28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΚΡΙΚΗ

«Μέγιστον αμάρτημα περί την ιστορίαν είναι το ψεύδος»

                                                                         ΤΙΜΑΙΟΣ

                                                          (Αρχαίος Ιστορικός)

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν, ό,τι είναι αληθές»

                                                                       ΔΙΟΝ. ΣΟΛΩΜΟΣ

«Ο πόλεμος του 1940-1941 είναι τα όσια και τα ιερά του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Φυλής, είναι ο πόλεμος ο τελών υπό την προστασίαν  του Θεού, ο γινόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος, της πατρικής γης, της χώρας                των πατέρων μας»

                                                                                         ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

ΕισβολΗ – ΠροΕλαση – ΑνατροπΗ των ΙταλΩν

            Παραμονή της 28^ης Οκτωβρίου 1940, ο Δημήτριος Παπακωνσταντίνου, παρέθετε δείπνο στην επί της οδού Αγίων Θεολόγων οικία του, με προσκεκλημένους τους Γιώργο Βουλιέρη, Έπαρχο Καστοριάς, Βασίλειο Νικίδη, Δήμαρχο Καστοριάς, Γεώργιο Χατζηαναγνώστου, Συνταγματάρχη Πεζικού, Διοικητή του Τομέα Καστοριάς και Αθανάσιο Κρίκη, Δικηγόρο. Άπαντες ευρίσκοντο μετά των μελών της οικογενείας των.

            Κατά τη διάρκεια του δείπνου, οι συνδαιτυμόνες συζήτησαν περί πολλών, καθώς και περί ενδεχομένου πολέμου. Ουδείς όμως εκ των παρευρισκομένων ανέφερε κάτι περί επικείμενης άμεσου επιθέσεως.

            Περί την 2^α πρωϊνή ώρα, όλοι ανεχώρησαν πεζοί, ανηφορίζοντες και σιγοτραγουδώντας κατευθυνόμενοι στις οικίες τους, εύχαρεις και ανέμελοι.

            Στις 5:30 το ίδιο πρωί, δηλαδή τρείς ώρες μετά, εκδηλώνεται σε ολόκληρο το μέτωπο η επίθεση των ιταλικών στρατευμάτων, από το Ιόνιο μέχρι τη λίμνη Πρέσπα. Οι ομοβροντίες του ιταλικού πυροβολικού ακούγονταν ευκρινώς, ξύπνησαν τους Καστοριανούς, σηκώθηκαν από τα κρεβάτια τους και ξεχύθηκαν ανήσυχοι στους δρόμους της πόλης. Η αιφνίδια επίθεση και εισβολή εκδηλούνται στην Ήπειρο και στη Δυτική Μακεδονία, στον λεγόμενο τομέα της Πίνδου (περιοχή Καστοριάς), τον οποίον υπεράσπιζαν μόνο δύο τάγματα, μία ίλη Ιππικού και 1 ½ Πυροβολαρχία, δυνάμεις υπαγόμενες στο Απόσπασμα Πίνδου, με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Δαβάκη.

Με την αιφνίδια Ιταλική επίθεση τα Ελληνικά Τμήματα προκαλύψεως στον Τομέα της Ηπείρου, υποχωρούν επιβραδυντικά προς την κυρία γραμμή Άμυνας – Αντίστασης ΕΜΑΙΑ – ΚΑΛΠΑΚΙ, σύμφωνα με τα σχέδια της 8^ης Μεραρχίας.

            Στον τομέα Καστοριάς, από τις πρώτες ώρες της επίθεσης δημιουργείται σοβαρή κρίση αφού αντιμετώπιζε το 26^ο Σώμα Στρατού με δύναμη 22.000 ανδρών, άρματα μάχης, πυροβολαρχίες, ίλες ιππικού και τάγμα βερσαλιέρων, και την ισχυρή 3^η Μεραρχία Αλπινιστών «Τζούλια», που διέθετε πέντε Τάγματα Πεζικού, έξι Ορειβατικές Πυροβολαρχίες και Ίλη Ιππικού, συνολικής δύναμης 10.800 ανδρών.

            Η «Τζούλια» κατηύθυνε την επίθεσή της από τα βόρεια και τα νότια του όρους Σμόλικα, περνώντας από τους ορεινούς όγκους του Σταυρού, Γκόλιο, Βούρμπιανη, Κιάφα, Αετομηλίτσα και το ύψωμα Πέτρα Μούκα.

            Έναντι της συντριπτικής υπεροχής των εχθρικών δυνάμεων, τα Ελληνικά Φυλάκια εξουδετερώνονται και συμπτύσσονται προς το Επταχώρι. Τη δεύτερη μέρα της εισβολής, η κατάσταση στο μέτωπο του Επταχωρίου γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη για ολόκληρο το μέτωπο, παρά τον αγώνα μικρών τμημάτων του Αποσπάσματος της Πίνδου, τα οποία μάχονται απεγνωσμένα, αποκρούοντας τις πολλαπλάσιες δυνάμεις του Σώματος Στρατού και της «Τζούλια». Η έδρα του υποτομέα, η Λυκόρραχη, πέφτει στα χέρια του εχθρού και τα τμήματα υποχωρούν προς το Επταχώρι, για να ανασυγκροτηθούν. Στη συνέχεια οι Ιταλοί καταλαμβάνουν τη Φούρκα, στρέφονται προς τη Σαμαρίνα και προχωρούν με στόχο το Μέτσοβο.

            Στο μεταξύ, ο Δαβάκης, που βρισκόταν στο Επταχώρι από 29,30 και 31 Οκτωβρίου, περισυλλέγει γύρω του όλες τις τακτικώς και ατάκτως υποχωρούσες δυνάμεις και φρονηματίζει όλους τους υποχωρούντες για την αντεπίθεση, την οποία είχε πάντοτε βαθύτατα εντοπισμένη στο νου του και έτσι την 1^η Νοεμβρίου αρχίζει η αντεπίθεση, με αντικειμενικό σκοπό να ανακοπεί η προέλαση των Ιταλικών Δυνάμεων.

            Κατόπιν σκληρών μαχών και αλεπαλλήλων εφόδων των Ελληνικών Τμημάτων, υπό τον Υπολοχαγό Αλέξανδρο Διάκο και τον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό Ελευθέριο Ντάσκα, ανακαταλαμβάνεται η Λυκόρραχη και οι Ιταλοί τρέπονται σε φυγή. Στις μάχες του Επταχωρίου και της Λυκόρραχης, έπεσαν ηρωϊκά μαχόμενοι οι πρώτοι Έλληνες Αξιωματικοί: ο Διάκος και ο Ντάσκας.

            Την ίδια μέρα, Ελληνικά Τμήματα, με επικεφαλής τον ίδιο τον Συνταγματάρχη Δαβάκη, εξορμούν από το Επταχώρι και ύστερα από σκληρές μάχες καταλαμβάνουν τη Φούρκα. Στη διάρκεια αυτών των μαχών, ο Δαβάκης, έφιππος κατευθύνει τις επιθέσεις, με αποτέλεσμα να δεχθεί σφαίρα στο στήθος, που διαπερνά τον πνεύμονά του. Μεταφέρεται στο Επταχώρι κι από εκεί στην Αθήνα.

            Στη συνέχεια ανακαταλαμβάνεται η Σαμαρίνα, οι Ιταλοί πανικόβλητοι τρέπονται σε άτακτη φυγή εγκαταλείποντας την Αετομηλίτσα, το τελευταίο χωριό της περιοχής του τομέα Επταχωρίου.

            Μέχρι τις 13 Νοεμβρίου τελειώνει η πρώτη φάση του Ελληνο-ιταλικού πολέμου, με την απόκρουση της εισβολής των στρατευμάτων του Μουσολίνι και στις 14 Νοεμβρίου αρχίζει η δεύτερη φάση, με την Ελληνική αντεπίθεση και τη νικηφόρα προέλαση του Ελληνικού Στρατού.

            Τόσο στην απόκρουση της επίθεσης, όσο και στην προετοιμασία της αντεπίθεσης, η συμβολή του άμαχου πληθυσμού των χωριών μας Ζούζουλης, Χρυσής, Πευκοφύτου, Επταχωρίου, Κυψέλης και πολλών άλλων ήταν μέγιστη. Γέροντες, γυναίκες και παιδιά, μετέφεραν παρά τις αφάνταστες δυσκολίες και κακουχίες, στα χέρια και στους ώμους τους, κιβώτια με πολύτιμο πολεμικό υλικό και τρόφιμα, με μακριές πεζοπορίες και αναρριχήσεις στα απόκρυμνα εκείνα μέρη της περιοχής της Καστοριάς.

Ο Μουσολίνι και οι στενοί συνεργάτες του υπολόγιζαν ότι η κατάκτηση της Ελλάδος θα ήταν ένας απλός στρατιωτικός περίπατος που θα κρατούσε το πολύ σε 15 – 20 μέρες. Έκριναν τον πόλεμο με καθαρά στρατιωτικά κριτήρια και δεν υπολόγισαν το ηθικό και την ψυχική ανάταση ενός λαού, που αγωνίζεται «υπέρ βωμών και εστιών». Όταν, την νύκτα στις 27-28 Οκτωβρίου 1940 ο Ιωάννης Μεταξάς απέρριπτε ασυζητητί το ιταμό Ιταλικό τελεσίγραφο, είχε στο πλευρό του ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος, που τον ανεγνώρισε για ηγέτη του πανεθνικού αγώνα για την απόκρουση των εισβολέων. Εκείνη την ημέρα οι Έλληνες παραμέρισαν την πικρία τους και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί – από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο ως τον Νικόλαο Ζαχαριάδη – τάσσονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό της Κυβέρνησης για ν’ αντιμετωπισθεί η εισβολή. Οι Κομμουνισταί πολιτικοί κρατούμενοι και οι εξόριστοι όλων των πολιτικών αποχρώσεων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εζήτησαν να τους επιτραπεί να πάνε στο μέτωπο. Ο Μεταξάς όμως, όπως σωστά παρατήρησε ο Νομπελίστας εθνικός μας ποιητής Σεφέρης, δεν κατάλαβε ότι με την πατριωτική του πράξη της νύκτας εκείνης, με το ΟΧΙ του στον Μουσολίνι, είχε ουσιαστικά γκρεμίσει το ιδεολογικό οικοδόμημα της 4^ης Αυγούστου. Η απόκρουση και απώθηση των Ιταλών από τον μικρό σε αριθμό Ελληνικό Στρατό αποτελεί την πρώτη Συμμαχική νίκη εναντίον των δυνάμεων του Άξονα στην Ευρώπη που ολόκληρη σχεδόν είχε υποταγεί, χωρίς σοβαρή αντίσταση στις μηχανοκίνητες στρατιές του Χίτλερ. Διαλύεται πλέον ο μύθος για το αήττητο των φασιστικών δυνάμεων και τονώνεται – χάριν στις νίκες του Ελληνικού Στρατού – το ηθικό των Αντιφασιστικών δυνάμεων και η διάθεση για αντίσταση, για νίκη. Οι Ελληνικές δυνάμεις μετά τον αιφνιδιασμό συνέρχονται και παρά τις φοβερές ελλείψεις σε οπλισμό, κατάλληλο ρουχισμό και εφοδιασμό, απουσία φιλικής αεροπορίας, αντεπιτίθενται, μάχονται σκληρά, απωθούν τους Ιταλούς και τους καταδιώκουν σ’ ολόκληρο το μέτωπο.

Σκληρές μάχες διεξάγονται στα άγρια και χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, αγώνας δύσκολος, τραχύς δαπανηρός. Άγριες μάχες με μεγάλες απώλειες και από τις δύο πλευρές.

Αφήνω τα πατροπαράδοτα και τα ίδια (τετριμμένα) για κάθε Εθνική Επέτειο και εξετάζω το ΕΠΟΣ του ΄40, από άλλη οπτική γωνία και διάσταση.

            Οι Έλληνες επολέμησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο παρά το πλευρό των συμμάχων των Άγγλων και πρώτοι με θυσίες και αυταπάρνηση προσέφεραν την πρώτη ελπίδα, την πρώτη αναλαμπή, εις την ανθρωπότητα για το όχι αήττητο των δυνάμεων του άξονος, για την τελική νίκη και δικαίωση του αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος, με κυρίαρχα, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Οι Έλληνες ουδόλως εφείσθησαν θυσιών και αίματος, όταν άλλα μεγάλα και ισχυρά κράτη εντός ολίγων ημερών κατέρρευσαν, ενώ άλλα (π.χ. Τουρκία) δεν εξήλθον καν εις τον πόλεμον ή αντιθέτως άλλα πολέμησαν στο πλευρό του άξονος (π.χ. Βουλγαρία, Ρουμανία) και όμως σήμερα απολαμβάνουν την σκανδαλώδη εύνοιαν των νικητών συμμάχων! Τότε τα έκπληκτα βλέμματα ολοκλήρου της Ευρώπης και της Αμερικής ήταν στραμμένα και προσηλωμένα στην μικρή μας Ελλάδα. Τότε ακούγαμε πολλούς επαίνους και λόγους κολακευτικούς, όπως το αμίμητο: «Στο μέλλον θα λέγωμεν ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και το State Department να διακηρύσσει προς πάσαν κατεύθυνση, μεταξύ άλλων, ότι όποιος τυχόν θα επεβουλεύετο ή θα εσφετερίζετο τα δίκαια των Ελλήνων, θα εθεωρείτο εχθρός της Αμερικής και άλλα πολλά, που τελικά απεδείχθησαν φληναφήματα!

            Στη συνέχεια οι Έλληνες πάντοτε στο πλευρό των Συμμάχων πολέμησαν στην Μέση Ανατολή, και στην Εθνική Αντίσταση, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα αφού υπέστησαν μια εθνική αιμορραγία που δύσκολα αναπληρώθηκε.

            Επίσης οι Έλληνες, πάντοτε στο πλευρό των «φίλων και συμμάχων», πολέμησαν χιλιάδες μίλια μακρυά από την πατρίδα των, στην Κορέα, και πλήρωσαν κι εκεί ένα βαρύ τίμημα, με δεκάδες νεκρούς Αξιωματικούς και Στρατιώτας

Αντ’ αυτών, δεν μας επέστρεψαν Ελληνικά εδάφη όπως την Βόρειο Ήπειρο, Ανατολική Θράκη και άλλα. Και μετά τριάντα χρόνια από την λήξη του πολέμου, το 1974 ανέχονται την Τουρκικήν εισβολήν στην Κύπρο και έκτοτε την κατοχήν της (του Βορείου τμήματος) υπό της Τουρκίας, παρά τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. και τις αποφάσεις του Σ.Α. Στην τεχνητή κρίση των Ιμίων ανεγνώρισαν τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» και στην Μαδρίτη τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίον! Και το αποκορύφωμα όλων η αλόγιστη και άφρων εγκατάσταση χιλιάδων μουσουλμάνων, εκ του φόβου μήπως τυχόν μας χαρακτηρίσουν οι «Φίλοι και Σύμμαχοί μας» για ξενοφοβία και Ρατσισμό! Εύλογα λοιπόν διερωτήθηκα τώρα που πολλοί αξιωματούχοι των Η.Π.Α. δηλώνουν: «Σήμερα μετράμε τους φίλους μας», εμείς από πότε θα έπρεπε να μετράμε τα αισθήματά τους έναντι ημών;

Περαίνων, πιστεύω ότι η τιμή της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας θα πρέπει να έχει την ίδια αξία σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη και πως δεν είναι δυνατόν να κρίνονται τα ζητήματα της ανθρωπότητος από μιαν μόνον υπερδύναμη, ή ολίγες δυνάμεις και από μονομερείς οπτικές γωνίες. Ως Έλλην και Καστοριανός είμαι υπερήφανος δια την προσφοράν της Ελληνικής Φυλής εις την ανθρωπότητα κατά τον παλαιόν καιρό και σήμερα, για την συνεισφορά των Καστοριανών σε θυσίες και αίμα.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ

ΣημείωσΕΙΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥ

Α) Η δικτατορία της 4^ης Αυγούστου επεβλήθη δια πολλούς λόγους, ιδίως όμως κατά τους ισχυρισμούς των πρωτεργατών αυτής και τους υπερασπιστές της δια την χαλιναγώγηση της Κομμουνιστικής επιρροής και της προετοιμασίας της χώρας στην αντιμετώπιση της επερχομένης πολεμικής λαίλαπας, που τα πρώτα μαύρα της σύννεφα ηπλούντο ήδη στον Ευρωπαϊκό χώρο και μοιραία θα ενεπλέκετο και η Ελλάς, αφού συνεδέετο με σύμφωνον συμμαχίας με την Μ. Βρεττανίαν.

Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς όπως προανέφερα, είπε τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου το ιστορικόν ΟΧΙ, το είπεν εν πλήρει επιγνώσει και με την συναίσθηση πως εκφράζει τα συναισθήματα και τους πόθους του Ελληνικού λαού. Ο Μεταξάς, από το 1917, έπαυσε να είναι ο μιλιταριστής Γερμανόφιλος Μεταξάς, διότι από τότε μυήθηκε στην Μασονία (τεκτονισμό) από τον ίδιο τον Βασιλέα Γεώργιο και αμφότεροι ανήκαν στην λεγόμενη Αγγλικής – επιρροής Στοά. Η θέση του Γεωργίου ήτο γνωστή και δεδομένη. Βασιλεύς των Ελλήνων και ταυτόχρονα τοποτηρητής των εν Ελλάδι Αγγλικών συμφερόντων. Αυτά επιβεβαιώνονται και από την πλούσια βιβλιογραφία, αλλά και από τα οχυρωματικά έργα της Γραμμής Μεταξά, ανώτερης της Μαζινό, μιας γραμμής που σημάδεψε την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όπου το πληγωμένο βαρειά Ελληνικό Έθνος πολεμούσε ταυτόχρονα Ιταλούς και Γερμανούς. Εκεί στα οχυρά Μεταξά οι Γερμανοί γνώρισαν την πρώτη τους ήττα, με εκατοντάδες θύματα αξιωματικούς και στρατιώτες.

 Ακόμη και στην περίοδο του 1943 η κατευθυντήρια γραμμή της Αγγλικής Πολιτικής ήταν η αποκατάσταση της πολιτικής επιρροής της Μεγάλης Βρεττανίας στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση, πολιτική που στηριζόταν στον θεσμό της Μοναρχίας και ειδικότερα στο πρόσωπο του Βασιλέως Γεωργίου, προς τον οποίον η Αγγλική Κυβέρνηση και ο Τσώρτσιλ έτρεφαν παθολογική αγάπη και αφοσίωση. (επ’ αυτού βλέπε: «Η Ελλάδα στην Δεκαετία 1940 – 1950. Ένα έθνος σε κρίση, του Προκόπη Παπαστρατή με διδακτορικό από το London’s School Economist, σελίς 206, εκδόσεις Θεμέλιο).

Β) Για τους μελετητές της ιστορίας, για όσους επιδεικνύουν σπουδή προς μάθηση και προσπαθούν να μάθουν περισσότερα επί πολλών ιστορικών – θεμάτων και να αυξήσουν τις γνώσεις τους, το ΟΧΙ του Μεταξά δεν είναι άξιον απορίας ή μομφής. Ο τεκτονισμός στην Ελλάδα μετά την 4^ην Αυγούστου 1936, τότε που τα ηνία της χώρας αναλαμβάνει ο τέκτονας Μεταξάς λαμβάνει νέα διάσταση αφού το καθεστώς του δεν θα ενταχθεί από την Διεθνή Τεκτονική Ένωση στην χορεία, δηλαδή μελών των ολοκληρωτικών καθεστώτων, εφ’ όσον ο Έλληνας δικτάτορας όχι μόνον δεν κατεδίωξε τον τεκτονισμό, όπως οι δικτάτορες Μουσολίνι, Φράνκο και Χίτλερ, αλλά τον ενίσχυσε. Η ανοχή τουλάχιστον του τεκτονισμού από το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου ήταν για τους γνωρίζοντας την ιστορία, πρόσωπα και πράγματα αναμενομένη, εφ’ όσον τόσον ο Μεταξάς, όσον και ο Βασιλεύς Γεώργιος ήσαν τέκτονες. Ο Μεταξάς μυηθείς στον τεκτονισμό από τον Βασιλέα το 1917, έπαυσε μνα είναι ο Στρατιωτικός – επιτελής Γερμανόφιλος. Γι’ αυτό και ο Γεώργιος, Βασιλεύς πλέον της Ελλάδος, αλλά και τοποτηρητής των Αγγλικών συμφερόντων επέλεξεν ως πρωθυπουργό τον Μεταξά. Βασιλεύς – πρωθυπουργός τελούσαν υπό εξάρτηση από την Αγγλία, την Μητρόπολη, το κύριο κέντρο του Παγκόσμιου τεκτονισμού.

Φίλε αναγνώστη/στρια, η ιστορία γράφεται από την ηγέτιδα – άρχουσα τάξη. Η ιστορική αλήθεια επιμελώς αποκρύπτεται από τον λαό, πίσω από πολιτικές ιδιοτέλειες και ιδεολογικά προσωπεία.