Κυριακή 26 Μαΐου 2013

ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΘΕΜΑ - Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ – ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ

Εκείνα που ισχύουν στον Κρατικό ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, ισχύουν σε μεγαλύτερη έκταση στην παιδεία μας.
Κομματοκρατία: Καθεστώς υπεροχής του κόμματος και υποτέλειας που επιβάλλεται από τους κρατούντες του κόμματος.
Φαυλοκρατία: Απόλυτη κυριαρχία των φαύλων στην δημόσια και πολιτική ζωή, χρησιμοποίηση άνομων, αχρείων και ανεπίτρεπτων μέσων.
Διαφθορά: Εκμαυλισμός, φαυλότητα, ηθική, κοινωνική και πολιτική σήψη.
Πελατειακές σχέσεις: Αθέμιτη εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων με αντάλλαγμα την παροχή υποστήριξης στα κόμματα και τους πολιτικούς. Αυτά και άλλα συνθέτουν την παιδεία[1] μας.
Οι ευθύνες των κομμάτων εξουσίας, αυτών δηλαδή που κυβέρνησαν την χώρα είναι διαχρονικές και ισχύουν μέχρι και σήμερα. Γι’ αυτούς τους λόγους παραθέτω ένα άρθρο του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Ζούλα[2], που δημοσιεύτηκε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», την 12/5/2013. Ο κ. Ζούλας, με πλήρη ειλικρίνεια, ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές, επιρρίπτει τις ευθύνες για την κατάντια της παιδείας μας, στα δύο κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ – ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Τα σχόλια περιττεύουν.
Αν κάποιος σας ζητούσε να μαντέψετε ποιοι καθηγητές πλεονάζουν στα δημόσια σχολεία και ποιες ειδικότητες λείπουν, θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι το μεγαλύτερο έλλειμμα καταγράφεται σε φιλολόγους και μαθηματικούς (!), ενώ αντιθέτως οι γυμναστές και οι «πληροφορικάριοι» φτάνουν και περισσεύουν;
Μπορεί να ηχεί εξωφρενικό, αλλά σε μια χώρα όπου ένας εκπαιδευτικός αντιστοιχεί σε μόλις επτά μαθητές –η αναλογία αποτελεί ρεκόρ σε ολόκληρη την Ε.Ε.– τούτη τη στιγμή, κατά πληροφορίες της «Κ», απουσιάζουν από τα δημόσια σχολεία 1.846 φιλόλογοι, 969 μαθηματικοί, 212 φυσικοί, 169 βιολόγοι και 67 χημικοί. Ενώ, στον αντίποδα, πλεονάζουν 2.034 (!) καθηγητές πληροφορικής, 1.813 καθηγητές ξένων γλωσσών, 1.249 γυμναστές, 590 θεολόγοι, 217 εκπαιδευτικοί καλλιτεχνικών μαθημάτων, 151 οικονομολόγοι και 141 κοινωνιολόγοι.
Ο πρωτοφανής αυτός ανορθολογισμός των προσλήψεων που δεν χρειάζονταν και γίνονταν και των αντίστοιχων που απαιτούνταν αλλά διαρκώς αναβάλλονταν καταδεικνύει, βεβαίως, τις διαχρονικές ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Καθίσταται δε εξοργιστικός αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και το τρέχον εκπαιδευτικό έτος (2012 - 2013) αποσπάσθηκαν εκτός σχολείων 4.500 εκπαιδευτικοί. Πού βρίσκονται οι συγκεκριμένοι δάσκαλοι και καθηγητές και τι ακριβώς κάνουν, ουδείς το γνωρίζει ακόμη και στο Υπουργείο Παιδείας, το οποίο «απορρόφησε» μόλις τους 700 από τους 4.500.
Οι «υπόλοιποι», όπως προσφάτως κατήγγειλε η αρμόδια τομεάρχης Παιδείας της ΔΗΜΑΡ κ. Μαρία Ρεπούση, εργάζονται σε διάφορες διευθύνσεις υπουργείων –εκπαιδευτικές και μη–, άλλοι είναι υπάλληλοι στα κόμματα, άλλοι στην Αρχιεπισκοπή, άλλοι δουλεύουν ως βοηθοί βουλευτών και πολλοί εκτιμάται ότι απλώς πληρώνονται από τα σπίτια τους, καθώς ουδέποτε έχουν εμφανιστεί στις υπηρεσίες στις οποίες ρουσφετολογικώς αποσπάσθηκαν. Σημειωτέον δε ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των συγκεκριμένων αποσπασθέντων ανήκει στις ειδικότητες που αποδεδειγμένα λείπουν από τα σχολεία (φιλόλογοι, μαθηματικοί κ.λπ.)!
Για το πώς χτίστηκε όλο αυτό το στρεβλό σύστημα έχουν γραφτεί πολλά. Προκειμένου, ωστόσο, να γίνει κατανοητό ακόμη και στους μη μυημένους, αρκεί η υπόμνηση της κλασικής πελατειακής λογικής που υιοθέτησαν διαχρονικώς τα κόμματα και οι βουλευτές. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι κάθε Σεπτέμβρη ανάβουν τα τηλέφωνα του υπουργείου Παιδείας προκειμένου να μετακινηθούν στα σχολεία της αρεσκείας τους χιλιάδες εκπαιδευτικοί. Μόνον φέτος εκτιμάται ότι τουλάχιστον 3.500 δάσκαλοι και καθηγητές κατόρθωσαν με άνωθεν παρέμβαση να μη μεταβούν στα σχολεία όπου διορίσθηκαν. Και τι γίνεται διαχρονικώς με τις οργανικές θέσεις που μένουν κενές κυρίως στα απομακρυσμένα ιδρύματα της περιφέρειας; Στην ευτυχέστερη περίπτωση καλύπτονται επίσης ρουσφετολογικώς από τους λεγόμενους αναπληρωτές, ενώ στη χειρότερη παραμένουν κενές...





[1] Βλέπετε πιο κάτω: ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ – ΠΑΙΔΕΙΑ. ΕΝΑΣ ΘΕΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ.
[2] Πολιτικά και από οικογενειακή παράδοση πρόσκειται στην Νέα Δημοκρατία.

ΤΟΠΙΚΑ – ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΑ. ΤΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΟΜΕΣ, ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ

Οι κάτοικοι αυτού του ταλαίπωρου Νομού, που περνά πολύ μεγάλες δυσκολίες και μαστίζεται από πολλές και πολύμορφες κρίσεις, εκτός από το μέγα πρόβλημα της οικονομίας, της φτώχειας, της ανεργίας, των κλοπών, των ληστειών και λοιπών δεινών, που κυριολεκτικά μαστίζουν τα τελευταία χρόνια την καθημερινότητά του, υποφέρουν φοβερά εκτός των άλλων και από το πρόβλημα του κυκλοφοριακού, που αποτελεί μάστιγα για τους υπηκόους αυτού του Νομού, αλλά και των άνομων, αυθαιρέτων, αντικοινωνικών και αντιλαϊκών καταλήψεων δημοσίων χώρων, όπως πλατειών, δρόμων, πεζοδρόμων, που προορίζονται αποκλειστικά για την κυκλοφορία των πολιτών, χώρους περιπάτου κλπ.
Περνάμε μια κατάσταση απαράδεκτη, αφόρητη, η οποία ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του ανεκτού, μια κατάσταση καταδυνάστευσης των πολιτών.

Στο αποκορύφωμα η πολιτική ανεπάρκεια των κρατούντων, η ένοχη σιωπή των πολιτικών κάθε μορφής, των προσώπων που έχουν ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή του τόπου επιδιώκοντας την νομή της εξουσίας, των πολιτευομένων και η αδιαφορία της πλειονότητας των υπηκόων της Καστοριάς.     

ΟΧΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΩΝ

Εκατοντάδες αναγνώστες μου, που διαβάζουν με προσοχή τα άρθρα μου, επικοινωνούν μαζί μου και εκφράζουν την έντονη ανησυχία τους για την δραματική κατάσταση, στην οποία οδηγήθηκε η χώρα μας από τα δύο κόμματα εξουσίας – ΠΑΣΟΚ – ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Μαύρες μέρες για το 80% των Ελλήνων. Μεταξύ των πολλών δεινών, βουλιάζουν και τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Ώστε λοιπόν έρχονται μαύρες μέρες για τους συνταξιούχους δικηγόρους; Τα ασφαλιστικά μας ταμεία βουλιάζουν; Οι συντάξεις θα οδεύσουν σιγά-σιγά προς την πλήρη εκμηδένιση.
Και αμέσως μετά όλοι αναρωτιόντουσαν.
Αλήθεια μπορεί να γίνει κάτι ή ο κατήφορος θα φτάσει ως τον πάτο;
Θα μείνουμε εντελώς χωρίς σύνταξη και περίθαλψη τις τελευταίες μέρες της ζωής μας;  
Εσύ τι προτείνεις; Βλέπεις να υπάρχει κάποια λύση στο πρόβλημα; Γιατί εμείς, για να πούμε την αλήθεια, δεν βλέπουμε καμιά σωτηρία, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα στην Ελλάδα.
Αμέσως μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, μου ήρθε στο μυαλό μια ατάκα που πέταξε στο γραφείο μου πριν αρκετά χρόνια ένας πελάτης μου, όταν του είπα ότι η υπόθεσή του είναι πολύ δύσκολη και έχει ελάχιστες πιθανότητες να ευδοκιμήσει στα δικαστήρια η σχετική προσφυγή και τον ρώτησα αν παρ’ όλα αυτά θέλει να προσφύγουμε στα Δικαστήρια:
«Η μητέρα όλων των αποτυχιών είναι η εγκατάλειψη των προσπαθειών».
Η κουβέντα αυτή μου φάνηκε πολύ σοφή και από τότε καρφώθηκε στο μυαλό μου και πολλές φορές την χρησιμοποιώ μπροστά στα δύσκολα, ακόμη και στα πολύ δύσκολα, που φαντάζουν ως ακατόρθωτα.
Αυτό συνέστησα σε όσους μου εξέφρασαν την απαισιοδοξία τους και την γνώμη ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει» στο ζήτημα που μας απασχολεί. Αυτό συνιστώ και σε όλους τους Έλληνες που πασχίζουν για την λύση των προβλημάτων τους. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ. Χωρίς έντονες και επίμονες προσπάθειες, χωρίς συνεχείς και συστηματικούς αγώνες, χωρίς πάλη τίποτα δεν θα επιτύχουμε.
Τα παραπάνω είναι μερικές από τις προτάσεις που σκέφτομαι αυτή την στιγμή. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλες.

Αλλά για να γίνουν και προπάντων να υλοποιηθούν χρειάζεται να καταπιαστούμε σοβαρά με τα ζητήματα και να πάψουμε να υποτιμούμε και την σοβαρότητά τους και τον επείγοντα χαρακτήρα τους.

ΚΑΜΑΡΩΣΤΕ ΤΟΝ!

Προέρχεται από το Κ.Κ. Εσωτερικού και διετέλεσε Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών με την υποστήριξη των Αριστερών και Προοδευτικών δυνάμεων – χωρίς εισαγωγικά – και θεωρήθηκε ένας καλός και επιτυχημένος Πρόεδρος. Η εξουσία όμως τον έφθειρε βαθμηδόν και μετέβαλε τον χαρακτήρα και τις υγιείς πολιτικο-ιδεολογικές του αριστερές καταβολές. Η υπουργοποίησή του, η γεύση και η νομή της εξουσίας, τον έκανε να αλλάξει ριζικά τις παλιές καλές αριστερές Αρχές και να γίνει ένας λακές και στυλοβάτης του συντηρητισμού και του κατεστημένου πολιτικό – κοινωνικοοικονομικού συστήματος, της Τρόϊκας και των ανάλγητων κυβερνητικών μέτρων. Δήθεν διαφωνεί με την κυβερνητική γραμμή, δήθεν παραιτείται, δήθεν, δήθεν… Θεατρινισμός της κακιάς ώρας, πολιτικό πρόσωπο που συμπεριφέρεται υποκριτικά και ανειλικρινώς, πολιτικός της Αριστεράς που κατάντησε ένας φτηνός θεατρίνος. Και δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος αποστάτης και προδότης της Αριστερής ιδεολογίας. Για την νομή της εξουσίας, πολλοί εγκατέλειψαν Αρχές και Αξίες.
Σχετικά με τον κ. Φώτη Κουβέλη, ήθελα να προσθέσω ότι λόγω αυτής ακριβώς της ενδοτικής και αχαρακτήριστης πολιτικής και της συμμετοχής του, στο «Σύστημα», πολλοί πρώην συμμαχητές του, τον χαρακτηρίζουν αναξιόπιστο.

Αντώνης Ρουπακιώτης
«Στέκεται στη συνταγματική πρόβλεψη για διάκριση των εξουσιών και υπενθυμίζει τη δυνατότητα των δικαστικών να καθορίζουν μόνοι το ύψος των αποδοχών τους!»  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ22/7/2012


Κατέστη ένα από τα παλαιοκομματικού τύπου πολιτικά πρόσωπα και έγινε υπερασπιστής των οικονομικών συμφερόντων μιας τάξης – «Δικαστικών Λειτουργών» –, εκ των πιο προνομιούχων υπαλλήλων του κράτους, γιατί απολαμβάνουν προνομιακής μεταχείρισης. Κατά τον κ. Υπουργό της «Δικαιοσύνης» είναι Αντισυνταγματική η περικοπή του μισθού των δικαστών, ενώ είναι συνταγματική… η περικοπή μισθών και συντάξεων κάτω των 800 ευρώ! Η οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων πείνας που οδηγεί το λαό σε μια ιδιότυπη μορφή γενοκτονίας είναι συνταγματική! Άφεριμ υπουργός Δικαιοσύνης. Να τον χαίρεται η ΔΗΜ.ΑΡ. και ο κ. Κουβέλης, ένας άλλος αποστάτης και προδότης των Αρχών και Αξιών της Αριστεράς, σήμερα και οι δύο λακέδες και δεκανίκια της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, της Τρόϊκας και του νέου Γερμανικού Ιμπεριαλισμού!

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ, ΔΥΝΑΜΙΚΗ, ΙΣΧΥΡΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΣΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΚΑΜΨΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο νεοϊμπεριαλισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Τραπεζικών συγκροτημάτων, οδήγησαν την Ελλάδα μας στην πλήρη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, στην εκχώρηση μέρους της εδαφικής της κυριαρχίας και στο να τελεί υπό την πολιτική και οικονομική ξενική εξάρτηση. Αυτά τα γεγονότα συνετέλεσαν ώστε να αναθερμαίνονται πολιτικά μίση, να ενσπείρονται φανατισμοί, να εξάπτονται τα πολιτικά και κοινωνικά πάθη και να οδηγείται η χώρα μας σε μία νέα και άλλου είδους έντονη αντιπαράθεση αντιτιθεμένων ομάδων ή και εμφύλια σύγκρουση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Γι’ αυτά και για άλλους πολλούς και ποικίλους λόγους, η πατρίδα μας χρειάζεται μία άλλη Αριστερά χωρίς ιδεολογικές προκατασκευές και δόγματα, χωρίς σταθερές και αμετακίνητες προσηλώσεις σε ανεφάρμοστες (ουτοπικές) πολιτικές. Μία Αριστερά που θα προσδιορίσει με καθαρότητα «τι είναι και τι θέλει», σε αυτή τη νέα Ελληνική και Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Μία Αριστερά που δεν θα πέφτει στις παγίδες του Κυβερνητικού εκπροσώπου και του Άδωνι Γεωργιάδη. Μία Αριστερά αξιόπιστη, δυναμική χωρίς διγλωσσία και εσωκομματικές αντιπαλότητες, αμφισβητήσεις και διαμάχες.
Μία Αριστερά ικανή και ισχυρή για την ανάσχεση των δυνάμεων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Πρέπει όμως αυτή η Αριστερά να είναι δημοκρατική, χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς διαλείψεις στη δημοκρατικότητά της. Έτσι που να επενεργεί και στη Δεξιά για την απομόνωση της φασίζουσας προέκτασής της. Η Αριστερά αυτή πρέπει να αποτιμά σωστά το παρελθόν και να προσβλέπει, με πίστη και με πραγματισμό, στο μέλλον. Η συντήρηση μύθων και η αναμόχλευση τραυματικών καταστάσεων δεν ωφελούν, βλάπτουν.

Μία τέτοια Αριστερά εμπνέει πίστη στον Έλληνα ψηφοφόρο και προσδοκία για την Σωτηρία της χώρας. Σήμερα, η ευκαιρία είναι ιστορική για την ανασύσταση μέσα από τον ΣΥ.Ριζ.Α – ΕΚΜ μιας Νέας Αριστεράς τύπου ΕΑΜ και ΕΔΑ. Η περίπτωση δεν είναι μόνο ιστορική, συγκυριακή ευκαιρία, είναι και  η περίσταση μοναδική, ευνοϊκή και κατάλληλη για τον κ. Αλέξη Τσίπρα, έναν νέο γοητευτικό, χαρισματικό, με σημαντική μόρφωση και άριστη εγκύκλιο και πολιτική παιδεία, με κύρος και απήχηση σε διεθνές επίπεδο. Ας αδράξει την ευκαιρία και ως πρόεδρος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (Συ.Ριζ.Α.) να πορευθεί άξια με δεδομένη την σημερινή πραγματικότητα και τις λίαν δυσμενείς συνθήκες που διανύει η χώρα μας.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Ρ Η Σ Ε Ι Σ


«Μη σκύβεις ποτέ το κεφάλι… ψηλά να το κρατάς, για να θεωρείς τον ήλιο της ζωής και της λευτεριάς».
Διονύσιος Σολωμός
·                     
«Η γλώσσα μας είναι η πατρίδα μας, είναι ο πολιτισμός μας, είναι η πατρίδα μας».
Νίκος Καζαντζάκης
·                     
«Το άτομο που αγαπά την πατρίδα του, και η έμπρακτη αφοσίωση προς αυτήν είναι μία πράξη που δείχνει ψυχικό και πνευματικό μεγαλείο».
Πάνος Κρίκης 
·                     



ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ


«Όλοι οι δημόσιοι άνδρες, οι πολιτικοί υπό την ευρεία του όρου έννοια και ιδιαίτερα οι Κυβερνήτες μιας χώρας, πάνω απ’ όλα πρέπει να βάζουν το συμφέρον της χώρας».
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα του παραλογισμού, οι περισσότεροι των δημοσίων πολιτικών ανδρών, βάζουν πάνω από την Πατρίδα την εξουσία, το κόμμα, την ιδιοτέλεια, την αφεντιά τους.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΗ


Η ιστορία που δεν αποδίδει τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι» και τα «του Θεού τω Θεώ», δεν είναι ιστορία, αλλά εμπαθής και ιδιοτελής υπηρέτρια του ψεύδους. Ιστορία είναι η αδέκαστη και αδυσώπητα αδέκαστη προσπάθεια να βρεθεί και να αναδειχθεί η αλήθεια. Η οποιαδήποτε αλήθεια. Ας ωφελεί εχθρούς, ας πικραίνει φίλους, ας συντρίβει σκοπιμότητες. Καμιά σκοπιμότητα δεν υπάρχει πιο πάνω από την αλήθεια. Όσοι φοβούνται την αλήθεια είναι εχθροί της προόδου και του λαού. Οι λαοί, οι χώρες, η ανθρωπότητα δεν χτίζουν το μέλλον τους με το σκοτάδι του ψεύδους, αλλά το χτίζουν με το φως της αλήθειας, σκληρό, αλλά γι’ αυτό τον λόγο και στέρεο

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ - ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ - «Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΦΘΕΙΡΕΙ» - «Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΦΘΕΙΡΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ»


Εξουσία είναι η δυνατότητα που πηγάζει από δικαίωμα ή από ισχύ να επιβάλλει κάποιος τη θέλησή του σε άλλους, να ελέγχει μία χώρα, ένα κοινωνικό σύνολο, μία ομάδα ατόμων ή ένα άτομο. Διακρίνεται δε σε κρατική, κοσμική, εκκλησιαστική, συγκεντρωτική, απόλυτη κλπ. Κατά τον μεγάλο Γερμανό καθηγητή του Δικαίου και της Πολιτειολογίας Max Weber είναι ένας αδυσώπητος αγώνας για κατάκτηση ή διανομή, για την άσκηση δηλαδή της φυσικής βίας. Γι’ αυτό η πολιτική και ο πολιτικός επιδιώκουν την ισχύ, την κοινωνική καταξίωση, τον πλούτο, την επικράτηση.
Η εξουσία, βεβαρημένη με κατάρα, είναι απαίσια και μισητή, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Αυτή μεταμορφώνει τους ανθρώπους – όχι σε χοίρους όπως η Κίρκη –, αλλά σε λύκους, σε κτήνη, σε αποκρουστικούς, σε φαύλους στον χαρακτήρα και τα αισθήματα. Είναι ο ιός, το δηλητήριο που όταν εκχύνεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο, τον μεταμορφώνει σε λυκάνθρωπο. Ο Φάουστ, από το ομώνυμο έργο του Γκαίτε, πούλησε την ψυχή του στον Σατανά για τα νιάτα. Οι εραστές της εξουσίας, πωλούν την ψυχή τους για την νομή της εξουσίας και τα εξ αυτής ωφελήματα. Οι άνθρωποι της εξουσίας, στυγνοί και αναίσθητοι, εμπαίζουν τους λαούς, με τρόπο μάλιστα απροκάλυπτο και προσβλητικό, αφού για χάρη της εξουσίας απεμπολούν ιδεολογικές αρχές, αν βέβαια ποτέ είχαν. Όσοι πολιτικοί ασκούν την εξουσία, το κάνουν όχι για το κοινό καλό, αλλά γιατί προσδοκούν ΔΟΞΑ, ΧΡΗΜΑ, ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ.   


ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ


Τίμιος πολιτικός δεν είναι μόνον αυτός που έχει καθαρά χέρια και δεν ωφελήθηκε από την άσκηση και την νομή της εξουσίας. Τίμιος πολιτικός είναι εκείνος που πρωτίστως βάζει το Εθνικό Αίσθημα, το αίσθημα της Δικαιοσύνης και της Μεγαλοσύνης, πάνω από το κομματικό αίσθημα και προσωπο-οικογενειακό συμφέρον. Είναι φυσικό, ο πολίτης που έχει δικαίωμα ψήφου για την εκλογή και ανάδειξη αντιπροσώπων μεταξύ ισαξίων προσώπων να προτιμήσει τον κομματικό φίλο.
Είναι όμως φοβερά ανέντιμο και αντεθνικό συνάμα και παραβλέπει τους άξιους και χαρισματικούς και να προτιμά τους κομματικούς και φαύλους και τρομερά άθλιο και ανέντιμο, απ’ αυτούς τους κομματικούς υποψηφίους, να ευνοεί τους χειρότερους, τους παλιοχαρακτήρες, τους απόντες από τους Εθνικούς Αγώνες, τους απόντες από τις δημοκρατικές, κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις.   

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Ο ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ


Οι θεσμοί που θεμελιώνουν το πολίτευμα, οι συνταγματικές αρχές περί «λαϊκής κυριαρχίας, περί «ελεύθερης βούλησης του πολίτη», «εν ονόματι του Ελληνικού λαού, το «Κοινοβούλιο», η «λαϊκή ετυμηγορία», έχουν ολότελα ευτελισθεί εξ αιτίας της πολιτικής διαφθοράς, της παρατηρούμενης πτώσεως των αξιών, της κοινωνικής σήψης, της έκλυσης των ηθών, της ανεντιμότητας και αναξιότητας μερίδας του πολιτικού κατεστημένου, της ελεύθερης διακίνησης των ναρκωτικών ουσιών, αποτελούσης μάστιγα για τη νεολαία μας και του αυταρχισμού της εξουσίας.
Ο ευτελισμός των θεσμών, ιδίως την τελευταία τριακονταετία, προκαλεί άλλοτε καγχασμούς και χλεύη και άλλοτε οργή και απέχθεια. Ο «κυρίαρχος λαός» καλείται κάθε τέσσερα χρόνια στις κάλπες και δυστυχώς χρησιμοποιείται αναιδώς ως πρόσχωμα και σκηνικό για το τρισάθλιο παιχνίδι μεμονωμένων ατόμων ή ομάδων τυχοδιωκτών και επιτηδείων, κατά κανόνα ανίκανων και κενών παιδείας, για την κατάκτηση δημοσίων αξιωμάτων, σκοπούντων την λεηλασία του δημοσίου πλούτου και την γρήγορη κοινωνική και οικονομική καταξίωση. Κατά κανόνα οι εκλεκτοί αυτών των ομάδων εκπροσωπούν τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα και όχι τους καλόπιστους και αφελείς πολίτες. Το έχω γράψει στη σειρά των άρθρων μου «Η διαφθορά της εξουσίας» ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα υπήρξεν ανέκαθεν πελατειακό. Ο πολίτης-ψηφοφόρος ήταν εξαρτημένος από τον πάτρωνα-κομματάρχη χωρίς να έχει περιθώρια συνειδητής επιλογής και οραματισμούς.
Το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο, το «Σύστημα», με τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, συνωθούνται συνήθως ανίκανα και τυχοδιωκτικά στοιχεία που αναζητούν προσβάσεις σ’ αυτό, σταδιοδρομία από τους διαύλους της ευνοιοκρατίας και σχεδόν πάντοτε προσωπικό όφελος και τελευταία εξασφάλιση του αμετάθετου, άσχετα αν υπάρχει δημόσια κατακραυγή για χρηματισμό και άλλες πράξεις ανεντιμότητας. Γι’ αυτό πάντα είναι αφερέγγυο, λειτουργεί χωρίς εσωτερική δημοκρατία, κυριαρχεί το ιερατείο, ο ηγεμονίσκος με το συγγενολόι και τους «βαρόνους» του, δηλαδή πρόσωπα ευεργετημένα με θέσεις, αξιώματα, τιμές, και κυρίως πλούτο και γι’ αυτό δουλικά φερέφωνα, ένθερμοι υποστηρικτές και χαμερπείς αυλοκόλακες. Μεταχειρίζονται την δοθείσα από τους πολίτες, τον απλό λαό, τους ιδεολόγους και αγνούς ψηφοφόρους, εξουσία, ως προσωπικό και οικογενειακό φέουδο και χρησιμοποιούν το δημόσιο χρήμα για την προσκόλλησή τους στην εξουσία, στις αναπαυτικές και μαλακές καρέκλες, γαντζωμένοι σαν τις βδέλλες.
Η κυριότερη ενασχόλησή τους είναι όχι τα συμφέροντα του τόπου, του νομού, της Ελλάδος, αλλά η ρουσφετολογία σε όλες τις παραλλαγές: διορισμοί – πρώτα συγγενών και περιγύρου – προαγωγές και μεταθέσεις, επιλογές εφέδρων αξιωματικών, μεταθέσεις στρατιωτών, ατιμασμός ανυπότακτων προσωπικοτήτων, ανηκόντων στο αυτό κόμμα, σφαγιασμός αντιτιθεμένων στον αρχιερέα, εκδουλεύσεις, εξυπηρετήσεις, διευκολύνσεις, υποσχέσεις.
Και εκείνοι που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανακατανομής του πλούτου και του εθνικού εισοδήματος, αγωνίζονται να δημιουργήσουν δική τους τάξη προνομιούχων, δικά τους οικονομικά «τζάκια». Τα περί προοδευτισμού και σοσιαλισμού είναι συνθήματα παραπλάνησης, κενά περιεχομένου, παραμύθια της Χαλιμάς.
Η ιστορία αυτού του τόπου είναι μια ατελείωτη διελκυστίνδα για την εξουσία και τα προσωπικά οικονομικά και άλλα οφέλη του παράγοντα. Σ’ αυτό το παιχνίδι της διαφθοράς, ο πολίτης-ψηφοφόρος παίζει ατυχώς τον ρόλο του θεατή, του κομπάρσου, του χειροκροτητή, του αδύναμου. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ελεγχόμενα από τους «βαρόνους», από κυρίαρχες ομάδες ισχυρών, αποκλείουν τη φωνή της αλήθειας.       


Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ


Αυτά και άλλα πολλά παραδείγματα ανάλογα των οποίων βιώσαμε και βιώνουμε, συμβαίνουν στην Αθήνα και στις εθνικές οδούς της χώρας, από μειοψηφίες οι οποίες, στο όνομα της δημοκρατίας, ομηροποιούν πολίτες και προκαλούν υλικές και βιολογικές ζημιές. Χωρίς δε καμιάν αμφιβολία, εξευτελίζουν κάθε δικαίωμα που έχει ο απλός πολίτης σε ένα δημοκρατικό καθεστώς. Και όλα αυτά γίνονται με επίκληση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Στην Ελλάδα του 2013 θα μπορούσε κανείς να γελά σαρκαστικά βιώνοντας την απύθμενη, αλλά τελικώς επικίνδυνη αερολογία των αυτοαποκαλούμενων ανθρώπων της προόδου προσκολλημένους σε πολιτικές και ιδεολογικές εξωπραγματικές εμμονές.
Θα ήταν μάταιος κόπος να κάνει διάλογο κανείς με τους ανθρώπους αυτούς. Δεν έχουν καμία απολύτως δημοκρατική ευαισθησία, παραμένουν παγερά αδιάφοροι απέναντι στις δημοκρατικές αρχές και η νοοτροπία τους είναι αυτή του εγκλεισμού. Γι’ αυτό και ψυχολογικά ηδονίζονται όταν ομηροποιούν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίους, όταν προκαλούν θανάτους εμποδίζοντας ασθενοφόρα να κάνουν την δουλειά τους, όταν λεηλατούν και καίνε περιουσίες. Ειρωνεύονται και χλευάζουν ταυτοχρόνως και την υπόλοιπη κοινωνία, ομιλώντας για δημοκρατικά δικαιώματα, αυτοί που δεν χάνουν καμία ευκαιρία για να κακοποιήσουν την δημοκρατία. Συνοδοιπόροι, σήμερα, αυτών των ανθρώπων του ζόφου είναι και οι «απόστολοι» του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος επίσης βρίσκει τα ινδάλματά του στους πρωτεργάτες του Ολοκαυτώματος και στους παραγωγούς σάπωνος από ανθρώπους .
Μπροστά σε αυτήν την απίστευτη αντιδημοκρατική συμμαχία, η αφιονισμένη από τα ελληνικά ΜΜΕ σιωπηρή πλειοψηφία δέχεται να παραβιάζονται τα δικαιώματά της και να ποδοπατούνται οι ελευθερίες της από μειοψηφίες που θέλουν την Ελλάδα «ψωροκώσταινα» για να μπορούν να παίζουν με την ασημαντότητά τους. Είναι οι άνθρωποι του δημοκρατικού φασισμού. Στην ασυδοσία του οποίου πρέπει να πουν ΟΧΙ όλοι οι δημοκράτες.         

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


Ως γνωστόν, η Δημοκρατία είναι έκφανση της Ελευθερίας. Ο συνδυασμός όμως, της ελευθερίας με την δημοκρατία δεν είναι καθόλου εύκολος. Η σχετική δυσχέρεια του συνδυασμού αυτού προκύπτει από την φαλκίδευση της πολιτικής εξουσίας (της αποδεκτής από όλους για το κοινό συμφέρον) από τα διαπλεκόμενα πλοκάμια της οικονομικής εξουσίας. Είναι αστείο να μιλάμε για δημοκρατία, αν κάποιοι επιχειρηματίες κατορθώσουν να αγοράσουν την υπέρτατη εξουσία, τα κόμματα και τους πολιτικούς, όπως αγόρασαν ή αγοράζουν αθλητικές ομάδες και παίκτες. Τότε θα έχουμε «λόγω δημοκρατία και ολίγων ανδρών αρχή».
Κάποτε ο Ιουγούρθας βασιλιάς της Νουμιδίας, που εξαγόραζε με τον χρυσό κάθε στρατό, φεύγοντας από την Ρώμη, είπε την περίφημη φράση: «Ως πόλις ωνία, θα είχε πωληθή, αν βρισκόταν αγοραστής».
Προ του πιο πάνω απειλούμενου κινδύνου και προκειμένου να ανακοπεί ο δρόμος της οικονομικής διαπλοκής προς τις κρατικές εστίες λήψης των αποφάσεων και για να μην μετατραπεί η δημοκρατία σε μία «ωνίαν πολιτείαν»,αγορά πολιτικών –, δεν πρέπει να μένουμε θεατές των δρωμένων στην πολιτεία, καθήμενοι σε μια νησίδα. είμαστε παράγοντες του πολιτειακού φαινομένου της δημοκρατίας άγομεν και αγόμεθα. Η όλη μας πορεία προς την καλύτερη ποιότητα της ποθινής δημοκρατίας, η οποία ξεκινά από το απώτατο παρελθόν και κατευθύνεται στο έσχατο μέλλον, εξαρτάται, στην καλύτερη περίπτωση, από την αίρεσή μας και την ελεύθερη και αβίαστη εκλογή μας.