Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΕΝΑ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΔΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΔΙΚΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«Η αλήθεια είναι                                                                                           «Το να παρασιωπάς
θυγατέρα του Δία»                                                                                         την αλήθεια, όταν την
         ΠΙΝΔΑΡΟΣ                                                                                         ξέρεις, είναι σαν να     
                                                                                                                      θάβεις χρυσάφι»
                                                                                                                             ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Έχει υποστηριχθεί από τους εξ επαγγέλματος μισέλληνες, αυτούς που μισούν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ότι πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες καλλιέργησαν τα μίση μεταξύ των Εθνών, χαρακτηρίζοντας τους άλλους λαούς «Βαρβάρους». Πρόκειται για μια ιστορική διαστρέβλωση, ένα κραυγαλέο ψεύδος των ανθρώπων που μίσησαν και διάκεινται εχθρικά στην Ελλάδα. Η λέξη βάρβαρος δεν είναι υβριστική, απαξιωτική, καταφρονητική ή σκωπτική. Το «βάρβαρος» δεν σημαίνει άγριος, πρωτόγονος, βάναυσος, αγροίκος, απολίτιστος.
Ετυμολογικά σχηματίζεται από το «βαρ» των Σουμερίων και το «βαρ-βαρ» των Ακκαδαίων της Μεσοποταμίας και η Ιστορική της ετυμολόγηση και η αληθινή πρωταρχική της σημασία είναι το φωνητικά ξενόγλωσσο στοιχείο. Οι Έλληνες αποκαλούσαν βαρβάρους τους «αλλόγλωσσους» λαούς, αυτούς δηλαδή που μιλούσαν διαφορετική γλώσσα σε σχέση μ’ αυτούς, με την ακατάληκτη και παράξενη διάλεκτο. Ο Όμηρος χαρακτηρίζει «βαρβαρόφωνους» τους Κάρες της Β. Μεσοποταμίας υπονοώντας ότι μιλούσαν Βάρβαρη (βαρ!βαρ!) γλώσσα (1). Κατά τον Δημόκριτο οι «Βαρβαρικές ψυχές», δεν ήταν απολίτιστοι άνθρωποι, αλλά απλώς μιλούσαν μια άγνωστη γλώσσα. Ο Στράβων τέλος, γράφει ότι Βαρβαρόφωνοι είναι εκείνοι που ομιλούν εσφαλμένως ή με κακή προφορά την Ελληνική (2)! Αλλά και οι Αιγύπτιοι, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος, αποκαλούσαν «βάρβαρους» όχι υβριστικά – όσους δεν μιλούσαν τη δική τους γλώσσα. Ήταν ένας επεξηγηματικός ορισμός (3). Και από άλλα πολλά έργα άλλων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων προκύπτει, ότι η λέξη «βάρβαροι» σημαίνει απλώς αλλόγλωσσοι, είναι εκείνοι που μιλούν αλλόκοτη και κακόηχη διάλεκτο. Ο Αισχύλος λ.χ. γράφει στην τραγωδία «Αγαμέμνων»: Μα αν ίσως και δεν είναι η γλώσσα της βαρβαρική, αλλοιώτικη σαν τη φωνή χελιδονιού (4). Ο Σοφοκλής στο έργο του Αίας: «Τη γλώσσα σου δεν ξέρω τη βάρβαρη» (5). Και ο Πλάτων αναφέρεται στον σοφό Πιττακό «που ως Λεσβίος δεν ήξερε να ξεχωρίζει σωστά τη σημασία των ονομάτων, επειδή είχε μεγαλώσει με βάρβαρη γλώσσα» (6).
Εξ ετέρου οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έτρεφαν εχθρικά αισθήματα κατά των λαών της Ανατολής και της Αφρικής. Ο Ηρόδοτος περιγράφει με συμπάθεια τους Ασιατικούς λαούς και επισημαίνει τα προσόντα, τις προόδους και τα πνευματικά και καλλιτεχνικά τους επιτεύγματα. Και ο Αγαθαρχίδης κατηγορεί όσους θεωρούν κατώτερα όντα τους έγχρωμους. Στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο η καταφρονητική στάση απέναντι σε άλλους λαούς ήταν ξένη προς τις παραδόσεις και τις ιδεολογικές καταβολές της ελληνικής φυλής. Καμμιά εχθρότητα απέναντι στους μαύρους της Αφρικής που ονομάζονταν τότε Αιθίοπες.
Ο Αριστοτέλης και ο Πλίνιος καταγράφουν το εξής για τον Αφρικανικό χώρο: «Η Αφρική παράγει πάντοτε κάτι καινούργιο». Μαύρος ήταν ο Δελφός, ο ιδρυτής των Δελφών, γιος του Απόλλωνα και της νέγρας Μελαίνης (7). Κατά τον Ξενοφάνη (Στ΄ αι. π.χ.) δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά, υπεροχή ή κατωτερότητα ανάμεσα στους λευκούς και τους μαύρους. Είναι όλοι όμοιοι. Κι ο Ερατοσθένης (Γ΄ αι. π.χ.) κατακρίνει όσους ξεχωρίζουν το ανθρώπινο γένος σε Έλληνες και βαρβάρους. Και ο σοφιστής Αντιφών διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι Έλληνες και βάρβαροι έρχονται στο φως όμοιοι σε όλα.
Συμπέρασμα: Όσα αποδίδονται στους αρχαίους περί «βαρβάρων» είναι εντελώς ατεκμηρίωτα είναι μια διαστρέβλωση της αλήθειας είναι μια διαφορετική παρουσίαση της Ιστορίας, μια σκόπιμη και εσκεμμένη ενέργεια που στοχεύει, να πλήξει τον απαράμιλλο Αρναία Ελληνικό Πολιτισμό.
1.             Νάστης αν Κάρων ηγήσατο Βαρβαροφώνων (Ιλιάς Β΄στ. 867)
2.             Άλλη δε τις εν τη ημετέρα διαλέκτω ανεφάνη κακοστομία. Οίμαι κατ’ ονοματοποιΐαν επί των δυσσεκφόρων και σκληρώς και τραχέως λαλούντων (γεωγραφικά ΙΔ., 2,28). Οι ξένοι, κατά τον Όμηρο, ήταν «αλλοδαποί» ή «τηλεδαποί» (Ιλιάς ΙΣΤ΄ 550, Οδύσσεια Η στ. 211, Θ΄ στ. 36, ΙΔ΄ στ. 231, ΙΖ΄ στ. 485, Κ΄ στ. 219, ΚΓ΄ στ. 219). Ονομάζονταν και αλλοθρόοι δηλαδή αλλόγλωσσοι – «επ’ αλλοθρόους ανθρώπους» («Οδύσσεια Α΄ στ. 183-184 και Γ΄ στ. 301-302) χωρίς υποτιμητική έννοια. Το ομηρικό «βαρβαρόφωνος» αποτελεί ένα απλό επίθετο που σημαίνει εκείνον που δεν μιλάει Ελληνικά.
Παρεμφερή επίθετα στα ομηρικά έπη «Ιερόφωνος» («Ιλιάς» Ε΄ στ. 785). Η λέξη Βαρβαρόφωνος αναφέρεται και από τον Ηρόδοτο – περιέχεται σε δύο χρησμούς – «Φράζει βαρβαρόφωνους» (ο. π. Η΄ 20). «Ελλήνων σύνοδον και βαρβαρόφωνον υγιήν» (ο. π. Θ΄ 43). Κατά τον Στράβωνα η λέξη «βάρβαρος» αποδίδεται σε κείνους που μιλούν με κακή και αντιαισθητική προφορά. Και καταγράφει τα ρήματα «βατταρίζειν» (τσευδίζω), «τραυλίζειν» και «ψελλίζειν». Οι Έλληνες κατέφευγαν στη λέξη «βάρβαρος» για να στιγματίσουν την προφορά των άλλων λαών – «ως αν παχυστόους, είτα καταχρησάμεθα ως εθικώ κοινώ ονόματι», αντιδιαιρούντες προς Έλληνας (Γεωγραφικά, XIV2,28). Και προσθέτει ότι στην Πελοπόννησο, πριν από τους Έλληνες κατοικούσαν «βάρβαροι». Πρόκειται για μια εθνογραφική και ιστορική αναφορά. Η λέξη «βάρβαροι» σημαίνει απλώς τους «μη Έλληνες» χωρίς επικριτικό ή υβριστικό σχολιασμό, (ο π.  VII 7,1).
Οι Κάρες που ο Όμηρος αποκαλούσε «βαρβαρόφωνους» είχαν εξελληνισθεί αλλά μιλούσαν άσχημα την Ελληνική γλώσσα, τραυλίζοντας και θορυβώντας. Κατά τον Στράβωνα, η γλώσσα των Κάρων «πλείστα Ελληνικά ονόματα έχει καταμεμιγμένα». Ως τον Ελληνοπερσικό πόλεμο η λέξη «βάρβαρος» δεν προκαλούσε απέχθεια στον Ελληνικό χώρο. Ο Θουκυδίδης γράφει ότι ο Όμηρος δεν αναφέρεται σε «βαρβάρους», επειδή δεν υπήρχαν λαοί εχθρικοί προς τους Έλληνες – «ου μην ουδέ βαρβάρους είρηκε δια το μηδέ Έλληνας πω, ως εμοί δοκεί, αντίπαλον ες εν όνομα αποκεκρίσθαι». Στα Ομηρικά Έπη δεν υπάρχουν καταφρονητικές εκφράσεις για τους Τρώες. Αντίθετα ο ποιητής εξεικονίζει με συμπάθεια και θαυμασμό τον Έκτορα και τον Αινεία. Καμμιά αντιπαράθεση του Ελληνικού κόσμου με τον Τρωϊκό στην «Ιλιάδα και την Οδύσσεια». Αυτό σημαίνει ότι ο Όμηρος αναγνωρίζει την ισοτιμία των δύο λαών. Αλλά και ο Πλάτων αποκρούει τη διχοτόμηση της ανθρωπότητας, τη διαίρεσή της σε Έλληνες και «βαρβάρους». Αυτός ο διαχωρισμός, γράφει, τοποθετεί ένα λαό, μια μικρή περιοχή – τον Ελληνικό χώρο – εναντίον ολόκληρου του κόσμου. Άλλωστε, αμέτρητοι λαοί διαφέρουν γλωσσικά – «ασυμφώνοις άλληλα» (Πολιτικός, 262 ου).
3.             Βαρβάρους δε πάντας οι Αιγύπτικοι καλέουσι τους μη σφίσι ομογλώσσους.
4.             Αλλ’ είπερ εστί μη χελιδόνας δίκην αγνώτα φωνήν βάρβαρον κεκτημένη. (1050-1051).
5.             Την βάρβαρον γαρ γλώσσαν ουκ επαΐων (1063).
6.             Λεσβίος ων και εν φωνή βαρβάρω τεθραμμένος (Πρωταγόρας, 341).
7.             Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, Χ, 6,4.


ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΝΕΠΟΤΙΣΜΟΣ

Α!  ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑ

Τελευταία έχει γενικευτεί η χρησιμοποίηση των λέξεων «ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑ» και «ΝΕΠΟΤΙΣΜΟΣ», είναι σημεία του καιρού μας, είναι πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα με αρνητικές επιπτώσεις και όχι θετικές, εποικοδομητικές, δημιουργικές.
Ο όρος νομενκλατούρα είναι μια λατινογενής λέξις (nomenclature) που σημαίνει «κατάλογος ονομάτων», έχει σημαντικό εννοιολογικό περιεχόμενο και χρησιμοποιείται εις την κοινωνιολογία και πολιτικήν.  Ο κατάλογος των ονομάτων περιλαμβάνει τας ηγετικάς θέσεις εις τα όργανα του κράτους και του κόμματος, καθώς και των οικονομικών μονάδων και κοινωνικών οργανώσεων, που επηρεάζουν την πολιτικήν και οικονομικήν ζωή ενός τόπου.
Η νομενκλατούρα αποτελεί σήμερα την προνομιούχο ηγετική κοινωνική τάξη των κρατικών και οικονομικών αξιωματούχων, κατέχει τις θέσεις κλειδιά στον κρατικό και κομματικό μηχανισμό, ο οποίος με την πολυετή και ασφυκτική άσκηση της εξουσίας και την πρακτική του «πολιτικού αποκλεισμού» των ανεπιθύμητων, διολίσθησε την Ελλάδα μας σε μια μορφή αναιμικής ή αναπηρικής Δημοκρατίας και τελικά με τα δύο Μνημόνια στην υποτέλεια, στην εκχώρηση της Εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας και στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό χάος, στην δυστυχία, στη συμφορά. Είναι φαινόμενο νοσηρό, νοθεύει την ουσία του «Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος», και ακολουθεί επικίνδυνη πορεία μετάλλαξης και διαστροφής του ισχύοντος πολιτεύματος, σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς, που το ηγεμονεύουν εξωθεσμικοί παράγοντες και δυνάμεις, άνθρωποι δηλαδή της διαπλοκής, σκοτεινές, ανάλγητες και μισητές κλίκες ατόμων προς επιδίωξη πάντα ιδιοτελών και ανομολόγητων σκοπών. Ένα απλό παράδειγμα του αόρατου κομματισμού (εννοείται των κομμάτων εξουσίας) που εξελίσσεται σε μια ορατή φθοροποιό διαπλοκή και διαστροφή του κράτους και της κοινωνίας. Κρατικοί λειτουργοί, προαγόμενοι με κομματικά καθαρώς κριτήρια, ανώτατοι Δικαστικοί, γενικοί διευθυντές Υπουργείων.

Β!     ΝΕΠΟΤΙΣΜΟΣ
(Από το Λατινικό nepos otis που σημαίνει εγγονός, ανεψιός)

Είναι η κυριαρχία μιας οικογένειας σε ορισμένο τομέα ομαδικής ζωής και ιδίως δράσης (οικογενειοκρατία).
Είναι η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που δίνει σε κάποιον η εξουσία, η θέση που κατέχει για να εξασφαλίσει σε συγγενείς και φίλους αξιώματα, δημόσιες θέσεις, και προσβάσεις για σχέσεις και γνωριμίες.
Είναι η σκανδαλώδης τάσις των προσώπων που πρωταγωνιστούν στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εν τη καταλήψει ανωτέρων θέσεων και αξιωμάτων στους μηχανισμούς εξουσίας, προτιμήσεως των συγγενών, υπό των ισχυρών προσώπων.
Είναι το άλλο, εξ ίσου νοσηρό φαινόμενο σήψης, της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής με τα γνωστά συμπτώματα διάλυσης. Είναι φαινόμενο Αντισυνταγματικό, απαράδεκτο, άδικο, απεχθές, αναξιοκρατικό που νοθεύει το ήδη πάσχον «Δημοκρατικό Πολίτευμα».
Είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο που δεν έχει υγιείς βάσεις, και οδηγεί τη χώρα σε σταδιακή ηθική παρακμή, διότι στην κατάληψη των θέσεων άσκησης εξουσίας, αντί των ενάρετων, εργατικών, εντίμων, ηθικών, ακέραιων και καταλλήλων προτιμώνται οι συγγενείς και κομματικοί φίλοι.



Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κατά την περίοδο της Αρχαίας Άμεσης και Συμμετοχικής Ελληνικής Δημοκρατίας από το πολιτειακό σύστημα των αυτόνομων κρατουπόλεων, διαπιστώνουμε ότι σ’ αυτό το πολίτευμα, ο άνθρωπος – πολίτης κατέχει την πρώτη θέση και οι θεμελιώδεις πολιτικές αρχές, όπως η ελευθερία, η ισότητα, η αξιοσύνη, η ισοπολιτεία, η ισηγορία, ο νόμος, η δικαιοσύνη και άλλες Αξίες, αποτελούν δημιούργημα του ιδίου του πολίτη. Τα πάντα αλλάζουν για το καλό της πόλεως – κράτους και των πολιτών και όχι υπέρ της εξουσίας και των πολιτικών.   


Ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο χρυσούς αιών, είναι η Ελλάδα που γέννησε τη δημοκρατία, το γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα των ελεύθερων θεσμών. Η Ελλάδα του αξεπέραστου και μοναδικού κλασσικού πολιτισμού. Η περίλαμπρη φάση της παγκόσμιας ιστορίας, η φωτοδότρια της ανθρωπότητας
Αυτή η Ελλάδα της Άμεσης και Συμμετοχικής Δημοκρατίας, του κλασσικού πολιτισμού και του ανθρωπισμού θα μπορούσε ίσως ν’ αλλάξει τον ρουν της παγκόσμιας ιστορίας με τη διάδοση και διείσδυση των ιδεών, της Ελευθερίας, της Ειρήνης, της Ισότητας, της Αλληλεγγύης, της Δικαιοσύνης και του κλασσικού πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτήν την Ελλάδα της δημοκρατίας και του πολύμορφου πολιτισμού, νοσταλγούν όλοι οι λαοί του κόσμου, αλλά την απεχθάνονται έντονα τα κερδοσκοπικά και μιλιταριστικά συμφέροντα και κλαμπ.


ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ Ή… ΑΜΕΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Η απαξίωση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας για την οποία βεβαίως υπεύθυνος είναι κυρίως ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης, επαλήθευσε, φρονώ, την ρήση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ (1712-1778), Γαλλοελβετός φιλόσοφος και πολιτικός στοχαστής, κατά τον οποίον «όταν ο λαός αποκτήσει αντιπροσώπους, δεν είναι πλήρως ελεύθερος, αλλά δούλος τούτων». Είναι προφανές ότι η μεταπολίτευση δεν παρήγαγε, με ελάχιστες εξαιρέσεις,  ούτε σοβαρούς, ούτε ικανούς, ούτε ακόμα έντιμους πολιτικούς και αυτοί, με τη σειρά τους, δεν μπόρεσαν να επιτύχουν μια αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας.
Έτσι επί δεκαετίες η Βουλή ψήφιζε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Η εύκολη λύση ήταν ο απεριόριστος δανεισμός, δεν απασχολούσε κανένα η δυνατότητα της χώρας για την εξόφληση του χρέους. Ο λαϊκισμός ξεπέρασε τα όρια της υστερίας. Ενθυμούμαι πρωτοκλασάτο υπουργό της πρώτης τετραετίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, απευθυνόμενο σε συνδικαλιστές τού Δημόσιου Τομέα, να τους προτρέπει: «Διεκδικείστε, Διεκδικείστε, Διεκδικείστε…».
Έτσι έφτασε η χώρα ούτε να κυβερνάται, ούτε το κράτος να λειτουργεί. Η χώρα πορευόταν με αυτόματο πιλότο, με κατεύθυνση τους δρόμους της καταστροφής και της υποτέλειας στους τοκογλύφους και την Τρόικα.
Από την «πλατεία» ακούγονται φωνές για την «άμεση Δημοκρατία». Μπορεί όμως ν’ αποδειχθεί αποτελεσματική στη βαλκανική σκόνη της Αθήνας;
Η Ελβετία λοιπόν είναι η Χώρα που προσεγγίζει σημαντικά την έννοια της «άμεσης Δημοκρατίας». Την διατρέχει μάλιστα, συνταγματικά, μια δυσπιστία προς τους αντιπροσώπους. Έτσι διοικείται ουσιαστικά από δημοψηφίσματα και σε εθνικό και σε περιφερειακό επίπεδο (καντόνια). Έχει όμως μια παράδοση 200 σχεδόν ετών και ένα κατάλληλο Σύνταγμα, που συντάκτης, λέγεται, ήταν ο Κόμης                   Ι. Καποδίστριας. Ο λαός έχει μια κουλτούρα υπεύθυνης και σοβαρής στάσης και δεν ρέπει προς τον λαϊκισμό, ούτε διακατέχεται από ιδεοληψίες, ούτε εξ άλλου έχει τους χιλιάδες λαθρομετανάστες που έχει η χώρα μας.
Έτσι οι εραστές της «άμεσης Δημοκρατίας» – και έχω φίλους που ιδιαίτερα εκτιμώ – ας έχουν τουλάχιστον τις επιφυλάξεις του Καβάφη: «Ίσως το φως θα ’ναι μια νέα τυραννία, ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξη».


ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Α΄.  Ο πολιτισμός αναπτύχθηκε από όλα τα είδη πολιτευμάτων, την Μοναρχία, την Βασιλεία, την Αριστοκρατία, την Τιμοκρατία, την Τυραννίδα, την Δημοκρατία:
Αλλά υπό το πολίτευμα της Άμεσης και Συμμετοχικής Δημοκρατίας και μάλιστα της Αθηναϊκής, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο πολιτικός λόγος ως θεωρία και κριτική της κοινωνίας.
Επί Αθηναϊκής όμως Δημοκρατίας και σε συνάρτηση με αυτήν, γεννήθηκαν τα νέα γραμματειακά είδη, όπως η Τραγωδία, το σατυρικό δράμα, η κωμωδία, η επιστημονική ιστοριογραφία, ο ρητορικός λόγος και το πολιτικό φυλλάδιο.
·                     
 Β΄.  Τα τρία είδη του θεατρικού λόγου, ήτοι η ΤΡΑΓΩΔΙΑ, το ΣΑΤΥΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ και η ΚΩΜΩΔΙΑ γεννήθηκαν και ωρίμασαν επί Δημοκρατίας και μάλιστα σε αρμονική συνάφεια με την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, δηλαδή της Λαϊκής Κυριαρχίας.
Οι πιο γνωστοί τραγικοί είναι: ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης. Ευρετής του σατυρικού δράματος υπήρξε ο Πρατίνας. Το σατυρικό δράμα ήταν ελαφρό, ευτράπελο αλλά όχι σκωπτικό όπως η κωμωδία.
Η κωμωδία υπό την ευρύτερη έννοια γεννήθηκε στην Αττική, στα Μέγαρα, στη Σικελία και στην Κάτω Ιταλία. Αλλά μόνον η Αττική κωμωδία υψώθηκε σε επίπεδο Τέχνης.
Η κωμωδία ήταν από τα γεννοφάσκια της αδέσμευτη, αθυρόστομη, θρασεία. Οι κωμαστές απολάμβαναν το δικαίωμα να φέρονται ασύστολα και να περιπαίζουν τα μέλη της τοπικής κοινωνίας και ασκώντας τους οιανδήποτε εξουσία.
Σατύριζαν θεσμούς (Νομαρχίες, Δήμους), πολιτικές και πολιτικούς. Ουδείς στο απυρόβλητο. Στιγμάτιζαν τα πάντα, από τα νέα κοινωνικά φαινόμενα, ως και τις εκκεντρικότητες. Ένας από τους σημαίνοντας ο Κράτης.
Σε συνάφεια με τη λειτουργία της Δημοκρατίας και τις σχετικές ιδεολογικές διεργασίες καθώς και με τον Αθηναϊκό ιμπεριαλισμό που προωθούσαν οι επιχώριες δημοκρατικές δυνάμεις, γεννήθηκε στην Αθήνα και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΟΚΙΜΟΓΡΑΦΙΑ.

Ο Ισοκράτης με τους λόγους του, παραλληλίζεται με το ρόλο ενός πολιτικού Δημοσιογράφου της εποχής μας που επιδιώκει να διαδώσει τις ιδέες του.     

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟΝ ΙΑΤΡΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ» 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1978

Δημοσιεύω εκ νέου μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξή μου προς τον μακαρίτη Γεώργιον Ιατρού, τότε εκδότη και Διευθυντή της εφημερίδος «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ».

Ο νέος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου
Καστοριάς κ. Πάνος Κρίκης
Ο νέος Πρόεδρος του Δ.Σ. Καστοριάς ο Δικηγόρος κ. Πάνος Κρίκης, σε σχετική συνέντευξη προς τον Διευθυντή της εφημερίδας μας κ. Γ. Ιατρού απάντησε ως εξής:
ΕΡΩΤ.: Κε  Κρίκη, έχετε εκλεγεί Πρόεδρος του πρώτου τη τάξει Επιστημονικού συλλόγου του Νομού μας, ανατρέποντας μια παράδοση, που ίσχυε επί δεκαετίες και κατά την οποία Πρόεδρος του συλλόγου σας εξελέγετο, κατά κανόνα, ο αρχαιότερος στην τάξη και στην ηλικία. Με τη νέα αυτή ιδιότητά σας τι έχετε να δηλώσετε προς την εφημερίδα μας ;
ΑΠΑΝΤ.: Αγαπητέ μου κ. Ιατρού, όπως κι εσείς γνωρίζετε, τα πάντα εις την ζωήν κινούνται και μεταβάλλονται. Σήμερα η Καστοριά δεν είναι η ειδυλλιακή πόλις των 8.000 κατοίκων με τον περιορισμένον αριθμόν συναδέλφων. Την αύξησιν του πληθυσμού ακολούθησε και ανάλογος αύξησις των Δικηγόρων, με αποτέλεσμα τα προβλήματά μας να καταστούν οξύτερα και να επιβάλλουν μεθοδικήν αντιμετώπισιν.
 ΕΡΩΤ.: Ποίοι οι στόχοι σας πέραν των επαγγελματικών σας προβλημάτων;
ΑΠΑΝΤ.: Πριν απαντήσω εις την ερώτησή σας, ας μου επιτρέψετε να καθορίσω την αποστολή, την αρμοδιότητα και τον ρόλον, τον οποίον έχουν υποχρέωση να διαδραματίζουν οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας μας. Οι δικηγορικοί σύλλογοι έχουν αρμοδιότητα και καθήκον να συζητούν και να εκφράζουν γνώμην, σύμφωνα με το άρθρο 199 δ΄ του Κώδικα περί Δικηγόρων «…και επί παντός γενικοτέρου ζητήματος, Εθνικού ή Κοινωνικού περιεχομένου».
Με βάση την πιο πάνω διάταξη και τας ευγενείς παραδόσεις του Δικηγορικού Σώματος και ιδιαίτερα των Δικηγόρων της πόλεώς μας, οι οποίοι υπήρξαν εμψυχωταί των εκπολιτιστικών κινήσεων και πρωτοπόροι των Εθνικών, Δημοκρατικών και κοινωνικών αγώνων του τόπου μας, οι στόχοι του νέου Διοικητικού Συμβουλίου θα είναι οι ακόλουθοι:
¨             Θα αγωνισθεί έξω από κάθε κομματική ή άλλης μορφής εξάρτηση, να αποκτήσει, ο σύλλογός μας το γόητρο και το κύρος του, που έχουν σοβαρά κλονισθεί κατά την τελευταία 20ετία.
¨             Πρωταρχικό του καθήκον θα είναι η προάσπιση του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος και η αντιμετώπιση κάθε ζητήματος ΕΘΝΙΚΟΥ – ΤΟΠΙΚΟΥ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ περιεχομένου μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος.
¨             Βασικός μας στόχος θα είναι η έμπρακτη και αποτελεσματική κατοχύρωση των θεσμών μας και η προστασία του πολίτη και των λαϊκών ελευθεριών.
¨             Θα υποστηρίξει και θα συμβάλλει σε κάθε κίνηση, η οποία θα επιδιώκει την ανάπτυξη των ηθικών, εκπολιτιστικών, κοινωνικών και επαγγελματικών προβλημάτων της πόλης και του Νομού μας, και
¨             Θα επιδιώξη να εμπεδώσει ένα αίσθημα ασφαλείας εις τους συμπολίτας και γενικά εις τους κατοίκους του Νομού μας, διότι τα κατάλοιπα της φοβίας και της υποτέλειας δεν έχουν εξαλειφθεί δυστυχώς ακόμη για πολλούς και ποικίλους λόγους. Η ακριτική αυτή περιοχή, η οποία συμβάλλει δυσανάλογα εν σχέσει με τον πληθυσμό της, εις την εθνική οικονομία, όχι μόνον δεν ένοιωσε την προσήκουσα κρατική μέριμνα και στοργή που την άξιζαν, αλλά η πολιτεία αποστέλλει κατά καιρούς, ως εκπροσώπους της, πρόσωπα αποτυχόντα εις την επαγγελματικήν των σταδιοδρομίαν με αποτέλεσμα, κατά την ενάσκησιν της εξουσίας να παρουσιάζουν μίαν διοικητικήν ανεπάρκεια, η οποία αποβαίνει επί βλάβη και ζημία των γενικοτέρων συμφερόντων της πόλεως και του νομού μας.
¨             Θα είμεθα λοιπόν επί κεφαλής κάθε επιδιώξεως και ενέργειας δια την εξυγίανσιν του τόπου μας και οι συμπολίται μας θα πρέπει από τώρα να γνωρίζουν, ότι θα  τους συμπαρασταθούμε και δεν θα τους αφήσουμε ακάλυπτους εις τους δίκαιους αγώνες τους, δια την προαγωγήν των γενικοτέρων συμφερόντων του Νομού μας.
ΕΡΩΤ.: Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθείτε. Ειδικώτερα : τα καυτά γενικά προβλήματα του τόπου μας, πώς θα τα αντιμετωπίσετε;
ΑΠΑΝΤ.: Πράγματι όσα αναπτύχθηκαν πιο πάνω, αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθούμε και περιλαμβάνει και στους στόχους μας και τα γενικά προβλήματα του τόπου μας. Για να γίνω όμως σαφέστερος θα σας παραθέσω ελάχιστα παραδείγματα:
¨             Θα επιδιώξουμε ανάπτυξη των σχέσεων και την στενήν συνεργασία με τους φορείς της οικονομικής, εμπορικής και πολιτιστικής ζωής του τόπου, δηλ. το Εμπορικό Επιμελητήριο, τον Σύνδεσμο Γουνοποιών, πολιτιστικούς και μορφωτικούς Συλλόγους κλπ. Ο Σύλλογός μας διαθέτει συναδέλφους, οι οποίοι γνωρίζουν άριστα και την γούνα και τα προβλήματά της και κατά συνέπειαν, οποτεδήποτε απαιτηθεί η συνδρομή μας, θα παρασχεθεί προθύμως και ανιδιοτελώς.
¨             Επίσης συνάδελφοί μας έχουν επιδόσεις και ιδιαιτέραν κλίσιν εις άλλας τέχνας και επιστήμας. Αυτοί αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο και μπορούν να προσφέρουν πολλά εις την εκπολιτιστικήν ανάπτυξιν του τόπου μας και ως εκ τούτου επιβάλλεται να δραστηριοποιηθούν.
¨             Θα αντιδράσουμε μονίμως και προς κάθε κατεύθυνση, σε κάθε απόπειρα κακομεταχειρίσεως ή κακοποιήσεων πολίτου από όργανα της πολιτείας οποιασδήποτε βαθμίδας. Μέλημά μας δηλαδή κύριο, είναι η υπεράσπιση κάθε πολίτη, ανεξαρτήτως φρονήματος, σε περίπτωση που θα προσβληθεί βάναυσα η προσωπικότητά τους και η αξιοπρέπειά τους, παρέχοντας εις αυτόν την απαιτουμένην νομικήν και ηθικήν κάλυψη και συμπαράστασιν.
                                               Εφημ. «Φωνή της Καστοριάς»
Αριθμ. φύλλου 1616/12-8-1978