Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΡΜΑΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Αν μπορέσεις να κερδίσεις το λαό, κερδίζεις το

Βασίλειο^. αν χάσεις το λαό, χάνεις το Βασίλειο

ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ

·        

Το κέντρο του κόσμου, η καρδιά του

ανθρωπίνου γένους, αυτό είναι ο λαός

ΛΑΚΟΡΝΤΑΪΡ

·        

Λαός είναι οι κοινωνικές τάξεις που χαρακτηρίζονται  από μικρό εισόδημα. Είναι οι άνθρωποι του μόχθου, του πόνου και της παραγωγής. Είναι οι αδύναμοι και  ανυπεράσπιστοι πολίται, οι εκτός εξουσίας. Είναι  τα παίγνια στα χέρια των πολιτικών και των τηλεοπτικών δικτατορίσκων, είναι τα έρμαια των επιβητόρων της εξουσίας

ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

·        

Υπάρχουν ανοχύρωτες πολιτείες, αλλά και ανοχύρωτοι άνθρωποι. Ανυπεράσπιστοι. Στη διάθεση του κάθε καταχραστή εξουσίας ή του κάθε πολιτικού και του μικρού δικτάτορα της καθημερινής μας ζωής.

Ο Έλληνας είναι ο κατ’ εξοχήν ανοχύρωτος πολίτης. Ίσως από παλιά κατάλοιπα που έχουν συσσωρευτεί στην ψυχή και στο μυαλό του αποδέχεται παθητικά βάρβαρες επεμβάσεις στην προσωπική και δημόσια ζωή του, χωρίς να προβάλλει δυναμικά τις θέσεις και τις αντιδράσεις του. Περιορίζεται σ’ ένα απλό παράπονο, σε λίγα λόγια διαμαρτυρίας σε γνωστούς και φίλους που είναι πρόθυμοι να τον ακούσουν, αλλά χωρίς καμία άλλη αποτελεσματική και ενεργητική αντίδραση που έπρεπε να προκαλεί σεισμικές δονήσεις και εκρηκτικές καταστάσεις.

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του αιώνα ήταν και η ασύστολη κλοπή των οικονομιών του πολίτη από το χρηματιστήριο.

Είναι απίθανες και απροσδιόριστες ακόμη στο μέγεθός τους οι τραγικές επιπτώσεις που είχαν (και έχουν) στη μέση αστική οικογένεια αυτά τα κόλπα των αετονύχηδων με τις διάφορες χρηματιστηριακές «φούσκες». Οι περισσότερες από αυτές διστάζουν να κοινολογήσουν τα παθήματά τους. Ωστόσο δεν υπήρξε καμία μαζική δυναμική διαμαρτυρία, όπως έγινε ακόμα και στην γειτονική μας Αλβανία, σε ανάλογο χρηματιστηριακό κράχ.

Οι ανοχύρωτοι και αδύναμοι νεοέλληνες αποδέχονται με μια απροσδόκητη για τον εριστικό χαρακτήρα τους, παθητικότητα όλα τα στραβά όπως τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την αβάσταχτη και άνιση φορολογία, τα διάφορα χαράτσια και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που τους επιβάλλει το ανάλγητο κράτος, δηλαδή η εξουσία των πολιτικών. Άλλωστε στον τόπο δεν θάλλει μόνον η φαιδρά πορτοκαλέα όπως μαθαίναμε στα μαθητικά μας χρόνια, αλλά και η αλαζονεία των μικροδικτατόρων. Από τον οδηγό του Ι.Χ. που πιστεύει ότι καβάλησε το καλάμι, ως τον υπεροπτικό και αγενή μανδαρίνο του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ, τον ανάγωγο και προκλητικό αστυνομικό και τον κλητήρα του Υπουργείου που συμπεριφέρεται στον ανυπεράσπιστο πολίτη σαν σε Φελλάχο στα ενδότερα της Ανατολίας. Και βέβαια δεν αναφέρομαι στους άλλους «δικτάτορες» – κάθε άλλο παρά μικρούς – που διατάζουν και αποφασίζουν από τις μικρές οθόνες ή από τα αδίστακτα μικρόφωνα των άπειρων ραδιοφωνικών σταθμών τα αίσχιστα.  

Κανένας απολύτως σεβασμός στον ανακρινόμενο πολίτη που δεν πρέπει να ’χει γνώμη, που δεν πρέπει να προβάλλει αντιρρήσεις. Είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί σαν δικές του τις απόψεις που βίαια του επιβάλλει ο κατέχων ή η κατέχουσα το μικρόφωνο.

Δικτάτορες δυστυχώς αυτού του είδους υπάρχουν παντού. Και αναφέρομαι βεβαίως στους βουλευτές των κομμάτων της εξουσίας, αλλά και σε εκείνους που ανεξάρτητα από την βούληση του λαού ή από τα συμφέροντά του νομοθετούν κατά το δοκούν τους, και αποφασίζουν διαγραφή χρεών όχι αναξιοπαθούντων, αλλά και δισεκατομμυριούχων!

Δεκάδες χιλιάδες οι άξιοι  ά ν ε ρ γ ο ι  νέοι. Με όρεξη για δουλειά, με τίτλους σπουδών που ελάχιστοι ίσως από τους Εθνοπατέρες τις έχουν. Περιμένοντας μια οποιαδήποτε δουλειά που δικαιωματικά την αξίζουν εργάζονται σαν γκαρσόνια, σαν έκτακτοι ταξιτζήδες, σαν ρεπατζήδες σε διάφορες δουλειές του ποδαριού. Τουλάχιστον να βγαίνει ο άρτος ο επιούσιος. Όταν βγαίνει.

Οι εθνοπατέρες όμως διορίζουν με ευστροφία ταχυδακτυλουργώντας τους δικούς τους ανθρώπους και βέβαια το προσωπικό ασφαλείας λες και κινδυνεύουν από αόρατους εχθρούς.

Σε πόσα και πόσα πικρά παραδείγματα θα μπορούσε να σταθεί ο δυστυχής νεοέλληνας πολίτης! Πόση πικρία αποκομίζει κάθε μέρα από πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα! Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να επιβιώσει, με μισθούς και συντάξεις πείνας και παρά ταύτα δεν γνωρίζει τι του επιφυλάσσει το μέλλον.

Ωστόσο όλη αυτή η κατάσταση που θα ’πρεπε να αντιμετωπιστεί σοβαρά περνάει σχεδόν απαρατήρητη από τους εξωνημένους διαμορφωτάς της κοινής γνώμης, ενώ αντίθετα τη φλέγουσα επικαιρότητα την απασχολούν ποιος θα πάρει το χρίσμα του Δημάρχου   ή τι είπε η κυρά Κατίνα, δευτερεύουσας σημασίας θέματα και ζητήματα.

Δυστυχώς και αυτή τη συσσωρευμένη ασχημία την αποδεχόμαστε με την ίδια παθητικότητα όπως όλη γενικά την κατάσταση, χωρίς δυναμικές αντιδράσεις και ειρηνικές λαϊκές εξεγέρσεις.

Υπάρχει τάχα διέξοδος, ή βρισκόμαστε στην ώρα μηδέν;

Ο ανυπεράσπιστος νεοέλληνας πολίτης θα συναισθανθεί την ευθύνη του απέναντι στο σύνολο και θ’ αντιδράσει κάποτε δυναμικά; Ή θα συνεχίσει αυτή την επίπεδη πορεία που δεν οδηγεί πουθενά;

Το χρέος μας είναι να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα και να αφήσουμε κατά μέρος τα παραμορφωτικά γυαλιά που αλλοιώνουν την αλήθεια και την κλείνουν σε μία τηλεοπτική οθόνη ανάμεσα σε όντα και κύμβαλα αλαλάζοντα.

Αλήθεια η δική μας θέση ποια είναι;