Στα προηγούμενα άρθρα μου
ανέφερα ότι, μέσα σε τριάντα χρόνια, οι 6.250 απεργίες του Δημοσίου που έγιναν
στην Ελλάδα, μαζί με κάποιες 600.000 προσλήψεις και τις λεηλασίες και
καταστροφές του ιδιωτικού πλούτου από τις δυνάμεις των δήθεν «προοδευτικών», «Σοσιαλιστών» και του λεγόμενου συντηρητικού χώρου, κόστισαν στην
ελληνική οικονομία περί τα 900 δισεκατομμύρια ευρώ – ήτοι, δύο φορές το δημόσιο
χρέος. Σήμερα, συνεχίζω την αφήγησή μου και ευχαριστώ τους αναγνώστες μου που
με ενθαρρύνουν προς την κατεύθυνση αυτή.
Μάιος 1993. Σε μεγάλο ξενοδοχείο των
Αθηνών ο, αποβιώσας από τότε, πρόεδρος του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων
(ΟΑΕ), Γ. Γιαννόπουλος, καθηγητής Οικονομικών στο Λονδίνο, δίνει
συνέντευξη Τύπου και αποκαλύπτει:
-
Σε 16 προβληματικές επιχειρήσεις, διαχειριστικοί έλεγχοι απεκάλυψαν ότι
είχαν εξαφανιστεί υλικά και μηχανήματα 260 εκατομμυρίων δραχμών.
-
Είχαν καταβληθεί στις μη λειτουργούσες επιχειρήσεις, επί μία
τετραετία, αμοιβές εργασίας που αντιπροσώπευαν, μαζί με αποζημιώσεις κ.λ.π., 48
εκατομμύρια δραχμές ανά εργαζόμενο. Έτσι, για το σύνολο 28.000 εργαζομένων που
είχαν υπαχθεί στον Οργανισμό, το συνολικό κόστος ανήλθε στο 1,1 τρισεκατομμύριο
δραχμές, ήτοι κάτι παραπάνω από 3 δισεκατομμύρια ευρώ! Ας σημειωθεί, επίσης,
ότι οι «μη εργαζόμενοι» στις
επιχειρήσεις αυτές είχαν εμποδίσει την εκποίησή τους, ακριβώς για να
εισπράττουν χωρίς να εργάζονται, αλλά παράλληλα να δραστηριοποιούνται στην
παραοικονομία.
Λίγα χρόνια μετά την συνέντευξη του Γ. Γιαννόπουλου, ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης επίτιμος πρόεδρος του
Ελεγκτικού Συνεδρίου εξέδωσε το περίφημο βιβλίο του «Τον βίον Τετελεύτηκα», στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως
προέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη
χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών
επεμβάσεων. Στην Ελλάδα της αδιαφορίας του κράτους, της ύπνωσης και της
παρακμής, πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και εύκολα κατανοητός: ο συγγραφέας
περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στην δημόσια διοίκηση και αναφέρει
σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά,
ξεπερνούσαν τα 20 δισεκατομμύρια δραχμές την εποχή εκείνη…
Το ποσόν αυτό, βέβαια,
ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας
Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα
που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στις πολεοδομίες, στα
Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς
του Οργανισμού
Οικονομικής
Συνεργασίας
και Ανάπτυξης
(ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην
ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου
Προϊόντος
(ΑΕΠ) της χώρας, δηλαδή, με τα
σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Έτσι, σε
επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισεκατομμύρια ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου
φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι
νομικοί που, ως φαίνεται, τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της
γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της
καταλήστευσης του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς,
συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους
επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου,
κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα.
Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους
όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των
συντεχνιών.
Για παράδειγμα,
επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην
δραχμή, είναι ξεκάθαρο τί επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και
γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στην
δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές,
εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτέ
Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα
πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο
εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι
ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις
δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους
ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την
Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη.
Δηλαδή, πέρα από την μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία
πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα
αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και το ερώτημα είναι:
Τί μέλλει γενέσθαι στην
μετά την μεγάλη ληστεία Ελλάδα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου