Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

ΤΑ ΝΕΑ ΕΠΑΧΘΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - ΚΡΙΤΙΚΗ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α., από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας και με δεδομένη αφ’ ενός την κακή κατάσταση των δημόσιο-οικονομικών της Ελλάδος και αφ’ ετέρου την μάστιγα της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της διαφθοράς και πολλών άλλων ανασταλτικών παραγόντων, είχε κατά την ταπεινή μου γνώμη, δύο βασικές και σημαντικές επιλογές:
Πρώτον, να ξεκινήσει άμεσα, εκμεταλλευόμενη την πρωτοφανή ανοχή, που απολάμβανε από την κοινή γνώμη, την προώθηση τολμηρών, ριζοσπαστικών και επαναστατικών μέτρων, δυσάρεστων βέβαια για τις πολύμορφες συντεχνίες, κατεστημένες νοοτροπίες και διάφορα συμφέροντα και παράκεντρα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, μέτρων όμως που θα προωθούσαν με σιγουριά την ανάπτυξη, θα αύξαναν τα δημόσια έσοδα χωρίς οικονομικές αναταράξεις και δονήσεις, αλλά και άλλα δραστικά και έκτατα μέτρα για την εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης και ειδικώτερα την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, τις δύο μεγάλες μάστιγες της εποχής μας, που τείνουν να καταστρέψουν ότι σωστό και υγιές απέμεινε σ’ αυτόν τον τόπο, ότι δηλαδή δεν παρουσιάζει ακόμη συμπτώματα φθοράς, παρακμής, δυσλειτουργίες, ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής σήψης. Ουδείς στην κυβέρνηση αμφιβάλλει ότι η οικονομία της Ελλάδος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, είναι στα πρόθυρα της αβύσσου και το σλόγκαν περί «ισχυρής Ελλάδος» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ειδικά, ο κ. Τσίπρας, εγκαθιστάμενος στο Μέγαρο Μαξίμου γνώριζε, το ίδιο, όπως και ορισμένοι στενοί συνεργάτες του, ότι τα οικονομικά και όχι μόνο θα αποτελούσαν εφιαλτικά προβλήματα για την Κυβέρνησή του και ότι η οικονομία θα εξελισσόταν αρνητικά, σε έναν εφιάλτη, που θα απαιτούσε γενναίες αποφάσεις με μεγάλο πολιτικό κόστος. Έτσι η Κυβέρνηση, οκτώ (8) μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, υποχρεώνεται στη λήψη όχι μόνον οδυνηρών και επαχθών φορολογικών μέτρων, αλλά και άλλων δυσμενέστατων και αντιλαϊκών και στραγγαλιστικών, που σε καμμιά περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν «ήπια», μέτρα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού, όταν δήλωνε προσωπικά, ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι και άλλα φληναφήματα. Όλα αυτά, προκαλούν αισθήματα δυσαρέσκειας και δυσφορίας στις περισσότερες τάξεις, αφού σε τελική ανάλυση επιβαρύνουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα του Ελληνικού λαού. Επίσης, το γεγονός ότι τα μέτρα ήταν αναπόδραστα υπό την πίεση των Βρυξελλών και του κουαρτέτου, αποτελούν ένα είδος λογαριασμού για τις υπερβολικές σπατάλες των προκατόχων της και όχι μόνον, ιλιγγιώδεις δαπάνες και σπατάλες των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο πολίτης με δυσαρέσκεια, απογοήτευση και οργή διαπιστώνει ότι οι προσδοκίες που είχε για ένα καλύτερο αύριο και τις οποίες καλλιέργησαν στην εκλογική βάση ο κ. Τσίπρας και πρωτοκλασάτα στελέχη του Συ.Ριζ.Α. διαφόρων κατηγοριών, λόγω παλαιοκομματικών αντιλήψεων και συνηθειών, υποσχέσεις και ψεύτικα διλήμματα, βάσει των οποίων κατάφεραν να εξαπατήσουν πολιτικά το εκλογικό σώμα και να αναρριχηθούν στην εξουσία, διαψεύστηκαν παταγωδώς.  
Στα αυτιά των Ελλήνων ακόμη ηχούν εκείνες οι πομπώδεις διαβεβαιώσεις περί Κυβέρνησης της Αριστεράς, χωρίς αγκυλώσεις και συνιστώσες, επανίδρυσης του Κράτους, για ρήξεις, συγκρούσεις και τομές, για αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στα καυτά προβλήματα της οικονομίας, της κοινωνίας και γενικά της ζωής. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!
Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση η Κυβέρνηση ακολούθησε τον γνωστό τρόπο ενέργειας, την πιο εύκολη λύση γι’ αυτήν, αλλά την πλέον οδυνηρή για το Ελληνικό λαό. «Πονάει το δόντι, κόβουμε το κεφάλι», ή «φορτώνει τον κακομοίρη γάϊδαρο  με περισσότερα βάρη»!
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Ελληνική οικονομία υπέστη πολλαπλά κατάγματα και φασκιώθηκε υπερβολικά βαριά μέσα σε γάζες και επιδέσμους. Έχασε από καιρό την ανοδική της αρχική ορμή και σήμερα κατάντησε σκιά του παλαιού εαυτού της. Όλα τα οικονομικά μεγέθη υπέστησαν καθίζηση με τα πλέον γνωστά οδυνηρά επακόλουθα την ανεργία, την κατακόρυφη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, το οριστικό κλείσιμο πολλών μεγάλων βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων, – Λαναράς-Σόφτεξ  κλπ.–, την επικίνδυνη συρρίκνωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την σπονδυλική στήλη άρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, το ζάρωμα του εμπορίου, την απότομη πτώση της αγροτικής οικονομίας και παραγωγής τον περιορισμό της κατανάλωσης, τη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών, συνταξιούχων και άλλων τάξεων της αστικής κοινωνίας, με παράλληλο περιορισμό στην κατανάλωση, και ιδίως στην χρήση των υλικών αγαθών – διατροφή, ένδυση, ψυχαγωγία κλπ. Τα εξαγγελλόμενα επαχθέστατα και εξοντωτικά νέα μέτρα λιτότητος πλήττουν όλους τους Έλληνες. Και είμαστε ακόμα στην αρχή των μέτρων «λιτότητας», γιατί έπονται και άλλα, πλέον χειρότερα και δυσμενή. Είναι φαεινότερον ηλίου ότι πρόκειται για βαθύτερη και μονιμότερη κρίση, μιά κρίση χωρίς διέξοδο, όσο θα συνεχίζεται η πολιτική του στρουθοκαμηλισμού και του πολιτικού κόστους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός περί την οικονομίαν ή μάντης για να προβλέψει το μέλλον της Ελληνικής οικονομίας. Με την γενική αποσύνθεση του κράτους και των θεσμών, με τις επικίνδυνες διαστάσεις που παίρνει η διαφθορά και η διαπλοκή στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, η γάγγραινα των πελατειακών σχέσεων, δηλαδή οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ κομμάτων και πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους με αντάλλαγμα την ψήφο, απειλούν με διάβρωση όχι μόνο η οικονομία, αλλά και την Ελληνική κοινωνία, και υπονομεύονται άμεσα ή χώρα, οι ελεύθεροι δημοκρατικοί θεσμοί   του κατ’ επίφασιν έστω δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Η γενεσιουργός αιτία αυτής της τραγικής και αντιφατικής πολιτικής των κυβερνήσεων που κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά το 1981, δεν οφείλεται μόνον σε ορισμένα πρόσωπα και σε αποτυχία προσώπων ή στην πολιτική κάποιων Υπουργών, όπως πιστεύουν μερικοί και προσπαθούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους. Εδώ πρόκειται για αποτυχία γενικής πολιτικής και αυτή ακριβώς η πολιτική, όπως σημειώνεται παραπάνω, οδήγησε στη λήψη αυτών των αντιλαϊκών και μη αποτελεσματικών μέτρων. Κατά την γνώμη μου, η διέξοδος από την οικονομική κρίση και όχι μόνον, τα μέσα με τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί θετικά να αντιμετωπίσει τις οποιεσδήποτε δυσκολίες και την σημερινή δύσκολη και τραγική κατάσταση, η οδός της σωτηρίας από τα αδιέξοδα είναι το τρίπτυχο των λέξεων «ΑΡΕΤΗ, ΤΟΛΜΗ, ΒΟΥΛΗΣΗ» με παράλληλη εφαρμογή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ και ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ. Δια της πολιτικής αρετής, οι πάσης φύσεως φαύλοι και καιροσκόποι που υπονομεύουν ποικιλοτρόπως το πολίτευμα και τους Δημοκρατικούς μας θεσμούς, πρέπει ασυζητητί να  τίθενται εκτός κυβερνητικών και άλλων θέσεων άσκησης εξουσίας. Δια της τόλμης και των τολμηρών μέτρων υπερνικώνται όλα τα εμπόδια και τα οποιαδήποτε κόστη, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και δια της πολιτικής βούλησης η Κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει στην ανασύσταση του Κράτους, να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές και να συγκρουσθεί με τα διάφορα κατεστημένα, τα συνδικάτα και τις συντεχνίες των ταξικών συμφερόντων που αποτελούν τροχοπέδη στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο του τόπου. Επιβάλλεται η λήψη δραστικών επαναστατικών μέτρων, μια νέα καινοτόμος και επαναστατική πολιτική, ριζοσπαστικές αλλαγές, βαθειές τομές στην εν γένει δομή του κράτους και των κρατικών δραστηριοτήτων. Μέτρα προληπτικά και κατασταλτικά ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, για να περισωθεί ό,τι έχει απομείνει όρθιο και δεν έχει καταστραφεί εντελώς. 
Για παράδειγμα: δραστικά και τελεσφόρα μέτρα για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της εισφοροδιαφυγής, της «Μαύρης Εργασίας», της φοροδιαφυγής, τον περιορισμό των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα. Δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα για την ριζική περικοπή ή τουλάχιστον  την περιστολή των μη χρησίμων, μη αναγκαίων και μη ωφελίμων κρατικών – υπαλληλικών αναγκών. Πραγματικό πάγωμα των διορισμών στον υπερτροφικό εν γένει δημόσιο τομέα αντίστοιχη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, αφού ο αριθμός των υπηρετούντων σήμερα είναι δυσανάλογο προς τις ανάγκες, είναι επτά φορές μεγαλύτερος του κανονικού και οψέποτε γίνει Αναθεώρηση του Συντάγματος, μείωση των βουλευτών στους διακόσιους (200).
Περιορισμός της παρέμβασης του κράτους επάνω στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, περιορισμό δηλαδή του αποτυχόντος πολιτικού και οικονομικού συστήματος του κρατισμού ή της λεγόμενης καπιταλιστικής κομμουνιστικής νομενκλατούρας. Μέτρα για την οριστική επίλυση του νοσούντος ασφαλιστικού συστήματος, αποκρατικοποίηση των ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ κ.λ.π., αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, αλλαγές στη λειτουργία των ΔΕΚΟ, με κατάργηση της μονιμότητος των υπαλλήλων των και αν αυτό δεν είναι εφικτό την ολοσχερή κατάργηση των προνομίων των, μεγάλα και μικρά Δημόσια έργα με ιδιωτικά κεφάλαια. Μέτρα όπου πρωταρχική σημασία και σπουδαιότητα έχει το κοινό και όχι το ατομικό συμφέρον, το εθνικό και όχι το στενοκομματικό. Εν προκειμένω τίθεται το αμείλικτο ερώτημα. Υπάρχει διέξοδος, οδός σωτηρίας, φως στο τούνελ, υπάρχουν μέσα και ελπίδες για τη βελτίωση και τη διέξοδο από τα αδιέξοδα; Μπορούν τα υπάρχοντα κόμματα να συμβάλλουν στην οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας; Κατά την γνώμη μου, με αναφορά στο ιστορικό παρελθόν, ασφαλώς όχι. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981 και μετά είναι οι κυρίως κατά το μεγαλύτερο ποσοστό υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και ως εκ τούτου ακατάλληλα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Τα κόμματα της Αριστεράς με την γνωστή ιδεολογική – οικονομική ακαμψία, υπέρμαχα του κρατισμού, και του οικονομικοκοινωνικού συστήματος του Σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, δέσμια του παρελθόντος, με σημαία τον κρατικό καπιταλισμό και την υπερτροφία του κράτους, συστήματος που απέτυχε οικονομικά, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων κι’ αυτά να συμβάλλουν στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και της οικονομικής κρίσης.
Η Νέα Δημοκρατία, στο χρονικό των 13 μηνών εξουσίας, απέδειξε ότι ούτε θέληση, ούτε αρετή ούτε τόλμη διαθέτει για την διέξοδο από την κρίση. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις όπως για παράδειγμα η υπέρμετρη αύξηση της Βουλευτικής αποζημίωσης με εισήγηση της πλειοψηφίας (Ν.Δ.), ο Νόμος 3274/2004, με τις χαριστικές και σκανδαλώδεις διατάξεις του οποίου, επιβαρύνεται αδικαιολόγητα ο προϋπολογισμός του κράτους και ο  Νόμος 3320/05 με διάταξη του οποίου, παρατείνεται η πιο φαυλοκρατική και προνομιακή μεταχείριση μιας μερίδας υπαλλήλων. Έτσι οι έμμισθοι Δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί του ΕΣΥ, υπάλληλοι των ΔΕΚΟ κλπ, όντες Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι θα εξακολουθούν να λαμβάνουν δύο μισθούς!  Όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα, κατάφωρες αδικίες και φαυλοκρατικές πολιτικές μεθόδους, δείγματα  «μιάς από τα ίδια με τους προηγούμενους». Γι’ αυτό, με τις πολλές αδεξιότητες, τις άστοχες ενέργειες και την αθέτηση των προεκλογικών της υποσχέσεων βαδίζει τον ασφαλή δρόμο της λαϊκής αντιπάθειας και της αποτυχίας. Είναι κρίμα, ένας τόσο νέος άνθρωπος, που υπεσχέθη όχι επανίδρυση ενός διαλυμένου πολιτικού κόμματος, αλλά επανίδρυση – ανασύσταση του κράτους, να αυτοκτονεί πολιτικά, αφού μέχρι τώρα δεν αντελήφθη ποία πολιτική τον ωφελεί μακροπρόθεσμα και δεν λαμβάνει την μόνη σωστή και ενδεδειγμένη απόφαση, έστω επικίνδυνη να «διαβεί τον Ρουβικώνα», όπως έπραξε ο Ιούλιος Καίσαρ! Η πλέον ενδεδειγμένη απόφαση για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων και των κρίσεων που ταλανίζουν και μαστίζουν την Ελλάδα και την οδηγούν σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό και ηθικό μαρασμό και τα αδιέξοδα είναι:    ΘΕΛΩ – ΤΟΛΜΩ – ΠΡΟΧΩΡΩ.
Οι καιροί κ. Τσίπρα δεν περιμένουν, «ού μενετοί». Τολμήσατε. Φροντίστε να γραφτεί το όνομά σας στις δέλτους της ιστορίας σαν έναν πολιτικό ηγέτη, το έργο του οποίου επηρέασε αποφασιστικά την Ελλάδα της εποχής του, που την αναμόρφωσε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και όχι σαν πολιτικό με παλαιοκομματικές συνήθειες, σχέσεις, μεθοδεύσεις και πρακτικές.

       

ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΘΝΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ- ΟΙ ΑΝΑΣΤΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ - ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ – ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΑΙ – ΜΜΕ

Στην Wall Street Journal δημοσιεύτηκε προ ημερών ένα συγκλονιστικό άρθρο. Υπογράφεται από την κ. Ann Mettler, διευθύντρια της οργανώσεως «Συμβούλιο της Λισσαβώνας», που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Δολοφονία των Μεταρρυθμίσεων» (Reform Assassination).
Στο άρθρο της, η κ. Mettler περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο της Ευρώπης έχει κατορθώσει να πνίγει κάθε φωνή που ζητεί μεταρρυθμίσεις. Οι περισσότεροι πολιτικοί επιτίθενται στον «νεο-φιλελευθερισμό», οι συνδικαλιστές καταγγέλλουν τον καπιταλισμό «αγγλοσαξονικού τύπου» και οι κοινωνικές οργανώσεις αντιμάχονται κάθε μεταρρύθμιση που αποβαίνει προς όφελος της επιχειρηματικής δραστηριότητος.
Το άρθρο αυτό θα μπορούσε να έχει γραφεί αποκλειστικώς για την Ελλάδα. Ό,τι συμβαίνει σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ισχύει και στην χώρα μας. Με την διαφορά ότι εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα. Διότι στην Ελλάδα οι μεταρρυθμιστικές φωνές δεν προλαβαίνουν καν να ακουσθούν. Πνίγονται εν τη γενέσει τους.
Το ψευδοαριστερό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε  παντού και πρωτίστως στα Μέσα Ενημέρωσης. Εκεί η κυριαρχία του ήταν σχεδόν απόλυτη. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην αφήνει περιθώρια να εκφέρονται απόψεις που είναι αντίθετες στο ρεύμα. Όποιος τολμούσε να πει κάτι μη αρεστό στην κοινή γνώμη, εξοβελίζονταν ως ακραίος, γραφικός και ακροδεξιός!
Κρατούσα άποψις ήταν συνήθως εκείνη την οποία εξέφραζαν οι κρατιστές και οι συνδικαλιστές. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα:
¨      Όταν κάποτε ετέθη το ζήτημα της Ολυμπιακής Αεροπορίας, η κοινή γνώμη ήταν πεπεισμένη ότι ο αερομεταφορέας έπρεπε να αλλάξει μορφή ή να κλείσει. Όμως μετά τον προπαγανδιστικό καταιγισμό, η κοινή γνώμη άρχισε να αποδέχεται και εν τέλει να επικροτεί την άποψη να παραμείνει η Ολυμπιακή υπό κρατικό έλεγχο.
¨      Στα εργασιακά, οι συνδικαλιστές κίνησαν γη και ουρανό επειδή η Κυβέρνησις προέβη σε κάποιες επί μέρους διευθετήσεις (χρόνος εργασίας και υπερωρίες). Περί πραγματικών μεταρρυθμίσεων ούτε λόγος. Αν απετολμώντο, θα εγείρετο επανάστασις. Αλλά χωρίς αυτές, η οικονομία είναι καταδικασμένη.
¨      Στο ασφαλιστικό, οι Κυβερνήσεις έπαιζαν κρυφτούλι με τον εαυτό τους. Έλεγαν  ότι δεν θα το ανοίξουν αυτήν την τετραετία, προδήλως διότι δεν τολμούσαν να το ανοίξουν. Ήταν τέτοια η παραπληροφόρηση και τέτοιες οι καθοδηγούμενες αντιδράσεις, ώστε στην Ελλάδα το ασφαλιστικό να μην ανοίξει ακόμα. Ήδη η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. άνοιξε το πολυπαθές, δυσεπίλυτο και δυσβάσταχτο Ασφαλιστικό, με άδηλο το μέλλον του.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ

Η κατάστασις στη χώρα μας είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που περιγράφει η κ. Mettler για την Ευρώπη. Στην Ελλάδα βαπτίζονται «μεταρρυθμίσεις» τα ημίμετρα και η κοινή γνώμη αντιδρά ακόμη και σε αυτά. Τα δε ΜΜΕ παίζουν έναν απίστευτα αρνητικό ρόλο ως προς την πραγματική ενημέρωση των πολιτών.
Αυτό που αναφέρει το άρθρο για την απαξίωση των μεταρρυθμιστικών φωνών, στην Ελλάδα ισχύει στο πολλαπλάσιο. Ειδικώς στην χώρα μας κυριαρχούν η κομματοκρατία, η κομματοκυριαρχία, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Έτσι, μόλις κάποιος τολμήσει να διατυπώσει μία άποψη που ακούγεται δυσάρεστη, πέφτουν επάνω του οι πάντες. Τον λοιδορούν μέχρις απαξιώσεως.
Αν αυτά που αναφέρει το άρθρο στην Wall Street Journal αποτελούν μία φορά πρόβλημα για την Ευρώπη, αποτελούν δέκα φορές για την Ελλάδα. Η χώρα μας είναι εκ των ουραγών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και αν η ευρωπαϊκή οικονομία παραπαίει και δεν μπορεί να ορθοποδήσει, πόσο μάλλον ισχύει αυτό για την ελληνική οικονομία.
Σε όλα αυτά, τον καθοριστικό ρόλο παίζουν πρωτίστως οι πολιτικοί και τα μέσα επικοινωνίας. Ευθύνονται οι μεν πολιτικοί για την έλλειψη βουλήσεως τα δε ΜΜΕ γιατί διαστρέφουν και πνίγουν τις μεταρρυθμιστικές φωνές στον τόπο μας. Αυτά δολοφονούν τις μεταρρυθμίσεις.
Και δυστυχώς, η νέα Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. υπό τον Αλέξη Τσίπρα, δεν ήρθε σε μετωπική ρήξη με όλα τα κατεστημένα συμφέροντα και με το σύνολο «των κακώς κειμένων», δηλαδή των αρνητικών δυνάμεων του τόπου που φρενάρουν την πρόοδο του τόπου.



Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

ΕΝΑΣ ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ - ΕΝΑ ΛΙΤΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

Η εμπορευματοποίηση της συνείδησης των «πνευματικών ανθρώπων» του σήμερα, ή η έξαρση του ζωώδικου ένστικτου της ακράτητης κατανάλωσης, υπoπροϊόντων της εποχής μας, όπως και οι άλλες παλιότερες μορφές εκμαυλισμού της σκέψης και της συνείδησης κατάφεραν με τους πολιτικούς μας και άλλους ετερόκλητους παράγοντες να μετατρέψουν έναν πάλαι ποτέ ακμαίο και ηρωικό λαό που ήταν γεμάτος ζωηρή διάθεση, ενεργητικότητα και φλόγα για προσφορά και θυσίες, σε αγέλη.
Μάλιστα όταν ο λαός αυτός στηρίζονταν σε μια πολιτισμική βάση που δημιούργησε με κόπους, βάσανα και θυσίες στη διάρκεια χιλιετηρίδων ολόκληρων. Έχοντας όλα αυτά υπόψη μου, αναφωνώ:

Θεέ μου, τί θα απογίνουμε; 

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

"Η οποιασδήποτε μορφής εξουσίας, οδηγεί στην ευνοιοκρατία, στην αναξιοκρατία, στο βόλεμα των ημετέρων, στην κλεπτοκρατία, στην καταρράκωση του πολίτη και την αποσάθρωση της κοινωνίας. Οι άνθρωποι της εξουσίας υπηρετούν και προωθούν σε αξιώματα τους κομματικούς τους φίλους, τους ανήκοντας σε άλλες κομματικές παρατάξεις επί σκοπώ διευρύνσεως της κομματικής πελατείας και οποιονδήποτε, αρκεί να δηλώσει υποταγήν στον καρεκλοκένταυρο. Τον άμοιρο πολίτη, τον αδύναμο και πτωχό, τους περιφρονούν.
Η διαφθορά δεν είναι περιστασιακό φαινόμενο, δεν αφορά μερικά άτομα διαβρωμένα. Είναι διαχρονικό φαινόμενο, συμφυές με την άσκηση της εξουσίας, το κυριότερο χαρακτηριστικό της. η πολιτική εξουσία είναι φυσικός σύμμαχος των ισχυρών και προνομιούχων, αφού σ’ αυτούς εν πολλοίς οφείλει την υπεροχή και την ανάδειξή της κατά τις εκλογικές αναμετρήσεις. Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι οι πλούσιοι χρηματοδοτούν τους υποψηφίους φορείς της εξουσίας, με την προσδοκία πολλαπλασίων αντιπαροχών και ανταλλαγμάτων. Τούτο εξ άλλου, αποδεικνύεται πασιφανώς και από την ανακοίνωση των συνδυασμών εν όψει Βουλευτικών, Δημοτικών και Νομαρχιακών Εκλογών. Και ο πολίτης τι πράττει; Απλώς εμφανίζεται στις κάλπες, μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και έχει την ψευδαίσθηση ότι εκλέγει "αντιπροσώπους" της αρεσκείας του, ενώ απλώς νομιμοποιεί με την ψήφο του τον φαύλο κύκλο του διεφθαρμένου συστήματος.
Για να επιβιώσει η ΕΛΛΑΔΑ ως ΕΘΝΟΣ, επιτακτική η ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και πολιτικής σκέψης. Απαιτείται εγρήγορση της κοινής γνώμης. Η Δημοκρατία παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα της άμυνας, της αντίστασης των πολιτών, που συμμετέχουν σε όλες τις διαδικασίες και λειτουργίες του πολιτεύματος, να αναδεικνύουν άριστους, τους έντιμους, τους ενάρετους, τους προσηνείς, τους αδέκαστους και αδιάφθορους και όχι τους φαύλους, τους δημαγωγούς, τους απατεώνες, τους τυχοδιώκτες, τους μικρόψυχους, κακεντρεχείς και εκδικητικούς, τους αγνώμονες και αχάριστους και τους επιρρεπείς στον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό".


ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;

Καθημερινά ο απλός Έλληνας πολίτης, διερωτάται εύλογα «πού πήγαν τα δισεκατομμύρια των ευρώ, που εισέρρεαν από τα Κοινοτικά Ταμεία και άλλους Διεθνείς Οργανισμούς;». Δυστυχώς, μια εύκολη απάντηση, θα ήταν «σε όλους», με πολλές βεβαίως διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις. Εγώ θα αναφερθώ σε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις που περιήλθαν σε γνώση μου από δημοσιεύματα στον Αθηναϊκό Τύπο.
Ας ξεκινήσω κατ’ αρχήν με τα λεφτά που πήγαν σε αυτούς που έκλεψαν, έτσι απλά. Οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τις παραγγελίες πανάκριβων χόβερκραφτ για το Ναυτικό, τα οποία ουδέποτε λειτούργησαν, ανεξήγητα μεγάλου αριθμού τανκς τα οποία ποτέ δεν απέκτησαν τα πυρομαχικά που συνάδουν με τις προδιαγραφές τους, αεροσκαφών έγκαιρης προειδοποίησης τα οποία «βλέπουν» μόνο από τη μία πλευρά, πρωτότυπων υποβρυχίων που υποτίθεται ότι θα ήταν αόρατα αλλά τελικά δεν ήταν κ.λ.π., είναι υπεύθυνοι για την απώλεια τεράστιων ποσών που εγκλώβισαν την Ελλάδα στον φαύλο κύκλο του χρέους. Δυστυχώς, σταθήκαμε ως κοινωνία, πολιτικό σύστημα και πολίτες ανίκανοι να ανακαλύψουμε τις πρακτικές λεπτομέρειες αυτών των μεγάλων σκανδάλων.
Τα λεφτά πήγαν επίσης σε ένα σύστημα διαπλοκής το οποίο θεωρήθηκε απαραίτητο για την ανάπτυξη της χώρας. Θέριεψε και υπαγόρευε τους όρους κάθε σύμβασης με την απειλή ενός χοντρού εκβιασμού. Και εκεί πήγαν πολλά λεφτά. Και δεν μιλάμε μόνο για την υψηλή διαπλοκή. Μιλάμε για τους συγγενείς και φίλους μας σε πολεοδομίες, εφορίες, δημοτικές υπηρεσίες κ.λ.π. οι οποίοι έφτιαξαν εξοχικά και αγόραζαν τζιπ εκβιάζοντας κάθε επιχειρηματία που ήθελε να κάνει μια μικρή ή μεγάλη επένδυση.
Πολλά λεφτά πήγαν και στις ποδοσφαιρικές Π.Α.Ε., για λόγους πελατειακούς. Πολλά όμως είναι τα λεφτά που πήγαν σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού. Ας θυμηθούμε τι πήραν στο χέρι οι αγρότες από την προηγούμενη κυβέρνηση μεσούσης της διεθνούς κρίσης και με τρεις μόνο ημέρες κινητοποιήσεων. Οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που προστέθηκαν στο μισθολόγιο τα τελευταία χρόνια δίνουν και αυτοί μια απάντηση στο «πού πήγαν τα χρήματα;», όπως και το τρομακτικό φαινόμενο κακοδιαχείρισης και διαφθοράς στους 1.800 «αναπτυξιακούς» φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Τα λεφτά πήγαν ακόμη σε μερίδα των επιχειρηματιών του φαρμάκου, οι οποίοι οργάνωσαν ένα εξαιρετικά ισχυρό λόμπι που ανέβασε χωρίς να καταλάβει κανείς πώς και γιατί τις δαπάνες της δημόσιας υγείας, προφανώς με το αζημίωτο για πολιτικούς και «μάνατζερ» του κρίσιμου αυτού τομέα.
Τα λεφτά πήγαν παντού λοιπόν, γιατί είχαμε αποφασίσει ότι θα συνεχίσουμε το πάρτι με δανεικά χωρίς να μας νοιάζει το αύριο. Κάπου είχαμε υποσυνείδητα πιστέψει και εμείς πως «λεφτά υπάρχουν διεθνώς», από τη μια γιατί οι κουτόφραγκοι μας επιδοτούσαν χωρίς να δίνουμε λογαριασμό και από την άλλη γιατί μπορούσαμε και δανειζόμασταν χωρίς τέλος. Τα ψέματα έχουν όμως τελειώσει τώρα. Οι ξένοι μας πήραν χαμπάρι και οι δανειστές μας ζητάνε πιο ακριβά επιτόκια, γιατί όποιος και αν βάλει τα νούμερα κάτω αντιλαμβάνεται πως ακόμη και με ετήσιο πλεόνασμα 5% ανάπτυξη τον χρόνο, το χρέος των 380 δισ. ευρώ δεν βγαίνει πέρα.

«Και τώρα τι γίνεται;» θα ρωτήσετε. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε είναι να φτωχύνουμε όλοι, να επιβληθούν μέτρα σοκ ως προς τον περιορισμό του Δημοσίου και τα διαρθρωτικά μέτρα, να ανοίξουν οι ευκαιρίες για επενδύσεις και να λειτουργήσει το περίφημο παραδοσιακό ελληνικό ένστικτο επιβίωσης. Εδώ υπάρχουν δύο μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο είναι το κατά πόσον το πολιτικό προσωπικό σήμερα μπορεί να αντέξει μια τέτοια ατζέντα και ένα τόσο μεγάλο βάρος. Το δεύτερο είναι πως τα μεγάλα θύματα αυτής της περιπέτειας θα είναι αυτοί που δεν έκλεψαν, αυτοί που δεν βολεύτηκαν, αυτοί που δεν προστατεύονται από καμία μονιμότητα και εκείνοι που έκαναν το λάθος να δουλεύουν σκληρά, να πληρώνουν φόρους και να παίρνουν ρίσκα στη ζωή τους. Τα μεγαλύτερα όμως θύματα είναι οι αδύναμοι της ελληνικής κοινωνίας, που δεν έχουν κανένα «νταβατζή» με τη μορφή πολιτικού, συνδικαλιστή ή άλλου ισχυρού παράγοντα να τους φροντίζει