Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Η ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

Χρόνια τώρα ακούμε δηλώσεις των αρμόδιων Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών για την αιμορραγία που υφίσταται η Εθνική μας οικονομία από την γάγγραινα της επεκτεινόμενης φοροδιαφυγής και τη λήψη κατάλληλων και δραστικών μέτρων για την οριστική εξάλειψή της. Είναι μία μονότονη και ανούσια επανάληψη.
Εξ’ αυτών αβίαστα συνάγεται ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν απόλυτη επίγνωση και συνείδηση της κατάστασης, ή είναι τελείως άσχετοι με το αντικείμενο και την πραγματικότητα, ή υποδύονται θεατρικούς ρόλους ή τέλος μας κοροϊδεύουν.
Με δεδομένη τη διαφθορά των εφοριακών υπαλλήλων, η οποία δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να αμφισβητηθεί και με τα ισχύοντα σήμερα, την πρακτική που ακολουθείται, με το σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των κατά τόπους Διευθύνσεων Οικονομικών Υπηρεσιών (Δ.Ο.Υ.) και των αρμοδίων ελεγκτικών οργάνων των Δ.Ο.Υ., η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι εκ των πραγμάτων γεγονός ακατόρθωτο για τους εξής κυρίως βάσιμους και ουσιαστικούς λόγους.
Πρώτον: Η εντοπιότητα των υπαλλήλων, δηλαδή η σύνδεση του αρμοδίου ελεγκτικού οργάνου με τον τόπο καταγωγής του. Η εντοπιότητα πάντοτε επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα.
Δεύτερον: Η πολιτική εμπλοκή, δηλαδή η ανάμειξη των υπαλλήλων της Δ.Ο.Υ. με θέματα που έχουν σχέση με τα κοινά του Νομού που υπηρετούν. Όταν ο υπάλληλος της τοπικής Δ.Ο.Υ. ασκεί παράλληλα με τα δημοσιοϋπαλληλικά του καθήκοντα και τα καθήκοντα του Αντινομάρχη, Αντιδημάρχου, Νομαρχιακού και Δημοτικού Συμβούλου είναι νομοτελειακά αδύνατον να παταχθεί η φοροδιαφυγή.
Τρίτον: Οι πελατειακές σχέσεις: Με την ανάμειξη του υπαλλήλου στην πολιτική, αυτόματα αναπτύσσονται οι πελατειακές σχέσεις μεταξύ του υπαλλήλου και των ψηφοφόρων με αντάλλαγμα της ψήφου την ικανοποίηση αθέμιτων αιτημάτων των ψηφοφόρων.
Τέταρτον: Η άσκηση επαγγέλματος συγγενικών προσώπων.
Στις κοινωνίες των επαρχιακών πόλεων, σύζυγοι, αδελφοί, συγγενείς και φίλοι του ελεγκτικού υπαλλήλου ασκούν επιχειρηματικές δραστηριότητες. Είναι ποτέ δυνατόν, με τη σημερινή κρίση των ηθικών αξιών και των υπαλλήλων που χαρακτηρίζονται από ελαστική συνείδηση να παταχθεί η φοροδιαφυγή;
Είναι ανωφελές να παραθέσω και άλλα ισχυρά επιχειρήματα προς ισχυροποίηση των απόψεών μου περί της κοροϊδίας και της υποτίμησης της νοημοσύνης μας από τα οικονομικά επιτελεία των Κυβερνήσεων.
Απόλυτα συναφές με το θέμα της φοροδιαφυγής, είναι και η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, αφού αυτό συνδέεται κατά τρόπο άμεσο. Χιλιάδες είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δήλωσαν για το 2007 εισόδημα κάτω των δέκα χιλιάδων ευρώ!
Όλοι οι παροικούντες στις πόλεις και κωμοπόλεις της Ελλάδος γνωρίζουν με βάση την προσωπική τους αντίληψη ότι η νέα προνομιούχος οικονομική τάξη στην περιφέρεια, η νέα τάξη των πλουσίων είναι οι μεγαλέμποροι που διακινούν μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων διαθέτοντας μεγάλα κεφάλαια, οι μεγαλοδικηγόροι, πολλοί γιατροί όλων των ειδικοτήτων, αρκετοί φαρμακοποιοί και συμβολαιογράφοι, εργολάβοι και εργολήπτες δημοσίων και ιδιωτικών έργων, πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες, ιδιοκτήτες καταστημάτων πώλησης οικοδομικών υλικών, πολλοί ιδιοκτήτες λεωφορείων και φορτηγών αυτοκινήτων, οι ιδιοκτήτες μηχανημάτων εκτέλεσης έργων εκσκαφής, εξόρυξης και μεταφοράς χωμάτων, πρατηριούχοι υγρών καυσίμων, πωλητές παντός είδους Ι.Χ. αυτοκινήτων, πολλοί ιδιοκτήτες ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. και δεκάδες άλλα σαΐνια που διακρίνονται για την ικανότητά τους να αποκρύπτουν τα εισοδήματά τους και να αθετούν τις νόμιμες φορολογικές τους έναντι του κράτους υποχρεώσεις, που συνίστανται στην απόκρυψη της φορολογητέας ύλης ή στην πιαραποίησή της με διάφορα τεχνάσματα (π.χ. πλαστά τιμολόγια, παροχή υπηρεσιών χωρίς αποδείξεις κλπ).
Όλους αυτούς, που δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα εάν υπάρχει η θέληση μπορεί να τους πιάσει η αρπάγη της Εφορίας με το «πόθεν έσχες», την φορολογική διάταξη που προβλέπει την ακριβή δήλωση του τρόπου με τον οποίον έχουν αποκτηθεί τα χρήματα για αγορές κινητής και ακίνητης περιουσίας. Στην Ελλάδα όμως των μεγάλων λόγων, που ποτέ δεν τηρούνται και ποτέ δεν εφαρμόζονται οι νόμοι και όταν εφαρμόζονται, εφαρμόζονται επιλεκτικά και πάντοτε σε βάρος του αδύνατου και ανυπεράσπιστου Έλληνα πολίτη. 

                                       


Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Α΄ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΗ [1]


«Οτιδήποτε μεγάλο γίνεται μέσα
στον κόσμο, γίνεται στη φωνή
του καθήκοντος, οτιδήποτε
άθλιο γίνεται, γίνεται στο όνομα
του συμφέροντος»
                        ΛΑΚΟΡΝΤΑΪΡ


Η ιστορία που δεν αποδίδει τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι» και τα «του Θεού τω Θεώ», δεν είναι ιστορία, αλλά εμπαθής και ιδιοτελής υπηρέτρια του ψεύδους. Ιστορία είναι η αδέκαστη και αδυσώπητα αδέκαστη προσπάθεια να βρεθεί και να αναδειχθεί η αλήθεια. Η οποιαδήποτε αλήθεια. Ας πικραίνει φίλους, ας συντρίβει σκοπιμότητες. Καμιά σκοπιμότητα δεν υπάρχει πιο πάνω από την αλήθεια. Όσοι φοβούνται την αλήθεια είναι εχθροί της προόδου και του λαού. Οι λαοί, οι χώρες, η ανθρωπότητα δεν χτίζουν το μέλλον τους με το σκοτάδι του ψεύδους, αλλά το χτίζουν με το φως της αλήθειας, σκληρό, αλλά γι’ αυτό τον λόγο και στέρεο.

Β΄  ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ
Χρέος των ιστορικών είναι η αναζήτηση της αλήθειας και μόνον. Μπορεί ο ιστορικός να δίνει στα γεγονότα τη δική του ερμηνεία, δεν έχει όμως το δικαίωμα είτε να τα αλλάζει είτε να τα αγνοεί.
Επίσης χρέος των ιστορικών είναι να υπερασπίζονται την ιστορική αλήθεια, να αποκαλύπτουν στους λαούς της οικουμένης τους διεφθαρμένους και φαύλους της εξουσίας, να καταγγέλλουν τις διαστρεβλώσεις της ιστορίας που αναφέρονται σε άτομα και γεγονότα. Ειδικά, όσοι από εμάς τους Έλληνες ιστορικούς και διανοούμενους, είμαστε αντικειμενικοί, αμερόληπτοι, αδέκαστοι και ανιδιοτελείς, έχουμε ηθικό και επιτακτικό ιστορικό καθήκον να γκρεμίσουμε τα «είδωλα» των διεφθαρμένων στρατοκρατών και πολιτικών των δύο τελευταίων αιώνων, όλων των νεκροθαφτών των Εθνικών μας Δικαίων που υμνολογούνται και εξευγενίζονται, αντί να συγκεντρώνουν την απέχθεια, την οργή και την καταφρόνηση του λαού για τις επιζήμιες πράξεις τους σε βάρος της Ελλάδας και του Ελληνισμού.


Γ΄ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Δύο πόλοι υπάρχουν σ’ ό,τι γενικά ονομάζουμε ΙΣΤΟΡΙΑ. Στον ένα βρίσκονται εκείνοι που τη δημιουργούν και στον άλλον εκείνοι που την γράφουν. Αναμφισβήτητα ο ρόλος των τελευταίων είναι πολύ πιο εύκολος. Κρίνοντας ένα συντελεσμένο γεγονός, δεν έχουν ανάγκη καμιάς μαντικής ικανότητας. Η διαίσθηση, που τόσες φορές μας απατά, ενώ στους πρώτους είναι απαραίτητη, στους δεύτερους είναι ολότελα αχρείαστη. Ο αστάθμητος παράγων, που ανατρέπει συχνά τις προβλέψεις των πρώτων, αφήνει ανεπηρέαστους τους δεύτερους, που μόνο τον επισημαίνουν.
Έπειτα, ο ιστορικός συγγραφέας γνωρίζει για ένα γεγονός πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα ήξερε εκείνος που δρούσε. Αυτός προσπαθούσε να μάθει, με την κατασκοπεία κι όποιον άλλον τρόπο, μερικά από τ’ απόρρητα εχθρών και φίλων. Για τον συγγραφέα όμως, τα μυστικά αυτά, κατά το μέγιστο μέρος, είναι γνωστά, αφού τα σχετικά αρχεία είτε έχουν πια δημοσιευθεί είτε είναι προσιτά για μελέτη.
Όταν λοιπόν ο ιστορικός συγγραφέας διαπιστώνει ένα καταστροφικό και μοιραίο για μια χώρα και τον λαό της λάθος[2], να το στιγματίσει κάποιου από εκείνους που δημιουργούν την ιστορία, το κάνει και οφείλει να το καταστήσει γνωστό στην Κοινή Γνώμη και να το καυτηριάσει, να το στιγματίσει, γιατί διαφορετικά η αποστολή του δεν θα είχε νόημα.
Το θέμα λοιπόν μπορούμε να το εξετάσουμε με τον ακόλουθο τρόπο:
Για μας, είναι ή όχι εγκληματικό λάθος που ο Βενιζέλος υποκίνησε κι επέτυχε την υπερπόντια αυτή εκστρατεία στη Μικρασία;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, για κάθε αντικειμενικό, αμερόληπτο και έντιμο ιστορικό, απ’ αυτήν εδώ: Ναι, ήταν λάθος και μάλιστα καταστρεπτικό, ανεπανόρθωτο, ολέθριο και μοιραίο για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου.  

Δ΄ ΤΑ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Έτσι, η παρούσα πνευματική μου ενασχόληση με αντικείμενο τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το συγκεκριμένο ιστορικό – πολιτικό θέμα, εξετάζει το σύνολο των τότε αξιομνημόνευτων γεγονότων από μια άλλη οπτική γωνία, από μία νέα θεώρηση και όχι με μυθεύματα και μυθοποιήσεις.
Κάνω γνωστό στους αναγνώστες του παρόντος βιβλίου, χωρίς να «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», ότι η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές ή από τις κυρίαρχες τάξεις, που «τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε ξυμφέροντα δίκαια», όπως διδάσκει ο Θουκυδίδης. Βρίθει από μυθεύματα, σκόπιμη διαστρέβλωση και εσκεμμένη αλλοίωση των γεγονότων η Ελληνική ιστορία. Όχι γιατί οι ιστορικοί είναι ψευδολόγοι ή παραχαράκτες αλλά επειδή η αλήθεια είναι συνήθως θαμμένη κάτω από επιχωματώσεις αιώνων. Επικίνδυνη, άλλωστε, η ιστορική αλήθεια. Αποκρύπτεται επιμελώς πίσω από πολιτικές ιδιοτέλειες και ιδεολογικά προσωπεία. Και συχνά, με την μυστική, ερήμην των λαών, διπλωματία χάνονται τα ίχνη της στα χρονοντούλαπα και τις επτασφράγιστες καταπακτές. Καταχωνιάζονται, εξαφανίζονται ή παραποιούνται τεκμήρια για να καλυφθούν ανομίες, προδοσίες και ατιμωτικές συναλλαγές κρατών και αξιωματούχων. Οι Νεοέλληνες τρέφονται με ψεύδη από γενιά σε γενιά.
Ψεύδη εθνικά και παιδαγωγικά, ψεύδη ιδεολογικά και παρηγορητικά.
Ψεύδη που ταυτίζονται με συμφέροντα της άρχουσας ομάδας και των ξένων προστατών ή συνενόχων της, ψεύδη που βαυκαλίζουν τις επιθυμίες, τις αθεμελίωτες βεβαιότητες και τις κενοδοξίες του λαού.
Ψεύδη πασίγνωστα και κατάφωρα, ψεύδη επίχρυσα και ψιμυθιωμένα.
Ψεύδη που ευδοκιμούν στους χερσότοπους της πλάνης και της άγνοιας, ψεύδη αυτοφυή και ψεύδη εισαγόμενα, ψεύδη προαιώνια και διαστρεβλώσεις χθεσινών νωπών γεγονότων.
Ψεύδη που βαφτίζονται επιχειρήματα, ψεύδη που γίνονται συνθήματα – «λόγια παχειά» κι’ «ασκιά μ’ αγέρα», «κούφια καρύδια» και «λιθάρια στον τουρβά», όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης.
Ψεύδη ατιμώρητα, ψεύδη επιβραβευμένα με ανδριάντες, ονομασίες οδών, τιμές και διακρίσεις. Για «μεγάλους άνδρες», για «φιλέλληνες», «συμμάχους» και «ευεργέτες». Ποιοί οι μεγάλοι άνδρες, οι φιλέλληνες, οι σύμμαχοι, οι ευεργέτες; Πού η αλήθεια, πού η απάτη; Εδώ τα εξωραϊστικά μυθεύματα και οι αγιογραφίες των ισχυρών της εξουσίας, εκεί τα μεγαλυνάρια για τους εχθρούς του ελληνισμού και τους φαύλους.
Ο υποφαινόμενος, όταν παρουσιάζει, αναλύει ή πραγματεύεται ιστορικά θέματα, πάντα επιχειρεί μία ανίχνευση στον σκοτεινό δρυμό της Ελληνικής ιστορίας. Από τον Όμηρο μέχρι και σήμερα. Ψάχνει με επίμονο τρόπο να βρει την αλήθεια και μόνον την αλήθεια. Για την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας που δύσκολα διαπερνά το φράγμα των ιερών και ανίερων μύθων. Το ψεύδος, έγραψε ο Μάξιμ Γκόργκυ, είναι η θρησκεία των σκλάβων και των αφεντικών, η αλήθεια, ο Θεός των ελεύθερων ανθρώπων.
Σήμερα οι ιστορικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ασχολούνται στα έργα τους με την κακοήθη διαφήμιση της εξουσίας και των «Μεγάλων Ανδρών». Πρόκειται δηλαδή για μια ιστορία τελείως ανεδαφική, στρεβλή και αρνητική.
Κατά τον Νίτσε η πορεία του κόσμου κρίνεται από την προσωπικότητα των «Μεγάλων Ανδρών». Οι λαοί είναι «μέσα της ιστορίας» που χειραγωγούνται από τον «υπεράνθρωπο»! Και αυτός ο «Μέγας» πρέπει να είναι «παντοδύναμος, σκληρός και εύθυμος»!...
Ο Γάλλος φιλόσοφος και πολιτικός Joseph de Maistrei έγραφε στις αρχές του περασμένου αιώνα: «Η ιστορία των τελευταίων 300 ετών είναι μια συνωμοσία κατά της αλήθειας. Και ο Montesquieu στον ΙΗ΄ αιώνα: «Στις απολυταρχίες οι ιστορικοί προδίδουν την αλήθεια επειδή δεν είναι ελεύθεροι να την καταγράψουν. Στα φιλελεύθερα κράτη προδίδουν την αλήθεια εξ αιτίας της δικής τους ελευθερίας – εννοεί την ανευθυνότητα και την εξάρτησή τους. Καθένας γίνεται σκλάβος της φατρίας του».
Είναι πασίγνωστο πως αναδεικνύονται σήμερα οι περισσότεροι από τους κορυφαίους της εξουσίας. Με την προπαγάνδα, τους πράκτορες, τα χαλκεία, τη διαφήμιση, το ψεύδος και την απάτη.
Η αναρρίχηση των πολιτικών στην εξουσία, η φήμη και η «καταξίωση», οφείλονται, σχεδόν πάντοτε, στη συναλλαγή και όλα τα παρεπόμενα της διαφθοράς. Με την αρετή αποκλειστικά και το ήθος δεν αναδεικνύεται «μέγας» κανένας πολιτικός.
Από γενιά σε γενιά κληρονομούνται τερατώδη ψεύδη και κραυγαλέες πλαστογραφίες. «Το έθνος πρέπει να μάθη να θεωρή εθνικόν ό,τι είναι αληθές», έγραφε ο Σολωμός. Επί 18, ωστόσο, δεκαετίες δοξολογούνται ξενοχειροτονημένοι μονάρχες και διεφθαρμένοι πολιτικοί, νεκροθάφτες των εθνικών δικαίων, δυνάστες, δόλιοι και άρπαγες, που εξευτέλισαν την Ελλάδα, που κράτησαν το έθνος σε κατάσταση υποτέλειας και τους πολίτες δεσμώτες. Εθνικόν κατάντησε να θεωρείται μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας τάξης, μιας εκφυλισμένης κομματικής φατρίας ή ομάδων οικονομικών μεγιστάνων. Για την κραταίωση αυτών των προνομίων επιστρατεύονται, όπως και στο απώτερο παρελθόν, διανοούμενοι πρόθυμοι για παρερμηνείες γεγονότων και ωραιοποιήσεις πολιτικών που διαφημίζονται ως πρότυπα και ινδάλματα.
ΕΙΝΑΙ τραγικό που η ιστορική απάτη, τελευταία προσέλαβε διαστάσεις χιονοστιβάδας, προκαλώντας ολέθριες επιπτώσεις σε βάρος της ιστορικής αντικειμενικότητας και αλήθειας.
Οι κρατούντες, με την ελεγχόμενη παιδεία, παραδίδουν από γενιά σε γενιά μύθους που έπρεπε να προκαλούν αποτροπιασμό.
Όταν η Κοινή Γνώμη, εμποτισμένη από την προπαγάνδα και την οργανωμένη ψευδολογία, σφυροκοπείται με το όνομα ενός διεφθαρμένου πολιτικού, η εντύπωση που συχνά γίνεται θαυμασμός, διαιωνίζεται. Εντάσσεται μάλιστα στα κατάστιχα της ιστορίας ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Πασίγνωστοι οι εξαχρειωμένοι, ακόμα και εθνοκτόνοι παράγοντες του δημόσιου βίου των τελευταίων δύο αιώνων που ηρωοποιούνται και καθαγιάζονται στην ιστοριογραφία με εμπρόθετο ή επιπόλαιο ενστερνισμό της ψευδολογίας! Στις πλατείες ανδριάντες και προτομές, στις οδούς ονόματα «προσωπικοτήτων». Η κριτική διερεύνηση προσκρούει στην καθιερωμένη αντίληψη, η απομυθοποίηση εξοργίζει.

Ε΄ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ «ΕΘΝΑΡΧΩΝ»
Η ιστορία είναι διδαχή, απ’ αυτήν πρέπει να προβληματιζόμαστε και να αποφεύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η ιστορία πρέπει να γράφεται με νηφαλιότητα, αντικειμενικότητα και πλήρη συγκέντρωση των ιστορικών στοιχείων, χωρίς μυθεύματα σκόπιμες διαστρεβλώσεις και εσκεμμένες αλλοιώσεις, γι’ αυτό και απαιτείται η παρέλευση χρόνου.
Η ιστορία που γράφεται με καθυστέρηση, δίνει την πραγματική και δίκαιη διάσταση των ιστορικών γεγονότων. Η ιστορία, για να μας ενώσει στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε και να καταλάβουμε την θέση που μας αξίζει, πρέπει να είναι δίκαιη και σωστή και εμείς οι Έλληνες, να την αντιμετωπίζουμε με περισσότερη κατανόηση, βαθύτερη μελέτη και λιγότερο πολιτικό πάθος. Η αγάπη για την Ιστορία πρέπει να προσλαμβάνει την ιδανική μορφή του πλατωνικού έρωτα.
Οι «Μεγάλοι Άνδρες» και οι «Εθνάρχες», είναι ένας μύθος της ιστορίας, είναι μία συνειδητή απάτη των κρατούντων, απάτη που έχει εδραιωθεί από τις κυρίαρχες κατεστημένες δυνάμεις δια μέσου των αιώνων σε όλα τα Έθνη. Εξολοθρευτές και τύραννοι των λαών, διεφθαρμένοι και υποτελείς πολιτικοί, στρατοκράτες και δικτάτορες όπως π.χ., οι Μέγας Κωνσταντίνος ο νοθευτής ευαγγελικής διδασκαλίας, Μέγας Θεοδόσιος ο κατεδαφιστής των μνημείων του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ο Φρειδερίκος ο Μέγας, ο εξαχρειωμένος και μανιακός Στρατοκράτης της Πρωσίας, η Μεγάλη Αικατερίνη, η Εστεμμένη Πόρνη, ο Μέγας Ναπολέων ο αιμοδιψής δικτάτορας και δολοφόνος της Ευρώπης και δεκάδες άλλοι τύραννοι λαών, βάρβαροι και διεφθαρμένοι, χαρακτηρίστηκαν από πληρωμένους κονδυλοφόρους ως «Μεγάλοι Άνδρες». Μια πράξη ανεπίτρεπτη και άξια στιγματισμού, στρεφομένη κατά του κοινωνικού συνόλου.  









[1] Σ.Σ. Εν γαρ έργον ιστορίας και τέλος το χρήσιμον, όπερ εκ του αληθούς μόνον συνάγεται. «Ένα είναι το έργο της ιστορίας κι ένας ο σκοπός της, το ωφέλιμο που βγαίνει μόνο από την αλήθεια». (ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ: πως δει την ιστορίαν συγγράφειν, 12).
[2] Σ.Σ. Το λάθος είναι χειρότερο του εγκλήματος.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Χρέος των πνευματικών ανθρώπων, μεταξύ πολλών άλλων, είναι να υπερασπίζονται και την ιστορική αλήθεια, να αποκαλύπτουν στους λαούς της υφηλίου την απατηλή ωραιοποίηση των διεφθαρμένων της εξουσίας προσώπων, να καταγγέλλουν όλες τις διαστρεβλώσεις και ψευδολογίες της ιστορίας που αναφέρονται σε πρόσωπα και γεγονότα. Ειδικά, οι Έλληνες διανοούμενοι – αν σήμερα υπάρχουν – οφείλουν να γκρεμίσουν τα επιχρυσωμένα «είδωλα», μοναρχών, δικτατόρων, «δημοκρατικών» πολιτικών αρχηγών και ηγετών που υμνολογούνται και εξευγενίζονται, ενώ πρέπει να συγκεντρώνουν την απέχθεια, την οργή και την καταφρόνηση των λαών.
Σήμερα, οι ιστορικοί, ιδίως οι Έλληνες Βερέμης και Σία, ασχολούνται στα έργα τους με την κακοήθη διαφήμιση της εξουσίας και των πολιτικών αρχηγών που κυβέρνησαν την Ελλάδα και την οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα και στο χάος, ωραιοποιώντας τους και αποφεύγοντας να αναφέρουν τις αρνητικές και καταστροφικές για την χώρα πτυχές τους.
Επομένως, τα ιστορικά αυτά έργα είναι ακατάλληλα και επικίνδυνα για το κοινό. Πρόκειται για «εγκληματική ιστορία». Το χρέος του ιστορικού είναι η απομυθοποίηση, η εξαφάνιση των αχρείων του παρελθόντος και των προκαταλήψεων που προκαλεί η σκόπιμη ψευδολογία και η αποσιώπηση των κακουργιών παραγόντων της εξουσίας.

Για τους πιο πάνω λόγους, κορυφαίοι, αντικειμενικοί και αμερόληπτοι ιστορικοί, όπως ο Νίκος Ψυρούκης, ο Τάσος Βουρνάς, ο Κυριάκος Σιμόπουλος, ο Πάνος Κρίκης και άλλοι, είναι απορριπτέοι και κομμένοι από τα Μ.Μ.Ε. και την δημοσιότητα, γιατί με ακριβή τρόπο, χωρίς την πραγματική απόκλιση από την πραγματικότητα και τα πραγματικά, γράφουν ανεπανάληπτη ιστορία.   

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Ηθική, επαγγελματική και νομική υποχρέωση της Δημοσιογραφίας και του Δημοσιογράφου, που πηγάζει από τη συνείδηση, την κοινωνία και τον ηθικό νόμο, είναι πρωτίστως η αντικειμενικότητα, η αμεροληψία, η προάσπιση της εθνικής, πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας και ο καταγγελτικός λόγος για πράξεις, παραλείψεις και γεγονότα της εξουσίας που βλάπτουν την χώρα και το δημόσιο συμφέρον.
Επί πλέον, η έντιμη δημοσιογραφία, αυτή τέλος πάντων που απέμεινε, σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει να απευθύνει εκκλήσεις στους κυβερνώντες, στα κόμματα της Αντιπολίτευσης και τους πολιτικούς όλων των κομμάτων να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της κατάστασης, να αρθούν υπεράνω των αδυναμιών και των συμφερόντων τους, και να εργασθούν για να ορθοποδήσει η Ελλάδα. Σήμερα, οι καιροί ου μενετοί – δεν περιμένουν –, και  υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας, η σωτηρία της Ελλάδος από τον όλεθρο που βιώνουμε, από την ολοσχερή καταστροφή. Η Ελλάδα απ’ ό,τι απέμεινε. Η πολιτική μας όμως ηγεσία, δεν φαίνεται να εμφορείται από αυτή την αντίληψη και δυστυχώς δεν συνετίζεται παρ’ ότι η χώρα οδηγείται στον όλεθρο και στον αφανισμό.
Γι’ αυτό, πέραν των όσων έχω γράψει κατά καιρούς, όπως Βιβλία, Μονογραφίες, Μελέτες, Δοκίμια, Άρθρα κλπ, και τα οποία έχω δημοσιεύσει στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο και ανήρτησα στο Blog μου panoskrikis.blogspot.gr από τώρα, όσο ζω και μπορώ, πάντοτε θα είμαι ένας ενεργός δημοσιογράφος και πολίτης, πάντα στις επάλξεις του καθήκοντος, της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και ευπρέπειας. Στόχος μου και πρώτιστον δημοσιογραφικόν καθήκον θα είναι η μαχητική υπεράσπιση των Εθνικών Δικαίων και Συμφερόντων, της Ορθοδοξίας, του Ελληνισμού, της Δημοκρατίας, της Ισοπολιτείας και Ισονομίας, της Ειρήνης, της Εθνικής Ενότητος και Ομοψυχίας, η οποία σήμερα δοκιμάζεται σκληρά, της Ευνομίας, του Δικαίου και της Δικαιοσύνης, του Πολιτισμού, της Αξιοκρατίας και ότι συνάδει με το Δίκαιο, την Αλήθεια, την Αρετή, την Ανιδιοτέλεια, την Μεγαλοσύνη.
Θα είμαι πάντοτε ενάντια στα διεφθαρμένα, αισχρά, φαύλα και αχρεία κατεστημένα συμφέροντα, στον ανορθόδοξο και τυφλό κομματισμό, στην εξουσία, κομματοκρατία και κομματοκυριαρχία, στη μονομέρεια, στην αναξιοκρατία, στην αδικία, στην ατιμία, στις πελατειακές σχέσεις της εξουσίας και των πολιτικών, στις ιδεολογικές ιδεοληψίες, στο στρατευμένο ψεύδος, στην πουλημένη και υποκειμενική δημοσιογραφία, στην υπερβολή, στον εντυπωσιασμό. Έτσι αισθάνομαι τον ιερό και υπέροχο αυτόν αγώνα της δημοσιογραφίας. Επίσης, ως ενεργός δημοσιογράφος, θα ασκώ κατά κανόνα και κατά το δυνατόν μια αυστηρή κριτική, υπεύθυνη, αμερόληπτη κατά του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού κατεστημένου και έλεγχο των διαχειριστών της εξουσίας, με μοναδικό στόχο την ανάδειξη και ευνοϊκή επίλυση των προβλημάτων του τόπου.
Όσο ζω και όσο μπορώ, πάντοτε θα είμαι ένας ενεργός μαχητικός πολίτης και δημοσιογράφος, δεν θα πάρω διαζύγιο από τα Εθνικοπατριωτικά, πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα ενδιαφέροντα δρώμενα και γενικά θα είμαι αταλάντευτα προσηλωμένος στα Εθνικά και ιδεολογικο-πολιτικά πιστεύω, στην υπηρεσία της Ελλάδας και του άμοιρου και ανυπεράσπιστου Καστοριανού πολίτη.
Λέγεται ως γεγονός αναμφισβήτητο, ότι είναι ένας θαρραλέος και μαχητικός δημοσιογράφος και έχει αποδειχθεί πασιφανώς και διαχρονικά πως όλοι οι αγώνες μου, Εθνικοί, πατριωτικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί κ.λ.π., έχουν συνέπεια και Αρχές και ποτέ δεν παρεκκλίνω από αυτές, ούτε τις παραμελώ, ούτε τις παραβαίνω.
Επίσης, πολλοί με θεωρούν αιρετικό, πρόσωπο δηλαδή που δεν συμφωνεί και δεν συμμορφώνεται με τις καθιερωμένες και κατεστημένες απόψεις, αρχές και δόγματα. Πράγματι είμαι αιρετικός, ένα άτομο που αποκλίνει από τα κοινώς κατά συνθήκην ψεύδη και παραδεδειγμένα, ένας καινοτόμος επαναστάτης, αντίθετος εκ φύσεως, αιώνιος «ΑΝΤΙ», αιρετικός σε δόγματα και θέσφατα, αλλά και ένας ασυγχώρητα ρομαντικός ιδεολόγος μιας Πλατωνικής Αριστεράς, πάντα όμως ήρεμος, όσο είναι και η συνείδησή μου, η οποία για μένα αποτελεί υπέρτατον αγαθό και καθήκον.
Έστω υπόψιν, ότι το πιο δύσκολο πράγμα απ’ όλα στην ζωή, όταν γράφεις μόνον αλήθειες, όταν κεντρίζεις την εξουσία, όταν αντιμάχεσαι τα κατεστημένα συμφέροντα, όταν προκαλείς ζημιά σε πολιτικά και άλλα πρόσωπα, ή επενεργείς αρνητικά σε βάρος τους, όταν μάχεσαι αταλάντευτα την διαπλοκή, την διαφθορά, την ηθική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και όλη την σαπίλα, όταν αναταράσσεις τα στάσιμα νερά, επόμενο είναι να μην είσαι καθόλου αρεστός στους κρατούντας και όλα τα παράσιτα και τρωκτικά της δημόσιας ζωής.
Για τους λόγους αυτούς και πολλούς άλλους, οι απανταχού της Ελλάδος εξουσιασταί θίγονται από την πάντα αντικειμενική και καλόπιστη κριτική που τους ασκώ. Τελειώνοντας, πληροφορώ τους αναγνώστες μου, ότι όλα τα γραφόμενά μου είναι αποστάγματα κατασταλάγματα ενδελεχούς και εμπεριστατωμένης μελέτης, αλλά και πείρας και ιστορικής μνήμης.   
      


Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κατά τον Αριστοτέλη, τον μέγιστο των φιλοσόφων όλων των εποχών, στο άριστο πολίτευμα, στην αληθινή και όχι στην κατ’ επίφαση αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, πολίτης είναι εκείνος που άρχει και άρχεται αποβλέποντας αποκλειστικά στην έντιμη ζωή – «προς τον βίον τον κατ’ αρετήν» (πολιτικά, 1284α). Απαραίτητη η αρετή και για τους άρχοντες και για τους αρχομένους – (φανερόν τοίνυν ότι ανάγκη μετέχειν αμφοτέρους αρετής» (1260α).
Κατά τον συντάκτη αυτού του κειμένου Πάνου Κρίκη, δεν μπορεί να υπάρξει χρηστός και υπεύθυνος πολίτης όταν η πολιτική εξουσία είναι φαύλη, διεφθαρμένη, εξωνημένη, αυταρχική, αντιλαϊκή και υποτελής στην ξενοκρατία.

Δ Ι Α Φ Θ Ο Ρ Α

Η ρήξη και η σύγκρουση με τη διαφθορά και τη διαπλοκή είναι επιτακτικό αίτημα των Ελλήνων πατριωτών. Είναι χρέος όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας απέναντι στους πολίτες, να συνδράμουν την νέα Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα στον αγώνα της για την πάταξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. 

Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ένα από τα ουσιωδέστερα συστατικά της Δημοκρατίας που σχετίζεται με την ελευθερία της σκέψης και του λόγου είναι ο αγώνας του ανθρώπου στην πλήρη και χωρίς όρους υποταγής του στην εξουσία. Το άτομο δικαιούται και υποχρεούται να αμύνεται, όταν η εξουσία Κρατική ή Παρακρατική (Μ.Μ.Ε) θέτει φραγμούς στην πληροφόρηση και επιδιώκει την πλύση του εγκεφάλου του ατόμου με κατάληξη να του αφαιρεί κάθε πρωτοβουλία και κάθε ανεξαρτησία στη σκέψη, χωρίς βούληση και να το καθιστά υποχείριο και ανδρείκελο στις ορέξεις της.
Πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης ότι η σωστή πληροφόρηση αποτελεί εγγύηση των ελευθεριών του. Βλέπουν όμως ότι η ενημέρωση φαλκιδεύεται, διαστρέφεται και πλαστογραφείται από κάποιες ορατές ή αόρατες δυνάμεις του πολιτικοοικονομικού εξουσιαστικού κατεστημένου.
Η άμυνα κατά της αυθαιρεσίας και της παραπληροφόρησης διατρέχει τον κορμό της Δημοκρατίας, ως έννοια πολιτική, μεταλλάσσεται σε χυμούς που αρδεύουν τις ανθρώπινες κοινωνίες, αποτελεί το ανάχωμα που εμποδίζει ή περιορίζει το κακό. Πιονέροι της άμυνας και μαχηταί πρώτης γραμμής είναι ελάχιστοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και μερικοί ερασιτέχνες, όπως ο υποφαινόμενος. Είναι οι γίγαντες της δημοσιογραφίας που διαστέλλονται της απρόσωπης δημοσιογραφίας.
       Απρόσωπη είναι η δημοσιογραφία, όταν η εφημερίδα ή ο τηλεοπτικός σταθμός διευθύνεται από άτομα συμβιβασμένα με την εξουσία, κρατικοδίαιτους, αρχολίπαρους, αυλοκόλακας, γλείφτες, ελαστικής συνειδήσεως, άτομα που εξαργυρώνονται με χρήματα, παρατρεχάμενους των ισχυρών, υμνητές των επωνύμων και φερέφωνα ή ενεργούμενα για την εξασφάλιση άνετης ζωής.
Προσωπική είναι η δημοσιογραφία, όταν η τόλμη, η διακινδύνευση, η αρετή, η ανιδιοτέλεια, η φιλοπατρία, η πίστη σε ιδανικά και αξίες, παρακινούν τον δημοσιογράφο (οποιονδήποτε) σε μιά εμπνευσμένη δημιουργική εργασία και τον καθιστούν κήρυκα και καθοδηγητή σε αγώνες αποκάλυψης σκανδάλων και κηφήνων, καταγγελίας, στηλίτευσης της διαφθοράς και όλων των εκμεταλλευτών της κοινωνίας.
Συνοψίζοντας τα ανωτέρω, και με βάση τη διαδρομή μου στον χώρο των Μ.Μ.Ε και στην ιστορία του Καστοριανού Τύπου, η εφημερίδα «ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ» έγραψε:
«Ο αρθρογράφος κ. ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ, αντιεξουσιαστικός και εχθρικός σε κάθε εξουσία πανελλαδική και τοπική, σε κατεστημένα, πανελλήνια και τοπικά, σε συντεχνίες και συνδικάτα, σε ό,τι αποτελεί εμπόδιο για πρόοδο και ευημερία του κοινωνικού συνόλου και όχι μιάς επαγγελματικής τάξεως μόνον και σε όσους απεργάζονται φανερά ή κρυφά την παγκοσμιοποίηση της Ελλάδος σε βάρος της Εθνικής μας ταυτότητος ή τη διάλυση της Ελληνικής Κοινωνίας δια της περιθωριοποιήσεως των ακατάλυτων ΑΡΧΩΝ και ΑΞΙΩΝ της Ελληνικής Φυλής, είναι σε διαρκή ρήξη. Το τίμημα (κόστος) αυτής της επιλογής βαρύ, με επιπτώσεις και σε μέλη της οικογένειας».