Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Η ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ



Είναι γνωστό, ότι το υπέρογκο δημόσιο χρέος και το μεγάλο έλλειμμα που επικρέμονται απειλητικά επί του κοινωνικού συνόλου, προέρχονται κατά κύριο λόγο από ένα ζημιογόνο και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα που κατασπαταλά το δημόσιο χρήμα, ξοδεύει υπερβολικά και ασυλλόγιστα, που κάνει κατάχρηση των οικονομικών πόρων, σε αντιπαραγωγικούς και άχρηστους οργανισμούς και επιτροπές αλλά και σε κατ’ ευφημισμό «κοινωνικά αγαθά».
Το πιο πάνω επαχθές και φορτικό χρέος, οφείλουμε να το ξεχρεώσουμε. Και φυσικά, επιβάλλεται να προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβές στον περιορισμό των δημόσιων δαπανών, με την διάλυση κρατικών εταιρειών (χιλιάδων) που χορταίνουν με χρήμα αργόσχολους και κομματανθρώπους, με τον περιορισμό του αριθμού των ακριβοπληρωμένων «συμβούλων» με τον περιορισμό της σπατάλης και το μεγάλο φαγοπότι, από το οποίο επωφελούνται πολλοί οικονομικά.
Και ενώ θα περίμενε κανείς να εφαρμοστεί η πιο πάνω τακτική, η μείωση των δαπανών άρχισε με περικοπές από μισθούς και συντάξεις και το βάρος της κρίσης έπεσε στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους, στην φτωχολογιά, στους αδύναμους, στις επιχειρήσεις και τα γεροντάκια.
Μία απόπειρα περικοπής των δημοσίων δαπανών υπήρξε η εισήγηση του υπουργού των Οικονομικών  κ. Γ. Παπακωνσταντίνου στο Υπουργικό Συμβούλιο την προπερασμένη εβδομάδα για τις αποκρατικοποιήσεις και προκάλεσε έντονες αντιδράσεις.
Ορισμένοι υπουργοί διεκδίκησαν την αυτονομία για τους οργανισμούς της αρμοδιότητάς των, αφού μερικά υπουργεία εποπτεύουν δεκάδες μεγάλων οργανισμών και δεκάδες επιτροπών. Το φαινόμενο είναι πάγιο και διακομματικό. Είναι η κατ’ εξοχήν αποτύπωση του κομματικοκρατικού και πελατειακού συστήματος. Με κάθε αλλαγή κυβέρνησης αλλάζουν και οι διοικήσεις και στη συνέχεια αξιοποιούνται όλα τα «παράθυρα» διορισμού των ημετέρων. Αποτέλεσμα; Η χρεοκοπία όλων σχεδόν των ΔΕΚΟ και των συνεταιριστικών οργανώσεων, με την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που είναι το πλέον σπάταλο τμήμα του κρατικού μηχανισμού.
Αυτός, όμως, ο παροξυσμός της σπατάλης και της αλόγιστης διασπάθισης του δημοσίου χρήματος καθώς και η οικονομική κραιπάλη που συνδέεται με την όλη ζωή της χώρας και ιδιαίτερα με την οικονομική στενοχώρια των φτωχότερων τάξεων είναι συμπεριφορά ηθικά και νομικά απαράδεκτη, αφού καταστρέφει χωρίς σκοπό, πολύτιμα αγαθά και στοιχεία που είναι χρήσιμα και απαραίτητα για την ζωή της κοινωνίας.

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ
ΚΡΙΣΗ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ

Η κρίση θεσμών και αξιών που μαστίζει τη χώρα μας μόλυνε, δυστυχώς, όπως ήταν επόμενο και τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Έτσι είδαμε με λύπη τις προάλλες πού οδηγηθήκανε, από την αστοργία της κυβέρνησης, οι υπερασπιστές των αιθέρων μας! Παρακολουθήσαμε επίσης με πίκρα την αντιστρατιωτική πορεία, έστω και εάν τα αιτήματά τους ήταν εύλογα και δίκαια, των ενστόλων αξιωματικών για να… πιούν καφέ στο Μοναστηράκι! Εκπλαγήκαμε ακόμη πώς κάποιοι «υπεύθυνοι» επιτρέψανε σε ένα στρατεύσιμο ναύτη, αντί για βάρδια στο καράβι ή την υπηρεσία του, να… χορεύει σε κρουαζιερόπλοιο στην Καραϊβική…
Και τέλος, απογοητευτήκαμε που ένας εν ενεργεία ανώτατος μάχιμος αξιωματικός (ομοιόβαθμος του Ναυάρχου Κουντουριώτη) διευθυντής του ιστορικού «Αβέρωφ» και γαλουχημένος, υποτίθεται, από τα ιδεώδη του Πολεμικού Ναυτικού μετέτρεψε, κατόπιν αμέλειας, τηλεφωνήματος, «φιλικής» παράκλησης, διαταγής ή όχι, το θρυλικό θωρηκτό σε καμπαρέ!
Εκεί μας οδήγησαν οι ψευτοσοσιαλιστές, οι ψευτοπροοδευτικοί και, οι επιβήτορες της πολιτικής από το 1981 και μετά!

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ; ΕΚΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ



Το κατά πόσον θα είναι θετική για τον τόπο η τυχόν επάνοδος στον πολυκομματισμό είναι άγνωστο. Μπορεί να επενεργήσει ως καταλύτης για την εξυγίανση του πολιτικού μας συστήματος το οποίον όπως πολλοί παραδέχονται νοσεί βαρύτατα, μπορεί να οδηγήσει και σε απόλυτο πολιτικά αδιέξοδο. Όμως αυτό που μπορεί σχεδόν να προεξοφληθεί, είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα θα περάσει από μια τέτοια φάση. Ο δικομματισμός είναι μάλλον αδύνατον να επιβιώσει.
Το ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσαν να μονοπωλήσουν επί τριάντα και πλέον χρόνια την πολιτική ζωή του τόπου, οφείλεται κατά κύριο λόγο στις ηγεσίες τους. Τώρα είναι προφανές ότι τέτοιες ηγεσίες όπως Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου και Σημίτης, δεν υπάρχουν και έτσι η παντοδυναμία των δύο κομμάτων μάλλον θα εκλείψει. Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι, ύστερα από πολλά χρόνια, στην Ελλάδα επανέρχεται ο πολυκομματισμός και οι κυβερνήσεις συνεργασίας.

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΠΤΩΧΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ



Η Ελλάδα μας δεν είναι μόνον η χώρα όπου ανθίζει η πορτοκαλιά, αλλά είναι και η χώρα των μεγάλων ιδεολογικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων, αλλά και των παραδοξοτήτων, αυτών που περιέχουν αντιφάσεις και συγκρούονται με τη λογική.
Έτσι είναι πολύ δύσκολο στον νεοέλληνα να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει τί ακριβώς συμβαίνει σε τούτη την πανέμορφη χώρα, στον τόπο που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο πολιτισμός και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Πάρα πολλοί στρατευμένοι δημοσιογράφοι μεγάλων Μ.Μ.Ε. και ιδίως ορισμένων καναλιών δίνουν την ψευδή εικόνα και την εντύπωση μιάς Ελλάδας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας που περιμένει να απομυζήσει και την τελευταία ρανίδα αίματος των αναξιοπαθούντων πολιτών της, που προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα αναγκαία για να ζήσουν.
Εμείς δεν υποστηρίζουμε το αντίθετο, απλά θα σημειώσουμε και θα επισημάνουμε μερικές κραυγαλέες αντιφάσεις, για να εξάγετε εσείς τα συμπεράσματά σας.
Να λοιπόν ένα κράτος που έχει αρκετή άνεση ρευστότητος ώστε να δαπανά ένα και μισό εκατομμύριο ευρώ – ημερησίως – για να μην χαλάσει την ζαχαρένια των προνομιούχων υπαλλήλων της «Ολυμπιακής» αλλά και να αποφύγει τον πονοκέφαλο των αρμοδίων. Τα χρήματα που κατεβρόχθισε αυτή η αδηφάγος τρύπα από την εποχή που κρατικοποιήθηκε (κατά την ατυχέστατη επιλογή της τότε – δεξιάς – κυβερνήσεως) θα είχαν λύσει το πρόβλημα της Υγείας, το εκπαιδευτικό ή και τα δύο. Αλλά η φτωχή Πατρίδα απεδείχθη πτωχή σε θάρρος και αίσθημα ευθύνης απέναντι του συνόλου. Το ίδιο με τις συγκοινωνίες, τους συνεταιρισμούς, τις συντάξεις και τόσα άλλα. Το περίεργο είναι ότι αυτές οι γαλαντομίες γίνονται συνήθως με την προτροπή εκείνων που πληρώνουν του φορολογούμενου πολίτη – αν και δεν το συνειδητοποιούν, διότι πιστεύουν ότι όταν πληρώνει «το κράτος», είναι σαν να μην πληρώνει κανείς.
Φτωχή λοιπόν η Ελλάς αλλά και πλουσία συγχρόνως. Είναι πιθανόν αυτή να είναι η εικόνα της Ελλάδος. Από τη μιά πλευρά προβαίνει σε αγορές και δαπάνες απίστευτες δανεισμένη μέχρι το λαιμό, από την άλλη δεν έχει να αγοράσει σύριγγες και αγοράζει τις φθηνότερες (και χειρότερες) – γιατί αυτό επιβάλλει η μειοδοσία. Διαλέγετε και παίρνετε.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της Ελλάδας;
Από τη μιά να δαπανά δισεκατομμύρια για τις χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ, να προβαίνει σε αγορές και δαπάνες απίστευτες – δανεισμένη μέχρι το λαιμό – και από την άλλη να αγοράζει τις φθηνότερες, χειρότερες και βλαβερές σύριγγες και οι αυξήσεις προς τους εργαζομένους όλων των κατηγοριών, να είναι κάτω από τον πληθωρισμό. Διαλέγετε και παίρνετε.

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΑΠΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ



Την Κυριακή του Πάσχα η Κυβέρνηση Παπανδρέου συμπλήρωσε έξι μήνες στην εξουσία. Και όπως διαπιστώνεται, αποδεικνύεται και αυτή κατώτερη των προσδοκιών του ελληνικού λαού που την ψήφισε. Ο κύριος λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι διότι, όπως και η προηγούμενη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η σημερινή Κυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει σε πραγματικά ριζικές τομές, να έρθει σε σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα, (τράπεζες, κεφάλαιο, συνδικάτα, ΜΜΕ κλπ) για την ανασυγκρότηση του κράτους και την έξοδο από τις δυσχερείς καταστάσεις που μας οδήγησαν τα δύο κόμματα εξουσίας από το 1981.

Αναχρονιστικό κράτος
Η Νέα Δημοκρατία ανήλθε προ εξαετίας στην εξουσία με κύριο σύνθημα την επανίδρυση του κράτους. Δυστυχώς, το σύνθημα αυτό αποδείχτηκε ψευδεπίγραφο. Μάλιστα θα λέγαμε ότι υπό κάποιο πρίσμα η Κυβέρνηση Καραμανλή παρέδωσε χειρότερο κράτος από εκείνο που παρέλαβε. Παρέδωσε μία δημόσια διοίκηση που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας. Μία διοίκηση τόσο αναχρονιστική και γραφειοκρατική, που πόρρω απέχει από του να υπηρετεί τους πολίτες. Στην πραγματικότητα τους ταλαιπωρεί χωρίς λόγο. Παράλληλα, η Κυβέρνηση Καραμανλή παρέδωσε ένα ελληνικό δημόσιο πλήρως διαβρωμένο και μια οικονομία που χρεοκόπησε και αδυνατεί να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, φάρμακα κλπ. Δεν αποτελεί δικαιολογία η διεθνής οικονομική κρίση, διότι, η ελληνική οικονομία είχε καταρρεύσει προ αυτής. Όμως, αυτή δεν δικαιολογεί την εκτίναξη του δημοσίου χρέους από 200 σε 300 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε μια πενταετία. Υποτίθεται ότι η Νέα Δημοκρατία θα μείωνε τον δημόσιο τομέα, τα ελλείμματά του και το χρέος. Έγινε το αντίθετο.
Ενώπιον των προβλημάτων αυτών, η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου ήρθε προ εξαμήνου στην εξουσία με κεντρικό σύνθημα «τα αλλάζουμε όλα». Μάλιστα όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο σημερινός Πρωθυπουργός «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Όμως στο πρώτο αυτό εξάμηνο τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ως προς τον τρόπο λειτουργίας του κράτους, που είναι και το μεγάλο πρόβλημα του τόπου μας. Μας είπε ο                 κ. Παπανδρέου ότι θα επιλεγόταν με απολύτως αξιοκρατικά κριτήρια οι Γενικοί και ειδικοί Γραμματείς των Υπουργείων, καθώς και οι Διοικητές των δημοσίων οργανισμών. Υποτίθεται λοιπόν ότι ακολουθήθηκε μία ανοιχτή διαδικασία, αλλά παραδόξως στις περισσότερες θέσεις επιλέχτηκαν κομματικά στελέχη του ΠαΣοΚ. Με το σκεπτικό – όπως ειπώθηκε – ότι στις θέσεις αυτές τα στελέχη πρέπει να συμφωνούν με την γενική κυβερνητική πολιτική.
Άραγε ποιος κοροϊδεύει ποιόν;
Στον τομέα της οικονομίας εξ άλλου, η Κυβέρνηση Παπανδρέου έδειξε ότι ήταν απίστευτα άπειρη και απροετοίμαστη. Ενώ υπήρχε σοβαρότατο δημοσιονομικό πρόβλημα, το οποίο ανακοίνωσε η Κυβέρνηση ήδη από τα μέσα Οκτωβρίου, επί τρεις ολόκληρους μήνες δεν έλαβε κανένα ουσιαστικό μέτρο. Και λήφθηκαν κάποια μέτρα, πρόχειρα και αντιλαϊκά – με ελάχιστες εξαιρέσεις – με πέντε μήνες καθυστέρηση, αφού όμως είχε γίνει η ζημιά με την εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού της χώρας.

Βαρύτατο τίμημα
Σήμερα, λοιπόν, το διακύβευμα για τη χώρα μας δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος της, όσο το δίλημμα για το μέλλον του αποκρουστικού και αντιδραστικού φαυλοκρατικού συστήματος. Θα καταρρεύσει, μέσα από μία λαϊκή κατακραυγή ή θα συνεχίσει να υπονομεύει την πορεία της χώρας, προς το αύριο; Θα μπορέσει η Ελλάδα να βρει τον βηματισμό της σε έναν κόσμο που αλλάζει ή θα καταρρεύσει από το φαυλοκρατικό σύστημα και τον σκοταδισμό του;
Όλα τα δεινά του τόπου μας αρχίζουν και τελειώνουν στην λειτουργία του κράτους. Ένα κράτος υπερτροφικό, σπάταλο, διεφθαρμένο, που την πορεία του την καθορίζει μία κλίκα πολιτικών, κεφαλαιούχοι και τα Μ.Μ.Ε. Επί έξι μήνες ακούμε από την Κυβέρνηση μόνο λόγια. Έργα δεν βλέπουμε. Τα πάντα γίνονται στο γόνατο, με αποτέλεσμα να μην αλλάζει τίποτε. Ακόμη και ο περίφημος «Καλλικράτης», που έπρεπε να αποτελέσει τομή στην διοικητική διάρθρωση της χώρας, όπως μεθοδεύεται μάλλον θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα επιλύσει. Το κράτος μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο δυσλειτουργίας, ώστε χρειάζεται ανασυγκρότηση εκ του μηδενός. Αλλά κανένας δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει.   

Η ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ



Με δεδομένη την κατάρρευση και την χρεοκοπία της χώρας και με το αδιαμφισβήτητο γεγονός της επιτροπείας της Ελλάδος από το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε., με αντάλλαγμα την εθνική κυριαρχία με τα δανεικά, ακόμα και τώρα τα κόμματα είναι αδύνατον να βρουν κοινή γλώσσα συνεννόησης για την απαλλαγή μας από το μεγάλο κακό.
Οι μόνοι που δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να τα αντιληφθούν είναι οι ψυχικά χαλασμένοι (και χαλασοχώρηδες) επαγγελματίες της πολιτικής. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε τόσο πολύ τον λόγο αδέσμευτων στα κομματικά πολιτών, να θυμίζει ή να απαιτεί τα όσα οι εξουσιαστές μας οφείλουν να καταλαβαίνουν. Και τώρα αφήνω έναν κορυφαίο του πνεύματος, έναν πανεπιστημιακό και αρθρογράφο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» να συνεχίσει. Η εξέχουσα αυτή προσωπικότητα, με ένα ξεχωριστής σπουδαιότητας άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 20/6/2010, γράφει:
«Τα κόμματα συνεχίζουν τον σκυλοκαβγά, όπως και χθες και πάντοτε, για φτηνές σκοπιμότητες ιδιοτέλειας. Οι συνδικαλιστές, με αρρωστημένη πώρωση, ιλιγγιώδη ασυνειδησία, εντείνουν στο έπακρο τον εκβιασμό για εξωπραγματικές διεκδικήσεις. Δημοσιογράφοι, κανάλια και ραδιόφωνα πουλάνε σκόπιμο κερδοφόρο πανικό ή βλακώδες ψυχολογικό νταϊλίκι.
Λόγος ικανός να χαλινώσει το χάος της ασυνεννοησίας, δεν υπάρχει. Ούτε ήθος επαρκές, στον χώρο της πολιτικής, των πολιτικών και των υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών. Η Δικαιοσύνη υπνώττει και εθελοτυφλεί.
Η κρατική  σπατάλη και η ανεξέλεγκτη και ασυγκράτητη παράδοση σε λοβιτούρες και καταχρήσεις συνεχίζεται αμείωτη και ο λαϊκισμός στο μέγιστο βαθμό. Μερικοί έχουμε επίγνωση του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού χάους.
Είναι παραφροσύνη σκέτη, οι υπαίτιοι και αυτουργοί της οικονομικής χρεοκοπίας, της σπατάλης και κλοπής του κοινωνικού χρήματος, να τιμωρούν για τα δικά τους εγκλήματα τους αναίτιους, τα θύματα. Να ξεκινάνε περιορισμό των δημοσίων δαπανών με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τρελές αυξήσεις των έμμεσων φόρων που συντρίβουν τη φτωχολογιά, περικοπές του «κοινωνικού κράτους». Να μην διανοούνται, οι αχρείοι, να θίξουν τις δικές τους εξωφρενικές «αποζημιώσεις», τους πακτωλούς των κρατικών επιχορηγήσεων που οι ίδιοι έχουν αποφασίσει για τις συντεχνίες τους, το ασύδοτο χρήμα που ρέει στους κομματανθρώπους των κρατικών εταιρειών, της καμαρίλας τους.
Ο απελπιστικά ολίγιστος πρωθυπουργός μας δεν καταλαβαίνει (δεν έχει τις προϋποθέσεις για να το καταλάβει) ότι μένοντας αμετανόητος για τις ενοχές που βαρύνουν το κόμμα του (και τον ίδιο ως άλλοτε υπουργό και προβεβλημένο «στέλεχος») μένει σε όλα αναξιόπιστος. Όσα λόγια – φούμαρα κι αν του γράφουν για να παπαγαλίζει, η αναξιοπιστία του δεν αναιρείται. Το ίδιο περίπου ισχύει και για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Μας εμπαίζει προκλητικά, όταν εκφέρει γνώμες και προτάσεις για «ανάκαμψη» περιστοιχιζόμενος ή εκπροσωπούμενος από φιγούρες της πιο εξοργιστικής ανικανότητας, ολιγόνοιας, πιθανόν και φαυλότητας, που υποστήκαμε στην εγκληματική κυβερνητική πενταετία του κόμματός του. Αν δεν τολμάει ή δεν μπορεί να βάλει νυστέρι στο σάπιο και απονεκρωμένο κόμμα του, πώς να τον εμπιστευθούμε να διαχειριστεί (ή να έχει γνώμη) για την εθνεγερσία που χρειαζόμαστε;
Αν εμείς, το λαϊκό σώμα, ξέρουμε τι θέλουμε, τότε διευκολύνουμε τις διεργασίες για να καρπίσει το αίτημά μας. Να ξέρουμε, λοιπόν, με κριτικό έλεγχο της βεβαιότητάς μας, ότι ένας (και μόνο) ενεργός πολίτης, με ηγετικό χάρισμα και ανιδιοτέλεια, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να αναχαιτιστεί η παντοδαπή χρεοκοπία μας, να μεταστραφεί σε δημιουργική, καινοτόμο ανάκαμψη. Αρκεί ο λόγος του να βεβαιώνει την ανιδιοτέλεια, τον πόνο και καημό για την κοινωνία και την πατρίδα, αλλά και το ταλέντο του. Και να συμπέσει με διεγερμένη, για την υποδοχή τέτοιου λόγου, κοινωνική ετοιμότητα. Το διακηρύττουν και οι πιο στυγνοί τεχνοκράτες οικονομολόγοι: η οικονομία (όπως κάθε έκφανση κοινωνικής δυναμικής) είναι, σε μέγιστο ποσοστό, συνάρτηση του κοινωνικού «κλίματος», της κοινωνικής ψυχολογίας.
Δεν περιμένουμε από μηχανής μεσσία, αλλά ούτε είναι παραπλανητικό ή εφησυχασμός να πούμε ότι κάποιος χρειάζεται να εμπνεύσει τους πολίτες, να τους μεταγγίσει πείσμα και ελπίδα. Να τους ξεσηκώσει όπως σε δίκαιο πόλεμο, σε λαϊκή αυτοάμυνα. Να τους μπολιάσει με την περηφάνια της αντίστασης, να τους συνεγείρει στη χαρά της δημιουργίας, σε όραμα συλλογικού κατορθώματος. Δεν υπάρχει κοινωνία, οσοδήποτε εκφαυλισμένη, σαπισμένη, αποβλακωμένη, που ένας ταλαντούχος ηγέτης να μην μπορεί να την αναστήσει – το πέτυχε ακόμα και η πεθαμένη Ρωσία του αλητήριου Γιέλτσιν μόλις εμφανίστηκε ο Πούτιν, το πέτυχε με τον Ερντογάν η Τουρκία φτασμένη στον βυθό της «Εργκένεκον» και του «Σουσουρλούκ».
Σίγουρα η ανάκαμψη μόνο συλλογικό κατόρθωμα μπορεί να είναι, επίτευγμα κοινωνικό, των πολλών. Αλλά κάποιος πρέπει να πείσει τους πολλούς ότι μπορούν. Μπορούν να ξανακερδίσουν τη λεηλατημένη από ανάξιους και ανίκανους πολιτικάντηδες ζωή τους, να ξανακερδίσουν την αξιοπρέπεια του κοινού τους ονόματος. Να ξαναστήσουν κράτος από την αρχή, καινούριους θεσμούς, κοινωνικά οράματα, στόχους πολιτισμού. Να τους πείσει ο ένας, ο ταλαντούχος στην πράξη. Στην πράξη που εγγυάται την αξιοπιστία του λόγου.
Για μια και μόνο φορά, σε αυτή την πολύ κρίσιμη (για όλους, δίχως εξαίρεση) ώρα, ας γινόταν να σιωπήσουν οι «εξυπνάδες», ο μηδενιστικός αρνητισμός, η επαγγελματική, χρυσαμειβόμενη αρνησιπατρία, ο «προοδευτικός» χλευασμός κάθε ιερού και όσιου, η «δημοσιογραφία» και τηλεοπτική «ενημέρωση» που επιμένει να σκυλεύει το τυμπανιαίο και οδωδός κουφάρι της πατρίδας μας. Όχι να αλλάξουν οι άνθρωποι, να μεταμεληθούν, να μεταστραφούν από οδού πονηράς, –  αυτά δεν γίνονται. Μόνο να σιωπήσουν, απλά και μόνο, ώσπου να περάσει το κακό.
Μήπως και, αν ανασταλούν προς ώρας ο αλαζονικός αρνητισμός, οι συμπλεγματικοί κρωγμοί της αρνησιπατρίας, οι ακκισμοί της επηρμένης ιδιοτέλειας, ξεμυτίσει ο αξιόπιστος λόγος. Και καταφέρουμε να τον αφουγκραστούμε».