ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ Ο ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΙΑΒΡΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Πρόσφατα ο πρώην υπουργός Γεώργιος Σουφλιάς έκανε μια βαρυσήμαντη δήλωση είπε: «Να καταργηθούν οι κομματικές οργανώσεις». Η δήλωση αυτή πραγματικά εξέπληξε τους πάντες. Αβίαστα θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σαν την σημαντικότερη και ίσως, ευστοχότερη δήλωση πολιτικού που άκουσα τα τελευταία 20 χρόνια.

Σήμερα, οι κομματικές οργανώσεις, όχι μόνο δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε στις δημόσιες υπηρεσίες ή εταιρείες του δημοσίου (που στόχο έχουν την εξυπηρέτηση του πολίτη), αλλά αντίθετα, είναι κυριολεκτικά θηλειά στο λαιμό των πολιτικών και ταυτόχρονα διασύρουν κάθε έννοια συνδικαλισμού.

Παρέχουν ύψιστη υπηρεσία στο κόμμα και στα στελέχη του, σε βάρος όμως της δημοκρατίας, της δημόσιας διοίκησης και κάθε έννοιας αξιοκρατίας και πολιτισμού. Ταυτόχρονα, λειτουργούν και σε βάρος της αξιοπρέπειας των ίδιων των υπαλλήλων, των πολιτικών προϊσταμένων τους (υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς κ.λ.π.) και φυσικά των πολιτών.

Ενώ όλα αυτά είναι γνωστά στους πάντες, ενώ ακόμα και «σκληρά» κομματικά στελέχη απογοητεύονται, αηδιάζουν και αποστασιοποιούνται βλέποντας την αναξιοκρατία, την ασυδοσία, τη θρασύτητα και την υποκρισία να βασιλεύουν, η δήλωση Σουφλιά ξεσήκωσε τους πάντες που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους.

Βέβαια, το «σύστημα» δεν μπορεί να αυτοκαταργηθεί, διότι θα χάσουν όλοι αυτοί που το «συντηρούν», τα προνόμιά τους:

-                 Είναι άραγε συμπτωματικό ότι στα διάφορα «πόστα»          – κοινώς «καρέκλες» – των επαγγελματικών συλλόγων, των σωματείων, των υπουργείων και των εταιρειών του δημοσίου «αναρριχώνται» οι δραστήριοι κομματικοί, δηλαδή αυτοί που προσφέρουν στο κόμμα;

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα συμφέροντα του κόμματος είναι διαμετρικά αντίθετα με το συμφέρον της εταιρείας ή υπηρεσίας που κάποιος καλείται να διευθύνει:

·                Το κόμμα θέλει προσλήψεις και αδιαφορεί για το κόστος με το οποίο φορτώνει τη δημόσια διοίκηση.

·                Το κόμμα θέλει ευνοιοκρατία και πιέζει να μπουν στο περιθώριο («ψυγείο») ικανότατα στελέχη που δεν είναι μέλη του.

·                Το κόμμα θέλει οι προμήθειες να δίνονται στους «χρηματοδότες» του κόμματος και εν πάση περιπτώσει, στους «φίλα προσκείμενους», αδιαφορώντας αν έτσι διαπράττονται ακόμη και ποινικά αδικήματα από τους αποφασίζοντες.

·                Το κόμμα θέλει πάση θυσία να μεγαλώσει η ισχύς του, άρα θέλει μεγάλο, κακοδιοικούμενο και διεφθαρμένο κράτος, γιατί μόνον έτσι θα το αλώσει με κάθε τρόπο.

Όλα αυτά, βεβαίως, λειτουργούν σε βάρος του πολίτη, του καταναλωτή, του φορολογούμενου, δηλαδή σε βάρος όλων μας και κυρίως, σε βάρος της μεγάλης ελπίδας του τόπου μας, που είναι τα παιδιά μας, η αυριανή γενιά. Μια γενιά που μεγαλώνει σε αρρωστημένο κλίμα, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, αφού εκεί γίνεται η προσπάθεια «στρατολόγησης» των κομματικών.

Πρόσφατα, ο κ. Πάγκαλος είπε ότι στη δημοκρατία κυβερνούν οι μέτριοι. Το κακό είναι ότι από την πίεση του αφόρητου κομματισμού δεν είναι σε θέση να διοικήσουν ακόμα και οι ικανότεροι των υπουργών. Δεν τους φτάνουν οι πιέσεις από πάσης φύσεως συμφέροντα και συντεχνίες, έχουν να «λογοδοτήσουν» και στην κομματική νομενκλατούρα, που κυριολεκτικά «λύνει και δένει».

Οι υπάλληλοι αναγκάζονται να εγγραφούν στη ΔΑΚΕ ή στην ΠΑΣΚΕ για να πάρουν θέσεις, προαγωγές, αυξήσεις μισθών κ.λ.π. Μερικοί μάλιστα, με καλό «αισθητήριο», καταφέρνουν και κάνουν έγκαιρα, χρησιμότατες (για τους ίδιους) μεταγραφές. Δηλαδή, οι κομματικές οργανώσεις παρέχουν μία ιδιότυπη «προστασία» στους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ανάλογη των νυχτερινών κέντρων.

Όλοι δε εκείνοι που είναι ή υπήρξαν κομματικά στελέχη, έχουν βιώσει εκατοντάδες παραδείγματα αναξιοκρατίας και εμφανέστατης ζημίας στο δημόσιο συμφέρον και φυσικά, γνωρίζουν ότι η γενεσιουργός αιτία είναι οι κομματικές οργανώσεις. Αμφιβάλλω αν κάποιος ακόμα και κομματικός, μπορεί να βρει έστω και ένα πλεονέκτημα που να έχουν οι κομματικές οργανώσεις για το δημόσιο συμφέρον.

Η κοινωνία μας για να προοδεύσει, χρειάζεται σεβασμό του ενός στις ιδέες και τα κίνητρα του άλλου, ειλικρινή διάλογο (με ανοικτό μυαλό) και σύνθεση απόψεων. Όταν, όμως, μας εντάσσουν ή εντασσόμαστε στην παραταξιακή και αναξιοκρατική λογική των κομμάτων, χάνουμε αυτομάτως την απαραίτητη αντικειμενικότητά μας και γινόμαστε «υπηρέτες» ενός νοσηρού συστήματος, αφού δεν «ακούμε» τον άλλο, απλά και μόνον επειδή μπορεί να κάνει κριτική στο κόμμα μας.

-                 Φαντάζεστε πόσο έχουμε να ωφεληθούμε από την πρόταση του Σουφλιά;

-                 Φαντάζεστε την ποιότητα της δημόσιας διοίκησης και γιατί όχι, και της Βουλής ακόμα, όταν τις καίριες θέσεις καταλάβουν οι άξιοι και όχι οι ανεπάγγελτοι κομματικοί, όπως συχνότατα συμβαίνει σήμερα;

-                 Ως πότε θα μας διαφεντεύουν τα κόμματα; Δεν μπορούμε να επηρεάσουμε όλοι μας, ώστε αυτό που κατά τον κ. Πάγκαλο ισχύει σήμερα να πάψει να ισχύει αύριο;