Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ - ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ, ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΠΟΥΔΑΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Αναξιοκρατία, κομματοκρατία, κομματοκυριαρχία, διαφθορά, διαπλοκή, ιδιοτέλεια, ευτέλεια, καριερισμός, σκάνδαλα επί σκανδάλων και ατιμωρησία, λαϊκισμός, συντηρητισμός, εθνικοφροσύνη, απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, κρίση θεσμών και Αξιών, πολιτική και κοινωνική σήψη, η έλλειψη ενδιαφέροντος από το Κράτος, τα κόμματα, τους φορείς και τα άτομα και πολλοί άλλοι νοσηροί πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες ήταν επόμενο να αποτελέσουν τη βάση, τη μαγιά του νεοφασισμού στην Ελλάδα.
Επιπροσθέτως η αδυναμία του Συ.Ριζ.Α., του Κ.Κ.Ε. και των άλλων κομμάτων του λεγόμενου Δημοκρατικού Τόξου να αναπτύξουν έναν αξιόπιστο πολιτικό φορέα, ένα κίνημα αντίθεσης προς τον νεοφασισμό, έναν αντίποδα, εκ διαμέτρου αντίθετο με τον νεοναζισμό, έναν πόλο έλξης όλων των απογοητευμένων, των αγανακτισμένων και οργισμένων πολιτών του φαύλου, διεφθαρμένου, ανάλγητου και καταστροφικού πολιτικού μας συστήματος που να γίνεται αποδέκτης της δικαιολογημένης δυσαρέσκειας και οργής των Ελλήνων, ένα αντίπαλο δέος αξιοκρατικό και αξιόπιστο, ικανό να προσελκύει τους πιο πάνω περιγραφόμενους Έλληνες πολίτες, και να λειτουργήσει ως παράγοντας προσέλκυσης αυτών, λειτούργησε κι’ αυτός αρνητικά και υπέρ του νεοφασισμού.
Το χρονικό της τελευταίας ελληνικής εβδομηκονταετίας (1941 - 2014), που πραγματεύεται αυτή η μονογραφία, μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα κεφάλαιο των πολύ πιο μακρόχρονων, των σχεδόν συνεχών, εθνικών και κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων που διεξάγονται σε τούτη την πανάρχαιη και πανέμορφη γωνιά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Μια εξήγηση για την πολυτάραχη ιστορία της Ελλάδας είναι η ιδιόμορφη γεωπολιτική της θέση και η υψίστης σπουδαιότητας σημασία της για τις Μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Κίνας. Οπωσδήποτε, όμως, οι ρίζες των αντιθέσεων ξεκινάνε από την επαναστατική αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού (1821) και τη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους των Νεοελλήνων (1830). Στους δύο περίπου αιώνες ελεύθερου βίου οι δυο κόσμοι που συγκρούονται φαίνονται μικροί. Αλλά το βαθύ περιεχόμενο της διαπάλης τους εκτείνεται σε διαστάσεις παγκοσμιότητας. Είναι μια μικρογραφία της προαιώνιας και παντοτινής αντίθεσης των δυνάμεων της προόδου και της συντήρησης, για να μην πούμε των δυνάμεων του καλού και του κακού.
 Στην περίπτωση της Ελλάδας — και όχι μόνο της Ελλάδας — αντίπαλες δυνάμεις είναι: η δημοκρατική πλειοψηφία του λαού, που αγωνίζεται να λυτρωθεί από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση, ν’ αποχτήσει γνήσια εθνική ανεξαρτησία και να πραγματοποιήσει το όραμα μιας αναγέννησης, μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας, της οικονομικής ανάπτυξης και της πνευματικής ανόδου. Στην άλλη πλευρά του λόφου υψώνει το φράγμα της μια υπερσυντηρητική ολιγαρχία, συνδεδεμένη με ξένα οικονομικά συμφέροντα και άρρηκτα εξαρτημένη από εναλλασσόμενες ξένες «Προστάτιδες Δυνάμεις».
 Κατά την τελευταία εβδομηκονταετία που εξιστορώ, αναδύεται ανάγλυφο το σχήμα του ελληνικού κατεστημένου. Κορμός του μέχρι το 1974 το τρίπτυχο της οικονομικής ολιγαρχίας, της μοναρχίας και της ξένης κηδεμονίας. Πολιτικό προσωπείο του το κόμμα της εγγυημένης εθνικοφροσύνης. Και δυναμικός βραχίονας ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας. Στο προσκήνιο υπάρχει η νόμιμη κυβέρνηση, αλλά στο παρασκήνιο λειτουργεί η υπερκυβέρνηση. Πίσω ή μάλλον πάνω από το επίσημο κράτος δρα το ανεπίσημο υπερκράτος και παρακράτος. Οι νόμοι ψηφίζονται βάσει του Συντάγματος της χώρας, αλλά εφαρμόζονται ή δεν εφαρμόζονται στο πλαίσιο ενός άγραφου υπερσυντάγματος. Έτσι, πίσω από τη βιτρίνα μιας αναιμικής και κατ’ επίφασιν δημοκρατίας κυριαρχούν τα τρία «Υπέρ», οργανικά στοιχεία του κατεστημένου, απαραίτητα για να νοθεύουν τις εκλογές, να εκβράζουν δολοφόνους των υπεροχληρών αντιπάλων και δικαστές που θα καλύπτουν το έγκλημα, βασίλισσες και βασιλιάδες για να πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα, ή συνταγματάρχες για να καταλύουν τους θεσμούς στις κρίσιμες ώρες.
 Η διαδρομή της ιστορίας εμφανίζει το ελληνικό κατεστημένο αδίστακτο και αδυσώπητο στην εφαρμογή της στρατηγικής του, που είναι η αδιαφιλονίκητη διατήρηση των λαβών της εξουσίας. Η κλιμάκωση των μεθόδων σταθμίζεται από την έκταση του αντιμετωπιζόμενου κινδύνου και από το «πράσινο φως» (ή και το κόκκινο) που θα εκπέμψει η ξένη κηδεμονία. Όταν η διαφθορά και η αστυνομική φοβία αποδείχνονται ανεπαρκή όπλα, κινητοποιείται η δύναμη του στρατού. Και
όταν και η ιθαγενής ένοπλη βία είναι ανίσχυρη, τότε κατόπιν εκκλήσεων ή και χωρίς εκκλήσεις σπεύδει να βοηθήσει με στρατεύματα η «Προστάτις Δύναμις», ή εγκαθιδρύεται καθεστώς δικτατορίας.
Στην τελευταία κατηγορία αντιστοιχεί το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Για την ανακοπή και εξουδετέρωση και καθυπόταξη μιας γιγαντωμένης δημοκρατικής λαϊκής πλειοψηφίας στη χώρα μας είχαν δοκιμαστεί όλα τα συνταγματικά και υπερσυνταγματικά όπλα. Αλχημιστικά εκλογικά συστήματα, χρήση λελογισμένης βίας (προ του 1960), απροκάλυπτη εκλογική βία και νοθεία το 1961, «εκπαραθύρωση» του νόμιμου πρωθυπουργού το 1965, αναρχικές εκδηλώσεις σκηνοθετημένες από την CIA, όλα είχαν χρησιμοποιηθεί και όλα είχαν αποδώσει αρνητικά αποτελέσματα. Και προκειμένου «να είμαστε με τους χαμένους»  (όπως ελέχθη στο Σταίητ Ντιπάρτμεντ) «προτιμότεροι οι στρατηγοί».
 Βέβαια, έγινε μια απρόβλεπτη «αλλαγή φρουράς» και αντί των στρατηγών την εξουσία νέμονται οι συνταγματάρχες. Σ’ αυτή την ταχυδακτυλουργία ο ρόλος του στρατηγού Ζωιτάκη, του μετέπειτα Αντιβασιλέα, που μεταπήδησε την τελευταία στιγμή από τη μεγάλη Χούντα του Κωνσταντίνου στη μικρή Χούντα του Παπαδόπουλου, φωτίζει μια άγνωστη πτυχή του ελληνικού δράματος. Και αν όχι τίποτε άλλο, μας αποκαλύπτει την ηθική ποιότητα των σωτήρων και αναμορφωτών της κοινωνίας. Αλλά για τη μοίρα του ελληνικού λαού η ξαφνική αλλαγή δεν είχε σημασία. Οι  Έλληνες — όπως όλοι οι λαοί δεν κάνουν εκλεκτική διάκριση των τυράννων. Απλώς αποστρέφονται την τυραννία. Η τραγική ουσία ήταν η εισβολή του νεοφασισμού, (για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή χώρα έπειτα από ένα τέταρτο αιώνα), που γύρισε τον τροχό της ιστορίας τριάντα χρόνια πίσω.
Στρατηγοί... Συνταγματάρχες. Τι σημασία μπορούσε να έχει η αλλαγή των ρόλων; Σκηνοθέτες και υποβολείς έμειναν οι  ίδιοι. Και, φυσικά, όλα εκτυλίχτηκαν με τη νομοτελειακή ακρίβεια ελεγχόμενης θεομηνίας.
Η ολιγαρχία σταθεροποίησε και διηύρυνε τα προνόμιά της. Το ξένο αποικιακό κεφάλαιο εφόρμησε ακάθεκτο. Και το στρατιωτικό καθεστώς επέδειξε αξιοθαύμαστη ατλαντική αλληλεγγύη, όταν σ’ ένα νεύμα της Τουρκίας και του NATO έσπευσε ν’ αποσύρει τον ελληνικό στρατό από την Κύπρο (1967).
Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου συμπληρώνεται ένας δεκαετής κύκλος καταπνίξεων της λαϊκής κυριαρχίας. Ο κύκλος άρχισε με το εκλογικό πραξικόπημα του 1961, προχώρησε με το βασιλικό πραξικόπημα του 1965 και έκλεισε προσωρινά με τη δικτατορία του 1967. Η  ιστορική αυτή έρευνα φωτίζει έντονα την οργανική αλληλοσύνδεση και αλληλοεξάρτηση του δεκαετούς τρίπτυχου των βιασμών της δημοκρατίας. Οι ομοιότητες, άλλωστε, είναι ολοφάνερες: Και στα τρία εγχειρήματα προβλήθηκε σαν δικαιολογία ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Και τα τρία εκπορεύθηκαν από την παράταξη της δεξιάς. Και στα τρία χρησιμοποιήθηκε είτε η δύναμη είτε η δυναμική απειλή του στρατού. Και στα τρία ήταν δεδομένη η θετική συμπαράσταση του NATO και των αμερικανικών υπηρεσιών.
 Ο στρατός με τον κυριαρχικό ρόλο που διαδραμάτισε, ιδιαίτερα στην τελευταία πράξη της ελληνικής τραγωδίας, μας προσφέρει μια εφαρμοσμένη όψη του κρίσιμου προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες σ’ όλο τον κόσμο. Εννοούμε το φαινόμενο της μεταπολεμικής αυτόνομης ισχύος των ενόπλων δυνάμεων. Η επίδραση του στρατού στη διαμόρφωση της πολιτικής των κρατών και συνασπισμών γίνεται κάθε μέρα αποφασιστικότερη. Ο ψυχρός πόλεμος και ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών οδήγησε μεν στη λεγόμενη «ισορροπία του τρόμου», αλλά παράλληλα μετέτρεψε τους στρατούς σε ιερά τέρατα, που συνεχώς αποδεσμεύονται από τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας. Στην Ελλάδα το 1965 ένας πρωθυπουργός, με τεράστια λαϊκή ακτινοβολία διώχτηκε επειδή τόλμησε ν’ αγγίξει το «ταμπού» των ενόπλων δυνάμεων.
Όταν αυτά συμβαίνουν στις υπεραναπτυγμένες και πλούσιες χώρες, όπου η δημοκρατία εξακολουθεί — ακόμη τυπικά — να λειτουργεί, εύκολα κατανοείται πόσο ανεξέλεγκτος είχε καταστεί ο ρόλος του στρατού στην Ελλάδα, όπου η δημοκρατία τελούσε σε κατάσταση μόνιμης υπολειτουργίας. Ένοπλη δύναμη 200.000 ανδρών (επί πληθυσμού τότε οκτώ εκατομμυρίων), άριστα εξοπλισμένη, μη υποκείμενη στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, αλλά ελεγχόμενη από τις καινούργιες θεότητες του NATO και του Πενταγώνου, δεν δυσκολεύτηκε να στραγγαλίσει την ημιπαράλυτη ελληνική δημοκρατία μ’ ένα στρατιωτικό περίπατο από το Γουδί ως την καρδιά της Αθήνας.
Την περίοδο της Χούντας οι συνταγματάρχες αγωνίζονταν να σταθεροποιήσουν την κατοχή και νομή της εξουσίας. Ένα από τα «έργα» τους, που με υπερηφάνεια επιδείκνυαν, το πιο μακρόπνοο, αλλά και το πιο ολέθριο, ήταν η συνταγματική (άρθρα 129 - 132) και νομοθετική (διάταγμα 58) κατοχύρωση του στρατού σαν μόνιμου και κυρίαρχου παράγοντα της εθνικής ζωής, φορέα όχι μόνο της στρατιωτικής, αλλά και της πολιτικής και πολιτειακής εξουσίας. Αν, δηλαδή, οι μελλοντικές εξελίξεις πηγάσουν από  π ο λ ι τ ι κ ή  λύση και περιχαρακωθούν μέσα στο ψευτοσύνταγμα της Χούντας, ή και σε κάποιο άλλο που θα περιφρουρεί τα στεγανά καρκινώματα των ενόπλων δυνάμεων, οι μεταπελευθερωτικές κυβερνήσεις θα έχουν υπεράνω αυτών παντοδύναμο, ανεξάρτητο και ανεξέλεγκτο το φόβητρο της στρατιωτικής δυνάμεως, μια άμεση και σοβαρή απειλή για την εθνική επιβίωση. Με άλλα λόγια, θα είναι νομιμοποιημένη η διαιώνιση μιας μεταμφιεσμένης δικτατορίας, με επικρεμάμενο τον κίνδυνο υποτροπής και επιστροφής στο χωρίς μάσκα καθεστώς της Τυραννίας, μέχρις ότου η λύτρωση έρθει με τη λαϊκή δύναμη.
Πριν από τις 21 Απριλίου η δημοκρατία στην Ελλάδα είχε περιπέσει σε κατάσταση αποσυνθετικής υπολειτουργίας. Αλλά πλησίαζε το τέλος της ανωμαλίας. Ο λαός είχε βρει το σωστό προσανατολισμό του και οι εκλογές της 28 Μαΐου 1967 θ’ άνοιγαν το δρόμο προς γνήσιες δημοκρατικές εξελίξεις. Επομένως, η δυναμική παρέμβαση των συνταγματαρχών (ένα μήνα πριν από τις εκλογές) δεν έγινε για να λυτρώσει τη χώρα από το αντιδημοκρατικό καθεστώς της δεξιάς (που δεν θα ήταν θανάσιμο έγκλημα). Έγινε για ν’ αναστρέψει την ιστορική πορεία του έθνους, που βάδιζε προς την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πνευματική του αναγέννηση. Και αυτό ήταν θανάσιμο έγκλημα για το τότε κατεστημένο. Αυτή φίλε αναγνώστη είναι η τραγωδία της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας και αν υπήρχε ελάχιστη τσίπα στη συνείδηση των πολιτικών που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια την Ελλάδα, ο γαλανός ελληνικός ουρανός θα είχε κοκκινίσει από ντροπή. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε ο νεοφασισμός στην Ελλάδα.

Μέσα σ’ αυτή την μονογραφία παρακαταθήκη, συμπυκνώνεται το δράμα ενός λαού που άλλο δεν θέλησε παρά, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, να γίνει αφεντικό μέσα στο σπίτι του. Κι’ αυτό του το αρνήθηκαν. Ειδικά, στη μονογραφία αυτή, επισημαίνεται η ευθύνη των τότε κομμάτων εξουσίας και εκείνων των πολιτικών αρχηγών που δεν συνειδητοποίησαν έγκαιρα την προσταγή αυτή της ιστορίας

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

ΚΟΜΜΑ - ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ - ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ

ΚΟΜΜΑ

Κόμμα είναι ο πολιτικός οργανισμός που εκφράζει, προασπίζει και προωθεί τα συμφέροντα και τις πολιτικές απόψεις ορισμένου κοινωνικού συνόλου, τάξης ή ομάδος και έχει ως στόχο την κατάκτηση της εξουσίας. Δεξιό κόμμα, κεντροδεξιό, Αριστερό, Κομμουνιστικό, Φιλελεύθερο, κόμμα αρχών. Μέλος και στέλεχος κόμματος, Πρόεδρος, Κεντρική Επιτροπή, Γενικός Γραμματέας, Πολιτικό γραφείο του κόμματος. Στα κόμματα στεγάζονται οι πάντες. Γι’ αυτό θα ήταν αφελής η σκέψη ότι τα κόμματα είναι αθροίσματα επιγείων αγγέλων. Κλείνουν στους κόλπους τους στρατιές καιροσκόπων, αριβιστών και καπήλων της δημοκρατικής ιδεολογίας. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες έχει εμπεδωθεί στον Ελληνικό λαό, στον πολύ κόσμο, ότι τα κόμματα της εξουσίας δηλαδή ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, είναι μία κυψέλη, όπου κάποιες ομάδες ανθρώπων εργάζονται ομαδικά και εντατικά για τον εαυτούλη τους, για τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό και η απαξία για τα κόμματα αυτά από την κοινότητα των πολιτών, τους περισσότερους πολιτικούς των δύο κομμάτων εξουσίας, ο λαός τους θεωρεί τυχοδιώκτες, φιλοτομαριστές, αχάριστους, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, επαγγελματίες της Νομής της Εξουσίας με το αζημίωτο, τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, τη Δόξα, την πολιτική, κοινωνική και οικονομική καταξίωση, το SEX, τα γνωστά προνόμια και την ασυλία. Η Βουλευτική Ασυλία καθιστά πολλούς Βουλευτές, προκλητικούς, αμετροεπείς, θρασείς.

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ

Είναι τα άτομα που διαφυλάσσουν την παράδοση και αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη και δισταγμό κάθε νεωτερισμό. Συντηρητικές απόψεις, συντηρητική νοοτροπία.
Επίσης είναι τα άτομα που ενεργούν με περίσκεψη και με μέτρο, που αποφεύγουν την υπερβολή, τις ριψοκίνδυνες ενέργειες. Ο χαρακτηρισμός των συντηρητικών ανθρώπων από μερικούς λαθρεμπόρους των ιδανικών της αριστεράς ιδεολογίας είναι άδικοι και άσχετοι με τη σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.


ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ

Είναι τα άτομα που τοποθετούνται στην πλευρά της προόδου, της εξέλιξης, που τείνουν προς την πρόοδο και την επιδιώκουν, για το καλύτερο. Είναι αυτοί που συμβάλλουν θετικά στην ανοδική πορεία της κοινωνίας, ως κατάκτηση ενός υψηλότερου επιπέδου. Προοδευτικές ιδέες, προοδευτικά κόμματα, προοδευτικοί θεσμοί.
Οι ψευτοπροοδευτικοί, τα άτομα δηλαδή με το δήθεν σοσιαλιστικό ήθος και σοσιαλιστικό υπόβαθρο, οι λαθρέμποροι των ιδεών του Μάρξ και Λένιν, οι κατ΄ επάγγελμα δημοκόποι και λαϊκισταί, όσοι για ιδιοτελείς σκοπούς πρόδωσαν αρχές και αξίες, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια σίγουρη και γρήγορη πολιτική σταδιοδρομία, αποτέλεσαν αρνητικούς παράγοντες προόδου της Δημοκρατίας, της πολιτικής και της κοινωνίας.
Η εκτροπή της Ελληνικής κοινωνίας από την κανονική της πορεία, οι συνήθεις παρεκκλίσεις από τη νομιμότητα, η ανάρμοστη συμπεριφορά των κοινωνικών ομάδων, η ασύδοτη συμπεριφορά, οι εκδηλώσεις βίας, ο άκρατος συνδικαλισμός και όλα τα φαινόμενα της κοινωνικής αναρχίας οφείλονται στην αρρωστημένη νοοτροπία αυτών των ανθρώπων.


Η ΗΘΙΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΕΝΤΟΝΗ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ

Η μεγαλύτερη ζημιά την οποία επιφέρουν στον τόπο τα διάφορα σκάνδαλα και ο τρόπος αντιμετώπισής τους από κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι ότι απαξιώνεται η πολιτική. Και απαξιώνεται πρωτίστως ηθικά. Οι πολίτες διαπιστώνουν ότι οι πολιτικοί, πάντα με τις φωτεινές εξαιρέσεις, είναι στο σύνολό τους αναξιόπιστοι και κατά πρώτον και κύριον λόγον οι υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδος, και τον ατέλειωτο γολγοθά του Ελληνικού λαού. Δεν ενεργούν με βάση τις αρχές και τις αξίες τις οποίες υποτίθεται ότι πρεσβεύουν και υπηρετούν, αλλά με ό,τι τους επιβάλλει η Τρόϊκα και το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον. Στον βωμό αυτών θυσιάζουν κάθε ηθική και πολιτική αξία.
Η ηθική απαξίωση της πολιτικής είναι πολύ μεγάλη. Τα πράγματα έχουν φθάσει στο μη παρέκει. Ίσως οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι να μην συνειδητοποιούν την ζημιά που επιφέρουν στον τόπο με την συμπεριφορά τους. Αλλά είναι τεράστια. Οι πολίτες θεωρούν – και εύλογα – ότι «όλοι ίδιοι είναι» και ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία κοινωνία. Να χάσει την εμπιστοσύνη της προς τους ταγούς της και έτσι να χάσει τελικά και την ελπίδα της.

Δυστυχώς, απευθύνομαι εις ώτα μη ακουόντων, δηλαδή σε πρόσωπα που δεν έχουν διάθεση να λάβουν υπ’ όψη τους τις εθνικές πολιτικά και κοινωνικά σωστές υποδείξεις μου. 

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΨΟΓΑ, ΑΜΕΜΠΤΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ, ΗΡΩΪΚΑ

Επί ένα εικοσαήμερο περίπου πηγαινοερχόμουν στην Ορθοπεδική Κλινική του Νοσοκομείου Καστοριάς, για το πρόβλημα της δεξιάς κνήμης του ποδιού μου. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα, επιβεβαίωσα με προσωπικές μου παρατηρήσεις τα ακόλουθα:

Παρά το γεγονός ότι λειτουργεί υποβαθμισμένα, με μείωση δηλαδή όλου του προσωπικού, όπως επιστημονικού, νοσηλευτικού, βοηθητικού, υπηρετικού και λοιπού, παρά τη δυσλειτουργία του κρατικού μηχανισμού – όχι της διοίκησής του –, παρά τις δύσκολες καταστάσεις, όπως οικονομικές, ελλείψεις προσωπικού και άλλες, το Νοσοκομείο Καστοριάς παρέχει κανονικά όλες τις προβλεπόμενες υπηρεσίες αψεγάδιαστα, με συνέπεια στην εκτέλεση των καθηκόντων του, αποτελεσματικά και θετικά, με πνεύμα και δείγματα υψηλού ηρωισμού, και ιδία το επιστημονικό – ιατρικό προσωπικό να εργάζεται αδιάκοπα, εξαντλητικά, υπερωριακά μέχρι σημείου αυτοθυσίας χωρίς κανονικό ωράριο εργασίας και χωρίς υπερωριακή αμοιβή, εκτός φυσικά των εφημεριών. Γενικά, όλο το προσωπικό του Νοσοκομείου Καστοριάς ανταποκρίνεται επιτυχώς στις υποχρεώσεις του και στον ευγενή σκοπό που υπηρετεί, υπό την ηγεσία και την εμπνευσμένη καθοδήγηση του κ. Γεωργίου Ορφανού και για τους λόγους αυτούς είναι άξιο θερμών και ειλικρινών συγχαρητηρίων. 

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Οι δημότες του Δήμου Καστοριάς κλήθηκαν στις 18 Μαΐου να ψηφίσουν τους επόμενους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους για την πρόοδο του Δήμου και καλυτέρευση της ζωής των δημοτών με βάση όχι πολιτικά κριτήρια, αλλά αξιοκρατικά και άλλα. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε ότι οι Καστοριανοί είναι πολιτικά και κοινωνικά ανώριμοι και δεν ψήφισαν για την πόλη τούς καλούς και ικανούς μάνατζερ, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Η εποχή μας απαιτεί πρόσωπα ικανά, με εμπειρίες ζωής και αγοράς μακριά από κομματικές παρωπίδες και ιδεοληψίες. Και ευτυχώς και στον συνδυασμό του κ. Ανέστη Αγγελή υπάρχουν κάποια πρόσωπα, όπως – ενδεικτικά τους αναφέρω –, ο Λεωνίδας Παπαδημητρίου, ο Σωκράτης Λιάνος, ο Γιώργος Παπαδόπουλος.

Εύχομαι στον νέο Δήμαρχο Καστοριάς επιτυχία στο έργο του και να φανεί αντάξιος των προσδοκιών όλων των δημοτών του.  

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

Πολλοί γνωστοί και φίλοι με ρωτούν να προσδιορίσω τα πολιτικά και κοινωνικά αίτια των μεγάλων ποσοστών που έλαβαν στις πρόσφατες Ευρωεκλογές η «ΕΛΙΑ» και το «ΠΟΤΑΜΙ». Ευχαρίστως ανταποκρίνομαι στην πρόκληση και δίδω την απάντηση.

Ε  Π  Ι  Γ  Ρ  Α  Μ  Μ  Α  Τ  Ι  Κ  Α
Α΄  «Ε Λ Ι Α»
ΠΟΣΟΣΤΟ   8%

Η «ΕΛΙΑ» – διάβαζε Πα.Σο.Κ. –, συμμετέχει στην σημερινή κυβέρνηση με Αντιπρόεδρο τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και άλλα στελέχη σε υπουργικούς θώκους και άλλα υψηλά αξιώματα. Ως εκ τούτου μετέχει στη νομή της εξουσίας, την νέμεται, απολαμβάνει τα ωφελήματα (ηθικά και υλικά), την χρησιμοποιεί προς όφελός της και ελέγχει κρατικούς μηχανισμούς και τομείς. Στελέχη της «ΕΛΙΑΣ» (Πα.Σο.Κ.), έχουν αναλάβει ως Διοικητές πολλών Νοσοκομείων της χώρας, είναι Προϊστάμενοι Δ.Ο.Υ. (Εφοριών), και ελέγχουν μεγάλο μέρος των τριών βαθμίδων της Δημόσιας Εκπαίδευσης.  
Όλος αυτός ο κομματικός μηχανισμός, όλο το κομματικό, πολιτικό, κομματοκρατικό διοικητικό σύστημα και όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα που νέμονται και ασκούν την οιανδήποτε εξουσία, δούλεψαν ενεργητικά και με μεγάλο ζήλο υπέρ της «ΕΛΙΑΣ». Επομένως, το 8% που πήρε η «ΕΛΙΑ» στις πρόσφατες Ευρωεκλογές δεν πρέπει να προκαλεί καμιά απολύτως έκπληξη.

Β΄ΤΟ «ΠΟΤΑΜΙ» ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΠΟΣΟΣΤΟ   6,6 %

Για όσους έχουν βαθιά γνώση των πολιτικών, κοινωνικών και άλλων θεμάτων της χώρας και όλων των δραστηριοτήτων και διαδραματιζομένων στην πολύπαθη και χειμαζόμενη αυτή χώρα και με τα διαπλεκόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν αποτέλεσε ξάφνιασμα η κάθοδος του Σταύρου Θεοδωράκη στην πολιτική κονίστρα της χώρας. Η ίδρυση του «ΠΟΤΑΜΙΟΥ» δεν προήλθε από το τίποτα, από παρθενογένεση. Έγινε για να ανακόψει την άνοδο του Συ.Ριζ.Α. και ως παρεμβολή μεταξύ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και Μ.Μ.Ε. Είναι γνωστό ό,τι κάποτε τα μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα – π.χ. συγκρότημα Λαμπράκη –, ανέβαζε και έριχνε κυβερνήσεις.
Σήμερα, εκτός από την καθοριστική διαμόρφωση της Κοινής Γνώμης, αποφάσισαν να διαδραματίσουν και σημαντικό ρόλο και στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της Ελλάδος. Ο Θεοδωράκης ήταν και είναι παιδί του συστήματος, παιδί των Μίντια και μάλιστα του Mega Channel. Οι βαρόνοι των Τηλεοπτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μπήκαν πλέον επιθετικά στο πολιτικό παιχνίδι και προώθησαν σε επίκαιρες θέσεις της πολιτικής πολλούς δημοσιογράφους και στην Ευρωβουλή τους Μανώλη Καψή, την Μαρία Σπυράκη.

Αυτά είναι τα αίτια της «δυναμικής» του Σταύρου Θεοδωράκη.  

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΑΦΗΣΕΙΣ

Όπου στα κείμενά μου γίνεται χρήση των όρων ή των λέξεων ΔΕΞΙΟΣ, ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ και των παραγώγων αυτών των όρων ή των λέξεων, διευκρινίζω ότι η σημασιολογική πλευρά αυτών των όρων και λέξεων, σήμερα έχασε τελείως το νόημά τους, διαφοροποιήθηκε η σημασία τους και έτσι οι πιο πάνω όροι κατέστησαν όροι χωρίς σπουδαιότητα, χωρίς βαρύτητα, χωρίς πραγματική σημασία.

ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

Είναι το σύνολον των παρανόμων ατόμων, ομάδων και δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται εκτός των θεσμών, παράλληλα προς το κράτος, (συνήθως με την ανοχή ή στήριξή του) και δρουν ενάντια στα δημοκρατικά και προοδευτικά κόμματα και την κοινωνία ή τμήματα αυτής. Το παρακράτος αναπτύχθηκε επί Πάγκαλου και Κονδύλη       (1924-1928) και έδρασε μετά τον εμφύλιο καταλυτικά, συνωμοτικά, σατραπικά και εγκληματικά κατά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, της Αριστεράς, του Κ.Κ.Ε. και γενικά εναντίον των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της Ελλάδος. Το παρακράτος φέρει μεγάλη ευθύνη για πολλά τραγικά για την χώρα μας γεγονότα και συμβάντα. Το παρακράτος, εκτός των άλλων ευθύνεται και για τη δολοφονία πολιτικών ηγετών, Ζεύγου, Λαμπράκη και άλλων και πολλών άλλων αγωνιστών της ΕΑΜικής Αριστεράς. Κάθε παράνομη ενέργεια ή δράση που εκπορεύεται από παράνομα και μη θεσμοθετημένα κέντρα εξουσίας.

Η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Σήμερα υποθετικά και θεωρητικά η διακυβέρνηση της χώρας, η άσκηση της εξουσίας είναι στα χέρια του πρωθυπουργού, των υπουργών και στηρίζεται στη Βουλή που προέρχεται από την λαϊκή ψήφο. Στην ουσία όμως, στην πραγματικότητα η εξουσία ανήκει σε άλλα κέντρα, στα στεγανά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με εκτελεστικό όργανο την ΤΡΟΪΚΑ. Δυστυχώς για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αυτή είναι η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Στο εξωτερικό έχουν τρομάξει με το επίπεδο των πολιτικών μας, την έκταση της διάλυσης του κράτους και της διαφθοράς, αλλά και το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου στη χώρα μας.
Από την άλλη, το πολιτικοκομματικό σύστημα έχει καταφέρει να χάσει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης. «Με ποιους θέλετε να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις, με αυτούς που μας έφεραν εδώ;», είναι το μονότονο σχόλιο οργισμένων φίλων που κινούνται στα όρια της απελπισίας.
Αλέξης Παπαχελάς
«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 7-8/01/2012



ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Σ Τ Ι Κ Ο

Οι νεώτεροι Έλληνες πρέπει, έχουν ηθικό και ιστορικό χρέος να γνωρίζουν ότι μετά τη λήξη του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, ο βασιλιάς και οι Αμερικανοί (πρεσβεία, στρατιωτική αποστολή, CIA) ήταν οι αποφασιστικότεροι ρυθμιστές της ελληνικής δημόσιας ζωής. Η υπερτροφική εξουσία του εκάστοτε βασιλιά είχε αποκτηθεί υπεράνω και εναντίον του ισχύοντος Συντάγματος, κυρίως δια του ανεξέλεγκτου ελέγχου που σιωπηρά του είχε αναγνωρισθεί στην εξωτερική πολιτική και στις ένοπλες δυνάμεις. Οι δύο αυτοί βασικοί τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας ήσαν ανέκαθεν ένα είδος απαραβίαστων βασιλικών στεγανών. Ο οποιοσδήποτε βέβηλος αποτολμούσε να παραβιάσει αυτά τα στεγανά όχι μόνον τον έτρωγε η μαρμάγκα, αλλά στιγματιζόταν σαν εχθρός της πατρίδος και περνούσε στο «πυρ το εξώτερον».
Η αμερικανική κηδεμονία στην Ελλάδα αρχίζει από το 1947 με το δόγμα Τρούμαν. Προηγούμενος κηδεμόνας ήταν η Μ. Βρετανία, επίσημα αναγνωρισμένη με τις συμφωνίες της Γιάλτας (Ρούσβελτ, Τσώρτσιλ, Στάλιν) που καθόρισαν με ζώνες επιρροής τη μεταπολεμική μοίρα των λαών, νικητών και ηττημένων. Το 1947 η Αγγλία μεταβίβασε την κηδεμονία επί της Ελλάδος στις Η.Π.Α., χωρίς φυσικά να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός.

Σήμερα η Αμερικανική κηδεμονία και επιρροή στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες συνεχίζεται, αλλά υπό άλλην μορφή και ιδιαίτερους τρόπους. 

ΤΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ


Α
πό τριακονταπενταετίας και πλέον η πολιτική στην χώρα μας έχει τελικά εκπέσει σε προσωπική συναλλαγή, όπου ο μεν πολιτικός βλέπει την εξουσία ως αυτοσκοπό για την κάλυψη ποικίλων μειονεξιών του, ο δε πολίτης ως μέσο για την πρόσκαιρη ή μη τακτοποίησή του. Συνεπώς, το πελατειακό κράτος αποπολιτικοποιεί την πολιτική κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται και από τον κυνικό και λαϊκίστικο τρόπο συμπεριφοράς των κομμάτων της μείζονος  Αντιπολίτευσης.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της οδυνηρής πραγματικότητας – η οποία κατά κόρον συσκοτίζεται από ραδιοτηλεοπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης – η χώρα μας πάσχει, υπό όρους πολιτικής επιστήμης, από μία σοβαρή ασθένεια που ονομάζεται θεσμική αναποτελεσματικότητα. Αυτό το πλέγμα της θεσμικής αναποτελεσματικότητας είναι το θεμέλιο της οπισθοδρόμησης ή ακόμα και της κατάρρευσης χωρών και αυτοκρατοριών. Η θεσμική αναποτελεσματικότητα είναι τόσο υψηλή, όσο ευρεία είναι σε μια χώρα η φαυλοκρατία – διότι, ατελείς φορείς επιζούν μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, υπάρχουν στον κόσμο μας χώρες και κοινωνίες οι οποίες, παρά τις οποιεσδήποτε κρίσεις – ηθικές, πολιτικές, οικονομικές – εξακολουθούν να αδιαφορούν, να αδρανούν και άρα να μηδενίζουν την προοπτική μεταρρυθμίσεων.

Στην Ελλάδα κυβερνήσεις, Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού, άλλοι θεσμικοί φορείς, κοινωνίες και άτομα που λαμβάνουν αποφάσεις είναι… τυφλά. Δεν βλέπουν τις αλλαγές που συμβαίνουν ολόγυρά τους. Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το περιβάλλον η ελληνική κοινωνία υπερχρεωμένη, αντιπαραγωγική, γραφειοκρατική, διεφθαρμένη και πέρα για πέρα αποπροσανατολισμένη, έχει χάσει τον βηματισμό της, και οδηγήθηκε στο σημερινό γενικό χάος.

ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΟΙ – ΨΕΥΤΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΑΙ – ΨΕΥΤΟΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ

Η συνομοταξία των πιο πάνω προσώπων είναι οι λαθρέμποροι και κερδοσκόποι των ιδεών και σκέψεων του Μάρξ και όλων των θεωρητικών του Σοσιαλισμού. Είναι τα πρόσωπα , που χάριν της εξουσίας εμπορευματοποίησαν τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά, τα πολιτικά και κοινωνικά αγαθά, σε αντικείμενα εμπορικής και πολιτικής συναλλαγής.
Είναι οι κατ΄ επίφασιν Σοσιαλιστικοί, Δημοκρατικοί και προοδευτικοί κύκλοι με Δημοκρατική προοδευτική λεοντή, αλλά αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό είναι.
Είναι τα πρόσωπα που με την κατάλληλη αναγνώριση και αναγνωρισιμότητα και συστηματική προπαγάνδα, ιδία μετά το 1981, θεωρήθηκαν από τον Ελληνικό λαό  «ακραιφνείς Δημοκράται», με ένα έντονο Σοσιαλιστικό υπόβαθρο, ενώ πρόκειται για πολιτικούς τυχοδιώκτες που επιζητούν την απόκτηση αξιωμάτων, Υπουργικών θώκων, Διοικήσεις Τραπεζών και ΔΕΚΟ, και συμμετοχή στη νομή της εξουσίας.
            Τα εν λόγω πρόσωπα, είναι οι κατ’ εξοχήν αρνηταί της καθολικής ισχύος των ηθικών αξιών και κανόνων της κοινωνίας. Άνθρωποι χωρίς ιδανικά φορώντας απλά τη λεοντή του «Σοσιαλιστή», του «Δημοκράτη», του «Προοδευτικού» κλπ, θεωρήθηκαν ατυχώς από μια μερίδα της Ελληνικής Κοινωνίας, σαν οι Ηρακλείς του Σοσιαλισμού, και του προοδευτικού κινήματος, ενώ στην ουσία είναι μια προνομιούχα πολιτική και κοινωνική ομάδα μέσα στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύνολο, οι δραστηριότητες της οποίας εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. (Είναι η νέα άπληστη Νομενκλατούρα). Η ομάδα αυτή καπηλεύτηκε και καπηλεύεται μια ιδεολογία, ένα ιδανικό, κάποιες αξίες και αρχές για προσωπικούς και ιδιοτελείς σκοπούς για να λυμαίνεται την εξουσία και το Δημόσιο Χρήμα. Είναι – κατ’ εμέ – οι λαθρέμποροι και κερδοσκόποι των υψηλών ανθρωπίνων ιδανικών: της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης, της Ισότητος, της Δικαιοσύνης, του Ανθρωπισμού, της Προόδου.
            Άνθρωποι κάποτε με αριστερές περγαμηνές, με διακρίσεις σε πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, άνθρωποι που φυλακίστηκαν και διώχθηκαν, έγιναν τα «Δεκανίκια», και τα φερέφωνα του ΠΑΣΟΚ, όπως  η Δαμανάκη, ο Ανδρουλάκης, ο Κουναλάκης, ο Μπίστης, ο Βούγιας και πολλοί άλλοι επώνυμοι επέλεξαν τον τρόπο του αυτοεξευτελισμού των, χάριν της ιδιοτέλειας. Στο πάθος για εξουσία, στην απληστία για βουλευτιλίκι και κυβερνητικές θέσεις και αξιώματα, στον καιροσκοπισμό και στις φιλοδοξίες τους που δεν έχουν όρια, η «κουμμουνίστρια» Μαρία Δαμανάκη χαράμισε και πούλησε το Σύμβολο του Πολυτεχνείου, τον αγώνα των φοιτητών κατά της χούντας, το «εδώ Πολυτεχνείο», τον οποίο φρόντισε αμέσως μετά να εξαργυρώσει με πολιτικά αξιώματα.  Η γυναίκα αυτή με το αντιπαθητικό και απωθητικό χαμόγελο, χάριν  της εξουσίας, άλλαξε σαν τα φουστάνια κόμματα και ιδεολογίες. Παλαιότερα συνεργάστηκε και με την άλλη άκρη τη «Δεξιά», και τώρα γλείφει αυτούς που κάποτε κατηγορούσε για διαπλοκή και διαφθορά, γνωρίζοντας ότι μόνο με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να επιβιώσει πολιτικά. Έγινε η απολογήτρια της διαφθοράς, της διαπλοκής και όλων των παρανομιών του Πασοκικού κατεστημένου. Την είδαμε στα κανάλια! Κατάντια, ηθικός και πολιτικός ξεπεσμός. Διακατέχομαι από αισθήματα αηδίας. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους προαναφερομένους.