Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΙΣΤΟΡΩ ΚΑΙ ΕΞΙΣΤΟΡΩ - ΓΡΑΜΜΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 1 - Η ΠΥΡΡΕΙΟΣ ΝΙΚΗ ΤΟΥ 1948 - Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 1948

«Η μελέτη της ιστορίας συνοδευόμενη από έμφρονα κρίση, μπορεί πολύ να συντελέσει στη διόρθωση της ζωής του πολιτικού και κοινωνικού βίου των ανθρώπων και στην αποφυγή λαθών, γιατί από την ιστορία διδασκόμαστε πολλά και σοφά ποιοτικά διδάγματα».  
Π.Κ.
·                     
«Οι εμφύλιοι και θρησκευτικοί πόλεμοι είναι οι πιο αιματηροί, οι πιο φρικτοί, οι πιο εξτρεμιστικοί».
Π.Κ.
·                     
Είναι εύλογα κατανοητό ότι η πολιτική, κοινωνική, οικονομική, ηθική κ.λ.π. κρίση που μαστίζει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει στρέψει την προσοχή του κοινού στην οδυνηρή πραγματικότητα του σήμερα. Αλλά ενώ η χώρα αγωνίζεται να απαλλαγεί από την τρομερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, συγκεκριμένα τραγικά λάθη του παρελθόντος, οφείλουν να μην ξεχαστούν, όπως ο Εμφύλιος Σπαραγμός του 1946-1949. Εξήντα πέντε χρόνια μετά μία δικαστική υπόθεση που έμεινε στην Ιστορία, επιστρέφει στο προσκήνιο με την ελπίδα ότι ένα σοβαρό σφάλμα της Δικαιοσύνης επιτέλους θα διορθωθεί.
Στις 14-6-48 άρχιζε η επιχείρηση «Κορωνίς» που αποδείχθηκε η μεγαλύτερη, η δυσκολότερη και η πλέον φονική μάχη εκείνου του πολέμου. Του Γράμμου. Εκεί πάνω στην Αετομηλίτσα στα 1.400 μ. έδρευε το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο της Κυβέρνησης των Βουνών, που προφυλασσόταν από δύο οχυρωματικές γραμμές. Εκεί στα «άπαρτα κάστρα» κατά τον Ζαχαριάδη υπήρχαν 12.500 υπερασπιστές τους. Οι οχυρώσεις ανερχόταν σε χιλιάδες ορύγματα και πυροβολεία κατασκευασμένα από χώμα, πέτρα και κορμούς δέντρων, διότι απλούστατα δεν υπήρχε τσιμέντο και σίδηρος. Υπήρχαν βέβαια και πολλά πολυβολεία στις κορυφές των εκατοντάδων πετρωδών εξάρσεων διότι κατά τον Ν. Μπελογιάννη ο Δημοκρατικός Στρατός έπασχε από «κορυφομανία» (Γ. Μαργαρίτης, Ιστορία Ελληνικού Εμφυλίου Β’ 28). Κακώς δηλαδή έχτιζαν πολυβολεία σε ευπρόσβλητες θέσεις.
Από ακριτομύθιες ξένων αξιωματικών και από δημοσιότητα που δόθηκε σ’ ένα χάρτη ο Μάρκος γνώριζε και την ημερομηνία έναρξης της επίθεσης και ήταν φυσικό να λάβει τα μέτρα του καλώντας να τον πλαισιώσουν εφεδρείες. Η επίθεση δύο Μεραρχιών του Εθνικού Στρατού από δυτικές και νοτιοδυτικές θέσεις άρχισαν στις 14/6 και στις 20/6, δύο Μεραρχίες κινήθηκαν από ανατολικές και νοτιοανατολικές θέσεις. Είχε προηγηθεί ανηλεές σφυροκόπημα των θέσεων του Δημοκρατικού Στρατού από το πυροβολικό και από τον αέρα. Και το κατά Τσακαλώτον «Ιερόν Όρος» ο Γράμμος, θα έπρεπε κατά τον Ζαχαριάδη να γίνει «ο τάφος του μοναρχοφασισμού». Αντί τούτου το βουνό μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο σφαγείο με τις φονικότατες μάχες. Ατυχώς για την Ελλάδα τα παιδιά της είναι σπουδαίοι πολεμιστές ακόμη και σε εμφυλίους (Αλέξανδρος Ζαούσης «Η τραγική αναμέτρηση» Β’ 44). Η ξιφολόγχη βυθίστηκε σε σώμα αδερφού. Αργότερα στην Αλεβίτσα ο διμοιρίτης του ΔΣΕ Σάββας Παπαδόπουλος ετοιμαζόταν να ρίξει με τον όλμο και ξαφνικά από την πλευρά του Στρατού ακούει μία φωνή:
-                 Μη ρίχνεις ξάδερφε, είμαι εδώ πέρα.
Ο Παπαδόπουλος σοκαρίστηκε και δεν έριξε τον όλμο…! Και στις 18/6 μέσα σ’ ένα δάσος ο λοχαγός του Εθνικού Στρατού Γ. Παπαδόγιαννης βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ έναν αξιωματικό του ΔΣΕ τον «Άρη». Πιάνονται στα χέρια, βγαίνουν μαχαίρια, παλεύουν σώμα με σώμα. Κάποια στιγμή αγκαλιασμένοι πέφτουν στον γκρεμό. Σχισμένοι και καταματωμένοι σηκώνονται κι ο «Άρης» με μία μαχαιριά στο στήθος πέφτει νεκρός. Αλλά ο Παπαδόπουλος μ’ ένα θανάσιμο πλήγμα στον τράχηλο θα πεθάνει την άλλη μέρα για να ολοκληρωθεί η αδελφοκτονία! Μαύρες μέρες για την Ελλάδα. Να μην ξανάρθουν ποτέ.

Η πρώτη αυτή μάχη του Γράμμου άρχισε υπό συνθήκες κανονικού πολέμου με αντιπάλους πανέτοιμους με σχέδια επιτελικά και συγκέντρωση μεγάλων δυνάμεων εκατέρωθεν. Από τις 14/6 μέχρι τις 20/8/48 που διήρκεσε η Μάχη του Γράμμου οι διακυμάνσεις στην εξέλιξή της υπήρξαν πρωτοφανείς. Αλλά καθ’ όλο τον Ιούλιο οι επιχειρήσεις καρκινοβατούσαν διότι υπήρχε και γκρίνια μεταξύ των αξιωματικών, γεγονός που ανάγκασε τον Αρχηγό ΓΕΣ Γιαντζή και τον Βαν Φλήτ να πάνε στο μέτωπο έχοντας μαζί τους και τον στρατηγό Θ. Τσακαλώτο που ακόμη δεν είχε λάβει μέρος στις επιχειρήσεις του Γράμμου. Εκεί ο Τσακαλώτος είχε μείνει – και όχι φυσικά μόνον αυτός – άναυδος μπροστά στους διαπληκτισμούς του Σωματάρχη με δύο Μεράρχους για επιχειρησιακά θέματα! Θα ακολουθήσει παραίτηση του Σωματάρχη και το ΓΕΣ ανέλαβε το ίδιο τον συντονισμό των ενεργειών των δύο Σωμάτων Στρατού και τον ρόλο των Μεραρχών Δυτικής Μακεδονίας  και Ηπείρου, καθορίζοντας την 26/7/48 ως ημέρα γενικής επίθεσης και στα δύο μέτωπα. Πρώτα έπεσε μετά πενθήμερο αγώνα το ιστορικό (1940, Δαβάκης) ύψωμα του Προφήτη Ηλία Φλιάμας, στις 4/8 το Ταμπούρι και στις 5/8 η Γύφτισσα. Έπεσαν τα υψώματα αλλά «έπεσαν» και εκατοντάδες ελληνικά κορμιά της μικρής Ελλάδας! Από της 7ης μέχρι της 21/8/48 με αργοπορία έξι εβδομάδων, ως προς το αρχικό σχέδιο εξελίχθηκε η τελευταία φάση του Σχεδίου «Κορωνίς», δηλαδή η φάση συντριβής κάθε άμυνας στο Γράμμο. Και όταν υπερφαλαγγίστηκαν τα χωριά Αετομηλίτσα και Γράμμος ο Μάρκος με ισχυρή επίθεση ελευθέρωσε διαβάσεις προς Αλβανία και Βίτσι. Στην Αλβανία έστειλε περί τους 1.500 μαχητές του και τους 3.000 και πλέον τραυματίες καθώς και το πυροβολικό του ενώ στο Βίτσι κατευθύνθηκαν 8.000 μαχητές του. Η Προσωρινή Κυβέρνηση εγκαταστάθηκε στο χωριό Πυξός κοντά στις Πρέσπες όπου σήμερα οι παλαιότεροι κάτοικοι σου επιδεικνύουν τις διάφορες εγκαταστάσεις. Αλλά η δικαιολογημένη ευφορία της Αθήνας για την «περίλαμπρη νίκη» στο Γράμμο σ’ ένα μήνα θα μετατρεπόταν σε χαρμολύπη και ανησυχία. 

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΓΡΑΜΜΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 2

«Πάρα ποτέ άλλοτε οι σημερινές περιστάσεις
απαιτούν  φρόνηση,  φροντίδα,  περίσκεψη»
                                        ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

Στις 29 Αυγούστου 1949 έληξαν οι στρατιωτικές – μόνον – επιχειρήσεις του Εμφυλίου σπαραγμού, πνιγμένες στο αίμα των Ελλήνων. Προκαλεί, λοιπόν, βαθιά λύπη και ανησυχία το γεγονός ότι σήμερα, έπειτα από 64 χρόνια λήξης του αδελφοκτόνου, οδυνηρού και καταστροφικού πολέμου, βουλευτές, κόμματα και κοινωνία πολιτών τον χρησιμοποιούν και δεν φοβούνται μήπως τον αναστήσουν. Αρκεί να νικήσουν και, φυσικά, να στείλουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους «στην κρεμάλα»! Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι! Δεν τον έζησαν και δεν τον έμαθαν ποτέ. Απλώς καθεμιά πλευρά, ντιπ ανίδεη, τον προσαρμόζει στην ιδεοληψία της. Ωστόσο, εμείς που τον βιώσαμε κατάσαρκα και μετά τον μελετήσαμε ψυχρά, νιώθουμε πως την Ελλάδα του Εμφυλίου περιγράφει ο Απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψή του (16, 1.13-14.16): «Εκχέετε τας επτά φιάλας του θυμού του Θεού. Και πνεύματα τρία ακάθαρτα εκπορεύεται επί τους Βασιλείς της Οικουμένης όλης συναγαγείν αυτούς εις τον πόλεμον. Και συνήγαγεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών», τόπος φονικών συγκρούσεων και αιματοχυσίας.
Πράγματι η Ελλάδα κατέστη Αρμαγεδδών. Ο καθηγητής Άρνολντ Τόυνμπη, κορυφαίος Βρετανός ιστορικός, έγραψε: «Ο ελληνικός Εμφύλιος υπήρξε ο μοναδικός θερμός πόλεμος του Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη όπου αναμετρήθηκαν η Δύση και η Ανατολή με Ελληνες αντιπροσώπους τους».
Ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, υπουργός στην ΕΑΜική «κυβέρνηση του βουνού» ΠΕΕΑ, σε μελέτη του το 1958 υπολόγισε ότι στον Εμφύλιο σκοτώθηκαν 150.000 Έλληνες, ανατινάχθηκαν 658 γέφυρες, αφανίσθηκαν τα χωριά και οι πηγές της παραγωγής. Το σύνολο των υλικών καταστροφών ανερχόταν στο ιλιγγιώδες ποσό των 4 τρισεκατομμυρίων δραχμών όταν το δολάριο ήταν μόλις 30 δραχμές.
Προηγουμένως στην Κατοχή οι Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι κατακτητές λεηλάτησαν και πυρπόλησαν την Ελλάδα, ανατίναξαν όλες τις υποδομές της και δεκάτισαν τον πληθυσμό της. Οι Έλληνες ολοκλήρωσαν την καταστροφή.
Ο Ελληνικός Εμφύλιος υπήρξε η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία του νεότερου ελληνισμού μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Θυσίασε δεκάδες χιλιάδες ενόπλους και αμάχους. Εξοστράκισε περίπου εξήντα χιλιάδες ηττημένους, ανάμεσά τους χιλιάδες αμάχους της γραμμής του πυρός και τουλάχιστον είκοσι χιλιάδες μικρά παιδιά. Διέλυσε τον κοινωνικό ιστό και το παραγωγικό δυναμικό. Ανέτρεψε τη χωροταξική ισορροπία και την ανθρωπογεωγραφία της Ελλάδος. Διέστρεψε τη μακροσκοπική πορεία της Ελλάδος σε όλους τους στρατηγικούς τομείς: δημογραφία, κοινωνία, οικονομία, χωροταξία, πολεοδομία και παιδεία. Δέσμευσε τον λαό στον διχασμό και υπονόμευσε τον δημόσιο βίο τα επόμενα σαράντα χρόνια. Δηλητηρίασε την ελληνική ζωή. Συνέπειές του επίσης είναι η ερήμωση της πυρπολημένης υπαίθρου, η πανικόβλητη συρροή εκατοντάδων χιλιάδων εσωτερικών προσφύγων στις πόλεις και η καταστροφική ανοικοδόμηση πολυκατοικιών για να στεγασθούν οι μυριάδες «ανταρτόπληκτοι» και, μαζί τους, οι ακόμη ανέστιοι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Δεν προέκυψε τυχαία ο τωρινός χυλός.
Εξαιτίας του Εμφυλίου η Ελλάδα απώλεσε, στον στρατηγικό της χρόνο, τα δικαιώματα του Νικητού του Πολέμου, τον πακτωλό του Σχεδίου Μάρσαλ, την ανασυγκρότησή της, την οργανική ανάπτυξή της και την κοινωνική αλληλεγγύη της. Έχασε στην προσφυγιά σπουδαίους Έλληνες.
Η κληρονομιά του είναι πολύ βαριά, αλλά δυστυχώς δεν μας δίδαξε ακόμη τίποτε. Στον δημόσιο λόγο, ακόμη και στη Βουλή, συνάζεται το προσάναμμα της Φωτιάς: «προδόται», «ΕΑΜοβούλγαροι» κ.λ.π. Προβάλλει έτσι θανάσιμος ο εθνικός κίνδυνος – και κάπου ο πειρασμός – να επαναληφθεί η Ιστορία. Αλλά τότε δεν θα είναι φάρσα. Θα είναι η εσχάτη τραγωδία. Η Ιστορία, όμως, δείχνει ότι στις δύο πλευρές του Εμφυλίου έπεσε ο ανθός του Γένους. Του οφείλουμε όλοι ένα αγιοκέρι.



ΓΡΑΜΜΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 3 - ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ» - ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ «ΠΑΡΚΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ»

«Εμείς οι Έλληνες μόνον ενωμένοι θα επιζήσουμε.
Χωρισμένοι και αντιμαχόμενοι θα χαθούμε, θα
σβήσουμε ως Έθνος και κρατική οντότητα».
                                                                   Π.Κ.
«Εθνική Ενότητα, Εθνική Ομοψυχία, Εθνική Ειρήνη.
Όλοι για τον ένα, κι’ ο ένας για όλους. Αυτά θα μας
σώσουν από τον επικείμενο εμφύλιο σπαραγμό». 
                                                                   Π.Κ.
Υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα από την περίοδο που (υποτίθεται ότι) τέθηκαν τα θεμέλια της ιδέας της «εθνικής συμφιλίωσης»: τον Μάιο του 1984, όταν δύο πρώην θανάσιμοι εχθροί, ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος Αντιστράτηγος του Εθνικού Στρατού, Πολέμαρχος και νικητής του Γράμμου και ο Μάρκος Βαφειάδης Αρχηγός του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος για τρία χρόνια, έδωσαν δημοσίως τα χέρια. Η χειραψία εκείνη έχει σήμερα ξεχαστεί. Δεν έχουν ξεχαστεί όμως οι εκτελέσεις, τα ξερονήσια, τα πιστοποιητικά των κοινωνικών φρονημάτων κ.λ.π.
Η ευμάρεια, η τρυφηλή ζωή και ο νεοπλουτισμός, η (όποια) ανάπτυξη και ο (όποιος) εκσυγχρονισμός της χώρας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, κοίμισαν τα ελληνικά φαντάσματα του παρελθόντος. Χρειάστηκε όμως μια γερή δόση οικονομικής αβεβαιότητας για να ξυπνήσουν, έστω και αποδυναμωμένα. Διότι από τους βανδαλισμούς και τους εμπρησμούς κτιρίων, ακόμα και από τα τρομοκρατικά χτυπήματα, έως το να βρεθεί ένας ολόκληρος λαός στα όπλα, η απόσταση είναι τεράστια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαμε να υποθέσουμε το εξής: υπάρχει ένα βαθύ, συλλογικό τραύμα που, ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού, ανοίγει και πυορροεί. Κι αν μιλήσουμε με όρους της ψυχανάλυσης, φαίνεται ότι πρόκειται για «διαγενεαλογικό τραύμα».
Η ψυχίατρος και καθηγήτρια Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μαρία Χατζηανδρέου, σε ένα ενδιαφέρον άρθρο της πάνω στη Μικρασιατική Καταστροφή και τον Εμφύλιο λέει ακριβώς αυτό: «Μέσα από τις ακραίες ιδεολογίες που αναπτύχθηκαν στον ελληνικό χώρο τον προηγούμενο αιώνα και τις πρακτικές τις οποίες οδήγησαν τα άτομα – σε επίπεδο συλλογικό αλλά και ατομικό» προκύπτει αυτό το «διαγενεαλογικό τραύμα... συχνά σχετιζόμενο με ιστορικές συγκυρίες ισχυρών κοινωνικών και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, συμβαίνει μέσα σε τρεις γενιές μέσω μιας ασυνείδητης ταυτισιακής διαδικασίας και συμπυκνώνει μια ιστορία που, τουλάχιστον εν μέρει, δεν ανήκει στη γενιά του ασθενούς» («Διαγενεαλογικό τραύμα και ιδεολογία», περ. «Οιδίπους», τχ. 08). Η δρ Χατζηανδρέου μιλάει για «άλυτο πένθος... με τις τραυματικές μνήμες να διατηρούνται σαν ξένα σώματα εντός του ψυχισμού». Σε αυτό το πλαίσιο, κυρίαρχο ρόλο παίζει «ο καταναγκασμός της επανάληψης, επαναφέροντας το τραύμα σε μορφές έκφρασης που εμπεριέχουν την τραχύτητα και την υλικότητα της πρώτης του εκδοχής». Ίσως τελικά οι Έλληνες να μην είναι «εθνικά συμφιλιωμένοι». Ίσως όμως να παραμένουν βαθιά «τραυματισμένοι».

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Ο Νόμος 1863/1984 περί «Εθνικής Συμφιλίωσης», τα πολιτικά ανοίγματα του Κώστα Καραμανλή προς το ΚΚΕ και την Αριστερά, τα οποία αναφέρω σε άλλα κείμενά μου και περιέχονται στο παρόν Blog μου (panoskrikis.blogspot.gr), δυστυχώς στην πράξη κατέστησαν «ΚΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», δηλαδή χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Η απερισκεψία, η έλλειψη ιστορικών γνώσεων, ο ιδεολογικός και πολιτικός φανατισμός, το μίσος, η κληρονομικότητα (Ελληνική) και άλλα συμπαρομαρτούντα μας οδήγησαν στην σημερινή διχαστική κατάσταση.  


ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΓΡΑΜΜΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 4 - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Με τον Νόμο 1862/1989 ο αντάρτικος Στρατός ο αποκαλούμενος από μία μερίδα «Εθνικοφρόνων», «ΕΑΜοβούλγαροι, ΕΑΜοσλάβοι, ξενοκίνητοι» κ.λ.π., αναγνωρίσθηκε και εξομοιώθηκε με τον Εθνικό Στρατό. Επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή η νικήτρια παράταξη προέβη και σε άλλα πολιτικά και κοινωνικά ανοίγματα προς την Κομμουνιστική Αριστερά και τους κομμουνιστές, όπως το προσκύνημα στον Άϊ-Στράτη και άλλους τόπους εξορίας κομμουνιστών και αριστερών, παραχώρηση του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής στον Δήμο και άλλα, όπως η αναγνώριση της προσφοράς του Χαρίλαου Φλωράκη και του ποιητή του Εμφυλίου Μανώλη Αναγνωστάκη, οι κηδείες των οποίων έγιναν δημοσία δαπάνη και με τις σημαίες των Δημοσίων οργανισμών, υπηρεσιών, Στρατιωτικών και Αστυνομικών μεσίστιες.
Σε όλα αυτά τα μέτρα λήθης του παρελθόντος προς τον σκοπό της Εθνικής Συμφιλίωσης και Ομοψυχίας, δεν βρήκαν την ανάλογη ανταπόκριση από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Έτσι, στις 4/7/2006, σε μια γιορτή που οργάνωσε το ΚΚΕ στο Γράμμο για την συμπλήρωση 60 χρόνων από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδος ΚΝΕ –, δεν ανταποκρίθηκε στα σημεία των καιρών και κήρυξαν επαναστατικά συνθήματα.
Είναι μεγάλο και τραγικό λάθος να επιμένουν κάποιοι ανεγκέφαλοι στην αντιδημοκρατική επαναστατική αντίληψή του, αναξέοντας παλιές πληγές που κάποτε δίχασαν τον Ελληνικό Λαό.
Η αναμόχλευση ξεχασμένων καταστάσεων, είτε από το Κ.Κ.Ε., είτε από τους νεοναζί και τα σταγονίδια και τους απόγονους των δοσίλογων, και η διαιώνισή τους είναι πράξη αντεθνική και αντιπατριωτική.
Επειδή, «μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι», θα φέρω στο φως της δημοσιότητος και μια δήλωση του κραταιού ηγέτη του Κ.Κ.Ε.     Ν. Ζαχαριάδη, όταν εξόριστος των Σοβιετικών στην Τασκένδη ξέσπασε: «Θυσίασα τα παλικάρια μας για τους Σοβιετικούς. Ντρέπομαι!».


ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ - ΓΡΑΜΜΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 5

Η επισήμανση κάποιων μελανών σημείων της λαμπρής, κατά τα άλλα ιστορίας μας, δεν γίνεται ούτε γι’ αναμόχλευση παλαιών παθών του παρελθόντος, ούτε για να θρηνήσουμε για τα σφάλματά μας. Γίνεται για να αποφύγουμε επανάληψη πράξεων, που οδηγούν στον εθνικό των Ελλήνων διχασμό. Επί του θέματος αυτού, ο εκ των διαπρεπέστερων αρχαίων Ελλήνων ιστοριογράφων, Πολύβιος, είχε πει:
«Παρά τοις ορθώς φρονούσι, δεν δύναται να λογισθή πατριώτης γνήσιος εκείνος, όστις εγκαταλείπει την αλήθειαν δια την δυσαρέσκειαν, ήν προσκαίρως θα προκαλέση παρά τίσι. Τουναντίον οφείλει να παραδώση εις τους επιγενομένους αμιγή και απηλλαγμένην παντός ψεύδους την αλήθειαν, ίνα μη οι αναγνώσκοντες τέρπονται μόνον ακούοντες, αλλά να διορθώνται ψυχικώς και ίνα μη εν τοις αυτοίς σφάλλωνται».
Αυτό όμως δυστυχώς, δεν φαίνεται να λαμβάνεται σήμερα σοβαρά υπ’ όψιν από τους ταγούς της πολιτείας, των κομμάτων και μερίδας των πολιτών.
Απεναντίας, βλέπουμε αφ’ ενός μεν πράξεις ενέργειας, οι οποίες κάθε άλλο παρά την εθνική ομοψυχία υπηρετούν, αφ’ ετέρου δε και ανοχή, έναντι σε εκείνους οι οποίοι ενεργούν, σαν να ανέλαβαν την υλοποίηση της γνωστής εκείνης «συνταγής» εξέχοντα παράγοντα μεγάλης δύναμης, για την αντιμετώπιση του «δυσκολοκυβέρνητου λαού των Ελλήνων». Πράξεις δηλαδή και ενέργειες, οι οποίες διευκολύνουν τον εθνικό διχασμό.     

Δυστυχώς, πολλοί είναι αυτοί που καλλιεργούν τις αντιθέσεις των Ελλήνων, αναμοχλεύουν πολιτικά, και κοινωνικά μίση του παρελθόντος, ρίχνουν «λάδι στην φωτιά» προκαλώντας την αναζωπύρωση της έντασης στις σχέσεις των ανθρώπων και ευθέως οδηγούν τον Ελληνικό λαό στην διχόνοια, στη διχοστασία στην πολιτική και κοινωνική διάσταση και τον καταστρεπτικό Εθνικό διχασμό. Σε όλη μου την μακρόχρονη πολιτική, κοινωνική και δημοσιογραφική μου πορεία μάχομαι υπέρ της Εθνικής Ενότητας και Ομοψυχίας χωρίς ποτέ να παρεκκλίνω από τις αρχές μου. 

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

ΑΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΘΡΟ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ 25/4/2008 ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Β. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΣΤΙΑ» ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ «ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ»

Ο αρθρογράφος της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ» κ. Β. Α. Κόκκινος, σε ένα τμήμα του εις την επικεφαλίδα αναφερομένου άρθρου του γράφει τα εξής:
«Δέχθηκε δε αργότερα στον οργανωθέντα από αυτό αντάρτικο στρατό, τη βοήθεια τούτων, αφού από τους 20.000 άνδρες του Στρατού τούτου[1], στην πρώτη φάση οι 14.000 ήταν Σλάβοι». (το Σλάβοι χωρίς εισαγωγικά).
Στο σημείο αυτό και μόνο διατυπώνω σοβαρές αντιρρήσεις, γιατί ο κύριος Κόκκινος, από αγαθές προθέσεις κινούμενος, ενισχύει τις απόψεις και τα επιχειρήματα των Σκοπιανών που χρησιμοποιούν σε βάρος της Χώρας μας. Προσωπικά θεωρώ ότι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στους τρεις Νομούς της Δυτικής Μακεδονίας, – Καστοριάς – Φλώρινας – Πέλλας –, όπου ομιλείται ένα γλωσσικό ιδίωμα, μία τοπική διάλεκτος η λεγόμενη Ντοπιολαλιά – δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν Σλάβοι, Σλαβόφωνοι, ή Σλαβομακεδονική μειονότητα.
Σε ένα εμπεριστατωμένο πνευματικό μου πόνημα, μια μελέτη που πραγματεύεται συγκεκριμένα και αυτοτελή θέματα κατά τρόπο διεξοδικό – με τον τίτλο «ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΟΝΟΣΥΛΛΑΒΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΟΡΩΝ», όπως για παράδειγμα, ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ, Γλωσσικό ιδίωμα, Δίγλωσσος, Μακεδών, Σλάβος, Σλαβόφωνος, Σλαβομακεδονική γλώσσα, Σλαβομακεδόνας, ανατρέπω κατά τρόπον επιστημονικόν και με αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία όλα τα ψευδή επιχειρήματα, τις προχειρολογίες και τους δικολαβισμούς των Σκοπιανών και των φιλοσκοπιανών για Σλάβους, Σλαβομακεδονική μειονότητα, μακεδονική γλώσσα και άλλα, αναιρώ δηλαδή όλες τις αερολογίες τους.
Απλώς, στην παρούσα επιστολή μου επισημαίνω τα εξής:
Ι. Κατά την άποψή μου, γιατί δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία που να αποδεικνύουν τον πραγματικό αριθμό των δίγλωσσων και όχι Σλάβων ή Σλαβομακεδόνων, μαχητών και μαχητριών του Δ.Σ. Αυτός σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υπερέβαινε τις 5.000. Μεγάλο μέρος του δίγλωσσου πληθυσμού των τριών ως άνω αναφερομένων Νομών υπηρέτησε στον Εθνικό Στρατό και πολέμησε με πάθος για να μη επικρατήσει ο ελεγχόμενος από το ΚΚΕ «Δημοκρατικός Στρατός». Πολλά Κεφαλοχώρια Βλαχοχώρια, όπως το Κηπουργιό Γρεβενών και η Αετομηλίτσα Ιωαννίνων έδωσαν περισσότερους μαχητές και μαχήτριες στον Δ. Σ., παρά τα δίγλωσσα χωριά, όπως το Καλοχώρι, Δενδοχώρι και Ιεροπηγή Καστοριάς, τόποι που κατά τη διάρκεια της κατοχής 1941-1944 ήταν φυτώρια Βουλγαροκομιτατζήδων και φιλοσκοπιανών. Τα Κορέστια, κυρίως χωριά δίγλωσσα του Νομού Καστοριάς, όπως και το Ανταρτικό Φλώρινας πλαισίωσαν και τον Δ.Σ.Ε., αλλά και τον Εθνικό μας Στρατό. Συνεπώς, κάθε συμπέρασμα για τον αριθμό, θα είναι αυθαίρετο. Για τον λόγο αυτό, όχι με ευκολία, χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο και κριτική επεξεργασία, αβασάνιστα, δεν πρέπει να αναβιβάζουμε τον αριθμό των δίγλωσσων Σλάβων (χωρίς εισαγωγικά) στους 14.000, αριθμός που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς αντίθετες προς τα Εθνικά μας συμφέροντα αποφάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, που συντελούν στην αποδυνάμωση του Έθνους, όπως περί υπάρξεως Μακεδονικής μειονότητας καθώς και η αρνητικά γνωστή απόφαση της 5ης ολομέλειας του ΚΚΕ (31/1/1949), στην οποία πήραν μέρος όλα τα μαχόμενα και εν ενεργεία στελέχη της. Στην εν λόγω ολομέλεια δεν συμμετείχε κανένα στέλεχος από τα μαχόμενα στελέχη των δίγλωσσων, γιατί προφανώς κανένα δεν ήταν εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου. Η 5η αυτή ολομέλεια, προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, στην αντεθνική απόφαση που ψήφισε ασχολήθηκε και με το «Σλαβομακεδονικό», ένα ζήτημα που μόνο ζημιά είχε ως τότε προσπορίσει κατά καιρούς στην ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας.
Έτσι, δεκατρία ολόκληρα χρόνια, από το 1936, οπότε το ΚΚΕ μετά από πολλές ιδεολογικές και πολιτικές ταλαντεύσεις δήλωσε στη Βουλή των Ελλήνων ότι θεωρεί τη Μακεδονία αναπόσπαστο μέρος του Ελληνικού εδάφους, επαναφερόταν σε κομματικό κείμενο το Μακεδονικό και αναγνωρίζονταν στη Βόρειο Ελλάδα μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός! Έλεος.
ΙΙ. Από τους δεκάδες Στρατηλάτες…, Αρχιστρατήγους…, Βαφειάδης, Βλαντάς, Γούσιας, Μπλάνας, Καραγιώργης, Φλωράκης, Αλευράς, κλπ, Στρατηγούς…, Διοικητές Μεραρχιών και Ταξιαρχιών… του Δ.Σ., δύο μόνον δίγλωσσοι διετέλεσαν, διοικητές Ταξιαρχιών. Ο εκ Καληβρύσης Καστοριάς Αχ. Παπαϊωάννου και ο από το Σκλήθρο Φλώρινας Βαϊνάς. Και ο μεν Αχ. Παπαϊωάννου – γνωστός συγγραφέας και ιστορικός αρνήθηκε να πολιτογραφηθεί Σκοπιανός – Μακεδόνας και επαναπατρίστηκε από τους πρώτους στην Ελλάδα, απεταξάτο το ΚΚΕ, προσεχώρησε στο ΠΑΚΟΚ και χρίστηκε υποψήφιος Βουλευτής στο Νομό Καστοριάς, ο δε Βαϊνάς κατέφυγε σε άλλη χώρα και όχι στα Σκόπια. Και χάριν της ιστορίας, αναφέρω ότι ο αδελφός του Παπαϊωάννου, καθ’ όν χρόνον αυτός εμάχετο κατά του Εθνικού Στρατού, ως ιερέας, ήταν Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητρόπολης Καστοριάς και μετά του αειμνήστου Μητροπολίτη Καστοριάς Νικηφόρου προσέφεραν ηθική υποστήριξη στις Μεραρχίες του Εθνικού μας Στρατού. Το ίδιο ίσχυσε και στο πολιτικό επίπεδο. Τις κυρίαρχες και πρωτεύουσες θέσεις στην ηγεσία του ΚΚΕ και του Δ. Σ. κατείχαν οι Πόντιοι Ζαχαριάδης, Βαφειάδης, Παρτσαλίδης, Ερυθριάδης, πολλοί Πελοποννήσιοι, Στερεοελλαδίτες, Θεσσαλοί κλπ. και ουδείς δίγλωσσος.
Μόνον στην Κυβέρνηση Παρτσαλίδη (1949), συμμετείχε ως Υπουργός των μειονοτήτων, ο εκ Καστοριάς καταγόμενος δικηγόρος του Πρωτοδικείου Καστοριάς, Πασχάλης Μητρόπουλος (Πασκάλ Μητρόφσκι), ένας αγνώμων, φιλόδοξος, αριβίστας, ανθέλληνας και εκδικητικός τύπος..
ΙΙΙ. Πρέπει να γίνει γνωστό ότι οι δίγλωσσοι κάτοικοι της Μακεδονίας ανεξάρτητα από το γλωσσικό ιδίωμα που μιλούσαν, απέδειξαν περίτρανα το Ελληνικό τους φρόνημα, πάντοτε είχαν Ελληνική Εθνική συνείδηση – με ελάχιστες εξαιρέσεις –, εν αντιθέσει με τους κατοίκους των περιοχών των άλλων Βαλκανικών Κρατών. Οι κατά τις τελευταίες δεκαετίες δίγλωσσοι της Μακεδονίας μας, ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα μειονότητας για τη χώρα, έλαβαν μέρος στους Αγώνες του Έθνους, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρά Ασία, στον πόλεμο του ’40 και στην Εθνική αντίσταση. Και όταν τον Οκτώβριο του 1944 το τάγμα των λεγόμενων «Σλαβομακεδόνων» του ΕΛΑΣ υπό τους επίσης ανθέλληνας Γκότση, Κεραμιτζή και Πέγιο, οι οποίοι είχαν σλαβοποιήσει τα επίθετά τους – Γκότσεφ, Κεραμιτζήεφ, Πέγιφ – και είχαν ακολουθήσει τον Τίτο στη διάσπασή του με την Κομινφόρμ σήκωσαν παντιέρα χτυπήθηκαν από τις δυνάμεις της 9ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και από τότε κατέφυγαν στην «Πρώην Δημοκρατία της Μακεδονίας», όπου βυσσοδομούσαν κατά της Ελλάδας.
ΙV. Στον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908) και στο πλευρό του Μητροπολίτη Καστοριάς Καραβαγγέλη και του Παύλου Μελά, εκτός από τον δίγλωσσο Καπετάν Κόττα, πήραν μέρος δεκάδες επιφανείς δίγλωσσοι, όπως ο Καπετάν Βαγγέλης, ο Καπετάν Λάζος Αποστολίδης, ο Καπετάν Λάκης Νταηλάκης, ο Νταλίπης (παππούς από μητέρα του Γιώργου Κύρτσου), ο Λιούμπης και άλλοι.
Σύγχρονοι ονομαστοί δίγλωσσοι που είναι ευρύτερα γνωστοί στο Πανελλήνιο, πολιτικοί και ανώτατοι στρατιωτικοί είναι: Ο Αναστάσιος Νταλίπης Στρατηγός και Υπουργός, ο Ζήσης Παπαλαζάρου Υπουργός, ο Λιούμπης Στρατηγός, ο Θανάσης Αποστολίδης γιος του Καπετάν Λάζου Στρατηγός, οι αδελφοί Παπαργυρίου Στρατηγοί, ο Παπαηλίας, εγγονός του Μακεδονομάχου Παπαηλία Στρατηγός, ο Παπαγεωργίου Στρατηγός, οι αδελφοί Βυσσούλη, Παπατέρπος και Χατζής ανώτεροι αξιωματικοί από το Νεστόριο Καστοριάς. Όλοι τους λάμπρυναν με την παρουσία τους την πολιτική και το ένδοξο σώμα των Ελλήνων Αξιωματικών. 

                               



[1] Προφανώς εννοεί τον Δημοκρατικό Στρατό σύμφωνα με τον Νόμο 1863/89, του οποίου η αριθμητική δύναμη δεν ξεπέρασε τους 26.000. Η μάχιμη δύναμη, δηλαδή οι μαχητές δεν ξεπέρασαν τους 16.000.

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΓΡΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΤΣΙ - Μια τρίτη εθνική θεώρηση του θέματος - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1946-1949

Εμφύλιος είναι ο πόλεμος που διεξάγεται μεταξύ ομοφύλων, δηλαδή μεταξύ προσώπων της ίδιας Φυλής του ιδίου Έθνους.
Η περίοδος 1946-1949 κατά την οποία διεξήχθη ο Εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων (Εθνικός Στρατός) και των Κομμουνιστικών ανταρτικών ομάδων (Δημοκρατικός Στρατός), άφησε πολλές πληγές που ταλαιπώρησαν επί πολλές δεκαετίες την Ελλάδα. Η κοινωνικοπολιτική διάσταση μεταξύ κομμουνιστών-Αριστερών και μη κομμουνιστών (ακροδεξιών, δεξιών, φιλελευθέρων κ.ά.), ο ξένος παράγων – δάκτυλος (Αγγλικός), ο συρφετός των δοσίλογων που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές στην περίοδο της Κατοχής, οι διώξεις των αντιστασιακών κ.ά. κατέληξαν σε μία εθνοκτόνο πολεμική αναμέτρηση, σε έναν Εμφύλιο πόλεμο Ελλήνων εναντίον Ελλήνων, που διήρκεσε από το 1946 έως το 1949, αλλά που οι συνέπειές του (διώξεις εναντίον των Κομμουνιστών και Αγωνιστών της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, από τους «Εθνικόφρονες», πατριδοκάπηλους – δοσίλογους –, εξορίες, φυλακίσεις, εκτελεστικά αποσπάσματα, αποκλεισμοί από διορισμό στο Δημόσιο, Δήμους κλπ) ταλαιπώρησαν τη χώρα για πολλά χρόνια μετά.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, η λέξη που χρησιμοποιούσαν οι αντικομμουνιστές και ο εσμός των δοσίλογων για να χαρακτηρίσουν τους ηττημένους ήταν οι λέξεις συμμορίτες, ΕΑΜοβούλγαροι, ΕΑΜοσλάβοι κλπ, τον δε πόλεμο εναντίον τους τον ονόμασαν Συμμοριτοπόλεμο.  
Για πολλά χρόνια αυτές ήταν οι λέξεις που χρησιμοποιούσε μία μειοψηφία, όπως την περιγράφω πιο πάνω.
Μόλις τα τελευταία 30 χρόνια μετά τη νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή και 45 χρόνια με τον νόμο 1863/1989), που ψήφισε η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος έθεσε τέρμα στον Εμφύλιο πόλεμο, η πολιτικοκοινωνική σύγκρουση των Ελλήνων μεταξύ τους, ονομάστηκε έτσι, όπως πραγματικά ήταν. Ένας αδελφοκτόνος ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Ελλήνων εναντίον Ελλήνων. Συχνά μάλιστα σήμερα, για να γίνει διάκριση του μεταπολεμικού Ελληνικού Εμφυλίου πολέμου από άλλους (είτε από παλαιότερους Ελληνικούς, είτε από ξένους εμφυλίους πολέμους), δηλώνεται στον γραπτό λόγο ως Εμφύλιος, με Ε κεφαλαίο.
Λίγο καιρό μετά την απελευθέρωση η Ελληνική κοινωνία βρέθηκε στη δίνη ενός Εμφυλίου σπαραγμού, ενός αιματηρού μεταξύ Ελλήνων πολέμου το μέγεθος του οποίου μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσα από τις τραγικές επιπτώσεις του: περίπου 40.000 στρατιώτες και αντάρτες έχασαν τη ζωή τους, περισσότεροι από 70.000 παιδιά και πρώην αντάρτες μετατράπηκαν σε πολιτικούς πρόσφυγες στις σοσιαλιστικές χώρες της Α. Ευρώπης και της Ευρασίας, 700.000 αγρότες υποχρεώθηκαν από τον Εθνικό Στρατό να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, δεκάδες χιλιάδες Αριστεροί εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν και 3.500 πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν έπειτα από αποφάσεις εκτάκτων στρατοδικείων. Και ταυτόχρονα, καταστροφές χωριών, λεηλασίες, βιασμοί, βίαιη στρατολογία ανταρτών, ίδρυση στρατοπέδων μαζικού εγκλεισμού όπως της Μακρονήσου. Η ελληνική κοινωνία και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, στη διάρκεια της Κατοχής, είχε βιώσει τα δεινά του πολέμου (πείνα, εμφύλιες συγκρούσεις, γερμανικά αντίποινα), αλλά την οδύνη είχε επικαλύψει η χαρά της απελευθέρωσης της χώρας. Όταν τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος, τον Αύγουστο του 1949, ο πληθυσμός δεν βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει ή να γιορτάσει όπως τον Οκτώβριο του 1944. Ούτε τα επόμενα χρόνια. Ο εμφύλιος πόλεμος έγινε μια μαύρη τρύπα στη μνήμη της ελληνικής κοινωνίας, ένα συλλογικό τραύμα που δεν μπόρεσε να μετατραπεί σε ιστορική μνήμη.
Λίγα χρόνια μετά τη λήξη του, ο Εμφύλιος είχε εκλείψει από τον λόγο των δύο πρωταγωνιστών του. Το ενδιαφέρον είναι ότι για τον Εμφύλιο σιωπούσαν όχι μόνο οι ηττημένοι αλλά και, κάτι το οποίο δεν είναι διόλου αυτονόητο, οι νικητές. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι νικηφόρες μάχες θα μετασχηματίζονταν σε μνημονικούς τόπους και θα συγκροτούσαν την επίσημη μνήμη του Εμφυλίου κάτι τέτοιο δεν συνέβη, τουλάχιστον στον βαθμό που έγινε σε άλλες χώρες που γνώρισαν ανάλογα αιματηρούς εμφυλίους πολέμους. Ανεγέρθηκαν ηρώα στις πλατείες των χωριών και των επαρχιακών πόλεων, ηρώο στον Γράμμο, αλλά δεν υπήρξε μνημείο μεγαλεπήβολο, αντίστοιχο με αυτό της «Κοιλάδας των Πεσόντων» της μετεμφυλιακής Ισπανίας. Οι επετειακές τελετές για τη νίκη στον Γράμμο και το Βίτσι γρήγορα υποβαθμίστηκαν και η 29η Αυγούστου δεν έγινε εθνική εορτή, παρά μόνο στα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας. Το ίδιο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, αλλά για άλλους λόγους, ισχύει για τους ηττημένους. Μετά τη συντριπτική στρατιωτική ήττα και με το πλέγμα των απαγορεύσεων και περιορισμών που θεσμοθετήθηκε, η Αριστερά δεν μπορούσε να μιλήσει για τον Εμφύλιο. Η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία επέβαλαν στην Αριστερά τη σιωπή για τον Εμφύλιο.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η μετεμφυλιακή Αριστερά υπό την σώφρονα και μετριοπαθή Ε.Δ.Α., υιοθέτησε το σύνθημα της «λήθης» του Εμφυλίου, ως αναγκαία προϋπόθεση για την κατάργηση των πολιτικών διακρίσεων και διώξεων, αλλά και τη θεμελίωση της δημοκρατίας. Στην ίδια κατεύθυνση της «λήθης» των γεγονότων της δεκαετίας του 1940, παρά τις όποιες αντιφάσεις ή περιοδικές εξάρσεις, κινήθηκε και ο επίσημος λόγος των ανοιχτόμυαλων δεξιών την περίοδο 1950-1967. Ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας επέτρεψε στη Δεξιά να μετατρέψει τον αντικομμουνισμό σε κρατική ιδεολογία (π.χ. η επίσημη καθιέρωση του όρου «συμμοριτοπόλεμος» για τον Εμφύλιο). Ωστόσο, ο αντικομμουνισμός δεν αναφερόταν τόσο στο παρελθόν και τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού, αλλά στην πολιτική απειλή που συνιστούσε ο κομμουνισμός μεταπολεμικά για την Ελλάδα στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, ενώ οι αναφορές στη δεκαετία του 1940 σχετίζονταν με τα Δεκεμβριανά παρά με την περίοδο 1946-1949. Η επίσημη σιωπή για τον Εμφύλιο οφείλεται στο ότι είναι ένα βαθύτατα διαιρετικό γεγονός. Η επίκληση του Εμφυλίου ανακαλούσε τραυματικές μνήμες, δημιουργούσε αποκλεισμούς, υπονόμευε την ενότητα του «Έθνους» (ή του «λαού»), τα οποία τα κόμματα τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς ήθελαν να αποφύγουν.
Ο Γράμμος και το Βίτσι, οι δύο αιματοβαμμένοι ορεινοί όγκοι, όπου δόθηκαν οι περισσότερες αιματηρές μάχες, έπρεπε να αναδειχθούν σε χώρο ιστορικής μνήμης, για να υπενθυμίζουν, να είναι παράδειγμα προς αποφυγή στις επερχόμενες γενεές Ελλήνων το μεγάλο έγκλημα της αλληλο-εξόντωσης των Ελλήνων μεταξύ τους προς χάρη ξένων συμφερόντων, από πολιτικά κόμματα όργανά τους, με σκοπό την με κάθε τρόπο εδραίωση στον τόπο κατανομής εξουσίας.
Τι τραγική ειρωνεία σήμερα μισό αιώνα μετά, πόσο έχουν αντιστραφεί οι όροι και οι σφαίρες επιρροής. Τα τότε γεγονότα πόσο μοιάζουν ίσως με τα σημερινά γεωπολιτικά παιχνίδια σε βάρος της Ελλάδας του Αιγαίου, της Θράκης και της Μακεδονίας μας; Σήμερα σχεδόν μισό αιώνα μετά αντικρίζοντας εκείνο το ηρώο στον Γράμμο και το λιτό μνημείο στο Βίτσι και ένα μισοχτισμένο εξωκλήσι συναισθανόμαστε πόσα τραγικά σφάλματα και φρικαλεότητες διαπράχθηκαν.
Πρέπει όμως οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί και πολίτες να ομολογήσουν όχι την μισή ιστορική αλήθεια, αλλά ολόκληρη όπως επιτάσσει η ιστορία. Το Βίτσι και ο Γράμμος είναι ιστορικοί χώροι τιμής και μνήμης διότι εκεί Έλληνες των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων στην καλύτερη ηλικία τους πολέμησαν, θυσιάστηκαν. Δεν είναι χώροι εκτόνωσης και εξωτερίκευσης απωθημένων, όταν αναμοχλεύονται εμφυλιοπολεμικά πάθη και μίση. Ούτε χώροι για εκφράσεις συναισθημάτων οργής, μίσους, ύβρεων. Είναι, ή πρέπει να είναι χώροι ενότητας, προς τέλεση εκκλησιαστικών επιμνημόσυνων δεήσεων στη μνήμη όλων των νεκρών του Γράμμου και Βίτσι. Τελετών, όπως τα ορίζουν τα δελτία Τύπου των Συλλόγων Αποστράτων Αξιωματικών. Αναγκαία χάριν της Εθνικής Ενότητας και Ομοψυχίας η λήθη των Ελλήνων και από τις δύο πλευρές για αυτούς τους ιστορικούς τόπους.
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να προσθέσω δύο τινά. Πρώτον, ότι είμαι υπέρ της τέλεσης επιμνημόσυνων δεήσεων στον Γράμμο και Βίτσι για τους Αξιωματικούς και οπλίτες του Εθνικού Στρατού που έπεσαν σε έναν αιματηρό αδελφοκτόνο πόλεμο. Είμαι κατά των εκδηλώσεων εκείνων που εξέρχονται του Εθνικού δρόμου, εκδηλώσεων διχαστικών, που διαταράσσουν την ψυχική ειρήνη, την Εθνική Ενότητα και Ομοψυχία, βλαπτικές για το Έθνος, τη χώρα τον Νομό της Καστοριάς και τις οποίες έχει αποδοκιμάσει ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας και το 99% του Ελληνικού λαού.
Δεύτερον απευθυνόμενος σε μερικούς πατριδοκάπηλους, φοροφυγάδες, λαθρέμπορους και για μερικούς ανεγκέφαλους Καστοριανούς    – όχι στους τιμημένους απόστρατους Αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας και τους απλούς ανθρώπους του λαού –, όπως στον καταδότη της Απριλιανής Χούντας Νομαρχιακό Σύμβουλο Καστοριάς και τον άλλο Νομαρχιακό Σύμβουλο, που ρυπαίνουν ποικιλοτρόπως το κόμμα της Ν.Δ., και μερικούς άλλους που στεγάζονται πολιτικά στη Νέα Δημοκρατία για λόγους ιδιοτέλειας, ότι εδώ και δεκαετίες ο Γράμμος και το Βίτσι έχουν ανεπίσημα και επίσημα χαρακτηριστεί ως γιορτές μίσους, από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, πλην του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού του κ. Καρατζαφέρη.    

Χάριν πληρέστερης ενημέρωσης των αναγνωστών μου για τον «Εμφύλιο Πόλεμο 1946-1949», τον εμφύλιο και αιματοβαμμένο σπαραγμό που επισώρευσε στην Ελλάδα και τον λαό της μόνον δεινά, θεώρησα ότι επιβάλλεται να δημοσιεύσω εκ νέου δύο κείμενά μου, που έχω ήδη δημοσιεύσει σε εφημερίδα της Καστοριάς και τα οποία έχουν άμεση σχέση με τις «Γιορτές του Γράμμου και του Βίτσι».       

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

ΠΑΝΑΓΙΑ είναι η περισσότερο κοινή και ευχάριστη προσωνυμία της μητέρας του Χριστού και ο Δεκαπενταύγουστος είναι αφιερωμένος στην Παναγιά, στη Θεομήτορα, τη μητέρα του Χριστού, την ελπίδα σωτηρίας των κατατρεγμένων και βασανισμένων. Η Αγία Μορφή της είναι αστείρευτη πηγή ελπίδας. Η γιορτή της Παναγίας είναι το πιο λατρευτικό πρόσωπο της Ορθοδοξίας αλλά και η Σκέπη του Έθνους. Δεν είναι μόνο θρησκευτική αλλά και εθνική. Έγινε η «Υπερμάχος Στρατηγός». Η λατρεία της Παναγίας είναι πάρα πολύ ισχυρή στην πατρίδα μας. Το λεει και ο λαός στο θαυμαστό τραγούδι του. «Γιατί γιορτάζει η Παναγιά γιορτάζει η πατρίδα». Το όνομά της έρχεται πάντα στα χείλη και η Αγία Μορφή της ζεσταίνει τις καρδιές. Στις δύσκολες στιγμές είναι η ελπίδα, στις όμορφες είναι το χαμόγελο, στην αγωνία είναι το καταφύγιο της ζωής.
Αληθώς το «περιβόλι της Παναγιάς». Πανελλαδικά, αλλά και σε τοπικό – Καστοριανό – επίπεδο, καθίσταται η νέα «φλεγομένη βάτος» και αποτελεί ένα ξεχωριστό πολύτιμο κομμάτι της Εθνικής πνευματικής, αλλά και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Είναι μια απόδειξη της ενότητας και της συνέχειας του Ελληνικού Έθνους.
Στις Ιερές Μονές της Παναγίας και τις εκατοντάδες των εκκλησιών που είναι κατάσπαρτες στην Ελληνική Επικράτεια είναι η απόδειξη της ενότητας και της συνέχειας του Ελληνικού Έθνους. Συνυφασμένες αιώνες τώρα, η Ελληνικότητα με την Ορθοδοξία, δημιουργούν ένα φάρο οικουμενικότητας.



ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ - ΕΚΦΡΑΖΩ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΟΥ

Την αντίθεσή μου στην ρύθμιση για προαιρετική απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών, μετά από αίτημά τους εάν είναι ενήλικοι, ή των κηδεμόνων τους, εάν πρόκειται για ανήλικους, εκφράζω από τις στήλες της «Νέας Καστοριάς».
Το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να μείνει υποχρεωτικό και ακέραιο μέσα στο πρόγραμμα της διδασκαλίας και της μόρφωσης των Ελληνοπαίδων, όπως το καθορίζει και το Σύνταγμά μας, αρκεί οι καθηγητές των Θρησκευτικών να διαπνέονται από φιλοπατρία, αγάπη προς την ορθή θρησκευτική πίστη (την Ορθοδοξία) και να μη διακατέχονται από θρησκευτικό φανατισμό, μονολιθικότητα και αξιωματική αποδοχή και διατύπωση απόψεων χωρίς απόδειξη με παράλληλη απόρριψη κάθε αντίθετης άποψης.


«ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΑ ΓΟΥΝΑΡΑΔΙΚΑ» - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΜΑΧΗ ΦΡΑΣΗ

Η ιστορική φράση του Αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ (ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ), η οποία αποτέλεσε θέμα και αντικείμενο διαμάχης μεταξύ κομμάτων, βουλευτών και άλλων παραγόντων της δημόσιας του τόπου ζωής, προκάλεσε αντιδράσεις και συγκρουόμενες ερμηνείες. Και η Κυβέρνηση και η Δεξιά χαρακτήρισε τα λόγια του Βουλευτή του Συ.Ριζ.Α. «Εμφυλιοπολεμικό κάλεσμα», επισημαίνοντας το διχαστικό πλαίσιο, στο οποίο ειπώθηκαν, και σύσσωμη η αντιπολίτευση και άλλοι πολιτικοί παράγοντες παρουσίασαν την επίμαχη φράση «σαν ένδειξη αυταπάρνησης μπροστά σε έναν δύσκολο αγώνα», την οποίαν εξεστόμισε λανθασμένα ο ανεκδιήγητος Βουλευτής του Συ.Ριζ.Α. Καστοριάς Ευάγγελος Διαμαντόπουλος έχει έτσι:
Η αναζήτηση όμως του ιστορικού νήματος της φράσης που αποδίδεται στον αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη δεν δικαιώνει καμία από τις δύο πλευρές, σύμφωνα με μελετητές της περιόδου. Ήταν, λένε οι ειδικοί, μια απαισιόδοξη οπτική του Βελουχιώτη – και συναγωνιστών του – στην λανθασμένη πορεία της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης, στις επεμβάσεις των Άγγλων – πολιτική «Διαίρει και Βασίλευε» και στους συμβιβασμούς της εποχής.
Ένας από τους πρώτους που τεκμηρίωσαν τη χρήση της φράσης – αποδίδοντάς την όμως σε άλλο καπετάνιο του ΕΛΑΣ – ήταν ο Γιώργος Χουλιάρας, γνωστός ως Καπετάν Περικλής, συναγωνιστής του Βελουχιώτη. Στην ταινία του Φώτου Λαμπρινού «Το δίλημμα» (παραγωγής 1981, η οποία είναι διαθέσιμη σήμερα στο YouTube) ο Χουλιάρας εξιστορεί όσα ακολούθησαν μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Η συμφωνία προέβλεπε παράδοση των όπλων και διάλυση του ΕΛΑΣ. Ο Βελουχιώτης αντιτάχθηκε σε αυτή την εξέλιξη και συγκρούστηκε με το ΚΚΕ, του οποίου ήταν μέλος. Θεωρούσε προδοτική την παύση του αγώνα.
Λίγες ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, στις αρχές του 1945, ο Χουλιάρας συνάντησε τον Βελουχιώτη και άλλους καπετάνιους στην Μπρούφλιανη Φθιώτιδας. Σύμφωνα με τη διήγηση του Χουλιάρα, όσο ο επικεφαλής του ΕΛΑΣ ενημερωνόταν για ένα σημείωμα του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ οι μαυροσκούφηδες (οι αντάρτες του Άρη) συζητούσαν για το μέλλον του αγώνα. «Μπρος σπαθί και πίσω ρέμα», φέρεται να είπε τότε ο Καπετάν Πελοπίδας στον διστακτικό Χουλιάρα.
-                 «Εμείς που θα ακολουθήσουμε τον Άρη κακό χερόβολο και εσείς κακό δεμάτι.
-                 Εσύ, Περικλή, καλύτερα να φύγεις. Καλή αντάμωση στα γουναράδικα», πρόσθεσε αποχαιρετώντας τον ο Πελοπίδας.
«Αντέγραφε τα λεγόμενα του Βελουχιώτη. Βρισκόταν άλλωστε στον ίδιο στενό κύκλο των καπεταναίων και είχαν παρόμοιο τρόπο σκέψης», παρατηρεί μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο ιστορικός βιογράφος του Βελουχιώτη Διονύσης Χαριτόπουλος. Ο επικεφαλής του ΕΛΑΣ φέρεται να είπε τη φράση με το τέλος της Κατοχής. «Έβλεπε από ένα σημείο και μετά με πολύ σκεπτικισμό την τροπή της Αντίστασης. Εννοούσε ότι θα απελευθερώσουν την Ελλάδα και για ανταμοιβή θα τους γδάρουν[1] το τομάρι, όπως συνέβαινε με τους λύκους και τις αλεπούδες στα βυρσοδεψεία της εποχής. Δεν ήταν λόγια επιθετικά. Ούτε δείγμα αυταπάρνησης. Ήταν μια απαισιόδοξη στάση. Ο Βελουχιώτης άλλωστε ήταν άνθρωπος πεισιθάνατος», εξηγεί ο κ. Χαριτόπουλος.
Την ίδια ερμηνεία δίνει και ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Γιώργος Μαργαρίτης. «Αυτή η φράση που χρησιμοποιήθηκε από τον Βελουχιώτη ήταν ένας καλυμμένος τρόπος για να δείξει τη διαφωνία του στους συμβιβασμούς. Ελεγε ότι οι αντάρτες θα καταλήξουν σαν τις αλεπούδες γδαρμένοι στα γουναράδικα», λέει στα «ΝΕΑ».
Όπως εξηγεί μιλώντας στα «ΝΕΑ» και ο ιστορικός Ιάσονας Χανδρινός, δεν είναι εξακριβωμένο πότε ειπώθηκε για πρώτη φορά η φράση από τον Βελουχιώτη. «Με τα λόγια αυτά δήλωνε ουσιαστικά το αδιέξοδο του κινήματος», τονίζει και υπενθυμίζει την αντίδραση του αντάρτη κατά την απελευθέρωση της Λαμίας τον Οκτώβριο του 1944. «Όταν όλοι οι μαυροσκούφηδες γλεντούσαν, ο Βελουχιώτης έβγαλε τον πιο απαισιόδοξο εαυτό του. Τους προειδοποίησε για την κατάληξη που θα είχαν. "Τώρα θα πουλήσουν τα κεφάλια σας", τους είπε. "Μία λίρα το κεφάλι"».
Τελείως ακατατόπιστη και ανιστόρητη πιάστηκε η Βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κ. Μαρία Αντωνίου, η οποία αμέσως δήλωσε: «Αφήστε ήσυχους τους Γουναράδες». Δήλωση καθ’ ολοκληρίαν άσχετη με τους Γουναράδες της Καστοριάς, τους οποίους η Αριστερά στήριξε ένθερμα στο χάρισμα των δανείων το 2000 και εξακολουθεί να στηρίζει.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Με τον Βουλευτή Καστοριάς του Συ.Ριζ.Α. κ. Διαμαντόπουλο, από την εκλογή του και μέχρι σήμερα ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί του, γιατί θα του προσέδιδα κύρος και αξία. Ο άνθρωπος αυτός είναι μέλος ενός κόμματος χωρίς να τον συνδέει ουσιαστικά τίποτα με τις Αρχές, τα ιδανικά, τις πολιτικές και κοινωνικές αρχές και άλλες Αξίες. Εξελέγη Βουλευτής συγκυριακά και η εκλογή του ατυχής για έναν Νομό όπου η Χούντα και ακροδεξιά ακόμη διαδραματίζουν πρωτεύοντα και αποφασιστικό ρόλο στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου. Ποτέ δεν ασχολήθηκε με την αποχουντοποίηση, την κάθαρση δηλαδή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου από στελέχη της Χούντας που έδρασαν και ζημίωσαν τον τόπο και τους πολίτες του και άλλα σοβαρά και κρίσιμα θέματα εκδημοκρατισμού, όπως Σωματείο Εθνικής Αντίστασης Καστοριάς, Μουσείο Εθνικής Αντίστασης «ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ», Κωμόπολη του «ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ», ΠΑΡΚΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ, τοπικός Τύπος, όπου οργιάζει η προπαγάνδα και η συστηματική προσπάθεια μονόπλευρου επηρεασμού της κοινής γνώμης προς ορισμένες κατευθύνσεις.   





[1] Σ.Σ. Γδέρνω σημαίνει αφαιρώ το δέρμα από πρόβατα, κατσίκια κ.λ.π. και γουνοφόρα ζώα της τότε εποχής όπως αλεπούδες, λύκους, κουνάβια και άλλα.