Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΒΙΟ

Κατά το ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, βλακεία είναι:

1 α) Η διανοητική καθυστέρηση μέσου βαθμού,

    β) Η αδυναμία να αντιλαμβάνεται κανείς σωστά τα πράγματα, η δυσκολία αντίληψης.

2) Κάθε επιπόλαιος λόγος ή πράξη και ενέργεια, την οποία δεν δικαιολογείται να κάνει ένας λογικός άνθρωπος. Οι βαρύτερες περιπτώσεις της βλακείας, κατά τις οποίες έχουμε πλήρη αναστολή της διανοητικής λειτουργίας οφείλονται σε σοβαρές γενετικές ανωμαλίες ή σε κακώσεις και αλλοιώσεις του εγκεφάλου από τον καιρό της κύησης. Αυτή η κατηγορία της βλακείας και των βλακών δεν είναι το θέμα του παρόντος άρθρου, διότι είναι τόσο περιορισμένη, ώστε δεν αποτελεί πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα.

Ο Ιταλός συγγραφέας Carlo Cipolla, διετέλεσε καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας του Πανεπιστημίου του Berkley, σε δοκίμιό του για τους «βασικούς νόμους της ανθρώπινης ηλιθιότητας», προτάσσοντας την διαπίστωση του Αϊνστάιν ότι δύο πράγματα είναι ατελείωτα, το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, επισημαίνει τα εξής:

Το θέμα της βλακείας ερευνήθηκε από στατιστικής πλευράς σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και εντοπίστηκε ακριβώς το ίδιο ποσοστό «βλακών» ανάμεσα στις καθαρίστριες, τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους φοιτητές και τους καθηγητές. Προφανώς, αν η έρευνα στρεφόταν και προς τους ίδιους τους ερευνητές θα ανακάλυπταν και το δικό τους ποσοστό ηλιθίων. Και καταλήγει, άρα βλάκες υπάρχουν παντού και είναι αυτοί που με τις ενέργειές τους προκαλούν ζημία σε κάποιον άλλο ή ομάδα ατόμων.    

Αυτή ακριβώς η βλακεία είναι το αντικείμενο της έρευνάς μας. Μας ενδιαφέρει μόνον η βλακεία, που αποτελεί γενικό κοινωνικό φαινόμενο, συνυπάρχει με την εξυπνάδα, σε διάφορες αναλογίες, μεγάλες ή μικρές και ευθύνεται για πολλά κοινωνικά φαινόμενα από ευτράπελα έως τραγικά. Δεν είναι παθολογική κατάσταση. Δεν οφείλεται σε ατυχήματα, κακώσεις και αλλοιώσεις του εγκεφάλου. Είναι εντελώς φυσιολογική, αλλά όχι ενιαία, ομοιόμορφη και επίπεδη. Δεν υπάρχει έξυπνος, που να μην έχει κάνει βλακείες, ούτε βλάκας που να μην έχει κάνει εξυπνάδες.

Στην χώρα μας η βλακεία αφθονεί. Αποτελεί τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας και δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την σημερινή μας κατάντια, την χρεοκοπία και την γενική παρακμή.

Πιστεύουμε ότι πολλά και μάλιστα τα πιο σοβαρά απ’ όσα μας συνέβησαν και μας συμβαίνουν, οφείλονται στις βλακείες μας. Και  όμως κανένας δεν αναζητεί σ’ αυτές τις γενεσιουργές αιτίες της κακοδαιμονίας μας. Στις πολυάριθμες συζητήσεις που παρακολουθούμε από την τηλεόραση, συνομιλητής δεν θίγει αυτές τις αιτίες. Κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει με ποιά κριτήρια και με ποιούς τρόπους οι ψηφοφόροι κρίνουν και αποφάσισαν για την τύχη όλων μας. Για την τύχη της χώρας. Λες και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Λες και οι εκλογές είναι ένας πόλεμος επιχειρημάτων και θα κερδίζει όποιος έχει τα ισχυρότερα, τα λογικότερα και τα πειστικότερα. Ο καθένας σ’ αυτές τις συζητήσεις, που γίνονται τάχα για να ενημερωθούμε, δεν καταλαβαίνει ή έκανε ότι δεν καταλάβαινε, ότι το παιχνίδι κρινόταν αλλού και με άλλους τρόπους.

Να γιατί πρέπει ν’ αρχίσουμε κάποτε να εξετάζουμε όλα όσα      – σκόπιμα συνήθως – έχουμε αφήσει στο σκοτάδι. Να μελετηθούν ιδιαίτερα οι βλακώδεις τρόποι, με τους οποίους οι ατσίδες συμπατριώτες μας, αποφασίζουν πώς και από ποιούς θα κυβερνηθούν. Πόσοι ενδιαφέρονται μόνο για το ατομικό μυωπικό τους βόλεμα. Δεν διαβάζουν, δεν παρακολουθούν, δεν ενημερώνονται και δεν βλέπουν τίποτα πέρα από την μύτη τους. Δεν έχουν ούτε νοιάζονται να διαμορφώσουν σωστά κριτήρια και κυρίως κριτήρια πολιτικά. Που δεν ξέρουν, δηλαδή, τί τους γίνεται και όμως μπορούν ν’ αποφασίζουν όχι μόνο για την δική τους ζωή αλλά και για την ζωή όλων μας.

Μόνον αν εξακριβώσουμε, με σχετική έστω ακρίβεια, την έκταση και τα μεγέθη της βλακείας μας και τα υπολογίσουμε όλα σε ποσοστά στο σύνολο του πληθυσμού, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τί πραγματικά συμβαίνει γύρω μας και γιατί συμβαίνει. Τότε θα δούμε αν και πόσο μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε από την σημερινή κακομοιριά μας. Ή έστω, να το πάρουμε απόφαση ότι αυτά είναι, προς το παρόν, τα όριά μας. Να πάψουμε ν’ αναζητούμε φανταστικές λύσεις σε φανταστικά προβλήματα. Να μην κοροϊδευόμαστε και να μην μπορούν κάποιοι να μας κοροϊδεύουν. Θα είναι πολύ δύσκολο τότε να καμαρώνει ο κάθε βουλευτής ή υπουργός ότι επιβραβεύτηκε η αξία του, αφού θα είναι γνωστό ότι η βλακεία μάλλον παρά η εξυπνάδα τον ανέδειξε. Και ο κάθε πρωθυπουργός δεν θα μπορεί να κομπάζει ότι τον κράτησαν στην εξουσία οι πιο λογικοί και έξυπνοι Έλληνες. Και ότι η εντολή που του ξαναδόθηκε είναι καρπός σκέψης, κρίσης και σωστής εκτίμησης των πεπραγμένων του. Θα σταματήσουν αυτά τα «κατά συνθήκην ψεύδη», όταν θα έχει εξακριβωθεί με πόση αμάθεια, άγνοια, ακρισία και επιπολαιότητα αναδεικνύονται οι εκλεκτοί του λαού.

Εν κατακλείδι: Αν θέλεις να αχρηστεύσεις, να αδρανοποιήσεις και να αποβλακώσεις έναν λαό, προκειμένου να επιτύχεις τους σκοπούς σου, βάλτον κάτω από τις φτερούγες του κομματικού κράτους. Κλώσσα! Έτσι και χωρίς την παραμικρή απόκλιση από την πραγματικότητα, τα κόμματα και οι κομματικοί μηχανισμοί μεταμορφώνουν τους ψηφοφόρους σε αγέλη και αναδεικνύονται οι μετριότητες της πολιτικής.

·                     

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:   

Για όσους από τους αναγνώστες μου που αγαπούν την μάθηση και που επιδιώκουν να αποκτήσουν όσον το δυνατόν περισσότερες γνώσεις σχετικά με τη «ΒΛΑΚΕΙΑ» και τη σημασία των «ΒΛΑΚΩΝ» στην σύγχρονη ζωή, τους συμβουλεύω να διαβάσουν τα εξής δύο βιβλία:

1)            «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ» του Γιάννη Αθανασούλια, ΜΑΥΡΙΔΗΣ. Αθήνα 2001 και

2)            «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΖΑ ΚΑΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ» του Ε. Λεμπέση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΩΝ, Αθήνα 1992.