Δύο πόλοι υπάρχουν σ’ ό,τι γενικά
ονομάζουμε ΙΣΤΟΡΙΑ. Στον ένα
βρίσκονται εκείνοι που τη δημιουργούν
και στον άλλον εκείνοι που την γράφουν.
Αναμφισβήτητα ο ρόλος των τελευταίων είναι πολύ πιο εύκολος. Κρίνοντας ένα
συντελεσμένο γεγονός, δεν έχουν ανάγκη καμιάς μαντικής ικανότητας. Η διαίσθηση,
που τόσες φορές μας απατά, ενώ στους πρώτους είναι απαραίτητη, στους δεύτερους
είναι ολότελα αχρείαστη. Ο αστάθμητος παράγων, που ανατρέπει συχνά τις
προβλέψεις των πρώτων, αφήνει ανεπηρέαστους τους δεύτερους, που μόνο τον
επισημαίνουν.
Έπειτα, ο
ιστορικός συγγραφέας γνωρίζει για ένα γεγονός πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα
ήξερε εκείνος που δρούσε. Αυτός προσπαθούσε να μάθει, με την κατασκοπεία κι
όποιον άλλον τρόπο, μερικά από τ’ απόρρητα εχθρών και φίλων. Για τον συγγραφέα
όμως, τα μυστικά αυτά, κατά το μέγιστο μέρος, είναι γνωστά, αφού τα σχετικά
αρχεία είτε έχουν πια δημοσιευθεί είτε είναι προσιτά για μελέτη.
Όταν
λοιπόν ο ιστορικός συγγραφέας διαπιστώνει ένα καταστροφικό και μοιραίο για μια
χώρα και τον λαό της λάθος[1],
να το στιγματίσει κάποιου από εκείνους που δημιουργούν την ιστορία, το κάνει
και οφείλει να το καταστήσει γνωστό στην Κοινή
Γνώμη και να το καυτηριάσει, να το στιγματίσει, γιατί διαφορετικά η
αποστολή του δεν θα είχε νόημα.
Το θέμα
λοιπόν μπορούμε να το εξετάσουμε με τον ακόλουθο τρόπο:
Για μας,
είναι ή όχι εγκληματικό λάθος που ο Βενιζέλος
υποκίνησε κι επέτυχε την υπερπόντια αυτή εκστρατεία στη Μικρασία;
Η απάντηση
δεν μπορεί να είναι άλλη, για κάθε αντικειμενικό, αμερόληπτο και έντιμο
ιστορικό, απ’ αυτήν εδώ: Ναι, ήταν λάθος και μάλιστα
καταστρεπτικό, ανεπανόρθωτο, ολέθριο και μοιραίο για τον Ελληνισμό της Μικράς
Ασίας και του Πόντου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου