ΤΑ ΝΕΑ ΕΠΑΧΘΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. / ΚΡΙΤΙΚΗ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

          Η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α., από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας και με δεδομένη αφ’ ενός την κακή κατάσταση των δημόσιο-οικονομικών της Ελλάδος και αφ’ ετέρου την μάστιγα της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της πολιτικής διαπλοκής, της διαφθοράς και πολλών άλλων ανασταλτικών παραγόντων, είχε κατά την ταπεινή μου γνώμη, δύο βασικές και σημαντικές επιλογές:

Πρώτον, να ξεκινήσει άμεσα, εκμεταλλευόμενη την πρωτοφανή ανοχή, που απολάμβανε από την κοινή γνώμη, την προώθηση τολμηρών, ριζοσπαστικών και επαναστατικών μέτρων, δυσάρεστων βέβαια για τις πολύμορφες συντεχνίες, κατεστημένες νοοτροπίες και διάφορα συμφέροντα και παράκεντρα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, μέτρων όμως που θα προωθούσαν με σιγουριά την ανάπτυξη, θα αύξαναν τα δημόσια έσοδα χωρίς οικονομικές αναταράξεις και δονήσεις, αλλά και άλλα δραστικά και έκτατα μέτρα για την εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης και ειδικώτερα την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, τις δύο μεγάλες μάστιγες της εποχής μας, που τείνουν να καταστρέψουν ότι σωστό και υγιές απέμεινε σ’ αυτόν τον τόπο, ότι δηλαδή δεν παρουσιάζει ακόμη συμπτώματα φθοράς, παρακμής, δυσλειτουργίες, ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής σήψης. Ουδείς στην κυβέρνηση αμφιβάλλει ότι η οικονομία της Ελλάδος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, είναι στα πρόθυρα της αβύσσου και το σλόγκαν περί «ισχυρής Ελλάδος» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ειδικά, ο κ. Τσίπρας, εγκαθιστάμενος στο Μέγαρο Μαξίμου γνώριζε, το ίδιο, όπως και ορισμένοι στενοί συνεργάτες του, ότι τα οικονομικά και όχι μόνο θα αποτελούσαν εφιαλτικά προβλήματα για την Κυβέρνησή του και ότι η οικονομία θα εξελισσόταν αρνητικά, σε έναν εφιάλτη, που θα απαιτούσε γενναίες αποφάσεις με μεγάλο πολιτικό κόστος. Έτσι η Κυβέρνηση, προγενέστερα και σήμερα, υποχρεώνεται στη λήψη όχι μόνον οδυνηρών και επαχθών φορολογικών μέτρων, αλλά και άλλων δυσμενέστατων και αντιλαϊκών και στραγγαλιστικών, που σε καμμιά περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν «ήπια» μέτρα, μέτρα που έρχονται σε πλήρη και ευθεία αντίθεση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού, όταν δήλωνε προσωπικά, ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι, άλλα επαχθή μέτρα και άλλα φληναφήματα. Όλα αυτά, προκαλούν αισθήματα δυσαρέσκειας και δυσφορίας στις περισσότερες τάξεις, αφού σε τελική ανάλυση επιβαρύνουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα του Ελληνικού λαού. Επίσης, το γεγονός ότι τα μέτρα ήταν αναπόδραστα υπό την πίεση των Βρυξελλών και του κουαρτέτου, αποτελούν ένα είδος λογαριασμού για τις υπερβολικές σπατάλες των προκατόχων της και όχι μόνον, ιλιγγιώδεις δαπάνες και σπατάλες των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο πολίτης με δυσαρέσκεια, απογοήτευση και οργή διαπιστώνει ότι οι προσδοκίες που είχε για ένα καλύτερο αύριο και τις οποίες καλλιέργησαν στην εκλογική βάση ο κ. Τσίπρας και πρωτοκλασάτα στελέχη του Συ.Ριζ.Α. διαφόρων κατηγοριών, λόγω παλαιοκομματικών αντιλήψεων και συνηθειών, υποσχέσεις και ψεύτικα διλήμματα, βάσει των οποίων κατάφεραν να εξαπατήσουν πολιτικά το εκλογικό σώμα και να αναρριχηθούν στην εξουσία, διαψεύστηκαν παταγωδώς.  

Στα αυτιά των Ελλήνων ακόμη ηχούν εκείνες οι πομπώδεις διαβεβαιώσεις περί Κυβέρνησης της Αριστεράς, χωρίς αγκυλώσεις και συνιστώσες, επανίδρυσης του Κράτους, για ρήξεις, συγκρούσεις και τομές, για αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στα καυτά προβλήματα της οικονομίας, της κοινωνίας και γενικά της ζωής. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!

Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση η Κυβέρνηση ακολούθησε τον γνωστό τρόπο ενέργειας, την πιο εύκολη λύση γι’ αυτήν, αλλά την πλέον οδυνηρή για το Ελληνικό λαό. «Πονάει το δόντι, κόβουμε το κεφάλι», ή «φορτώνει τον κακομοίρη γάϊδαρο  με περισσότερα βάρη»!

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Ελληνική οικονομία υπέστη πολλαπλά κατάγματα και φασκιώθηκε υπερβολικά βαριά μέσα σε γάζες και επιδέσμους. Έχασε από καιρό την ανοδική της αρχική ορμή και σήμερα κατάντησε σκιά του παλαιού εαυτού της. Όλα τα οικονομικά μεγέθη υπέστησαν καθίζηση με τα πλέον γνωστά οδυνηρά επακόλουθα την ανεργία, την κατακόρυφη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, το οριστικό κλείσιμο πολλών μεγάλων βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων, – Λαναράς-Σόφτεξ  κλπ.–, την επικίνδυνη συρρίκνωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την σπονδυλική στήλη άρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, το ζάρωμα του εμπορίου, την απότομη πτώση της αγροτικής οικονομίας και παραγωγής τον περιορισμό της κατανάλωσης, τη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών, συνταξιούχων και άλλων τάξεων της αστικής κοινωνίας, με παράλληλο περιορισμό στην κατανάλωση, και ιδίως στην χρήση των υλικών αγαθών – διατροφή, ένδυση, ψυχαγωγία κλπ. Τα εξαγγελλόμενα επαχθέστατα και εξοντωτικά νέα μέτρα λιτότητος πλήττουν όλους τους Έλληνες. Και είμαστε ακόμα στην αρχή των μέτρων «λιτότητας», γιατί έπονται και άλλα, πλέον χειρότερα και δυσμενή. Είναι φαεινότερον ηλίου ότι πρόκειται για βαθύτερη και μονιμότερη κρίση, μιά κρίση χωρίς διέξοδο, όσο θα συνεχίζεται η πολιτική του στρουθοκαμηλισμού και του πολιτικού κόστους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός περί την οικονομίαν ή μάντης για να προβλέψει το μέλλον της Ελληνικής οικονομίας. Με την γενική αποσύνθεση του κράτους και των θεσμών, με τις επικίνδυνες διαστάσεις που παίρνει η διαφθορά και η διαπλοκή στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, η γάγγραινα των πελατειακών πολιτικών σχέσεων, δηλαδή οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ κομμάτων και πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους με αντάλλαγμα την ψήφο, απειλούν με διάβρωση όχι μόνο η οικονομία, αλλά και την Ελληνική κοινωνία, και υπονομεύονται άμεσα ή χώρα, οι ελεύθεροι δημοκρατικοί θεσμοί του κατ’ επίφασιν έστω δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Η γενεσιουργός αιτία αυτής της τραγικής και αντιφατικής πολιτικής των κυβερνήσεων που κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά το 1981, δεν οφείλεται μόνον σε ορισμένα πρόσωπα και σε αποτυχία προσώπων ή στην πολιτική κάποιων Υπουργών, όπως πιστεύουν μερικοί και προσπαθούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους. Εδώ πρόκειται για αποτυχία γενικής πολιτικής και αυτή ακριβώς η πολιτική, όπως σημειώνεται παραπάνω, οδήγησε στη λήψη αυτών των αντιλαϊκών και μη αποτελεσματικών μέτρων. Κατά την γνώμη μου, η διέξοδος από την οικονομική κρίση και όχι μόνον, τα μέσα με τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί θετικά να αντιμετωπίσει τις οποιεσδήποτε δυσκολίες και την σημερινή δύσκολη και τραγική κατάσταση, η οδός της σωτηρίας από τα αδιέξοδα είναι το τρίπτυχο των λέξεων «ΑΡΕΤΗ, ΤΟΛΜΗ, ΒΟΥΛΗΣΗ» με παράλληλη εφαρμογή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ και ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ. Δια της πολιτικής αρετής, οι πάσης φύσεως φαύλοι και καιροσκόποι που υπονομεύουν ποικιλοτρόπως το πολίτευμα και τους Δημοκρατικούς μας θεσμούς, πρέπει ασυζητητί να  τίθενται εκτός κυβερνητικών και άλλων θέσεων άσκησης εξουσίας. Δια της τόλμης και των τολμηρών μέτρων υπερνικώνται όλα τα εμπόδια και τα οποιαδήποτε κόστη, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και δια της πολιτικής βούλησης η Κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει στην ανασύσταση του Κράτους, να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές και να συγκρουσθεί με τα διάφορα κατεστημένα, τα συνδικάτα και τις συντεχνίες των ταξικών συμφερόντων που αποτελούν τροχοπέδη στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο του τόπου. Επιβάλλεται η λήψη δραστικών επαναστατικών μέτρων, μια νέα καινοτόμος και επαναστατική πολιτική, ριζοσπαστικές αλλαγές, βαθειές τομές στην εν γένει δομή του κράτους και των κρατικών δραστηριοτήτων. Μέτρα προληπτικά και κατασταλτικά ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, για να περισωθεί ό,τι έχει απομείνει ακόμη όρθιο και δεν έχει καταστραφεί εντελώς. Για παράδειγμα: δραστικά και τελεσφόρα μέτρα για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της εισφοροδιαφυγής, της «Μαύρης Εργασίας», της φοροδιαφυγής, τον περιορισμό των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα. Δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα για την ριζική περικοπή ή τουλάχιστον  την περιστολή των μη χρησίμων, μη αναγκαίων και μη ωφελίμων κρατικών – υπαλληλικών αναγκών. Πραγματικό πάγωμα των διορισμών στον υπερτροφικό εν γένει δημόσιο τομέα αντίστοιχη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, αφού ο αριθμός των υπηρετούντων σήμερα είναι δυσανάλογο προς τις ανάγκες, είναι επτά φορές μεγαλύτερος του κανονικού και οψέποτε γίνει Αναθεώρηση του Συντάγματος, μείωση των βουλευτών στους διακόσιους (200).

Περιορισμός της παρέμβασης του κράτους επάνω στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, περιορισμό δηλαδή του αποτυχόντος πολιτικού και οικονομικού συστήματος του κρατισμού ή της λεγόμενης καπιταλιστικής κομμουνιστικής νομενκλατούρας. Μέτρα για την οριστική επίλυση του νοσούντος ασφαλιστικού συστήματος, αποκρατικοποίηση των ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ κ.λ.π., αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, αλλαγές στη λειτουργία των ΔΕΚΟ, με κατάργηση της μονιμότητος των υπαλλήλων των και αν αυτό δεν είναι εφικτό την ολοσχερή κατάργηση των προνομίων των, μεγάλα και μικρά Δημόσια έργα με ιδιωτικά κεφάλαια. Μέτρα όπου πρωταρχική σημασία και σπουδαιότητα έχει το λαϊκό κοινό και όχι το ατομικό συμφέρον, το εθνικό και όχι το στενοκομματικό. Εν προκειμένω τίθεται το αμείλικτο ερώτημα. Υπάρχει διέξοδος, οδός σωτηρίας, φως στο τούνελ, υπάρχουν μέσα και ελπίδες για τη βελτίωση και τη διέξοδο από τα αδιέξοδα; Μπορούν τα υπάρχοντα κόμματα να συμβάλλουν στην οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας; Κατά την γνώμη μου, με αναφορά στο ιστορικό παρελθόν, ασφαλώς όχι. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981 και μετά είναι οι κυρίως κατά το μεγαλύτερο ποσοστό υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και ως εκ τούτου ακατάλληλα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Τα κόμματα της Αριστεράς με την γνωστή ιδεολογική – οικονομική ακαμψία, υπέρμαχα του κρατισμού, και του οικονομικοκοινωνικού συστήματος του Σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, δέσμια του παρελθόντος, με σημαία τον κρατικό καπιταλισμό και την υπερτροφία του κράτους, συστήματος που απέτυχε οικονομικά, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων κι’ αυτά να συμβάλλουν στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και της οικονομικής κρίσης.

Η Νέα Δημοκρατία, στο χρονικό των 13 μηνών εξουσίας, απέδειξε ότι ούτε θέληση, ούτε αρετή ούτε τόλμη διαθέτει για την διέξοδο από την κρίση. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις όπως για παράδειγμα η υπέρμετρη αύξηση της Βουλευτικής αποζημίωσης με εισήγηση της πλειοψηφίας (Ν.Δ.), ο Νόμος 3274/2004, με τις χαριστικές και σκανδαλώδεις διατάξεις του οποίου, επιβαρύνεται αδικαιολόγητα ο προϋπολογισμός του κράτους και ο  Νόμος 3320/05 με διάταξη του οποίου, παρατείνεται η πιο φαυλοκρατική και προνομιακή μεταχείριση μιας μερίδας υπαλλήλων. Έτσι οι έμμισθοι Δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί του ΕΣΥ, υπάλληλοι των ΔΕΚΟ κλπ, όντες Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι θα εξακολουθούν να λαμβάνουν δύο μισθούς!  Όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα, κατάφωρες αδικίες και φαυλοκρατικές πολιτικές μεθόδους, δείγματα  «μιάς από τα ίδια με τους προηγούμενους». Γι’ αυτό, με τις πολλές αδεξιότητες, τις άστοχες ενέργειες και την αθέτηση των προεκλογικών της υποσχέσεων, η Κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. βαδίζει τον ασφαλή δρόμο της λαϊκής αντιπάθειας και της αποτυχίας. Είναι κρίμα, ένας τόσο νέος άνθρωπος, που υπεσχέθη όχι επανίδρυση ενός διαλυμένου πολιτικού κόμματος, αλλά επανίδρυση – ανασύσταση του κράτους, να αυτοκτονεί πολιτικά, αφού μέχρι τώρα δεν αντελήφθη ποία πολιτική τον ωφελεί μακροπρόθεσμα και δεν λαμβάνει την μόνη σωστή και ενδεδειγμένη απόφαση, έστω επικίνδυνη να «διαβεί τον Ρουβικώνα», όπως έπραξε ο Ιούλιος Καίσαρ! Η πλέον ενδεδειγμένη απόφαση για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων και των κρίσεων που ταλανίζουν και μαστίζουν την Ελλάδα και την οδηγούν σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό και ηθικό μαρασμό και τα αδιέξοδα είναι:    ΘΕΛΩ – ΤΟΛΜΩ – ΠΡΟΧΩΡΩ.

Οι καιροί κ. Τσίπρα δεν περιμένουν, «ού μενετοί». Τολμήσατε. Φροντίστε να γραφτεί το όνομά σας στις δέλτους της ιστορίας σαν έναν νέο πολιτικό ηγέτη, το έργο του οποίου επηρέασε αποφασιστικά την Ελλάδα της εποχής του, που την αναμόρφωσε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και όχι σαν πολιτικό με παλαιοκομματικές συνήθειες, σχέσεις, μεθοδεύσεις και πρακτικές.