλειστικά λαϊκό, οι Κυβερνήσεις των Η.Π.Α. ενδιαφέρονταν περισσότερο για την εύνοια του Σουλτάνου, παρά για την Ελληνική Ελευθερία. Τις πρώτες επίσημες Φιλελληνικές – σύμφωνα με την Αμερικανική δημοκρατική παράδοση – διακηρύξεις, διαδέχθηκε η ερήμην του φίλου Αμερικανικού λαού φιλοτουρκική – πολιτική, με αποκορύφωμα τα τελευταία πενήντα χρόνια, που σαν μεγάλη Δημοκρατική δύναμη, έχοντας οικονομικές βλέψεις, εμπορικά ωφελήματα και στρατηγικά συμφέροντα, εναγκαλίζονται τους Τούρκους και τους καθιστούν «χωροφύλακες» και δεκανίκια της Δύσης.

Ε. η παρατηρούμενη τελευταία υποτέλεια – Ίμια, Οτσαλάν,      S-300 – συμπαράσταση στο ΝΑΤΟ, αποτελεί σύνδρομον, σύνολο συμπτωμάτων πολλών δεκαετιών. Επί ενάμισι αιώνα καλλιεργείται επιμελώς στην κοινή γνώμη η αντίληψη ότι η εξάρτηση από ξένες δυνάμεις είναι δεδομένη, αναγκαία, ότι αποκλείεται η άσκηση υπερήφανης αδέσμευτης Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ότι η Ελλάδα χρειάζεται προστάτες, ότι η ξενοκρατία αποτελεί αναπότρεπτο κακό, ιστορική αναγκαιότητα. Ο προοδευτικός για την εποχή του, Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης έλεγε το 1833: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν θα μπορέσει να αξιώσει ποτέ την άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέμενε ότι: «μόνον με την πρόσδεση της Ελλάδος στο Αγγλικό άρμα θα πραγματωθούν οι Εθνικές διεκδικήσεις». Η ιστορία τον διέψευσε παταγωδώς. Ο Γεώργιος Παπανδρέου θεωρούσε «ουτοπία την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική».