Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

Την απόφαση ανακριτή – εισαγγελέως να προφυλακισθεί το ζεύγος των ρομά για την μικρούλα Μαρία με το αιτιολογικό του αδικήματος της αρπαγής (άρθρον 322 Π.Κ.), την θεωρώ, ως προς το συγκεκριμένο θέμα – αρπαγή –, αυθαίρετη, γιατί δεν στηρίχτηκε σε λογικά και πραγματικά δεδομένα. Ναι, οι δύο ρομά διέπραξαν ποινικά αδικήματα, αλλά όχι το αδίκημα της αρπαγής ανηλίκου. Και αυτή η δικαστική αυθαιρεσία, που άπτεται όχι μόνο με την ορθή και δικαία κρίση, με το δημοκρατικό μας πολίτευμα και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα πέρασε στο «ντούκου», χωρίς να δοθεί η δέουσα προσοχή από τους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας, τους πνευματικούς ανθρώπους, τα λεγόμενα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και τα Μ.Μ.Ε. Το φαινόμενο αυτό δεν σηματοδοτεί μόνον έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά και μια πολιτική και κοινωνική διαπίστωση: Ότι στην κατ’ επίφασιν Ελληνική Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία υπάρχουν πολλά σάπια. Και το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο της χώρας, το φαινόμενο αυτό, όπως και άλλα υψίστης σημασίας για την λειτουργία της Δημοκρατίας, ας τα σκεφτεί καλά. Γιατί βάζουν βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής.   

ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΕΣ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ - Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

«Η δικαιοσύνη δεν είναι μόνον
η πηγή όλων των αρετών,
αλλά ανυψώνει και το Έθνος»

Η κριτική, η έκφραση δηλαδή γνώμης, ο εντοπισμός των θετικών και αρνητικών στοιχείων των δικαστικών αποφάσεων, η επισήμανση των αρνητικών ιδία πλευρών τους, δεν αποτελεί «ΤΑΜΠΟΥ», απαγόρευση, ηθικό και νομικό περιορισμό. Σήμερα μάλιστα που η Δικαιοσύνη κατά κοινή ομολογία βρίσκεται σε φάση παρακμής και αφασίας, οι λειτουργοί της σε έμπρακτη αμφισβήτηση, είναι απαραίτητη και επιβάλλεται. Η ιστορία μας δίδαξε ότι και «οι κρίνοντες κρίνονται», και ότι οι κρίσεις που εκφέρει κανείς για τις δικαστικές αποφάσεις, είναι οι φρουροί της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης αλλά και της ηθικής και συντελεί στην καλή και ομαλή λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Η κριτική και ο έλεγχος των δικαστικών αποφάσεων και η έρευνα για την εξακρίβωση του σύννομου και ορθότητάς των είναι επιτακτική ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, γιατί οι υπάρχοντες και ανεπαρκείς δικασταί, αλλά και μερικά «σταγονίδια». Και όπως ψιθυρίζεται, συνεχίζουν να εκπέμπουν τις συνέπειες της μετριότητάς τους. Η Δικαιοσύνη χωλαίνει και στην ποιοτική της διάσταση, γι’ αυτό φτάσαμε, στο πρωτοφανές σημείο, ο Πρόεδρος επί τιμή του Αρείου Πάγου          (Β. Κόκκινος) να διαπιστώνει παρακμή της δικαιοδοτικής δράσης.
Η απόφαση των ανακριτών και εισαγγελέων να αφεθούν ελεύθεροι υπό περιοριστικούς όρους οι τρεις βουλευταί της Χρυσής Αυγής προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, έντονη κατάπληξη, αισθήματα δυσαρέσκειας, δικαιολογημένη οργή, όχι μόνον στους δικαστικούς και νομικούς κύκλους, αλλά και στην πλειονότητα του λαού. Η απόφαση, προκλητική, στερουμένη επαρκούς αιτιολόγησης, αφού δεν εκτίμησε δεόντως και προσηκόντως το πλούσιο υλικό της δικογραφίας, προκάλεσε και το περί δικαίου κοινό αίσθημα.

Κατά τον Βολταίρο «Η πιο ωραία λειτουργία της ανθρωπότητας είναι η απόδοση Δικαιοσύνης» και κατά τον Μέγιστο των Φιλοσόφων της ανθρωπότητας όλων των εποχών ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, «Η αρετή της Δικαιοσύνης έγκειται στο ορθόν και διέπεται από τη σύνεση».

ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ

Όπως είναι γνωστό η Αρχαία Άμεση και Συμμετοχική Αθηναϊκή Δημοκρατία άνθισε, ωρίμασε και καρποφόρησε τόσο πλούσια και σε τόση διάρκεια μόνο στην Αθήνα. Η πολύχρονη διάρκειά της, μεταξύ άλλων, εκτός δηλαδή των όσων έχουν γραφεί και ειπωθεί οφείλεται πρώτα-πρώτα στο γεγονός ότι οι Αθηναίοι είχαν ενστερνιστεί παλαιόθεν την κοινωνία των αυτονόμων και αυτοδιοικουμένων πολιτών.
Στην Άμεση και Συμμετοχική Αθηναϊκή Δημοκρατία, το ισχύον πολίτευμα καλλιεργούσε το ήθος των πολιτών, προϋπόθεση για την άνθιση των θεσμών της Ελευθερίας, της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, της Ισηγορίας και της Δικαιοσύνης. Οι άρχοντες, αιρετοί αλλά και οι ανακλητοί διατελούσαν υπό το άγρυπνο βλέμμα της τοπικής κοινωνίας που αξίωνε αποφάσεις και πράξεις διαφανείς και ανυπόκριτους λόγους.
Κυρίαρχος, αφέντης, εξουσιαστής, ήταν η Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή ο λαός, η λαϊκή συνέλευση, η οποία ελάμβανε τις αποφάσεις για όλες τις υποθέσεις.
Ο Αθηναίος πολίτης ήταν ενεργός και άγρυπνος και προστάτης του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Έτσι, η προστασία του Δημοκρατικού πολιτεύματος αποτέλεσε αντικείμενο ενός ιδιαιτέρου Νόμου με προβλεπόμενη ποινή τον θάνατο!
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του νόμου:
«Αν κάποιος συνωμοτεί ή βοηθάει να «δεκασθεί» η Ηλιαία ή οποιοδήποτε από τα δικαστήρια της Αθήνας ή η Βουλή, προσφέροντας ή αποδεχόμενος χρήματα για δωροδοκία, ή συγκροτεί οργάνωση με σκοπό την ανατροπή της δημοκρατίας, ή ως συνήγορος δέχεται χρήματα για ιδιωτικής ή δημόσιας φύσης υποθέσεις, θα προβλέπονται για τα αδικήματα αυτά «γραφές» ενώπιον των θεσμοθετών». (Νόμος αναφερόμενος από τον Δημοσθένη 46.26). 


Από το πιο πάνω και μόνον κείμενο, εύκολα συνάγεται ότι η σημερινή κατ’ επίφασιν Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, καμιά απολύτως σχέση δεν έχει με την γνήσια και ανόθευτη Άμεση και Συμμετοχική Δημοκρατία

Π Α Ρ Α Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Α

1.    Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ
Η συνεχιζόμενη ανικανότητα της πολιτικής ελίτ της Ελλάδας να προωθήσει ριζοσπαστικές και εξυγιαντικές μεταρρυθμίσεις, η λαϊκίστικη ρητορική της, η έλλειψη αξιοπιστίας, η εμμονή της σε προσωπικούς αντί για εθνικούς στόχους και οι παραλείψεις στην ενημέρωση της κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες έχουν συμβάλλει ώστε η Ελλάδα να μην αποτελεί πρότυπο επιτυχίας.
Μέσα στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης, που δεν έχει λογικό ειρμό, που χαρακτηρίζεται από πολλές αντιφάσεις και έλλειψη οραμάτων, όπως την αποδίδει με ακρίβεια η έγκυρη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Algemeine Zeitung, η περίπτωση μερικών υπουργών της κυβέρνησης Σαμαρά δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα στοιχείο διακοσμητικό της παρακμής. Κάτι, ας πούμε, σαν ένα ξυλόγλυπτο σκυριανό έπιπλο…

2.    ΠΑΛΑΙΟΙ ΚΑΙ ΦΑΥΛΟΙ
Ό,τι πιο παλιό και πιο λαϊκιστικό φιλοξενείται ακόμη στις τάξεις της Ν.Δ. και του Πα.Σο.Κ. δίνει μια σκληρή μάχη για να ωθήσει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση στην καταστροφή. Στόχος τους, να μη γίνει καμία μεταρρύθμιση και να υπονομευθούν οι λίγοι που προσπαθούν να αφήσουν έργο, παλεύοντας με απίστευτες δυσκολίες.

Στις περισσότερες δε περιπτώσεις, πρόκειται για ανθρώπους που από όποια θέση και να πέρασαν άφησαν πίσω τους ρουσφέτια, φαύλες ρυθμίσεις και σπατάλη. Στο παρελθόν, το παλαιό Πα.Σο.Κ. και η λαϊκιστική – και όχι η λαϊκή – Δεξιά οχυρώθηκαν πίσω από το περιώνυμο πολιτικό κόστος και τορπίλισαν σε κρίσιμες στιγμές μεγάλες τομές στο Δημόσιο, στις ΔΕΚΟ, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην Υγεία και Παιδεία, στο Ασφαλιστικό και άλλους κρίσιμους τομείς του Δημόσιου τομέα, μείζονες μεταρρυθμίσεις ή προσπάθειες δημοσιονομικού νοικοκυρέματος. Αυτή τη φορά, αν το πετύχουν, οι συνέπειες για τη χώρα θα είναι απλώς καταστροφικές.   

Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Μαζί με το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε και ένα μεγάλο κομμάτι του μεταπολιτευτικού συστήματος. Ο συνδυασμός διαχειριστικής ανεπάρκειας και εκτεταμένης διαφθοράς έχει πλήξει καίρια την αξιοπιστία της πολιτικής και το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτικών. Το ζήτημα όμως είναι πως όλα αυτά συμβαίνουν σε μια στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της στάσης πληρωμών αν δεν προχωρήσουν όσα έχουν συμφωνηθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί. όχι όπως κυβερνήθηκε τους τελευταίους μήνες ούτε, βέβαια, και τα τελευταία χρόνια. Απαιτείται στιβαρή και ικανή διακυβέρνηση, τώρα! Η κάθαρση έχει τεράστια σημασία και χρειάζεται να προχωρήσει συντεταγμένα, χωρίς να ξεχνάμε πως η χώρα είναι ανάγκη να αποκαθαρθεί, αλλά και να σωθεί από την χρεοκοπία.   

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΛΛΟ

Η Ελλάδα μας σήμερα διέρχεται την πιο βαθειά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, αλλά και κρίση Αρχών και Αξιών, κρίση ηθικής των τελευταίων πενήντα ετών.
Κρίση που μας οδηγεί δυστυχώς, αν συνεχίσει με αυτήν την ένταση, στον αφανισμό μας με μαθηματική ακρίβεια στη πλήρη εξαθλίωση του λαού μας και της χώρας μας, με δυσοίωνες συνέπειες ακόμη και για την εθνική μας ανεξαρτησία και υπόσταση.
Και το εύλογο ερώτημα που γεννάται μετ’ επιτάσεως σε κάθε σκεπτόμενο και λογικό Έλληνα πολίτη, που ενδιαφέρεται, αγαπά και αγωνιά για τον τόπο του είναι, από πού θ’ αντλήσουμε εκείνες τις απαραίτητες και αναγκαίες ψυχικές δυνάμεις για να αποτελέσουν ανάχωμα στη καταστροφική πορεία προς την άβυσσο, ενώ ταυτόχρονα θα μας ωθήσουν με σιγουριά σε μια σταδιακή ευημερία εξασφαλίζοντας ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαβίωσης και περιορισμού της κοινωνικής οδύνης του λαού μας.
Θεωρώ άκρως επιβεβλημένο, αν θέλουμε να πάμε μπροστά, να κοιτάξουμε και πίσω μας αντλώντας πολύτιμα διδάγματα από τις αστείρευτες δεξαμενές της εθνικής μας παράδοσης και ιστορίας, που μόνο εμείς διαθέτουμε σε τέτοιο εύρος και βάθος, τόσο από τις λαμπρές όσο και τις σκοτεινές περιόδους του λαού μας.
Έτσι οπλισμένοι με την πείρα, τις γνώσεις, τις αρχές και τις αξίες αλλά και την αγωνιστικότητα του λαού μας από παλαιότερες καταστάσεις ομοίων περιόδων, να θωρακίσουμε την εθνική μας ταυτότητα, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, επαναφέροντας την τρωθείσα οικονομική και κοινωνική συνοχή στο τόπο μας.
Αντιστεκόμενοι δυναμικά και με πείσμα στην εθνοκτόνο οικονομική πολιτική της παγκοσμιοποίησης, έργον και όργανο της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας δηλαδή της χειρότερης μορφής του Καπιταλισμού, καθ’ ότι είναι αποεθνοποιημένος, ασύδοτος, άπληστος και άπατρις. Τις δε ολέθριες και τραγικές συνέπειες υφιστάμεθα καθημερινά όχι μόνο εμείς αλλά και οι περισσότεροι λαοί του κόσμου.
Πρώτη μας προτεραιότητα αλλά και εθνική επιταγή θα πρέπει να αποτελέσει η συστράτευση των απανταχού της γης ΣΥΝΕΛΛΗΝΩΝ και όλων των δυνάμεων του Έθνους μας, πνευματικών, οικονομικών, πολιτικών, θρησκευτικών κ.α., που θα μπορούσαν να συμβάλουν θετικά στην αγωνιώδη προσπάθεια σωτηρίας της χώρας μας. Κάνοντας επιτέλους πράξη, την με εθνική παρρησία διατυπωθείσα ΙΔΕΑ της         «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝOΤΗΤΑΣ» ενός εκ των σπουδαιότερων ρητόρων και διδασκάλων της κλασσικής μας αρχαιότητας του ΙΣOΚΡΑΤΗ. Αυτός που μετ’ επιτάσεως εξέφρασε στον περίφημο «ΠΑΝΗΓΥΡΙΚO» του, την μεγάλη προσφορά του ελληνισμού στο παγκόσμιο πνευματικό γίγνεσθαι συμβουλεύοντας όλους τους Έλληνες να ομονοήσουν, να αφήσουν τις εμφύλιες έριδες και συγκρούσεις ώστε να μεγαλουργήσουν για άλλη μια φορά. Μόνο ενωμένοι και αποφασισμένοι χωρίς μεμψιμοιρίες, δισταγμούς, μικροκομματικές επιδιώξεις και προσωπικά συμφέροντα θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε τις δυσμενείς για την χώρα μας και το λαό μας δεσμεύσεις και ταπεινώσεις που μας επέβαλαν.
Αντίσταση και αγώνας για βελτίωση της κοινωνικής ζωής είναι αντίσταση υπέρ της σωτηρίας της πατρίδας, της οικογένειας, της θρησκείας και της αληθινής Δημοκρατίας όπου οι δημαγωγοί δεν πρέπει να έχουν θέση.
Αν ζούσε στις μέρες μας ο Πλάτωνας, ο ογκόλιθος αυτός του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και της παγκόσμιας φιλοσοφικής σκέψης, και του ζητούσαμε να χαρακτηρίσει τις μνημονιακές μας δεσμεύσεις σίγουρα θα επαναλάμβανε τη φράση που χαρακτήρισε την ανάλογη ανθελληνική «Ανταλκίδειο Ειρήνη» αποκαλώντας την απερίφραστα «αισχρόν και ανούσιον έργον».
Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι στη δύσκολη αυτή πορεία και απώλειες θα έχουμε και θυσίες θα υποστούμε, στο τέλος όμως να είστε βέβαιοι ότι τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε. Άλλωστε είμαστε ο μοναδικός λαός της Ευρώπης που καίτοι μικρός κατάφερε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα να επιβιώσει μέσα από αντίξοες συμπληγάδες πέτρες και συνθήκες, αντιμετωπίζοντας εχθρικούς λαούς πολλαπλάσιους του δικού μας, διατηρώντας πάντοτε ανέπαφη την εθνική μας ταυτότητα, τις παραδόσεις μας, την πνευματική μας κληρονομιά και την Γλώσσα μας, γιατί όπως λέει ο μεγάλος ποιητής Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ «Η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα , με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
Ουδείς άλλος αρχαίος λαός της Ευρώπης κατόρθωσε να επιβιώσει μέχρι σήμερα, διατηρώντας έστω την γλώσσα του.

Εμείς είμαστε και παραμένουμε είτε το θέλουν είτε όχι η Ευρώπη της Ευρώπης και οφείλουν να μας το αναγνωρίσουν, έχουν υποχρέωση να το κάνουν, αν θέλουν να αποδείξουν ότι είναι πραγματικά Ευρωπαίοι.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Σ Τ Ι Κ Ο Α) Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ – ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΑΣΟΚ – ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Φίλε αναγνώστη/αναγνώστρια.
Σας πληροφορώ ότι στον ελληνικό δημόσιο τομέα απασχολούνταν αμέσως και εμμέσως περί τα 1.110.000 άτομα. Ο αριθμός αυτός υποδηλώνει ότι, με μέσον όρο 3,5 άτομα ανά ελληνικό νοικοκυριό, 3.885.000 Έλληνες εξαρτιόνταν από το κράτος, τόσο επαγγελματικά όσο, κατ’ επέκταση, και οικονομικά. Επρόκειτο για το 35% του ελληνικού πληθυσμού, ποσοστό που ήταν και το υψηλότερο στην Ευρώπη – το οποίο και υπερτριπλασιάστηκε από το 1981 έως σήμερα, εννοείται με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ.
Τούτο σημαίνει ότι πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., μέσα σε τριάντα χρόνια δημιούργησαν έναν κρατικοδίαιτο πληθυσμό τον οποίο τροφοδοτούσαν με δανεικά και που σήμερα αποτελεί για την χώρα και το μέλλον των παιδιών της ένα πολυπλόκαμο και κυριολεκτικά αδίστακτο τέρας. Πρόκειται για μια ακίνητη και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένη γραφειοκρατία ολοκληρωτικού τύπου, η οποία όχι μόνον είναι αδιάβροχη σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις αλλά ανάλγητη, ανάγωγη και εξαιρετικά επιθετική κάθε φορά που κρίνει ότι διακυβεύονται τα προνόμιά της.
Αυτή η γραφειοκρατία, με ηγέτες δήθεν συνδικαλιστές, όχι μόνο παρεμπόδισε και ακύρωσε τις περισσότερες προσπάθειες παραγωγικής βελτίωσης και εξέλιξης της οικονομίας, αλλά επιδόθηκε και σε μία πρωτοφανή κατασπατάληση δημοσίου πλούτου, εμποδίζοντας κάθε πρωτοβουλία εξορθολογισμού του Δημοσίου.
Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η ελληνική γραφειοκρατία είδε να περιορίζονται αμοιβές και συντάξεις των μελών της, πλην όμως ουδείς δημόσιος υπάλληλος απολύθηκε. Αντιθέτως, σημαντικό μέρος από τις δανειακές ενέσεις που δέχεται η χώρα απορροφάται από την γραφειοκρατία, η οποία δεν διστάζει να απεργεί για ψύλλου πήδημα εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Στην αντίπερα όχθη, ο ιδιωτικός τομέας της εργασίας και των επιχειρήσεων πληρώνει βαρύτατο τίμημα στον βωμό της κρίσης. Τα δύο τελευταία χρόνια, πάνω από 700.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι άνευ εργασίας και περί τις 200.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Από την άλλη, υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις κλονίζονται και η πρώτη βιομηχανία της χώρας, ο τουρισμός, παραπαίει. Εν ολίγοις, η ιδιωτική οικονομία απειλείται και αυτή με κατάρρευση και το μέλλον της κυριολεκτικά κρέμεται από μία κλωστή.
Όλα αυτά αποτελούν βούτυρο στην φρυγανιά κάποιων αδίστακτων και αφρόνων πολιτικών που επιχειρούν να διαλύσουν περαιτέρω την χώρα. Αυτοί οι πολιτικοί, εκτός της πραγματικότητας προσπαθούν να προσεταιρισθούν τους εγκάθετους του πελατειακού πολιτικού συστήματος, δηλαδή τους βολεμένους του δημοσίου τομέα – που στην ουσία είναι και η πηγή της κρίσης δημοσίου χρέους που πλήττει την Ελλάδα[1].

Β)  ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΙΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
 Φέρω στο φως της δημοσιότητας τους μισθούς ορισμένων υπαλλήλων ΔΕΚΟ που έχουν τον χαρακτήρα σκανδάλου και προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και την γενική αποδοκιμασία και αγανάκτηση.
Οι πολιτικοί των πελατειακών σχέσεων και του αμοραλισμού των δύο κομμάτων εξουσίας ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ. με νόμους και υπουργικές αποφάσεις καθόρισαν τον μηνιαίο μισθό στα 4.518 ευρώ και bonus 14.129 ευρώ ετησίως. Όπως και πολλών υπαλλήλων της ΕΥΔΑΠ, δηλαδή του καταμετρητού λογαριασμών νερού με μηνιαίο μισθό 3.613,82 ευρώ, του φανοποιού με μηνιαίο μισθό 4.592,28 ευρώ, του κηπουρού με μηνιαίο μισθό 3.778,82 ευρώ και του βιολόγου με μηνιαίο μισθό 5.856 ευρώ (εφημερίδα «Χρόνος» της Κομοτηνής 04-03-2012).
Αλλά πού να αναζητήσουν το δίκαιό τους οι Έλληνες δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι; Πιο πάνω αναφέρθηκαν συγκεκριμένες περιπτώσεις προνομιακών μισθών υπαλλήλων των ΕΛΠΕ και της ΕΥΔΑΠ, που είναι σημαντικά ανώτεροι εκείνων των Προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας. Τώρα προστίθεται και η περίπτωση 78 υπαλλήλων γραφείων Τύπου Πρεσβειών, οι οποίοι πέραν του μισθού τους εκ 2.500 ευρώ μηνιαίως, λαμβάνουν ανά δίμηνο το ποσό των 10.687 ευρώ ως επίδομα αλλοδαπής.
Υπερβολικοί μισθοί χορηγούνται και σε άλλες κατηγορίες υπαλλήλων των ΔΕΚΟ που έχουν την υποστήριξη συνδικαλιστών λειτουργούντων ως κράτος εν κράτει. Και το ερώτημα είναι, γιατί περικόπηκαν αμέσως μισθοί και συντάξεις πείνας και δεν προηγήθηκαν οι περικοπές προνομιακών αποδοχών και συντάξεων υπαλλήλων των ΔΕΚΟ, 200 χιλιάδων συντάξεων προσώπων ανύπαρκτων και άλλων 40 χιλιάδων εμφανιζομένων ως αναπήρων χωρίς να είναι; Πρόσωπα που δεν ερεύνησαν τις περιπτώσεις αυτές στο πλαίσιο αρμοδιότητάς τους, επί προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν δικαιούνται να διεκδικούν αξιώματα.

Γ)  Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ

Η καταλήστευση του ελληνικού δημοσίου συνεχίζεται, αφού τα μαϊμού προνοιακά επιδόματα στοίχιζαν 110 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Υπήρχαν διπλές, τριπλές ή πολλαπλές εγγραφές και σε κάποιες περιπτώσεις είχε αποκρυφτεί ο θάνατος. Οι συγγενείς του θανόντα καρπώνονταν το επίδομα και οι απόλυτα υγιείς εισέπρατταν παράνομα επιδόματα. Το κοιμώμενο και διεφθαρμένο κράτος καθώς και οι κοιμώμενοι και διεφθαρμένοι υπουργοί των τελευταίων 40 ετών είχαν «αμελήσει» να ενημερώνουν τα ταμεία πληρωμών μέσω αυτόματου συστήματος του ληξιαρχείου. Αν είχε συμβεί αυτό, ο θάνατος θα ανακοινωνόταν αυθημερόν και θα είχε αποφευχθεί η καταβολή τρις ευρώ στους συγγενείς των αποθανόντων. Το ΙΚΑ και το Δημόσιο, βρισκόμενα σε βαθύ λήθαργο, όφειλαν εδώ και χρόνια να υποβάλλουν μηνύσεις σε βαθμό κακουργήματος και να ζητήσουν τα αχρεωστήτως καταβληθέντα με κατασχέσεις στις ατομικές περιουσίες των συγγενών των θανόντων και των ιατρών. Διερωτώνται οι πολίτες γιατί μπόρεσε ο τέως Υπουργός κ. Λοβέρδος να αποκαλύψει το όργιο της διαφθοράς, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, οι οποίοι τουλάχιστον αδιαφόρησαν κι επέτρεψαν να λάβει το φαινόμενο τις σημερινές διαστάσεις. Αναμένουμε με ενδιαφέρον πόσες άδειες ιατρών θα αφαιρεθούν λόγω των απίστευτων κυκλωμάτων. Αν οι εταίροι μας γνώριζαν τις ανεκδιήγητες απάτες εις βάρος του Δημοσίου είναι προφανές ότι θα είχαν ακυρώσει κάθε παροχή δανείου.
Αυτό λοιπόν το φαύλο, σαθρό, αφερέγγυο και διεφθαρμένο κράτος δομήθηκε αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1940-1944) και κυβερνήθηκε από το 1944 έως το 1974, αποκλειστικά από κόμματα της ΔΕΞΙΑΣ, του ΚΕΝΤΡΟΥ με τις διάφορες παραλλαγές του και την ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του 1967. Και από την μεταπολίτευση – 1974 και μέχρι σήμερα, δύο είναι τα κόμματα που κυβερνούν και ασκούν την εξουσία. ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΠΑΣΟΚ. Η Αριστερά ποτέ δεν κυβέρνησε και ποτέ δεν άσκησε κυβερνητική εξουσία. Συνεπώς δεν ευθύνεται για τα σημερινά αδιέξοδα και το κατάντημα το οικονομικό, το κοινωνικό και πολιτικό. Η Αριστερά έχει άλλου είδους ευθύνες, όχι όμως κυβερνητικές. Έχει πολιτικές ευθύνες γιατί υποθάλπει και ευνοεί τον κρατισμό και τον ακραίο και αντικοινωνικό συνδικαλισμό. 



[1] Βλέπε εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» 26-5-2012, Α. Χ. Παπανδρόπουλος

Η ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Όλο και συχνότερα πλέον εξοργίζομαι και επαναστατώ με τη σαδιστική τακτική κάποιων να κλείνουν δρόμους, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλούν στον εμπορικό κόσμο, στον απλό και σκληρά εργαζόμενο, στο συνταξιούχο, στην κοινωνία μας γενικότερα.
Έχει γίνει πλέον καθεστώς, όποιοι διεκδικούν αιτήματα, να θέτουν σε ομηρεία ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και να συντελούν έτσι, με τρόπο ασφαλή και προκλητικότατο, στο κλείσιμο επιχειρήσεων και στην αύξηση της ανεργίας, ιδίως των νέων. Γιατί οι πολιτικοί όλων των κομμάτων κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και δεν αντιδρούν;
Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα προ καιρού ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ, κ. Κ. Μίχαλος, είναι αρκετά για να κάνουν όσους ανέχονται αυτήν την κατάσταση να ντρέπονται: Σε ένα χρόνο, από μικρές ή μεγάλες πορείες, το κέντρο των Αθηνών έκλεισε 916 φορές! Αν εξαιρέσουμε τα Σαββατοκύριακα, αντιστοιχούν περίπου 4 αποκλεισμοί την ημέρα!
Ως πολίτης αυτού του τόπου ντρέπομαι πολλαπλά. Ντρέπομαι όταν πολιτικοί των κομμάτων που κυβερνούσαν ή κυβερνούν την χώρα, «μασάνε» τα λόγια τους, αρχίζουν τα «ναι μεν, αλλά», και αποφεύγουν να πάρουν σαφή θέση, φοβούμενοι μην τυχόν και κατηγορηθούν για έλλειμμα δημοκρατίας. Από ποιούς άραγε;
Για ποιές δημοκρατικές ευαισθησίες τολμάτε να μιλάτε; Δεν καταλαβαίνετε ότι γίνεστε πρεσβευτές ενός ιδιότυπου και εξαιρετικά επιζήμιου φασισμού; Ποιών τις ψήφους φοβάστε μήπως χάσετε; Ποιούς ανησυχείτε μήπως δυσαρεστήσετε;
Μήπως αυτούς που κοπτώμενοι για μια δήθεν κοινωνία δικαίου, στην ουσία θέλουν να εμποδίσουν την πρόοδο και την ευημερία των άλλων, ώστε να δημιουργήσουν περισσότερους «αναξιοπαθούντες», οι οποίοι στην απελπισία τους και με κατάλληλη πλύση εγκεφάλου θα τους ακολουθήσουν σε περιθωριακή νοοτροπία;
Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, οι αξιόλογοι, ανεξάρτητοι και μορφωμένοι δημοσιογράφοι να «σηκώσουν» την φωνή τους, ώστε να σταματήσει η βλακώδης μεν, καταστροφική δε, προπαγάνδα περί δημοκρατικών κατακτήσεων; Γιατί σιωπούν όλοι;
Έχω γνωρίσει στη ζωή μου πάρα πολλούς Αριστερούς, με σύγχρονο πνεύμα, καλλιέργεια, ευαισθησίες και τόλμη, και όμως σήμερα όλοι τους σιωπούν και δεν υψώνουν την φωνή τους. Γιατί;
Στην Ελλάδα η ανεργία των νέων υπερβαίνει το 32% με τάση μάλιστα αύξησης, ενώ οι νέοι συχνά παραμένουν εκτός εργασίας πάνω από 1 χρόνο. Από το άθλιο εκπαιδευτικό μας σύστημα, που το σάπιο πολιτικό σύστημα δημιούργησε, αποφοιτούν νέοι χωρίς γνώσεις, χωρίς παιδεία, χωρίς δεξιότητες, χωρίς κοινωνική ευαισθησία και οικολογική συνείδηση.
Δεν είναι δημοκρατία αυτό που ζούμε καθημερινά. Δεν είναι δυνατόν οι νέοι μας να εθίζονται σ’ αυτό το άθλιο καθεστώς φασισμού, αυθαιρεσίας και παντελούς έλλειψης σεβασμού και να βλέπουν τους πολιτικούς ταγούς, είτε αμήχανους είτε και προαγωγούς αυτής της κουλτούρας.
Πανεπιστημιακοί καθηγητές, σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και περισώστε ό,τι απέμεινε από αξιοπρέπεια σε σας τους ίδιους και τους φοιτητές σας.
Συνδικαλιστές κάθε παράταξης, να μια ευκαιρία να βγάλετε το συνδικαλιστικό κίνημα από την ανυποληψία και απαξίωση που το έχετε συστηματικά οδηγήσει. Πάρτε πρωτοβουλίες. Γίνετε εσείς οι πρωτοπόροι μιας νέας σπουδαίας πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος. Τολμήστε, κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω.
Η κοινωνία μας μόνο ενωμένη μπορεί να προοδεύσει. Οι πρακτικές μιζέριας και αποκλεισμού που όλοι ανεχόμαστε, μας αφήνουν πίσω και δεν μας επιτρέπουν να προοδεύσουμε.

Ας υψώσουμε, λοιπόν, όλοι την φωνή μας. Η παραγωγή πλούτου χρειάζεται όλων τις δυνάμεις και η δίκαιη ανακατανομή του, όλων τη συμμετοχή. Η «φωνή» όλων μας μετράει!  

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Σε μια σειρά άρθρων μου που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Καστοριανή Εστία» το 1998, ιστορώ τη ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, διότι μόνο με τη γνώση της Ιστορίας και του ιστορικού παρελθόντος ο πολίτης αποκτά τον κατάλληλο εξοπλισμό για να ξεχωρίζει, όπως διδάσκει ο Πλάτων, τι είναι αλήθεια και τι είναι ψεύδος.
Η ιστορική αλήθεια αποκαλυπτόμενη με αντικειμενικότητα, χωρίς φόβο και πάθος, διότι ο μεν φόβος παραλύει την κρίση, το δε πάθος διαστρέφει την αλήθεια και πραγματικότητα. Έτσι δημιουργείται ο άξιος πολίτης, ο άγρυπνος, ο πολίτης που αμφισβητεί και δεν περιπλανάται από τους λαϊκισμούς και τη δημοκοπία των κατ’ επάγγελμα νομέων της εξουσίας και τα διάφορα χαλκεία.
Χωρίς την αποκάθαρση της ιστορίας, από μυθεύματα και παραχαράξεις, χωρίς τη συλλογική συναίνεση στις αρχές και τα διδάγματα που υπαγορεύει το ΕΘΝΙΚΟ και ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ παρελθόν, χωρίς τη γενική συνείδηση των αιώνιων αξιών που ανθοφόρησαν σ’ αυτόν τον τόπο που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ, ο Ελληνισμός οδηγείται στον αυτοχειριασμό. Γι’ αυτό ο πολίτης έχει υποχρέωση, έναντι του Έθνους, της χώρας και των ανθρώπων της, να ξεχωρίζει τον ενάρετο από τον απατεώνα, τον ειλικρινή και τίμιο από τον τυχοδιώκτη, τον λαϊκιστή από τον σώφρονα, τον πατριώτη από τον εξωνημένο. Έχει υποχρέωση να αναδεικνύει στα διάφορα αξιώματα τους αρίστους και όχι τους αριβίστες και τυχοδιώκτες της πολιτικής.
Η σήψη και η διαφθορά τελευταία έλαβαν τεράστιες, απροσδιόριστες και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πού πάμε; Η διαφθορά υποδηλώνει κρίση αξιών στο πλαίσιο της κοινωνίας, αλλά και κρίση του πολιτικού συστήματος. Ιδιαίτερα όμως, πλήττει τα θεμέλια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η διαφθορά στο κράτος συνιστά κατάχρηση εξουσίας.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι η διαφθορά στην Ελληνική δημόσια ζωή είναι εξαιρετικά διαδεδομένη. Μολονότι όμως όλοι αποδέχονται αυτή τη διαπίστωση, ελάχιστοι είναι εκείνοι που ασχολούνται μ’ αυτό το φαινόμενο. Άλλωστε αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η διαφθορά στη χώρα μας σήμερα είναι περισσότερο διαδεδομένη σε σχέση με το παρελθόν, αλλά και συγκριτικά με άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος (τέως Υπουργός) δήλωσε: Είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε πως "η πολιτική είναι διαφθορά". Και ο Τύπος αναφερόμενος στη διαφθορά που καλύπτει την «ΕΛΑΣ» έγραψε:
Τι συμβαίνει με την ΕΛΑΣ; Η κομματικοποίηση και τα φαινόμενα μαζικής διαφθοράς που τη συνοδεύουν έχουν μετατρέψει την Αστυνομία σε μέρος της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Από τα πιο πάνω, προκύπτει αναμφισβήτητα ότι η διαφθορά έχει κατακυριεύσει παντού τον δημόσιο βίο, οι δημοκρατικοί θεσμοί διέρχονται κρίση και η Δημόσια Διοίκηση, εξαρτημένη κομματικά και πολιτικά, παραμένει γραφειοκρατική, παχυδερμική, απαθής, αντιλαϊκή, ανίκανη να αντιμετωπίσει την πλημμυρίδα της διαφθοράς που καλύπτει όλους τους χώρους της Δημόσιας Διοίκησης.



Η ΑΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΝΑ ΥΠΑΡΚΤΟ ΚΑΙ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Όσοι παρέστησαν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ένα βράδυ κατά την επίδοση τιμητικού τόμου προς γνωστό διακεκριμένο και διεθνώς αναγνωρισμένο Έλληνα ψυχίατρο, όταν αποχωρούσαν και διήλθαν από την μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας οδό, έγιναν μάρτυρες φρικώδους θεάματος. Ζεύγη ναρκομανών υπό τα βλέμματα των διερχομένων ανά 3 ως 4 μέτρα στα εκατέρωθεν πεζοδρόμια ήσαν σε ημιθανή κατάσταση λαμβάνοντες βαριά ναρκωτικά (προφανώς ηρωίνη) παρουσία των διερχομένων. Καθηγητές του Πανεπιστημίου παριστάμενοι και γνωρίζοντες τα πανεπιστημιακά πράγματα είπαν ότι ο Πρύτανης έχει καλέσει κατ’ επανάληψη την Αστυνομία, για να απομακρύνει από τους χώρους του Πανεπιστημίου τους ναρκομανείς και τους αλλοδαπούς παρεμπόρους, αλλά αυτή αδιαφορεί. Η εικόνα των ναρκομανών και των αλλοδαπών μικροπωλητών μπροστά από το Πανεπιστήμιο αποτελεί απόδειξη της ανυπαρξίας του κράτους.
Και διερωτώμαι: Αφού η Αστυνομία αδρανεί, γιατί η αρμόδια εισαγγελική αρχή δεν την επιτάσσει να εφαρμόσει τους νόμους του κράτους; Και σε περίπτωση άρνησης των αρμοδίων οργάνων της, γιατί δεν ασκεί κατ’ αυτών δίωξη τουλάχιστον για παράβαση καθήκοντος; 

Όταν οι εισαγγελείς και οι δικαστές της Ελλάδας διστάζουν ή αποφεύγουν να εφαρμόσουν το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, κατ’ εκείνων που τους παραβιάζουν σε βάρος της χώρας και του κοινωνικού συνόλου, ας μη αναμένουν αντιδράσεις του λαού για την αντισυνταγματική, προσβλητική και βάρβαρη περικοπή των μισθών και συντάξεών τους που θα έπρεπε να είναι ανάλογοι του λειτουργήματός τους. Η ελληνική κοινωνία αξιώνει δείγματα ανεξαρτησίας και σθένους από τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης για να ανακτήσει την βεβαιότητα ότι αποτελούν πράγματι οχυρό της Δημοκρατίας.     

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ - Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σε 1.300.000 – 1.500.000 εκτιμάται ότι είναι οι νόμιμοι και παράνομοι αλλοδαποί στην Ελλάδα, σημείωσε αρμόδιος ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Εσωτερικών. Μιλώντας σε ημερίδα «Διπλή πρόκληση: Οικονομική κρίση και Μετανάστευση», που διοργάνωσαν το Ινστιτούτο Κωνσταντίνος Καραμανλής και το Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών.
Όπως είπε και ο αρμόδιος Υπουργός, η αριθμητική αυτή εκτίμηση προκύπτει από τον αριθμό αλλοδαπών (νομίμων και παρανόμων) που είχαν απογραφεί το 2001 και ανέρχονταν σε 762.000 ανθρώπους. Στην συνέχεια, ανέφερε, με τον μεταναστευτικό νόμο του 2005 και τον συμπληρωματικό του 2007 νομιμοποιήθηκαν 161.259 άνθρωποι. Με τον μεταναστευτικό νόμο του 1997 είχαν ήδη νομιμοποιηθεί 327.000 άνθρωποι, σημείωσε ο κ. Υπουργός. Συμπλήρωσε ότι συνολικά από το 2005 έως σήμερα έχουν καταγραφεί 550.000 συλλήψεις παρανόμων αλλοδαπών (σε πολλές περιπτώσεις πολύ περισσότερες από μία για το ίδιο άτομο).
Σύμφωνα με στοιχεία του Frondex, είπε ο υπουργός 120 έως 350 άτομα προσπαθούν ημερησίως να περάσουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία εγκληματικότητας, πρόσθεσε, οι αλλοδαποί συμμετέχουν πολλαπλάσια από τους Έλληνες σε βίαια εγκλήματα, όπως ανθρωποκτονίες, ληστείες και βιασμοί, ενώ κυριαρχούν στην κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Σε ό,τι αφορά στις αιτήσεις για πολιτικό άσυλο, ανακοίνωσε ότι εκκρεμούν 30.000 παλαιοί φάκελοι και ότι καθημερινά κατατίθενται 150-200 αιτήσεις.

Δυστυχώς, αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο με τα νούμερα των νομίμων και παρανόμων μεταναστών στην Ελλάδα και την εγκληματικότητα. Και αυτό το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό βάρος προκαλεί προβλήματα στην Ελλάδα και τους Έλληνες και ζημία. Και το κράτος αδρανεί και επαναπαύεται, χωρίς να ανησυχεί σοβαρά για τα συμβαίνοντα. Λαμβάνει ναι μεν μέτρα χωρίς μακροπρόθεσμη προοπτική και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, χωρίς να ανησυχεί για την δημοκρατία και τους πολίτες. 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Τα τελευταία χρόνια ζούμε με έντονο και ενσυνείδητο τρόπο, καταστάσεις και γεγονότα αφόρητα, που δεν μπορεί να τα υποφέρει κανείς, που ξεπερνούν κατά πολύ και τα όρια του ανεκτού. Έτσι, βιώνουμε ως χώρα. Κόβουμε μισθούς, κόβουμε συντάξεις, αυξάνουμε άμεσους φόρους, αυξάνουμε έμμεσους φόρους, θεσπίζουμε τεκμήρια, όμως… τίποτα! Επιβάλλουμε ισοδύναμα μέτρα για να μην εφαρμόσουμε άλλα ισοδύναμα μέτρα, τα οποία είχαμε ψηφίσει σε αντικατάσταση άλλων προηγούμενων μέτρων, αλλά… μηδέν εις το πηλήκιο (όπως θα έλεγε κάποιος «τέως»).
Στην Ελλάδα η οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το κράτος, προς εξυπηρέτηση των πελατειακών σχέσεων πολιτικών – ψηφοφόρων, διογκώθηκε σε βαθμό που δεν μπορούσε πλέον να ανταπεξέλθει στις πληρωμές του, στερούμενο ιδίων και δανειακών κεφαλαίων. Θα είχε προ πολλού χρεοκοπήσει ατάκτως αν δεν στηριζόταν από τους Ευρωπαίους εταίρους μέσω ειδικώς επινοηθέντος επαχθούς χρηματοδοτικού μηχανισμού. Υπό την άποψη αυτή, όντως η χώρα μας αποτελεί πρωτόγνωρη περίπτωση κράτους-μέλους της Ευρωζώνης που χρεοκόπησε όχι γιατί, όπως συνέβη σε άλλες χώρες, χρειάστηκε να στηρίξει ένα τραπεζικό σύστημα που εξόκειλε από αχαλίνωτη κερδοσκοπία, τοξικά ομόλογα κλπ. (τοξικά απεδείχθησαν τα ομόλογα έκδοσης του Ελληνικού Δημοσίου!) αλλά γιατί απώλεσε κάθε έλεγχο των οικονομικών εξελίξεων εξαιτίας ακριβώς του αλόγιστου δανεισμού.
Ένα φαύλο, διεφθαρμένο και πελατειακό κράτος που εκτρέφει γραφειοκρατία, διαφθορά, αναξιοκρατία κλπ. και διαρκή ελλείμματα, δεν μπορεί να επιβιώσει. Χρειάζονται σεισμικές αλλαγές. Άλλως είναι καταδικασμένο στον οικονομικό μαρασμό, σε υπονόμευση οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πνευματική, ηθική, οδηγείται στον αφανισμό. Με τα πιο πάνω υπαρκτά και αναμφισβήτητα δεδομένα που δεν μπορούν να αγνοηθούν, η υπαρκτή και καταστροφική γενική κρίση ενδέχεται να οδηγήσει σε εκρήξεις πολιτικές και κοινωνικές εξαιρετικά μεγάλης έκτασης σε καταστάσεις ανησυχητικές, ανεξέλεγκτες. Ενώπιον αυτών των άκρως ανησυχητικών γεγονότων που μπορεί να δημιουργηθούν έκρυθμες καταστάσεις, η πολιτική ηγεσία της χώρας και πιο συγκεκριμένα η Κυβέρνηση, οφείλει να ενεργήσει με τρόπο που εκ προοιμίου να αποκλείει ή έστω να περιορίζει αποφασιστικά τις πιθανές κοινωνικές συγκρούσεις, παρά να προσπαθεί εκ των υστέρων να αντιμετωπίσει μια ευρεία και ανεξέλεγκτη κοινωνική αναταραχή.
Η διαχείριση όλων των θεμάτων και προβλημάτων, είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία διαθέτει κοινοβουλευτική νομιμοποίηση και ίσως ανοχή μερίδος πολιτών.
Δυστυχώς, οφείλω να τονίσω, ότι μέχρι τώρα η κυβέρνηση φαίνεται να φοβάται και τον ίσκιο της, είναι άτολμη, αρκείται μόνον στην χρησιμοποίηση ηχηρών λέξεων και εντυπωσιακών εκφραστικών σχημάτων χωρίς ουσία. Οι κινήσεις της μέχρι ώρας είναι σαφώς αμυντικές με εξαίρεση το Χαλυβουργείο Ασπροπύργου.
Τι κάνουμε μπροστά σε όλα αυτά τα αδιέξοδα που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή; Σε περιόδους ζόφου, όπως η σημερινή, η ανάγκη αναζήτησης ελπίδας καθίσταται επιτακτική. Το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου έφερε ως πρωθυπουργό της χώρας Αντώνη Σαμαρά. Όμως δίπλα του χρειάζεται πρόσωπα επιλεγμένα όχι με σκοπιμότητες εσωκομματικών ισορροπιών και ακροδεξιών εξτρεμιστικών στοιχείων βιαίων και αντιδημοκρατικών λύσεων, όπως οι φαύλοι Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης, αλλά με ανθρώπους της θυσιαστικής ανιδιοτέλειας και πραγματικά εκτάκτων ικανοτήτων, φιλοπάτριδων, πρόσωπα της προσφοράς και του καθήκοντος και όχι των πελατειακών σχέσεων, όπως ο πρόεδρος της Βουλής κ. Μεϊμαράκης, ο οποίος αρνήθηκε να συμφωνήσει στο κλείσιμο του καναλιού της Βουλής, ενός καναλιού με τηλεθέαση και ακροαματικότητα περίπου 0,3% και επιβάρυνση 4 εκατομμύρια ευρώ σε βάρος του ελληνικού λαού. Ο λύκος κι αν γέρασε (κι άλλαξε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του). Όλοι οι πολιτικοί τύπου Μεϊμαράκη και Πετσάλνικου είναι ίδιοι, χούι δεν αλλάζουν. Είναι άνθρωποι του συστήματος, του κατεστημένου, των πελατειακών σχέσεων. Γι’ αυτό με τέτοια κυβέρνηση, δεν πρόκειται να πάμε μπροστά και να δούμε ένα καλύτερο αύριο. Εύχομαι να διαψευσθώ χάριν της πατρίδος.
Κάθε Έλληνας νηφάλιας κρίσης και σκέψης δεν μπορεί παρά να θεωρεί εφιάλτη την επανάκαμψη στην εξουσία του σοσιαλιστικού αμοραλισμού, ποδηγετούμενου, κατά τα ειωθότα, από τον αδίστακτο μηδενισμό των καπήλων της Αριστεράς. Εφιάλτης και πανικός για κάθε πολίτη που γεύθηκε στο πετσί του το κομματικό κράτος των «κλαδικών», την ιδεολογική τρομοκρατία και την ρεβάνς των ηττημένων συμπλεγματικών εξωραϊστών της εμφυλιοπολεμικής φρίκης.

Με τέτοια επίγνωση υπάρχει ακόμη χρόνος για αφύπνιση εκείνων που νομίζουν ότι πολεμώντας τον Σαμαρά υπηρετούν την ιδέα των μικρών, των συνταξιούχων και των αδυνάτων. Λάθος κάνουν βαρύ. Διότι η τελευταία ευκαιρία για να βγει η χώρα από το πέλαγος της χειρότερης κρίσης που γνώρισε ποτέ ως τώρα, είναι η σημερινή.             

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

ΕΝΤΟΝΗ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΙΜΑΤΗΡΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΡΡΑΞΕΩΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΜΑΔΕΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

Συνεπής προς τις πάγιες προσωπικές, πολιτικές, δημοκρατικές και κοινωνικές συμπεριφορές μου, τις αιώνιες ηθικές αξίες και αρχές, στον ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ, ο οποίος αποτελεί την έμπρακτη αγάπη, τον σεβασμό και την συμπάθεια προς κάθε συνάνθρωπό του, σαν φυσικό επακόλουθο, μιας ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας, οφειλομένης στο διαχρονικό αρχαίο ελληνικό πνεύμα και το πνευματικό κίνημα της Αναγέννησης και του διαφωτισμού, εμφορούμενος από τόλμη και ψυχική ρώμη, περιφρονώντας ορατούς και αοράτους κινδύνους, καθώς και τις γνωστές υποκριτικές σκοπιμότητες, καθ’ όσον στην όλη διαδρομή της ζωής μου δεν υπήρξα ρίψασπις ή δειλός, αφού ποτέ δεν δίστασα να εκδηλώσω ευθαρσώς τα συναισθήματά μου σαν αρθρογράφος και πνευματικός άνθρωπος, μη εντεταγμένος σε πολιτικούς και δογματικούς κομματικούς μηχανισμούς, μη προσηλωμένος στους πάσης φύσεως ισχυρούς της εξουσίας, έχω σήμερα χρέος να αυτονομηθώ και να στιγματίσω με τον λόγο και την πέννα μου τους τοπικούς πολέμους και τον καταστροφικό ρόλο της Στρατιωτικο-πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας, εσαεί ψυχρής και αναίσχυντης, η οποία οδηγεί σήμερα την ανθρωπότητα και τους ανίσχυρους λαούς σε μια νέα γενοκτονία ή αφανισμό.
Διακηρύσσω έντονα και αποφασιστικά: «ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ», γιατί οι πόλεμοι είτε εμφύλιοι, είτε θρησκευτικοί, είτε επιθετικοί αποτελούν μια εξωφρενική κτηνωδία, καλλιεργούν το μίσος και το πνεύμα της βίας, είναι το ξύπνημα του κτήνους στον άνθρωπο. Οι πόλεμοι είναι αιματηροί, είναι εξοντωτικοί, είναι καταστροφικοί, είναι Αρμαγεδδών. Είτε αυτοί είναι εμφύλιοι, είτε θρησκευτικοί, είτε αποικιακοί, είτε βιολογικοί, είτε ψυχολογικοί, είναι το πλέον απεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και αποτελεί στίγμα για τον ανθρώπινο πολιτισμό, την πρόοδο και την ευημερία. Τα κράτη κάποτε πρέπει να παύσουν να δαπανούν τον ιδρώτα των λαών για να κατασκευάζουν μηχανισμούς ολέθρου και αλληλοεξόντωσης των λαών-ανθρώπων.
Αυτοί οι μηχανισμοί του ομαδικού εγκλήματος κατά φιλήσυχων λαών δημιουργεί μια βάρβαρη ψυχολογία βίας και εγκληματικότητας. Όθεν, κάθε πόλεμος – εκτός των απελευθερωτικών πολέμων και κινημάτων – είναι λογικά απαράδεκτος και κινεί τον αποτροπιασμό σαν ειδεχθές έγκλημα κατά της ίδιας της ανθρωπότητας που καίγεται και αιμορραγεί κάτω από τις θανάσιμες διασταυρούμενες πολεμοχαρείς κερδοσκοπικές βουλιμίες και υπό τα παγερά βλέμματα των αχόρταγων κερδοσκόπων – πολεμοκαπήλων.
Επειδή στην προκειμένη περίπτωση η ΣΙΩΠΗ δεν είναι θησαυρός, αλλά φυγομαχία, είναι ένα είδος υπεκφυγής με επιτήδειο τρόπο από μια δυσάρεστη κατάσταση που δηλητηριάζει τον καθημερινό βίο των λαών. Έτσι, με το πιο πάνω σκεπτικό, λύνω την σιωπή μου και αποφασίζω να πάρω θέση, μη ακολουθώντας την πολιτική του Πόντιου Πιλάτου, αποποιούμενος των ευθυνών  μου ως διανοούμενος, αρθρογράφος και ελεύθερα σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης. Θα υψώσω την φωνή μου στεντορείως και θα εκφράσω την αγανάκτησή μου κατά των υπευθύνων αυτού του νέου ολοκαυτώματος. Προς άρσιν δε και οιασδήποτε παρερμηνείας και χωρίς να δίδω άφεσιν αμαρτιών, καταδικάζω ομοίως και τους αιματοβαμμένους τύραννους και στυγνούς δικτάτορες των ολοκληρωτικών καθεστώτων, υπευθύνων για τους φόνους των πολιτικών τους αντιπάλων και των αθώων αμάχων πολιτών.

Τέλος, επειδή χρέος του κάθε πνευματικού ανθρώπου – πλην εκείνων που έχουν ενσωματωθεί και προσαρμοσθεί στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα, δηλαδή στο άθλιο κατεστημένο, για καθαρά λόγους φτηνής ιδιοτέλειας και καιροσκοπισμού, – είναι να καταγγέλλουν  τον πόλεμο και την προκλητική και βάναυση συμπεριφορά των ισχυρών της υφηλίου και να καταδικάζουν τις κακουργίες τους απέναντι στα πιο μικρά Έθνη και τους αδύναμους λαούς, υπείκων στο πιο πάνω καθήκον και στο σύστημα των ηθικών αξιών που υπηρετώ δεκάδες χρόνια, όπως προανέφερα, λύω την σιωπή μου και παίρνω μια θέση απόλυτα ξεκάθαρη και τίμια.    

Ο ΕΞΟΒΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΩΝ ΒΑΡΩΝΩΝ

Ο υποφαινόμενος έχει πολλές φορές τονίσει ιδιαίτερα, πάντα με αντικειμενικότητα και τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε κυβέρνησης και του κάθε πρωθυπουργού. Και αυτό γιατί με κάθε κυβέρνηση και με κάθε πρωθυπουργό, πλέον των θετικών υπάρχουν και ενδημικά κυβερνητικά προβλήματα, αδυναμίες, λάθη, προκλητικές συμπεριφορές και άλλα συμπαρομαρτούντα, τα οποία επισημαίνω ως νηφάλιος και ψύχραιμος παρατηρητής. Στην περίπτωση του κ. Σαμαρά, παρατηρώ τελευταία μία μεταμόρφωση στην άσκηση της πολιτικής προς το καλύτερο. Η χώρα σταθεροποιείται. Το αν θα γίνουν δραστικές τομές σε όλους τους χώρους που παρουσιάζουν αδυναμίες και νοσηρά προβλήματα, το αν θα αλλάξουν πολλά ριζικά και προς την σωστή κατεύθυνση.
 Θα κριθεί από πολλούς παράγοντες, ένας εκ των οποίων είναι ο μελλοντικός ρόλος των διαφόρων «νταβατζήδων» που για χρόνια κυριαρχούν σε ορισμένους κρατικοδίαιτους επιχειρηματικούς κλάδους και πνίγουν κάθε περιθώριο ανάπτυξης οιουδήποτε άλλου. Αν η χώρα πέρασε όσα πέρασε και οι εν λόγω «βαρώνοι» παραμείνουν αλώβητοι ή ενισχυμένοι, η υγιής ανάπτυξη δεν θα έρθει.

Αν ο κ. Σαμαράς καταφέρει να συγκρουστεί με την κομματοκρατία, την φαυλοκρατία, την αναξιοκρατία και όλα τα «αντί» και δαμάσει τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τότε θα τον χειροκροτήσω. Ίδωμεν.    

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΑΠΕΤΥΧΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ

Το σύστημα αυτό, αδυνατεί πλέον να διαχειρισθεί τις κρίσεις, όχι μόνον τις οικονομικές, αλλά και τις πολιτικές, τις κοινωνικές, τις εθνικές, τις κρίσεις αρχών και αξιών. Από καιρό κάποιοι μιλούν για το τέλος της εποχής της Μεταπολίτευσης. Και πράγματι. Το σύστημα που οικοδομήθηκε και διατηρήθηκε τα τελευταία 35 χρόνια στην χώρα μας δεν φαίνεται να έχει μέλλον, γιατί είναι φαύλο, κομματοκρατικό, διεφθαρμένο, αναξιόπιστο, αναποτελεσματικό, ανάλγητο, καταπιεστικό, γραφειοκρατικό, αντιπαραγωγικό, αντιοικονομικό.
Είναι φανερό ότι δεν μπορεί πλέον να διαχειρισθεί τα προβλήματα και την κρίση που το ίδιο δημιούργησε. Όχι μόνο τα οικονομικά και τα δημοσιονομικά, αλλά και τα κοινωνικά. Το πολιτικό μας σύστημα δεν δείχνει ικανό να μπορεί να συγκρατήσει μία κοινωνία που κοχλάζει, που είναι έτοιμη να εκραγεί βέβαια. Και πάντως αδυνατεί να της παράσχει λύσεις και διέξοδο.

Τι χρειάζεται; Βασικά, επανίδρυση, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πνευματική, ηθική κ.λ.π. αναγέννηση από την γενική παρακμή και αποτελμάτωση στην οποία περιέπεσε ένα νέο Σύνταγμα προσαρμοσμένο στη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, το οποίο μεταξύ των άλλων να περιέχει καταλυτικές διαρθρωτικές διατάξεις ανατρέποντας πάγιες, επαχθείς και νοσηρές καταστάσεις και προκαλώντας συγκρούσεις με τα αδηφάγα κατεστημένα συμφέροντα, ιδίως τα πολιτικά, οικονομικά συνδικαλιστικά και άλλα, τον ακραίο και μη υγιή συνδικαλισμό. Ένα Σύνταγμα που θα περιορίζει τον αριθμό των βουλευτών στους 150 και θα καταργεί την ισοβιότητα των δικαστών και την μονιμότητα των υπαλλήλων του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ.   

Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η υπογραφή του Μνημονίου ήταν μία συμφωνία επονείδιστη, αξιοκατάρατη, αξιοκατάκριτη, αμαρτωλή και ευθέως αντίθετη προς τα εθνικά μας συμφέροντα, γιατί συντέλεσε στην αποδυνάμωση του Έθνους. Υπήρξε καταστροφική για την οικονομία, για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, για τους μικρομεσαίους και τους ιδιοκτήτες ακινήτων, ήταν μια συμφωνία επονείδιστη.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος και ο Γεώργιος Παπακωνσταντίνου τότε υπουργός επί των Οικονομικών ενταφίασαν το μέλλον της Ελλάδος και των Ελλήνων και έθεσαν οριστικά τέρμα στις ελπίδες του Ελληνικού λαού για ένα καλύτερο αύριο. Ο τότε πρωθυπουργός επί 20 περίπου μήνες επέδειξε μία πρωτοφανή πολιτική δειλία, ως προς την λήψη των σωστών και καταλλήλων για την περίπτωση αναγκαίων μέτρων, μέτρων που δεν έπρεπε να ζημιώνουν τις πτωχές τάξεις, αλλά τους έχοντες και κατέχοντες, για την υλοποίηση των οποίων είχε δεσμευθεί με το Μνημόνιο. Παράλληλα, αποδείκνυε καθημερινά, ότι ήταν δέσμιος του κομματικού-πασοκικού κατεστημένου, ότι φοβόταν τους δικούς του συνδικαλιστές και έτρεμε το λεγόμενο πολιτικό κόστος, με αποτέλεσμα να θεωρείται πλέον αναξιόπιστος, ακόμη και στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Γ. Παπανδρέου επεδίωκε να παραμείνει πρωθυπουργός, νεμόμενος την εξουσία και ταξιδεύων ανά την υφήλιο, αδιαφορώντας για το μέλλον της χώρας, ή μη δυνάμενος να συλλάβει το μέγεθος της επερχόμενης οικονομικής καταστροφής. Έβαλε την ταφόπετρα στην Ελλάδα και τον Ελληνισμό.  

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ - 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013 - Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Όπως είναι γνωστό η Αρχαία Άμεση και Συμμετοχική Αθηναϊκή Δημοκρατία άνθισε, ωρίμασε και καρποφόρησε τόσο πλούσια και σε τόση διάρκεια μόνο στην Αθήνα. Η πολύχρονη διάρκειά της, μεταξύ άλλων, εκτός δηλαδή των όσων έχουν γραφεί και ειπωθεί οφείλεται πρώτα-πρώτα στο γεγονός ότι οι Αθηναίοι είχαν ενστερνιστεί παλαιόθεν την κοινωνία των αυτονόμων και αυτοδιοικουμένων πολιτών.
Στην Άμεση και Συμμετοχική Αθηναϊκή Δημοκρατία, το ισχύον πολίτευμα καλλιεργούσε το ήθος των πολιτών, προϋπόθεση για την άνθιση των θεσμών της Ελευθερίας, της Ισονομίας, της Ισηγορίας και της Δικαιοσύνης. Οι άρχοντες, αιρετοί αλλά και οι ανακλητοί διατελούσαν υπό το άγρυπνο βλέμμα της τοπικής κοινωνίας που αξίωνε αποφάσεις και πράξεις διαφανείς και ανυπόκριτους λόγους.
Κυρίαρχος, αφέντης, εξουσιαστής, ήταν η Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή ο λαός, η λαϊκή συνέλευση, η οποία ελάμβανε τις αποφάσεις για όλες τις υποθέσεις.
Ο πολίτης ήταν ενεργός και άγρυπνος και προστάτης του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Έτσι, η προστασία του Δημοκρατικού πολιτεύματος αποτέλεσε αντικείμενο ενός ιδιαιτέρου Νόμου με προβλεπόμενη ποινή τον θάνατο!
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του νόμου:
«Αν κάποιος συνωμοτεί ή βοηθάει να «δεκασθεί» η Ηλιαία ή οποιοδήποτε από τα δικαστήρια της Αθήνας ή η Βουλή, προσφέροντας ή αποδεχόμενος χρήματα για δωροδοκία, ή συγκροτεί οργάνωση με σκοπό την ανατροπή της δημοκρατίας, ή ως συνήγορος δέχεται χρήματα για ιδιωτικής ή δημόσιας φύσης υποθέσεις, θα προβλέπονται για τα αδικήματα αυτά «γραφές» ενώπιον των θεσμοθετών». (Νόμος αναφερόμενος από τον Δημοσθένη 46.26). 


  

Η ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ - ΕΝΑ ΕΠΙΣΗΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ - ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

Στα προηγούμενα άρθρα μου ανέφερα ότι, μέσα σε τριάντα χρόνια, οι 6.250 απεργίες του Δημοσίου που έγιναν στην Ελλάδα, μαζί με κάποιες 600.000 προσλήψεις και τις λεηλασίες και καταστροφές του ιδιωτικού πλούτου από τις δυνάμεις των δήθεν «προοδευτικών», «Σοσιαλιστών» και του λεγόμενου συντηρητικού χώρου, κόστισαν στην ελληνική οικονομία περί τα 900 δισεκατομμύρια ευρώ – ήτοι, δύο φορές το δημόσιο χρέος. Σήμερα, συνεχίζω την αφήγησή μου και ευχαριστώ τους αναγνώστες μου που με ενθαρρύνουν προς την κατεύθυνση αυτή.
Μάιος 1993. Σε μεγάλο ξενοδοχείο των Αθηνών ο, αποβιώσας από τότε, πρόεδρος του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), Γ. Γιαννόπουλος, καθηγητής Οικονομικών στο Λονδίνο, δίνει συνέντευξη Τύπου και αποκαλύπτει:
-                 Σε 16 προβληματικές επιχειρήσεις, διαχειριστικοί έλεγχοι απεκάλυψαν ότι είχαν εξαφανιστεί υλικά και μηχανήματα 260 εκατομμυρίων δραχμών.
-                 Είχαν καταβληθεί στις μη λειτουργούσες επιχειρήσεις, επί μία τετραετία, αμοιβές εργασίας που αντιπροσώπευαν, μαζί με αποζημιώσεις κ.λ.π., 48 εκατομμύρια δραχμές ανά εργαζόμενο. Έτσι, για το σύνολο 28.000 εργαζομένων που είχαν υπαχθεί στον Οργανισμό, το συνολικό κόστος ανήλθε στο 1,1 τρισεκατομμύριο δραχμές, ήτοι κάτι παραπάνω από 3 δισεκατομμύρια ευρώ! Ας σημειωθεί, επίσης, ότι οι «μη εργαζόμενοι» στις επιχειρήσεις αυτές είχαν εμποδίσει την εκποίησή τους, ακριβώς για να εισπράττουν χωρίς να εργάζονται, αλλά παράλληλα να δραστηριοποιούνται στην παραοικονομία.    
Λίγα χρόνια μετά την συνέντευξη του Γ. Γιαννόπουλου, ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης επίτιμος πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου εξέδωσε το περίφημο βιβλίο του «Τον βίον Τετελεύτηκα», στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως προέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Στην Ελλάδα της αδιαφορίας του κράτους, της ύπνωσης και της παρακμής, πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και εύκολα κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στην δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισεκατομμύρια δραχμές την εποχή εκείνη…
Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, δηλαδή, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισεκατομμύρια ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί που, ως φαίνεται, τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταλήστευσης του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.
Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τί επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από την μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και το ερώτημα είναι:
Τί μέλλει γενέσθαι στην μετά την μεγάλη ληστεία Ελλάδα;