Όλο και συχνότερα πλέον
εξοργίζομαι και επαναστατώ με τη σαδιστική τακτική κάποιων να κλείνουν δρόμους,
αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλούν στον εμπορικό κόσμο, στον απλό και
σκληρά εργαζόμενο, στο συνταξιούχο, στην κοινωνία μας γενικότερα.
Έχει γίνει πλέον καθεστώς,
όποιοι διεκδικούν αιτήματα, να θέτουν σε ομηρεία ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
και να συντελούν έτσι, με τρόπο ασφαλή και προκλητικότατο, στο κλείσιμο
επιχειρήσεων και στην αύξηση της ανεργίας, ιδίως των νέων. Γιατί οι
πολιτικοί όλων των κομμάτων κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και δεν αντιδρούν;
Τα στοιχεία που έδωσε στη
δημοσιότητα προ καιρού ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ,
κ. Κ. Μίχαλος, είναι αρκετά για να
κάνουν όσους ανέχονται αυτήν την κατάσταση να ντρέπονται: Σε ένα χρόνο, από
μικρές ή μεγάλες πορείες, το κέντρο των Αθηνών έκλεισε 916 φορές! Αν
εξαιρέσουμε τα Σαββατοκύριακα, αντιστοιχούν περίπου 4 αποκλεισμοί την ημέρα!
Ως πολίτης αυτού του τόπου
ντρέπομαι πολλαπλά. Ντρέπομαι όταν πολιτικοί των κομμάτων που κυβερνούσαν ή
κυβερνούν την χώρα, «μασάνε» τα λόγια
τους, αρχίζουν τα «ναι μεν, αλλά»,
και αποφεύγουν να πάρουν σαφή θέση, φοβούμενοι μην τυχόν και κατηγορηθούν για
έλλειμμα δημοκρατίας. Από ποιούς άραγε;
Για ποιές δημοκρατικές
ευαισθησίες τολμάτε να μιλάτε; Δεν καταλαβαίνετε ότι γίνεστε πρεσβευτές ενός
ιδιότυπου και εξαιρετικά επιζήμιου φασισμού; Ποιών τις ψήφους φοβάστε μήπως
χάσετε; Ποιούς ανησυχείτε μήπως δυσαρεστήσετε;
Μήπως αυτούς που κοπτώμενοι
για μια δήθεν κοινωνία δικαίου, στην ουσία θέλουν να εμποδίσουν την πρόοδο και
την ευημερία των άλλων, ώστε να δημιουργήσουν περισσότερους «αναξιοπαθούντες», οι οποίοι στην
απελπισία τους και με κατάλληλη πλύση εγκεφάλου θα τους ακολουθήσουν σε
περιθωριακή νοοτροπία;
Πού είναι οι πνευματικοί
άνθρωποι, οι αξιόλογοι, ανεξάρτητοι και μορφωμένοι δημοσιογράφοι να «σηκώσουν» την φωνή τους, ώστε να
σταματήσει η βλακώδης μεν, καταστροφική δε, προπαγάνδα περί δημοκρατικών
κατακτήσεων; Γιατί σιωπούν όλοι;
Έχω γνωρίσει στη ζωή μου
πάρα πολλούς Αριστερούς, με σύγχρονο
πνεύμα, καλλιέργεια, ευαισθησίες και τόλμη, και όμως σήμερα όλοι τους σιωπούν
και δεν υψώνουν την φωνή τους. Γιατί;
Στην Ελλάδα η ανεργία των
νέων υπερβαίνει το 32% με τάση μάλιστα αύξησης, ενώ οι νέοι συχνά παραμένουν
εκτός εργασίας πάνω από 1 χρόνο. Από το άθλιο εκπαιδευτικό μας σύστημα, που το
σάπιο πολιτικό σύστημα δημιούργησε, αποφοιτούν νέοι χωρίς γνώσεις, χωρίς
παιδεία, χωρίς δεξιότητες, χωρίς κοινωνική ευαισθησία και οικολογική συνείδηση.
Δεν είναι δημοκρατία αυτό
που ζούμε καθημερινά. Δεν είναι δυνατόν οι νέοι μας να εθίζονται σ’ αυτό το
άθλιο καθεστώς φασισμού, αυθαιρεσίας και παντελούς έλλειψης σεβασμού και να
βλέπουν τους πολιτικούς ταγούς, είτε αμήχανους είτε και προαγωγούς αυτής της
κουλτούρας.
Πανεπιστημιακοί καθηγητές,
σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και περισώστε ό,τι απέμεινε από αξιοπρέπεια
σε σας τους ίδιους και τους φοιτητές σας.
Συνδικαλιστές κάθε
παράταξης, να μια ευκαιρία να βγάλετε το συνδικαλιστικό κίνημα από την
ανυποληψία και απαξίωση που το έχετε συστηματικά οδηγήσει. Πάρτε πρωτοβουλίες.
Γίνετε εσείς οι πρωτοπόροι μιας νέας σπουδαίας πορείας του συνδικαλιστικού
κινήματος. Τολμήστε, κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω.
Η κοινωνία μας μόνο ενωμένη
μπορεί να προοδεύσει. Οι πρακτικές μιζέριας και αποκλεισμού που όλοι
ανεχόμαστε, μας αφήνουν πίσω και δεν μας επιτρέπουν να προοδεύσουμε.
Ας υψώσουμε, λοιπόν, όλοι
την φωνή μας. Η παραγωγή πλούτου χρειάζεται όλων τις δυνάμεις και η δίκαιη
ανακατανομή του, όλων τη συμμετοχή. Η «φωνή»
όλων μας μετράει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου