ΑΜΕΣΗ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

Η απαλλαγή μας από το κακό που μας οδήγησαν οι ευτελείς και ανερμάτιστοι πολιτικοί, τα κόμματα και ορισμένα ΜΜΕ, η διασφάλιση της Εθνικής μας Κυριαρχίας, η Σανίδα Σωτηρίας και η Ελπίδα για να γλυτώσουμε από την απελπιστική αυτή κατάσταση, από τις δύσκολες ώρες και μέρες που περνάμε, είναι και η παραπομπή σε δίκη και στη συνέχεια η καταδίκη όλων των υπευθύνων. Γι’ αυτό θεώρησα υπό τις παρούσες συνθήκες αναγκαίο και επιβεβλημένο να αναδημοσιεύσω ένα άρθρο του Πανεπιστημιακού Χρήστου Γιανναρά επίκαιρο και άκρως ενδιαφέρον:

Τα κακουργήματα που κατέστρεψαν τη ζωή μας έχουν φυσικούς αυτουργούς

«Το να παίζει κανείς με την ψυχολογία των πολιτών, τον φόβο, τον ενδεχόμενο πανικό, την ελπίδα ή τον απελπισμό τους, το να τολμάει τέτοιον σαδισμό από καιροσκοπικό συμφέρον ή από την ανεύθυνη επιπολαιότητα, είναι αδίκημα ποινικό. Το προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας (άρθρο 191) και το προσδιορίζει ως «διασπορά ψευδών ειδήσεων».

Το τιμωρεί με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και με χρηματική ποινή.

Το αδίκημα, με τη νομική του διατύπωση, αφορά σε όποιον «διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις ή φήμες ικανές να επιφέρουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να ταράξουν τη δημόσια πίστη ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στο εθνικό νόμισμα ή στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας ή να επιφέρουν διαταραχή στις διεθνείς σχέσεις της χώρας».

Το άρθρο δυστυχώς δεν προβλέπει τις καταστροφικές για την οργανωμένη συλλογικότητα συνέπειες που μπορεί να έχει η διασπορά ψευδών ειδήσεων παραπλανητικά αισιόδοξων («λεφτά υπάρχουν»), εφησυχαστικών, ικανών να οδηγήσουν τους πολίτες σε ψευδαισθήσεις και προσδοκίες ουτοπικές, δηλαδή σε σκόπιμη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Ίσως η πορεία της χώρας να ήταν διαφορετική, αν είχαν υπάρξει ποινικές συνέπειες για τον πρωθυπουργό που βεβαίωνε θριαμβικά ότι «οι βάσεις φεύγουν», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ενώ είχε μόλις υπογράψει τη συνέχιση παραμονής των βάσεων και την παραίτηση της Ελλάδας από το δικαίωμα ερευνών για πετρέλαιο ακόμα και έξω από την Σαλαμίνα.

Πάντως, αν το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα, έστω και ελλιπές, εφαρμοζόταν σήμερα με ευσυνειδησία και αμεροληψία από τους δικαστές, το σύνολο ίσως των επαγγελματιών της πολιτικής και της πληροφόρησης θα βρισκόταν στη φυλακή. Διότι στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια (από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και μετά), η άσκηση της εξουσίας και εν πολλοίς της πληροφόρησης θεμελιώνεται κατ’ αρχήν στη διασπορά ψευδών ειδήσεων. Πριν από κάθε δόση δανείου πολιτικοί και δημοσιογράφοι εξαπολύουν απειλές κατατρομοκράτησης των πολιτών για επικείμενη, εντός ημερών, αδυναμία πληρωμής από το κράτος μισθών και συντάξεων, έξοδο από την Ζώνη του Ευρώ, πιθανότατα και από την Ε.Ε., επιστροφή στη δραχμή, βυθισμό στο χάος, στην αλληλοσφαγή.

Εφαρμόζουν ό,τι ακριβώς τιμωρεί το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα: Σπέρνουν τρόμο και πανικό στους πολίτες, καταλύουν (όχι απλώς διαταράσσουν) τη «δημόσια πίστη» (αν αυτή σημαίνει την εμπιστοσύνη του πολίτη στις προϋποθέσεις και στους θεσμούς οργάνωσης της συλλογικότητας), εμφανίζουν τη χώρα στη διεθνή σκηνή διαλυμένη, ανίκανη, πανικόβλητη, ευκολότατη λεία για επίβουλους γείτονες. Και όλα αυτά τα ποινικώς κολάσιμα τα μηχανεύονται, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, προκειμένου να επιβληθούν στους πολίτες εξωφρενικού παραλογισμού ανομίες και αδικίες: περικοπές επιούσιων εισοδημάτων, φορολογήσεις που ισοδυναμούν με δήμευση προστατευόμενων από το Σύνταγμα περιουσιών, πρακτικές που μόνο στρατεύματα κατοχής εφαρμόζουν σε υπόδουλη χώρα. Με μοναδικό στόχο, πολιτικών και δημοσιογράφων, να επιβληθούν τα «μέτρα» χωρίς να υπάρξει έκρηξη της κοινωνικής απόγνωσης, να τιθασευτεί από τις απειλές η πάνδημη οργή και αγανάκτηση.

Όμως το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα είναι σαν να μην υπάρχει, ούτε δικαστής υπάρχει να προστατέψει τους πολίτες από ανησυχίες, φόβο, απώλεια εμπιστοσύνης στα δημόσια λειτουργήματα. Το πολιτικό παιχνίδι, ακόμα και με την πατρίδα κατεστραμμένη και ατιμασμένη, παίζεται με την ψυχολογία των πολιτών: ποιος θα κερδίσει τις ενστικτώδεις ενορμήσεις, φοβικές ή ψευδαισθητικά «αισιόδοξες».

Και η σύγχυση από τις αντιτιθέμενες πιστοποιήσεις και προβλέψεις γίνεται κυριολεκτικά παραζάλη, όταν την κυβερνητική πολιτική την καταγγέλλουν όχι οι αντίπαλες κομματικές συντεχνίες, αλλά οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές με διεθνή ακαδημαϊκή καταξίωση, σεβαστοί και έγκυροι στα σοβαρότερα κέντρα επιτελικής σπουδής των πτυχών της παγκόσμιας σήμερα κρίσης. Τους ακούμε ή τους διαβάζουμε οι πολίτες να χαρακτηρίζουν την οικονομική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων εγκληματική, σπασμωδική και επιπόλαιη, ανεξήγητα δουλοπρεπή, τεκμηριώνοντας την κριτική τους με ακαταμάχητα πειστήρια. Σε αυτές τις νηφάλιες φωνές οι κυβερνήσεις δεν απαντάνε ποτέ, κωφεύουν, τις αγνοούν, προτιμάνε να μαλλιοτραβιούνται στις κομματικές αντιμαχίες τις αηδιαστικά ευτελέστατες. Αλλά ούτε και τολμάνε να στείλουν στον εισαγγελέα τουλάχιστον τους εγχώριους επιφανείς επικριτές τους για το αδίκημα του άρθρου 191 του Π.Κ.

   Τί είναι σήμερα στην Ελλάδα «διασπορά ψευδών ειδήσεων» και τί έγκυρη καταγγελία; Τί είναι ποινικό αδίκημα και τί ρεαλιστική κοινωνική προσφορά αμερόληπτης, τίμιας ενημέρωσης; Οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν τους πολίτες από την παραπλάνηση και εξαπάτηση δεν λειτουργούν ή είναι εξόφθαλμα υποταγμένοι στην εξουσιαστική προπαγάνδα. Οι πολίτες δεν μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν για τίποτα. Τα Δελτία Ειδήσεων δεν πληροφορούν, προσφέρουν υλικό για φημολογία, ο πανικός κυοφορεί, από στόμα σε στόμα, ανεξέλεγκτη φρίκη. Ποιες παραβάσεις να κυνηγήσουν τελικά οι εισαγγελείς, όταν μήτρα κάθε ανομίας είναι τα κοινωνικά κακουργήματα που καλύπτονται με κοινοβουλευτική ασυλία;

Δεν χρειάζονται ούτε εξεταστικές ούτε ανακριτικές επιτροπές, τα κακουργήματα που κατέστρεψαν τη ζωή και την ελπίδα εκατομμυρίων στην Ελλάδα ανθρώπων έχουν επώνυμους φυσικούς αυτουργούς και συγκεκριμένες χρονολογίες τέλεσης: Ποιοι πρωθυπουργοί και ποιοι υπουργοί Οικονομικών κατέστησαν τον δανεισμό βρόχο πνιγμού, θανατική καταδίκη της χώρας; Ποιοι υπέγραψαν ποιους διορισμούς χρυσοπληρωμένων, σε αναρίθμητα πόστα, κομματανθρώπων; Ποιοι τους πακτωλούς των προγραμμάτων σύγκλισης της ελληνικής με τις ευρωπαϊκές οικονομίες τους διοχέτευσαν επιδεικτικά στο αδηφάγο πελατειακό κράτος;

Η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι άθλημα. Το άθλημα έχει κανόνες. Και η παραβίαση των κανόνων έχει ποινές. Δίχως επιβολή ποινών στους υβριστές των κανόνων το άθλημα καταλύεται, δεν υπάρχει δημοκρατία. Όμως η απαλλαγή από τυραννίες στο όνομα του αθλήματος της δημοκρατίας κερδήθηκε με αίμα. Και η κατάλυση των κανόνων της δημοκρατίας είναι ύβρις του αίματος που την κοστολογεί.

Αν δεν καθίσουν στο εδώλιο οι υβριστές, δημοκρατία στο Ελλαδιστάν δεν θα υπάρξει».