Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ EUROGROUP ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


Εκφράζω ξεκάθαρα και απερίφραστα την έντονη αποδοκιμασία μου στην απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο. Την θεωρώ καταστροφική για την Κύπρο και τον λαό της και σαν αποτέλεσμα μιας αλλοπρόσαλλης και απερίγραπτης εκδικητικής μανίας της Γερμανικής ηγετικής ομάδας απέναντι στον Κυπριακό λαό. 

ΛΟΥΚΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ - Ο ΝΕΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


Στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται ένας επιτυχημένος τεχνοκράτης, ένας αξιόλογος και διαπρεπής Έλληνας, με πολλές διακρίσεις και περγαμηνές, που έδωσε την ελπίδα στον μαστιζόμενο από τη φτώχεια και ανεργία, από τις φοροεπιδρομές και όλα τα αντιλαϊκά και αντισυνταγματικά μέτρα, δυστυχισμένο Ελληνικό λαό, έναν λαό που στην πλειονότητα στερείται της χαράς και ευτυχίας, γιατί έτσι τον κατάντησε το πολιτικό μας σύστημα και ιδία οι πολιτικοί των δύο κομμάτων εξουσίας που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981 και μετά.
Με την ανακοίνωση της ανάληψης της πρωθυπουργίας Παπαδήμου, μια μεγάλη ανακούφιση επικράτησε στο μεγαλύτερο μέρος του λαού. «Εν μία νυκτί» άλλαξε και το κλίμα και η ψυχολογία στην καταποντισμένη χώρα. Η παρουσία του Παπαδήμου στην προεδρία γέννησε εμπιστοσύνη και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ο άνθρωπος που τα δύο τελευταία χρόνια τον πτώχευσε, ο πρωθυπουργός της συμφοράς που τον έκανε να δυστυχήσει, που του στέρησε όλες τις χαρές της ζωής εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και τα εξ αυτής απορρέοντα οφέλη υλικά και ηθικά. Σε γενικές γραμμές και από τις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ήρεμο, ευπρεπή, ηπίων τόνων με καλή ανατροφή και αγωγή.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ

Ασφαλώς το εγχείρημα της επιλογής Παπαδήμου θα κριθεί από το αποτέλεσμα, από την έκβαση, από την ολοκλήρωση της αποστολής του. Προσωπικά όμως είμαι υποχρεωμένος να διατυπώσω δημόσια τις παρακάτω επιφυλάξεις, οι οποίες μου προκάλεσαν πολλά ερωτηματικά, αρχίζοντας από μία αλληγορική λαϊκή σοφή παροιμία: «Τι σχέση έχει ο Μάης με την Σαρακοστή».
Είδαμε το ίδιο περίπου κυβερνητικό σχήμα, 80% ΠαΣοΚ, 10% Ν.Δ. και 10% ΛΑΟΣ, όπως εύστοχα παρατήρησε ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Είδαμε το σύνολο των Υπουργών και Υφυπουργών να ανέρχεται στον υπέρμετρο αριθμό των 50 – ευτυχώς χωρίς τον ολίγιστο Γ. Παπανδρέου –, πρωθυπουργό της χρεοκοπίας και της συμφοράς, με όλους τους πρώην υπουργούς που έδωσαν χείρα βοηθείας στον αρχιτέκτονα της καταστροφής και του χάους.
Άλλη εναντίωσή μου είναι και ότι δέχτηκε να κυβερνήσει τη χώρα με μια δεδομένη υδροκεφαλική κυβέρνηση, συγκρατημένη κατά 80% από φθαρμένα υλικά, από πρόσωπα που στη συνείδηση των πολιτών ταυτίζονται με την αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου, την ευτέλεια, τη φαυλότητα, την κραυγαλέα ανικανότητα, την διαφθορά και διαπλοκή.
Άλλη αντίρρησή μου είναι γιατί ο κ. Παπαδήμος δέχτηκε χωρίς όρους να ηγηθεί μιας κυβέρνησης, σύμβολο της κομματικής υποτέλειας, σε έναν ευτελισμένο συρφετό αποτυχημένων και αναξίων προσώπων, συμβόλων της ανυποληψίας, της φαυλότητας και της κομματοκρατίας.
Ταύτισε το όνομά του με άτομα που δεν τολμούν να ξεμυτίσουν σε δημόσιο χώρο, γιατί ξέρουν με ποιες πρακτικές αποδοκιμασίας τους περιμένει η οργή και η αηδία των αγανακτισμένων και απελπισμένων πολιτών. Ίδωμεν. Προσωπικά εύχομαι να επιτύχει για το καλό του Έθνους, της Ελλάδας και του λαού της. 

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΜΑΣ


«Από την ιστορία 
μαθαίνουμε πως τίποτα
δεν γίνεται τυχαία, αλλά
όλα έχουν τις αιτίες τους!!!»

Οι ηγέτες ορισμένων γειτονικών μας κρατών, τελευταία ενέτειναν στο έπακρον την εχθρική τους συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα. Στην Δυτική Θράκη οι Τούρκοι, ανενόχλητοι από την παρουσία του ελληνικού κράτους, το οποίον επιδεικνύει ασυγχώρητη και παντελή αδιαφορία, υποκινούν σε εξέγερση τους μουσουλμάνους, τους οποίους κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης, ονομάζουν συλλήβδην Τούρκους, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν συνθήκες Κοσσυφοπεδίου στην περιοχή, υπό την επίνευση και την υπόγεια παρότρυνση των υπερατλαντικών συμμάχων μας.
Οι Σκοπιανοί ηγέτες, επίσης, μαίνονται και ονειρεύονται εδαφική επέκταση του κράτους τους, νότια μέχρι του Ολύμπου και ανατολικά μέχρι της Δυτικής Θράκης. Εκτυπώνουν χάρτες, οι οποίοι περιλαμβάνουν αυτές τις ελληνικές περιοχές. Το θράσος τους είναι απύθμενο και εξόχως εξοργιστικό.
Οι Αλβανοί εξ άλλου, πάσχουν από μεγαλομανία και μεγαλοϊδεατισμό και ονειρεύονται εδαφική επέκταση του κράτους τους μέχρι την Αμφιλοχία.
Εμείς όμως γιατί βρισκόμαστε σε διαρκή αδράνεια; Γιατί η πολιτική και η πνευματική μας ηγεσία δεν εκδηλώνει δυναμικά την αντίθεσή της σε όλες αυτές τις προκλητικές και Ανθελληνικές επιδιώξεις των γειτόνων μας; Αλλά ποια ηγεσία; Αλλοίμονο! Στον τόπο μας δυστυχώς, επί του παρόντος τουλάχιστον, δεν υπάρχει ηγεσία ικανή να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αντιτάξει φραγμούς και εμπόδια στις ανθελληνικές αυτές επιδιώξεις.  

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ


Ο κ. Πάγκαλος κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και σήμερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπαδήμου με παλαιότερες δηλώσεις του στα ΜΜΕ, που προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων, σχεδόν δικαιολογεί τις – πάσης φύσεως – ανομίες των πολιτών, εφ’ όσον αυτές αξίωναν οι ψηφοφόροι τους. Αυτός όμως είναι ο ρόλος και η αποστολή των πολιτικών, δηλαδή να εξυπηρετούν τους ψηφοφόρους, ώστε να έχουν βέβαιη την επανεκλογή τους και όχι να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον; Δυστυχώς αυτή την αντίληψη επώασε η κουλτούρα των κυβερνήσεων μετά το 1981.
Αυτές οι θλιβερές σκέψεις με κυρίευσαν όταν διάβαζα ένα χωρίο από τον γηραιό, εκ Χαιρωνείας, Πλούταρχο.
Στην βιογραφία του, λοιπόν, για τον Ηπειρώτη Βασιλέα Πύρρο (318 – 372 π.Χ.), αναφέρεται σ’ ένα περιστατικό κατά το οποίο ο βασιλεύς Πύρρος επιχείρησε, κατά την εκστρατεία του στην Ιταλία, να δωροδοκήσει τον Ρωμαίο Πρέσβη Γάιο Φαβρίκιο, ο οποίος «ως ανδρός αγαθού και πολεμικού πένητος δ’ ισχυρώς» (άνδρας συνετός, γενναίος αλλά πολύ φτωχός). Επειδή απέτυχε, προσπάθησε να τον τρομάξει με την αιφνίδια εμφάνιση ελέφαντα. Πάλιν απέτυχε.
Έτσι απευθυνόμενος προς αυτόν, ο Ρωμαίος Πρέσβης, είπε λίαν ειρωνικά: «Ούτε χθες με το χρυσίον εκίνησεν, ούτε σήμερον το θηρίον» (ούτε χθες ο χρυσός μου έκαμε εντύπωση, ούτε σήμερα το θηρίο).
Έτσι λοιπόν, με το περιστατικό αυτό, ο Πλούταρχος διατύπωσε τις δύο απαραίτητες και διαχρονικές ιδιότητες, που πρέπει να διαθέτει ο πολιτικός. Έντιμη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, και βεβαίως, το αυτονόητο, να μην δωροδοκείται, να προτάσσει δηλαδή το δημόσιο συμφέρον, το οποίο δεν ταυτίζεται με τα προσωπικά ή συντεχνιακά συμφέροντα των ψηφοφόρων του. Ακόμα να μην τρομοκρατείται, δηλαδή στα «καθ’ ημάς» να μην υποκύπτει σε αιτήματα, κάτω από τον φόβο της μη επανεκλογής του.
Ίσως βεβαίως αυτή η αντίληψη του Πλούταρχου, να θεωρείται από τους πολιτικούς που εξέθρεψε η μεταπολίτευση όχι μόνο γραφική και παρωχημένη, αλλά ακόμα και… βλακώδης.
Έτσι και ο αείμνηστος Τζών Κέννεντυ, εμπνεόμενος από τους παράλληλους βίους του Πλούταρχου, στην «σκιαγραφία των γενναίων» επαινεί τους Αμερικανούς πολιτικούς που δεν υπέκυψαν στον λαϊκισμό και τις πιέσεις των ψηφοφόρων, αλλά υπερασπίστηκαν, εις βάρος της πολιτικής τους σταδιοδρομίας, το δημόσιο συμφέρον.    

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ο Α Ρ Θ Ρ Ο - ΦΡΕΝΟ ΣΤΑ ΑΝΑΛΓΗΤΑ, ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΙ ΕΘΝΟΚΤΟΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ


Η οικονομική μας κατάσταση είναι θλιβερή, οικτρή, δυσάρεστη, αφόρητη, δραματική, κρίσιμη και απαράδεκτη και ήδη προβάλλει μπροστά μας σαν εφιαλτική πραγματικότητα και όχι σαν αβέβαιη πρόβλεψη ή προφητεία, ότι οι κυβερνώντες μας οδηγούν στον όλεθρο.
Μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα ο κάθε απόμαχος της ζωής, ο κάθε εργαζόμενος, ο κάθε άνεργος δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται: ως πού θα φτάσει αυτό το κακό; ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η κατρακύλα;
Θα ορθωθεί κανένα φράγμα σ’ αυτή την ολέθρια πορεία ή θα περιμένουμε «δειλοί μοιραία και άβουλοι αντάμα» το θαύμα που δεν πρόκειται να γίνει.
Θα περιμένουμε να φτάσουμε στα όρια της λιμοκτονίας (κυριολεκτικά); Θα περιμένουμε να ζήσουμε σκηνές του 1941-1942 για να κάνουμε κάτι;
Αυτό είναι το πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από κάθε τι.
 Ο φόβος του κόσμου, η μοιρολατρία, η παθητικότητα, η ατολμία του.
Και όμως άλλο φάρμακο εκτός από έναν λαϊκό καθολικό ξεσηκωμό δεν βλέπω να υπάρχει.
Ούτε από την σημερινή κυβέρνηση, ούτε από αυτή που πρόκειται να έρθει ενδεχόμενα, όταν γίνουν ξανά εκλογές στην Ελλάδα, μπορούμε να περιμένουμε ότι θα βάλει φρένο σ’ αυτή τη θανατηφόρα πορεία προς την γενική εξαθλίωση, στον αφανισμό της Ελλάδας και των Ελλήνων, αν οι ευρείες λαϊκές μάζες και ιδία οι «πνευματικοί» μας άνθρωποι παραμένουν φοβισμένοι και καθισμένοι στον καναπέ.
Αν τα εκατομμύρια των θυμάτων αυτής της ολέθριας πολιτικής δεν πουν ένα μεγάλο STOP, ένα μεγάλο «ως εδώ και μη παρέκει» και δεν τρίξουν τα δόντια τους βουλιάζοντας τους δρόμους και τις πλατείες της Ελλάδας, δεν πρόκειται να γλυτώσουμε από την λαίλαπα και τον αφανισμό.
Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η λαίλαπα είναι προσωρινή και κάνοντας λίγο υπομονή τα πράγματα θα αρχίσουν να καλυτερεύουν και με την ανάπτυξη που θα έρθει θα αρχίσουν να παίρνονται πίσω τα μέτρα που έχουν υποστεί τα τελευταία τρία χρόνια, κάνουν μοιραίο λάθος.
Ακόμη και όταν έρθει η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη τα μέτρα θα μείνουν, το φορολογικό ξεζούμισμα θα μείνει, η έλλειψη κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους θα μείνει κι αυτή.
Γιατί ακριβώς πάνω σε όλα αυτά θα στηριχθεί η όποια ανάκαμψη αναμένεται να έρθει. Βλέπετε στον κόσμο που ζούμε όταν οι ταγοί μας μιλάνε για ανάκαμψη, εννοούν τις επενδύσεις, με άλλα λόγια την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Αλλά στις μέρες μας και τον συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό που ζούμε, κερδοφορία δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο όταν ισοπεδωθούν, όπως πράγματι ισοπεδώνονται, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.
Αυτό όμως προδικάζει ότι η ανάπτυξη που θα έρθει – όταν και αν έρθει – θα είναι αναιμική και προσωρινή.
Διότι ανάπτυξη (κερδοφορία του κεφαλαίου) σταθερή και διαρκής δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να υπάρξει με συρρικνωμένη ως εκεί που δεν πάει άλλο την καταναλωτική ικανότητα των λαϊκών στρωμάτων.
Το συμπέρασμα είναι ότι με ύφεση ή με «ανάπτυξη» οι μισθοί και οι συντάξεις θα βρίσκονται σε αξιοθρήνητα επίπεδα, η ανεργία θα κινείται σε υψηλά επίπεδα, ο λαός σε εξαθλίωση αν αφεθούν τα πράγματα να εξελίσσονται όπως μέχρι τώρα, χωρίς ψυχική και πνευματική αφύπνιση, χωρίς μαζική και δυναμική κινητοποίηση, χωρίς ενεργό συμμετοχή των πολιτών κατά των εθνοκτόνων μέτρων.
Εύχομαι ολόψυχα τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά.
Αλλά δεν το βλέπω…   

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ - ΚΑΙ Η ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΙ ΠΡΑΤΤΕΙ;


Και η Τρικομματική κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις, από αναλγησία για τον πενόμενο λαό, για αντιλαϊκισμό, αποκομμένη από την Ελληνική πραγματικότητα, δέσμια και υπόδουλη στο Δ.Ν.Τ. και τα μεγάλα τραπεζικά συγκροτήματα επιδίδεται συστηματικώς μόνο στην υπερφορολόγηση των Ελλήνων, τη μείωση μισθών και συντάξεων και σε κάθε είδους βαριά και άδικη οικονομική επιβάρυνση, χαράτσια στα ακίνητα κ.λ.π. Έχει κατορθώσει να εξοντώσει τη μεσαία τάξη και να εξαφανίσει κάθε εμπιστοσύνη προς εαυτή και τα στελέχη της. Τα κυβερνητικά μέτρα, όσο αυστηρά και επιβαλλόμενα και αν είναι, δεν επιτρέπεται να έχουν και το στίγμα της ανηθικότητας.
Όλες αυτές οι ενέργειες της κυβέρνησης είναι παράλογες, ανήθικες και κραυγαλέα αντίθετες προς τους κανόνες της χρηστής διοίκησης; Πολλώ μάλλον όταν οι αποζημιώσεις βουλευτών και υπουργών εξακολουθούν να έχουν φορολογική ατέλεια κατά 50%. Οι κυβερνώντες δεν θα ήταν εύκολο να επιβάλλουν τα μέτρα αυτά αν δεν είχαν την βοήθεια ορισμένων Μέσων Μαζικής παραπληροφόρησης και αν δεν είχαν την στήριξη του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αφού δικαιολογεί υπερφορολόγηση και με την αυθαίρετη αιτιολογία, της εξυπηρέτησης του «δημοσίου συμφέροντος», δια της οποίας όλες οι διατάξεις του Συντάγματος και των νόμων είναι δυνατόν να μείνουν ανεφάρμοστες.   

Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΜΟΥ


ΠΟΣΗ  «δ ι ά ρ κ ε ι α» μπορεί να έχει η πολιτική αρθρογραφία, που αναλύει, σχολιάζει, κρίνει την ε π ι κ α ι ρ ό τ η τ α; Και μάλιστα, στην εποχή μας, με την καθημερινή, καταρρακτώδη αλληλοδιαδοχή των γεγονότων, που κάνει τόσο γρήγορα το επίκαιρο ανεπίκαιρο, «παλιό» το «νέο», πριν καν προφτάσει να ολοκληρωθεί;
Η διάρκειά της μπορεί να διατηρεί την σημασία και την αξία, και με το πέρασμα του χρόνου, να είναι δηλαδή «διαχρονική», αρκεί να την διέπει η αντικειμενικότητα, η αμεροληψία, η σωφροσύνη, ο ορθολογισμός και το ακομμάτιστο. Και πρώτα-πρώτα, επειδή η αρθρογραφία καθρεφτίζει και απηχεί το κλίμα της εποχής, τις συνθήκες και το «σφυγμό» της – που προεκτείνονται και πέρα απ’ την επικαιρότητα. Αποτελεί, μ’ άλλα λόγια, την «άμεση ιστορία» του καιρού της – αν ιστορία είναι όχι η χρονογραφία, αλλά η ανατομία των αιτίων που κινούν τις ανθρώπινες πράξεις… Κι έπειτα – το σημαντικότερο – αναζητεί (πρέπει να αναζητεί) τις γενικότερες «συνιστώσες» της διαχρονικής ζωής και πορείας του τόπου, που  α υ τ έ ς  καθορίζουν την διαμόρφωση των διαφόρων φάσεων του ιστορικού γίγνεσθαι. Χωρίς ετούτη την πλατύτερη και βαθύτερη θεώρηση, το Σήμερα μένει ανερμήνευτο και το Αύριο ανεξιχνίαστο. Και οι πολίτες «απορούν» για το πρώτο και βρίσκονται απαράσκευοι για το δεύτερο.
Τα άρθρα μου που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μου (panoskrikis.blogspot.gr) στο διαδίκτυο, κίνητρό τους έχουν να συμβάλλουν – όσο μπορούν – στην προσπάθεια για την οικοδόμηση σωστής πολιτικής Δημοκρατίας στον τόπο μας – με απώτερο όμως στόχο την πραγμάτωση και γνήσιας κοινωνικής δημοκρατίας. Γιατί αν δεν προηγηθεί η πρώτη, η δεύτερη μένει ανέφικτη. Αν δεν ακολουθήσει η δεύτερη, ακόμη κι η πρώτη νοθεύεται από τις αντίρροπες δυνάμεις που μάχονται για να διατηρηθεί η ακινησία και η καθυστέρηση, όπου εδράζεται η δική τους ύπαρξη.
Η προσπάθεια όμως αυτή δεν μπορεί να καρπίσει, αν δεν συνειδητοποιήσει ο καθένας μας τις πολλαπλές «δουλείες» που μας βαραίνουν σαν τόπο, λαό και άτομα.
Δουλείες που μας έχουν επιβάλλει όχι μόνον ιστορικές συνθήκες, η θέση και οι πολύμορφες εξαρτήσεις της χώρας μας, αλλά και οι «μύθοι», οι σκοταδισμοί, η έλλειψη αυτογνωσίας και αλληλογνωσίας, που πονηρότατα καλλιέργησαν και καλλιεργούν όσοι ψωμίζονται από την άγνοια, τις αυταπάτες, την αβουλία των λαών.
Η έφεση των άρθρων αυτών να βοηθήσουν σε μία τέτοια συνειδητοποίηση, δικαιολογεί ελπίζω – την δημοσίευσή τους.  

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Η μεταπελευθερωτική Ελληνική Ιστορία, είναι ουσιαστικά Ιστορία των ξένων επεμβάσεων. Γράφτηκε με τα αιματοβαμμένα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων. Τα πάντα, κρίθηκαν μακριά από την Ελλάδα. Άλλοι αποφάσισαν για τη μοίρα της, άλλοι καθόρισαν την Εθνική της πορεία, το πολίτευμα, την κοινωνική  οργάνωση, την εξωτερική πολιτική. Γεμάτη από κενοτάφια ελπίδων η νεοελληνική Ιστορία, από λαϊκές συμφορές και εθνικές ταπεινώσεις. Με επτά λέξεις ο Μακρυγιάννης εξεικονίζει την Ελλάδα της ξενοκρατίας: «Ότι μας έφαγαν οι ξένοι ως γλάροι[1]».
Τέσσερις φορές μέσα σε 120 χρόνια αγωνίστηκαν οι Έλληνες για Ελευθερία, Ανεξαρτησία, και τα Εθνικά τους δίκαια ολομόναχοι, χωρίς ξένη βοήθεια και μάλιστα κυκλωμένοι από εχθρούς. 
Είναι οι τέσσερις σημαντικότεροι σταθμοί, οι πιο ένδοξοι της Ιστορίας του νεότερου Ελληνισμού. Η Επανάσταση του 1821, το  Κίνημα του Γουδί (1909), ο πόλεμος του 1940 και η καθολική Εθνική μας Αντίσταση (1941-1944). Ο ξεσηκωμός του ’21 με όλες τις Δυνάμεις στο πλευρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913) που διπλασίασαν την Ελληνική επικράτεια μόνο με τη λαϊκή ομοψυχία – «Έλληνας ομοφρονέοντας… χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι», έγραψε ο Ηρόδοτος. Και ο πόλεμος του 1940 και η Εθνική Αντίσταση (1941-1944) εναντίον των τριών ξένων εισβολέων      – Ιταλών – Γερμανών – Βουλγάρων – κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στις τέσσερις περιπτώσεις τα μεγαλουργήματα του Ελληνικού Λαού προδόθηκαν και τα Εθνικά επιτεύγματα καταβαραθρώθηκαν εξαιτίας των ξένων επεμβάσεων. Την πρώτη φορά με τους εμφυλίους σπαραγμούς, η νόθα απελευθέρωση, την εδαφική συρρίκνωση και την Προστασία. Τη δεύτερη με τον Εθνικό Διχασμό και τους ξενοκίνητους τυχοδιωκτισμούς. Και τις δύο τελευταίες με την ένοπλη αγγλοαμερικανική ανάμειξη και την υποτέλεια.
Διαχρονικό το σύνδρομο της υποτέλειας. Επί ενάμισι αιώνα καλλιεργείται στην Κοινή Γνώμη η αντίληψη ότι η εξάρτηση είναι δεδομένη, ότι αποκλείεται η άσκηση αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής, ότι η Ελλάδα χρειάζεται προστάτες, ότι η ξενοκρατία αποτελεί αναπότρεπτο κακό, ιστορική αναγκαιότητα. Ο προοδευτικός για την εποχή του πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης έλεγε το 1883: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν θα μπορέσει να αξιώσει ποτέ την άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής». Δεδομένη θεωρούσε την εξάρτηση και ο Αλ. Κουμουνδούρος. Προτιμούσε μόνο υποτέλεια όχι σε μια αποκλειστικά Δύναμη αλλά σε όλες. Ήθελε, όπως έλεγε, πολιτική «ίσης ευγνωμοσύνης προς τας Τρεις Ευεργέτιδας Δυνάμεις». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέμενε ότι μόνο με την πρόσδεση της Ελλάδας, στο αγγλικό άρμα θα πραγματωθούν οι εθνικές διεκδικήσεις. Ο Γεώργιος Παπανδρέου θεωρούσε ουτοπία την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.
Διαχρονική είναι η ψευδολογία περί φιλελληνισμού. Υπήρξε και υπάρχει πράγματι φιλελληνισμός, αλλά αναφερόταν και αναφέρεται αποκλειστικά στα δημιουργήματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, ποτέ στους σύγχρονους υπαρκτούς Έλληνες. Σήμερα οι ξένες επεμβάσεις στην χώρα μας δεν γίνονται με αποκλεισμούς λιμένων και στρατιωτικά μέσα. Υποδούλωση της χώρας όχι με κατοχή ή πολιτική εξάρτηση αλλά με το όπλο των τοκοχρεολυσίων. Ο βρόχος του ελληνικού υπερδανεισμού θυμίζει την τραγωδία της Βραζιλίας. Από τις πλουσιότερες σε πρώτες ύλες η λατινοαμερικανική αυτή χώρα είχε το 1989 εξωτερικό χρέος 124 δισ. δολαρίων. Μεταξύ 1972 και 1988 κατέβαλε σε ξένες τράπεζες για την εξυπηρέτησή του τόκους 176 δισ. δολαρίων, δηλαδή 52 δισ. δολάρια περισσότερο από το συνολικό χρέος. Το ποσό των τόκων που πληρώθηκε μόνο το 1988 αντιστοιχούσε σε 81.700 αίθουσες διδασκαλίας και σε κατοικίες για στέγαση 30 εκατομμυρίων ατόμων (International Herald Tribune, 27 Ιουλίου 1989). Η καθιερωμένη «διεθνής πρακτική» εφαρμόζεται και στην υπερχρεωμένη Ελλάδα. Σκληρή φορολογία, περικοπή μισθών και συντάξεων, χαράτσια, περικοπή στην Υγεία, Παιδεία, Εθνική Άμυνα, κοινωνικών παροχών, αναστολή επιδοτήσεων, στεγαστικών δανείων κ.ά. Και η αναπότρεπτη συνέπεια: Οικονομική και κοινωνική κατρακύλα.
Το Δ.Ν.Τ. αξιώνει «λιτότητα» και «οικονομίες», περιορισμό των δαπανών για την παιδεία και την υγεία, αγριότερη φορολογία. Εξεγείρονται οι λαϊκές τάξεις; Τόσο το καλύτερο. Επεμβαίνουν οι «δυνάμεις του νόμου» και επιβάλλονται αυστηρά και σκληρά μέτρα, ακόμη και πολιτική επιστράτευση. Ιδεώδης λύση για τα οικονομικά μεγαθήρια. Ελέγχουν τον δημόσιο βίο της χώρας και κραταιώνουν την ηγεμονία τους.
Καθώς μαίνεται στον σύγχρονο κόσμο ο τεχνολογικός ανταγωνισμός που καθιστά τους ισχυρούς και τους πλούσιους ισχυρότερους και πλουσιότερους, το χάσμα ανάμεσα στους μεγάλους και τους αδύναμους, ανάμεσα στις μητροπόλεις και την περιφέρεια, διευρύνεται συνεχώς. Ουτοπία οι λεγόμενες συγκλίσεις. Τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία έχουν διαδεχθεί η Θρησκεία του χρηματιστηρίου και η στρατηγική της οικονομικής κυριαρχίας. Η λατρεία του κέρδους, η θεωρία του «ελεύθερου ανταγωνισμού» αποτελεί σύγχρονο «όπιο των λαών». Είναι το βολικό άλλοθι των Δυνάμεων και Υπερδυνάμεων, η δικαιολογία των ανισοτήτων και των διακρίσεων. Φταίνε οι λαοί για την καθυστέρηση, τη βραδυπορία, την υποανάπτυξη…
Διατυπώνεται συχνά από την πληρωμένη δημοσιογραφία η άποψη ότι και οι ίδιοι οι Έλληνες ευθύνονται για τα δεινά τους. Ανέχτηκαν ξενόδουλα καθεστώτα, δικτατορίες, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένους ηγέτες, είναι πολιτικά απαίδευτοι, ευμετάβολοι, ευχειραγώγητοι, καταδημαγωγούνται και αυτοκαταλύονται. Αλλά η ωριμότητα και η αξιοσύνη ενός λαού είναι συνάρτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, των δημοκρατικών θεσμών και της οικονομικής προόδου που λίγα έθνη απολαμβάνουν σήμερα στον πλανήτη. Όσο λιγότερο ανεξάρτητη, όσο λιγότερο εκδημοκρατισμένη και οικονομικά αυτοδύναμη είναι μια χώρα τόσο ευκολότερα ελέγχεται και ρυμουλκείται. Αναρίθμητα τα παραδείγματα λαών που πάλεψαν και μάχονται με πάθος εναντίον ξένων εκμεταλλευτών και εγχώριων τυράννων, εναντίον αιματοβαμμένων και αρπακτικών εξουσιών χωρίς όμως να ξεφύγουν από τον κλοιό της εξάρτησης και της δυστυχίας[2].
Ποιός λαός της γης αγωνίστηκε – από το 1821 – με τόση επιμονή για ελευθερία και ανεξαρτησία όσο ο ελληνικός; Όλα ωστόσο εναντίον του. Στη δίνη πάντοτε των στρατηγικών ανταγωνισμών, παίγνιο των Δυνάμεων, δέχεται επί 170 χρόνια καταιγισμούς επεμβάσεων, υπονομεύσεων και εξευτελισμών. Με τους πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων αρχηγούς των κομμάτων που κυβερνούσαν την Ελλάδα, με την μοναρχία τοποτηρητή των ξένων, με εθνικές συμφορές και τυραννικά καθεστώτα και ούτε ένα διάλειμμα κοινωνικής γαλήνης και δημοκρατικού βίου. Ανεξάρτητο έθνος αλλά με στρατιωτικές βάσεις στα χώματά του, ελεύθερο αλλά και υποτελές, προοδευτικό αλλά και καθυστερημένο. Έχει πολιτική δημοκρατία αλλά πού είναι η οικονομική δημοκρατία; Ειρωνεία και χλεύη η απόφαση του ΟΗΕ – Δεκέμβριος 1986 – για το δικαίωμα στην ανάπτυξη.
Σήμερα ο νεοϊμπεριαλισμός, κυρίαρχος της τεχνολογίας και της πληροφορικής, πασχίζει να μεταβάλλει τον κόσμο σε μια απέραντη αγορά υπό τον έλεγχο οικονομικών διευθυντηρίων εξουδετερώνοντας τις μεγάλες κατακτήσεις της ανθρωπότητας: το εθνικό κράτος, την κοινωνική ασφάλεια και αλληλεγγύη και τελικά τη λαϊκή κυριαρχία. Ρητορεύουν οι κορυφαίοι εκπρόσωποί του περί δημοκρατίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αλλά το μόνο που απασχολεί τους οικονομικούς αυθέντες της οικουμένης είναι η εσωτερική ισορροπία του συστήματος. Απαράλλαχτα όπως η Ιερά Συμμαχία ενδιαφερόταν για τη διατήρηση του status quo στο Ανατολικό Ζήτημα και η αποικιοκρατία για τη διασφάλιση και επαύξηση των κεκτημένων της και τη διανομή του κόσμου χωρίς πολεμικές αναμετρήσεις. Όπως οι Υπερδυνάμεις κατά τον ψυχρό πόλεμο και την ένοπλη συνύπαρξη. Ο νεοϊμπεριαλισμός των Μεγάλων επιδιώκει την παγκόσμια ηγεμονία με το μονοπώλιο της τεχνολογίας και τον οικονομικό εξανδραποδισμό των λαών. Οι επεμβάσεις δεν γίνονται πια με καταναγκασμό αλλά με τον δανεισμό και παντεπόπτη, υπερκριτή και σατράπη.
Γι’ αυτό είναι καιρός να αναθεωρηθεί ο ρόλος του ελληνισμού στο σύγχρονο κόσμο. Αλλά αυτό προϋποθέτει κάθαρση και εξυγίανση της εθνικής ιστορίας, μεγάλου διδασκάλου των Ελλήνων, απαλλαγή από τους μύθους, τις νοθεύσεις και τις παραχαράξεις. Εθνικόν είναι ότι αληθές. Προέχει το ιστορικά θεμελιωμένο και όχι το «εθνικώς λυσιτελές». Δεν αποτελεί πατριωτισμό η απόκρυψη της αλήθειας, των εθνικών πληγών, των ολισθημάτων και αθλιοτήτων του ελληνικού πολιτικού και κοινωνικού βίου.


[1] Απομνημονεύματα εκδ. Βαγιονάκη τ. Β΄, σ. 162.
[2] Πρόσφατη περίπτωση η Αργεντινή. Η στρατιωτική δικτατορία, το διαβόητο καθεστώς των βασανιστηρίων και των ομαδικών δολοφονιών, φόρτωσε τη χώρα με ένα εφιαλτικό εξωτερικό χρέος. Και τί έγινε μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας; Οι Τράπεζες της Δύσης ρίχτηκαν ως όρνεα πάνω στην καταλεηλατημένη οικονομία της αξιώνοντας αποπληρωμή των συσσωρευμένων οφειλών. Αποτέλεσμα: πληθωρισμός, εξαθλίωση, λαϊκές εξεγέρσεις, διαδηλώσεις, διαρπαγές, ένοπλη καταστολή, αιματοχυσία. Ελεύθεροι αλλά λιμασμένοι οι Αργεντινοί καταψηφίζουν τη δημοκρατική παράταξη και επαναφέρουν στην εξουσία τον Περονισμό.   

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

ΦΙΛΑΡΕΤΗ Π. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Με αίσθημα βαθειάς ικανοποίησης και χαράς δημοσιεύω στο BLOG μου (panoskrikis.blogspot.gr) στο διαδίκτυο το γλαφυρό και ενδιαφέρον κείμενο της καταξιωμένης και φερέλπιδος επιστήμονος και συμπατριώτισσάς μας κ. Φιλαρέτης Οικονομίδου, προκειμένου οι αναγνώστες μου να καταστούν ενήμεροι ενός άκρως ενδιαφέροντος θέματος.

Οι επισημάνσεις στο πλαίσιο της αξιολόγησης, αναθεώρησης και εξειδίκευσης του Περιφερειακού Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας.
            Στην Ενότητα Φυσικοί πόροι, στα Δασικά οικοσυστήματα, δεν αναφέρεται ο Γράμμος και θα πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό οικοσύστημα. Όσον αφορά τις καταστροφές από τι πυρκαγιές, θα πρέπει να εκτιμηθούν οι εκτάσεις, τουλάχιστον οι μεγάλες δασικές, που κάηκαν και τι πρέπει να γίνει για να επανακάμψουν. Στο Γράμμο υπάρχουν μεγάλες καταστροφές και πρέπει να πάρουμε υπ’ όψιν ότι τα τελευταία χρόνια σε αρκετές περιπτώσεις οι πυρκαγιές ξεκινούν από Αλβανία, άρα πρέπει αναλόγως να κινηθούμε για την πρόληψη.
             Στη Μελέτη σημειώνεται το εφιαλτικό πλέον ποσοστό ανεργίας για τον τόπο μας: 72,3% για τους νέους. Μέχρι τώρα δυστυχώς δεν ασχοληθήκαμε συστηματικά με το μεγάλο αυτό πρόβλημα. Κάποια στιγμή ενημερωθήκαμε για την προσπάθεια δημιουργίας μιας Δομής που θα στήριζε νέους στο επιχειρείν. Είχε ακουστεί μάλιστα και το όνομα αυτής «Πυξίδα». Θεωρώ ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αργεί όμως πολύ η ενεργοποίησή της. Θα πρέπει άμεσα να ηγηθεί προσωπικά ο κ. Περιφερειάρχης, στην αντιμετώπιση της ανεργίας και να προωθηθεί οποιαδήποτε ιδέα μπορεί να βοηθήσει. Και αν για το ΕΣΠΑ στην περιφέρειά μας δεν είναι επιλέξιμη η στήριξη της γυναικείας και νεανικής επιχειρηματικότητας ( για τους γνωστούς λόγους) θα πρέπει η Περιφέρεια να ηγηθεί για τη δημιουργία ενός τοπικού προγράμματος για τη αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού θέματος.            
Στη Μελέτη σημειώνεται ότι η Περιφέρειά μας είναι στην τελευταία θέση από όλες τις Περιφέρειες της χώρας στη πληρότητα των κλινών, άρα και στην επισκεψιμότητα στην περιοχή μας. Έχουμε ξοδέψει σαν περιοχή σημαντικά κονδύλια τις τελευταίες δεκαετίες για την τουριστική ανάδειξη της Περιφέρειας. Αμφιβάλλω αν μετρήσαμε ποτέ τα αποτελέσματα. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τακτική και πέρα από τη συμμετοχή μας σε εκθέσεις να βρούμε πλέον σύγχρονους  ή διαφορετικούς τρόπους προβολής; Η θέση που βρισκόμαστε από πλευράς αξιοποίησης του τουρισμού δεν μας τιμά καθόλου σε σύγκριση με το τί έχει να προσφέρει σε ένα τουρίστα η περιοχή μας.
             Οι μελετητές και πολύ σωστά αναφέρονται στις πολύ καλές προοπτικές στην εκτροφή Γουνοφόρων ζώων. Κατά την άποψή μου σ’ αυτό τον τομέα σήμερα, γίνονται οι σημαντικότερες επενδύσεις σε Πανελλήνιο επίπεδο, τουλάχιστον όσον αφορά την Κτηνοτροφία. Η Περιφέρεια πρόσφατα χρηματοδότησε μια Μελέτη για το παρόν και μέλλον αυτού του κλάδου. Η μελέτη ολοκληρώθηκε και ελπίζω πολύ σύντομα να μας παρουσιαστεί στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Πιστεύω ότι υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να επιληφθούμε, ώστε ο κλάδος να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο και πιο ορθολογισμένα.
             Η Μελέτη αναφέρεται στο πρόγραμμα του ΟΣΕ που προβλέπει, εκτός από την υπάρχουσα σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Αμυνταίου-Φλώρινας, την κατασκευή της σιδηροδρομικής σύνδεσης Καλαμπάκα-Κοζάνη, η οποία θα παρέχει απευθείας σύνδεση της Περιφέρειας με την Θεσσαλία και την υπόλοιπη νότια Ελλάδα. Θεωρώ όμως ότι η επέκταση του δικτύου προς Αλβανία και η σύνδεση με το Αλβανικό σιδηροδρομικό δίκτυο στην περιοχή του Πόγραδετς, θα πρέπει να γίνει με σύνδεση από το ύψος της Σιάτιστας (της γραμμής Καλαμπάκας-Κοζάνης) με μία σιδηροδρομική γραμμή παράλληλη του κάθετου οδικού άξονα προς Αλβανία. Έτσι με τις ήδη υπάρχουσες και υπό εξέλιξη οδικές υποδομές (Εγνατία, κάθετοι άξονες προς Αλβανία και προς FYROM), αλλά και τα αεροδρόμια, η Περιφέρειά μας από μία ως πρόσφατα  απομονωμένη περιοχή, μετατρέπεται σε πύλη εισόδου Ευρωπαϊκής περιοχής στα νοτιοδυτικά Βαλκάνια και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό μας δίνει σημαντικές προοπτικές στο διαμετακομιστικό εμπόριο, στην επιχειρηματικότητα κλπ. Πρέπει επομένως να το προβάλουμε διεθνώς και να αναδείξουμε τις ήδη υπάρχουσες υποδομές που αφορούν τις οργανωμένες επιχειρηματικές μας ζώνες.
Αναμφισβήτητα (το επισημαίνει και η Μελέτη) η μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα στην Περιφέρειά μας, είναι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τα σπλάχνα της γης μας. Μπαίνουν όμως και κάποια αμείλικτα ερωτήματα από αυτά που περιγράφονται.
Υπήρξε εξορθολογισμένη ανταπόδοση από το κράτος για ότι συνέβη και συμβαίνει στον τόπο μας, από αυτή τη δραστηριότητα;
Έστω και αυτά, τα ελάχιστα κατ' εμέ, που μας δόθηκαν πιάσανε τόπο; Τα δαπανήσαμε εκεί που έπρεπε; Ενισχύθηκε χειροπιαστά η καινοτομία, η έρευνα και η επιχειρηματικότητα;
Τί γίνεται με την αποκατάσταση των υποβαθμισμένων περιοχών; Μήπως θα μείνουν μεγάλα κουφάρια Δυτικομακεδονικής γης στο διηνεκές; Ποιός είναι υπεύθυνος για τις αποκαταστάσεις των εδαφών; Δε θα πρέπει κάποια στιγμή να είναι αξιοποιήσιμες και αυτές οι περιοχές; Και αν αύριο η ΔΕΗ πάψει να είναι κρατική, ποιανού ιδιοκτησία θα είναι αυτή η γη;
Θεωρώ πως πρέπει να προωθήσουμε ένα συγκεκριμένο χωροταξικό πρόγραμμα ενίσχυσης της Δυτικής Μακεδονίας, για όσα έχει προσφέρει στον ενεργειακό τομέα της χώρας, απαιτώντας χρηματοδοτήσεις είτε από το νέο πρόγραμμα 2014-2020, είτε απευθείας από την Ε.Ε. Οι ειδικοί μας να μας το προτείνουν.
Στη Μελέτη επίσης αναφέρεται ο πλούσιος ορυκτός μας πλούτος, η πρώτη θέση μας σε επίπεδο χώρας στο υδάτινο δυναμικό και οι δυνατότητες για επενδύσεις στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Θα πρέπει όμως εμείς να αναδείξουμε όλες τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, να δώσουμε οικονομοτεχνικές αναφορές για την αξιοποίησή τους και να τις προβάλουμε διεθνώς ως προοπτικές επενδύσεων το γρηγορότερο δυνατόν.
Τελειώνοντας θέλω να σημειώσω ότι σαν νέος θεσμός θα πρέπει να απαγκιστρωθούμε από αγκυλώσεις του παρελθόντος και κυρίως να αξιοποιήσουμε τα μυαλά των νέων επιστημόνων μας πολλοί εκ των οποίων και άρτιες δεξιότητες έχουν αλλά και διάθεση για δουλειά. Βεβαίως έχουν και ονοματεπώνυμο. Ας τους επισημάνουμε και ας δώσουμε την ευκαιρία και σε αυτούς και στον τόπο μας να ωφεληθεί. Τρόποι αξιοποίησής τους υπάρχουν.


Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

ΑΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΙΔΙΑ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΘΕΜΑΤΑ Ο ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ


«ΓΝΩΜΟΝΑΣ ΚΑΙ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΛΕΩ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ»

  Τα τηλεοπτικά δίκτυα της οικουμένης αποτελούν τη σημαντικότερη δύναμη της οικονομικοπολιτικής εξουσίας. Προβάλλουν, παντού και πάντοτε, εικόνες και προπαρασκευασμένες σκηνές και οι πολίτες παρακολουθούν, απολαμβάνουν και απορροφούν τα θεάματα με συνέπεια να καταργείται η προσωπική σκέψη. Αντικειμενικός σκοπός των δικτύων η ραγδαία ροή του χρήματος η απονάρκωση και το «ζαβλάκωμα». Οι τηλεθεατές αντιμετωπίζονται όχι ως σκεπτόμενα άτομα αλλά ως μηχανές που καταγράφουν τα προπαγανδιστικά και διαφημιστικά μηνύματα. Ο κατακλυσμός και ο ορυμαγδός των θεαμάτων εξαφανίζει την κρίση και αφοπλίζει τον θεατή. Οι σημερινές κυβερνήσεις αποτελούν «τηλεοπτικούς μηχανισμούς» που προσφέρουν πανούργοι και παραπλανητικά θεάματα. Συμπέρασμα: Οι τηλεοράσεις όλων των ηπείρων οδηγούν στην καταστροφή τα «δημοκρατικά» πολιτεύματα. Αποτελούν όργανα διάβρωσης των δημοκρατικών θεσμών και κραυγαλέα απόδειξη της διαφθοράς των κομμάτων εξουσίας.
Σε όλα τα έθνη οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν με κριτήρια αποκλειστικά κερδοσκοπικά και με στόχο την ψευδοενημέρωση και την εξαπάτηση του Κοινού. Οι περισσότεροι ανήκουν σε παντοδύναμα επιχειρηματικά συγκροτήματα, σε οικονομικά μονοπώλια που εμπορεύονται και αξιοποιούν εξουσιαστικά τα θεάματα βίας και αισχροτήτων. Οι θεατές της τηλεοπτικής οθόνης όλων των ηπείρων αποτελούν σήμερα καταναλωτές δόλιων εικόνων και αχρείων θεαμάτων.
Με τη διεθνοποίηση της αγοράς συμπορεύονται η εμπορευματοποίηση των πληροφοριών και η ψυχαγωγία που ελέγχονται και καθοδηγούνται από οικονομικά μονοπώλια. Επικίνδυνη εξέλιξη για τις κοινωνίες και τους εθνικούς πολιτισμούς, διαβρωτική και καταστροφική[1]. Πρόκειται για εφαρμογή του συστήματος της «πληροφορικής» που παραμερίζει τους παραδοσιακούς πολιτισμούς εξευτελίζοντάς τους, με δραματικές επιπτώσεις στις κοινωνίες της οικουμένης. Κι’ ακόμα για μια μορφή ολοκληρωτισμού. Όταν οι αρχές της ηθικής, της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης δεν εφαρμόζονται για όλους, η ανθρωπότητα οδηγείται στο χάος και τον καταποντισμό.
Στις χώρες του Βορρά, το πανάθλιο παιχνίδι των τηλεοπτικών δικτύων οδηγεί το κράτος-έθνος και το κράτος-πρόνοια σε παράλυση και τελική διάλυση. Αυτή η φθορά έχει προκαλέσει σήμερα τη γενίκευση της ανεργίας και θα υποκινήσει το μίσος μεταξύ των λαών υποθάλποντας την ξενοφοβία.


Η «ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Στόχος της «νεοφιλελεύθερης» οικονομικής πολιτικής η μείωση ή κατάργηση των κρατικών δαπανών για την υγεία, την παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση, ο παραμερισμός της κοινωνικής αλληλεγγύης και της προστασίας των πολιτών, η μείωση του αριθμού των εργαζομένων που εντάσσονται στο κρατικό σύστημα αρωγής, η συμμετοχή των ασθενών στις δαπάνες περίθαλψης, η γενίκευση των ιδιωτικοποιήσεων κρατικών οργανισμών και υπηρεσιών, η περικοπή του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, η προώθηση της νέας «ιδεολογίας» του ατομικισμού και της κερδοσκοπίας με όλα τα μέσα, η μετατροπή των κρατικών υπηρεσιών και των κοινοβουλίων σε όργανα των αυτοκρατόρων του πλούτου.
Πρώτη και κυριότερη συνέπεια της οικονομικής απολυταρχίας των ισχυρών η μείωση του κόστους παραγωγής με τον περιορισμό του αριθμού των εργαζομένων και τη συμπίεση των αποδοχών. Προωθείται σε παγκόσμια κλίμακα η αναπροσαρμογή των συνθηκών εργασίας – απολύσεις, μείωση των ωρών απασχόλησης και των αμοιβών, εξατομίκευση και αυθαιρεσία. Καμιά εργασιακή εγγύηση, απολάκτιση των κοινωνικών ασφαλίσεων, μηδαμινό εισόδημα, περιορισμός των δικαιωμάτων, ελάττωση και εκμηδένιση των κρατικών δαπανών για την προστασία των κοινωνιών. Γενίκευση της φτώχειας, περιθωριοποίηση των αδύναμων ή εκείνων που προβάλλουν ανθρωπιστική αντίσταση. Κυρίαρχοι θεσμοί η αποκρατικοποίηση και ο ανταγωνισμός. Τα πάντα θα εξαγοράζονται, θα μεταβάλλονται σε αντικείμενα εκμετάλλευσης και θα ελέγχονται από τους γίγαντες της οικονομίας. Οι μεγιστάνες του οικονομικού διεθνισμού εκριζώνουν από τις κοινωνίες την αυτοδιοίκηση, καταργούν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον ρόλο των πολιτών στην ομαλή συμβίωση[2].
Ο χειρισμός της οικονομίας όλων των εθνών περιέρχεται στις πολυεθνικές που διεκδικούν την επικυριαρχία στην υφήλιο. Περιορίζονται έτσι οι δυνατότητες παρεμβάσεων των κρατών και η άσκηση δημοκρατικής πολιτικής. Οι συνέπειες είναι ήδη έκδηλες στον δυτικό κόσμο και είναι περιττή κάθε αναφορά στο ζήτημα αυτό.
Οι αυτοκρατορίες των πολυεθνικών και τα μονοπώλια προετοιμάζουν τον μετασχηματισμό των ανεξάρτητων εθνών σε επαρχίες-εξαρτήματα των μεγιστάνων της οικονομίας που, βήμα προς βήμα, καθίστανται ρυθμιστές του πολιτικοκοινωνικού βίου. Υπάρχουν μεγαλοεπιχειρήσεις που διεκδικούν ή εξασφαλίζουν τη μονοπωλιακή επικυριαρχία στην υδρόγειο.
Σήμερα η εξουσία περιέρχεται βαθμηδόν σε ιδιωτικά οικονομικά μονοπώλια, σε εξουσίες κομματικών μαφιών που οδηγούν στη βία, στην ανομία, στην παγκόσμια δουλοπαροικία και στην εκπνοή του πολιτισμού και κάθε ηθικής αρχής.
Οι πολιτικές εξουσίες, εξαιτίας των παγκόσμιων οικονομικών αυτοκρατοριών, εξασθενούν ή υποτάσσονται στα διεθνή μεγαθήρια του πλούτου. Η πολιτική των κρατών χάνει την αυτοτέλειά της και εξανεμίζεται, με επακόλουθο την ανισότητα, την αναρχία, τη διαφθορά και την εγκληματικότητα. Συγχρόνως παραλύει ή ανατρέπεται το πολιτιστικό και κοινωνικό σύστημα. Τα πολιτεύματα της δημοκρατίας έχουν παντού διαβρωθεί μετατρεπόμενα σε ολιγαρχίες με υποβόσκοντα νεοφασισμό. Κυριαρχεί παντού το εμπορευματικό συμφέρον που οδηγεί στους φανατισμούς και το πολυδιάστατο έγκλημα.
Οι παρεμβάσεις των πανίσχυρων πολυεθνικών και η διεθνοποίηση της αγοράς οδηγούν στην αλλαγή των κοινωνικών θεσμών και συγχρόνως στον πλήρη έλεγχο των πολιτικών εξουσιών κάθε χώρας. Η παγκόσμια άνοδος του οικονομικού «νεοφιλελευθερισμού» περιθωριοποιεί τα κράτη-έθνη και αφανίζει τους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Είναι τα πρώτα μηνύματα, οι πρώτες ενδείξεις για τις δραματικές εξελίξεις που αναμένονται και τη μεγάλη καταστροφή που επέρχεται. Οι πολιτισμοί των δυτικών χωρών κατακερματίζονται, αφυδατώνονται και σβήνουν σταδιακά εξαιτίας του προσχεδιασμένου οικονομικοπολιτικού «μοντερνισμού». Με συνέπεια την κοινωνική διάλυση και την κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα των ισχυρών και προνομιούχων. Ανοίγει έτσι η θύρα της απολυταρχίας και του οικονομικού ολοκληρωτισμού. Η αλήθεια και η δικαιοσύνη σβήνουν. Οι κοινωνίες θα μεταβληθούν σε ζούγκλα αλληλοσπαρασσομένων θηρίων.   
Επιβάλλεται επομένως, άμεση αντίδραση όλων των μη προνομιούχων τάξεων και ιδία των πνευματικών ανθρώπων κάθε χώρας, ένα οικουμενικό λαϊκό κίνημα για την ανάσχεση της ολοκληρωτικής καταστροφής που απειλεί το ανθρώπινο γένος.  



[1] Κατά τον Karl Popper η Τηλεόραση υπονομεύει και αφανίζει τα δημοκρατικά πολιτεύματα και τον πολιτισμό. Καταργεί την άμεση επικοινωνία των πολιτών και καλλιεργεί τις αντιπαραθέσεις και την εγκληματικότητα (La Television: Un danger pour la democratie, Anatolia 1995).
[2] Τα εξήγγειλε το 1995 ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας: «Ο περιορισμός των κυβερνητικών επεμβάσεων στην αγορά, στο εμπόριο και την κίνηση των κεφαλαίων θα οδηγήσει στον καθορισμό των μισθών και ημερομισθίων και των ωρών εργασίας ανάλογα με την πορεία των διεθνών οικονομικών ανταγωνισμών (World Development 1995. Workers in an Integrating World, New York 1995).

ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ Η ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ


Δύο αιώνες αγώνων και θυσιών για Ειρήνη, Δημοκρατία, Ελευθερία, πολιτική και κοινωνική Δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, πήγαν χαμένοι, δεν έφεραν αποτέλεσμα. Και ιδού οι λαοί πάλι μπροστά στο χάος. Η επιστήμη και η οικονομική ανάπτυξη «μεγαλουργούν», η ηθική και ο πολιτισμός όμως ενταφιάζονται. Ο άνθρωπος στα Τάρταρα. Στη ζούγκλα της «πανελεύθερης αγοράς», του εξοντωτικού ανταγωνισμού, θεότητα είναι το χρήμα. Και υπέρτατες αξίες η ατομική επιτυχία, ο πλουτισμός και η ανάδειξη με τις πιο επονείδιστες μεθόδους. Με τη βία, την απάτη, την ατιμία. Το δίκαιο του ισχυρότερου, ο δαρβινισμός στον καθημερινό βίο. Η Ε.Σ.Σ.Δ. κατέρρευσε, «αντίπαλον δέος» δεν υπάρχει. Και το άλλο σύστημα, ο «νικητής», καμαρώνει μέσα στη σαπίλα του.
Στις κοινωνίες του Βορρά αποσύνθεση, οι λαοί του Νότου αργοπεθαίνουν. Και οι υπερεθνικοί οικονομικοί κολοσσοί κυριάρχησαν παγκοσμίως και υποκαθιστούν τις μεγάλες Δυνάμεις υποτάσσοντας τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις με την εξαγορά και τους εκβιασμούς, και υποδουλώνοντας την κοινωνία με τα ιδιόκτητα ηλεκτρονικά μέσα «ενημέρωσης» και «ψυχαγωγίας». Επιδιώκουν να θέσουν υπό έλεγχο τους διεθνείς οργανισμούς – όπως σήμερα οι ισχυροί του κόσμου τον ΟΗΕ – ή  να γίνουν μέλη τους. Και τελικά να επιβάλουν μία παγκόσμια γλώσσα, μία παγκόσμια «ιδεολογία» – τη  δική τους – και να μεταβάλουν τους πολίτες και των πέντε ηπείρων σε άβουλους καταναλωτές των προϊόντων τους.
Το σύστημα είναι φαύλο, οι δυτικές δημοκρατίες «ψευδοδημοκρατίες», η πολιτική εξουσία διεφθαρμένη, οι θεσμοί απατηλό σκηνικό, οι εκλογές παρωδία, το κοινοβούλιο όργανο αντιλαϊκών συμφερόντων, οι πολιτικοί ανενδοίαστη συντεχνία, τα κόμματα κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Χωρίς την αναστήλωση της δημοκρατίας, χωρίς δηλαδή τη συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση των κοινών, χωρίς τον άμεσο και με διαφάνεια έλεγχο των κυβερνώντων και τη λογοδοσία των αξιωματούχων, η εξαχρειωμένη και      διεφθαρμένη εξουσία θα γίνει πειθήνιο ενεργούμενο των οικονομικών συγκροτημάτων – είναι ήδη εξαρτημένη από τους χρηματοδότες της – θα παραδώσει ολόκληρη την κρατική περιουσία για εκμετάλλευση σε εγχώριους και ξένους κεφαλαιούχους, κι' ακόμα την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια και θα απωθήσει τους εργαζόμενους στο περιθώριο.
Επιχειρώ μια ιστορική αναδρομή στη διαφθορά της εξουσίας, από την αρχαιότητα ως την εποχή μας – και κυρίως κατά την περίοδο του «ελεύθερου» εθνικού βίου – και μια αναγωγή στον μολυσματικό για την κοινωνία και τους πολίτες ρόλο της, επισημαίνοντας την ανάγκη επιστροφής στις ρίζες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Για μια αναγέννηση δηλαδή του πνεύματος της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας.
Όπως διδάσκει ο Αριστοτέλης, στο άριστο πολίτευμα, στην αληθινή δημοκρατία, πολίτης είναι εκείνος που άρχει και άρχεται αποβλέποντας αποκλειστικά στην έντιμη ζωή – «προς τον βίον τον κατ' αρετήν» (Πολιτικά, 1284α). Απαραίτητη η αρετή και για τους άρχοντες και για τους αρχομένους – «φανερόν τοίνυν ότι ανάγκη μετέχειν αμφοτέρους αρετής» (1260α). Αλλά δεν υπάρχει χρηστός και υπεύθυνος πολίτης όταν η πολιτική εξουσία είναι διεφθαρμένη, ληστρική, εξωνημένη, αυταρχική και αντιλαϊκή.

Π Α Ι Δ Ε Ι Α ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΜΕΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ


Κατά τρόπον αποσπασματικό, εν συντομία και περιεκτικά, φέρω εις γνώσιν των αναγνωστών και των επισκεπτών του BLOG μου (panoskrikis.blogspot.gr) στο διαδίκτυο, την βαρύτητα της παιδείας και την ιδιαίτερη συμβολή της στα χρόνια της άμεσης δημοκρατίας. Από συστηματική μελέτη και επισταμένη σε βάθος ιστορική έρευνα, κατέληξα στο παρακάτω συμπέρασμα:
«Στην αρχαία ελληνική άμεση δημοκρατία – με τους ελεύθερους θεσμούς και τους αυτόνομους πολίτες – η παιδεία αποτελούσε το θεμέλιο της αρετής και του πατριωτισμού. Ήταν παιδεία μοναδική στον αρχαίο κόσμο. Η εκπαίδευσή μας, γράφει ο Θουκυδίδης, είναι διαφορετική από εκείνη των λαών χωρίς δημοκρατικό πολίτευμα. Εκεί επιδιώκεται η απόκτηση ανδρείας με επίμονη σκληραγωγία από την παιδική ηλικία. Αλλά εμείς ζούμε με όλες τις ανέσεις, σε περίπτωση εξωτερικού κινδύνου, ριχνόμαστε με ορμή εναντίον του εχθρού και τον κατατροπώνουμε. Οι δαπάνες επομένως για την παιδεία δεν πρέπει να είναι κατώτερες από τις στρατιωτικές».