Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Η ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Δεν υπάρχει σήμερα Έλληνας που να μην έχει πεισθεί για την ιδιοτέλεια των πολιτικών – πάντα με τις φωτεινές εξαιρέσεις –, ιδιοτέλεια η οποία αποσκοπεί πάντοτε στην εξυπηρέτηση και μόνον των στενά ατομικών τους συμφερόντων, για την έλλειψη Αρχών και Αξιών, την ανικανότητα, την προκλητική συμπεριφορά και την φαυλότητα των υπαρχόντων κομμάτων. Η οργή, η πίκρα και η αηδία των πολιτών για το σημερινό κατάντημα της χώρας μας, έχει κατακλύσει τις ψυχές τους. Τώρα η απέχθεια, έχει μόνιμη και τραγική διέξοδο. Αποκλείει με αποδοκιμασίες τους μολυσματικούς κεχρισμένους. Και εμπιστεύεται – αλήθεια πόσους – τους τίμια ασυμβίβαστους και σιωπηλούς από σεμνή αξιοσύνη. Διψάει ο Ελληνικός λαός για Εντιμότητα, Αξιοκρατία, Δικαιοσύνη, Αλήθεια, Πολιτική, Κοινωνική και Οικονομική Διαφάνεια.

Περιμένει ως παράκλητο έναν νέο πολιτικό Μεσσία για να πάρει στα στιβαρά του χέρια, τις ευθύνες διακυβέρνησης της Ελλάδας και να κυβερνήσει την χώρα με σύνεση, ορθολογικά, αξιοκρατικά, χωρίς πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αγκυλώσεις. Έναν νέον – όχι σε ηλικία – πολιτικό άξιο, ικανό, ενάρετο, δυναμικό και δημιουργικό, που θα παίξει ρόλο πρωταγωνιστή στα δημόσια πράγματα και που θα κυβερνήσει την Ελλάδα άψογα, ανεπίληπτα και πρωτόγνωρα επ’ ωφελεία του τόπου. Διότι σύντομα θα κληθεί να κυβερνήσει και θα αντιμετωπίσει αμέσως όγκο δυσχερών προβλημάτων. Όσο απλοϊκή και αν φαίνεται η οργή στους δρόμους με την κραυγή «κλέφτες» και τις μούντζες προς την Βουλή και τους Βουλευτές των τριών κομμάτων εξουσίας, δείχνει ότι όλα δεν πάνε καλά στην Πατρίδα. Εξάλλου παντού σήψη και ανυπόφορη δυσοσμία – για να τα λέμε όλα έξω από τα δόντια – η ανοχή προς την διαφθορά, την διαπλοκή, την ενοχή, τον ωχαδερφισμό φαίνεται ότι άρχισε να τελειώνει. Οι πολίτες γίνονται ενεργοί και κινητοποιούνται αναμένοντας την ευκταία λύση, η οποία είναι η Σωτηρία της Ελλάδος. Ο κόσμος έχει εξαγριωθεί μέχρι αποθηριώσεως. Ο πόνος για την εκχώρηση μέρους της Εθνικής μας κυριαρχίας, της πλήρους οικονομικής κυριαρχίας για τη πτώχεια και ανεργία, για τις περικοπές των συντάξεων και των μισθών και για όλα τα άλλα σκληρά και ανάλγητα μέτρα, οδήγησαν τις Ελληνίδες και τους Έλληνες, όχι μόνον σε κατάσταση απόγνωσης, αλλά και συναισθηματικής φόρτισης, δικαιολογημένη οργή και επιθετικότητα, με απροσδιόριστες για το μέλλον καταστάσεις. 

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ - Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΔΙΕΤΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Γι’ αυτά τα απίθανα, εγκληματικά και τετελεσμένα γεγονότα που έχουν συμβεί στην Ελλάδα και δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν από κανέναν έμφρονα και καλόπιστον Έλληνα, για το πώς φτάσαμε στην πλήρη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση και όχι μόνον, υπάρχουν τεράστιες ευθύνες. Το ότι η χώρα επτώχευσε για τρίτη φορά στην ιστορία της από το 1821 δεν είναι τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα μιας άφρονος, λαϊκίστικης, δημαγωγικής, εγκληματικής και αλόγιστης δημοσιονομικής πολιτικής από το 1981 και μετά, που άγγιζε τα όρια του παραλογισμού, κυρίως όμως των εγκληματικών και καταστροφικών χειρισμών του Γ. Α. Παπανδρέου κατά την τελευταία διετία της διακυβέρνησης της χώρας μας από τον ίδιο, σεκονταρισμένου από τον δεύτερον τη πολιτειακή τάξη φίλου και συμβουλάτορα Πρόεδρον της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο και το κρίσιμο εν προκειμένω ερώτημα είναι αν μπορούσε να αποφευχθεί η πτώχευση μετά τον Οκτώβριο του 2009, όταν ανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Η απάντηση είναι απλή, κατηγορηματική. Ναι η πτώχευση μπορούσε να αποφευχθεί και μάλιστα εύκολα. Γιατί κατά την τελευταία αυτή κρίσιμη διετία οι ασυνάρτητες ενέργειες της Κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου έφεραν την Ελλάδα ακόμη πιο κοντά στην κατάρρευση-πτώχευση. Έτσι φθάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα. Πληρώνουμε τις ανόητες, ασυνάρτητες και αλόγιστες πολιτικές αμαρτίες του Γεωργίου Α. Παπανδρέου.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου για την τραγική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική κλπ. κατάσταση της χώρας είναι τεράστιες, όσο κι αν προσπαθεί να επιρρίψει τις ευθύνες στους προκατόχους του. Ναι κι αυτοί, οι προηγούμενοι ευθύνονται, γιατί μας κυβέρνησαν χωρίς πυξίδα, χωρίς υπευθυνότητα, αλλά ο κύριος υπαίτιος ο κύριος υπόλογος της καταστροφής, μοιραίος και καταστροφικός είναι ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου, ο μοιραίος αυτός πολιτικός, του οποίου ο ρόλος υπήρξε καταστρεπτικός για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.  

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ Τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης κ. ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑΝ Αθήνας

ΚΑΣΤΟΡΙΑ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

«Το πρόσωπο της αλήθειας είναι φοβερό.
Ο λαός έχει ανάγκες από μύθους, από
ψευδαισθήσεις, από ξεγελάσματα.
Κάποτε, όμως, έρχεται η αλήθεια.
Και, τότε, φανερώνεται το αποκρουστικό
και θανατηφόρο πρόσωπό της…»
                                                                                                                                                        ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ
                                                                                                                                                   Αρθρογράφος – Ιστορικός – Συγγραφέας 


Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,

Σαν ένας σκαπανέας πολιτικής, κοινωνικής και πνευματικής κίνησης, που άνοιξε νέους, πρωτοποριακούς και πρωτόγνωρους δρόμους, στα πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά δρώμενα του τόπου, ένα  άτομο με ΑριστερέςΕΑΜικές καταβολές, με ενεργό συμμετοχή σε όλους τους πολιτικούς, Δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες, ένας ΑριστερόςΔημοκράτης χωρίς εισαγωγικά, θα ήμουν άκρως ευτυχής εάν λαμβάνατε τον κόπο να προσέξετε κάπως τις γραμμές αυτές που θεωρώ ύψιστο καθήκον μου να σας απευθύνω, γιατί κι εγώ, όπως κι εσείς και όλοι οι Έλληνες αγαπώ την Ελλάδα και η σημερινή πρωτοφανής, οικτρή, δραματική και συνάμα απαράδεκτη κατάσταση, το κατάντημα της οικονομίας και όλων των θεσμών, Αρχών και Αξιών, γεμίζει την ψυχή μου θλίψη.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Όπως καλύτερα από μένα γνωρίζετε, τα προβλήματα της χώρας είναι διαχρονικά, γνωστά, δυσάρεστα και πιεστικού χαρακτήρα. Είναι αυτά που προχωρούν σε βάθος, αυτά που αγγίζουν την ίδια τη δομή και την οργάνωση του συστήματος. Είναι πρώτον τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως π.χ. το ασφαλιστικό, το χρόνιο δημοσιονομικό έλλειμμα, το υψηλό δημόσιο χρέος, ο προβληματικός χαρακτήρας των περισσοτέρων ΔΕΚΟ και ακολουθούν το υπερτροφικό κράτος, ο άκριτος, άφρων, αλόγιστος που ξεπερνά το μέτρο συνδικαλισμός, η διαφθορά και η διαπλοκή, η κομματοκρατία, η κομματικοποίηση – όχι η πολιτικοποίηση – ευαίσθητων τομέων της κρατικής μηχανής, όπως η Δικαιοσύνη, ο Στρατός, τα Σώματα Ασφαλείας κλπ, η μεγάλη διαφθορά στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η άναρχη και ασύστολη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από τους φορείς (πρόσωπα) που έχουν την ευθύνη διαχείρισης και υλοποίησης των κυβερνητικών και των οργανισμών τοπικής Αυτοδιοίκησης προγραμμάτων, η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας στο Δημόσιο που εμποδίζει κάθε πρόοδο, η εκ νέου οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας για την επίτευξη καλύτερης και ταχύτερης λειτουργίας του συνόλου των φορέων και των υπηρεσιών, η Παιδεία, ο δεύτερος μετά τη Δικαιοσύνη μεγάλος ασθενής του δημόσιου συστήματος ισότιμης παροχής γνώσεων, η έλλειψη κάθε στοιχειώδους – όχι υπακοή – πειθαρχίας υπαλλήλου στον Προϊστάμενο ή Διευθυντή, ο ζαμανφουτισμός στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η ασυδοσία και η αυθαίρετη δράση ομάδων που οδηγεί στην αναρχία και δεκάδες άλλα εκφυλιστικά πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος, στην οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική παρακμή.
Προσωπικά αποδέχομαι, ότι τα προβλήματα αυτά είναι διαχρονικά, με την έννοια ότι προέκυψαν από την αλόγιστη και υπερβολική κατάχρηση εξουσίας των δύο κομμάτων – ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ΠΑΣΟΚ – που κυβέρνησαν την Ελλάδα μέχρι το 2014, συνεχίζονται όμως και επιδεινώνονται και τώρα και υπό το καθεστώς διακυβέρνησης της χώρας από τον Συ.Ριζ.Α. Τίποτε δεν άλλαξε ουσιαστικά όσον αφορά την αντιμετώπιση σ’ αυτά τα χρόνια προβλήματα, αφού οι εκάστοτε κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ επέδειξαν την ίδια ατολμία, φόβο και αναποφασιστικότητα,  να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του και να κάνουν δραστικές και πρωτοποριακές τομές.
Έχοντας ζήσει από κοντά την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή στις τελευταίες έξι δεκαετίες, παρά ταύτα, εκπλήσσομαι και εντυπωσιάζομαι βλέποντας να παίζεται συνεχώς το ίδιο έργο, με τις ίδιες οικονομικές θεομηνίες μπροστά στις οποίες στέκονται άβουλοι, δειλοί και μοιραίοι οι πολιτικοί των κομμάτων της εξουσίας, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΣΥΡΙΖΑ. Προ ημερών αναδιφώντας το αρχειακό μου υλικό που έχω συγκεντρώσει, σταμάτησα στην ανάγνωση των πρακτικών (εμπιστευτικών εννοείται) του ΚΥΣΥΜ (Κυβερνητικό Συμβούλιο, δηλαδή η αποκαλούμενη σήμερα Κυβερνητική Επιτροπή) της 23ης Ιανουαρίου 1989. Παρόντες στη συνεδρίαση Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Α. Κουτσόγιωργας, Π. Ρουμελιώτης, Δ. Τσοβόλας, Α. Τσοχατζόπουλος, Γιάν. Ποττάκης, Γ. Γεννηματάς, Γιάν. Παπαντωνίου, Π. Ζακολίκος, Η. Παπαηλίας, Α. Λιβάνης και Κ. Γείτονας. Ήταν η τελευταία κυβέρνηση της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ που με άρρωστο τον Ανδρέα είχε μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, τη μία των εκλογών του Ιουνίου 1989 και τη δεύτερη, την Προεδρική εκλογή του Μάρτη του 1990. Την πρωτοβουλία για τη σύγκληση αυτού του ΚΥΣΥΜ την είχε ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Παν. Ρουμελιώτης, ο οποίος με τρόμο έβλεπε να γιγαντώνεται το έλλειμμα του δημόσιου τομέα, το οποίο όπως διαπίστωνε είχε γίνει εκρηκτικό και οφειλόταν όχι μόνο στον τακτικό προϋπολογισμό, αλλά και στις ΔΕΚΟ. Ο κ. Ρουμελιώτης ζήτησε σε αυτό το ΚΥΣΥΜ να δεσμευθούν όλοι οι υπουργοί σε περικοπές δαπανών, τονίζοντας ότι χωρίς κοινή στάση και συλλογική ευθύνη ανάμεσα στα μέλη της κυβέρνησης, δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί το τρομακτικό έλλειμμα.
Από την εποχή εκείνη, οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες με το οδυνηρό και καταστροφικό για τη χώρα αποτέλεσμα την πλήρη στασιμότητα και την απουσία προόδου.

ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΘΝΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΟΙ ΑΝΑΣΤΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ – ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΑΙ – ΜΜΕ

Στην Wall Street Journal δημοσιεύτηκε προ καιρού ένα συγκλονιστικό άρθρο. Υπογράφεται από την κ. Ann Mettler, διευθύντρια της οργανώσεως «Συμβούλιο της Λισσαβώνας», που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Δολοφονία των Μεταρρυθμίσεων» (Reform Assassination).
Στο άρθρο της, η κ. Mettler περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο της Ευρώπης έχει κατορθώσει να πνίγει κάθε φωνή που ζητεί μεταρρυθμίσεις. Οι περισσότεροι πολιτικοί επιτίθενται στον «νεο-φιλελευθερισμό», οι συνδικαλιστές καταγγέλλουν τον καπιταλισμό «αγγλοσαξονικού τύπου» και οι κοινωνικές οργανώσεις αντιμάχονται κάθε μεταρρύθμιση που αποβαίνει προς όφελος της επιχειρηματικής δραστηριότητος.
Το άρθρο αυτό θα μπορούσε να έχει γραφεί αποκλειστικώς και μόνον για την Ελλάδα. Ό,τι συμβαίνει σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ισχύει και στην χώρα μας. Με την διαφορά ότι εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, αποκαρδιωτικά, αποθαρρυντικά, διότι στην Ελλάδα οι μεταρρυθμιστικές φωνές δεν προλαβαίνουν καν να ακουσθούν. Πνίγονται εν τη γενέσει τους από τα διάφορα κατεστημένα.
Το ψευδοαριστερό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε  παντού και πρωτίστως στα Μέσα Ενημέρωσης. Εκεί η κυριαρχία του ήταν σχεδόν απόλυτη. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην αφήνει περιθώρια να εκφέρονται απόψεις που είναι αντίθετες στο ρεύμα. Όποιος τολμούσε να πει κάτι μη αρεστό στην κοινή γνώμη, εξοβελίζονταν ως ακραίος, γραφικός και ακροδεξιός!
Κρατούσα άποψις ήταν συνήθως εκείνη την οποία εξέφραζαν οι κρατιστές και οι συνδικαλιστές. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα:
¨      Όταν κάποτε ετέθη το ζήτημα της Ολυμπιακής Αεροπορίας, η κοινή γνώμη ήταν πεπεισμένη ότι ο αερομεταφορέας έπρεπε να αλλάξει μορφή ή να κλείσει. Όμως μετά τον προπαγανδιστικό καταιγισμό, η κοινή γνώμη άρχισε να αποδέχεται και εν τέλει να επικροτεί την άποψη να παραμείνει η Ολυμπιακή υπό κρατικό έλεγχο!
¨      Στα εργασιακά, οι συνδικαλιστές κίνησαν γη και ουρανό επειδή η Κυβέρνησις προέβη σε κάποιες επί μέρους διευθετήσεις (χρόνος εργασίας και υπερωρίες). Περί πραγματικών μεταρρυθμίσεων ούτε λόγος. Αν απετολμώντο, έστω και στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις θα εγείρετο επανάστασις. Αλλά χωρίς αυτές τις απαραίτητες ριζικές μεταρρυθμίσεις, η οικονομία και η χώρα είναι καταδικασμένες.
¨   Στο ασφαλιστικό, οι Κυβερνήσεις έπαιζαν κρυφτούλι με τον εαυτό τους. Έλεγαν  ότι δεν θα το ανοίξουν αυτήν την τετραετία, προδήλως διότι δεν τολμούσαν να το ανοίξουν. Ήταν τέτοια η παραπληροφόρηση και τέτοιες οι καθοδηγούμενες αντιδράσεις, ώστε στην Ελλάδα το ασφαλιστικό να μην ανοίξει ακόμα. Ήδη, η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. τόλμησε και άνοιξε το Ασφαλιστικό, πριν τα Ασφαλιστικά Ταμεία καταρρεύσουν.

Ο ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
Η κατάστασις στη χώρα μας είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που περιγράφει η κ. Mettler για την Ευρώπη. Στην Ελλάδα βαπτίζονται «μεταρρυθμίσεις» τα ημίμετρα και η κοινή γνώμη αντιδρά ακόμη και σε αυτά. Τα δε ΜΜΕ παίζουν έναν απίστευτα επαίσχυντο, διαβρωτικό, παραπληροφοριακό και  αρνητικό ρόλο ως προς την πραγματική ενημέρωση των πολιτών.
Αυτό που αναφέρει το άρθρο για την απαξίωση των μεταρρυθμιστικών φωνών, στην Ελλάδα ισχύει στο πολλαπλάσιο. Ειδικώς στην χώρα μας κυριαρχούν η κομματοκρατία, η κομματοκυριαρχία, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Έτσι, μόλις κάποιος τολμήσει να διατυπώσει μία άποψη που ακούγεται δυσάρεστη, πέφτουν επάνω του οι πάντες. Τον λοιδορούν μέχρις απαξιώσεως.
Αν αυτά που αναφέρει το άρθρο στην Wall Street Journal αποτελούν μία φορά πρόβλημα για την Ευρώπη, αποτελούν δέκα φορές για την Ελλάδα. Η χώρα μας είναι εκ των ουραγών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και αν η ευρωπαϊκή οικονομία παραπαίει και δεν μπορεί να ορθοποδήσει, πόσο μάλλον ισχύει αυτό για την ελληνική οικονομία.
Σε όλα αυτά, τον καθοριστικό ρόλο παίζουν πρωτίστως οι πολιτικοί και τα μέσα επικοινωνίας. Ευθύνονται οι μεν πολιτικοί για την έλλειψη βουλήσεως τα δε ΜΜΕ γιατί διαστρέφουν και πνίγουν τις μεταρρυθμιστικές φωνές στον τόπο μας. Αυτά δολοφονούν τις μεταρρυθμίσεις.
Και δυστυχώς, η νέα Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. υπό τον Αλέξη Τσίπρα, δεν ήρθε σε μετωπική ρήξη με όλα τα κατεστημένα συμφέροντα και με το σύνολο «των κακώς κειμένων», δηλαδή των αρνητικών δυνάμεων του τόπου που φρενάρουν την πρόοδο του τόπου.



Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ, ΕΝΤΙΜΟΥΣ, ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ΗΓΕΤΕΣ

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Προκειμένου το κυβερνητικό σας έργο να στεφθεί από επιτυχία να είναι δημιουργικό και θετικό, έστω υπόψιν υμών και τα εξής:
Οι εχέφρονες Έλληνες πολίτες απαιτούν ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ, ΕΝΤΙΜΟΥΣ, ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ και ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ΗΓΕΤΕΣ. Τούτο συνάγεται και από τις εκλογικές αναμετρήσεις προ καιρού της Γερμανίας και της Αγγλίας.
Ένα από τα συμπεράσματα από την εκλογική αναμέτρηση της Γερμανίας, ήταν ότι η ατολμία και οι υπαναχωρήσεις δεν βοηθούν κανένα πολιτικό ηγέτη. Η κυρία Μέρκελ, παρά το γεγονός ότι αρχικά εμφανίστηκε ασυμβίβαστη ως προς τις μεταρρυθμίσεις που θέλει να προωθήσει τις τελευταίες μέρες των εκλογών, άρχισε να ρίχνει αρκετό νερό στο κρασί της, κι’ αυτό το πλήρωσε με τη μεγάλη πτώση του ποσοστού της από το αναμενόμενο. Η Μάργκαρετ Θάτσερ πέρασε στην ιστορία της βρεταννικής αλλά και της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας, με τον χαρακτηρισμό «Σιδηρά Κυρία». Όταν κατά την πρώτη κυβερνητική θητεία της δημιουργήθηκαν σοβαρές αντιδράσεις στο ίδιο της το κόμμα, εξ αιτίας του μεγάλου πολιτικού κόστους που προκαλούσαν οι αποφάσεις της, έδειξε απαράμιλλο θάρρος, εντυπωσιακή πυγμή και αποφασιστικότητα.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν ασυμβίβαστη και γι’ αυτό κατόρθωσε να κυβερνήση επί 11 συναπτά χρόνια και να αλλάξει εκ θεμελίων την όψη της χώρας της και να περάσει από την παρακμή σε μιά θεαματική ανασυγκρότηση σε όλους τους τομείς, κάτι που δεν μπορούσαν να επιτύχουν οι «Εργατικές κυβερνήσεις», οι οποίες ήταν δέσμιες υπερβολικών εμμονών σε ιδεολογικά δόγματα και στις Συντεχνίες και τους Συνδικαλιστές.
Αλλά, και ο Καγκελάριος Σρέντερ, ανεξαρτήτως της ιδεολογίας που πρέσβευε, επέδειξε πρωτοφανή τόλμη και συγκρούστηκε με κατεστημένα.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του συμβιβασμού και της προσμέτρησης του πολιτικού κόστους από την εφαρμογή των επιβεβλημένων μεταρρυθμίσεων για το καλό, την πρόοδο και την ευημερία μιάς χώρας. Η πολιτική είναι το όραμα της προόδου και της αυτόνομης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης μιάς χώρας και του λαού της, αλλά και ένα σύνολο δραστηριοτήτων και πρακτικών που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται χωρίς παλινωδίες, αναιρέσεις προηγουμένων αποφάσεων, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Η Ελληνική, η Ρωμαϊκή και η παγκόσμια Ιστορία μας διδάσκουν ότι τα κράτη και οι λαοί προόδευσαν, αναπτύχθηκαν, εξελίχθηκαν θετικά και προς το καλύτερο όταν εκυβερνώντο από ηγέτες τολμηρούς και ασυμβίβαστους και ποτέ δεν μεγαλούργησαν οσάκις εκυβερνώντο από ηγέτες άτολμους, αναποφάσιστους και παλινωδούντες.
Αφετηρία των μεταρρυθμίσεων ας αποτελέσει πρωτίστως, η σφοδρή σύγκρουση με τα ποικιλώνυμα κατεστημένα συμφέροντα που ασκούν την παρα-εξουσία, η μετωπική και έντονη ρήξη με τα Μ.Μ.Ε. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που σκόπιμα παρέχουν στην Κοινή Γνώμη κακή πληροφόρηση, επεμβαίνουν στον τρόπο μετάδοσης πληροφοριών παραποιώντας την αλήθεια ή μεταδίδοντας ψευδείς και ανακριβείς πληροφορίες με αποτέλεσμα να προκαλούν έντονο φόβο και οδηγούν τον λαό σε κατάσταση εκτός λογικής και ελέγχου, όπως ρήξη και με τον ακραίο και άκριτο Συνδικαλισμό, καθώς και με όλες τις μορφές του λαϊκισμού.
                                         
                         Με τιμή
                         Πάνος Κρίκης
                              Αρθρογράφος – Ιστορικός – Συγγραφέας
                               Με πλούσιο και μνημειώδες δημιουργικό
                               πνευματικό έργο και Αριστερός έργω και λόγω,
                                     και  χωρίς εισαγωγικά, Ιδεοληψίες και αγκυλώσεις

ΤΑ ΝΕΑ ΕΠΑΧΘΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. / ΚΡΙΤΙΚΗ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

          Η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α., από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας και με δεδομένη αφ’ ενός την κακή κατάσταση των δημόσιο-οικονομικών της Ελλάδος και αφ’ ετέρου την μάστιγα της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της πολιτικής διαπλοκής, της διαφθοράς και πολλών άλλων ανασταλτικών παραγόντων, είχε κατά την ταπεινή μου γνώμη, δύο βασικές και σημαντικές επιλογές:
Πρώτον, να ξεκινήσει άμεσα, εκμεταλλευόμενη την πρωτοφανή ανοχή, που απολάμβανε από την κοινή γνώμη, την προώθηση τολμηρών, ριζοσπαστικών και επαναστατικών μέτρων, δυσάρεστων βέβαια για τις πολύμορφες συντεχνίες, κατεστημένες νοοτροπίες και διάφορα συμφέροντα και παράκεντρα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, μέτρων όμως που θα προωθούσαν με σιγουριά την ανάπτυξη, θα αύξαναν τα δημόσια έσοδα χωρίς οικονομικές αναταράξεις και δονήσεις, αλλά και άλλα δραστικά και έκτατα μέτρα για την εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης και ειδικώτερα την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, τις δύο μεγάλες μάστιγες της εποχής μας, που τείνουν να καταστρέψουν ότι σωστό και υγιές απέμεινε σ’ αυτόν τον τόπο, ότι δηλαδή δεν παρουσιάζει ακόμη συμπτώματα φθοράς, παρακμής, δυσλειτουργίες, ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής σήψης. Ουδείς στην κυβέρνηση αμφιβάλλει ότι η οικονομία της Ελλάδος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, είναι στα πρόθυρα της αβύσσου και το σλόγκαν περί «ισχυρής Ελλάδος» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ειδικά, ο κ. Τσίπρας, εγκαθιστάμενος στο Μέγαρο Μαξίμου γνώριζε, το ίδιο, όπως και ορισμένοι στενοί συνεργάτες του, ότι τα οικονομικά και όχι μόνο θα αποτελούσαν εφιαλτικά προβλήματα για την Κυβέρνησή του και ότι η οικονομία θα εξελισσόταν αρνητικά, σε έναν εφιάλτη, που θα απαιτούσε γενναίες αποφάσεις με μεγάλο πολιτικό κόστος. Έτσι η Κυβέρνηση, προγενέστερα και σήμερα, υποχρεώνεται στη λήψη όχι μόνον οδυνηρών και επαχθών φορολογικών μέτρων, αλλά και άλλων δυσμενέστατων και αντιλαϊκών και στραγγαλιστικών, που σε καμμιά περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν «ήπια» μέτρα, μέτρα που έρχονται σε πλήρη και ευθεία αντίθεση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού, όταν δήλωνε προσωπικά, ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι, άλλα επαχθή μέτρα και άλλα φληναφήματα. Όλα αυτά, προκαλούν αισθήματα δυσαρέσκειας και δυσφορίας στις περισσότερες τάξεις, αφού σε τελική ανάλυση επιβαρύνουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα του Ελληνικού λαού. Επίσης, το γεγονός ότι τα μέτρα ήταν αναπόδραστα υπό την πίεση των Βρυξελλών και του κουαρτέτου, αποτελούν ένα είδος λογαριασμού για τις υπερβολικές σπατάλες των προκατόχων της και όχι μόνον, ιλιγγιώδεις δαπάνες και σπατάλες των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο πολίτης με δυσαρέσκεια, απογοήτευση και οργή διαπιστώνει ότι οι προσδοκίες που είχε για ένα καλύτερο αύριο και τις οποίες καλλιέργησαν στην εκλογική βάση ο κ. Τσίπρας και πρωτοκλασάτα στελέχη του Συ.Ριζ.Α. διαφόρων κατηγοριών, λόγω παλαιοκομματικών αντιλήψεων και συνηθειών, υποσχέσεις και ψεύτικα διλήμματα, βάσει των οποίων κατάφεραν να εξαπατήσουν πολιτικά το εκλογικό σώμα και να αναρριχηθούν στην εξουσία, διαψεύστηκαν παταγωδώς.  
Στα αυτιά των Ελλήνων ακόμη ηχούν εκείνες οι πομπώδεις διαβεβαιώσεις περί Κυβέρνησης της Αριστεράς, χωρίς αγκυλώσεις και συνιστώσες, επανίδρυσης του Κράτους, για ρήξεις, συγκρούσεις και τομές, για αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στα καυτά προβλήματα της οικονομίας, της κοινωνίας και γενικά της ζωής. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!
Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση η Κυβέρνηση ακολούθησε τον γνωστό τρόπο ενέργειας, την πιο εύκολη λύση γι’ αυτήν, αλλά την πλέον οδυνηρή για το Ελληνικό λαό. «Πονάει το δόντι, κόβουμε το κεφάλι», ή «φορτώνει τον κακομοίρη γάϊδαρο  με περισσότερα βάρη»!
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Ελληνική οικονομία υπέστη πολλαπλά κατάγματα και φασκιώθηκε υπερβολικά βαριά μέσα σε γάζες και επιδέσμους. Έχασε από καιρό την ανοδική της αρχική ορμή και σήμερα κατάντησε σκιά του παλαιού εαυτού της. Όλα τα οικονομικά μεγέθη υπέστησαν καθίζηση με τα πλέον γνωστά οδυνηρά επακόλουθα την ανεργία, την κατακόρυφη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, το οριστικό κλείσιμο πολλών μεγάλων βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων, – Λαναράς-Σόφτεξ  κλπ.–, την επικίνδυνη συρρίκνωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την σπονδυλική στήλη άρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, το ζάρωμα του εμπορίου, την απότομη πτώση της αγροτικής οικονομίας και παραγωγής τον περιορισμό της κατανάλωσης, τη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών, συνταξιούχων και άλλων τάξεων της αστικής κοινωνίας, με παράλληλο περιορισμό στην κατανάλωση, και ιδίως στην χρήση των υλικών αγαθών – διατροφή, ένδυση, ψυχαγωγία κλπ. Τα εξαγγελλόμενα επαχθέστατα και εξοντωτικά νέα μέτρα λιτότητος πλήττουν όλους τους Έλληνες. Και είμαστε ακόμα στην αρχή των μέτρων «λιτότητας», γιατί έπονται και άλλα, πλέον χειρότερα και δυσμενή. Είναι φαεινότερον ηλίου ότι πρόκειται για βαθύτερη και μονιμότερη κρίση, μιά κρίση χωρίς διέξοδο, όσο θα συνεχίζεται η πολιτική του στρουθοκαμηλισμού και του πολιτικού κόστους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός περί την οικονομίαν ή μάντης για να προβλέψει το μέλλον της Ελληνικής οικονομίας. Με την γενική αποσύνθεση του κράτους και των θεσμών, με τις επικίνδυνες διαστάσεις που παίρνει η διαφθορά και η διαπλοκή στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, η γάγγραινα των πελατειακών πολιτικών σχέσεων, δηλαδή οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ κομμάτων και πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους με αντάλλαγμα την ψήφο, απειλούν με διάβρωση όχι μόνο η οικονομία, αλλά και την Ελληνική κοινωνία, και υπονομεύονται άμεσα ή χώρα, οι ελεύθεροι δημοκρατικοί θεσμοί του κατ’ επίφασιν έστω δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Η γενεσιουργός αιτία αυτής της τραγικής και αντιφατικής πολιτικής των κυβερνήσεων που κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά το 1981, δεν οφείλεται μόνον σε ορισμένα πρόσωπα και σε αποτυχία προσώπων ή στην πολιτική κάποιων Υπουργών, όπως πιστεύουν μερικοί και προσπαθούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους. Εδώ πρόκειται για αποτυχία γενικής πολιτικής και αυτή ακριβώς η πολιτική, όπως σημειώνεται παραπάνω, οδήγησε στη λήψη αυτών των αντιλαϊκών και μη αποτελεσματικών μέτρων. Κατά την γνώμη μου, η διέξοδος από την οικονομική κρίση και όχι μόνον, τα μέσα με τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί θετικά να αντιμετωπίσει τις οποιεσδήποτε δυσκολίες και την σημερινή δύσκολη και τραγική κατάσταση, η οδός της σωτηρίας από τα αδιέξοδα είναι το τρίπτυχο των λέξεων «ΑΡΕΤΗ, ΤΟΛΜΗ, ΒΟΥΛΗΣΗ» με παράλληλη εφαρμογή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ και ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ. Δια της πολιτικής αρετής, οι πάσης φύσεως φαύλοι και καιροσκόποι που υπονομεύουν ποικιλοτρόπως το πολίτευμα και τους Δημοκρατικούς μας θεσμούς, πρέπει ασυζητητί να  τίθενται εκτός κυβερνητικών και άλλων θέσεων άσκησης εξουσίας. Δια της τόλμης και των τολμηρών μέτρων υπερνικώνται όλα τα εμπόδια και τα οποιαδήποτε κόστη, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και δια της πολιτικής βούλησης η Κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει στην ανασύσταση του Κράτους, να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές και να συγκρουσθεί με τα διάφορα κατεστημένα, τα συνδικάτα και τις συντεχνίες των ταξικών συμφερόντων που αποτελούν τροχοπέδη στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο του τόπου. Επιβάλλεται η λήψη δραστικών επαναστατικών μέτρων, μια νέα καινοτόμος και επαναστατική πολιτική, ριζοσπαστικές αλλαγές, βαθειές τομές στην εν γένει δομή του κράτους και των κρατικών δραστηριοτήτων. Μέτρα προληπτικά και κατασταλτικά ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, για να περισωθεί ό,τι έχει απομείνει ακόμη όρθιο και δεν έχει καταστραφεί εντελώς. Για παράδειγμα: δραστικά και τελεσφόρα μέτρα για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της εισφοροδιαφυγής, της «Μαύρης Εργασίας», της φοροδιαφυγής, τον περιορισμό των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα. Δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα για την ριζική περικοπή ή τουλάχιστον  την περιστολή των μη χρησίμων, μη αναγκαίων και μη ωφελίμων κρατικών – υπαλληλικών αναγκών. Πραγματικό πάγωμα των διορισμών στον υπερτροφικό εν γένει δημόσιο τομέα αντίστοιχη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, αφού ο αριθμός των υπηρετούντων σήμερα είναι δυσανάλογο προς τις ανάγκες, είναι επτά φορές μεγαλύτερος του κανονικού και οψέποτε γίνει Αναθεώρηση του Συντάγματος, μείωση των βουλευτών στους διακόσιους (200).
Περιορισμός της παρέμβασης του κράτους επάνω στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, περιορισμό δηλαδή του αποτυχόντος πολιτικού και οικονομικού συστήματος του κρατισμού ή της λεγόμενης καπιταλιστικής κομμουνιστικής νομενκλατούρας. Μέτρα για την οριστική επίλυση του νοσούντος ασφαλιστικού συστήματος, αποκρατικοποίηση των ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ κ.λ.π., αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, αλλαγές στη λειτουργία των ΔΕΚΟ, με κατάργηση της μονιμότητος των υπαλλήλων των και αν αυτό δεν είναι εφικτό την ολοσχερή κατάργηση των προνομίων των, μεγάλα και μικρά Δημόσια έργα με ιδιωτικά κεφάλαια. Μέτρα όπου πρωταρχική σημασία και σπουδαιότητα έχει το λαϊκό κοινό και όχι το ατομικό συμφέρον, το εθνικό και όχι το στενοκομματικό. Εν προκειμένω τίθεται το αμείλικτο ερώτημα. Υπάρχει διέξοδος, οδός σωτηρίας, φως στο τούνελ, υπάρχουν μέσα και ελπίδες για τη βελτίωση και τη διέξοδο από τα αδιέξοδα; Μπορούν τα υπάρχοντα κόμματα να συμβάλλουν στην οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας; Κατά την γνώμη μου, με αναφορά στο ιστορικό παρελθόν, ασφαλώς όχι. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981 και μετά είναι οι κυρίως κατά το μεγαλύτερο ποσοστό υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και ως εκ τούτου ακατάλληλα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Τα κόμματα της Αριστεράς με την γνωστή ιδεολογική – οικονομική ακαμψία, υπέρμαχα του κρατισμού, και του οικονομικοκοινωνικού συστήματος του Σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, δέσμια του παρελθόντος, με σημαία τον κρατικό καπιταλισμό και την υπερτροφία του κράτους, συστήματος που απέτυχε οικονομικά, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων κι’ αυτά να συμβάλλουν στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και της οικονομικής κρίσης.
Η Νέα Δημοκρατία, στο χρονικό των 13 μηνών εξουσίας, απέδειξε ότι ούτε θέληση, ούτε αρετή ούτε τόλμη διαθέτει για την διέξοδο από την κρίση. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις όπως για παράδειγμα η υπέρμετρη αύξηση της Βουλευτικής αποζημίωσης με εισήγηση της πλειοψηφίας (Ν.Δ.), ο Νόμος 3274/2004, με τις χαριστικές και σκανδαλώδεις διατάξεις του οποίου, επιβαρύνεται αδικαιολόγητα ο προϋπολογισμός του κράτους και ο  Νόμος 3320/05 με διάταξη του οποίου, παρατείνεται η πιο φαυλοκρατική και προνομιακή μεταχείριση μιας μερίδας υπαλλήλων. Έτσι οι έμμισθοι Δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί του ΕΣΥ, υπάλληλοι των ΔΕΚΟ κλπ, όντες Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι θα εξακολουθούν να λαμβάνουν δύο μισθούς!  Όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα, κατάφωρες αδικίες και φαυλοκρατικές πολιτικές μεθόδους, δείγματα  «μιάς από τα ίδια με τους προηγούμενους». Γι’ αυτό, με τις πολλές αδεξιότητες, τις άστοχες ενέργειες και την αθέτηση των προεκλογικών της υποσχέσεων, η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. βαδίζει τον ασφαλή δρόμο της λαϊκής αντιπάθειας και της αποτυχίας. Είναι κρίμα, ένας τόσο νέος άνθρωπος, που υπεσχέθη όχι επανίδρυση ενός διαλυμένου πολιτικού κόμματος, αλλά επανίδρυση – ανασύσταση του κράτους, να αυτοκτονεί πολιτικά, αφού μέχρι τώρα δεν αντελήφθη ποία πολιτική τον ωφελεί μακροπρόθεσμα και δεν λαμβάνει την μόνη σωστή και ενδεδειγμένη απόφαση, έστω επικίνδυνη να «διαβεί τον Ρουβικώνα», όπως έπραξε ο Ιούλιος Καίσαρ! Η πλέον ενδεδειγμένη απόφαση για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων και των κρίσεων που ταλανίζουν και μαστίζουν την Ελλάδα και την οδηγούν σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό και ηθικό μαρασμό και τα αδιέξοδα είναι:    ΘΕΛΩ – ΤΟΛΜΩ – ΠΡΟΧΩΡΩ.
Οι καιροί κ. Τσίπρα δεν περιμένουν, «ού μενετοί». Τολμήσατε. Φροντίστε να γραφτεί το όνομά σας στις δέλτους της ιστορίας σαν έναν νέο πολιτικό ηγέτη, το έργο του οποίου επηρέασε αποφασιστικά την Ελλάδα της εποχής του, που την αναμόρφωσε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και όχι σαν πολιτικό με παλαιοκομματικές συνήθειες, σχέσεις, μεθοδεύσεις και πρακτικές.

       

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Β. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΥ, ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ, ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ "ΕΣΤΙΑ" ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ: "ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ"

 «Ο Πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων»   
SAMUEL JOHNSON (1975)     
·                     
«Ο επιφανειακός και μακράν από την πραγματικότητα   
πατριωτισμός,  ο στείρος Αντικομμουνισμός και η Εθνικοφροσύνη 
είναι το καταφύγιο  των ψευτοπατριωτών και ψευτοδιανοουμένων.     
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ (2016)
·                     
                          «Κατά παράφρασιν του ανωτέρου κειμένου,
η Εθνικοφροσύνη και όχι ο Πατριωτισμός και ο
Εθνικισμός είναι το καταφύγιο των Πατριδοκαπήλων»
                                                ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ (2016)
                 
Ο αρθρογράφος της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ» κ. Β. Α. Κόκκινος, σε ένα τμήμα του εις την επικεφαλίδα αναφερομένου άρθρου του, σε πλήρη γνώση και συνείδηση, καθ’ όσον έχει όχι μόνον άρτια νομική παιδεία, αλλά και πολιτική, αφού τυγχάνει και τακτικός αρθρογράφος πολιτικής εφημερίδας των Αθηνών, γράφει και τα εξής:
 «Δέχθηκε δε αργότερα στον οργανωθέντα από αυτό αντάρτικο στρατό, τη βοήθεια τούτων, αφού από τους 20.000 άνδρες του Στρατού τούτου[1], στην πρώτη φάση οι 14.000 ήταν Σλάβοι». (το Σλάβοι χωρίς εισαγωγικά).
Στο σημείο αυτό και μόνο διατυπώνω σοβαρές αντιρρήσεις, γιατί ο κύριος Κόκκινος[2], από άγνοια προφανώς, ενισχύει και τονώνει το ιστορικό και διπλωματικό οπλοστάσιο των Σκοπιανών, τις απόψεις και τα επιχειρήματα τους που χρησιμοποιούν σε βάρος της Χώρας μας. Προσωπικά θεωρώ ότι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στους τρεις Νομούς της Δυτικής Μακεδονίας, – Καστοριάς – Φλώρινας – Πέλλας –, όπου ομιλείται ένα γλωσσικό ιδίωμα, μία τοπική διάλεκτος η λεγόμενη Ντοπιολαλιά – δεν υπήρξαν ποτέ και δεν υπάρχουν Σλάβοι, Σλαβόφωνοι, ή Σλαβομακεδονική μειονότητα.
Σε ένα εμπεριστατωμένο πνευματικό μου πόνημα, μια μελέτη που πραγματεύεται συγκεκριμένα και αυτοτελή θέματα κατά τρόπο διεξοδικό – με τον τίτλο «ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΟΝΟΣΥΛΛΑΒΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΟΡΩΝ», όπως για παράδειγμα, ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ, Γλωσσικό ιδίωμα, Δίγλωσσος, Μακεδών, Σλάβος, Σλαβόφωνος, Σλαβομακεδονική γλώσσα, Σλαβομακεδόνας, ανατρέπω κατά τρόπον επιστημονικόν και με αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία όλα τα ψευδή επιχειρήματα, τις προχειρολογίες και τους δικολαβισμούς των Σκοπιανών και των φιλοσκοπιανών για Σλάβους, Σλαβομακεδονική μειονότητα, μακεδονική γλώσσα και άλλα, αναιρώ δηλαδή όλες τις αερολογίες τους. (Βλέπετε: panoskrikis.blogspot.gr)
Απλώς, στην παρούσα επιστολή μου επισημαίνω τα εξής:
Ι. Κατά την άποψή μου, γιατί δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία που να αποδεικνύουν τον πραγματικό αριθμό των δίγλωσσων και όχι Σλάβων ή Σλαβομακεδόνων, μαχητών και μαχητριών του Δ.Σ. αυτοί σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υπερέβαιναν τις 5.000. Μεγάλο μέρος του δίγλωσσου πληθυσμού των τριών ως άνω αναφερομένων Νομών υπηρέτησε στον Εθνικό Στρατό και πολέμησε με πάθος για να μη επικρατήσει ο ελεγχόμενος από το ΚΚΕ «Δημοκρατικός Στρατός». Πολλά Κεφαλοχώρια Βλαχοχώρια, όπως το Κηπουργιό Γρεβενών και η Αετομηλίτσα Ιωαννίνων έδωσαν περισσότερους μαχητές και μαχήτριες στον Δημοκρατικό  Στρατό Ελλάδος, παρά τα δίγλωσσα χωριά, όπως το Καλοχώρι, Δενδοχώρι και Ιεροπηγή Καστοριάς, τόποι που κατά τη διάρκεια της κατοχής 1941-1944 ήταν φυτώρια Βουλγαροκομιτατζήδων και φιλοσκοπιανών. Τα Κορέστια, κυρίως χωριά δίγλωσσα του Νομού Καστοριάς, όπως και το Ανταρτικό Φλώρινας, πλαισίωσαν και τον Δ.Σ.Ε., αλλά και τον Εθνικό μας Στρατό. Συνεπώς, κάθε συμπέρασμα για τον αριθμό, θα είναι αυθαίρετο. Για τον λόγο αυτό, όχι με ευκολία, χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο και κριτική επεξεργασία, αβασάνιστα, δεν πρέπει να αναβιβάζουμε τον αριθμό των δίγλωσσων Σλάβων (χωρίς εισαγωγικά) στους 14.000, αριθμός που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς αντίθετες προς τα Εθνικά μας συμφέροντα αποφάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, που συντελούν στην αποδυνάμωση του Έθνους, όπως περί υπάρξεως Μακεδονικής μειονότητας καθώς και η αρνητικά γνωστή απόφαση της 5ης ολομέλειας του ΚΚΕ (31/1/1949), στην οποία πήραν μέρος όλα τα μαχόμενα και εν ενεργεία στελέχη της. Στην εν λόγω ολομέλεια δεν συμμετείχε κανένα στέλεχος από τα μαχόμενα στελέχη των δίγλωσσων, γιατί προφανώς κανένα δεν ήταν εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου. Η 5η αυτή ολομέλεια, προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, στην απόφαση που ψήφισε ασχολήθηκε και με το «Σλαβομακεδονικό», ένα ζήτημα που μόνο ζημιά είχε ως τότε προσπορίσει κατά καιρούς στην ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας.
Έτσι, δεκατρία ολόκληρα χρόνια, από το 1936, οπότε το ΚΚΕ μετά από πολλές ιδεολογικές και πολιτικές ταλαντεύσεις, δήλωσε στη Βουλή των Ελλήνων ότι θεωρεί τη Μακεδονία αναπόσπαστο μέρος του Ελληνικού εδάφους, επαναφερόταν σε κομματικό κείμενο το Μακεδονικό και αναγνωρίζονταν στη Βόρειο Ελλάδα μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός! Έλεος.
ΙΙ. Από τους δεκάδες Στρατηλάτες! και Αρχιστρατήγους! του Δ.Σ.Ε., όπως οι Βαφειάδης, Βλαντάς, Γούσιας, Μπλάνας, Καραγιώργης, Φλωράκης, Αλευράς, κλπ, Στρατηγούς…, Διοικητές Μεραρχιών και Ταξιαρχιών, δύο μόνον δίγλωσσοι διετέλεσαν, διοικητές Ταξιαρχιών. Ο εκ Καληβρύσης Καστοριάς Αχ. Παπαϊωάννου και ο από το Σκλήθρο Φλώρινας Βαϊνάς. Και ο μεν Αχ. Παπαϊωάννου – γνωστός συγγραφέας και ιστορικός αρνήθηκε να πολιτογραφηθεί Σκοπιανός – Μακεδόνας και επαναπατρίστηκε από τους πρώτους στην Ελλάδα, απεταξάτο το ΚΚΕ, προσεχώρησε στο ΠΑΚΟΚ και χρίστηκε υποψήφιος Βουλευτής στο Νομό Καστοριάς, ο δε Βαϊνάς κατέφυγε σε άλλη χώρα και όχι στα Σκόπια. Και χάριν της ιστορίας, αναφέρω ότι ο αδελφός του Αχιλλέα  Παπαϊωάννου, καθ’ όν χρόνον αυτός εμάχετο κατά του Εθνικού Στρατού, ως ιερέας, ήταν Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητρόπολης Καστοριάς και μετά του αειμνήστου Μητροπολίτη Καστοριάς Νικηφόρου προσέφεραν ηθική υποστήριξη στις Μεραρχίες του Εθνικού μας Στρατού. Το ίδιο ίσχυσε και στο πολιτικό επίπεδο. Τις κυρίαρχες και πρωτεύουσες θέσεις στην ηγεσία του ΚΚΕ και του Δ. Σ. Ε. κατείχαν οι Πόντιοι Ζαχαριάδης, Βαφειάδης, Παρτσαλίδης, Ερυθριάδης, ο Ζήσης Ζωγράφος από το Βογατσικό Καστοριάς, συμπατριώτης του Ίωνα Δραγούμη, Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. (εσωτερικού) μετά την διάσπασή του το 1968,  πολλοί Πελοποννήσιοι όπως οι Αλευράς και Μπελογιάννης, Στερεοελλαδίτες όπως ο Διαμαντής, Θεσσαλοί όπως οι Καραγιώργης και Μπλάνας, Δυτικομακεδόνες όπως ο Γιώργος Γιαννούλης και Αχιλλέας Παπαϊωάννου από την Καστοριά ουδείς δίγλωσσος, ή Σλαύος χωρίς εισαγωγικά.
Μόνον στην Κυβέρνηση Παρτσαλίδη (1949), συμμετείχε ως Υπουργός των μειονοτήτων, ο εκ Καστοριάς καταγόμενος δικηγόρος του Πρωτοδικείου Καστοριάς, Πασχάλης Μητρόπουλος (Πασκάλ Μητρόφσκι), ένας αγνώμων, φιλόδοξος, αριβίστας, ανθέλληνας και ο εκ των συνιδρυτών του ΣΝΟΦ επί κατοχής.
ΙΙΙ. Πρέπει να γίνει γνωστό ότι οι δίγλωσσοι κάτοικοι της Μακεδονίας ανεξάρτητα από το γλωσσικό ιδίωμα που μιλούσαν, απέδειξαν περίτρανα το Ελληνικό τους φρόνημα, πάντοτε είχαν Ελληνική Εθνική συνείδηση – με ελάχιστες εξαιρέσεις –, εν αντιθέσει με τους κατοίκους των περιοχών των άλλων Βαλκανικών Κρατών. Οι κατά τις τελευταίες δεκαετίες δίγλωσσοι της Μακεδονίας μας, ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα μειονότητας για τη χώρα, έλαβαν μέρος στους Αγώνες του Έθνους, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρά Ασία, στον πόλεμο του ’40 και στην Εθνική Καθολική Αντίσταση. Και όταν τον Οκτώβριο του 1944 το τάγμα των λεγόμενων «Σλαβομακεδόνων» του ΕΛΑΣ υπό τους επίσης ανθέλληνας Γκότση, Κεραμιτζή και Πέγιο, οι οποίοι είχαν σλαβοποιήσει τα επίθετά τους – Γκότσεφ, Κεραμιτζήεφ, Πέγιφ – και είχαν ακολουθήσει τον Τίτο στη διάσπασή του με την Κομινφόρμ σήκωσαν παντιέρα, χτυπήθηκαν ανελέητα από τις δυνάμεις της 9ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και από τότε κατέφυγαν στην «Πρώην Δημοκρατία της Μακεδονίας», όπου βυσσοδομούσαν κατά της Ελλάδας.
ΙV. Στον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908) και στο πλευρό του Μητροπολίτη Καστοριάς Καραβαγγέλη και του Παύλου Μελά, εκτός από τον δίγλωσσο Καπετάν Κόττα, πήραν μέρος δεκάδες επιφανείς δίγλωσσοι, όπως ο Καπετάν Βαγγέλης, ο Καπετάν Λάζος Αποστολίδης, ο Καπετάν Λάκης Νταηλάκης, ο Νταλίπης (παππούς από μητέρα του Γιώργου Κύρτσου), ο Στρατηγός Λιούμπης και άλλοι.
Σύγχρονοι ονομαστοί δίγλωσσοι που είναι ευρύτερα γνωστοί στο Πανελλήνιο, πολιτικοί και ανώτατοι στρατιωτικοί είναι: Ο Αναστάσιος Νταλίπης Στρατηγός και Υπουργός, ο Ζήσης Παπαλαζάρου Υπουργός, ο Λιούμπης Στρατηγός, ο Θανάσης Αποστολίδης γιος του Καπετάν Λάζου Στρατηγός, οι αδελφοί Παπαργυρίου Στρατηγοί, ο Παπαηλίας, εγγονός του Μακεδονομάχου Παπαηλία Στρατηγός, ο Μιχάλης Παπαγεωργίου Στρατηγός, οι αδελφοί Βυσσούλη, ο Αλέξανδρος Παπατέρπος και Μιχαήλ Χατζής ανώτεροι αξιωματικοί από το Νεστόριο Καστοριάς. Όλοι τους λάμπρυναν με την παρουσία τους την πολιτική και το ένδοξο σώμα των Ελλήνων Αξιωματικών. 
Αυτά τα ολίγα, για τον ιστορικά ανακριβή κ. Β. Κόκκινο.  

                                




[1] Προφανώς εννοεί τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος σύμφωνα με τον Νόμο 1863/89. Σύμφωνα με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία (ντοκουμέντα), η αριθμητική δύναμη αυτού του στρατού ποτέ δεν ξεπέρασε τους 26.000 και οι μαχητές του, δηλαδή, η μάχιμη δύναμη, ποτέ δεν ξεπέρασε τους 17.000.
[2] Σ.Σ. Ο κ. Κόκκινος διετέλεσε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και Πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου που δίκασε τον Ανδρέα Παπανδρέου, πρώην πρωθυπουργό της χώρας και προέδρου του Πα.Σο.Κ.. Επεδίωξε την καταδίκη του, χωρίς να αναλογισθεί τις συνέπειές της, γιατί ασφαλώς και σίγουρα η χώρα θα οδηγείτο σε έναν διχασμό του λαού και νέον εμφύλιο. Την κατάσταση του νέου διχασμού απέτρεψε δια της αθωωτικής του ψήφου, ο τότε Καστοριανός Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, εξαίρετος δικαστής και πατριώτης, κ. Παρμενίων Τζίφρας

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

25η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

«Η Ελληνική ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση ήταν μία από τις πλέον μαζικότερες και ηρωικότερες στην εποχή της τριπλής κατοχής, Ιταλικής, Γερμανικής, Βουλγαρικής. Ήταν η φωτεινότερη σελίδα της νεώτερης ιστορίας μας μετά το 1821».                                                                                              ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

«Εορτασμός της Εθνικής Αντίστασης και Ανέγερση Μνημείου»
1. Για την έμπρακτη απόδοση της οφειλομένης από το Έθνος τιμής στους πολεμιστές, τους αγωνιστές, και τα θύματα του Ιερού Εθνικού Αγώνα, καθιερώνεται ετήσιος Πανελλαδικός Εορτασμός της Εθνικής Αντίστασης, η Επέτειος του Γοργοποτάμου.
2. Στον ίδιο χώρο ανεγείρεται μνημείο της Καθολικής Αντίστασης ανάλογο και αντάξιο των αγώνων και θυσιών του Λαού μας, σύμβολο της ομοψυχίας του Έθνους στον Αγώνα κατά του φασισμού και της κατοχής, σύμβολο του πνεύματος της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας
Έτσι τίμησε την Εθνική Αντίσταση και τους Αγωνιστές της η Ελληνική πολιτεία, έτσι, εξέφρασε τον σεβασμό για το μεγαλείο και τις θυσίες των δεκάδων χιλιάδων Αγωνιστών της.
Εκτός της γενικής αναφοράς περί ανταπόδοσης τιμών, το κράτος μερίμνησε και για την προσωπική ηθική αποκατάσταση 1.300 περίπου μονίμων Αξιωματικών του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, των χιλιάδων Δημοσίων υπαλλήλων, των Μητροπολιτών και Ιερέων που πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση, εξομοιώνοντάς τους με το ισχύον κοινό καθεστώς.
Ειδικότερα, οι Καστοριανοί όλου του Νομού που πήραν μέρος στη μεγαλειώδη ΕΑΜΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ) είναι χιλιάδες, κατά γενικό κανόνα, είναι το πιο εκλεκτό, το πιο προηγμένο πολιτιστικά και οικονομικά, το πιο καλλιεργημένο πνευματικά, το πιο σφριγηλό, γεμάτο πίστη και φλόγα για δράση και το πιο δυναμικό και δημιουργικό, το καλύτερο κοινωνικά, οικονομικά και πνευματικά τμήμα του λαού της, η αφρόκρεμα του πνεύματος, της Επιστήμης, της εργατικής τάξης, των φοιτητών και της μαθητιώσης και εργαζόμενης νεολαίας[1].
Και στην Καστοριά, κάποτε το προπύργιο του Αντιεαμισμού, λόγω κατατρεγμού εκατοντάδων Αγωνιστών της, ο Δήμος Καστοριάς, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, την οποία πήραν δημοτικοί σύμβουλοι προσκείμενοι σ’ όλες τις τότε πολιτικές παρατάξεις, δηλαδή  στην Ακροδεξιά, στη Δεξιά, στο ΠαΣοΚ και στο Συνασπισμό[2], τίμησε την Εθνική ΕΑΜική Αντίσταση των Καστοριανών, ανεγείροντας προς τιμήν της Αντίστασης και των Αγωνιστών της και στον χώρο Ολυμπιακής Φλόγας, μνημείο με τις λέξεις :

ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ

Πλέον  αυτών, με  άλλη  απόφαση  του  Δημοτικού  Συμβουλίου Καστοριάς, το όνομα του Νίκου Κρίκη, πρωταγωνιστή και πρωτεργάτη της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης του Νομού της Καστοριάς δόθηκε σε οδό του Δήμου Καστοριάς. 
Και τώρα, παραδίδω την σκυτάλη στον κ. Δημοσθένη Δεληγιάννη[3], έναν έγκριτο και αξιόλογο Δικηγόρο, πρώην Βουλευτή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ από τον Νομό Πέλλας, να συνεχίσει τον λόγο μου. Σε μια μακροσκελή και βαθυστόχαστη επιστολή που μου έστειλε ο εξαίρετος αυτός επιστήμων και πολιτικός, μεταξύ των πολλών άλλων, γράφει και τα εξής για την Εθνική Αντίσταση:
«Είναι ιστορική αλήθεια και εξακριβωμένο, ότι όχι μόνον η Καστοριά, αλλά η μεγίστη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, αγωνίστηκε με περιφρόνηση προς το θάνατο κατά της τριπλής κατοχής, όπως αγωνίστηκε και η Καστοριά, όχι μόνο κατά των ναζιστών, αλλά και κατά των Βουλγάρων φασιστών, συμμάχων των Γερμανών. Έτσι, στο έπος της Αλβανίας, προστέθηκε και η εποποιΐα της Εθνικής Αντίστασης. Σίγουρα, δε βρίσκει κανένας στην κατεχόμενη Ευρώπη, άλλο παράδειγμα τόσης καθολικής αντίστασης και τόσης ακλόνητης αισιοδοξίας για την τελική νίκη. Ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, είχε καταστεί άξιος της Πατρίδας του. Οι βάρβαροι, συνεπικουρούμενοι και από τους ντόπιους συνεργάτες τους (τα τάγματα ασφαλείας, κλπ), βεβήλωσαν, έσφαξαν, πυρπόλησαν και εδήωσαν την Ελλάδα. Άπειρα, υπήρξαν τα θύματα των βαρβάρων, πολλά από τα οποία έχουν πάρει τη μορφή γενοκτονίας και ολοκαυτώματος, όπως σωστά γράφεις (Καλάβρυτα, Κλεισούρα, ομαδικός τάφος Γιαννιτσών, Καισαριανή, Χορτιάτης, Δίστομο, κλπ). Στους μάρτυρες αυτούς της Ελευθερίας, γνωστούς και αγνώστους, ένας από τους οποίους είναι και ο αλησμόνητος αδελφός σου Ρίζος Κρίκης, πρέπει με ευλάβεια να υποκλινόμαστε. Η μνήμη τους να είναι αιώνια, όπως επίσης αιώνια πρέπει να είναι προς αυτούς και η ευγνωμοσύνη του Έθνους».







[1] Βλέπε ΠΑΝΟΣ Αθ. ΚΡΙΚΗΣ: «Ο ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΩΝ 1941-1944», όπου παρατίθενται δεκάδες ονοματεπώνυμα Αγωνιστών.
[2] Το ΚΚΕ δεν εξέλεξε Δημοτικό Συμβούλιο.
[3] Ο Δημοσθένης Δεληγιάννης είναι ένας έγκριτος Δικηγόρος και πολιτικός, με σπάνιο ήθος. Διετέλεσε Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, του Νομού Πέλλας στις περιόδους 1975-1977 και 1977-1981.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

ΤΑ ΝΕΑ ΕΠΑΧΘΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - ΚΡΙΤΙΚΗ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α., από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας και με δεδομένη αφ’ ενός την κακή κατάσταση των δημόσιο-οικονομικών της Ελλάδος και αφ’ ετέρου την μάστιγα της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της διαφθοράς και πολλών άλλων ανασταλτικών παραγόντων, είχε κατά την ταπεινή μου γνώμη, δύο βασικές και σημαντικές επιλογές:
Πρώτον, να ξεκινήσει άμεσα, εκμεταλλευόμενη την πρωτοφανή ανοχή, που απολάμβανε από την κοινή γνώμη, την προώθηση τολμηρών, ριζοσπαστικών και επαναστατικών μέτρων, δυσάρεστων βέβαια για τις πολύμορφες συντεχνίες, κατεστημένες νοοτροπίες και διάφορα συμφέροντα και παράκεντρα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, μέτρων όμως που θα προωθούσαν με σιγουριά την ανάπτυξη, θα αύξαναν τα δημόσια έσοδα χωρίς οικονομικές αναταράξεις και δονήσεις, αλλά και άλλα δραστικά και έκτατα μέτρα για την εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης και ειδικώτερα την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, τις δύο μεγάλες μάστιγες της εποχής μας, που τείνουν να καταστρέψουν ότι σωστό και υγιές απέμεινε σ’ αυτόν τον τόπο, ότι δηλαδή δεν παρουσιάζει ακόμη συμπτώματα φθοράς, παρακμής, δυσλειτουργίες, ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής σήψης. Ουδείς στην κυβέρνηση αμφιβάλλει ότι η οικονομία της Ελλάδος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, είναι στα πρόθυρα της αβύσσου και το σλόγκαν περί «ισχυρής Ελλάδος» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ειδικά, ο κ. Τσίπρας, εγκαθιστάμενος στο Μέγαρο Μαξίμου γνώριζε, το ίδιο, όπως και ορισμένοι στενοί συνεργάτες του, ότι τα οικονομικά και όχι μόνο θα αποτελούσαν εφιαλτικά προβλήματα για την Κυβέρνησή του και ότι η οικονομία θα εξελισσόταν αρνητικά, σε έναν εφιάλτη, που θα απαιτούσε γενναίες αποφάσεις με μεγάλο πολιτικό κόστος. Έτσι η Κυβέρνηση, οκτώ (8) μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, υποχρεώνεται στη λήψη όχι μόνον οδυνηρών και επαχθών φορολογικών μέτρων, αλλά και άλλων δυσμενέστατων και αντιλαϊκών και στραγγαλιστικών, που σε καμμιά περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν «ήπια», μέτρα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού, όταν δήλωνε προσωπικά, ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι και άλλα φληναφήματα. Όλα αυτά, προκαλούν αισθήματα δυσαρέσκειας και δυσφορίας στις περισσότερες τάξεις, αφού σε τελική ανάλυση επιβαρύνουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα του Ελληνικού λαού. Επίσης, το γεγονός ότι τα μέτρα ήταν αναπόδραστα υπό την πίεση των Βρυξελλών και του κουαρτέτου, αποτελούν ένα είδος λογαριασμού για τις υπερβολικές σπατάλες των προκατόχων της και όχι μόνον, ιλιγγιώδεις δαπάνες και σπατάλες των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο πολίτης με δυσαρέσκεια, απογοήτευση και οργή διαπιστώνει ότι οι προσδοκίες που είχε για ένα καλύτερο αύριο και τις οποίες καλλιέργησαν στην εκλογική βάση ο κ. Τσίπρας και πρωτοκλασάτα στελέχη του Συ.Ριζ.Α. διαφόρων κατηγοριών, λόγω παλαιοκομματικών αντιλήψεων και συνηθειών, υποσχέσεις και ψεύτικα διλήμματα, βάσει των οποίων κατάφεραν να εξαπατήσουν πολιτικά το εκλογικό σώμα και να αναρριχηθούν στην εξουσία, διαψεύστηκαν παταγωδώς.  
Στα αυτιά των Ελλήνων ακόμη ηχούν εκείνες οι πομπώδεις διαβεβαιώσεις περί Κυβέρνησης της Αριστεράς, χωρίς αγκυλώσεις και συνιστώσες, επανίδρυσης του Κράτους, για ρήξεις, συγκρούσεις και τομές, για αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στα καυτά προβλήματα της οικονομίας, της κοινωνίας και γενικά της ζωής. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!
Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση η Κυβέρνηση ακολούθησε τον γνωστό τρόπο ενέργειας, την πιο εύκολη λύση γι’ αυτήν, αλλά την πλέον οδυνηρή για το Ελληνικό λαό. «Πονάει το δόντι, κόβουμε το κεφάλι», ή «φορτώνει τον κακομοίρη γάϊδαρο  με περισσότερα βάρη»!
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Ελληνική οικονομία υπέστη πολλαπλά κατάγματα και φασκιώθηκε υπερβολικά βαριά μέσα σε γάζες και επιδέσμους. Έχασε από καιρό την ανοδική της αρχική ορμή και σήμερα κατάντησε σκιά του παλαιού εαυτού της. Όλα τα οικονομικά μεγέθη υπέστησαν καθίζηση με τα πλέον γνωστά οδυνηρά επακόλουθα την ανεργία, την κατακόρυφη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, το οριστικό κλείσιμο πολλών μεγάλων βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων, – Λαναράς-Σόφτεξ  κλπ.–, την επικίνδυνη συρρίκνωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την σπονδυλική στήλη άρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, το ζάρωμα του εμπορίου, την απότομη πτώση της αγροτικής οικονομίας και παραγωγής τον περιορισμό της κατανάλωσης, τη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών, συνταξιούχων και άλλων τάξεων της αστικής κοινωνίας, με παράλληλο περιορισμό στην κατανάλωση, και ιδίως στην χρήση των υλικών αγαθών – διατροφή, ένδυση, ψυχαγωγία κλπ. Τα εξαγγελλόμενα επαχθέστατα και εξοντωτικά νέα μέτρα λιτότητος πλήττουν όλους τους Έλληνες. Και είμαστε ακόμα στην αρχή των μέτρων «λιτότητας», γιατί έπονται και άλλα, πλέον χειρότερα και δυσμενή. Είναι φαεινότερον ηλίου ότι πρόκειται για βαθύτερη και μονιμότερη κρίση, μιά κρίση χωρίς διέξοδο, όσο θα συνεχίζεται η πολιτική του στρουθοκαμηλισμού και του πολιτικού κόστους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός περί την οικονομίαν ή μάντης για να προβλέψει το μέλλον της Ελληνικής οικονομίας. Με την γενική αποσύνθεση του κράτους και των θεσμών, με τις επικίνδυνες διαστάσεις που παίρνει η διαφθορά και η διαπλοκή στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, η γάγγραινα των πελατειακών σχέσεων, δηλαδή οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ κομμάτων και πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους με αντάλλαγμα την ψήφο, απειλούν με διάβρωση όχι μόνο η οικονομία, αλλά και την Ελληνική κοινωνία, και υπονομεύονται άμεσα ή χώρα, οι ελεύθεροι δημοκρατικοί θεσμοί   του κατ’ επίφασιν έστω δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Η γενεσιουργός αιτία αυτής της τραγικής και αντιφατικής πολιτικής των κυβερνήσεων που κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά το 1981, δεν οφείλεται μόνον σε ορισμένα πρόσωπα και σε αποτυχία προσώπων ή στην πολιτική κάποιων Υπουργών, όπως πιστεύουν μερικοί και προσπαθούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους. Εδώ πρόκειται για αποτυχία γενικής πολιτικής και αυτή ακριβώς η πολιτική, όπως σημειώνεται παραπάνω, οδήγησε στη λήψη αυτών των αντιλαϊκών και μη αποτελεσματικών μέτρων. Κατά την γνώμη μου, η διέξοδος από την οικονομική κρίση και όχι μόνον, τα μέσα με τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί θετικά να αντιμετωπίσει τις οποιεσδήποτε δυσκολίες και την σημερινή δύσκολη και τραγική κατάσταση, η οδός της σωτηρίας από τα αδιέξοδα είναι το τρίπτυχο των λέξεων «ΑΡΕΤΗ, ΤΟΛΜΗ, ΒΟΥΛΗΣΗ» με παράλληλη εφαρμογή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ και ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ. Δια της πολιτικής αρετής, οι πάσης φύσεως φαύλοι και καιροσκόποι που υπονομεύουν ποικιλοτρόπως το πολίτευμα και τους Δημοκρατικούς μας θεσμούς, πρέπει ασυζητητί να  τίθενται εκτός κυβερνητικών και άλλων θέσεων άσκησης εξουσίας. Δια της τόλμης και των τολμηρών μέτρων υπερνικώνται όλα τα εμπόδια και τα οποιαδήποτε κόστη, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και δια της πολιτικής βούλησης η Κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει στην ανασύσταση του Κράτους, να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές και να συγκρουσθεί με τα διάφορα κατεστημένα, τα συνδικάτα και τις συντεχνίες των ταξικών συμφερόντων που αποτελούν τροχοπέδη στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο του τόπου. Επιβάλλεται η λήψη δραστικών επαναστατικών μέτρων, μια νέα καινοτόμος και επαναστατική πολιτική, ριζοσπαστικές αλλαγές, βαθειές τομές στην εν γένει δομή του κράτους και των κρατικών δραστηριοτήτων. Μέτρα προληπτικά και κατασταλτικά ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, για να περισωθεί ό,τι έχει απομείνει όρθιο και δεν έχει καταστραφεί εντελώς. 
Για παράδειγμα: δραστικά και τελεσφόρα μέτρα για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της εισφοροδιαφυγής, της «Μαύρης Εργασίας», της φοροδιαφυγής, τον περιορισμό των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα. Δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα για την ριζική περικοπή ή τουλάχιστον  την περιστολή των μη χρησίμων, μη αναγκαίων και μη ωφελίμων κρατικών – υπαλληλικών αναγκών. Πραγματικό πάγωμα των διορισμών στον υπερτροφικό εν γένει δημόσιο τομέα αντίστοιχη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, αφού ο αριθμός των υπηρετούντων σήμερα είναι δυσανάλογο προς τις ανάγκες, είναι επτά φορές μεγαλύτερος του κανονικού και οψέποτε γίνει Αναθεώρηση του Συντάγματος, μείωση των βουλευτών στους διακόσιους (200).
Περιορισμός της παρέμβασης του κράτους επάνω στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, περιορισμό δηλαδή του αποτυχόντος πολιτικού και οικονομικού συστήματος του κρατισμού ή της λεγόμενης καπιταλιστικής κομμουνιστικής νομενκλατούρας. Μέτρα για την οριστική επίλυση του νοσούντος ασφαλιστικού συστήματος, αποκρατικοποίηση των ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ κ.λ.π., αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, αλλαγές στη λειτουργία των ΔΕΚΟ, με κατάργηση της μονιμότητος των υπαλλήλων των και αν αυτό δεν είναι εφικτό την ολοσχερή κατάργηση των προνομίων των, μεγάλα και μικρά Δημόσια έργα με ιδιωτικά κεφάλαια. Μέτρα όπου πρωταρχική σημασία και σπουδαιότητα έχει το κοινό και όχι το ατομικό συμφέρον, το εθνικό και όχι το στενοκομματικό. Εν προκειμένω τίθεται το αμείλικτο ερώτημα. Υπάρχει διέξοδος, οδός σωτηρίας, φως στο τούνελ, υπάρχουν μέσα και ελπίδες για τη βελτίωση και τη διέξοδο από τα αδιέξοδα; Μπορούν τα υπάρχοντα κόμματα να συμβάλλουν στην οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας; Κατά την γνώμη μου, με αναφορά στο ιστορικό παρελθόν, ασφαλώς όχι. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981 και μετά είναι οι κυρίως κατά το μεγαλύτερο ποσοστό υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και ως εκ τούτου ακατάλληλα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Τα κόμματα της Αριστεράς με την γνωστή ιδεολογική – οικονομική ακαμψία, υπέρμαχα του κρατισμού, και του οικονομικοκοινωνικού συστήματος του Σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, δέσμια του παρελθόντος, με σημαία τον κρατικό καπιταλισμό και την υπερτροφία του κράτους, συστήματος που απέτυχε οικονομικά, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων κι’ αυτά να συμβάλλουν στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και της οικονομικής κρίσης.
Η Νέα Δημοκρατία, στο χρονικό των 13 μηνών εξουσίας, απέδειξε ότι ούτε θέληση, ούτε αρετή ούτε τόλμη διαθέτει για την διέξοδο από την κρίση. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις όπως για παράδειγμα η υπέρμετρη αύξηση της Βουλευτικής αποζημίωσης με εισήγηση της πλειοψηφίας (Ν.Δ.), ο Νόμος 3274/2004, με τις χαριστικές και σκανδαλώδεις διατάξεις του οποίου, επιβαρύνεται αδικαιολόγητα ο προϋπολογισμός του κράτους και ο  Νόμος 3320/05 με διάταξη του οποίου, παρατείνεται η πιο φαυλοκρατική και προνομιακή μεταχείριση μιας μερίδας υπαλλήλων. Έτσι οι έμμισθοι Δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί του ΕΣΥ, υπάλληλοι των ΔΕΚΟ κλπ, όντες Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι θα εξακολουθούν να λαμβάνουν δύο μισθούς!  Όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα, κατάφωρες αδικίες και φαυλοκρατικές πολιτικές μεθόδους, δείγματα  «μιάς από τα ίδια με τους προηγούμενους». Γι’ αυτό, με τις πολλές αδεξιότητες, τις άστοχες ενέργειες και την αθέτηση των προεκλογικών της υποσχέσεων βαδίζει τον ασφαλή δρόμο της λαϊκής αντιπάθειας και της αποτυχίας. Είναι κρίμα, ένας τόσο νέος άνθρωπος, που υπεσχέθη όχι επανίδρυση ενός διαλυμένου πολιτικού κόμματος, αλλά επανίδρυση – ανασύσταση του κράτους, να αυτοκτονεί πολιτικά, αφού μέχρι τώρα δεν αντελήφθη ποία πολιτική τον ωφελεί μακροπρόθεσμα και δεν λαμβάνει την μόνη σωστή και ενδεδειγμένη απόφαση, έστω επικίνδυνη να «διαβεί τον Ρουβικώνα», όπως έπραξε ο Ιούλιος Καίσαρ! Η πλέον ενδεδειγμένη απόφαση για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων και των κρίσεων που ταλανίζουν και μαστίζουν την Ελλάδα και την οδηγούν σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό και ηθικό μαρασμό και τα αδιέξοδα είναι:    ΘΕΛΩ – ΤΟΛΜΩ – ΠΡΟΧΩΡΩ.
Οι καιροί κ. Τσίπρα δεν περιμένουν, «ού μενετοί». Τολμήσατε. Φροντίστε να γραφτεί το όνομά σας στις δέλτους της ιστορίας σαν έναν πολιτικό ηγέτη, το έργο του οποίου επηρέασε αποφασιστικά την Ελλάδα της εποχής του, που την αναμόρφωσε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και όχι σαν πολιτικό με παλαιοκομματικές συνήθειες, σχέσεις, μεθοδεύσεις και πρακτικές.

       

ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΘΝΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ- ΟΙ ΑΝΑΣΤΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ - ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ – ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΑΙ – ΜΜΕ

Στην Wall Street Journal δημοσιεύτηκε προ ημερών ένα συγκλονιστικό άρθρο. Υπογράφεται από την κ. Ann Mettler, διευθύντρια της οργανώσεως «Συμβούλιο της Λισσαβώνας», που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Δολοφονία των Μεταρρυθμίσεων» (Reform Assassination).
Στο άρθρο της, η κ. Mettler περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο της Ευρώπης έχει κατορθώσει να πνίγει κάθε φωνή που ζητεί μεταρρυθμίσεις. Οι περισσότεροι πολιτικοί επιτίθενται στον «νεο-φιλελευθερισμό», οι συνδικαλιστές καταγγέλλουν τον καπιταλισμό «αγγλοσαξονικού τύπου» και οι κοινωνικές οργανώσεις αντιμάχονται κάθε μεταρρύθμιση που αποβαίνει προς όφελος της επιχειρηματικής δραστηριότητος.
Το άρθρο αυτό θα μπορούσε να έχει γραφεί αποκλειστικώς για την Ελλάδα. Ό,τι συμβαίνει σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ισχύει και στην χώρα μας. Με την διαφορά ότι εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα. Διότι στην Ελλάδα οι μεταρρυθμιστικές φωνές δεν προλαβαίνουν καν να ακουσθούν. Πνίγονται εν τη γενέσει τους.
Το ψευδοαριστερό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε  παντού και πρωτίστως στα Μέσα Ενημέρωσης. Εκεί η κυριαρχία του ήταν σχεδόν απόλυτη. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην αφήνει περιθώρια να εκφέρονται απόψεις που είναι αντίθετες στο ρεύμα. Όποιος τολμούσε να πει κάτι μη αρεστό στην κοινή γνώμη, εξοβελίζονταν ως ακραίος, γραφικός και ακροδεξιός!
Κρατούσα άποψις ήταν συνήθως εκείνη την οποία εξέφραζαν οι κρατιστές και οι συνδικαλιστές. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα:
¨      Όταν κάποτε ετέθη το ζήτημα της Ολυμπιακής Αεροπορίας, η κοινή γνώμη ήταν πεπεισμένη ότι ο αερομεταφορέας έπρεπε να αλλάξει μορφή ή να κλείσει. Όμως μετά τον προπαγανδιστικό καταιγισμό, η κοινή γνώμη άρχισε να αποδέχεται και εν τέλει να επικροτεί την άποψη να παραμείνει η Ολυμπιακή υπό κρατικό έλεγχο.
¨      Στα εργασιακά, οι συνδικαλιστές κίνησαν γη και ουρανό επειδή η Κυβέρνησις προέβη σε κάποιες επί μέρους διευθετήσεις (χρόνος εργασίας και υπερωρίες). Περί πραγματικών μεταρρυθμίσεων ούτε λόγος. Αν απετολμώντο, θα εγείρετο επανάστασις. Αλλά χωρίς αυτές, η οικονομία είναι καταδικασμένη.
¨      Στο ασφαλιστικό, οι Κυβερνήσεις έπαιζαν κρυφτούλι με τον εαυτό τους. Έλεγαν  ότι δεν θα το ανοίξουν αυτήν την τετραετία, προδήλως διότι δεν τολμούσαν να το ανοίξουν. Ήταν τέτοια η παραπληροφόρηση και τέτοιες οι καθοδηγούμενες αντιδράσεις, ώστε στην Ελλάδα το ασφαλιστικό να μην ανοίξει ακόμα. Ήδη η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. άνοιξε το πολυπαθές, δυσεπίλυτο και δυσβάσταχτο Ασφαλιστικό, με άδηλο το μέλλον του.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ

Η κατάστασις στη χώρα μας είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που περιγράφει η κ. Mettler για την Ευρώπη. Στην Ελλάδα βαπτίζονται «μεταρρυθμίσεις» τα ημίμετρα και η κοινή γνώμη αντιδρά ακόμη και σε αυτά. Τα δε ΜΜΕ παίζουν έναν απίστευτα αρνητικό ρόλο ως προς την πραγματική ενημέρωση των πολιτών.
Αυτό που αναφέρει το άρθρο για την απαξίωση των μεταρρυθμιστικών φωνών, στην Ελλάδα ισχύει στο πολλαπλάσιο. Ειδικώς στην χώρα μας κυριαρχούν η κομματοκρατία, η κομματοκυριαρχία, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Έτσι, μόλις κάποιος τολμήσει να διατυπώσει μία άποψη που ακούγεται δυσάρεστη, πέφτουν επάνω του οι πάντες. Τον λοιδορούν μέχρις απαξιώσεως.
Αν αυτά που αναφέρει το άρθρο στην Wall Street Journal αποτελούν μία φορά πρόβλημα για την Ευρώπη, αποτελούν δέκα φορές για την Ελλάδα. Η χώρα μας είναι εκ των ουραγών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και αν η ευρωπαϊκή οικονομία παραπαίει και δεν μπορεί να ορθοποδήσει, πόσο μάλλον ισχύει αυτό για την ελληνική οικονομία.
Σε όλα αυτά, τον καθοριστικό ρόλο παίζουν πρωτίστως οι πολιτικοί και τα μέσα επικοινωνίας. Ευθύνονται οι μεν πολιτικοί για την έλλειψη βουλήσεως τα δε ΜΜΕ γιατί διαστρέφουν και πνίγουν τις μεταρρυθμιστικές φωνές στον τόπο μας. Αυτά δολοφονούν τις μεταρρυθμίσεις.
Και δυστυχώς, η νέα Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. υπό τον Αλέξη Τσίπρα, δεν ήρθε σε μετωπική ρήξη με όλα τα κατεστημένα συμφέροντα και με το σύνολο «των κακώς κειμένων», δηλαδή των αρνητικών δυνάμεων του τόπου που φρενάρουν την πρόοδο του τόπου.