Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

ΑΝΔΡΕΑΣ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ - Το πορτρέτο ενός «Μεσσία» - ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ

Με αφορμή τις αλλεπάλληλες και παράνομες απεργίες των Συνδικάτων πολλές από τις οποίες προκάλεσαν και προκαλούν μεγάλη κοινωνική αναστάτωση, τεράστια οικονομική ζημιά και πρόκληση ερωτημάτων και ανησυχιών στις Ελληνίδες και τους Έλληνες και με δεδομένο τον εκμαυλισμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, την ακατάσχετη παρακμή και τη σήψη της κοινωνίας, θεώρησα ηθικό και πολιτικό χρέος να εκθέσω κάποιες απόψεις μου σχετικές με κάθε δραστηριότητα της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου.
Οι ευθύνες για την κακή κατάσταση, στην οποία οδηγηθήκαμε, ο ευτελισμός θεσμών και αξιών, ο ευτελισμός του κοινοβουλευτικού ήθους, της δημοσιογραφίας, ιδίως της ηλεκτρονικής, της ανθρώπινης ζωής κ.ά., βαρύνουν πολλούς. Η έντονη όμως κλιμάκωση της κατάστασης κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, περισσότερο βαρύνει ηθικά τον μακαρίτη Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, για τους λόγους που παρακάτω εκθέτω, περιγράφοντας αποσπασματικά ένα κομμάτι από το πολιτικό του προφίλ.
          Ο Ανδρέας Παπανδρέου μυθοποιήθηκε, πήρε μυθικές διαστάσεις, έγινε θρύλος, ένας ηγέτης χαρισματικός, με φήμη πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα, ένα πρόσωπο που ενέπνευσε πίστη και προσδοκία σε εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες για ένα καλύτερο αύριο. Η άσκηση όμως της εξουσίας, η διακυβέρνηση της χώρας κατά το «αρχή άνδρα δείξει», φανέρωσε τον χαρακτήρα του, με αποτέλεσμα να αφαιρεθούν τα πιο πάνω μυθικά στοιχεία και να περιορισθεί η προσωπικότητά του στις πραγματικές διαστάσεις, χωρίς τα πλασματικά και εξιδανικευτικά στοιχεία που κάποιοι φρόντισαν να περιβληθεί.
          Είναι γνωστό ότι ο Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου, ιδρυτής και Πρόεδρος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), είχε μια ορμητική άνοδο στην κυβερνητική εξουσία. Από αντιπολίτευση με ένα 13% του εκλογικού σώματος στις εκλογές του Νοεμβρίου 1974, εκτινάχθηκε στην εξουσία με ένα 48% του εκλογικού σώματος στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1981.
          Μια πορεία εκρηκτική, πρωτοφανής στη δυναμική της. Μέσα σε εφτά χρόνια, ένα νεοσύστατο κόμμα ή κίνημα, εκτινάσσεται στην κορυφή της εξουσίας.
          Θυελλώδης η άνοδος στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 1981. Παταγώδης η πτώση του μετά κοντά οχτώ χρόνια, τον Ιούνιο του 1989. Μια λαμπρή και ελπιδοφόρος ανοδική πορεία προς την εξουσία στα χρόνια 1974-1981. Μια ζοφερή και ανέλπιστη καθοδική διαδρομή στα χρόνια της κυβερνητικής εξουσίας του 1981-1989.
          Μια άνοδος στεφανωμένη με τα χρώματα της ελπίδας. Μια πτώση τυλιγμένη στις δύσοσμες αναθυμιάσεις των σκανδάλων. Ανέβηκε στην εξουσία ως ο Μεσσίας των μη προνομιούχων Ελλήνων. Ένας ηγέτης από τον οποίο περιμέναμε όλοι να λύσει τα προβλήματα και να απαλλάξει τη χώρα από τα δεινά. Έπεσε από την εξουσία υπόδικος σε ένα από τα πιο μεγάλα οικονομικο-πολιτικά σκάνδαλα της πρόσφατης ιστορίας μας.
          Από πρωθυπουργός της χώρας βρέθηκε κατηγορούμενος στο Ειδικό Δικαστήριο με βαριές κατηγορίες. Το Ειδικό Δικαστήριο, μετά από δεκάμηνη ακροαματική διαδικασία, αθώωσε τον Ανδρέα Παπανδρέου από όλες τις κατηγορίες.
          Παρέμειναν όμως τα ερωτήματα: Πώς η ελπίδα έγινε απογοήτευση; Πώς η λαμπρή επιτυχία έγινε θλιβερή αποτυχία;  Πώς άρχιζε η φθορά και κατέληξε στην πτώση;
          Ο Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου, δεν ευτύχησε ως πρωθυπουργός οκτώ χρόνια στην κυβερνητική εξουσία. Ατύχησε και ως αξιωματική αντιπολίτευση δυο χρόνια εκτός εξουσίας. Αφοριστικοί μοιάζουν οι λόγοι αυτοί, αλλά η πραγματικότητα είναι πειστικά εύγλωττη για το  αληθές των λόγων.
          Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως προαναφέρθηκε, ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία τον Οκτώβριο του 1981 υπό τους καλύτερους οιωνούς. Η οικονομία της χώρας βρισκόταν σε ανάπτυξη. Είχε πραγματοποιηθεί η πλήρης ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είχε τον έλεγχο όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είχε την πλήρη συμπαράσταση ολόκληρης της αριστεράς. Είχε την ανοχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και είχε έναν πρόεδρο της δημοκρατίας, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που η παρουσία του διέλυε τη δυσπιστία του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας και των ατλαντικών συμμάχων ως προς την προσήλωση του ΠΑΣΟΚ στο καθεστώς της πολυκομματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας των δυτικοευρωπαϊκών χωρών.
          Οι προοπτικές ήταν άριστες και για τον Ανδρέα Παπανδρέου και για το ΠΑΣΟΚ και για τη χώρα. Πολύ σύντομα, όμως, οι προοπτικές ανατράπηκαν και οι ελπίδες του εκλογικού σώματος, οι επενδυμένες στον Ανδρέα Παπανδρέου, εξανεμίστηκαν, αποδείχθηκαν μάταιες. Ήταν τα χρόνια εκείνα ο Ανδρέας Παπανδρέου και ως πρωθυπουργός και ως αρχηγός κόμματος ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Και ως κυρίαρχος έφερνε ολόκληρη την ευθύνη για την αποτυχία της κυβερνητικής εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, για την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας και για τον ακράτητο συνδικαλισμό.
          Η αποτυχία της κυβερνητικής εξουσίας ενός κόμματος είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Η αποτυχία ενός κυβερνητικού οικονομικού προγράμματος είναι και αυτή θεμιτή. Και ο μακαρίτης πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν ελέγχεται για τις τότε αποτυχίες της κυβερνητικής πολιτικής του. Οι κανόνες της πολυκομματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας προβλέπουν την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.
          Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο υπεύθυνος για την πλήρη κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, για τον πλήρη ευτελισμό της πολιτικής ζωής της χώρας και για την κομματικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, μέσω των οποίων ελέγχουν τις κρατικές υπηρεσίες και οργανισμούς πάσης φύσεως, αλλά και για τον εκτραχηλισμό τους, με μια συμπεριφορά που δηλώνει την απομάκρυνση από τα νομικώς και ηθικώς αποδεκτά όρια του υγιούς συνδικαλιστικού κινήματος. Μια εσφαλμένη κυβερνητική πολιτική καθυστερεί την ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας. Ίσως να προκαλεί και οπισθοδρόμηση. Δεν οδηγεί όμως σε κατάρρευση της οικονομίας, του πολιτικού ήθους και του κύρους της εξουσίας. Και ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τα κατάφερε όλα αυτά στα οκτώ χρόνια που κυβέρνησε τη χώρα.
          Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός δεν είχε συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική. Δεν είχε πρόγραμμα καλό ή κακό. Λειτούργησε ως πολιτικός δημαγωγός με μοναδική επιδίωξη την κατοχή και νομή της εξουσίας. Και όπως όλοι οι δημαγωγοί επιδίωξε να εκμαυλίσει το εκλογικό σώμα με παροχές και δοσίματα και να το φανατίσει κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Πολιτική του ήταν το «Τσοβόλα δώσ΄ τα όλα» και ο αυριανικός φανατισμός.
          Αυτή η πολιτική δεν ήταν η πολιτική του κινήματος του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είχε και πρόγραμμα και οράματα. Αυτή η πολιτική δεν ήταν ούτε καν κυβερνητική πολιτική. Μια κυβέρνηση ως σύνολο επεξεργάζεται προγράμματα και πολιτικές. Ήταν η προσωπική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου.
          Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός λειτούργησε εκτός κόμματος, εκτός κινήματος, εκτός υπουργικού συμβουλίου, εκτός Βουλής. Ήταν ο εμπνευστής και ο δημιουργός του αυριανισμού για να αλλάξει τις σχέσεις και τον τρόπο επικοινωνίας με το κόμμα του, τους υπουργούς του και τους βουλευτές του. Με τον αυριανισμό διαμόρφωνε και επέβαλλε την προσωπική πολιτική του και την εξουσία του στο κόμμα, στο υπουργικό συμβούλιο και στους βουλευτές του.
          Ο Ανδρέας Παπανδρέου θυμήθηκε την ύπαρξη του κόμματος, των υπουργών και των βουλευτών του όταν η έκρηξη του σκανδάλου Κοσκωτά έπληξε την αυλή του.
          Όχι για να αντιμετωπίσει μαζί τους την απεμπλοκή του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησής του από το σκάνδαλο, όπως όφειλε να κάνει κάθε υπεύθυνος πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος. Έπραξε το αντίθετο και το χείριστο. Έμπλεξε κόμμα, υπουργούς και βουλευτές στην υπόθεση του σκανδάλου με την επινόηση ότι πρόκειται για πολιτική δίωξη. Ενέπνευσε σε όλους το συναίσθημα της συνευθύνης και της συνενοχής.
          Όλοι φταίμε ανάλογα με τη συμμετοχή μας στην άσκηση της εξουσίας, είπε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο κόμμα του, στους υπουργούς του και στους βουλευτές του. Η ευθυνοφοβία κάθε δημαγωγού και εραστή της εξουσίας. Δεν τόλμησε να αναλάβει όλη την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο και να αφήσει το κόμμα του και την κυβέρνησή του να συνεχίσουν την πορεία τους χωρίς αυτόν. Και εκείνοι δεν του το υπέδειξαν έστω και μόνο για το γεγονός ότι ένα κόμμα που ξεκίνησε την κυβερνητική εξουσία του με τις καλύτερες προοπτικές και ωραία οράματα τερμάτισε την εξουσία του στις αναθυμιάσεις του σκανδάλου Κοσκωτά.
          Αυτό που δεν έπραξε έγκαιρα τότε ως πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου ώστε να μην απολέσει το ΠΑΣΟΚ την εξουσία, δεν το έκανε έστω και καθυστερημένα, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ώστε να ανοίξει η προοπτική της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ.
          Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν σε θέση πια να αντιληφθεί ότι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να ασκείται με τα πλέγματα της απώλειας της εξουσίας και της παραπομπής στο Ειδικό Δικαστήριο. Μοναδική επιδίωξή του ήταν να δικαιώσει ένα καταδικασμένο παρελθόν και όχι να ανοίξει την προοπτική του μέλλοντος του ΠΑΣΟΚ. Τον ενοχλούσε και μόνο το άκουσμα «εκσυγχρονισμός του ΠΑΣΟΚ», όπως ένας άλλος ηγέτης ένιωθε ανατριχίλα με το άκουσμα του όρου «ανανέωση».
          Ήταν δέσμιος της προσωπικής του πολιτικής του παρελθόντος. Συνέχιζε τη δημαγωγική και αυριανική του πολιτική. Και σαν δημαγωγός που ήταν, έφτασε στο κατώτατο σημείο της πολιτικής του καμπύλης με την πτώση του από την εξουσία. Και οι δημαγωγοί όταν πέσουν δεν ξανασηκώνονται. Η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί αλλά όχι με το ίδιο πρόσωπο. Η αξιοπιστία σαν χαθεί, δεν ανακτιέται.
          Για κακή μας τύχη, την πολιτική που χάραξε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου σε σχέση με τον τρόπο δράσης του πολιτικού συστήματος, των πρακτικών διακυβέρνησης και των σχέσεων Κράτους και Συνδικάτων, πληρώνει σήμερα η Ελλάδα και ο Ελληνικός λαός. Ένα από τα δείγματα γραφής, ένα κληροδότημα της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου είναι και η κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας με διορισμένα κομματικά στελέχη ώστε να ελέγχουν τις κρατικές υπηρεσίες και οργανισμούς, ένα Κράτος εν Κράτει που συμπεριφέρεται ως αυτόνομη εξουσία στα πλαίσια του Κράτους. Τις συνέπειες αυτής της απαράδεκτης εγκληματικής και αντικοινωνικής πολιτικής της ασυδοσίας και ατιμωρησίας του κομματικοποιημένου συνδικαλισμού που τον εκφράζουν τα προκλητικά κομματόσκυλα, θα υφίσταται ο Ελληνικός λαός και στο μέλλον, εκτός εάν ληφθούν άμεσα και δραστικά πολιτικά και νομοθετικά μέτρα για να εκλείψουν τα απαράδεκτα αυτά φαινόμενα που αντίκεινται στους νόμους του κράτους και σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία.

          Μέχρι τότε, αλίμονο στους ανήμπορους, μη βολεμένους και μη προνομιούχους Έλληνες πολίτες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: