Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ – ΟΥΣΙΩΔΗ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ



Α΄   Η  ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ  ΣΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΔΗΜΟΣΙΟ
Ένα από τα πολλά κακά του Ελληνικού Δημοσίου, μια από τις «πληγές του Φαραώ», μια νοσηρή και επώδυνη κατάσταση που προκαλεί ζημία στην πολιτεία και το κοινωνικό σύνολο είναι και η ανευθυνότητα των διοικούντων και των υπαλλήλων του. Αν ένα άλλο θλιβερό γεγονός χαρακτηρίζει την ελληνική Πολιτεία από τις κορυφαίες κυβερνητικές βαθμίδες μέχρι και τα χαμηλότερα κλιμάκια της δημόσιας διοίκησης, αυτό είναι και η ανευθυνότητα. Και δεν αναφέρομαι βεβαίως μόνον στη σημερινή κυβέρνηση. Δυστυχώς το φαινόμενο αυτό είναι διαχρονικό και ισχυρότατα εδραιωμένο. Τόσο πολύ που έχουμε καταντήσει να το αποδεχόμαστε ως περίπου αυτονόητο.
Η κακή οργάνωση των κρατικών υπηρεσιών, η αναποτελεσματικότητα, η διαφθορά και όλα τα άλλα συμπτώματα αυτής της κατάστασης, τα οποία υφίσταται καθημερινά ο πολίτης, αντιμετωπίζονται παθητικά έως και μοιρολατρικά και κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης προσκρούει στις δυναμικές αντιδράσεις των κατεστημένων συμφερόντων. Που δεν είναι ασφαλώς η «πλουτοκρατία», αλλά οι προνομιούχοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Επιτέλους ως πότε θα διαιωνίζεται αυτή η νοσηρή και επιζήμια κατάσταση;
Β΄   ΤΑ  ΝΕΑ  ΛΑΜΟΓΙΑ
Μετά τη Μεταπολίτευση – 1974 –, πολλά παράσιτα κατέκλυσαν κατά κυριολεξία την μικρή νεοελληνική κοινωνία και χωρίς υπερβολή την αποδόμησαν και της «άλλαξαν τα φώτα». Φτάσαμε στο σημείο να μη μας εκπλήσσει πια τίποτε, να μη μας συγκινεί, να μη δείχνουμε την στοιχειώδη ευαισθησία και το φιλότιμο και να ακούμε καθημερινά απαθείς τα αποτελέσματα της καταστρεπτικής δράσης τους σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Τα παράσιτα αυτά είναι τα λεγόμενα λαμόγια. Το λαμόγιο είναι ένα ζώο με τόσες πολλές ιδιαιτερότητες ώστε στην πράξη κατά κανόνα μπορεί κανείς εύκολα να το ξεχωρίσει από τα άλλα ζώα. Παρ’ όλα αυτά όμως, επειδή έχουν εμφανιστεί κατά τα τελευταία χρόνια πολλές ποικιλίες του, μερικές φορές η αναγνώρισή του δεν είναι και τόσο εύκολη, λόγω ακριβώς της ικανότητάς του είτε να καμουφλάρεται είτε να χύνει μελάνι και να εξαφανίζεται όταν καταλάβει ότι μπορεί να επισημανθεί. Επιπλέον υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις επιτυχημένης διασταύρωσής του με άλλα είδη, με αποτέλεσμα να συναντάμε λαμόγια-χοιρινά, λαμόγια-γαϊδούρια, λαμόγια-μοσχάρια, λαμόγια-φίδια, αλλά και πολλούς άλλους συνδυασμούς. 
Και η ελληνική κοινωνία τελεί εν υπνώσει, μένει αδρανής, δεν ενεργοποιείται για την ανατροπή όλων αυτών των ασυνήθιστων και φθοροποιών φαινομένων που οδηγούν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική παρακμή. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, να μας βοηθήσει, να κάνει το θαύμα του.



Γ΄  ΔΗΜΟΤΙΚΑ
Στο μεταξύ αυτή η αλλοπρόσαλλη Ελληνική πολιτεία που στερείται σταθερότητας στις θέσεις και τις αποφάσεις της, που την χαρακτηρίζουν οι αντιφάσεις διατηρεί την αποζημίωση των μελών Δημοτικών και Κοινοτικών Συμβουλίων, το αξίωμα των οποίων θα έπρεπε να είναι άμισθο και τιμητικό, ώστε να το υπηρετούν οι έχοντες πείρα και διάθεση προσφοράς ιδεολόγοι και όχι οι κατά συνήθεια κυνηγοί του οφέλους, που συνήθως πλαισιώνουν τα ψηφοδέλτια των δημοτικών αρχόντων.
Γι’ αυτό ποτέ η Ελλάδα μας δεν θα γίνει ένα σύγχρονο, ευνομούμενο και προοδευτικό κράτος. Χρείαν έχουμε από μια πολιτική και κοινωνική ανατροπή, για να περισωθεί ό,τι απέμεινε όρθιο.

Δ΄  Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΙ ΞΥΡΟΥ ΑΚΜΗΣ
Η Ελλάδα βρίσκεται στην πλέον κρίσιμη φάση της μεταπολεμικής περιόδου. Για να ορθοποδήσει χρειάζεται πρώτα πολιτική βούληση, ριζικές και εκ βάθρων μεταρρυθμίσεις, διαρθρωτικές αλλαγές, εκσυγχρονισμός του κράτους και απαραίτητα… απεξάρτηση από την κομματοκρατία και την αναξιόπιστη τηλεόραση. Διότι μόνον τότε θα πάψουμε να βρισκόμαστε υπό την επιρροή του θανατηφόρου ναρκωτικού των δήθεν προοδευτικών κρατιστών, που μάχονται με νύχια και με δόντια για να μην αλλάξει, ούτε στο ελάχιστο, η συνταγή που μας έφερε στην καταστροφή.

Ε΄  Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΙ
Η τηλεόραση έχει εθίσει την κοινωνία να βλέπει την δυσάρεστη ή την αδύνατη πλευρά κάθε πράγματος. Έτσι, οι μέτριοι και οι απαισιόδοξοι κατηγορούν όσους προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα. Σε αυτούς απαντώ ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες που παίρνουν στα σοβαρά την Ελλάδα και τις πραγματικές δυνατότητες του Έθνους μας (ακόμα και του σημερινού παρηκμασμένου). Και ότι πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να μεγαλουργήσουμε και να εκπλήξουμε θετικά τους πάντες.
Το ίδιο πιστεύω και για την Καστοριά. Υπάρχουν κι εδώ ικανά, έντιμα και άριστα άτομα, τα οποία μπορούν να αλλάξουν την πορεία του τόπου προς το καλύτερο. Πλην όμως, δυστυχώς η άβουλη και ανίκανη Καστοριανή κοινωνία προτιμά τους καιροσκόπους και τους ιδιοτελείς.

ΣΤ΄  Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΓΗΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Από την άνοδο της Τριμερούς Κυβέρνησης (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜ.ΑΡ.) στην Νομή της εξουσίας τον Ιούνιο 2012 και μέχρι σήμερα, ήτοι σε χρονικό διάστημα 210 περίπου ημερών, μια αληθινή φορολογική λαίλαπα προέκυψε στα κεφάλια των άτυχων υπηκόων του ελληνικού κράτους. Από τότε και μέχρι σήμερα – έπεται και συνέχεια –, ψηφίστηκαν  πολλοί φορολογικοί νόμοι με δεκάδες άρθρα, για τα οποία και εκδόθηκαν και ανάλογες σχετικές αποφάσεις και εγκύκλιοι.
Μέτρα φορολογικά σκληρά, ανάλγητα, άδικα και απάνθρωπα στον ανθρώπινο πόνο και στις πενόμενες κοινωνικές τάξεις της πλειονότητας των Ελλήνων. Και στη φορολογική αυτή απάνθρωπη λαίλαπα συνέπραξε και ο πρώην αγωνιστής του Συνασπισμού της Αριστεράς Φώτης Κουβέλης. Το κατάντημα πολλών πρώην δεν έχει όρια. Με αντάλλαγμα την Προεδρία της Δημοκρατίας απεμπόλησε αγώνες και ιδανικά ετών. Και δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος από την Αριστερά. Είτε Κομμουνιστική, είτε Σοσιαλιστική! 

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Α Θ Ε Μ Α Τ Α



 Α΄  ΝΑΖΙΣΜΟΣ – ΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Ναζισμός, Φασισμός και Ρατσισμός δεν είναι ιδεολογίες, αλλά θεωρίες κοινωνικές και πολιτικές. Η ιδεολογία είναι ένα σύνολο κοινωνικών και φιλοσοφικών ιδεών, αρχών, απόψεων και αντιλήψεων. Είναι Κοσμοθεωρία, με την οποία μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί.
 Η θεωρία του ρατσισμού επιστημονικά είναι αστήριχτος και μόνον μίσος και φανατισμό εμπνέει. Ιστορικά, οι έγχρωμοι και οι Εβραίοι έγιναν αντικείμενο Φυλετικών διακρίσεων, γιατί οι μαύροι (έγχρωμοι) είναι το σύνηθες φαινόμενο των φυλετικών διακρίσεων. Παραθέτω το «πιστεύω» της περιβόητης ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ, εν ονόματι του οποίου τα μέλη της απάνθρωπης αυτής οργάνωσης δεν αρκέσθηκαν σε φυλετικές διακρίσεις κατά των μαύρων, αλλά διέπραξαν εις βάρος των στυγερές εγκληματικές πράξεις για το πιστεύω της ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ.
«Η Κού Κλούξ Κλάν δημιουργήθηκε για να αναμορφώσει τη δυστυχισμένη μας χώρα και για να λυτρώσει τη λευκή φυλή από την ταπεινωτική κατάσταση στην οποία βυθίστηκε. Ο κύριος και βασικός στόχος μας συνίσταται στη διατήρηση της υπεροχής της λευκής φυλής σ’ αυτή τη χώρα. Η ιστορία και η φυσιολογία μας διδάσκουν ότι εμείς ανήκουμε σε μια φυλή που η φύση την προίκισε με μια ολοφάνερη ανωτερότητα πάνω σε όλες τις άλλες φυλές και που ο Δημιουργός ...θέλησε να μας εμπιστευθεί μια κυριαρχία πάνω στις κατώτερες φυλές ...
Η Αμερική μας θεμελιώθηκε από τη λευκή φυλή και για τη λευκή φυλή, και κάθε απόπειρα να μεταφερθεί ο έλεγχος αυτός άνω στο έθνος προς όφελος κατώτερων φυλών όπως είναι οι νέγροι, αποβαίνει φανερά αντίθετη στη θεία βούληση και αποτελεί παραβίαση του Συντάγματος...
Η κοινωνική ισότητα πρέπει συνεπώς να εξοβελιστεί για πάντα, γιατί αντιπροσωπεύει ένα επικίνδυνο βήμα προς την πολιτική ισότητα ή, ακόμη, χειρότερα προς τους μικτούς γάμους και την παραγωγή ενός υποείδους νόθων και εκφυλισμένων ....»
 Την ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ αντέγραψε ο Ναζισμός, ο οποίος θεώρησε την Γερμανική Φυλή ως Άρια και τους Γερμανούς Άριους. Θεωρία της υπεροχής της Άριας Φυλής!
Εν ονόματι κι αυτής της θεωρίας, διεπράχθησαν και διαπράττονται Εγκλήματα, Αγριότητες, Βιαιοπραγίες, Διωγμοί κατά Εθνικών, Φυλετικών ή Θρησκευτικών μειονοτήτων.

Β΄  ΑΝΑΡΧΙΑ – ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ – ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ
ΑΝΑΡΧΙΑ είναι η κατάσταση η οποία προκύπτει από έλλειψη κανόνων, θεσμών και συνθηκών που συμβάλλουν στην ευταξία, την ιεραρχική οργάνωση της πολιτείας και την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος.
ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ είναι το σύνολο των θεωριών και των πρακτικών που αποσκοπούν στην κατάργηση του κράτους, της ευνομίας, των κρατικών περιορισμών καθώς και κάθε μορφής εξουσίας, ως επιζήμιων, σε συνδυασμό με την επικράτηση της απόλυτης ατομικής ελευθερίας. Κορυφαίοι θεωρητικοί του αναρχισμού είναι οι Προυντόν, Μπακούνιν και Κροπότκιν.
ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ είναι το άτομο που σχετίζεται με την κοινωνικοπολιτική θεωρία του αναρχισμού. Είναι το πρόσωπο που πιστεύει στον αναρχισμό και προσπαθεί να τον επιβάλλει βίαια, με πράξεις βίας στρεφόμενες κατά της πολιτικής και κοινωνικής τάξης, ηρεμίας και ιεραρχίας. Με αφορμή διάφορες πολιτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις (π.χ. πορείες του Πολυτεχνείου) οι αναρχικοί προκαλούν ταραχές, καίνε αυτοκίνητα πολιτών, πυρπολούν καταστήματα ιδιωτών και Τραπεζών, επιτίθενται κατά των οργάνων της Τάξης και γενικά δημιουργούν καταστάσεις σύγχυσης, αναστάτωσης και πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ανωμαλίας.

Γ΄   ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ
Είναι η κοινωνική ομάδα ή τάξη ατόμων με πολιτική, κοινωνική και οικονομική ή άλλη ισχύ, η οποία συνεπικουρούμενη και από τα εξωνημένα Μ.Μ.Ε., ασκεί έλεγχο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, υποστηρίζοντας με σθένος και κάθε μέσο θεμιτό και αθέμιτο το κρατούν σύστημα εξουσίας, το οποίο επέβαλε η ίδια ομάδα ατόμων.
Δ΄   Σ Υ Σ Τ Η Μ Α
Είναι ένας τύπος – μοντέλο – πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που εξασφαλίζουν την διατήρηση της φύσης του καθεστώτος, το οποίο δημιούργησε η καθεστηκυία τάξη, δηλαδή το κατεστημένο και που κατοχυρώνει την διατήρηση του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος, των ανθρώπων που το υπηρετούν δουλικά, εξασφαλίζοντας συνάμα και τις ισορροπίες των αντίθετων δυνάμεων και τάσεων μέσα σ’ αυτό.
Οι άνθρωποι του συστήματος και του κατεστημένου που είναι εντεταγμένοι σε όλα τα πολιτικά κόμματα και ανήκουν σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές τάξεις, με νύχια και με δόντια, με κάθε μέσο με όλες τις δυνάμεις τους αγωνίζονται για την διατήρηση αυτού του άδικου, κλεπτοκρατικού και διεφθαρμένου συστήματος, γιατί αυτό το σύστημα τους παρέχει χαριστικά και προνομιακά τα μέσα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής επιβίωσης.    

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΟΛΕΜΕΝΩΝ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΩΝ



Η ανεργία σήμερα είναι ανεξέλεγκτη και κινείται σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα και ίσως ξεπεράσει το 25%. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν βρίσκουν σήμερα δουλειά στην Ελλάδα. Όμως κάθε απόπειρα να αλλάξουν τα πράγματα ώστε να αρχίσει να απορροφάται η ανεργία, προσκρούει στις αντιδράσεις των «βολεμένων». Όπως προσκρούει και κάθε απόπειρα εξορθολογισμού του συστήματος που έχει διαμορφωθεί με γνώμονα το «βόλεμα» μιας μερίδας του πληθυσμού εις βάρος των υπολοίπων. Στην Ελλάδα έχει επιβληθεί τις τελευταίες δεκαετίες ένα είδος δικτατορίας των «βολεμένων». Αυτοί ορίζουν τα πάντα.
Α΄  ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ
Οι «βολεμένοι» ανάγονται σε πολλές κατηγορίες. Υπάρχουν οι «βολεμένοι» του Δημοσίου, οι «βολεμένοι» των ΔΕΚΟ, οι «βολεμένοι» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι «βολεμένοι» των Συντεχνιών και των κλειστών επαγγελμάτων, οι «βολεμένοι» των πάσης φύσεως συμφερόντων που κινούνται γύρω από το κράτος. Όλοι αυτοί δεν επιτρέπουν να γίνει τίποτε, να γίνουν μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που θα έθιγαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντά τους. Αντίθετα, φρόντιζαν οι νόμοι να περιλαμβάνουν διατάξεις που τους εξυπηρετούσαν, κατά τρόπο προκλητικό. Από  σ κ α ν δ α λ ώ δ η  εργασιακά, επαγγελματικά ή ασφαλιστικά  π ρ ο ν ό μ ι α, μέχρι  κ ρ α υ γ α λ έ ε ς  φοροαπαλλαγές.
Τις τελευταίες δεκαετίες ο αριθμός των «βολεμένων» διαρκώς αυξανόταν και κάποια εποχή ίσως έφθασαν να αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού. Όμως σημασία έχει ότι το δικό τους «βόλεμα» γινόταν εις βάρος όλων των άλλων. Για να διαθέτει εργασιακά προνόμια ο υπάλληλος σε μία ΔΕΚΟ, πλήρωνε για αυτά κάποιος άλλος κοινός θνητός. Για να διατηρεί μία επαγγελματική κατηγορία ερμητικά κλειστό τον χώρο της, επιβαρυνόταν το σύνολο της κοινωνίας που πλήρωνε ακριβότερα τις παρεχόμενες από αυτήν υπηρεσίες. Για να απολαμβάνουν κάποιοι ειδικό φορολογικό καθεστώς, πλήρωναν περισσότερους φόρους οι υπόλοιποι φορολογούμενοι.
Οι «βολεμένοι» συνίσταντο σε όλες εκείνες τις κατηγορίες πολιτών που είχαν την δυνατότητα να  π ι έ ζ ο υ ν  το πολιτικό σύστημα και να πετυχαίνουν αυτό που τους εξυπηρετούσε. Όσοι κινούνταν στις παρυφές των κομμάτων και του πελατειακού κράτους, είχαν την δυνατότητα να διορίζονται σε θέσεις του δημοσίου. Όσοι συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση και όσοι δεν συμμετείχαν, αλλά προνόησαν νωρίτερα για το μέλλον τους ή το μέλλον των παιδιών τους, εντάχθηκαν στην ΠΟΑΕΑ – οργάνωση προσκείμενη και ελεγχόμενη από το ΠΑΣΟΚ – και διορίστηκαν χιλιάδες στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Μόνο στον Νομό Καστοριάς κατέγραψα δεκάδες διορισμούς παιδιών αντιστασιακών ή και παιδιών απόντων από την Εθνική Αντίσταση, επειδή ήταν στελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ και είχαν την εύνοια του τοπικού άρχοντα.
Όσοι ανήκαν σε επαγγελματικές κατηγορίες που μπορούσαν να επηρεάζουν το σύστημα, πετύχαιναν ιδιαίτερο προστατευτικό καθεστώς για το επάγγελμά τους. Όσοι ανήκαν σε συντεχνίες που είχαν την δυνατότητα να  ε κ β ι ά ζ ο υ ν  με  α π ε ρ γ ί ε ς  και άλλα μέσα το κοινωνικό σύνολο, πετύχαιναν με την σειρά τους  ε ι δ ι κ ή  μεταχείριση και εργασιακά προνόμια.  
Με τα χρόνια οι «βολεμένοι» έγιναν τόσοι πολλοί, ώστε το σύστημα δεν τους αντέχει πλέον. Ο κύριος λόγος για τον οποίο πτώχευσε η χώρα μας είναι διότι δεν μπορούσε να συντηρήσει τόσους «βολεμένους». Το ελληνικό δημόσιο υπερχρεώθηκε διότι σκορπούσε μισθούς σε δυσανάλογα μεγάλο αριθμό υπαλλήλων και συντάξεις σε δυσανάλογα μεγάλο αριθμό συνταξιούχων, σε σχέση προς τον ενεργό πληθυσμό. Η παροχή πρόωρων συντάξεων ακόμη και σε άτομα κάτω των 50 και 40 ετών αποτελούσε και αυτή είδος «βολέματος». Και με τόσους «βολεμένους», επόμενο ήταν να περιορίζεται διαρκώς η εγχώρια παραγωγή. Έτσι η Ελλάδα κατέστη χώρα υπερχρεωμένων καταναλωτών.

Β΄  ΤΟ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που διαφεντεύει τον τόπο μας είναι πανίσχυρο, είναι το κράτος, και η Δικτατορία των βολεμένων σιγονταρισμένη από την κομματοκρατία και τους πολιτικούς για πελατειακούς και μόνον λόγους, κατέστησε την Δικτατορία των βολεμένων ένα πανίσχυρο κλαμπ. Όποιος προσπάθησε να τα βάλει μαζί του απέτυχε οικτρά και υπέστη τις συνέπειες. Αν ήταν πολιτικός, καταψηφίστηκε. Αν ήταν υπουργός, αποπέμφθηκε από την Κυβέρνηση. Αν ήταν δημόσιος λειτουργός, πολεμήθηκε ανηλεώς, αν είναι έντιμος και θαρραλέος αρθρογράφος (όπως ο υποφαινόμενος) κόβεται από τα τοπικά έντυπα ενημέρωσης και τα ηλεκτρονικά. Διότι το σύστημα των «βολεμένων» έχει και ένα μεγάλο σύμμαχο: Τα ΜΜΕ. Όσες φορές γινόταν απόπειρα να θιγούν συμφέροντα των «βολεμένων», τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης έσπευδαν να δώσουν βήμα στους θιγόμενους και ασκούσαν τέτοια πίεση, ώστε η Κυβέρνηση αναγκαζόταν να υποχωρήσει.  
Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορούσε να αντισταθεί στην Δικτατορία των «βολεμένων». Ό,τι γινόταν στον τόπο μας, ήταν προς δική τους εξυπηρέτηση. Η Ελλάδα κατάντησε χώρα αναξιοκρατίας, άνισης μεταχείρισης και ειδικών προνομίων. Φτάσαμε να εργάζονται οι μισοί Έλληνες για λογαριασμό των άλλων μισών. Και τώρα, λόγω της κρίσης που δημιούργησαν οι «βολεμένοι», οι πραγματικά εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δεν βρίσκουν πλέον δουλειά. Κάθε δοκιμαστική προσπάθεια κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών μεταβολών για βέλτιστο αποτέλεσμα, προσκρούει έντονα στην αντίδραση των βολεμένων και σε πολλούς πολιτικούς.

Ταυτόσημο με το παραπάνω άρθρο είναι και το εξής:
Μοναδική η ευκαιρία ριζοσπαστικών και πρωτοποριακών τομών και μέτρων κρατικής ανασυγκρότησης και ανατροπής του βλαπτικού και αηδιαστικού πελατειακού συστήματος και κράτους.
Η κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της Τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Επιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Το καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Ρωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολιάζουν απράγμονες στο Μέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Βουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων[1].
Ο εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει την χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπεία κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Επιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Έτσι μεταβάλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε  σ ι σ ύ φ ε ι ο  εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει την συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυση του πελατειακού κράτους.
Η Τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας.
Όμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Να δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.
Ζητάει η Τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. Η κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Εντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης  κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην Τρόικα.
Ο άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της Τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». Ο πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Αν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Και μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της Τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών»  επαγγελμάτων: Η Τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Μια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.
Κόπτεται η Τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Αλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Ελλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την Τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.
Κοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, την γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Το δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.
Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Όμως τουλάχιστον από την Ιστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Και το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.
Οι εκπλήξεις γεννιούνται, δεν υπαγορεύονται[2]    


[1] ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 25-11-2012.
[2] ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ, ενθ. ανωτέρω.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

ΓΕΝΙΚΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ - ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΓΕ, ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΑ



Μια ατυχής περίσταση και ένα αρνητικό γεγονός με οδήγησε αρχικά στα επείγοντα εξωτερικά ιατρεία της παθολογικής κλινικής και στη συνέχεια στην καρδιολογική και παθολογική κλινική του Γενικού Περιφερειακού Νοσοκομείου Καστοριάς. Επί ένα δεκαήμερο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στις δύο ως άνω κλινικές, διαπίστωσα με προσωπικές παρατηρήσεις ότι όλες οι κλινικές του Νοσοκομείου μας λειτουργούν άμεμπτα, ανταποκρίνονται στον σκοπό που επιτελούν και παρέχουν τις προβλεπόμενες υπηρεσίες υπέρ το δέον, περισσότερο από ότι αρμόζει και επιβάλλεται εκ των καθηκόντων τους.
Επιστημονικό προσωπικό, νοσηλευτικό και υπηρετικό ασκούν το λειτούργημά τους με ιδιαίτερη προσήλωση, ζήλο, προθυμία και ευαισθησία. Ένα έργο που προκαλεί τον θαυμασμό και την έκπληξη. Η ιατρική και κοινωνική προσφορά όλων των εργαζομένων, παρά τις αντίξοες οικονομικές και άλλες συνθήκες δεν αποτυπώνεται σε ένα φύλλο χαρτιού, αλλά χρήζει μιας καθολικής θετικής αποδοχής και ηθικής συμπαράστασης. Πιθανή ή ενδεχόμενη κυβερνητική απόφαση για συγχώνευση κλινικών του Νοσοκομείου μας, ή υποτίμησης των παρεχομένων υπηρεσιών τους, κάθε πλήγμα κατά του σημερινού φορέα από κατεστημένες δυνάμεις, πρέπει και επιβάλλεται να αντιμετωπισθεί ως εχθρική ενέργεια όχι μόνον κατά του Νοσοκομείου μας, αλλά και ολόκληρου του Νομού Καστοριάς και των κατοίκων της και ως τέτοια εχθρική ενέργεια πρέπει να αντιμετωπισθεί από το σύνολο των φορέων και των πολιτών.
Σε μία δεύτερη φάση, επιφυλάσσομαι να κάνω με τον πιο επίσημο τρόπο μια τιμητική και ονομαστική προσφορά πολλών προσώπων που συμβάλλουν σ’ αυτό το θεάρεστο κοινωνικό έργο.
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ