ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ Τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης κ. ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑΝ Αθήνας

ΚΑΣΤΟΡΙΑ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

«Το πρόσωπο της αλήθειας είναι φοβερό.

Ο λαός έχει ανάγκες από μύθους, από

ψευδαισθήσεις, από ξεγελάσματα.

Κάποτε, όμως, έρχεται η αλήθεια.

Και, τότε, φανερώνεται το αποκρουστικό

και θανατηφόρο πρόσωπό της…»

                                                                                                                                                        ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

                                                                                                                                                   Αρθρογράφος – Ιστορικός – Συγγραφέας 

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,

Σαν ένας σκαπανέας πολιτικής, κοινωνικής και πνευματικής κίνησης, που άνοιξε νέους, πρωτοποριακούς και πρωτόγνωρους δρόμους, στα πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά δρώμενα του τόπου, ένα  άτομο με Αριστερές – ΕΑΜικές καταβολές, με ενεργό συμμετοχή σε όλους τους πολιτικούς, Δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες, ένας Αριστερός – Δημοκράτης χωρίς εισαγωγικά, θα ήμουν άκρως ευτυχής εάν λαμβάνατε τον κόπο να προσέξετε κάπως τις γραμμές αυτές που θεωρώ ύψιστο καθήκον μου να σας απευθύνω, γιατί κι εγώ, όπως κι εσείς και όλοι οι Έλληνες αγαπώ την Ελλάδα και η σημερινή πρωτοφανής, οικτρή, δραματική και συνάμα απαράδεκτη κατάσταση, το κατάντημα της οικονομίας και όλων των θεσμών, Αρχών και Αξιών, γεμίζει την ψυχή μου θλίψη.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Όπως καλύτερα από μένα γνωρίζετε, τα προβλήματα της χώρας είναι διαχρονικά, γνωστά, δυσάρεστα και πιεστικού χαρακτήρα. Είναι αυτά που προχωρούν σε βάθος, αυτά που αγγίζουν την ίδια τη δομή και την οργάνωση του συστήματος. Είναι πρώτον τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως π.χ. το ασφαλιστικό, το χρόνιο δημοσιονομικό έλλειμμα, το υψηλό δημόσιο χρέος, ο προβληματικός χαρακτήρας των περισσοτέρων ΔΕΚΟ και ακολουθούν το υπερτροφικό κράτος, ο άκριτος, άφρων, αλόγιστος που ξεπερνά το μέτρο συνδικαλισμός, η διαφθορά και η διαπλοκή, η κομματοκρατία, η κομματικοποίηση – όχι η πολιτικοποίηση – ευαίσθητων τομέων της κρατικής μηχανής, όπως η Δικαιοσύνη, ο Στρατός, τα Σώματα Ασφαλείας κλπ, η μεγάλη διαφθορά στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η άναρχη και ασύστολη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από τους φορείς (πρόσωπα) που έχουν την ευθύνη διαχείρισης και υλοποίησης των κυβερνητικών και των οργανισμών τοπικής Αυτοδιοίκησης προγραμμάτων, η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας στο Δημόσιο που εμποδίζει κάθε πρόοδο, η εκ νέου οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας για την επίτευξη καλύτερης και ταχύτερης λειτουργίας του συνόλου των φορέων και των υπηρεσιών, η Παιδεία, ο δεύτερος μετά τη Δικαιοσύνη μεγάλος ασθενής του δημόσιου συστήματος ισότιμης παροχής γνώσεων, η έλλειψη κάθε στοιχειώδους – όχι υπακοή – πειθαρχίας υπαλλήλου στον Προϊστάμενο ή Διευθυντή, ο ζαμανφουτισμός στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η ασυδοσία και η αυθαίρετη δράση ομάδων που οδηγεί στην αναρχία και δεκάδες άλλα εκφυλιστικά πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος, στην οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική παρακμή.

Προσωπικά αποδέχομαι, ότι τα προβλήματα αυτά είναι διαχρονικά, με την έννοια ότι προέκυψαν από την αλόγιστη και υπερβολική κατάχρηση εξουσίας των δύο κομμάτων – ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ΠΑΣΟΚ – που κυβέρνησαν την Ελλάδα μέχρι το 2014, συνεχίζονται όμως και επιδεινώνονται και τώρα και υπό το καθεστώς διακυβέρνησης της χώρας από τον Συ.Ριζ.Α. Τίποτε δεν άλλαξε ουσιαστικά όσον αφορά την αντιμετώπιση σ’ αυτά τα χρόνια προβλήματα, αφού οι εκάστοτε κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ επέδειξαν την ίδια ατολμία, φόβο και αναποφασιστικότητα,  να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του και να κάνουν δραστικές και πρωτοποριακές τομές.

Έχοντας ζήσει από κοντά την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή στις τελευταίες έξι δεκαετίες, παρά ταύτα, εκπλήσσομαι και εντυπωσιάζομαι βλέποντας να παίζεται συνεχώς το ίδιο έργο, με τις ίδιες οικονομικές θεομηνίες μπροστά στις οποίες στέκονται άβουλοι, δειλοί και μοιραίοι οι πολιτικοί των κομμάτων της εξουσίας, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΣΥΡΙΖΑ. Προ ημερών αναδιφώντας το αρχειακό μου υλικό που έχω συγκεντρώσει, σταμάτησα στην ανάγνωση των πρακτικών (εμπιστευτικών εννοείται) του ΚΥΣΥΜ (Κυβερνητικό Συμβούλιο, δηλαδή η αποκαλούμενη σήμερα Κυβερνητική Επιτροπή) της 23^ης Ιανουαρίου 1989. Παρόντες στη συνεδρίαση Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Α. Κουτσόγιωργας, Π. Ρουμελιώτης, Δ. Τσοβόλας, Α. Τσοχατζόπουλος, Γιάν. Ποττάκης, Γ. Γεννηματάς, Γιάν. Παπαντωνίου, Π. Ζακολίκος, Η. Παπαηλίας, Α. Λιβάνης και Κ. Γείτονας. Ήταν η τελευταία κυβέρνηση της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ που με άρρωστο τον Ανδρέα είχε μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, τη μία των εκλογών του Ιουνίου 1989 και τη δεύτερη, την Προεδρική εκλογή του Μάρτη του 1990. Την πρωτοβουλία για τη σύγκληση αυτού του ΚΥΣΥΜ την είχε ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Παν. Ρουμελιώτης, ο οποίος με τρόμο έβλεπε να γιγαντώνεται το έλλειμμα του δημόσιου τομέα, το οποίο όπως διαπίστωνε είχε γίνει εκρηκτικό και οφειλόταν όχι μόνο στον τακτικό προϋπολογισμό, αλλά και στις ΔΕΚΟ. Ο κ. Ρουμελιώτης ζήτησε σε αυτό το ΚΥΣΥΜ να δεσμευθούν όλοι οι υπουργοί σε περικοπές δαπανών, τονίζοντας ότι χωρίς κοινή στάση και συλλογική ευθύνη ανάμεσα στα μέλη της κυβέρνησης, δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί το τρομακτικό έλλειμμα.

Από την εποχή εκείνη, οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες με το οδυνηρό και καταστροφικό για τη χώρα αποτέλεσμα την πλήρη στασιμότητα και την απουσία προόδου.