Κυριακή 31 Μαΐου 2015

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΣΤΟ ΑΝΤΕΘΝΙΚΟ, ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ 25/4/2008 ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Β. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΣΤΙΑ» ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ «ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ»

«Ο επιφανειακός και μακράν από την
πραγματικότητα ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ
και η ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΣΥΝΗ, είναι
το καταφύγιο των ψευτοπατριωτών
και ψευτοδιανοουμένων»
                    ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

Ο αρθρογράφος της εφημερίδας των Αθηνών «ΕΣΤΙΑ» κ. Β. Α. Κόκκινος[1], σε ένα τμήμα του εις την επικεφαλίδα αναφερομένου άρθρου του γράφει τα εξής:
«Δέχθηκε δε αργότερα στον οργανωθέντα από αυτό αντάρτικο στρατό, τη βοήθεια τούτων, αφού από τους 20.000 άνδρες του Στρατού τούτου[2], στην πρώτη φάση οι 14.000 ήταν Σλάβοι». (το Σλάβοι χωρίς εισαγωγικά).
Στο σημείο αυτό και μόνο διατυπώνω σοβαρές αντιρρήσεις, μομφές και ένα δριμύ κατηγορώ κατά του κ. Κόκκινου, και θεωρώ το άρθρο του αντίθετο προς τα Εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος και την αποδυνάμωσή της, γιατί ο κύριος Κόκκινος, από τον στείρο αντικομμουνισμό του κινούμενος, ενισχύει τις απόψεις και τα επιχειρήματα των Σκοπιανών που χρησιμοποιούν σε βάρος της Χώρας μας. Προσωπικά θεωρώ ότι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στους τρεις Νομούς της Δυτικής Μακεδονίας, – Καστοριάς – Φλώρινας – Πέλλας –, όπου ομιλείται ένα γλωσσικό ιδίωμα, μία τοπική διάλεκτος η λεγόμενη Ντοπιολαλιά – δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν Σλάβοι, Σλαβόφωνοι, ή Σλαβομακεδονική μειονότητα.
Σε ένα εμπεριστατωμένο πνευματικό μου πόνημα, μια μελέτη που πραγματεύεται συγκεκριμένα και αυτοτελή θέματα κατά τρόπο διεξοδικό – με τον τίτλο «ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΟΝΟΣΥΛΛΑΒΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΟΡΩΝ», όπως για παράδειγμα, ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ, Γλωσσικό ιδίωμα, Δίγλωσσος, Μακεδών, Σλάβος, Σλαβόφωνος, Σλαβομακεδονική γλώσσα, Σλαβομακεδόνας, το οποίον είναι αναρτημένο στο παρόν BLOG μου panoskrikis.blogspot.gr,  ανατρέπω κατά τρόπον επιστημονικόν και με αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία όλα τα ψευδή επιχειρήματα, τις προχειρολογίες και τους δικολαβισμούς των Σκοπιανών και των φιλοσκοπιανών για Σλάβους, Σλαβομακεδονική μειονότητα, μακεδονική γλώσσα και άλλα, αναιρώ δηλαδή όλες τις αερολογίες τους.
Απλώς, στην παρούσα επιστολή μου επισημαίνω τα εξής:
Ι. Κατά την άποψή μου, γιατί δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία που να αποδεικνύουν τον πραγματικό αριθμό των δίγλωσσων και όχι Σλάβων ή Σλαβομακεδόνων, μαχητών και μαχητριών του Δ.Σ. Αυτός σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υπερέβαινε τις 5.000. Μεγάλο μέρος του δίγλωσσου πληθυσμού των τριών ως άνω αναφερομένων Νομών υπηρέτησε στον Εθνικό Στρατό και πολέμησε με πάθος για να μη επικρατήσει ο ελεγχόμενος από το ΚΚΕ «Δημοκρατικός Στρατός». Πολλά Κεφαλοχώρια Βλαχοχώρια, όπως το Κηπουργιό Γρεβενών και η Αετομηλίτσα Ιωαννίνων έδωσαν περισσότερους μαχητές και μαχήτριες στον Δ. Σ., παρά τα δίγλωσσα χωριά, όπως το Καλοχώρι, Δενδοχώρι και Ιεροπηγή Καστοριάς, τόποι που κατά τη διάρκεια της κατοχής 1941-1944 ήταν φυτώρια Βουλγαροκομιτατζήδων και φιλοσκοπιανών. Τα Κορέστια, κυρίως χωριά δίγλωσσα του Νομού Καστοριάς, όπως και το Ανταρτικό Φλώρινας πλαισίωσαν και τον Δ.Σ.Ε., αλλά και τον Εθνικό μας Στρατό. Συνεπώς, κάθε συμπέρασμα για τον αριθμό, θα είναι αυθαίρετο. Για τον λόγο αυτό, όχι με ευκολία, χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο και κριτική επεξεργασία, αβασάνιστα, δεν πρέπει να αναβιβάζουμε τον αριθμό των δίγλωσσων Σλάβων (χωρίς εισαγωγικά) στους 14.000, αριθμός που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς αντίθετες προς τα Εθνικά μας συμφέροντα αποφάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, που συντελούν στην αποδυνάμωση του Έθνους, όπως περί υπάρξεως Μακεδονικής μειονότητας καθώς και η αρνητικά γνωστή απόφαση της 5ης ολομέλειας του ΚΚΕ (31/1/1949), στην οποία πήραν μέρος όλα τα μαχόμενα και εν ενεργεία στελέχη της. Στην εν λόγω ολομέλεια δεν συμμετείχε κανένα στέλεχος από τα μαχόμενα στελέχη των δίγλωσσων, γιατί προφανώς κανένα δεν ήταν εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου. Η 5η αυτή ολομέλεια, προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, στην αντεθνική απόφαση που ψήφισε ασχολήθηκε και με το «Σλαβομακεδονικό», ένα ζήτημα που μόνο ζημιά είχε ως τότε προσπορίσει κατά καιρούς στην ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας.
Έτσι, δεκατρία ολόκληρα χρόνια, από το 1936, οπότε το ΚΚΕ μετά από πολλές ιδεολογικές και πολιτικές ταλαντεύσεις δήλωσε στη Βουλή των Ελλήνων ότι θεωρεί τη Μακεδονία αναπόσπαστο μέρος του Ελληνικού εδάφους, επαναφερόταν σε κομματικό κείμενο το Μακεδονικό και αναγνωρίζονταν στη Βόρειο Ελλάδα μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός! Έλεος.
ΙΙ. Από τους δεκάδες Στρατηλάτες, Αρχιστρατήγους, Βαφειάδης, Βλαντάς, Γούσιας, Μπλάνας, Καραγιώργης, Φλωράκης, Αλευράς, κλπ, Στρατηγούς, Διοικητές Μεραρχιών και Ταξιαρχιών του Δ.Σ., δύο μόνον δίγλωσσοι διετέλεσαν, διοικητές Ταξιαρχιών. Ο εκ Καληβρύσης Καστοριάς Αχ. Παπαϊωάννου και ο από το Σκλήθρο Φλώρινας Βαϊνάς. Και ο μεν Αχ. Παπαϊωάννου – γνωστός συγγραφέας και ιστορικός αρνήθηκε να πολιτογραφηθεί Σκοπιανός – Μακεδόνας και επαναπατρίστηκε από τους πρώτους στην Ελλάδα, απεταξάτο το ΚΚΕ, προσεχώρησε στο ΠΑΚΟΚ και χρίστηκε υποψήφιος Βουλευτής στο Νομό Καστοριάς, ο δε Βαϊνάς κατέφυγε σε άλλη χώρα και όχι στα Σκόπια. Και χάριν της ιστορίας, αναφέρω ότι ο αδελφός του Παπαϊωάννου, καθ’ όν χρόνον αυτός εμάχετο κατά του Εθνικού Στρατού, ως ιερέας, ήταν Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητρόπολης Καστοριάς και μετά του αειμνήστου Μητροπολίτη Καστοριάς Νικηφόρου προσέφεραν ηθική υποστήριξη στις Μεραρχίες του Εθνικού μας Στρατού. Το ίδιο ίσχυσε και στο πολιτικό επίπεδο. Τις κυρίαρχες και πρωτεύουσες θέσεις στην ηγεσία του ΚΚΕ και του Δ. Σ. κατείχαν οι Πόντιοι Ζαχαριάδης, Βαφειάδης, Παρτσαλίδης, Ερυθριάδης, πολλοί Πελοποννήσιοι, Στερεοελλαδίτες, Θεσσαλοί κλπ. και ουδείς δίγλωσσος.
Μόνον στην Κυβέρνηση Παρτσαλίδη (1949), συμμετείχε ως Υπουργός των μειονοτήτων, ο εκ Νομού Καστοριάς καταγόμενος δικηγόρος του Πρωτοδικείου Καστοριάς, Πασχάλης Μητρόπουλος (Πασκάλ Μητρόφσκι), ένας αγνώμων, φιλόδοξος, αριβίστας, ανθέλληνας και εκδικητικός τύπος..
ΙΙΙ. Πρέπει να γίνει γνωστό ότι οι δίγλωσσοι κάτοικοι της Μακεδονίας ανεξάρτητα από το γλωσσικό ιδίωμα που μιλούσαν, απέδειξαν περίτρανα το Ελληνικό τους φρόνημα, πάντοτε είχαν Ελληνική Εθνική συνείδηση – με ελάχιστες εξαιρέσεις –, εν αντιθέσει με τους κατοίκους των περιοχών των άλλων Βαλκανικών Κρατών. Οι κατά τις τελευταίες δεκαετίες δίγλωσσοι της Μακεδονίας μας, ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα μειονότητας για τη χώρα, έλαβαν μέρος στους Αγώνες του Έθνους, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρά Ασία, στον πόλεμο του ’40 και στην Εθνική Καθολική αντίσταση. Και όταν τον Οκτώβριο του 1944 το τάγμα των λεγόμενων «Σλαβομακεδόνων» του ΕΛΑΣ υπό τους επίσης ανθέλληνας Γκότση, Κεραμιτζή και Πέγιο, οι οποίοι είχαν σλαβοποιήσει τα επίθετά τους – Γκότσεφ, Κεραμιτζήεφ, Πέγιφ – και είχαν ακολουθήσει τον Τίτο στη διάσπασή του με την Κομινφόρμ σήκωσαν παντιέρα, χτυπήθηκαν ανελέητα από τις δυνάμεις της 9ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και από τότε κατέφυγαν στην «Πρώην Δημοκρατία της Μακεδονίας», όπου βυσσοδομούσαν κατά της Ελλάδας.
ΙV. Στον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908) και στο πλευρό του Μητροπολίτη Καστοριάς Καραβαγγέλη και του Παύλου Μελά, εκτός από τον δίγλωσσο Καπετάν Κόττα, πήραν μέρος δεκάδες επιφανείς δίγλωσσοι, όπως ο Καπετάν Βαγγέλης, ο Καπετάν Λάζος Αποστολίδης, ο Καπετάν Λάκης Νταηλάκης, ο Νταλίπης (παππούς από μητέρα του Γιώργου Κύρτσου), ο Λιούμπης και άλλοι.
Σύγχρονοι ονομαστοί δίγλωσσοι που είναι ευρύτερα γνωστοί στο Πανελλήνιο, πολιτικοί και ανώτατοι στρατιωτικοί είναι: Ο Αναστάσιος Νταλίπης Στρατηγός και Υπουργός, ο Ζήσης Παπαλαζάρου Υπουργός, ο Λιούμπης Στρατηγός, ο Θανάσης Αποστολίδης γιος του Καπετάν Λάζου Στρατηγός, οι αδελφοί Παπαργυρίου Στρατηγοί, ο Παπαηλίας, εγγονός του Μακεδονομάχου Παπαηλία Στρατηγός, ο Μιχάλης Παπαγεωργίου Στρατηγός απόγονος Μακεδονομάχου, οι αδελφοί Βυσσούλη, Παπατέρπος και Χατζής ανώτεροι αξιωματικοί από το Νεστόριο Καστοριάς. Όλοι τους δίγλωσσοι και όχι Σλαβομακεδόνες, λάμπρυναν με την παρουσία τους την πολιτική και το ένδοξο σώμα των Ελλήνων Αξιωματικών. 

                               




[1] Σ.Σ. Ο κ. Κόκκινος διετέλεσε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και Πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου που δίκαζε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Επεδίωξε την καταδίκη του, χωρίς να αναλογισθεί τις συνέπειές της, γιατί ασφαλώς και σίγουρα η χώρα θα οδηγείτο σε έναν διχασμό και νέον εμφύλιο. Την κατάσταση του νέου διχασμού απέτρεψε δια της αθωωτικής του ψήφου, ο Καστοριανός Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, εξαίρετος δικαστής και πατριώτης, κ. Παρμενίων Τζίφρας.
[2] Προφανώς εννοεί τον Δημοκρατικό Στρατό σύμφωνα με τον Νόμο 1863/89, του οποίου η αριθμητική δύναμη σύμφωνα με ιστορικά ντοκουμέντα ποτέ δεν ξεπέρασε τους 26.000. Η μάχιμη δύναμη, δηλαδή οι μαχητές δεν ξεπέρασαν τους 16.000.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΒΑΘΕΙΑ ΚΡΙΣΗ

«Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν  σ’  αυτόν  τον  τόπο. στην  εξουσία πάντοτε   οι   φαύλοι,  κι   αν  φανεί κάποιος   μια   μέρα   έντιμος,   σε δέκα   μέρες   σκαρτεύει.   Φέρνεις άλλον,  βγαίνει  χειρότερος».
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
(Εκκλησιάζουσες στ. 174-179)

«Αχ πατρίδα μου, δεν θα σ’ αφήσουν ζωντανή, ότι αυτηνοί σε κυβερνούν κι άλλοι τοιούτοι, κι απ’ αυτούς κρέμεσαι. Η ψυχή τους ολουνών είναι η ίδια. δόλον θυσιάζουν δια εσένα πλήθος, κι αρετή και πατριωτισμόν τελείως. Και κιντυνεύεις μ’ αυτά δεν θα πας ομπρός».                       
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


είναι κοινή η διαπίστωση ότι η Ελλάδα, ο τόπος μας διέρχεται εδώ και χρόνια μια βαθειά, πολύπλευρη και ανίατη  κρίση, είτε εθνική, είτε πολιτική, είτε κοινωνική, είτε οικονομική, εν γένει κρίση θεσμών και ηθικών αξιών, είτε – εξ εθίμου ή συνηθείας – ή νόμω ανεγνωρισμένων. Η ως άνω διαπίστωση καθημερινά επαναλαμβανομένη από ειδικούς και μη, κατέστη πλέον ένας λόγος – κοινοτοπία – χωρίς καμμίαν πρωτοτυπίαν.
Τα εθνικά μας προβλήματα, η πολιτική ζωή, η οικονομία και η κοινωνία, η εγκληματικότητα, η ανεργία, η τρομακτική διάδοση και εξάπλωση των ναρκωτικών, η διαφθορά του Δημοσίου Βίου, η διαπλοκή και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, μας οδήγησαν στην ανορθόδοξη λειτουργία του κατ’ επίφασιν έστω αντιπροσωπευτικού Δημοκρατικού Πολιτεύματος, στη νόθευση αλλοίωση και παραποίηση του κοινοβουλευτικού συστήματος και τελικά έπληξαν θανατηφόρα και ανεπανόρθωτα τους έστω κατ’ επίφαση θεσμούς του υφισταμένου πολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος της εμμέσου αντιπροσωπευτικής και αβασίλευτης Δημοκρατίας.
Είμεθα λοιπόν, όλοι παγιδευμένοι σ’ έναν φαύλο κύκλο που όλοι τον επισημαίνουμε, όλοι τον αισθανόμεθα, όλοι τον υφιστάμεθα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και το χειρότερο όλων είναι, ότι έχουμε το συναίσθημα μιας γενικής διάλυσης χωρίς προοπτική, χωρίς διέξοδο, χωρίς μέσον σωτηρίας. Ούτω τίθενται αδυσώπητα τα ερωτήματα: Υπάρχει δυνατότητα εξόδου από την πολύμορφη κρίση; Και ποία η διάβαση; Πώς και με ποίους δύναται να δοθή αυτή η δυσχερής και επίπονος μάχη; Με τί κοινωνικά ερείσματα και με ποιό πολιτικό κόστος;
Στα στοιχειώδη και θεμελιώδη αυτά ερωτήματα, πραγματική και ουσιαστική απάντηση δεν έχει δοθή. Έχουν διατυπωθεί αοριστολογίες, καταγγελίες και αποσπασματικές προτάσεις, έχουν ριφθεί συνθήματα και επιρριφθεί ευθύνες. Οι πάντες κονταροχτυπιούνται με τους πάντες, ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Αλλά κανείς δεν φαίνεται να διαθέτει – όχι τη μαγική συνταγή βέβαια – αλλά μια συνολική πρόταση, πλήρως τεκμηριωμένη, μια σφαιρική προοπτική εξόδου από την πολυσχιδή κρίση, μια πρόταση η οποία να ξεριζώνει με βαθειά τομή τον κακοήθη όγκο μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και όχι μόνον ασθένειας. Και αυτό είναι ίσως, το πλέον οδυνηρό και ανησυχητικό σύμπτωμα της κρίσης. Η συνεχής αναφορά και αντιπαράθεση εν ου παικτοίς. Η έκδηλη αδυναμία όλων των κορυβαντιώντων  όλων των αρμοδίων φορέων να διαμορφώσουν από τώρα τους όρους και τις προδιαγραφές της Ελλάδος του 2015. Να περιγράψουν πειστικά τη θέση που πρέπει, αλλά κυρίως που δύναται να καταλάβει ο τόπος μας, στον καινούργιο άσπλαχνο, καταθλιπτικό και σκληρό κόσμο της μεταβιομηχανικής επανάστασης, της παγκοσμιοποίησης. 

Εδώ και τώρα λοιπόν, στο θεμελιακό αυτό ερώτημα των καιρών, καλούνται οι επώνυμοι και μη Έλληνες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι κλπ, οιασδήποτε πολιτικής προέλευσης και ιδεολογικών πεποιθήσεων, που ζώντας καθημερινά την επικαιρότητα της κρίσης, να κάνουν την υπέρβασή της, με στόχο την έξοδο από την κρίση, μια κρίση που οδηγεί την Ελλάδα και τους Έλληνες στον αφανισμό.  Με πειστικά επιχειρήματα, χωρίς δεσμεύσεις και προκαταλήψεις, χωρίς εμπάθεια και παρωπίδες, χωρίς ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Α΄ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΗ

ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

«Οτιδήποτε μεγάλο γίνεται μέσα
στον κόσμο, γίνεται στη φωνή
του καθήκοντος, οτιδήποτε
άθλιο γίνεται, γίνεται στο όνομα
του συμφέροντος»
                        ΛΑΚΟΡΝΤΑΪΡ


Η ιστορία που δεν αποδίδει τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι» και τα «του Θεού τω Θεώ», δεν είναι ιστορία, αλλά εμπαθής και ιδιοτελής υπηρέτρια του ψεύδους. Ιστορία είναι η αδέκαστη και αδυσώπητα αδέκαστη προσπάθεια να βρεθεί και να αναδειχθεί η αλήθεια. Η οποιαδήποτε αλήθεια. Ας πικραίνει φίλους, ας συντρίβει σκοπιμότητες. Καμιά σκοπιμότητα δεν υπάρχει πιο πάνω από την αλήθεια. Όσοι φοβούνται την αλήθεια είναι εχθροί της προόδου και του λαού. Οι λαοί, οι χώρες, η ανθρωπότητα δεν χτίζουν το μέλλον τους με το σκοτάδι του ψεύδους, αλλά το χτίζουν με το φως της αλήθειας, σκληρό, αλλά γι’ αυτό τον λόγο και στέρεο.
                                                                                                    Πάνος Κρίκης
Αρθρογράφος – Ιστορικός - Συγγραφέας


Β΄ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ

Χρέος των ιστορικών είναι η αναζήτηση της αλήθειας και μόνον. Μπορεί ο ιστορικός να δίνει στα γεγονότα τη δική του ερμηνεία, δεν έχει όμως το δικαίωμα είτε να τα αλλάζει είτε να τα αγνοεί.
Επίσης χρέος των ιστορικών είναι να υπερασπίζονται την ιστορική αλήθεια, να αποκαλύπτουν στους λαούς της οικουμένης τους διεφθαρμένους και φαύλους της εξουσίας, να καταγγέλλουν τις διαστρεβλώσεις της ιστορίας που αναφέρονται σε άτομα και γεγονότα. Ειδικά, όσοι από εμάς τους Έλληνες ιστορικούς και διανοούμενους, είμαστε αντικειμενικοί, αμερόληπτοι, αδέκαστοι και ανιδιοτελείς, έχουμε ηθικό και επιτακτικό ιστορικό καθήκον να γκρεμίσουμε τα «είδωλα» των διεφθαρμένων στρατοκρατών και πολιτικών των δύο τελευταίων αιώνων, όλων των νεκροθαφτών των Εθνικών μας Δικαίων που υμνολογούνται και εξευγενίζονται, αντί να συγκεντρώνουν την απέχθεια, την οργή και την καταφρόνηση του λαού για τις επιζήμιες πράξεις τους σε βάρος της Ελλάδας και του Ελληνισμού.

ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ



Γ΄ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δύο πόλοι υπάρχουν σ’ ό,τι γενικά ονομάζουμε ΙΣΤΟΡΙΑ. Στον ένα βρίσκονται εκείνοι που τη δημιουργούν και στον άλλον εκείνοι που την γράφουν. Αναμφισβήτητα ο ρόλος των τελευταίων είναι πολύ πιο εύκολος. Κρίνοντας ένα συντελεσμένο γεγονός, δεν έχουν ανάγκη καμιάς μαντικής ικανότητας. Η διαίσθηση, που τόσες φορές μας απατά, ενώ στους πρώτους είναι απαραίτητη, στους δεύτερους είναι ολότελα αχρείαστη. Ο αστάθμητος παράγων, που ανατρέπει συχνά τις προβλέψεις των πρώτων, αφήνει ανεπηρέαστους τους δεύτερους, που μόνο τον επισημαίνουν.
Έπειτα, ο ιστορικός συγγραφέας γνωρίζει για ένα γεγονός πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα ήξερε εκείνος που δρούσε. Αυτός προσπαθούσε να μάθει, με την κατασκοπεία κι όποιον άλλον τρόπο, μερικά από τ’ απόρρητα εχθρών και φίλων. Για τον συγγραφέα όμως, τα μυστικά αυτά, κατά το μέγιστο μέρος, είναι γνωστά, αφού τα σχετικά αρχεία είτε έχουν πια δημοσιευθεί είτε είναι προσιτά για μελέτη.
Όταν λοιπόν ο ιστορικός συγγραφέας διαπιστώνει ένα καταστροφικό και μοιραίο για μια χώρα και τον λαό της λάθος[1], να το στιγματίσει κάποιου από εκείνους που δημιουργούν την ιστορία, το κάνει και οφείλει να το καταστήσει γνωστό στην Κοινή Γνώμη και να το καυτηριάσει, να το στιγματίσει, γιατί διαφορετικά η αποστολή του δεν θα είχε νόημα.
Το θέμα λοιπόν μπορούμε να το εξετάσουμε με τον ακόλουθο τρόπο:
Για μας, είναι ή όχι εγκληματικό λάθος που ο Βενιζέλος υποκίνησε κι επέτυχε την υπερπόντια αυτή εκστρατεία στη Μικρασία;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, για κάθε αντικειμενικό, αμερόληπτο και έντιμο ιστορικό, απ’ αυτήν εδώ: Ναι, ήταν λάθος και μάλιστα καταστρεπτικό, ανεπανόρθωτο, ολέθριο και μοιραίο για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου.  




[1] Σ.Σ. Το λάθος είναι χειρότερο του εγκλήματος.

Δ΄ ΤΑ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έτσι, η παρούσα πνευματική μου ενασχόληση με αντικείμενο τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το συγκεκριμένο ιστορικό – πολιτικό θέμα, εξετάζει το σύνολο των τότε αξιομνημόνευτων γεγονότων από μια άλλη οπτική γωνία, από μία νέα θεώρηση και όχι με μυθεύματα και μυθοποιήσεις.
Κάνω γνωστό στους αναγνώστες του παρόντος βιβλίου, χωρίς να «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», ότι η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές ή από τις κυρίαρχες τάξεις, που «τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε ξυμφέροντα δίκαια», όπως διδάσκει ο Θουκυδίδης. Βρίθει από μυθεύματα, σκόπιμη διαστρέβλωση και εσκεμμένη αλλοίωση των γεγονότων η Ελληνική ιστορία. Όχι γιατί οι ιστορικοί είναι ψευδολόγοι ή παραχαράκτες αλλά επειδή η αλήθεια είναι συνήθως θαμμένη κάτω από επιχωματώσεις αιώνων. Επικίνδυνη, άλλωστε, η ιστορική αλήθεια. Αποκρύπτεται επιμελώς πίσω από πολιτικές ιδιοτέλειες και ιδεολογικά προσωπεία. Και συχνά, με την μυστική, ερήμην των λαών, διπλωματία χάνονται τα ίχνη της στα χρονοντούλαπα και τις επτασφράγιστες καταπακτές. Καταχωνιάζονται, εξαφανίζονται ή παραποιούνται τεκμήρια για να καλυφθούν ανομίες, προδοσίες και ατιμωτικές συναλλαγές κρατών και αξιωματούχων. Οι Νεοέλληνες τρέφονται με ψεύδη από γενιά σε γενιά.
Ψεύδη εθνικά και παιδαγωγικά, ψεύδη ιδεολογικά και παρηγορητικά.
Ψεύδη που ταυτίζονται με συμφέροντα της άρχουσας ομάδας και των ξένων προστατών ή συνενόχων της, ψεύδη που βαυκαλίζουν τις επιθυμίες, τις αθεμελίωτες βεβαιότητες και τις κενοδοξίες του λαού.
Ψεύδη πασίγνωστα και κατάφωρα, ψεύδη επίχρυσα και ψιμυθιωμένα.
Ψεύδη που ευδοκιμούν στους χερσότοπους της πλάνης και της άγνοιας, ψεύδη αυτοφυή και ψεύδη εισαγόμενα, ψεύδη προαιώνια και διαστρεβλώσεις χθεσινών νωπών γεγονότων.
Ψεύδη που βαφτίζονται επιχειρήματα, ψεύδη που γίνονται συνθήματα – «λόγια παχειά» κι’ «ασκιά μ’ αγέρα», «κούφια καρύδια» και «λιθάρια στον τουρβά», όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης.
Ψεύδη ατιμώρητα, ψεύδη επιβραβευμένα με ανδριάντες, ονομασίες οδών, τιμές και διακρίσεις. Για «μεγάλους άνδρες», για «φιλέλληνες», «συμμάχους» και «ευεργέτες». Ποιοί οι μεγάλοι άνδρες, οι φιλέλληνες, οι σύμμαχοι, οι ευεργέτες; Πού η αλήθεια, πού η απάτη; Εδώ τα εξωραϊστικά μυθεύματα και οι αγιογραφίες των ισχυρών της εξουσίας, εκεί τα μεγαλυνάρια για τους εχθρούς του ελληνισμού και τους φαύλους.
Ο υποφαινόμενος, όταν παρουσιάζει, αναλύει ή πραγματεύεται ιστορικά θέματα, πάντα επιχειρεί μία ανίχνευση στον σκοτεινό δρυμό της Ελληνικής ιστορίας. Από τον Όμηρο μέχρι και σήμερα. Ψάχνει με επίμονο τρόπο να βρει την αλήθεια και μόνον την αλήθεια. Για την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας που δύσκολα διαπερνά το φράγμα των ιερών και ανίερων μύθων. Το ψεύδος, έγραψε ο Μάξιμ Γκόργκυ, είναι η θρησκεία των σκλάβων και των αφεντικών, η αλήθεια, ο Θεός των ελεύθερων ανθρώπων.
Σήμερα οι ιστορικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ασχολούνται στα έργα τους με την κακοήθη διαφήμιση της εξουσίας και των «Μεγάλων Ανδρών». Πρόκειται δηλαδή για μια ιστορία τελείως ανεδαφική, στρεβλή και αρνητική.
Κατά τον Νίτσε η πορεία του κόσμου κρίνεται από την προσωπικότητα των «Μεγάλων Ανδρών». Οι λαοί είναι «μέσα της ιστορίας» που χειραγωγούνται από τον «υπεράνθρωπο»! Και αυτός ο «Μέγας» πρέπει να είναι «παντοδύναμος, σκληρός και εύθυμος»!...
Ο Γάλλος φιλόσοφος και πολιτικός Joseph de Maistrei έγραφε στις αρχές του περασμένου αιώνα: «Η ιστορία των τελευταίων 300 ετών είναι μια συνωμοσία κατά της αλήθειας. Και ο Montesquieu στον ΙΗ΄ αιώνα: «Στις απολυταρχίες οι ιστορικοί προδίδουν την αλήθεια επειδή δεν είναι ελεύθεροι να την καταγράψουν. Στα φιλελεύθερα κράτη προδίδουν την αλήθεια εξ αιτίας της δικής τους ελευθερίας – εννοεί την ανευθυνότητα και την εξάρτησή τους. Καθένας γίνεται σκλάβος της φατρίας του».
Είναι πασίγνωστο πως αναδεικνύονται σήμερα οι περισσότεροι από τους κορυφαίους της εξουσίας. Με την προπαγάνδα, τους πράκτορες, τα χαλκεία, τη διαφήμιση, το ψεύδος και την απάτη.
Η αναρρίχηση των πολιτικών στην εξουσία, η φήμη και η «καταξίωση», οφείλονται, σχεδόν πάντοτε, στη συναλλαγή και όλα τα παρεπόμενα της διαφθοράς. Με την αρετή αποκλειστικά και το ήθος δεν αναδεικνύεται «μέγας» κανένας πολιτικός.
Από γενιά σε γενιά κληρονομούνται τερατώδη ψεύδη και κραυγαλέες πλαστογραφίες. «Το έθνος πρέπει να μάθη να θεωρή εθνικόν ό,τι είναι αληθές», έγραφε ο Σολωμός. Επί 18, ωστόσο, δεκαετίες δοξολογούνται ξενοχειροτονημένοι μονάρχες και διεφθαρμένοι πολιτικοί, νεκροθάφτες των εθνικών δικαίων, δυνάστες, δόλιοι και άρπαγες, που εξευτέλισαν την Ελλάδα, που κράτησαν το έθνος σε κατάσταση υποτέλειας και τους πολίτες δεσμώτες. Εθνικόν κατάντησε να θεωρείται μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας τάξης, μιας εκφυλισμένης κομματικής φατρίας ή ομάδων οικονομικών μεγιστάνων. Για την κραταίωση αυτών των προνομίων επιστρατεύονται, όπως και στο απώτερο παρελθόν, διανοούμενοι πρόθυμοι για παρερμηνείες γεγονότων και ωραιοποιήσεις πολιτικών που διαφημίζονται ως πρότυπα και ινδάλματα.
ΕΙΝΑΙ τραγικό που η ιστορική απάτη, τελευταία προσέλαβε διαστάσεις χιονοστιβάδας, προκαλώντας ολέθριες επιπτώσεις σε βάρος της ιστορικής αντικειμενικότητας και αλήθειας.
Οι κρατούντες, με την ελεγχόμενη παιδεία, παραδίδουν από γενιά σε γενιά μύθους που έπρεπε να προκαλούν αποτροπιασμό.
Όταν η Κοινή Γνώμη, εμποτισμένη από την προπαγάνδα και την οργανωμένη ψευδολογία, σφυροκοπείται με το όνομα ενός διεφθαρμένου πολιτικού, η εντύπωση που συχνά γίνεται θαυμασμός, διαιωνίζεται. Εντάσσεται μάλιστα στα κατάστιχα της ιστορίας ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Πασίγνωστοι οι εξαχρειωμένοι, ακόμα και εθνοκτόνοι παράγοντες του δημόσιου βίου των τελευταίων δύο αιώνων που ηρωοποιούνται και καθαγιάζονται στην ιστοριογραφία με εμπρόθετο ή επιπόλαιο ενστερνισμό της ψευδολογίας! Στις πλατείες ανδριάντες και προτομές, στις οδούς ονόματα «προσωπικοτήτων». Η κριτική διερεύνηση προσκρούει στην καθιερωμένη αντίληψη, η απομυθοποίηση εξοργίζει.
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ





Ε΄ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ «ΕΘΝΑΡΧΩΝ»

Η ιστορία είναι διδαχή, απ’ αυτήν πρέπει να προβληματιζόμαστε και να αποφεύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η ιστορία πρέπει να γράφεται με νηφαλιότητα, αντικειμενικότητα και πλήρη συγκέντρωση των ιστορικών στοιχείων, χωρίς μυθεύματα σκόπιμες διαστρεβλώσεις και εσκεμμένες αλλοιώσεις, γι’ αυτό και απαιτείται η παρέλευση χρόνου.
Η ιστορία που γράφεται με καθυστέρηση, δίνει την πραγματική και δίκαιη διάσταση των ιστορικών γεγονότων. Η ιστορία, για να μας ενώσει στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε και να καταλάβουμε την θέση που μας αξίζει, πρέπει να είναι δίκαιη και σωστή και εμείς οι Έλληνες, να την αντιμετωπίζουμε με περισσότερη κατανόηση, βαθύτερη μελέτη και λιγότερο πολιτικό πάθος. Η αγάπη για την Ιστορία πρέπει να προσλαμβάνει την ιδανική μορφή του πλατωνικού έρωτα.
Οι «Μεγάλοι Άνδρες» και οι «Εθνάρχες», είναι ένας μύθος της ιστορίας, είναι μία συνειδητή απάτη των κρατούντων, απάτη που έχει εδραιωθεί από τις κυρίαρχες κατεστημένες δυνάμεις δια μέσου των αιώνων σε όλα τα Έθνη. Εξολοθρευτές και τύραννοι των λαών, διεφθαρμένοι και υποτελείς πολιτικοί, στρατοκράτες και δικτάτορες όπως π.χ., οι Μέγας Κωνσταντίνος ο νοθευτής ευαγγελικής διδασκαλίας, Μέγας Θεοδόσιος ο κατεδαφιστής των μνημείων του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ο Φρειδερίκος ο Μέγας, ο εξαχρειωμένος και μανιακός Στρατοκράτης της Πρωσίας, η Μεγάλη Αικατερίνη, η Εστεμμένη Πόρνη, ο Μέγας Ναπολέων ο αιμοδιψής δικτάτορας και δολοφόνος της Ευρώπης και δεκάδες άλλοι τύραννοι λαών, βάρβαροι και διεφθαρμένοι, χαρακτηρίστηκαν από πληρωμένους κονδυλοφόρους ως «Μεγάλοι Άνδρες». Μια πράξη ανεπίτρεπτη και άξια στιγματισμού, στρεφομένη κατά του κοινωνικού συνόλου.  

ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ