Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Η μεταπελευθερωτική Ελληνική Ιστορία, είναι ουσιαστικά Ιστορία των ξένων επεμβάσεων. Γράφτηκε με τα αιματοβαμμένα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων. Τα πάντα, κρίθηκαν μακριά από την Ελλάδα. Άλλοι αποφάσισαν για τη μοίρα της, άλλοι καθόρισαν την Εθνική της πορεία, το πολίτευμα, την κοινωνική  οργάνωση, την εξωτερική πολιτική. Γεμάτη από κενοτάφια ελπίδων η νεοελληνική Ιστορία, από λαϊκές συμφορές και εθνικές ταπεινώσεις. Με επτά λέξεις ο Μακρυγιάννης εξεικονίζει την Ελλάδα της ξενοκρατίας: «Ότι μας έφαγαν οι ξένοι ως γλάροι[1]».
Τέσσερις φορές μέσα σε 120 χρόνια αγωνίστηκαν οι Έλληνες για Ελευθερία, Ανεξαρτησία, και τα Εθνικά τους δίκαια ολομόναχοι, χωρίς ξένη βοήθεια και μάλιστα κυκλωμένοι από εχθρούς. 
Είναι οι τέσσερις σημαντικότεροι σταθμοί, οι πιο ένδοξοι της Ιστορίας του νεότερου Ελληνισμού. Η Επανάσταση του 1821, το  Κίνημα του Γουδί (1909), ο πόλεμος του 1940 και η καθολική Εθνική μας Αντίσταση (1941-1944). Ο ξεσηκωμός του ’21 με όλες τις Δυνάμεις στο πλευρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913) που διπλασίασαν την Ελληνική επικράτεια μόνο με τη λαϊκή ομοψυχία – «Έλληνας ομοφρονέοντας… χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι», έγραψε ο Ηρόδοτος. Και ο πόλεμος του 1940 και η Εθνική Αντίσταση (1941-1944) εναντίον των τριών ξένων εισβολέων      – Ιταλών – Γερμανών – Βουλγάρων – κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στις τέσσερις περιπτώσεις τα μεγαλουργήματα του Ελληνικού Λαού προδόθηκαν και τα Εθνικά επιτεύγματα καταβαραθρώθηκαν εξαιτίας των ξένων επεμβάσεων. Την πρώτη φορά με τους εμφυλίους σπαραγμούς, η νόθα απελευθέρωση, την εδαφική συρρίκνωση και την Προστασία. Τη δεύτερη με τον Εθνικό Διχασμό και τους ξενοκίνητους τυχοδιωκτισμούς. Και τις δύο τελευταίες με την ένοπλη αγγλοαμερικανική ανάμειξη και την υποτέλεια.
Διαχρονικό το σύνδρομο της υποτέλειας. Επί ενάμισι αιώνα καλλιεργείται στην Κοινή Γνώμη η αντίληψη ότι η εξάρτηση είναι δεδομένη, ότι αποκλείεται η άσκηση αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής, ότι η Ελλάδα χρειάζεται προστάτες, ότι η ξενοκρατία αποτελεί αναπότρεπτο κακό, ιστορική αναγκαιότητα. Ο προοδευτικός για την εποχή του πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης έλεγε το 1883: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν θα μπορέσει να αξιώσει ποτέ την άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής». Δεδομένη θεωρούσε την εξάρτηση και ο Αλ. Κουμουνδούρος. Προτιμούσε μόνο υποτέλεια όχι σε μια αποκλειστικά Δύναμη αλλά σε όλες. Ήθελε, όπως έλεγε, πολιτική «ίσης ευγνωμοσύνης προς τας Τρεις Ευεργέτιδας Δυνάμεις». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέμενε ότι μόνο με την πρόσδεση της Ελλάδας, στο αγγλικό άρμα θα πραγματωθούν οι εθνικές διεκδικήσεις. Ο Γεώργιος Παπανδρέου θεωρούσε ουτοπία την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.
Διαχρονική είναι η ψευδολογία περί φιλελληνισμού. Υπήρξε και υπάρχει πράγματι φιλελληνισμός, αλλά αναφερόταν και αναφέρεται αποκλειστικά στα δημιουργήματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, ποτέ στους σύγχρονους υπαρκτούς Έλληνες. Σήμερα οι ξένες επεμβάσεις στην χώρα μας δεν γίνονται με αποκλεισμούς λιμένων και στρατιωτικά μέσα. Υποδούλωση της χώρας όχι με κατοχή ή πολιτική εξάρτηση αλλά με το όπλο των τοκοχρεολυσίων. Ο βρόχος του ελληνικού υπερδανεισμού θυμίζει την τραγωδία της Βραζιλίας. Από τις πλουσιότερες σε πρώτες ύλες η λατινοαμερικανική αυτή χώρα είχε το 1989 εξωτερικό χρέος 124 δισ. δολαρίων. Μεταξύ 1972 και 1988 κατέβαλε σε ξένες τράπεζες για την εξυπηρέτησή του τόκους 176 δισ. δολαρίων, δηλαδή 52 δισ. δολάρια περισσότερο από το συνολικό χρέος. Το ποσό των τόκων που πληρώθηκε μόνο το 1988 αντιστοιχούσε σε 81.700 αίθουσες διδασκαλίας και σε κατοικίες για στέγαση 30 εκατομμυρίων ατόμων (International Herald Tribune, 27 Ιουλίου 1989). Η καθιερωμένη «διεθνής πρακτική» εφαρμόζεται και στην υπερχρεωμένη Ελλάδα. Σκληρή φορολογία, περικοπή μισθών και συντάξεων, χαράτσια, περικοπή στην Υγεία, Παιδεία, Εθνική Άμυνα, κοινωνικών παροχών, αναστολή επιδοτήσεων, στεγαστικών δανείων κ.ά. Και η αναπότρεπτη συνέπεια: Οικονομική και κοινωνική κατρακύλα.
Το Δ.Ν.Τ. αξιώνει «λιτότητα» και «οικονομίες», περιορισμό των δαπανών για την παιδεία και την υγεία, αγριότερη φορολογία. Εξεγείρονται οι λαϊκές τάξεις; Τόσο το καλύτερο. Επεμβαίνουν οι «δυνάμεις του νόμου» και επιβάλλονται αυστηρά και σκληρά μέτρα, ακόμη και πολιτική επιστράτευση. Ιδεώδης λύση για τα οικονομικά μεγαθήρια. Ελέγχουν τον δημόσιο βίο της χώρας και κραταιώνουν την ηγεμονία τους.
Καθώς μαίνεται στον σύγχρονο κόσμο ο τεχνολογικός ανταγωνισμός που καθιστά τους ισχυρούς και τους πλούσιους ισχυρότερους και πλουσιότερους, το χάσμα ανάμεσα στους μεγάλους και τους αδύναμους, ανάμεσα στις μητροπόλεις και την περιφέρεια, διευρύνεται συνεχώς. Ουτοπία οι λεγόμενες συγκλίσεις. Τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία έχουν διαδεχθεί η Θρησκεία του χρηματιστηρίου και η στρατηγική της οικονομικής κυριαρχίας. Η λατρεία του κέρδους, η θεωρία του «ελεύθερου ανταγωνισμού» αποτελεί σύγχρονο «όπιο των λαών». Είναι το βολικό άλλοθι των Δυνάμεων και Υπερδυνάμεων, η δικαιολογία των ανισοτήτων και των διακρίσεων. Φταίνε οι λαοί για την καθυστέρηση, τη βραδυπορία, την υποανάπτυξη…
Διατυπώνεται συχνά από την πληρωμένη δημοσιογραφία η άποψη ότι και οι ίδιοι οι Έλληνες ευθύνονται για τα δεινά τους. Ανέχτηκαν ξενόδουλα καθεστώτα, δικτατορίες, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένους ηγέτες, είναι πολιτικά απαίδευτοι, ευμετάβολοι, ευχειραγώγητοι, καταδημαγωγούνται και αυτοκαταλύονται. Αλλά η ωριμότητα και η αξιοσύνη ενός λαού είναι συνάρτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, των δημοκρατικών θεσμών και της οικονομικής προόδου που λίγα έθνη απολαμβάνουν σήμερα στον πλανήτη. Όσο λιγότερο ανεξάρτητη, όσο λιγότερο εκδημοκρατισμένη και οικονομικά αυτοδύναμη είναι μια χώρα τόσο ευκολότερα ελέγχεται και ρυμουλκείται. Αναρίθμητα τα παραδείγματα λαών που πάλεψαν και μάχονται με πάθος εναντίον ξένων εκμεταλλευτών και εγχώριων τυράννων, εναντίον αιματοβαμμένων και αρπακτικών εξουσιών χωρίς όμως να ξεφύγουν από τον κλοιό της εξάρτησης και της δυστυχίας[2].
Ποιός λαός της γης αγωνίστηκε – από το 1821 – με τόση επιμονή για ελευθερία και ανεξαρτησία όσο ο ελληνικός; Όλα ωστόσο εναντίον του. Στη δίνη πάντοτε των στρατηγικών ανταγωνισμών, παίγνιο των Δυνάμεων, δέχεται επί 170 χρόνια καταιγισμούς επεμβάσεων, υπονομεύσεων και εξευτελισμών. Με τους πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων αρχηγούς των κομμάτων που κυβερνούσαν την Ελλάδα, με την μοναρχία τοποτηρητή των ξένων, με εθνικές συμφορές και τυραννικά καθεστώτα και ούτε ένα διάλειμμα κοινωνικής γαλήνης και δημοκρατικού βίου. Ανεξάρτητο έθνος αλλά με στρατιωτικές βάσεις στα χώματά του, ελεύθερο αλλά και υποτελές, προοδευτικό αλλά και καθυστερημένο. Έχει πολιτική δημοκρατία αλλά πού είναι η οικονομική δημοκρατία; Ειρωνεία και χλεύη η απόφαση του ΟΗΕ – Δεκέμβριος 1986 – για το δικαίωμα στην ανάπτυξη.
Σήμερα ο νεοϊμπεριαλισμός, κυρίαρχος της τεχνολογίας και της πληροφορικής, πασχίζει να μεταβάλλει τον κόσμο σε μια απέραντη αγορά υπό τον έλεγχο οικονομικών διευθυντηρίων εξουδετερώνοντας τις μεγάλες κατακτήσεις της ανθρωπότητας: το εθνικό κράτος, την κοινωνική ασφάλεια και αλληλεγγύη και τελικά τη λαϊκή κυριαρχία. Ρητορεύουν οι κορυφαίοι εκπρόσωποί του περί δημοκρατίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αλλά το μόνο που απασχολεί τους οικονομικούς αυθέντες της οικουμένης είναι η εσωτερική ισορροπία του συστήματος. Απαράλλαχτα όπως η Ιερά Συμμαχία ενδιαφερόταν για τη διατήρηση του status quo στο Ανατολικό Ζήτημα και η αποικιοκρατία για τη διασφάλιση και επαύξηση των κεκτημένων της και τη διανομή του κόσμου χωρίς πολεμικές αναμετρήσεις. Όπως οι Υπερδυνάμεις κατά τον ψυχρό πόλεμο και την ένοπλη συνύπαρξη. Ο νεοϊμπεριαλισμός των Μεγάλων επιδιώκει την παγκόσμια ηγεμονία με το μονοπώλιο της τεχνολογίας και τον οικονομικό εξανδραποδισμό των λαών. Οι επεμβάσεις δεν γίνονται πια με καταναγκασμό αλλά με τον δανεισμό και παντεπόπτη, υπερκριτή και σατράπη.
Γι’ αυτό είναι καιρός να αναθεωρηθεί ο ρόλος του ελληνισμού στο σύγχρονο κόσμο. Αλλά αυτό προϋποθέτει κάθαρση και εξυγίανση της εθνικής ιστορίας, μεγάλου διδασκάλου των Ελλήνων, απαλλαγή από τους μύθους, τις νοθεύσεις και τις παραχαράξεις. Εθνικόν είναι ότι αληθές. Προέχει το ιστορικά θεμελιωμένο και όχι το «εθνικώς λυσιτελές». Δεν αποτελεί πατριωτισμό η απόκρυψη της αλήθειας, των εθνικών πληγών, των ολισθημάτων και αθλιοτήτων του ελληνικού πολιτικού και κοινωνικού βίου.


[1] Απομνημονεύματα εκδ. Βαγιονάκη τ. Β΄, σ. 162.
[2] Πρόσφατη περίπτωση η Αργεντινή. Η στρατιωτική δικτατορία, το διαβόητο καθεστώς των βασανιστηρίων και των ομαδικών δολοφονιών, φόρτωσε τη χώρα με ένα εφιαλτικό εξωτερικό χρέος. Και τί έγινε μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας; Οι Τράπεζες της Δύσης ρίχτηκαν ως όρνεα πάνω στην καταλεηλατημένη οικονομία της αξιώνοντας αποπληρωμή των συσσωρευμένων οφειλών. Αποτέλεσμα: πληθωρισμός, εξαθλίωση, λαϊκές εξεγέρσεις, διαδηλώσεις, διαρπαγές, ένοπλη καταστολή, αιματοχυσία. Ελεύθεροι αλλά λιμασμένοι οι Αργεντινοί καταψηφίζουν τη δημοκρατική παράταξη και επαναφέρουν στην εξουσία τον Περονισμό.   

Δεν υπάρχουν σχόλια: