Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΖΗΜΑΣ – ΣΑΜΑΡΙΝΙΩΤΗΣ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ – Ο ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ – Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Όταν αναφέρεται κάποιος απαξιωτικά για το πρόσωπο του Ανδρέα Τζήμα, πρέπει να καθαρίζει το στόμα του με ροδόσταγμα.
Ο Τζήμας ήταν ένας άνθρωπος αγνός, ενάρετος, γεμάτος καλοσύνη, ένας άνθρωπος Άγιος. Υπήρξε πρότυπο ιδεολόγου κομμουνιστή, σταθερά προσηλωμένος, χωρίς ιδιοτέλεια ή υστεροβουλία στο ΚΚΕ. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, από πατέρα και μάνα, με αριστοκρατική ανατροφή, ήταν ένας πραγματικός ευπατρίδης που συνδύαζε την αριστοκρατική καταγωγή με την ευγένεια του χαρακτήρα, την σπάνια πνευματική καλλιέργεια και τον πλούσιο ψυχικό κόσμο. Ήταν το άτομο που με την προσωπικότητά του προσήλκυε και γοήτευε τους συνομιλητές του.
Γεννήθηκε στην Καστοριά και όχι στη Σαμαρίνα, – όπως εσφαλμένα γράφεται – το 1908[1]! Στο ΚΚΕ μυήθηκε στη δεκαετία του ’20, ως μαθητής Γυμνασίου. Υπήρξεν υπόδειγμα κομμουνιστή και πρότυπο προς μίμηση που χαρακτηρίζεται από υψηλότατο βαθμό τελειότητος. Έκανε πράξη τη χριστιανική ρήση του Ευαγγελίου «όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον ένα». Η αφοσίωση στο κόμμα στον ύψιστο βαθμό. Εγκατέλειψε τη Δικηγορία και αφοσιώθηκε στο ΚΚΕ με τρόπο αποκλειστικό και απόλυτο, και αφιέρωσε τις δυνάμεις, τις σκέψεις, τη δραστηριότητά του στα ιδανικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, μιας ιδεολογίας που στην πράξη την κατέστησαν στυγνή δικτατορία και που ένα από τα χιλιάδες θύματά της ήταν και ο ίδιος. Ένας επώνυμος Έλλην, εξέφρασε την εξής γνώμη για τον Τζήμα και τον Πορφυρογένη (άλλη μια μεγάλη προσωπικότητα του ΚΚΕ). «Εάν είχαν ενταχθεί στα αστικά κόμματα, θα είχαν σίγουρα διατελέσει Πρωθυπουργοί της Ελλάδος».
Ο πατέρας του, Δημήτριος Τζήμας, γεννημένος το 1866 στη Σαμαρίνα, ήταν γόνος μιας μεγάλης οικογένειας – φαμίλιας (ΤΖΗΜΑΙΟΙ), με διακλαδώσεις στη Θεσσαλία και Μακεδονία, είχαν από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας εξαιρετικές επιδόσεις στις επιστήμες και το εμπόριο. Αφού τελείωσε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ορκίστηκε Δικηγόρος, εγκαθίσταται για λόγους Εθνικούς στη Τουρκοκρατούμενη Καστοριά και ασκεί το λειτούργημα του Δικηγόρου προ του 1900. Υπέροχος πατριώτης, παρέχει ηθική και υλική βοήθεια στους Μακεδονομάχους στον αγώνα κατά των κομιτατζήδων τα έτη 1901-1909. Στη Καστοριά γνωρίζεται με την αρχοντοπούλα Ουρανία Αλβανού, την οποίαν παντρεύεται και αποκτά τέσσερα αγόρια, τον Ανδρέα, έτος γεννήσεως 1908, τον Παναγιώτη επίσης Δικηγόρο, έτος γεννήσεως 1912, τον Γεώργιο γεωπόνο, έτος γεννήσεως 1914 και τον Σωτήρη μηχανικό, έτος γεννήσεως 1916. Κανείς τους δεν άσκησε βιοποριστικό επάγγελμα, αλλά αφοσιώθηκαν ψυχή και σώμα με υπερβάλλοντα ζήλο στο ΚΚΕ. Στη Κατοχή έλαβαν μέρος στην ΕΑΜική Αντίσταση σε επίκαιρες θέσεις, και μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και την έναρξη του Εμφυλίου, εντάχθηκαν στο Δημοκρατικό Στρατό. Ο Γιώργος Τζήμας σκοτώθηκε στις μάχες του Γράμμου. Μετά την ήττα, ακολούθησε η προσφυγιά στις Ανατολικές χώρες, με το γνωστό δράμα των πολιτικών προσφύγων. Δεν νομίζω να υπάρχει προηγούμενο στην Ελλάδα τέτοιας οικογενειακής ποιοτικής προσφοράς σε αφοσίωση, αγώνες και θυσίες για μια ιδεολογία, που στην πράξη και εφαρμογή διέψευσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες για κάτι καλό και θετικό, για το ΚΚΕ, ένα κόμμα με ηγεσίες ανίκανες και ακατάλληλες να διαδραματίσουν τον προορισμό που υπηρετούσαν, με αίσθημα ηθικής ευθύνης και οραμάτων, μιας ηγεσίας που ήταν υπό την εξάρτηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης, για τον Διεθνισμό και την εξάλλειψη της αδικίας και των ανισοτήτων, για ειρήνη και οικονομική πρόοδο.
Στη δεκαετία του ’20, στη συντηρητική και δεξιά Καστοριά με πιονέρο τον Ανδρέα Τζήμα γίνεται η μύηση στο ΚΚΕ δεκάδων επιστημόνων, γόνων πλουσίων αστικών οικογενειών όπως των: Κων/νου Αλβανού γιατρού από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, θείου του, Ανδρέα Αλβανού, Δικηγόρου, πρωτεξαδέλφου, Πάτροκλου Τζώτζα, Φαρμακοποιού, πρωτεξαδέλφου, Αναστασίου Τζώτζα, Γεωπόνου, πρωτεξαδέλφου, Δημητρίου Τσιάκαλη, Οικονομολόγου, πρωτεξαδέλφου – γραμματέα του ΚΚΕ επί κατοχής – Γιώργου Τυπάδη, Δικηγόρου, συγγενούς, Ιωάννη Τυπάδη, συγγενούς, Μενελάου Τυπάδη, μονίμου Ανθυπολοχαγού φονευθέντος το 1948 στο Γράμμο, επίσης συγγενούς, Θεόκλητου Παπακωνσταντίνου, Δημοσιογράφου μετέπειτα Υπουργού Παιδείας επί χούντας, του Ζήση Ζωγράφου Δικηγόρου, μετέπειτα μέλους του Πολιτικού Γραφείου και μετά τη διάσπαση Γ.Γ. του Κ.Κ.Εσωτερικού, του Τηλέμαχου Βερβέρη-Μάχου μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στην περίοδο της Κατοχής, και δεκάδων άλλων επιστημόνων και επιφανών Καστοριανών, της αφρόκρεμας, της ελίτ, της ακαδημαϊκής και αστικής κοινωνίας της Καστοριάς.
Έτσι, παρουσιάζεται το ασυνήθιστο και εξαιρετικό κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο, η Καστοριά με πληθυσμό επί του συνόλου των κατοίκων της Ελλάδος, προ του 1940 0,6% να αριθμεί σε μέλη – όχι οπαδούς και φίλους – το 7% και μάλιστα το εκλεκτότερο τμήμα της Καστοριανής Κοινωνίας. Το εκπληκτικό αυτό πολιτικό-κοινωνικό φαινόμενο, μοναδικό, δεν παρατηρήθηκε σε κανένα κέντρο κομμουνιστικής δραστηριότητος, σε κανένα από τα παραδοσιακά κάστρα του κομμουνισμού, όπως για παράδειγμα η Β΄ περιφέρεια Αθηνών, η Β΄ περιφέρεια Πειραιά – Νίκαια – Δραπετσώνα κλπ, η Β΄ Θεσσαλονίκης, η Λέσβος, η Καβάλα, ο Βόλος και αλλού, όπου η ακτινοβολία και η επιρροή του ΚΚΕ υπερέβαινε κάθε προσδοκία. Σε αυτό, συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό ο Ανδρέας Τζήμας και οι συγγενείς του.
Τον Ανδρέα Τζήμα, αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο που προξενούσε μεγάλη εντύπωση και θαυμασμό, είχα την τιμή και την ευχαρίστηση να τον γνωρίσω το 1945 όταν εδικάζετο στο Πλημμελειοδικείο Καστοριάς για κατοχικά αδικήματα. Το τριήμερο της σύντομης παραμονής του στη γενέτειρά του Καστοριά, φιλοξενήθηκε στο σπίτι μου, οπότε είχα πολύ χρόνο να θαυμάσω το μεγαλείο του ανδρός, το θάρρος του και τις αρετές του. Την υπεράσπιση του Τζήμα, το κόμμα είχε αναθέσει στον Δικηγόρο Θεσ/νίκης Σύλλα Παπαδημητρίου και στον Νίκο Κρίκη, Γραμματέα του Αγροτικού κόμματος Καστοριάς. Αξίζει να αναφέρω, ότι προσήλθε αυθόρμητα και τον υπερασπίστηκε και ο Ευρυσθέας Μαγιάκος, Δικηγόρος Θεσ/νίκης, Υπουργός του δικτάτορα Μεταξά με τον οποίο συνεδέετο φιλικά λόγω πατρός Τζήμα.
Για τον Ανδρέα Τζήμα ο γνωστός και πολύ καλός στον τομέα του ιστορικός Χάγκεν Φλάϊσερ, στο μνημειώδες έργο του «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης 1941-1945, εκδόσεις Παπαζήση, γράφει:
«Από τώρα οφείλω να μνημονεύσω τέσσερις προσωπικότητες και να τους ευχαριστήσω. Τον αείμνηστο Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Ανδρέα Τζήμα, άλλον εξέχοντα πρωταγωνιστή της κατοχικής περιόδου. Ο Ανδρέας ήταν προσηνής, διεισδυτικός και με αποκρυσταλλωμένες στο πέρασμα του χρόνου απόψεις.
Κατά συνέπεια δεν είναι τυχαίο ότι είχα παρακαλέσει αυτούς τους δύο πολιτικούς άνδρες, που με τίμησαν με τη φιλία τους να…
Οι μετέπειτα λοιπόν σχέσεις μου είναι απόρροια της αρχικής μου εκτίμησης και αξιολόγησης των δύο αυτών προσωπικοτήτων και όχι το αντίστροφο. (τόμος 1, σελίδα 12)» [2].
Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάϊσερ, τοποθετεί δίπλα στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, αυτόν τον φιλόσοφο, αυτόν τον τιτάνα του πνεύματος και της πολιτικής, τον Καστοριανό Ανδρέα Τζήμα! για την Εθνικο-πατριωτική δράση του Ανδρέα Τζήμα κατά την κατοχή και αμέσως μετά την απελευθέρωση, παραθέτω από το βιβλίο του Ευάγγελου Μαχαίρα αυτούσιο ένα κείμενο που περιέχεται στη 514 σελίδα του αξιόλογου ιστορικού βιβλίου του «ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ» :
«Όπως τονίζει όμως, ο Σόλων Γρηγοριάδης, ο κυριότερος λόγος της άρνησης του Σιάντου να υπογράψει τη συμφωνία για το Βαλκανικό Στρατηγείο ήταν άλλος: «Ο φόβος ότι η Γιουγκοσλαβία είχε βλέψεις πάνω στην ελληνική Μακεδονία. Το σημαντικότερο ίσως ζήτημα που χώριζε τις απόψεις του ΚΚΕ από εκείνες του ΚΚΓ ήταν το Μακεδονικό…».
Οι Γιουγκοσλάβοι προγραμμάτιζαν τότε «ελεύθερη και ανεξάρτητη Μακεδονία» από τμήματα της Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας.
Και ο Θανάσης Χατζής, σφοδρός επικριτής της συμφωνίας με το Βρετανικό Στρατηγείο, εντούτοις, παραδέχεται ότι: «… Τα παρτιζάνικα τμήματα του λαϊκού στρατού της Γιουγκοσλαβίας ανέπτυσσαν προπαγανδιστική δράση ανάμεσα στο σλαβόφωνο πληθυσμό της ελληνικής Μακεδονίας, αντίθετη από τη γραμμή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το μακεδονικό γραφείο μάταια ζητούσε (από τους Γιουγκοσλάβους) κατανόηση και σεβασμό των αρχών που είχαν συμφωνηθεί στη συνάντηση Σιάντου-Τέμπο, τον Ιούλη του 1943. Η τακτοποίηση του σοβαρού αυτού θέματος, ανατέθηκε πάλι στον «Γέρο». Ο Σιάντος αποφάσισε να στείλει τον Τζήμα στην Καρατζόβα. Ο Τζήμας συνάντησε τον Τέμπο… Διαπίστωσε ότι είχε παρανοηθεί από τους Γιουγκοσλάβους ο χαρακτήρας του αντιφασιστικού πολέμου… Η θέση τους να ενωθούν οι Μακεδόνες της Ελλάδας, Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας σε ενιαίο κράτος, μέσα στο πλαίσιο της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, ήταν ένας ανόητος, επιζήμιος παροξυσμός «μεγαλοσέρβικου» σωβινισμού και άνοιγε αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους βαλκανικούς λαούς και τα Κ.Κ. της περιοχής. Ο Τζήμας αντέδρασε επίμονα και απαίτησε κατηγορηματικά, να σεβαστούν οι Γιουγκοσλάβοι τη γραμμή ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ή να φύγουν αμέσως από τις ελληνικές περιοχές…».
Το πόσο σωστή ήταν η γραμμή του Σιάντου και των άλλων που παρέμεναν άκαμπτοι στα εθνικά ζητήματα, φαίνεται και απ’ αυτά που γράφει ο ίδιος ο Τίτο στα απομνημονεύματά του: «Όταν έφτασε ο Έλληνας αντιπρόσωπος (εννοεί τον Α. Τζήμα), έφτασε και η δική μας μακεδονική αντιπροσωπεία μαζί με τον Τέμπο:
»Στην διάρκεια της συζήτησης έγινε φανερό ότι υπάρχουν πολύ ανώμαλες σχέσεις ανάμεσα στους μακεδόνες και τους Έλληνες συντρόφους. Υπήρχαν αμοιβαίες κατηγορίες. Οι Μακεδόνες κατηγορούν τους Έλληνες ότι απαγόρευσαν οποιαδήποτε συγκρότηση μακεδονικών παρτιζάνικων συγκροτημάτων στην ελληνική Μακεδονία. Ισχυρίζονται ότι απαγόρευσαν ακόμα και τη μακεδονική γλώσσα. Δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ζήτημα εθνικής μειονότητας για τους Μακεδόνες της Ελλάδας…».
Όταν ρωτήθηκε ο Σιάντος, από το δημοσιογράφο Απ. Στρογγύλη, τί θα γίνει με την ίδρυση του κοινού Βαλκανικού Στρατηγείου, εκείνος απάντησε σκεφτικός:
«Θα το δούμε αυτό το θέμα. Δεν είναι τόσο εύκολο. Κι έχει και εθνικές πλευρές. Σοβαρές εθνικές πλευρές…» (βλ. σχετικά και στο βιβλίο του Dominique Eudes: «Οι Καπετάνιοι», σελ. 97-101)».

¨     

ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΤΖΗΜΑ

Τονίζω ιδιαίτερα και υπογραμμίζω:
Α΄) «Όπως τονίζει όμως, ο Σόλων Γρηγοριάδης, ο κυριότερος λόγος της άρνησης του Σιάντου να υπογράψει τη συμφωνία για το Βαλκανικό Στρατηγείο ήταν άλλος: «Ο φόβος ότι η Γιουγκοσλαβία είχε βλέψεις πάνω στην ελληνική Μακεδονία. Το σημαντικότερο ίσως ζήτημα που χώριζε τις απόψεις του ΚΚΕ από εκείνες του ΚΚΓ ήταν το Μακεδονικό…».
Χαρακτηριστικό δείγμα μιας Εθνικοπατριωτικής ευαισθησίας που υπερβαίνει κατά πολύ το μέτρο, είναι του Σιάντου για τις βλέψεις που είχε ο Τίτο για τη Μακεδονία μας.
¨       
«Ο Τζήμας αντέδρασε επίμονα και απαίτησε κατηγορηματικά, να σεβαστούν οι Γιουγκοσλάβοι τη γραμμή ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ή να φύγουν αμέσως από τις ελληνικές περιοχές…».

 

Β΄) ο Ανδρέας Τζήμας αυτός ο αγνός, ιδεολόγος, άδολος και συνάμα αγωνιστής πατριώτης, κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες, αγωνιζόταν για τη Μακεδονία  και απαιτούσε από τους Γιουγκοσλάβους να φύγουν αμέσως από τις ελληνικές περιοχές.
¨       
«Το πόσο σωστή ήταν η γραμμή του Σιάντου και των άλλων που παρέμεναν άκαμπτοι στα εθνικά ζητήματα, φαίνεται και απ’ αυτά που γράφει ο ίδιος ο Τίτο στα απομνημονεύματά του: «Όταν έφτασε ο Έλληνας αντιπρόσωπος (Τζήμας), έφτασε και η δική μας μακεδονική αντιπροσωπεία μαζί με τον Τέμπο:
»Στην διάρκεια της συζήτησης έγινε φανερό ότι υπάρχουν πολύ ανώμαλες σχέσεις ανάμεσα στους μακεδόνες και τους Έλληνες συντρόφους. Υπήρχαν αμοιβαίες κατηγορίες. Οι Μακεδόνες κατηγορούν τους Έλληνες ότι απαγόρευσαν οποιαδήποτε συγκρότηση μακεδονικών παρτιζάνικων συγκροτημάτων στην ελληνική Μακεδονία. Ισχυρίζονται ότι απαγόρευσαν ακόμα και τη μακεδονική γλώσσα. Δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ζήτημα εθνικής μειονότητας για τους Μακεδόνες της Ελλάδας…».

 Γ΄) Σωστή Εθνική, Πατριωτική και άκαμπτη η γραμμή του Σιάντου (ΚΚΕ) τότε στα εθνικά ζητήματα και στο Μακεδονικό, γεγονός που και ο Τίτο το δέχεται ως αληθινό. Αυτός ο υπέροχος πατριώτης, ο ευπατρίδης, ο Αριστοκράτης, ο διανοούμενος με τη βαθειά φιλοσοφική και πολιτική σκέψη, αυτός ο ιδεολόγος που χωρίς καμιά ιδιοτέλεια και υστεροβουλία, υπηρέτησε μια ιδεολογία και το ΚΚΕ συνειδητά, σταθερά και με τρόπο αποκλειστικό και απόλυτο, με τυφλή πίστη στο δόγμα, χωρίς ιδεολογικές ταλαντεύσεις, θυσιάζοντας τα πάντα, μετά την άφιξη του Ζαχαριάδη από το Νταχάου (1945), παραμερίζεται, διασύρεται η τιμή και η υπόληψή του, δεν αναγνωρίζεται η προσφορά του στο κόμμα, διαγράφεται από μέλος του Κ.Κ.Ε., κλείνεται σε νευρολογική κλινική στην Πράγα και συνεπεία της ψυχολογικής βίας που ασκείται σε βάρος του από την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ πεθαίνει στην Πράγα το 1984 σε ηλικία 67 ετών. Αυτή ήταν η μοίρα όχι μόνον του Τζήμα, αλλά εκατοντάδων πνευματικών ανθρώπων που ασπάστηκαν την κομμουνιστική ιδεολογία και έγιναν μέλη του ΚΚΕ. Ο Ζαχαριάδης κατείχετο από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας για τους διανοουμένους.































[1] Έχω στην κατοχή μου και στην αποκλειστική χρήση μου όλες τις Ληξιαρχικές Πράξεις της οικογένειας Τζήμα.
[2] (Βλέπε και Dominique Eudes  : Οι Καπεταναίοι και ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος. Εκφράσεις θαυμασμού και επαίνων για τον Ανδρέα Τζήμα). 

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ ΜΕΡΟΣ Α΄ - Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΒΙΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ 

Η περίπτωση του Προέδρου της Βουλής Φίλιππου Πετσάλνικου, Βουλευτή Καστοριάς από το 1985 συνεχώς μέχρι και σήμερα, απόλυτος κυρίαρχος του ΠαΣοΚ στο Νομό, αλλά και «Παντοκράτορας», προσφέρεται οπωσδήποτε για μια πολιτική και κοινωνική μελέτη, κυρίως γιατί ανέβηκε στο δεύτερο πολιτειακό αξίωμα της χώρας.
Για πολλούς Έλληνες, ο Φίλιππος Πετσάλνικος, δεύτερος πολιτειακός παράγων του τόπου είναι ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο, για το οποίο υπάρχουν δύο ή περισσότερες αντικρουόμενες απόψεις και θέσεις και που κατά συνέπειαν αμφισβητείται. Για όσους όμως τον γνωρίζουν από κοντά, από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια, για όσους τον γνωρίζουν καλά, μια σύντομη περιγραφή της προσωπικότητάς του σχετική με το σύνολο των ψυχικών, πνευματικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών και των επί μέρους στοιχείων που τον εξατομικεύουν και τον χαρακτηρίζουν, μια εξιστόρηση της πολιτικής του σταδιοδρομίας, απαιτεί μόχθο και ιδιαίτερη προσπάθεια. Παρά ταύτα θα το επιχειρήσω, χωρίς πάθος και φόβο, γιατί το μεν πάθος διαστρεβλώνει την αλήθεια, ο δε φόβος παραλύει την κρίση.
Από συστηματική σε βάθος έρευνα, άντλησα τα εξής στοιχεία. Μου αφηγήθηκαν πολλοί ότι από τα μαθητικά του χρόνια ήταν ένας τύπος δύσκολος στις συναναστροφές με τους συμμαθητές του και τους αγρότες και τους άλλους του χωριού του. Ήταν μονόχνοτος και δεν του άρεσαν οι κοινωνικές σχέσεις και συναναστροφές. Ήταν τύπος αδιαπέραστος, με έπαρση. Αυτή η έλλειψη κοινωνικότητας και η αποφυγή συναναστροφών επέδρασαν καθοριστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του. Οι συνομιλητές μου με σαφήνεια με δήλωσαν πως από τότε η νοοτροπία του ήταν καισαρική, και όταν από ανεπάγγελτος έγινε εξουσιαστής, ασκεί την εξουσία με τρόπο οξύ, άκαμπτο, ανελαστικό, καισαρικό. Μάλιστα, ένα προβεβλημένο στέλεχος του ΠαΣοΚ, επιτυχημένος Δήμαρχος Καστοριάς για τρεις τετραετίες, δημοκράτης χωρίς εισαγωγικά, ο Δημήτρης Παπουλίδης τον χαρακτήρισε δημόσια από τα τοπικά ΜΜΕ «ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ»! Αυτό και μόνον τα λέει όλα. Άλλα αρνητικά και επιβαρυντικά στοιχεία σε βάρος του Φ. Πετσάλνικου, είναι η ΥΠΟΤΡΟΦΙΑ που πήρε την περίοδο της ΧΟΥΝΤΑΣ. Και από την άσκηση της εξουσίας η ΠΑΡΑΔΟΣΗ του ΟΤΣΑΛΑΝ, η εγγραφή της Πρωτοδίκου Μπουρμπούλια στα μητρώα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, παρά την αντίδραση του νομικού κόσμου και του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο κατάπτυστος Νόμος 3126/2003 «Περί ποινικής ευθύνης Υπουργών», η πατρότητα του οποίου ανήκει στον Φ. Πετσάλνικο και τέλος η εξαπάτηση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, προκειμένου να ψηφισθεί το άρθρο 10 του Νόμου 3052/2003 με σκοπό να χαρισθούν δισεκατομμύρια δραχμών σε βαθύπλουτους επιχειρηματίες, κατόχους επαύλεων και πολυτελών αυτοκινήτων, μεταξύ των οποίων δύο υποψήφιοι Βουλευτές του ΠαΣοΚ Καστοριάς, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠαΣοΚ Καστοριάς, δεκάδες κομματάρχες και πολιτικοί του φίλοι. (βλέπετε: ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΝΑΣ ΘΕΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ» σελίδες 34-35).
Αυτή η πράξη αποτελεί ένα άγος που κηλίδωσε την τιμή και ηθική του Κοινοβουλίου. Και φεύ, η πληρωμή όλων αυτών των πράξεων, ήταν η ανάδειξη του Πετσάλνικου στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής. Αυτό το φαύλο και αναίσχυντο πολιτικό σύστημά μας καθιερώθηκε από το 1981 και μετά. Ένα φαυλοκρατικό και κομματικό σύστημα που οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση και παρακμή και τελευταία στον ακρωτηριασμό της Εθνικής μας κυριαρχίας.  
Με το πέρασμα του χρόνου γίνεται ένας τύπος με χαρακτηριστικά καθόλου τιμητικά για νομικό και πολιτικό. Γίνεται ένα πνεύμα αυταρχικό και δεσποτικό, μια ιδιοσυγκρασία άπληστη για εξουσία, δόξα και πλούτο. Αγαπά παθολογικά τον εαυτό του και την εξουσία, τον χαρακτηρίζει ένας υπέρμετρος εγωισμός (Φιλαυτία) και εγωκεντρισμός. Η άνοδός του στην εξουσία, χωρίς εμπλοκή στα κοινά, χωρίς δικηγορική, κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα στον τόπο της καταγωγής του (Καστοριά), χωρίς δείγμα γραφής ενδεικτικής των προσόντων και μειονεκτημάτων, ελέω Γιωργάκη Παπανδρέου, και η άσκηση της εξουσίας επί των πολιτών, τον κατέστησαν – πάντα κατά τις προφορικές αφηγήσεις – αυστηρό, παγερό, αγέρωχο, ψυχρό, σκληρό, κυνικό χωρίς ευαισθησίες και ένα πρόσωπο οπισθοδρομικό του παλαιού πολιτικού κατεστημένου (παλαιοκομματικός).
Με τον καιρό, άρχισε να εκδηλώνει εξουσιαστικές τάσεις, και να φέρεται δεσποτικά και αλαζονικά. Άλλοι Αθηναίοι και Καστοριανοί τον χαρακτήρισαν αδίστακτο σαν πρόσωπο που για την πολιτική του ανέλιξη και επικράτηση ενεργεί χωρίς ηθικούς φραγμούς, αρκεί να εκλεγεί Βουλευτής. Λόγω των δεσμών του με την εκάστοτε ηγεσία του ΠαΣοΚ, αυτός συγκροτεί το τετραμελές τοπικό ψηφοδέλτιο τοποθετώντας υποδεέστερα πρόσωπα, ήσσονος εμβέλειας. Επί πλέον, στελέχη του ΠαΣοΚ Καστοριάς, του καταλογίζουν υπερβολικές φιλοδοξίες και πρόσωπο που ενεργεί πάντα για τα συμφέροντά του, τα συμφέροντα του περίγυρου του και της στενής κομματικής πελατείας. Δεν είναι λίγοι που μου είπαν ότι για τον Φίλιππο Πετσάλνικο, αξία και σημασία έχει να είναι πάντα στο πλευρό του εκάστοτε Προέδρου του ΠαΣοΚ, να είναι στην εξουσία και να καρπούται τα εκ της εξουσίας ωφελήματα.
Οι προσωπικές του φιλοδοξίες ικανοποιούνταν δια της απολύτου προσήλωσης στους Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη και Γ. Παπανδρέου. Με τον τελευταίο οι δεσμοί, οι φιλικές και πολιτικές σχέσεις πολύ στενές. Θεωρείται ο κατ’ εξοχήν πολιτικός σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, και συμπερασματικά συνυπαίτιος και συνυπεύθυνος για την πολιτική Παπανδρέου της τελευταίας διετίας, για την οικονομική και όχι μόνον κατάρρευση της χώρας, για τα αντισυνταγματικά, παράνομα, ανάλγητα, αντικοινωνικά φορομπηχτικά μέτρα, για τις παραβιάσεις του κανονισμού της Βουλής, για το ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, το οποίο συνέστησε στον Γεώργιο Παπανδρέου.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Ο Φίλιππος Πετσάλνικος, κατά κύριο λόγο δεν άσκησε μαχόμενη δικηγορία, ή άλλο βιοποριστικό επάγγελμα με προσωπική εργασία, εκτός της πολιτικής. Δεν κατέβαλε σωματικές και πνευματικές δυνάμεις για την παραγωγή έργου, γι’ αυτό στερήθηκε των παραστάσεων του πρακτικού βίου, γι’ αυτό και ποτέ δεν αντιλήφθηκε καν τα στοιχειώδη από τη ζωή. Έζησε στον κόσμο του, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα και τους μοχθούντας ανθρώπους. Ως συνέπεια αυτών των ελλείψεων, της πείρας κλπ, βασικών χαρακτηριστικών του προσώπου και του πολιτικού ήταν η διαμόρφωση ενός χαρακτήρα υπέρμετρα αλαζονικού με μεγάλη έπαρση, που δείχνει περιφρόνηση για τους άλλους και που δημιούργησε πολλές αντιπάθειες. Δύο φορές η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΠαΣοΚ Καστοριάς ήταν σε διαρκή αντίθεση μαζί του. Αυτό είναι το πραγματικό προφίλ του Φ. Πετσάλνικου, Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων. Ένα προφίλ που δεν πρέπει να σβηστεί, αλλά να αποτελέσει το ενδιαφέρον των πολιτικών αναλυτών, των ψυχολόγων και των ιστορικών.   

ΑΣΥΓΓΝΩΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΥ ΜΕΡΟΣ Β΄

Α΄) Η αιδήμων σιγή και η απουσία αντίδρασης του                      Φ. Πετσάλνικου δια των τοπικών Μ.Μ.Ε., σε σχέση με το άρθρο του απόστρατου Υποστρατήγου Ιωάννου Τόλιου, σε τοπική εφημερίδα της Καστοριάς, ο εκδότης και διευθυντής σύνταξης της οποίας, ήταν φιλικότατα συνδεδεμένος με τον Πρόεδρο της Βουλής. Στο άρθρο αυτό στο οποίο καθυβρίζεται, ευτελίζεται και γελοιοποιείται η Εθνική μας Αντίσταση, οι χιλιάδες νεκροί της, οι 1.300 μόνιμοι Αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, και εκατομμύρια λαού, μεταξύ των οποίων δέκα Αντιστράτηγοι, ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας (Κάρολος Παπούλιας) και δύο Πρωθυπουργοί (Στρατηγός Οθωναίος και Ηλίας Τσιριμώκος), περιέχεται μεταξύ όλων αυτών και άλλων αθλιοτήτων, ένα πανάθλιο, υβριστικό, συκοφαντικό και ανυπόστατο δημοσίευμα κατά του Ανδρέα Παπανδρέου, στον οποίο ο Φίλιππος Πετσάλνικος, οφείλει την πολιτική του υπόσταση και πολιτική του καριέρα.
Το κακόβουλο, συκοφαντικό και δυσφημιστικό δημοσίευμα κατά του αειμνήστου Πρωθυπουργού της Ελλάδας Γεωργίου Παπανδρέου, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ» την 10-6-2005 και αυτολεξεί έχει έτσι:
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Επικαλούνται τον νόμον με τον οποίον το ΠΑΣΟΚ ανεγνώρισε την ΕΑΜική εξέγερσιν, σαν Εθνική Αντίσταση, και με απόφαση ενός πρωθυπουργού, που δεν είχε καν το δικαίωμα να ομιλεί περί Αντιστάσεως διότι ήταν ο μόνος που στις κρίσιμες για το Έθνος περιόδους Αλβανικό Έπος, Κατοχή, Δεκεμβριανά, Συμμοριτοπόλεμος ήταν προκλητικά ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΠΩΝ. Τα Ιστορικά Γεγονότα και τα πολεμικά Έπη δεν καταγράφονται στις Δέλτους της Ιστορίας με νόμους και διατάγματα και μάλιστα από άκαπνους και απόλεμους πρωθυπουργούς σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κατοχυρώνονται επί του πεδίου της Μάχης και γράφονται ανεξίτηλα με το ΑΙΜΑ των Παιδιών της Πατρίδος που τρέχουν με το πρώτο κάλεσμά της και πέφτουν επί του πεδίου της μάχης πολεμώντας τον Εχθρό και όχι τα αδέλφια. Η αναγνώριση με τους νόμους δεν απηχεί την πραγματικότητα της Αντιστάσεως, απεικονίζει πολιτικές Σκοπιμότητες[1].

Β΄ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πιο πολύκροτα πολιτικά και κοινωνικά σκάνδαλα, που προκάλεσε τη δυσφορία και κατακραυγή της πλειονότητας του λαού της Καστοριάς, είναι εκείνο της εξαπάτησης της Βουλής των Ελλήνων με ψεύτικα λόγια και επιχειρήματα, προκειμένου η Βουλή να ψηφίσει νόμο, που να απαλλάσσει και οφειλές βαθύπλουτων επιχειρηματιών προς το ελληνικό δημόσιο.
Στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο μου, υπό τον τίτλο: «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ΜΕ ΣΑΘΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ», και στις σελίδες 34-35 γράφω τα εξής:
 Η πολιτική εξουσία επιχειρούσε πάντοτε να καθυποτάξει τη Δικαιοσύνη περιορίζοντας τις αρμοδιότητές της ή διαφθείροντας δικαστές, με εύνοιες κλπ. για να παρανομεί ατιμώρητη. Για τα εγκλήματα των υπουργών κατά του δημοσίου συμφέροντος – οικονομικά σκάνδαλα, καταχρήσεις και άλλες ατασθαλίες – μόνον η Βουλή έχει δικαίωμα να διατυπώσει κατηγορία. Η εξουσία φρόντισε να κρατήσει σε απόσταση ασφαλείας τη Δικαιοσύνη για να μη φτάνουν ποτέ στο ακροατήριο τα άνομα και επαίσχυντα έργα της. Παραβιάζονται έτσι με βαναυσότητα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος περί ισονομίας και ισοπολιτείας. Έτσι ο Υπουργός της Δικαιοσύνης Φίλιππος Πετσάλνικος με υποστηρικτή, με συνεργό και βοηθό Υφυπουργό Οικονομικών, παραπλάνησαν και παρέσυραν τους Βουλευτάς του Κοινοβουλίου στη διαμόρφωση εσφαλμένων συμπερασμάτων, ώστε η Βουλή με ψευδή στοιχεία, μη ανταποκρινόμενα στην πραγματικότητα, να ψηφίσει νόμο, μη σύμφωνο προς τις διατάξεις του Συντάγματος και προκλητικό για την κοινή γνώμη. Με τις διατάξεις αυτού του νόμου, οι παραπλανηθέντες του Ελληνικού Κοινοβουλίου Βουλευταί διέγραψαν ή απάλλαξαν από χρέη (Δισεκατομμύρια οφειλών) βαθύπλουτους επιχειρηματίες, κατόχους επαύλεων μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας και πολυτελών αυτοκινήτων[2]. Περίπου ένα μήνα προ της ψηφίσεως αυτού του Νόμου ο Υφυπουργός, σε ερώτηση άλλου Βουλευτή της αντιπολίτευσης, δήλωνε από του βήματος της Βουλής λάβρος και μένεα πνέων: Εγώ δεν προτίθεμαι να χαρίσω Μερσεντές και Τσερόκι[3]! Και πριν αλέκτορας φωνήσαι, τρείς, πιεσθείς από τον Υπουργό της Δικαιοσύνης, απαρνιέται τις προηγούμενες θέσεις του και συντάσσεται με τις απόψεις του Υπουργού της Δικαιοσύνης!
Τα ίδια, λίγο πριν δήλωνε και ο Υπουργός της Δικαιοσύνης στα τοπικά ΜΜΕ. Άλλαξε όμως γνώμη, γιατί έπρεπε να χαρισθούν τα δάνεια σε δύο υποψηφίους βουλευτές του ΠαΣοΚ, στον εκπρόσωπο Τύπου του τοπικού ΠαΣοΚ και δεκάδες άλλα κομματικά στελέχη και προσωπικούς και κομματικούς του φίλους. Και όμως, και αυτό το μέγα και πρωτοφανές πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σκάνδαλο πέρασε απαρατήρητο, και ο Υπουργός της Δικαιοσύνης, αργότερα, σε επιβράβευση αυτής της πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά απαράδεκτης πράξης, ανέλαβε ύπατο πολιτειακό αξίωμα! Η κατάντια του πολιτικού μας συστήματος.

Γ΄ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΜΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ

Στο πιο πάνω βιβλίο μου για τη Δικαιοσύνη, και στη σελίδα       99-103, μεταξύ των άλλων γράφω και τα εξής για τον «ΝΟΜΟ ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ»:
Εμπνευστής και συντάκτης του κατάπτυστου αυτού νομοσχεδίου ήταν ο τότε υπουργός του ΠαΣοΚ Φίλιππος Πετσάλνικος, σήμερα Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Για την ιστορία αναφέρω ότι με πλειοψηφία 268 βουλευτών ψηφίστηκε τον Απρίλιο του 2001 από την αναθεωρητική Βουλή το απαράδεκτο άρθρο 86 του Συντάγματος, που προβλέπει το ακαταδίωκτο  των Υπουργών. Δύο χρόνια αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2003, η ίδια αυτή Βουλή με διακομματική πάλι σύμπραξη (Ν. Δ. – ΠαΣοΚ) υπερψήφιζε τον εξ ίσου απαράδεκτο 3126/2003 Νόμο Περί Ποινικής Ευθύνης Υπουργών με τις σκανδαλώδεις παραγραφές. Σήμερα, όλοι διαπιστώνουν τα άθλια αποτελέσματα που είχαν οι διατάξεις αυτές. Ακόμη και ο ομολογημένος χρηματισμός υπουργού έχει πλέον παραγραφεί.



[1] Σ.Σ. Το άκρον άωτον σπίλωσης του ονόματος του Ανδρέα Παπανδρέου. Και ο κ. Πετσάλνικος τι έπραξε για την υπεράσπιση της τιμής του Πρωθυπουργού, που μας τον έφερε από την Δυτική Γερμανία;
[2] Σ.Σ. Άρθρο 12, περίπτωση 4, του Νόμου 3052/2002
[3] Βλέπετε πρακτικά και ομιλίες στη Βουλή προ της συζήτησης του πιο πάνω νόμου, όταν ο Φίλιππος Πετσάλνικος και ο Υφυπουργός των Οικονομικών Φωτιάδης, ήταν και οι δύο κάθετα αντίθετοι στη διαγραφή χρεών.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ ΜΕΡΟΣ Γ΄ - ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ Η ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ

Όλος σχεδόν ο Αθηναϊκός Τύπος σχολίασε δυσμενώς και άσκησε αρνητική κριτική, όταν τέθηκε θέμα επιλογής του Προέδρου της Βουλής Φίλιππου Πετσάλνικου για την πρωθυπουργία και όχι αδίκως. Οι Έλληνες πολίτες δεν πίστευαν στα αυτιά τους όταν άρχισε να διαρρέει η φήμη ότι ο επόμενος πρωθυπουργός θα ήταν ο Φίλιππος Πετσάλνικος. Για τον εξής κυρίως λόγο:
Γιατί δεν διαθέτει διεθνές και Ευρωπαϊκό κύρος, είναι ένα πρόσωπο χωρίς καν διεθνή παρουσία. Πολλοί δημοσιογράφοι από τους τηλεοπτικούς σταθμούς εκφράστηκαν ήκιστα τιμητικά για το πρόσωπό του.
Επίσης, απαξιωτικά και επιτιμητικά εκφράστηκαν και επώνυμα στελέχη του ΠαΣοΚ. Ρεπορτάζ της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» της 13-11-2011 γράφει: «Το βράδυ πλέον προκρίνεται η υποψηφιότητα του κ. Πετσάλνικου, την οποία κάνει επίσης αποδεκτή η Νέα Δημοκρατία. Μόλις όμως έγινε γνωστή, προκλήθηκε σάλος. Στελέχη του ΠαΣοΚ αρχίζουν να τηλεφωνούν αγανακτισμένα όπου μπορούν. Μέσα στον πανικό εκείνες τις κρίσιμες ώρες, εφευρέθηκε και η φόρμουλα του κ. Βασ. Σκουρή, προέδρου του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και στενού φίλου του κ. Βενιζέλου».
Και η Άννα Διαμαντοπούλου φίλη από τα παλιά του Φ. Πετσάλνικου προειδοποίησε τον Γ. Παπανδρέου:
« Ότι δεν θα αποδέχονταν να γίνει υπουργός μαριονέτα σε μια κυβέρνηση που θα είχε ως πρωθυπουργό ένα πρόσωπο χωρίς διεθνές κύρος». «Φωτογράφισε» τη συμπαιγνία κ. Παπανδρέου και Βενιζέλου για λύση Πετσάλνικου. («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 13-11-2011)
Και ένα άλλο στέλεχος του ΠαΣοΚ πρώτης γραμμής ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης, αντέδρασε έντονα και με οξύτητα όταν πληροφορήθηκε την πιθανότητα συγκρότησης κυβέρνησης υπό τον Φ. Πετσάλνικο. Διεμήνυσε στον Πρωθυπουργό: «ότι δεν πρόκειται να παραμείνει υπουργός σε μια κυβέρνηση ανδρεικέλων!». («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 13-11-2011).
Εξίσου δηκτικοί και καυστικοί σε σχόλια και υπαινιγμούς ήταν ο γνωστός δημοσιογράφος της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς και ο πανεπιστημιακός Χρήστος Γιανναράς. Ο πρώτος έγραψε:
«Δεν αντέχεται το θέαμα του διασυρμού του κ. Γιώργου Παπανδρέου τις τελευταίες εβδομάδες, έστω και αν την ύστατη κυριολεκτικά στιγμή απέφυγε την καταστροφική «αυτοκτονία» της λύσης Πετσάλνικου και προτίμησε τη λύση Παπαδήμου. Ήδη του έκαναν τεράστια ζημιά και στην υστεροφημία του. Οι απίστευτοι χειρισμοί πριν από την τελική παραίτηση, οι αδικαιολόγητοι δισταγμοί στη διαπραγμάτευση για τη θέση του πρωθυπουργού, οι αχυρένιες λύσεις τύπου Πετσάλνικου και οι ύστατες προσπάθειες τορπιλισμού της λύσης Παπαδήμου αποτελούν μαύρες και ακατανόητες σελίδες πολιτικής ιστορίας».
Ο Χρήστος Γιανναράς έγραψε:
«Μιλούσαν προσχηματικά για Παπαδήμο, ενώ ψάχνανε για τον αχυράνθρωπο που χρειάζονταν. Ο κ. Σαμαράς δήλωνε ότι δεν του κάνει διαφορά ο Παπαδήμος από τον Πετσάλνικο, η επιλογή είναι «εσωτερικό θέμα» του ΠαΣοΚ (!), δεν τον ενοχλούσε να εμφανιστεί στο Συμβούλιο Κορυφής εκπρόσωπος των Ελλήνων ο Πετσάλνικος».
Με μεγάλη χρονική καθυστέρηση ανακάλυψαν τμήματα της αμφιλεγόμενης προσωπικότητάς του. Ένα όμως δεν μας είπαν τα παπαγαλάκια του δημοσιογραφικού κατεστημένου: Γιατί τον κ. Πετσάλνικο και όχι κάποιον άλλον; Αυτό θα σας το αποκαλύψω εγώ:
Ο μοιραίος αυτός άνθρωπος για την Ελλάδα και την Καστοριά, είναι ένας από τους στυλοβάτες του σάπιου καταρρέοντος πολιτικού κατεστημένου και συστήματος, ως αποτέλεσμα του δικομματισμού. Φοβήθηκαν λοιπόν οι φορείς του, ΠαΣοΚ – Ν.Δ., ότι αν παρέδιδαν την εξουσία σε μια ισχυρή εξωκοινοβουλευτική προσωπικότητα, αυτό θα σήμαινε και το τέλος το δικό τους. Τον είδαν σαν την πιο καλή εσχάτη λύση και σαν σανίδα σωτηρίας για το σαρκίον τους. Ήθελαν με κάθε θυσία έναν Πρωθυπουργό από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, από το δίδυμο ΠαΣοΚ – Ν.Δ., και ποια καλύτερη επιλογή από τον Πρόεδρο της Βουλής; Ο συμβολισμός ήταν σαφής: Το διεφθαρμένο και σάπιο διπολικό πολιτικό σύστημα που ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για τη σημερινή κατάντια της χώρας, δεν θα πέσει. Θα δώσει αγώνα επιβίωσης μέχρις εσχάτων. Αφού τα δύο κόμματα εξουσίας οδήγησαν τον τόπο στο χείλος της καταστροφής, τώρα συνασπίζονται περιστασιακά για να σωθούν! Πάνω απ’ όλα και μόνον το προσωπικό τους συμφέρον. Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική τους επιβίωση και ας χαθεί ο τόπος.
Φίλοι αναγνώστες,
μη ξεχνάτε ποτέ, ότι ο Γ. Παπανδρέου στη διετία που κυβέρνησε τη χώρα υπερχρέωσε την Ελλάδα, την εξευτέλισε στο εξωτερικό ως διεφθαρμένη χώρα, βύθισε τον λαό της στην εξαθλίωση δια της υπερφορολόγησής του και της άγριας περικοπής μισθών και συντάξεων, επέβαλε στην ακίνητη ιδιοκτησία αντισυνταγματικά χαράτσια, την δήμευσε και νέκρωσε την οικονομία δια της ύφεσης και της ανεργίας. Και μη ξεχνάτε ποτέ πως εξίσου συνυπεύθυνος αυτής της γενικής παρακμής και χρεοκοπίας είναι και ο κ. Πετσάλνικος, ως άμεσος συνεργάτης και συμβουλάτοράς του.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΥ
Την Τρίτη το βράδυ (15-11-2011), οι εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές του τηλεοπτικού καναλιού «ALPHA» στη βραδινή εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου απόλαυσαν επί 20 λεπτά, ένα ξεκαρδιστικό θέαμα, ένα θέαμα που ο Πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος έγινε αντικείμενο ειρωνικών και χλευαστικών σχολίων, έγινε καταγέλαστος. Συνήθως, οι πολιτικοί και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής δεν γελοιοποιούνται, δεν ευτελίζονται, δεν εκμηδενίζονται, αλλά σατιρίζονται, υπόκεινται σε σκωπτική και καυστική κριτική, ποτέ όμως δεν διακωμωδούνται, δεν εξευτελίζονται, δεν χλευάζονται, δεν γίνονται αντικείμενα γελοιοποίησης. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο Πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, τον οποίον, το δίδυμο Λάκης Λαζόπουλος και Χρύσα Ρώπα αντιμετώπισε όχι σατιρικά, αλλά σαν ένα γελοίο πρόσωπο! Ως γνωστόν, η σάτιρα είναι το λογοτεχνικό είδος σε έμμετρο (ποιητής Σουρής κλπ) και πεζό λόγο (Μπόστ κλπ), που έχει ως σκοπό να υπογραμμίσει να καυτηριάσει, με στοιχεία – κυρίως κωμικά και παραμορφωτικά – τα ανθρώπινα ελαττώματα και τις ανθρώπινες ατέλειες. Είναι η σκωπτική κριτική, η πνευματώδης, εύστοχη και ανελέητη κριτική κάποιου προσώπου, ιδία πολιτικού. Η σάτιρα ποτέ δεν είναι η διακωμώδηση, η γελοιοποίηση και ο εξευτελισμός του προσώπου. Αυτά, αποτελούν άλλο είδος θεατρικού έργου. Εν κατακλείδι, ο Πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, την 15-11-2011 αντιμετωπίστηκε από το δίδυμο Λάκης Λαζόπουλος και Χρύσα Ρώπα με τον πιο ευτελή τρόπο. Αν και δεύτερος θεσμικός πολιτειακός παράγων του τόπου, εξευτελίστηκε, διακωμωδήθηκε και χλευάστηκε δημόσια. Και οι δύο τους επί είκοσι λεπτά της ώρας, προέβησαν στον δημόσιο εξευτελισμό του, εκθέτοντας τον θεσμόν του Προέδρου της Βουλής και καθιστώντας τον ίδιο ένα εντελώς ανυπόληπτο πρόσωπο, ένα πρόσωπο που προκάλεσε ασυγκράτητα γέλια στους τηλεθεατές. Με τα αστεία τους και τα περιπαικτικά λόγια τους τον εξευτέλισαν δημόσια, τον εκμηδένισαν, τον κατέστησαν ένα φαιδρό υποκείμενο. Και αντί για λόγους στοιχειώδους ευθιξίας να παραιτηθεί και από το βουλευτικό αξίωμα ακόμα, παραμένει γαντζωμένος στην εξουσία.     Άλλη μια σημείωση του αρθρογράφου:
Στην εκπομπή της επόμενης Τρίτης 22-11-2011 συνέβη κάτι το ανεπανάληπτο. Η κ. Χρύσα Ρώπα, δύο φορές πρόφερε το επώνυμο «Πετσάλνικος». Στο άκουσμα το φιλοθεάμον κοινό, το οποίο ανήρχετο σε χιλιάδες άτομα ξεσπούσε σε ασυγκράτητα γέλια, έσκαζε στα γέλια. Η Θεία Δίκη, η Νέμεση, έστω και αργά τιμώρησε την υπεροψία, την αλαζονεία, την κομματοκρατία, τον καισαρισμό. «Εστίν Δίκης οφθαλμός (ός τα πάντα ορά)».
Το ίδιο απολαυστικό θέαμα επαναλήφθηκε και στις εκπομπές 29/11, 6/12, και 13/12. Το επώνυμο «Πετσάλνικος» επαναλαμβανόμενο συνέχεια, προκαλούσε ξέσπασμα σε ακράτητα γέλια. Το φιλοθεάμων κοινό, αλλά και οι εκατοντάδες χιλιάδες των τηλεθεατών της εκπομπής του Λάκη Λαζόπουλου, μετείχαν από κοινού στο απολαυστικό θέαμα χλευαστικών και ειρωνικών σχολίων σε βάρος του Προέδρου της Βουλής.


Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ ΜΕΡΟΣ Δ΄

Στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος της Ελλάδος επανήλθε πρόσφατα το ΠΑΡΚΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ μετά από απόφαση της Βουλής με πρωτοβουλία του Προέδρου της Φίλιππου Πετσάλνικου να επαναχρηματοδοτήσει το έργο διαθέτοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, σε μια εποχή οικονομικής κρίσης καχεξίας και λιτότητας. Το γεγονός αυτό μόλις έγινε γνωστό ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών σε Πανελλήνια κλίμακα. Ο Αθηναϊκός Τύπος, και όχι μόνον, επιτέθηκαν φραστικά και με δριμύτητα εναντίον του Προέδρου της Βουλής, άσκησαν εναντίον του δριμεία κριτική, χρησιμοποιώντας βαρύτατους χαρακτηρισμούς, τον λοιδόρησαν, τον χλεύασαν, τον διακωμώδησαν και τον ξετίναξαν. Ακόμα και στην Καστοριά όπου εδαφικά ανήκει ο Γράμμος, η απόφαση της Βουλής (διάβαζε του Πετσάλνικου) προκάλεσε στα τοπικά ΜΜΕ και στους κατοίκους θυελλώδεις αντιδράσεις, διαμαρτυρίες και μομφές για τη χρησιμότητα και τη σκοπιμότητα του έργου. Όλα τα ΜΜΕ τον απογύμνωσαν από τα έωλα και δικολαβίστικα επιχειρήματα που πρόβαλε για το πάρκο.
Στον ίδιο βαθμό διατυπώθηκαν και επιφυλάξεις για την χρησιμότητα του πάρκου και τις τυχόν περιβαλλοντικές επιπτώσεις από τη λειτουργία του. Ο υπεύθυνος της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Καλλιστώ» Νίκος Νικησιάνης, σε δηλώσεις του στα τοπικά ΜΜΕ υπήρξε σαφής και κατηγορηματικός επισημαίνοντας ότι: «ήταν άχρηστη και παράλογη επιλογή η δημιουργία κτιριακών εγκαταστάσεων μέσα στην καρδιά του Γράμμου, εκτός κατοικημένης περιοχής, ενώ υπήρχε η επιλογή να δοθούν τα χρήματα για να επισκευαστούν υπάρχοντα κτίρια σε παρακείμενα χωριά».
Η πλειονότητα των Ελλήνων και οι Οικολόγοι, έχουν την άποψη ότι ο Φίλιππος Πετσάλνικος διέπραξε ένα περιβαλλοντικό έγκλημα, μια καταχρηστική πράξη ξεπερνώντας τον κανονικό ή τον τυπικά και θεσμικά σωστό ρόλο και τις αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου. Αυτά όμως για τον κ. Πετσάλνικο είναι επουσιώδους σημασίας αποφάσεις. Ισχύει το «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», για να δικαιολογηθούν αποφάσεις και πράξεις παράνομες πολιτικά και κοινωνικά κατακριτέες. Έχει ήδη προαναφερθεί πως από δημοσιογραφική έρευνα προέκυψε, ότι ο Φ. Πετσάλνικος από τα μαθητικά του χρόνια πολιτικά ήταν ενταγμένος στην ακροδεξιά πολιτική παράταξη. Γι’ αυτά του τα πιστεύω και τις εν γένει δραστηριότητές του ανταμείφθηκε από τη Χούντα με υποτροφία στη Γερμανία ([1] , [2]). Κατά συνέπειαν, ποτέ δεν είχε ευαισθησίες προς την αριστερά και ποτέ δεν έδειξε έστω και στοιχειώδες ενδιαφέρον για τους ηττημένους και για τη Εθνική Συμφιλίωση και Εθνική Ενότητα. Αυτό εξάγεται και ως συμπέρασμα και αποδεικνύεται από την μέχρι τώρα πολιτική πορεία του. Η Καστοριά αποτελεί τον μόνο Νομό της Ελλάδος που δεν έγινε έστω ελάχιστη πολιτική κάθαρση από μια δεκάδα επώνυμα στελέχη της Χούντας, τα οποία ήταν βεβαρημένα με ποινικά και ηθικά παραπτώματα, γιατί ποτέ δεν την θέλησε και δεν την επιδίωξε για τον «φόβον των Ιουδαίων», μήπως τα στελέχη της Χούντας φέρουν στο φως της δημοσιότητας τα πιο πάνω στοιχεία. Έτσι, στην Καστοριά από το 1974 και μέχρι σήμερα καρποφόρησε ένας ιδιότυπος νεοφασισμός που ασκεί μια παραεξουσία.
Θα αναφερθώ σε δύο μόνον χτυπητά παραδείγματα: Μετά την μεταπολίτευση ανέβηκε στην πυραμίδα της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας[3] ο θεωρητικός – μετά τον θάνατο του Σάββα Κωνσταντόπουλου – της Χούντας και Δήμαρχος της Καστοριάς Κ. Σ., επωνομασθείς σκωπτικά ως «Δήμαρχος του Ιωαννίδη». Και τελευταία ψηφίστηκε ως Πρόεδρος του Νομαρχιακού Συμβουλίου καταδότης           – κοινώς χαφιές –, μέλος της Τριμελούς άτυπης επιτροπής της Χούντας, που έστελνε στους τόπους της εξορίας τους αριστερούς της Καστοριάς. Άλλη μια καταισχύνη. Και η αντίδραση του Βουλευτή του ΠαΣοΚ Καστοριάς; Καμία. Συνωμοσία σιωπής! Το δεύτερο δεκαήμερο του Ιουνίου 2011, μια εξέχουσα φυσιογνωμία της Δημοκρατίας, της Νομικής Επιστήμης, των γραμμάτων και των αγώνων κατά των τριών κατακτητών, με τίτλους και διακρίσεις, ο Ευάγγελος Μαχαίρας, μιλώντας σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, είπε περίπου τα εξής:
«Κύριε Παραρά, πληροφορούμαι ότι στο Νομό της Καστοριάς αναδύεται ένα είδος νεοφασισμού. Τι λέει και τι κάνει γι’ αυτό ο κ. Πετσάλνικος;». Καμία απάντηση. Κι εδώ τήρησε αιδήμονα σιωπή και έγραψε αυτόν τον τιμημένο αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και της Δημοκρατίας στα παλαιά των υποδημάτων του και στα μαύρα κατάστιχα.
Τέλος, δεν είναι ολίγοι αυτοί που εξέφρασαν την απορία και τον προβληματισμό τους. Γιατί άραγε ο Πρόεδρος της Βουλής έθεσε εκ νέου συζήτηση για το «Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης»; Οι λόγοι είναι εύκολα κατανοητοί, ξεκάθαροι και άμεσα αντιληπτοί, αρκεί κάποιος να γνωρίζει τον χαρακτήρα και τον τρόπο του σκέπτεσθαι του Προέδρου της Βουλής.
Πρώτος στόχος: Καλόπιασμα των απογόνων της ΕΑΜικής Αριστεράς και των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, οι οποίοι στον Νομό της Καστοριάς είναι χιλιάδες, προκειμένου στις επόμενες εκλογές να κερδίσει την ψήφο τους.
Δεύτερος στόχος: Να φανεί στη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ ως υπέρμαχος της Εθνικής Συμφιλίωσης, πολιτικός υπεράνω κομμάτων.
Τρίτος στόχος: Να εξευμενίσει την Αριστερά με απατηλές μεθόδους.
Παρουσιάζοντας το «Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης» με σύντομο τρόπο επιλέγοντας μερικά βασικά σημεία και κλείνοντάς το, θα ήθελα ακόμα να προσθέσω ότι το ενδιαφέρον του Πετσάλνικου για το πάρκο, είναι ένα πολιτικό επικοινωνιακό τρικ, μια πολιτική απάτη, ένα τέχνασμα για παραπλάνηση των Βουλευτών και του λαού. Είναι ένα επικοινωνιακό, πολιτικό και κοινωνικό προπέτασμα, μία τυχοδιωκτική πελατειακή πολιτική, που αποβλέπει στην παραπλάνηση της δημοκρατικής κοινής γνώμης της Ελλάδος και προς άγραν πελατείας, που μετά τον εμφύλιο επικράτησε κατά κράτος η νικήτρια παράταξη – παλαιά δεξιά –, η ηττηθείσα παράταξη η Αριστερά περιθωριοποιήθηκε πλήρως και χωρίς το ανάλογο αντίκρισμα, ένα πολιτικό κόλπο που αποσκοπεί στον εντυπωσιασμό, στην προσέλκυση ενδιαφέροντος και στον πολιτικό και κοινωνικό ωφελιμισμό του Πετσάλνικου, αποκλειστικά στην ιδιοτελή εξυπηρέτηση προσωπικών στόχων και οφέλους.
Ειρήσθω εν παρόδω χρόνω, για την πληρότητα αυτού του άρθρου, 1ον ότι η Καστοριά είναι ο μοναδικός Νομός της Ελλάδος όπου η Εθνική Ενότητα και Συμφιλίωση ποτέ δεν προχώρησε, δεν έκανε ούτε ένα βήμα γι’ αυτόν τον στόχο. Και την αποκλειστική ευθύνη φέρει ο Φ. Πετσάλνικος, γιατί ως τοπικός Άρχων, Βουλευτής Καστοριάς και Πρόεδρος της Βουλής ποτέ δεν επιχείρησε την κάθαρση του τοπικού κρατικού μηχανισμού, παραμηχανισμού και της πολιτικής ζωής, από εκείνα τα στελέχη της τοπικής χούντας που βαρύνονται με ποινικά αδικήματα και ατιμωτικές πράξεις και 2ον, ότι ο Νομός αυτός που είχε την πολυπληθέστερη συμμετοχή στην Εθνική ΕΑΜική Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και με το μεγαλύτερο ποσοστό μελών στο ΚΚΕ προ του 1940[4], σήμερα, μαζί με όλα τα κόμματα της Αριστεράς αντιπροσωπεύει το 4% του ποσοστού του εκλογικού σώματος. Το μικρότερο της Ελλάδος.
Στον Νομό της Καστοριάς για την ηττημένη αριστερή παράταξη, ίσχυσε και ισχύει το «Ουαί τοις ηττημένοις» του Βρέννου. Γι’ αυτή την κατάσταση μοναδικός υπεύθυνος είναι ο Πρόεδρος της Βουλής Φ. Πετσάλνικος, ο μόνος Βουλευτής του ΠαΣοΚ που εκλέγεται συνεχώς μετά την μεταπολίτευση και τα περί Εθνικής συμφιλίωσης είναι μωρολογίες.  

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Τα κτίσματα κλπ του λεγόμενου Πάρκου Εθνικής Συμφιλίωσης και όλοι οι άλλοι συνεχόμενοι στις κτιριακές εγκαταστάσεις χώροι, πρέπει να παραμείνουν όπως ακριβώς είναι και να δοθεί νέο όνομα όπως: «Μουσείο Εθνικού και Δημοκρατικού Στρατού». Με την κατάλληλη διαφήμιση και προβολή από τον νέο Δήμο Γράμμου, μπορεί να γίνει ένας πόλος έλξης, ένα σημείο ιστορικού ενδιαφέροντος Ελλήνων και ξένων.




[1]Σ.Σ. Γεγονός που επιμελώς αποκρύπτει από την ιστοσελίδα του.
[2]Σ.Σ. Επίσης η Χούντα παρέσχε άμεσα και αμέριστα την υποστήριξή της σε δύο πρόσωπα του αμέσου περιβάλλοντος του. Το ένα διορίζοντας με κοινή απόφαση του 2ου Επιτελικού Γραφείου και του Τμήματος Ασφαλείας Καστοριάς σε ΔΕΚΟ της Καστοριάς και το άλλο στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Καστοριάς.
[3]Σ.Σ. Το persono grata του Μητσοτάκη, δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος και στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Το όνειδος, το αίσχος και η κατάντια της  Δημοκρατίας μετά τη Μεταπολίτευση.
[4] Σ.Σ. Επί πληθυσμού 0,5% της Ελλάδος, τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ανήρχοντο σε ποσοστό 7%.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ ΜΕΡΟΣ E΄ - Ο υβριστής του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή

Ένας άλλος κοινοβουλευτικός υβριστής, που ξεπερνά τα συνήθη, τα καθιερωμένα κοινοβουλευτικά ήθη και έθιμα, τα επιτρεπτά όρια της πολιτικής, κοσμιότητας και ευπρέπειας, αλλά και τα πρότυπα της κοινοβουλευτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, είναι και ο συμπατριώτης μου Πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος.
Σε δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό της Καστοριάς «ΔΙΚΤΥΟ 1», την 1/7/2008 έκανε την εξής πολιτικά, κοινωνικά και κοινοβουλευτικά απαράδεκτη, ανάρμοστη, ανεπίτρεπτη, αήθη και κατάπτυστη πολιτική δήλωση που δεν συνάδει ούτε στο ελάχιστο στην κοινοβουλευτική του ιδιότητα, αλλά και στα πλαίσια που αποτελούν παράδοση για τα κοινοβουλευτικά μας ήθη και έθιμα, για τον κοινοβουλευτισμό μας.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ  Φ. ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΜΕ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
«Άθλιος Πρωθυπουργός, άθλια κυβέρνηση, άθλιοι αυτοί που μας κυβερνούν!»
Την επόμενη μέρα, μετά από αυτές τις κοινοβουλευτικά αήθεις και αισχρές δηλώσεις και υπό την ιδιότητά μου του ενεργού πολίτη, πνευματικού ανδρός, αλλά και αρθρογράφου, συνέταξα, ως είχα υποχρέωση, το παρακάτω άρθρο, το οποίο και δημοσίευσα στην τοπική εφημερίδα «ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ».

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ»[1]
ΑΘΛΙΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ – ΑΘΛΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΑΘΛΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ.
ΑΝΟΙΚΕΙΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΕΞΕΤΟΞΕΥΣΕ ΣΤΟ ΒΡΑΔΥΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ (ΔΙΚΤΥΟ 1) ΤΗΝ 1-7-2008,
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΟΠΙΚΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ κ. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ 

«Δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να ασκήσω κριτική για τις δηλώσεις του κ. Πετσάλνικου που έγιναν στο δελτίο ειδήσεων του ΔΙΚΤΥΟΥ 1 την           1-7-2008, ούτε να υπερασπιστώ τις αρχές, το έργο και την τιμή του Πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή και των μελών της Κυβέρνησής του. Ο ρόλος αυτός κατά κύριο λόγο αρμόζει στα τοπικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.
Εγώ, ως ασκών το υψηλό λειτούργημα της αδέσμευτης δημοσιογραφίας, και που δεν υπόκειμαι σε κομματικές και χρηματικές συναλλαγές και χειραγωγήσεις, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις, είμαι υποχρεωμένος να στηλιτεύσω τις αισχρές, και απαράδεκτες για κοινοβουλευτικό άνδρα ανοίκειες πολιτικές δηλώσεις,  γιατί το άθλιος υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια της κριτικής και σημαίνει: κακοήθης, φαύλος, αχρείος, τιποτένιος, απατεώνας, κακός. (Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ: ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, λήμμα άθλιος).
Μπορεί ένας Πρωθυπουργός να είναι ανεπαρκής, να είναι λαϊκιστής και δημαγωγός και σαν αρχηγός κόμματος και Πρωθυπουργός κατά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας και του κυβερνητικού του έργου να απέτυχε, γι’ αυτό οι κανόνες της πολυκομματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας προβλέπουν την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Μπορεί ο Κώστας Καραμανλής, ένας ευπρεπής, σεμνός και ηπίων τόνων πολιτικός, να είναι κι’ αυτός συνυπεύθυνος για το σημερινό κατάντημα της χώρας, για την ακρίβεια, για τον πληθωρισμό, για την μη εύρυθμη λειτουργία του Κράτους, για τον κομματισμό και για άλλα πολλά. Όμως ένας Πρωθυπουργός χαρακτηριζόμενος ως φαύλος, κακός, αχρείος, απατεώνας κλπ, δεν έχει θέση ούτε σε κυβέρνηση, ούτε σε κόμμα, ούτε σε πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Καταγγέλλεται στις αρμόδιες αρχές και παραπέμπεται στη Δικαιοσύνη.
Θα ανέμενε κανείς, έπειτα από τον καταιγισμό αυτών των ύβρεων να αντιδράσει η Βουλευτής Καστοριάς κ. Βίβιαν Μπουζάλη, ο Νομάρχης Καστοριάς Κώστας Λιάντσης, ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ και άλλοι και να εκδηλώσουν άμεσα την αντίδρασή τους και να προσφέρουν την έμπρακτη υποστήριξή τους στον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς και τα Κυβερνητικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία βρίζονται με έντονα χυδαίο και αυθάδη τρόπο.
Δυστυχώς όμως, κανένα από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας δεν απάντησε στις ανοίκειες και υβριστικές φράσεις του κ. Πετσάλνικου, στα δελτία ειδήσεων της 1, 2 και 3 Ιουλίου του 2008».
                                                                                                                  
Το άνω άρθρο το κοινοποίησα στο ΜΑΞΙΜΟΥ και στην ΡΗΓΙΛΛΗΣ. Δυστυχώς όμως, Κυβέρνηση και Κόμμα δεν αντέδρασαν, δεν εκδήλωσαν καμιά αντίθεση.



Σ Υ Μ Π Λ Η Ρ Ω Μ Α

Επιπροσθέτως θα ήθελα να δώσω έμφαση και στα παρακάτω σημεία, τα οποία έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα και βαρύτητα.
·                Η κριτική – και δριμύτατη – είναι επιτρεπτή και επιβεβλημένη είναι το οξυγόνο του δημοκρατικού πολιτεύματος, ποτέ όμως δεν πρέπει να είναι χυδαία και να ξεφεύγει από τα παραδεκτά όρια της κοσμιότητας, τα κοινοβουλευτικά ήθη και έθιμα και τους φραγμούς του ελληνικού κοινοβουλίου. Κάθε εκτροπή από το ορθόν και πρέπον, κάθε εκτραχηλισμός που δηλώνει πλήρη απομάκρυνση από τα ηθικώς και κοινοβουλευτικώς αποδεκτά όρια, είναι όχι μόνον απαράδεκτη, κατακριτέα και καταδικαστέα, αλλά χαρακτηρίζει την κοινωνική και πολιτική αγωγή του υβριστή.
·                Η εκτόξευση και εκστόμιση ύβρεων που προσβάλλουν την τιμή και υπόληψη του άλλου, το αισχρό κατηγορώ εναντίον του πολιτικού αντιπάλου, και όχι η κρίση, η τεκμηριωμένη αξιολόγηση του κυβερνητικού έργου με δριμύτητα, οι οποιεσδήποτε αιτιάσεις και μομφές είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, μέσα στον πολιτικό ανταγωνισμό. Όμως, οι ύβρεις, οι πολιτικές αισχρότητες και κοινοβουλευτικές αθλιότητες είναι απαράδεκτες και πολιτικά και κοινωνικά πράξεις καταδικαστέες.
·                Οι αήθεις χαρακτηρισμοί και η λάσπη που πέταξε εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή ο Φ. Πετσάλνικος, ενός πολιτικού ηπίων τόνων, ευπρεπούς και σεμνού, προξένησαν αλγεινή εντύπωση στον κόσμο που διάβασε τις δηλώσεις, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, γιατί, όπως προανέφερα, υπερέβησαν τα εσκαμμένα[2].
Ο Κώστας Καραμανλής, από τότε που η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ διέρρηξε τις σχέσεις της με το πολιτικό παρελθόν της και συνεπής προς τις διακηρύξεις και την πολιτική πρακτική της, εδώ και χρόνια  διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο για την Εθνική Ενότητα και Ομοψυχία των Ελλήνων. Πήρε πρωτοποριακά και πρωτόγνωρα μέτρα, πήρε πρωτοβουλίες, έκανε ανοίγματα προς την Κομμουνιστική Αριστερά για τη λήθη του παρελθόντος, για βελτίωση των πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων ΔΕΞΙΑΣ – ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, σε αντίθεση με τον Φίλιππο Πετσάλνικο, ο οποίος πάντα στέκεται στο μέρος της νικήτριας τότε παράταξης, της παλαιάς Δεξιάς και των Φιλελευθέρων.

Παράθεση μερικών από τα εξέχοντα αυτά γεγονότα που πέρασαν στην πολιτική και κοινωνική ζωή της ιστορίας.
ü   Παραχώρηση του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής στο Δήμο, που το διεκδικούσε για πολλά χρόνια, αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ κώφευαν και αρνούνταν την παραχώρηση στο Δήμο.
ü   Κηδεία δημοσία δαπάνη και με μεσίστιες τις σημαίες του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ Χαρίλαου Φλωράκη σε ένδειξη εθνικού πένθους.
ü   Το αυτό έγινε και για τον γνωστό ποιητή του Εμφυλίου πολέμου (1946-1949) Μανώλη Αναγνωστάκη που είχε καταδικαστεί σε θάνατο.
ü   Ίδρυση του «Μουσείου» Χαρίλαου Φλωράκη με χρηματοδότηση του δημοσίου, με το ποσόν των 70.000 ευρώ, για την αποπεράτωση και οργάνωσή του στο χωριό Παλιοζογλώπι Καρδίτσας, που βρίσκεται κοντά στον τόπο ταφής του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε.  
ü   Ίδρυση «Μουσείου» Αϊ Στράτη.
ü   Επισκέψεις σε πολλούς τόπους εξορίας και μαρτυρίων των Αριστερών, όπως Αϊ Στράτης, Ικαρία και αλλού.
Αυτόν τον Καραμανλή αποκάλεσε άθλιο, ο «νεοσοσιαλιστής», «δημοκράτης» και «προοδευτικός» Φ. Πετσάλνικος, πυροδοτώντας αναίσχυντα και προκλητικά την Εθνική Ενότητα και τη λήθη, δύο υπέρτατα ιδανικά για τα οποία αυτός ο «Άθλιος» πρωθυπουργός κατέβαλε εντονότατες πολιτικές και κοινωνικές προσπάθειες να γίνουν πραγματικότητα.
Σε αντιπερισπασμό αυτών των δραστηριοτήτων του Κώστα Καραμανλή και σε αντίθεση με τα πιο πάνω μέτρα που ως Πρωθυπουργός της χώρας πραγματοποίησε, ο Φ. Πετσάλνικος ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, αποφάσισε την ίδρυση «Πάρκου Εθνικής συμφιλίωσης», για το οποίο, το ίδρυμα της Βουλής διέθεσε – σε εποχή λιτότητας και οικονομικής καχεξίας – εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, γεγονός που προκάλεσε πανελλήνια οργή και επίκριση. Το «πάρκο», πολιτικό τρικ του Προέδρου της Βουλής, είναι ένα φληνάφημα, ένα προπέτασμα καπνού που αποσκοπεί στην παραπλάνηση των απογόνων της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος» προς άγραν ψήφων. Είναι μια στρατηγική του Προέδρου της Βουλής παραπλανητική, χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό αντίκρισμα. Ενέχει μόνο προσωπική εμπάθεια. (Βλέπετε περισσότερα: Φ. Πετσάλνικος, Πάρκο Εθνικής συμφιλίωσης, Μέρος Γ΄).    

                                                         
                                                       



[1] Το αρθρίδιο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ» την 10/7/2008.
[2] Σ.Σ. Προς άρση κάθε παρεξήγησης οφείλω να τονίσω ότι τον Κώστα Καραμανλή, την Κυβέρνησή του και το έργο της για το διάστημα που κυβέρνησε τη χώρα, – 2004 έως 2009 –, σε μια σειρά από άρθρα μου που δημοσιεύθηκαν σε τοπικές εφημερίδες και σε εφημερίδα των Αθηνών τα κριτίκαρα δυσμενώς και αρνητικά. Εάν στο παρόν άρθρο μου ασχολούμαι και με τον Κώστα Καραμανλή, είναι γιατί παραλληλίζω την προσωπική συμβολή του καθενός στην προσπάθεια για την Εθνική Ενότητα και Ομοψυχία και τη λήθη των τραυμάτων και καταλοίπων του Εμφυλίου.