Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Α΄. ΠΩΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ


Για να εξαφανίσει κανείς ένα Έθνος του αφαιρεί πρώτα τη συλλογική μνήμη, καταστρέφει τον πολιτισμό του, την παιδεία του, την ιστορία του, τα βιβλία του και κάποιοι άλλοι γράφουν άλλα βιβλία, άλλη παιδεία, επινοούν άλλη ιστορία ή διαστρέφουν την ιστορική πραγματικότητα, δεύτερον το οδηγούν στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, στις κοινωνικές και ιδεολογικές πολιτικές συγκρούσεις, και τρίτον καθιστούν τον λαό του πνευματικά και ψυχικά ευνουχισμένο.
Κατόπιν το Έθνος αρχίζει σιγά-σιγά να χάνει την ιστορική του μνήμη, να ξεχνά ποιό ήταν, με αποτέλεσμα να οδηγείται στην εξάρτηση, στην υποδούλωση, να τελεί υπό πλήρη ξένη πολιτική και οικονομική εξάρτηση, (ξένη κυριαρχία) και να πορεύεται βραδέως, πλην ασφαλώς στο χαμό. Εκεί οδήγησαν την Ελλάδα μας τα μνημόνια και ο νέος Γερμανικός ιμπεριαλισμός. 

Β΄. ΠΩΣ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΕΙΣ ΜΙΑ ΣΦΡΙΓΗΛΗ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ο ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ


Εάν θέλεις να εκμηδενίσεις μια τοπική κοινωνία, να της αφαιρέσεις την δημιουργικότητα και τις ικανότητες για οικονομική, κοινωνική και πολιτική πρόοδο και προκοπή, κατέστησέ την αδύναμη, αναποτελεσματική, άχρηστη. Χλωροφόρμισέ την και έθισέ την στην αδιαφορία, την απάθεια (ζαμανφουτισμό), την αδράνεια, τον μοιρολατρισμό. Είναι ο καλύτερος, ο πιο επιτυχής, ο πιο δοκιμασμένος, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να τον καταστήσεις εντελώς ανίκανο, να τον οδηγήσεις στην παρακμή.
Μία από τις κυριότερες αιτίες της κακοδαιμονίας αυτού του τόπου, με τα πολλά θεϊκά και φυσικά χαρίσματα, τα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα, το εμπορικό δαιμόνιο των Καστοριανών, είναι ότι τα τελευταία χρόνια, κυβερνήθηκε, διοικήθηκε, εκπροσωπήθηκε κατά το πλείστον από λάθος πρόσωπα, φαύλα και ιδιοτελή, που έθεταν μπροστά το ατομικό και οικογενειακό τους συμφέρον και όχι το εθνικό και τοπικό. Αλλά και δεν είχαν ούτε τα ανάλογα, ούτε και τα στοιχειώδη πολιτικά και διοικητικά προσόντα.
  Είναι γεγονός αναμφισβήτητο και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι η Καστοριανή κοινωνία, από της υπάρξεώς της και μέχρι τον εμφύλιο ήταν πάντοτε σε ακμή, μεγάλη εθνικοπατριωτική, πνευματική και εμπορική ακμή, δύναμη και ζωντάνια. Τα αίτια της παρακμής, ηθικής, πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής κλπ, είναι πολλά και διάφορα και θα αναλυθούν διεξοδικά προσεχώς, σε ένα άλλο άρθρο μου, πιο λεπτομερές, πιο συνθετικό, πιο εμπεριστατωμένο. Σήμερα αρκούμαι σε μια εν συντομία και περιεκτικότητα ανάλυση.
Δυστυχώς, ο χαρισματικός αυτός νομός, αυτό «το χάρμα των οφθαλμών», με την ένδοξη ιστορία του, την γενική ακτινοβολία του, την δόξα που τον συνοδεύει και την φήμη του, σε ατομικό-πολιτικό επίπεδο, εδώ και πολλά χρόνια στερείται ανθρώπων[1] με μεγάλη κοινωνιολογική συγκρότηση, δημοκρατική και κοινωνική ευαισθησία και έξαρση. Δεν έχει άτομα με πνευματική και ψυχική ανάταση, με θέρμη νέων πρωτοποριακών και αξιόλογων ιδεών, που θα τον οδηγούσαν σε μια πνευματική, ψυχική, ηθική ανάταση, σε πρόοδο και ακμή.
Γι’ αυτό και άλλους λόγους, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των στατιστικολόγων, η Καστοριά μας κατατάσσεται, – είναι ο πτωχότερος Νομός της Ελλάδος και με την μεγαλύτερη ανεργία!       «Θεέ και Κύριε»! Εκεί μας οδήγησαν οι τυχοδιώκτες της πολιτικής απραξίας. Και όχι μόνον. Συρρίκνωση του ΤΕΙ Καστοριάς, χάσιμο της Αρχιτεκτονικής Σχολής, μείωση των ανδρών της 73ης Ταξιαρχίας, μείωση των Δυνάμεων της Αστυνομικής Διεύθυνσης Καστοριάς. «Ξέφραγο αμπέλι» η παραμεθόριος περιοχή μας, ξενοίκιαστα εκατοντάδες καταστήματα και διαμερίσματα, γενική νέκρα και απελπισία. Αλλά και η δημόσια τοπική ζωή παρουσιάζει έντονα συμπτώματα αδιαφορίας και παράλυσης. Φωτεινή εξαίρεση στο όλο γίγνεσθαι και στα γενικά δρώμενα αρκετές μεμονωμένες προσωπικότητες, πρόεδροι νομικών προσώπων και Συλλόγων και Σωματείων, που ενεργοποιούνται ανυστερόβουλα ατομικά και συλλογικά σε κοινωνικές πολιτιστικές και άλλες δραστηριότητες.          Σ’ αυτά τα άτομα, αρμόζει ξεχωριστή τιμή, ξεχωριστός έπαινος. Είναι, με τους γουνοποιούς και τους άλλους επιχειρηματίες, η μοναδική προσδοκία για βελτίωση της κατάστασης και την οικονομική άνθηση.
Τελειώνοντας το παρόν άρθρο, θέλω να τονίσω και μάλιστα με έμφαση, ότι: «Ακόμη και η αδράνεια και αδιαφορία “περί τα κοινά”, συνιστούν ενίοτε Εθνικά και τοπικά εγκλήματα».         


[1] Εξαιρούνται οι γουνοποιοί και όλοι οι έμποροι και επιχειρηματίες, που με το εμπορικό τους δαιμόνιο και παρά τις αντίξοες συνθήκες δραστηριοποιούνται και απασχολούν εργατικό και υπαλληλικό προσωπικό. 

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967


Πέρασαν 46 χρόνια από τότε που μια ομάδα επίορκων Αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το ψεύδος και την απάτη για να καταλάβουν την εξουσία, κατέλυσαν κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας, διαχειρίστηκαν χωρίς ευθύνη και συνέπεια το δημόσιο χρήμα, δημιούργησαν βασανιστές και κέντρα βασανισμών, αδιαφόρησαν για την αμυντική θωράκιση και ικανότητα της χώρας, και το πιο κάκιστο, ατιμωτικό και αντεθνικό, δημιούργησαν την Κυπριακή τραγωδία, την διχοτόμηση της Κύπρου και ότι όλα αυτά συνεπάγονται.
Σε τοπικό επίπεδο, κανένας, ναι κανένας, πλην του υποφαινόμενου, ούτε «Δεξιός», ούτε «Αριστερός», ούτε «Σοσιαλιστής», ούτε «Κομμουνιστής», ούτε «Δημοκράτης» και «Προοδευτικός» έκανε έστω και απλή αναφορά του γεγονότος, είτε από αδιαφορία, είτε από έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας, είτε για λόγους πολιτικής ιδιοτέλειας, είτε για το πολιτικό και κοινωνικό κόστος που συνεπάγεται η γενναιότητα του φρονήματος και η θαρραλέα στάση του πνευματικού και πολιτικού προσώπου κατά την εξιστόρηση σημαντικών γεγονότων. Και όταν έρθει η ώρα των εκλογών, όλοι οι πιο πάνω, θα γνωστοποιούν θορυβωδώς ότι εμείς οι «Δημοκρατικοί», οι «Προοδευτικοί», οι «Σύντροφοι» και «Συντρόφισσες», οι «Αριστεροί» και οι «Κομμουνιστές» εκτός των άλλων Δημοκρατικών μας αγώνων, ψέξαμε και καυτηριάσαμε και το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967! Αυτή η έλλειψη Δημοκρατικών κομμάτων και προσωπικοτήτων στην περιφέρεια της Καστοριάς, με υποχρέωσε την 2/9/2008 να συντάξω και να δημοσιεύσω στην τοπική εφημερίδα     «ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ», το παρακάτω άρθρο μου, το οποίο αναδημοσιεύω αυτούσιο στο BLOG μου (panoskrikis.blogspot.gr).

του ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ
2/9/2008
Κ Α Σ Τ Ο Ρ Ι Α
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

Αναμφισβήτητα η Καστοριά είναι ο μόνος Νομός της Ελλάδος που δεν αναπτύσσονται δημοκρατικές δραστηριότητες μέσα στα θεσμικά πλαίσια για την υποστήριξη των θεσμών και αρχών της Δημοκρατία.
Επίσης, δεν υπάρχουν δημοκρατικές προσωπικότητες, πρόσωπα που ανακατεύονται στα κοινά, δηλαδή πολιτικά πρόσωπα όλων των κομμάτων, ιδία εκείνων που δηλώνουν κατηγορηματικά και επανειλημμένα ότι είναι «αριστερά, προοδευτικά και δημοκρατικά», που διακατέχονται ψυχικά και πνευματικά από τις δημοκρατικές ιδέες ή να έχουν πολιτικές και δημοκρατικές ευαισθησίες προκειμένου να υπερασπισθούν τους τοπικούς θεσμούς, την τοπική κοινωνία, το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, την Εθνική Ενότητα και Ομοψυχία των Καστοριανών, που σήμερα, λόγω του Σκοπιανού, των επεκτατικών τάσεων της Τουρκίας και Αλβανίας είναι απόλυτα αναγκαίες.
Μια τέτοια προσωπικότητα, εκτός του υποφαινομένου, η μοναδική που πέρασε σαν διάττοντας αστέρας που κράτησε λίγο, ήταν ο Δημήτρης Παπουλίδης σαν Δήμαρχος Καστοριάς. Από τότε, ο μόνος που υπερασπίζεται έντονα και έμπρακτα τις πιο πάνω αρχές και αξίες, είναι μόνον ο υποφαινόμενος, όσο και αν αυτό φαίνεται εγωιστικό και προκλητικό.
Αν προκληθώ, θα απαντήσω κατάλληλα. 
Από τότε, αν και πέρασαν πέντε περίπου χρόνια δεν πήρα καμιά απάντηση.

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Π Ο Λ Ι Τ Ε Ι Ο Λ Ο Γ Ι Α – Π Ο Λ Ι Τ Ε Υ Μ Α Τ Α Κ Α Ι Δ Ι Α Κ Ρ Ι Σ Ε Ι Σ ΤΩΝ Π Ο Λ Ι Τ Ε Υ Μ Α Τ Ω Ν


ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ
Είναι η επιστήμη που μελετά την μορφή, την οργάνωση και την εξέλιξη των πολιτευμάτων ως νομικών και κοινωνικών φαινομένων.

ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ
Είναι το πολιτικό σύστημα οργάνωσης και άσκησης της εξουσίας σε μία χώρα με χωρίς Σύνταγμα ή με βάση το ισχύον Σύνταγμά της. Είναι και το σύστημα κανόνων δικαίου, στο οποίο ορίζεται ο ανώτατος φορέας της κρατικής εξουσίας ή ο κυρίαρχος («πηγή των εξουσιών») και τα βασικά στοιχεία σχηματισμού οργανικής συγκρότησης και λειτουργίας των εξουσιών του κράτους, όπως Δημοκρατία, Μοναρχία, Ολιγαρχία, Αριστοκρατία, Βασιλεία, Τυραννία, Δικτατορία κλπ.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το πολίτευμα με διαφορετικές μορφές κατά κοινωνίες και ιστορικές περιόδους, σύμφωνα με το οποίο η πολιτική εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται προς όφελός του. Βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η Ισονομία, η Ισοπολιτεία, η Ισηγορία, η κατοχύρωση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το πολίτευμα, κατά το οποίο οι αποφάσεις λαμβάνονται απ’ ευθείας από τους πολίτες (τον Δήμο), χωρίς την μεσολάβηση παρένθετων προσώπων-αντιπροσώπων. Η οργάνωση δηλαδή της κοινωνίας των πολιτών που δεν θα χειραγωγούνται αλλά θα μετέχουν ενεργώς στα κοινά, που θα αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους και θα ελέγχουν όσους ασκούν οποιαδήποτε εξουσία. Είναι η άμεση και συμμετοχική δημοκρατία με τους πολίτες σε πλήρη εγρήγορση[1].

ΕΜΜΕΣΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι η συνηθέστερη μορφή του σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, κατά την οποία η πολιτική εξουσία ασκείται «δια του λαού» έμμεσα, μέσω αιρετών αντιπροσώπων κατά τα ισχύοντα Συντάγματα. Πρόκειται για μία μορφή πολιτεύματος που με τα χρόνια εξελίχτηκε σε ένα νόθο, φαύλο και άκρως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που οδήγησε τους λαούς στο χάος, στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή.

ΜΙΚΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι μία μορφή πολιτεύματος αντιπροσωπευτικού τύπου, στο οποίο όμως υπάρχουν θεσμοί που επιτρέπουν στον λαό να ασκεί απευθείας πολιτική εξουσία σε ορισμένες περιπτώσεις π.χ. δημοψηφίσματα.

ΒΑΣΙΛΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το δημοκρατικό πολίτευμα στο οποίο ο ανώτατος άρχοντας είναι ο Βασιλιάς.

ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το δημοκρατικό πολίτευμα στο οποίο ο ανώτατος άρχοντας  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκλέγεται από τον λαό είτε άμεσα, είτε έμμεσα, από τους αντιπροσώπους του.

ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το Κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα, στο οποίο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται απ’ ευθείας από τον λαό και είναι το κεντρικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας, όπως στις ΗΠΑ και στην Γαλλία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, στο οποίο κεντρικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας είναι η Κυβέρνηση που εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της Βουλής, ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από την Βουλή και δεν ασκεί ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες, όπως π.χ. στην Ελλάδα.

ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ήταν τα καθεστώτα των χωρών της ΕΣΣΔ και της Ανατολικής Ευρώπης, τα οποία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κυβερνούσαν τα κομμουνιστικά κόμματα.


ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι ο κρατικός οργανισμός που αποτελείται από περισσότερες της μίας πολιτείες, τις οποίες διοικεί Κεντρική – Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, όπως π.χ. στη Γερμανία.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΝΑΝΑΣ Ή ΜΠΑΝΑΝΙΑΣ
Τριτοκοσμική συνήθως χώρα με δικτατορική ή κατ’ επίφαση «Δημοκρατία», με εκτεταμένη παρέμβαση του ξένου παράγοντα στα εσωτερικά της.

ΜΟΝΑΡΧΙΑ
Είναι το πολίτευμα κατά το οποίο ανώτατο πολιτειακό όργανο είναι ένα φυσικό πρόσωπο (Μονάρχης), Βασιλιάς ή Αυτοκράτορας που διαδέχεται κληρονομικά το προηγούμενο και το οποίο ασκεί την εξουσία με ή χωρίς περιορισμούς.
Διακρίνεται στις :
α) ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ στην οποία ο Μονάρχης ασκεί την εξουσία χωρίς να δεσμεύεται από Σύνταγμα, αλλά σύμφωνα με την απόλυτη θέλησή του.

β) ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ – ασύδοτη – στην οποία το Μοναρχικό καθεστώς βασίζεται στην αντίληψη ότι ο Μονάρχης έχει οριστεί από τον Θεό να κυβερνά τον λαό.

γ) ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ στην οποία οι διατάξεις του Συντάγματος στην άσκηση της εξουσίας του Μονάρχη, η πολιτική παρουσία του οποίου μπορεί να είναι έως και συμβολική.
Στην Ελλάδα η περίοδος από το 1833-1843 χαρακτηρίζεται πολιτειολογικά ως περίοδος της απολύτου Μοναρχίας, με τον Βασιλιά Όθωνα να ασκεί επί των Ελλήνων εξουσία απόλυτου (ελέω Θεού) Μονάρχη. Η περίοδος 1843-1862, χαρακτηρίζεται ως περίοδος Συνταγματικής Μοναρχίας, γιατί ο Όθωνας κυβέρνησε την Ελλάδα με το Σύνταγμα της Εθνικής Συνέλευσης του 1843 και η περίοδος 1863, με την ενθρόνιση του Βασιλιά Γεωργίου του Α΄ της δυναστείας των Γλύξμπουργκ (Δανία) μέχρι τον θάνατό του το 1913, διανύουμε την περίοδο της Συνταγματικής Βασιλείας.
Ο Γεώργιος ο Α΄ παραβίαζε κι αυτός το Σύνταγμα αλλά ποτέ με την προκλητικότητα του Όθωνα. (Βλέπετε : ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ,  «Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1975», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ 2008.
ΒΑΣΙΛΕΙΑ
Είναι μία μορφή της Μοναρχίας, στην οποία ο ανώτατος άρχων του κράτους είναι ισόβιος και κληρονομικός και που ασκεί την εξουσία είτε με απόλυτο τρόπο, είτε σύμφωνα με το Σύνταγμα:
ΒΑΣΙΛΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Στην Βασιλευομένη Συνταγματική Δημοκρατία ο Βασιλιάς είτε βασιλεύει και κυβερνά – όπως στην Ελλάδα μέχρι το 1967 –, είτε έχει συμβολικό χαρακτήρα, βασιλεύει, αλλά δεν κυβερνά, όπως στην Αγγλία, Δανία, Βέλγιο, Ισπανία κλπ. 
ΤΥΡΑΝΝΙΑ
Είναι ο απολυταρχικός και δεσποτικός τρόπος διακυβέρνησης μιας χώρας. Είναι ένα είδος πολιτεύματος που ήκμασε στην αρχαία Ελλάδα και την κάτω Ιταλία. Όταν ένα πρόσωπο γινόταν ηγέτης του Δήμου – πολίτης κράτους –, με ολιγαρχικό πολίτευμα και αφού ανερχόταν στην εξουσία, κυβερνούσε τον Δήμο με απόλυτο και ενίοτε βίαιο τρόπο. Αναφέρεται η τυραννία του Πεισίστρατου και των Τριάκοντα τυράννων στην Αθήνα, του Περίανδρου της Κορίνθου, ενός εκ των επτά σοφών της Αρχαιότητας και των Ιέρωντος Α΄ και Ιέρωντος Β΄ τυράννων των Συρακουσών.

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ
Είναι το πολίτευμα μιας χώρας, κατά το οποίο η εξουσία και η διακυβέρνηση ασκείται από λίγα μόνον πρόσωπα ή από μία κυρίαρχη κοινωνικοπολιτική τάξη και κατ’ επέκταση, η καταχρηστική άσκηση της εξουσίας εκ μέρους μιας μικρής ομάδας ατόμων, τα οποία αποβλέπουν κυρίως στο προσωπικό τους συμφέρον και όχι στο κοινό όφελος. Αρχικά η Ολιγαρχία ευδοκίμησε σε πολλές πόλεις της Ελλάδος κατά την αρχαιότητα, όπως για παράδειγμα στην Σπάρτη, όπου το ολιγαρχικό της πολίτευμα κατόρθωσε να διατηρήσει την εξουσία για πολλούς αιώνες.

ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ
Ο όρος σημαίνει η «Κυριαρχία των αρίστων», δηλαδή ένα πολίτευμα που επικράτησε κατά την αρχαιότητα και κατά το οποίο κυβερνούν οι άριστοι, δηλαδή αυτοί που κατάγονται από ευγενείς προγόνους ή διακρίνονται για την αξία και την σοφία τους και το οποίο ο Αριστοτέλης αντιδιαστέλλει στην Ολιγαρχία, όπου κυβερνούν μεν ολίγοι, αλλά με κριτήριο τον πλούτο που διαθέτουν. Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα, αναγνωρίζεται ως η ιδεώδης μορφή πολιτικής διάρθρωσης του κράτους, το οποίο θα έπρεπε να κυβερνάται από τους φιλοσόφους.



ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Είναι το καθεστώς που προκύπτει μετά από βίαιη κατάληψη της εξουσίας (συνήθως κατόπιν πραξικοπήματος), η οποία ασκείται από ένα ή περισσότερα πρόσωπα κατά παράβαση του Συντάγματος και των κανόνων του Δικαίου, όπως κατάργηση των ατομικών ελευθεριών, των πολιτικών δικαιωμάτων, απαγόρευση της αντιπολίτευσης, λογοκρισία, στρατοδικεία, εξορίες κλπ. Στην Ελλάδα είναι γνωστές τρεις δικτατορίες: α) του Πάγκαλου (1924), β) η Δικτατορία του Βασιλιά Γεωργίου του Β΄ και του Μεταξά (1936) και γ) η Δικτατορία των Συνταγματαρχών του 1967.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ο όρος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ που χρησιμοποιούν πολλοί ιστορικοί είναι αδόκιμος και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, γιατί, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ είναι το σύνολο των ιστορικών γεγονότων που συμβαίνουν σε μια οργανωμένη κοινωνία, κυρίως όταν ένα τμήμα της, μικρό ή μεγάλο λαός ή στρατός εξεγείρεται με σκοπό να καταλάβει την εξουσία και να πραγματοποιήσει ριζικές αλλαγές (πολιτικές, κοινωνικές, κλπ).
Επίσης, η  επανάσταση επιδιώκει να επιβάλει ριζικές αλλαγές και στο σύστημα διακυβέρνησης μιας χώρας. Οι επαναστάται έχουν ως σκοπό την ανατροπή του πολιτεύματος, του Συνταγματικού συστήματος, την εξάλειψη εγγενών στοιχείων που εμποδίζουν την πρόοδο ενός έθνους, ενός λαού. Πολλά δραματικά πολιτικά γεγονότα του 20ου αιώνα χαρακτηρίζονται από πολλούς Έλληνας συγγραφείς ως επαναστάσεις. Για παράδειγμα το πραξικόπημα των Αξιωματικών του 1909, γνωστό ως «ΓΟΥΔΙ», χαρακτηρίζεται από πολλούς σαν επανάσταση, ενώ ήταν ένα καθαρό στρατιωτικό πραξικόπημα, διότι δεν απέβλεπε στην μεταβολή του Συνταγματικού πλαισίου. Πραξικόπημα μεγάλο και απάτη και όχι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ήταν το κίνημα των στρατιωτικών το 1967,  γιατί ανέτρεψε την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση, παραβίασε το Σύνταγμα, περιόρισε τις λαϊκές ελευθερίες, σφετερίστηκε την εξουσία δι’ ίδιον όφελος και ποτέ δεν έτυχε της ντε φάκτο αναγνωρίσεως από τον λαό. (Βλέπε ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ : ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΟΡΩΝ).

ΚΙΝΗΜΑ
ΚΙΝΗΜΑ είναι η ομαδική ανατρεπτική και βίαιη ενέργεια, ανατρεπτική κίνηση, συνήθως στρατιωτικών που στρέφεται εναντίον της νόμιμης εξουσίας και αποσκοπεί στην βίαιη  κατάληψή της ή στον επηρεασμό της πολιτικής ζωής του τόπου. Από το 1843 και μέχρι το 1974 οι στρατιωτικές εξεγέρσεις, οι στάσεις και τα Κινήματα των στρατιωτικών υπερβαίνουν τα τριάντα.

ΣΤΑΣΗ – ΑΝΤΑΡΣΙΑ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Είναι λέξεις παρεμφερείς με παραπλήσια σημασία. Πρόκειται για μαζική και δυναμική κινητοποίηση συνήθως ενόπλων δυνάμεων εναντίον οποιασδήποτε αρχής με χαρακτήρα τοπικό. Πολλές φορές πρόκειται και για την οργανωμένη εκδήλωση ανυπακοής και απειθαρχίας στο στράτευμα και σε πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις.

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ είναι η αιφνιδιαστική ενέργεια μιας κυβέρνησης ή ενόπλων στρατιωτικών τμημάτων που ανατρέπει βίαια την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση μιας χώρας, παραβιάζει το Σύνταγμα, περιορίζει λαϊκές ελευθερίες και σφετερίζεται την εξουσία. Αιφνιδιαστική, βίαιη, δόλια και παράνομη ενέργεια.
ΧΟΥΝΤΑ
Είναι η ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών που καταλαμβάνουν την εξουσία με πραξικόπημα και επιβάλλουν με την βία και την δύναμη των όπλων ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Το χουντικό καθεστώς ενεργεί αυταρχικά και δεν λαμβάνει υπ’ όψη την λαϊκή βούληση. Η χούντα των στρατηγών της Αργεντινής, της Βενεζουέλας, των Συνταγματαρχών της Ελλάδας.

ΠΡΟΝΟΥΝΤΣΙΑΜΕΝΤΟ
Είναι η ανατρεπτική στάση στρατιωτικών, εναντίον πολιτικών κυβερνήσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.



  


[1] Περισσότερα: Βλέπετε ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ «Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - «ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ»


Η ένταξη της χώρας μας στα μνημόνια από ψοφοδεείς, αργυρώνητους, απερίσκεπτους, καιροσκόπους, φαύλους και εραστές της εξουσίας πολιτικούς, μας οδήγησε στο σημερινό χάος, στην εξαθλίωση, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, στις κοινωνικές συγκρούσεις, στις σφοδρές πολιτικές αντιπαραθέσεις κομμάτων και ομάδων ατόμων, με επικείμενο κίνδυνο τον αφελληνισμό μας, τον αφανισμό μας ως εθνική οντότητα. Και το αμείλικτο ερώτημα που προκύπτει για εμάς που αγαπούμε αυτή την χώρα είναι: Θα περιμένουμε αυτή την ημέρα μοιρολατρικά; Δεν θα κάνουμε κάτι, δεν θα προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε αυτή τη μοιραία πορεία;
Η απάντηση βέβαια είναι ότι πρέπει να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να αντιδράσουμε, να επαναστατήσουμε, ώστε να σταματήσει αυτή η θανατηφόρα πορεία, αλλά δυστυχώς δεν βλέπω μέχρι στιγμής να γίνεται κάτι. Προσωπικά και με πολλά άρθρα μου κρούω  για μιαν ακόμη φορά και δυνατότερα από κάθε άλλη, τον κώδωνα του επερχόμενου θανάσιμου κίνδυνου.
Έτσι κανένας δεν θα μπορέσει την ώρα της καταστροφής να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε πού πάμε.
Όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και πρέπει να δράσουν αμέσως τώρα.
Αν όλοι μας, «μοιραίοι, δειλοί και άβουλοι» αντάμα προσμένουμε το θαύμα που σίγουρα δεν θα έρθει, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας και οι νεκροθάφτες της Ελλάδος και του Ελληνισμού.            Οι καιροί ου μενετοί.  

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ


«Κι’ αν δεν λέγω πράγματα ευχάριστα,
λυπάμαι, λέγω όμως την αλήθεια και
τα σωστά, χωρίς φόβο και πάθος»
                                                    Π. Κ.


Λαϊκισμός είναι η ιδέα σύμφωνα με την οποία οι επιθυμίες και οι πεποιθήσεις των λαϊκών μαζών αποτελούν τον βάσιμο οδηγό της πολιτικής δράσης. Επί πλέον είναι και ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων ή θέσεων που ευχαριστούν τον λαό, χωρίς όμως και να τον ωφελούν με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του.
Λαϊκιστής είναι το πρόσωπο του δημοσίου βίου που κολακεύει τον λαό ή υιοθετεί θέσεις και απόψεις ευχάριστες, όχι όμως και ωφέλιμες για τον λαό, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια και την υποστήριξή του.
Ο λαϊκισμός είναι η υιοθέτηση απόψεων, που αρέσουν στους πολίτες, χωρίς να είναι βέβαιο ότι τους ωφελούν. Στόχος του λαϊκισμού είναι η εξασφάλιση της εύνοιας του πολίτη. Τα μέλη των κομμάτων και οι φανατικοί οπαδοί τους, κατηγορούν τους αντίθετους ως λαϊκιστές. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν δεν διαθέτουν επιχειρήματα, εξετάζοντας σε βάθος τα θέματα. Ουσιαστικά είναι πολύ εύκολη η κατηγορία κατά πολιτικού, ως λαϊκιστή, όταν μάλιστα δεν υφίσταται σοβαρή εδραίωση της κριτικής. Τον βαπτίζεις λαϊκιστή και ξεμπερδεύεις. Τελευταία, παρατηρούμε να γίνεται κατάχρηση της εν λόγω λέξης κατά πολιτικών, κυρίως από τους ασήμαντους, που στερούνται ιδιαίτερης μόρφωσης και ικανότητας να εμβαθύνουν στα πολιτικά θέματα. Δεν εξαιρούνται και υπουργοί, βουλευτές και διάφοροι άλλοι αξιωματούχοι, ακόμη και καθηγητές Πανεπιστημίων.    
Έγιναν τόσοι πολλοί πλέον, με διάφορα μέσα, που η ιδιότητά τους αρκετές φορές είναι αμφισβητήσιμη. Είναι δυστυχώς θλιβερό, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ανακατεύονται στην πολιτική, μόνο για την ικανοποίηση των προσωπικών τους συμφερόντων και όχι για το εθνικό και κοινωνικό καλό. Η πίστη σε ιδανικά, όπως παλιότερα, εξέλιπε από 30ετίας, σε πολλούς ασχολούμενους με την πολιτική

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η - ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ


«Κι’ αν δεν λέγω πράγματα ευχάριστα,
λυπάμαι, λέγω όμως την αλήθεια και
τα σωστά, χωρίς φόβο και πάθος»
                                                    Π. Κ.


Όταν η πολιτική είναι άθλημα ανιδιοτέλειας, αυταπάρνησης, αυτοπροσφοράς, τότε ιδρύει σχέσεις ακατάλυτες από τον χρόνο: το γεγονός της κοινωνίας που δωρίζει ποιότητα ζωής, την χαρά της συνύπαρξης, την δυναμική της καλλιέργειας – πράγματα «πολυτίμητα». Όταν παγιδεύεται στην χρήση η πολιτική, σκιαμαχώντας για εντυπωσιασμό διάρκειας, συμπαρασύρει και τους χρήστες της στον αφανισμό από το πεδίο των σχέσεων.
Παράγει πολιτικούς μιας χρήσεως, εφήμερης φήμης: Σημαιοφορίδη μιας χρήσης, Πετσάλνικο μιας χρήσης, Καπαχτσή, και  Λιάντση, Μπουζάλη μιας χρήσης, συνοπτικά παροδικής διάττοντες ανυποψίαστους για την καθαρτήρια δυναμική του χρόνου. Του χρόνου που λικνίζει το σιτάρι, σκορπίζει στη λήθη το άχυρο.
Μακάρι στα χρόνια που έρχονται να γρηγορέψει το ανεμοσκόρπισμά τους και να μην μας βλάψει περισσότερο η συνύπαρξή μας.  

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ


«Κι’ αν δεν λέγω πράγματα ευχάριστα,
λυπάμαι, λέγω όμως την αλήθεια και
τα σωστά, χωρίς φόβο και πάθος»
                                                    Π. Κ.


Η πείρα, δηλαδή η γνώση που αποκτάται στην πράξη, μας διδάσκει ότι η πολιτική μπορεί να ανανεώσει τα πάντα σε μία χώρα, να μεταβάλλει τους θεσμούς και να ανυψώσει τον λαό. Να βγάλει τους πολίτες και την κοινωνία από την μιζέρια, την γκρίνια και την απάθεια. Να τους δώσει σκοπό και να τους οδηγήσει στην πραγμάτωση μεγάλων έργων.  
Από το αδιέξοδο και το χάος στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα πολίτες και κράτος, μπορεί να μας βγάλει μόνο ένας πολιτικός ηγέτης, που θα έχει σθένος και όραμα. Στην πολιτική χρειάζονται μεγάλα οράματα, ιδέες, εμπνεύσεις, έργα. Βασικά όμως απαιτείται ένα όραμα, που θα κινητοποιήσει τον λαό και τις δημιουργικές του δυνάμεις. Η έγερση των πολιτών θα γεννήσει νέες ιδέες, καινούριους τρόπους ζωής και συνθήκες εργασίας, ενώ η λαϊκή φαντασία θα ενδυναμώσει ακόμη περισσότερο το όραμα.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό. Ας βοηθήσουμε στην ανάδειξη άφθαρτων πολιτικών ηγετών νέων και με όραμα, τιμιότητα, ικανότητα και πατριωτισμό. Μόνον έτσι θα βοηθήσουμε στην αποφλοίωση των κομμάτων του δικομματισμού και θα ανορθώσουμε την χώρα σε όλους τους τομείς. 

Ο «ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ


«Κι’ αν δεν λέγω πράγματα ευχάριστα,
λυπάμαι, λέγω όμως την αλήθεια και
τα σωστά, χωρίς φόβο και πάθος»
                                                    Π. Κ.


Αυτό το άκρως φαύλο και διεφθαρμένο πολιτικοκοινωνικό σύστημα που κυβερνά την χώρα εδώ και τέσσερις δεκαετίες, με πρωταγωνιστές στο προσκήνιο και παρασκήνιο ορισμένους «πνευματικούς» κύκλους με προοδευτική δήθεν λεοντή, στην ουσία όμως με αντιλαϊκό και διαβρωτικό είναι, με την πολιτική δύναμη που είχαν επέβαλαν στα σχολεία τον εκδημοκρατισμό των μαθητών.
Δυστυχώς και η πολιτική αυτή του «εκδημοκρατισμού» των μαθητών δεν διαμόρφωσε υπεύθυνους πολίτες. Αντιθέτως, τους έκανε απείθαρχους, άναρχους απέναντι στην Πολιτεία. Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου πότισε τα παιδιά με δηλητήριο. Επί 37 ολόκληρα χρόνια έμαθαν τα παιδιά να «συνδικαλίζονται» και εν συνεχεία να απαιτούν αυτό που τους «γυαλίζει» με μεθόδους ωμού εκβιασμού. Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής ζωής. Με ξυλοδαρμούς των δασκάλων τους ή των καθηγητών τους. Κανείς ποτέ δεν τόλμησε να σταματήσει τα έκτροπα μέσα και έξω από τα σχολεία. Επί 37 ολόκληρα χρόνια αυτά διδάσκονταν οι μαθητές και κατά την διάρκεια της πασοκοκρατίας, αλλά και κατά τη διάρκεια της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Έκτοτε στρατολογούσαν, ηθελημένα ή αθέλητα, αναρχικούς τα κόμματα.
Και με το σχέδιο «ΑΘΗΝΑ», η κατάσταση δεν διορθώνεται προς το καλύτερο.  

Π Ρ Ο Σ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΟΥ


«Κι’ αν δεν λέγω πράγματα ευχάριστα,
λυπάμαι, λέγω όμως την αλήθεια και
τα σωστά, χωρίς φόβο και πάθος»
                                                    Π. Κ.

Σε πολλά από τα κείμενά μου γίνεται χρήση των όρων «Δημοκρατία», «Σοσιαλισμός», «Κομμουνισμός», «Φασισμός», «Αριστερά», «Δεξιά», «Ακροδεξιά», «Κεντροδεξιά» κ.λ.π. και των παραγώγων τους. Θα πρέπει οι αναγνώστες των κειμένων μου να προσπαθήσουν να μπουν στην ατμόσφαιρα της εποχής που οι όροι αναφέρονται. Γιατί μετά το 1974, την πτώση του υπαρκτού Σοσιαλισμού, την εγκατάλειψη από πολιτικούς του κομματικού και ιδεολογικού τους χώρου και την προσχώρηση σε αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις, το ξεπούλημα των πολιτικών ιδανικών, αρχών και αξιών και την σημερινή επικράτηση της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας με εκφραστές την Γερμανίδα Καγκελάριο Μέρκελ και τον υπουργό των οικονομικών της Σόϊμπλε, όλα έχουν αλλάξει ολικά ή μερικά, στην συνείδηση, τη νοοτροπία και την συμπεριφορά των ανθρώπων.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες σήμερα μπήκαν σε μία νέα πορεία της ιστορίας τους με συγκλονιστικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές. Η φιλαυτία, ο ατομισμός, το ατομικό συμφέρον, η κοινωνία της «ζούγκλας», «ο θάνατός σου η ζωή μου», είναι οι περιπτώσεις του σκληρού και αδυσώπητου ανταγωνισμού όπου η επιβίωση ή η επικράτηση του ενός συνεπάγεται την εξόντωση του άλλου. Αυτός ο τρόπος ζωής, άλλαξε τα πάντα και ξεθεμελίωσε ΑΡΧΕΣ και ΑΞΙΕΣ.
Έτσι και οι πιο πάνω όροι σε πολλές περιπτώσεις εκφράζουν διαφορετικές έννοιες και πραγματικότητες. 

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΣ


«Κι’ αν δεν λέγω πράγματα ευχάριστα,
λυπάμαι, λέγω όμως την αλήθεια και
τα σωστά, χωρίς φόβο και πάθος»
                                                    Π. Κ.


Πρωταπριλιά είναι η πρώτη μέρα του Απρίλη, κατά την οποία υπάρχει το έθιμο να λέγονται ψέματα εν είδει αστεϊσμού. 
Πρωταπριλιά σήμερα και είναι ευκαιρία να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με την γνώμη πολλών ιστορικών, το έθιμο των αστεϊσμών και των πειραγμάτων προήλθε από την Γαλλία. Μέχρι τον 16ο αιώνα στη Γαλλία, η Πρωτοχρονιά γιορταζόταν την 1η Απριλίου. Το 1562, όταν ο Πάπας Γρηγόριος εισήγαγε το νέο ημερολόγιο για τον Χριστιανικό κόσμο, ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς με τα έθιμά της μεταφέρθηκε την 1η Ιανουαρίου.
Κάποιοι όμως που δεν γνώριζαν ή δεν αποδέχτηκαν την μεταβολή, συνέχισαν να γιορτάζουν τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς την     1η Απριλίου. Οι αποδεχόμενοι όμως την νέα ημερομηνία τους έστελναν ψεύτικα δώρα με αναληθείς ευχές, αστεϊσμούς, πειράγματα και ψευδείς ειδήσεις, γελώντας με τα παθήματά τους.
Έτσι, το έθιμο έφθασε και στην Ελλάδα, από τις χώρες της Δύσης. Μέχρι και σήμερα λοιπόν, κάποιοι επιλέγουν την ημέρα αυτή για να γελούν τους ανύποπτους, αφελείς και αφηρημένους, που γίνονται θύματα των αστεϊσμών και των ψευδών ειδήσεων, υποβαλλόμενοι ίσως σε κόπους και ζημίες. Προσοχή λοιπόν!  

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ


Φίλε αναγνώστη, αναγνώστρια,

σε πληροφορώ ότι αυτό το φαύλο και διεφθαρμένο εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας μερίμνησε και τα «του οίκου του», δηλαδή για την χρηματοδότηση των κομμάτων από το υστέρημα του δύσμοιρου και πενόμενου Ελληνικού λαού.
  Έτσι, ψήφισαν το Άρθρο 29 του Συντάγματος, το οποίο αναφέρει ότι τα κόμματα έχουν δικαίωμα στην οικονομική τους ενίσχυση από το Κράτος για τις εκλογικές και λειτουργικές τους δαπάνες, ενώ νόμος ορίζει τις εγγυήσεις διαφάνειας ως προς τις εκλογικές δαπάνες και γενικά την οικονομική διαχείριση των κομμάτων, των βουλευτών, των υποψηφίων βουλευτών και των υποψηφίων στην τοπική αυτοδιοίκηση όλων των βαθμών.
Με τέτοια πολιτικά τεχνάσματα ήταν δυνατόν να μην οδηγηθεί η χώρα στην πτώχευση;


ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ;


Είναι δημοκρατία όταν είκοσι άνθρωποι κλείνουν την είσοδο στη Χωματερή επ’ αόριστο και αφήνουν να υψώνονται βουνά από σκουπίδια στους δρόμους της Αθήνας, να τα παρασύρει η βροχή, να βουλώνουν τα φρεάτια, να κινδυνεύουν να πνιγούν ή να πάθουν ηλεκτροπληξία άνθρωποι στα πλημμυρισμένα υπόγεια και τα ισόγεια, να καταστρέφονται περιουσίες να τρέχουν τρωκτικά στους δρόμους, να εκτίθεται η υγεία εκατομμυρίων πολιτών στα μικρόβια και να απειλείται ο πληθυσμός από τύφους και χολέρες; Αν δεν μπορεί να λειτουργήσει το σύστημα της αποκομιδής των απορριμμάτων όπως είναι σήμερα, ας το αναθέσουν σε ιδιωτικό φορέα.
Είναι δημοκρατία άλλοι είκοσι, τριάντα συνδικαλιστές να κάνουν καταλήψεις και να βάζουν λουκέτο στην είσοδο των υπουργείων, των τελωνείων, των καταστημάτων της Εφορίας και να απαγορεύουν στους εργαζομένους να εισέλθουν και να εργαστούν, ενώ καταδικάζουν και τους πολίτες να μη μπορούν να διεκπεραιώσουν τις δουλειές τους;
Είναι δημοκρατία μερικοί άλλοι εργατοπατέρες να στερούν τον λαό από τα συγκοινωνιακά μέσα και να τον αναγκάζουν ή να περπατήσει χιλιόμετρα με τα πόδια για να μη χάσει το μεροκάματο, ή να ξοδέψει τα λιγοστά χρήματα που έχει βάλει στο βαλάντιό του για να πάει με ταξί, αν φυσικά δεν το έχει ακινητοποιήσει ο κύριος με το καφετί ανοιχτό μαλλί;
Είναι δημοκρατία να αποφασίζει άλλος εργατοπατέρας να κατεβάζει τους διακόπτες της ΔΕΗ, να παραλύει κάθε ζωή και κάθε λειτουργία, να βυθίζει ολόκληρη την χώρα στο σκοτάδι, να προσθέτει και την δική του συμμετοχή στο «έργο» των αρχόντων των απορριμμάτων εκθέτοντας την υγεία του λαού στα σάπια τρόφιμα και στο χειμερινό ψύχος που ήδη έχει αρχίσει και είναι μάλιστα έντονο σε πολλές περιοχές της χώρας;
Είναι δημοκρατία να κλείνουν τρεις φορές την εβδομάδα μερικές εκατοντάδες κομματικά εξαρτημένοι διαδηλωτές τα κέντρα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή άλλων μεγάλων πόλεων με πορείες διαμαρτυρίας, να μην μπορεί να κυκλοφορήσει άνθρωπος, να καταδικάζονται οι έμποροι να κλείσουν τα καταστήματά τους αφού δεν μπορεί να πατήσει πελάτης και στο τέλος να ξηλώνεται η πλατεία του Συντάγματος για να εκτοξευθούν τα μάρμαρα που έχουμε πληρώσει με τους φόρους μας εναντίον των ΜΑΤ;
Είναι δημοκρατία να περνούν μια αλυσίδα στα κάγκελα της αυλής του σχολείου μερικοί μαθητές κατ’ εντολή μπαμπάδων οπαδών κομμάτων άγνωστης ιδεολογίας και μαθητές-βαποράκια βοηθούμενοι και από εξωσχολικούς και να προβαίνουν σε καταλήψεις όπου ενίοτε οι καταληψίες κάνουν και χρήση ναρκωτικών όπως στην περίπτωση των δύο ανηλίκων – φυσικά – μαθητριών που έφθασαν σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο πλήρεις χασίς και κοκαΐνης;
Είναι δημοκρατία να σχηματίζονται ουρές και πάλι στα βενζινάδικα επειδή θα απεργήσουν οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια σε σύμπραξη με τα βυτιοφόρα και θα συμβάλλουν και αυτοί στο να παραλύσει γενικώς η χώρα;
Αν αυτή είναι δημοκρατία, τότε να ψάξουμε να δημιουργήσουμε κανένα νέο πολίτευμα.  

Η ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑΣ


«Η σιωπή των διανοουμένων στα σημερινά
δρώμενα, δεν  είναι  χρυσός, είναι  ενοχή»
Π.Κ.
Η πλειονότητα των Ελλήνων εύλογα διερωτάται: ποιοί έφεραν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή και τους Έλληνες στην ένδεια, στην απελπισία, στον μαρασμό; Κατά τον πρώην πρωθυπουργό κ. Γιώργο Α. Παπανδρέου, οι κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή οι οποίες προηγήθηκαν της δικής του. Στην άλλη όχθη, οι ευθύνες επιρρίπτονται στο ΠΑΣΟΚ και την άφρονα οικονομική πολιτική του την περίοδο   1981-1990.
Η δική μου απάντηση στο ίδιο ερώτημα είναι πιο σύνθετη. Η μεταπολιτευτική Ελλάδα έφτασε στο σημερινό χάος με την απόλυτη ευθύνη των φαυλοκρατικών πολιτικών κυβερνήσεων από το 1981 και μετά. Οι δυνάμεις αυτές, που συνιστούν και την μαύρη αντίδραση, συνέθλιψαν κάθε άλλη προοδευτική δύναμη, είτε κεντροδεξιού είτε κεντροαριστερού χαρακτήρα. Καταδίωξαν λυσσωδώς κάθε πνευματική ανέλιξη, γιατί την θεωρούσαν άκρως επικίνδυνη.
   Δυστυχώς, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο τα συμπτώματα της νόθευσης της πνευματικής μας ζωής και της αγωγής του πνευματικού ανθρώπου από την διαφθείρουσα επίδραση της πολιτικής. Και βεβαίως τα συμπτώματα αυτά εκδηλώνονται στην περιοχή εκείνη του πνεύματος όπου οι υπηρεσίες του είναι – ή, μάλλον, έπρεπε να είναι – ποδηγετικές. Η ποδηγεσία είναι συνώνυμη – το λέει η ίδια η λέξη – με την ηγεσία. Είναι, δηλαδή, κάτι περισσότερο από την καθοδήγηση και την χειραγώγηση, όταν το πνεύμα, αναλαμβάνοντας τον μεγάλο μορφωτικό του ρόλο, απευθύνεται στην μάζα, στον λαό, με την υψηλή αποστολή και το χρέος να δείξει τον σωστό δρόμο. Πού αλλού μπορεί να εκδηλωθεί ο ηγετικός αυτός ρόλος αν μη στον τομέα της κριτικής, όπου ο πνευματικός άνθρωπος αισθάνεται το ειδικό βάρος της ευθύνης καταθλιπτικότερο για την συνείδησή του;
Εντούτοις, ουδέποτε άλλοτε, σε καμία περίοδο της ελληνικής πνευματικής ζωής έχει σημειωθεί παρόμοια με των χρόνων μας έκπτωση της κριτικής αυτής ευθύνης. Ουδέποτε, έστω και στα υπανάπτυκτα στάδια του εθνικού βίου, έχει παρατηρηθεί τόση περιφρόνηση της ανάγκης πνευματικής ακεραιότητας. Έτσι, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα επικράτησαν ο δικομματικός λαϊκισμός, η ισοπέδωση προς τα κάτω, η καταδίωξη του ορθού λόγου και της ελεύθερης σκέψης και η διακομματική ανάδειξη του κράτους και της προσοδοθηρίας σε θεότητες.
Παρόλα αυτά, στην κοινωνία αυτή υπάρχουν, έστω και λίγες, δυνάμεις αντίστασης στην παρακμή και στην έκπτωση. Υπάρχει μία Ελλάδα που δεν είναι κλεισμένη στο καβούκι της. Δεν είναι περιχαρακωμένη και δεν έχει στην θέση του εγκεφάλου στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπάρχει μία Ελλάδα ικανών ανθρώπων, υψηλού επιπέδου. Αυτή η Ελλάδα, μέχρι σήμερα, έχασε σχεδόν όλες τις μάχες απέναντι στην μετριότητα, την φαυλότητα, την γραφειοκρατία, την αχρειότητα και την μαφιόζικη συμπεριφορά. Γι’ αυτό και η χώρα έφτασε εκεί που βρίσκεται σήμερα, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, εκτός θαύματος!
Δυστυχώς, στο εσωτερικό της χώρας μας οι δυνάμεις του ζόφου και της παρακμής το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο, όχι μόνον αρνούνται να καταλάβουν τί συμβαίνει γύρω τους, αλλά ούτε καν θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Ζουν στο δικό τους κλειστό διανοητικό σύμπαν και προσπαθούν να το επιβάλλουν και στους άλλους. Γι’ αυτό επικρατούν οι μετριότητες, οι βλάκες, οι αναιδείς.
Σήμερα, όμως, οι καιροί δεν συγχωρούν την οποιαδήποτε αδράνεια. Στην χώρα μας, οι δυνάμεις της προόδου, της αντι-παρακμής, του καλύτερου από το σήμερα αύριο, καλούνται να δώσουν μία αποφασιστική μάχη. Αυτήν της επιβίωσης της Ελλάδας και των Ελλήνων. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να γίνουν τα αντισώματα της ελληνικής ασθένειας, πριν η τελευταία αποβεί μοιραία.        

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Ο Ι Μ Ε Τ Ρ Ι Ο Τ Η Τ Ε Σ


Η επικρατούσα σήμερα θλιβερή εικόνα της Ελλάδας είναι προϊόν και της μετριοκρατίας. Η κατ’ επίφασιν Ελληνική Δημοκρατία έχει μεταβληθεί από το 1981 και μετά σε κοινωνικό πολιτικό σύστημα παραγωγής και προώθησης μετριοτήτων. Πολλοί θεωρούν ως γενεσιουργό αιτία του τέλματος την κομματοκρατία. Η κομματοκρατία αποτελεί ένα από τα πρόσφορα όργανα-οχήματα της επιβολής των μετριοτήτων. Δεν είναι η αιτία.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας αποτελέσματα διεθνών ερευνών σχετικών με τα εκπαιδευτικά συστήματα, όπου καταδεικνύεται ότι οι Έλληνες μαθητές διαπρέπουν στην έλλειψη κριτικής σκέψης. Βεβαίως, σε αυτήν την κατάσταση δεν συμβάλλουν μόνον τα εκπαιδευτικά συστήματα, των οποίων θύματα είναι οι Έλληνες μαθητές, αλλά και οι διδάσκοντες και οι γονείς, το περιβάλλον των μαθητών.
Το αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής όσμωσης δεν θα ήταν διαφορετικό από εκείνο το οποίο σήμερα – δυστυχώς – παρατηρούμε: Η επιβολή των μετριοτήτων σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις και πρωτίστως στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στις επιχειρήσεις, στις επιστήμες. Πολλοί συμπολίτες μας διαπορούν «μα πώς είναι δυνατόν να κατέχει την τάδε θέση ο δείνα;». Η εξήγηση είναι απλή: τον υποστήριξε ένα ολόκληρο σύστημα μετριοτήτων.
Πώς εξηγείται η κυριολεκτική αγραμματοσύνη εκπροσώπων του Έθνους που είχαν αναγνώσει με δυσκολία τις γραμμένες από τρίτους, προφανώς εισηγήσεις τους επί του Προϋπολογισμού του 2011 και 2012, κομπιάζοντας και διαστρέφοντας και το νόημα της έκθεσης ιδεών που επείχε, κατά την άποψή τους, θέση εισήγησης; Τους εξέλεξε ένα ολόκληρο εκλογικό σώμα, δυστυχώς μετριοτήτων, τουλάχιστον ως προς την ποιότητα της επιλογής τους.
Ο ζόφος που αποπνέει και η ασφυξία που προκαλεί η πολιτική, η κοινωνική και πολιτιστική πτώχευση της πατρίδας μας είναι πολύ πιο επικίνδυνοι για τον λαό μας από την οικονομική πτώχευση που τελικά δεν αποφύγαμε. Η προσοχή και οι προσπάθειές μας πρέπει να εστιαστούν στην ανάδειξη των αρίστων προσώπων και επιλογών, όπως προαπαιτεί η σωτηρία της πατρίδας. Τούτο συναντά την απανταχού αντίσταση των μετριοτήτων, οι οποίοι ενσυνειδήτως ναρκοθετούν την ανέλιξη τους κυρίως στην πολιτική και τις επιστήμες.
Το φαινόμενο της «συνωμοσίας των μετριοτήτων» δεν είναι πρωτοφανές, είναι φαινόμενο διαχρονικό και παρατηρείται σε όλες τις κοινωνίες. Η διαφορά όμως με την παρούσα νεοελληνική του εκδοχή έγκειται στο ότι στην Ελλάδα είναι θεσμοθετημένο. Κατά την έκφραση του συρμού «κεκτημένο δικαίωμα».
Η πανθομολογούμενη έλλειψη αξιοπιστίας της πολιτικής ηγετικής ομάδας που κυβερνά την χώρα τα τελευταία 20 χρόνια, οφείλεται στη μετριότητα είτε των προσωπικοτήτων που την απαρτίζουν είτε στη μετριότητα των επιλογών τους. Ας αναλογισθούμε, όμως, το γεγονός ότι οι εμφανιζόμενοι ως ηγέτες μας δεν έχουν προκύψει «από μηχανής». Είναι κομμάτι της κοινωνίας μας. Η ατομική μας ευθύνη απέναντι στο φαινόμενο της επαιτούσης και εξαθλιωμένης οικονομικά Ελλάδας είναι τεράστια. Η συμβολή μας στην άρση της πρέπει να είναι διαρκής και μεθοδική. Η εναπόθεση των ελπίδων σε εκείνους που κατά κύριο λόγο έχουν συμβάλλει στην κατάρρευση, σημαίνει και παραίτηση από κάθε ελπίδα εκσυγχρονισμού της κοινωνίας μας και εξόδου από τις κρίσεις που την μαστίζουν.
 
   

«ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΩΝ»


Προκειμένου οι αναγνώστες μου να πλουτίσουν τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα, παραθέτω έναν μεγάλο αριθμό γνωμικών και αποφθεγμάτων.

«Ο λαός καθώς το νερό και η φωτιά, είναι όλα ασυγκράτητα»
ΦΩΚΥΛΙΔΗΣ (550 π.Χ)
·                     
«Ό,τι είναι παρελθόν, είναι σήμερα πρόλογος»
ΟΥΪΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ (1564-1610)
·                   
«Ω Ελευθερία… ω Ελευθερία! Τί εγκλήματα διαπράττονται στ’ όνομά σου»                                                               D. ROLAND (1754-1793)
                                                                   (καθ’ οδόν προς την αγχόνη)
·                     
«Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ, ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙ»
ΧΑΡΙΛΑΟΣ  ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ (1832-1896)
·                     
«Ο κόσμος είναι αηδιασμένος από τους πολιτευτές, τους οποίους η «Δημοκρατία» έχει υποβιβάσει σε πολιτικούς»
BENZAMIN DISRAELLI (1804-1881)
·                     
«Η αλαζονεία γεννάει τον τύραννο»
ΣΟΣΦΟΚΛΗΣ (496-406 π.Χ.)
·                     
«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων..»
(άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος)
·                     
«Η εξέγερση της σκέψης, προηγείται πάντοτε της εξέγερσης των όπλων»
ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΛΟΥΘΗΡΟΣ (1483-1546)
·                     
«Όταν οι Μονάρχες μέσω των αιμοσταγών στρατηγών τους ερημώνουν μια χώρα χαρακτηρίζουν την πράξη τους ειρηνοποιό»
ΤΑΚΙΤΟΣ (55-120 π.Χ.)
·                     
«Το ουσιώδες είναι να κάνεις ιστορία, όχι να γράφεις»
OTTO VON BISMARCK (1815-1898)
·                     
«Όση περισσότερη διαφθορά σε μια κοινωνία, τόσο περισσότεροι οι νόμοι της»
ΤΑΚΙΤΟΣ (55-120 π.Χ.)
·                     
«Σε κάθε σημαντικό θέμα, υπάρχουν πάντα πτυχές τις οποίες κανείς δεν θέλει να συζητήσει»
ΕΡΙΚ  ΑΡΘΟΥΡ  ΜΠΛΑΙΡ (1903-1950)
(Ψευδώνυμο) ΤΖΩΡΤΖ  ΟΡΓΟΥΕΛ
·                     
«Ασπίδα της Δημοκρατίας είναι και η αλήθεια, ολόκληρη η ιστορική αλήθεια, όσο δυσάρεστη είναι για ορισμένους»
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ (2013)
·                     
«Η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας συμβάλλει στην καλύτερη γνώση και την καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων του παρόντος και του μέλλοντος»
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ (2013)
·                     
«Η έκπτωση από τις παραδοσιακές ηθικές αξίες, οδηγεί καταλυτικά στη φθορά και τελικά στην κατάλυση της Δημοκρατίας»
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ (2013)
·                     
«Η εξουσία σκοπεύει στη διαφθορά, αλλά η απόλυτη εξουσία διαφθείρει χωρίς κανένα μέτρο»
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ (2013)
·                     
«Το διακύβευμα για έναν μάνατζερ είναι το αποτέλεσμα, ενώ για έναν πολιτικό μόνον η επανεκλογή του»
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ (2013)  
·                     
«Salus populi suprema lex esto»
Η σωτηρία του λαού έστω ο υπέρτατος νόμος. Είναι ένα αξίωμα του δημοσίου δικαίου εν Ρώμη. Όλοι οι επί μέρους νόμοι πρέπει να ατονίσουν, προκειμένου περί της σωτηρίας της Πατρίδας.
·                     
«Casus Belli»
Αφορμή πολέμου. Δηλοί κάθε γεγονός δυνάμενον να προκαλέσει πόλεμον.
·                     
«Asinus asinum Frical»
Όνος όνο τρίβει. Δηλώνει υπερβολικά αλληλοεγκώμια δύο προσώπων.
·                     
«Sol lucet omnibus»
Ο Ήλιος φωτίζει όλους τους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν ορισμένων φυσικών πλεονεκτημάτων.
·                     
«Varitas odium parit»
Η αλήθεια γεννά το μίσος.
·                     
«Sub lege Libertas»
Η υπό νόμον ελευθερία. Η ελευθερία πρέπει να ασκείται εντός των ορίων και των περιορισμών του Συντάγματος και των Νόμων.