Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η - Π Ρ Ο Σ Ω Π Ι Κ Ε Σ Α Π Ο Ψ Ε Ι Σ

ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΟΙΟ ΜΕ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Σήμερα η έννοια της πολιτικής μπορεί να προσδιορισθεί: Είτε ως ένα σύνολο θεμάτων που έχει σχέση με τα κοινά, δηλαδή τις υποθέσεις και τα προβλήματα που απασχολούν το σύνολο των πολιτών, την διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων και την εν γένει ζωή του κοινωνικού συνόλου, είτε ως το σύνολο των πρακτικών διακυβέρνησης ενός κράτους και των σχέσεων μεταξύ κρατών, είτε ως τρόπος δράσης μέσα στο πλαίσιο του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής είναι: Η δικτατορική, η φασιστική, η κομμουνιστική, η δημαγωγική, η κομματοκρατική, η λαϊκίστικη, η προσωπική, η Μακιαβελική, η δογματική, η αριστερή, η σοσιαλιστική, η σοσιαλδημοκρατική, η ριζοσπαστική, η συντηρητική, η φιλελεύθερη, η νεοφιλελεύθερη, η πολιτική των διεθνών κέντρων εξουσίας. Και είναι πάντοτε συνυφασμένη με αγώνες, εντάσεις και έντονες διαμάχες, κινήματα και επαναστάσεις και εκτυλίσσεται σε πολλά επίπεδα, σε διαφορετικά συστήματα διακυβέρνησης με αντικείμενο τις πολιτικές δυνάμεις και τους πολιτικούς θεσμούς, όπως κράτος, κοινοβούλιο, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ.
Πολιτική είναι ένας αδυσώπητος αγώνας για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας. Η πολιτική επιδιώκει την ισχύ, είτε ως μέσον για εξυπηρέτηση κάποιου σκοπού, δόξας, πλουτισμού, SEX κλπ, είτε ως δύναμη για τη δύναμη. Σήμερα, από τη φύση της και τη λειτουργική της, η πολιτική δεν είναι υπόθεση καθαρή. Συνοδοιπορεί πάντοτε με τον αμοραλισμό (απουσία ηθικών αρχών), τον δόλο και την απάτη.
Οι Ευρωπαίοι συνεταίροι μας απεφάνθησαν ότι στον τομέα της διαφθοράς την πρώτη θέση κατέχουν οι πολιτικοί της Ελλάδος. Βέβαια ένα μέρος της ευθύνης για το ήθος των πολιτικών θα έπρεπε να το έχουν και οι πολίται ψηφοφόροι που ψηφίζουν δολοπλόκους και διεφθαρμένους πολιτικούς. Ωστόσο, υπάρχει και το επιχείρημα ότι αφού οι πολιτικοί μας είναι τόσο διεφθαρμένοι, πού να βρουν οι ψηφοφόροι τους αδιάφθορους για να τους επιλέξουν και να τους ψηφίσουν; Κατά την προσωπική μου γνώμη, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι. Μια τέτοια δογματική κρίση που δεν λαμβάνει υπ’ όψη της τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης είναι ισοπεδωτική και ως εκ τούτου, βλαβερή για τον τόπο και την κοινωνία.
Θυμάμαι, ότι στα παλιά καλά χρόνια οι πολιτικοί άνδρες έχαιραν μεγάλης εκτιμήσεως από τους συμπολίτες τους, από τον λαό. Ο λαός πίστευε, είχε σταθερή γνώμη ότι ο πολιτικός αγωνιζόταν για το καλό της Ελλάδος, και της εκλογικής του περιφέρειας και ότι έθετε τον εαυτό του στην υπηρεσία του Έθνους και του λαού, και σε δεύτερη μοίρα το προσωπικό του συμφέρον και όφελος. Θεωρούσε λειτούργημα την άσκηση της πολιτικής και όχι το μέσον και την μέθοδο του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού. Ο πολιτικός εθεωρείτο ο πατέρας του λαού και κατά κανόνα ήταν άτομο προικισμένο με πολλά πνευματικά και ψυχικά χαρίσματα. Ιδίως διεκρίνετο για την εντιμότητά του, το ήθος του, την επαγγελματική του αξιοσύνη, την πολιτική και κοινωνική καταξίωση, χωρίς δεσμούς με κλαμπ και παράγκες. Δεν διεκρίνετο για αντικοινωνικές και απάνθρωπες συμπεριφορές, σε αντίθεση με πολλούς εκ των σημερινών πολιτικών όλων των βαθμίδων που τους διακρίνει η μοχθηρία, η κακότητα, η εκδικητικότητα, η έλλειψη συναισθηματισμού.
Σήμερα, εν μέρει δικαιολογημένα, οι πολίτες δεν τρέφουν εκτίμηση προς τους πολιτικούς, θεωρούν ότι οι πολιτικοί κυρίως οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεωκοπία και τον λαό της, στην φτώχεια, στον αφανισμό. Γι’ αυτό τους αντιμετωπίζουν σαν να είναι μέλη κάποιας μαφιόζικης συντεχνίας! Η πολιτική σήμερα θεωρείται επάγγελμα και όχι λειτούργημα και σαν επάγγελμα κατατάσσεται στα πλέον κακόφημα. Η απαξία των πολιτών προς τους πολιτικούς είναι γενικευμένη και εκφράζεται ποικιλοτρόπως, και με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότερο αυξάνεται η δυσαρέσκεια, η οργή και η καχυποψία του κόσμου προς τους πολιτικούς. Προσωπικά πιστεύω,  ότι σε πανελλήνια κλίμακα υπάρχουν χιλιάδες άτομα ασχολούμενα με την πολιτική που είναι φιλοπάτριδες, έντιμα, ικανά και άξια, άφθαρτα με οράματα και υψηλούς στόχους για το Έθνος και την περιφέρειά τους.


Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΒΑΘΕΙΑ ΚΡΙΣΗ

«Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν  σ’  αυτόν  τον  τόπο. στην  εξουσία πάντοτε   οι   φαύλοι,  κι   αν  φανεί κάποιος   μια   μέρα   έντιμος,   σε δέκα   μέρες   σκαρτεύει.   Φέρνεις άλλον,  βγαίνει  χειρότερος».
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
(Εκκλησιάζουσες στ. 174-179)

«Αχ πατρίδα μου, δεν θα σ’ αφήσουν ζωντανή, ότι αυτηνοί σε κυβερνούν κι άλλοι τοιούτοι, κι απ’ αυτούς κρέμεσαι. Η ψυχή τους ολουνών είναι η ίδια. δόλον θυσιάζουν δια εσένα πλήθος, κι αρετή και πατριωτισμόν τελείως. Και κιντυνεύεις μ’ αυτά δεν θα πας ομπρός».                                                                                                                                                  ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


είναι κοινή η διαπίστωση ότι η Ελλάδα, ο τόπος μας διέρχεται εδώ και χρόνια μια βαθειά, πολύπλευρη και ανίατη  κρίση, είτε εθνική, είτε πολιτική, είτε κοινωνική, είτε οικονομική, εν γένει κρίση θεσμών και ηθικών αξιών, είτε – εξ εθίμου ή συνηθείας – ή νόμω ανεγνωρισμένων. Η ως άνω διαπίστωση καθημερινά επαναλαμβανομένη από ειδικούς και μη, κατέστη πλέον ένας λόγος – κοινοτοπία – χωρίς καμμίαν πρωτοτυπίαν.
Τα εθνικά μας προβλήματα, η πολιτική ζωή, η οικονομία και η κοινωνία, η εγκληματικότητα, η ανεργία, η τρομακτική διάδοση και εξάπλωση των ναρκωτικών, η διαφθορά του Δημοσίου Βίου, η διαπλοκή και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, μας οδήγησαν στην ανορθόδοξη λειτουργία του κατ’ επίφασιν έστω αντιπροσωπευτικού Δημοκρατικού Πολιτεύματος, στη νόθευση, αλλοίωση και παραποίηση του κοινοβουλευτικού συστήματος και τελικά έπληξαν θανατηφόρα και ανεπανόρθωτα τους έστω κατ’ επίφαση θεσμούς του υφισταμένου πολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος της εμμέσου αντιπροσωπευτικής και αβασίλευτης Δημοκρατίας.
Είμεθα λοιπόν, όλοι παγιδευμένοι σ’ έναν φαύλο κύκλο που όλοι τον επισημαίνουμε, όλοι τον αισθανόμεθα, όλοι τον υφιστάμεθα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και το χειρότερο όλων είναι, ότι έχουμε το συναίσθημα μιας γενικής διάλυσης χωρίς προοπτική, χωρίς διέξοδο, χωρίς μέσον σωτηρίας. Ούτω τίθενται αδυσώπητα τα ερωτήματα: Υπάρχει δυνατότητα εξόδου από την πολύμορφη κρίση; Και ποία η διάβαση; Πώς και με ποίους δύναται να δοθή αυτή η δυσχερής και επίπονος μάχη; Με τί πολιτικά και κοινωνικά ερείσματα και με ποιό πολιτικό κόστος;
Στα στοιχειώδη και θεμελιώδη αυτά ερωτήματα, πραγματική και ουσιαστική απάντηση δεν έχει δοθή. Έχουν διατυπωθεί αοριστολογίες, καταγγελίες και αποσπασματικές προτάσεις, έχουν ριφθεί συνθήματα και επιρριφθεί ευθύνες. Οι πάντες κονταροχτυπιούνται με τους πάντες, ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Αλλά κανείς δεν φαίνεται να διαθέτει – όχι τη μαγική συνταγή βέβαια – αλλά μια συνολική πρόταση, πλήρως τεκμηριωμένη, μια σφαιρική προοπτική εξόδου από την πολυσχιδή κρίση, μια πρόταση η οποία να ξεριζώνει με βαθειά τομή τον κακοήθη όγκο μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και όχι μόνον ασθένειας. Και αυτό είναι ίσως, το πλέον οδυνηρό και ανησυχητικό σύμπτωμα της κρίσης. Η συνεχής αναφορά και αντιπαράθεση εν ου παικτοίς. Η έκδηλη αδυναμία όλων των κορυβαντιώντων  όλων των αρμοδίων φορέων να διαμορφώσουν από τώρα τους όρους και τις προδιαγραφές της Ελλάδος του 2015 και 2016. Να περιγράψουν πειστικά τη θέση που πρέπει, αλλά κυρίως που δύναται να καταλάβει ο τόπος μας, στον καινούργιο άσπλαχνο, καταθλιπτικό και σκληρό κόσμο της μεταβιομηχανικής επανάστασης, της παγκοσμιοποίησης. 

Εδώ και τώρα λοιπόν, στο θεμελιακό αυτό ερώτημα των καιρών, καλούνται οι επώνυμοι και μη Έλληνες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι κλπ, οιασδήποτε πολιτικής προέλευσης και ιδεολογικών πεποιθήσεων, που ζώντας καθημερινά την επικαιρότητα της κρίσης, να κάνουν την υπέρβασή της, με στόχο την έξοδο από την κρίση, μια κρίση που οδηγεί την Ελλάδα και τους Έλληνες στον αφανισμό.  Με πειστικά επιχειρήματα, χωρίς δεσμεύσεις και προκαταλήψεις, χωρίς εμπάθεια και παρωπίδες, χωρίς ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις

Η ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Είναι κοινός τόπος πλέον, ότι το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της μεταπολίτευσης του 1974 έχει αποσυντεθεί πλήρως, έχει αποδιοργανωθεί και οδήγησε την Ελλάδα στα σημερινά αδιέξοδα και  χωρίς καμία ελπίδα ανόρθωσης. Χρειάστηκε δυστυχώς η οικονομική, πολιτική, κοινωνική κατάρρευση της χώρας, για να αποκαλυφθεί το μέγεθος της πολιτικής κατάπτωσης και του αμοραλισμού που υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, χωρίς να μπει ένα τέλος στον Αμοραλισμό, τη Διαφθορά, την Φαυλοκρατία και όλες τις Αχρειότητες.
Και ενώ ο λαός κατά συντριπτική πλειοψηφία (90% υπολογίζεται), αποφαίνεται ότι η ευθύνη βαρύνει τους πολιτικούς των κομμάτων που άσκησαν από το 1981 και μετά κυβερνητική πολιτική εξουσίας, αλλά και τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους, τους εργολάβους, τους πολίτες κλπ,  ο πολιτικός κόσμος, αδυνατεί να αντιληφθεί έστω και τώρα, την τραγικότητα της κατάστασης και να δώσει έτσι το έμπρακτο παράδειγμα της προσφοράς και της θυσίας στον τόπο.
Η επικρατούσα οικτρή, απαράδεκτη, αφόρητη, δραματική, θλιβερή και περίπλοκη κατάσταση και οι αντίξοες περιστάσεις απαιτούν τάχιστα Συντακτική Συνέλευση και νέο Σύνταγμα προσαρμοσμένο στις σημερινές επικρατούσες συνθήκες. Ποιος όμως θα έχει την πρωτοβουλία αυτή και πώς θα ευοδωθεί τελικά μια τέτοια επαναστατική προσπάθεια, όταν όλος ο πολιτικός κόσμος, λόγω αυτοπροστασίας θα αντιδράσει, αφού αλλιώς, θα αναγνώριζε την πλήρη αποτυχία και ανικανότητά του μέχρι σήμερα;
Σήμερα το ανωτέρω σενάριο ίσως χαρακτηρίζεται φανταστικό, αλλά δεν είναι, γιατί το τεράστιο δημόσιο χρέος των 300-500 δις ευρώ θα αιωρείται δυστυχώς σαν βρόγχος στον λαιμό μας, αφού η αποπληρωμή του μαθηματικά, είναι και θα είναι εντελώς αδύνατη, εκεί που θα μας οδηγήσει.

Και η ελπίδα για το ποθούμενο πλέον θαύμα, δύναται να υπάρξει, αν και εφ’ όσον τα πολιτικά κόμματα και ιδίως ο Συ.Ριζ.Α., προχωρήσουν τελικά ελεύθερα και έγκαιρα στη μοναδική λύση Εθνικής Σωτηρίας. Αλλιώς η κατάσταση, θα μας οδηγήσει στην πλήρη κατάρρευση, εθνική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική κλπ, χωρίς να υπάρξει οδός σωτηρίας.  

Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΜΜΕ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Οι αρχές δεοντολογίας του δημοσιογραφικού λειτουργήματος από τον ηλεκτρονικό κυρίως Τύπο της Καστοριάς και της Κοζάνης φαίνεται ότι στην πράξη οδηγούνται κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων. Βέβαια, θα νόμιζε κανείς, ότι αυτοί που καταπατούν τις θεσμοθετημένες αυτές αρχές και δεν είναι ολίγοι –, αρχές και καταστατικές διατάξεις, που απορρέουν από τον κώδικα Δημοσιογραφικής δεοντολογίας που ψηφίστηκε ομόφωνα στο 2ο συνέδριο της «ΠΟΕΣΥ» Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών. Τον Ιούλιο 1998, θα είχαν τις επιβεβλημένες κυρώσεις ή κάποια επίπληξη τουλάχιστον για την προσβολή γενικότερα του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, και του Συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της «ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ» (άρθρο 15§2) περί της Ισονομίας και της Ελευθερίας του Λόγου.
Φαίνεται όμως ότι μερικοί τηλεπαρουσιαστές και οι «ενημερωτές της Κοινής Γνώμης» βρίσκονται στο απυρόβλητο και τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει την εξουσιαστική δύναμη που διαθέτουν και την οποίαν καταχρώνται ασύστολα, χρησιμοποιώντας υπερβολικά και με τρόπο αθέμιτο τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και τις πολιτικές, «επιμορφωτικές» και άλλου είδους εκπομπές.
Μπορούν χωρίς ντροπή να ειρωνεύονται, να λοιδορούν και να απαξιώνουν ατιμωρητί προσωπικότητες αδιάβλητες και με καλήν έξωθεν μαρτυρία, ή ακόμη να λιβανίζουν με χαμερπή τρόπο και να προωθούν σε αιρετά αξιώματα, άτομα ανίκανα, άχρηστα, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σκάρτα και όχι τους πατριώτες, τους ικανούς και τους έντιμους. Μπορούν επίσης να εισχωρούν σε προσωπικά δεδομένα και να προβάλλουν για λόγους τηλεθέασης και εντυπωσιασμού χαμηλής ποιότητος εκπομπές.
Και δυστυχώς κανείς, μα κανείς, να μην επεμβαίνει από τους ευνουχισμένους πολίτες, αλλά ούτε και από το κράτος ως φυσικός θεματοφύλακας του Συντάγματος. Προφανώς οι αρχές – ποιούν την νήσσα – κατά το κοινώς λεγόμενο και τούτο διότι είναι αποδεδειγμένο ότι φοβούνται ακόμα και οι εκπρόσωποι του λαού, την αχαλίνωτη και ασύδοτη εξουσιαστική δύναμη του Έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου που ουσιαστικά θα έπρεπε να ενημερώνει και να διαπαιδαγωγεί το λαό, παρά να τον ερεθίζει δημιουργώντας εντάσεις στο θυμικό του.
Το προοίμιο όμως των αρχών δημοσιογραφικής δεοντολογίας που ψηφίστηκε όπως είπα το 1998 και συγκεκριμένα στο άρθρο 7§α-β και γ, γράφει: «Ο Δημοσιογράφος οφείλει να συμβάλλει στην αναβάθμιση του δημοσιογραφικού λόγου, αποφεύγοντας γραμματικές, συντακτικές και λεκτικές κακοποιήσεις. Να αποφεύγει την χυδαιογραφία, την χυδαιολογία και την γλωσσική βαρβαρότητα. Να προστατεύει την ελληνική γλώσσα και την κατάχρηση ξένων λέξεων και όρων».
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα και κυρίως σε μερικά ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. Καστοριάς και Κοζάνης δεν περιγράφεται. Οι παρουσιαστές και οι εκφωνητές κατεβάζουν το επίπεδο του δημοσίου λόγου. Και όμως, κανείς δεν επεμβαίνει, κανείς δεν σοκάρεται, κανείς δεν διαμαρτύρεται για την παραπληροφόρηση και τις τηλεοπτικές απρέπειες. «Διανοούμενοι» και πολίτες τελούν εν υπνώσει. Είναι τελείως αδιάφοροι και ασυγκίνητοι.
Απλούστατα, γιατί την υπερεξουσία των Μ.Μ.Ε. που διαφεντεύει ασύδοτα και ανεξέλεγκτα τους πάντες και τα πάντα και έγινε στις μέρες μας μια υπερδύναμη, την φοβούνται όλοι. Ας μην απορούμε συνεπώς για την κατάντια της τοπικής κοινωνίας, η οποία απρακτεί και δεν εξεγείρεται. Μία άλλη θλιβερή διαπίστωση είναι και ότι πολλοί και πολλές που ασχολούνται με την ενημέρωση, στερούνται πνευματικής και πολιτικής παιδείας, δεν έχουν την στοιχειώδη δημοσιογραφική αγωγή, στερούνται κοινωνικής, επαγγελματικής και δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Τους κανόνες που ρυθμίζουν την άσκηση των επαγγελματικών δημοσιογραφικών καθηκόντων, τους γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα, όπως και την Συνταγματικήν επιταγήν του άρθρου 15§2 του Συντάγματος, περί «ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ», την οποίαν παραβιάζουν ωμά και χωρίς κυρώσεις. Η άνω Συνταγματική διάταξη ρητά και σαφώς επιβάλλει την πρόσκληση όλων των Ελλήνων πολιτών ανεξαιρέτως στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, πολιτικές διαλόγου, ενημερωτικές κλπ.

Στους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και τα διάφορα παπαγαλάκια της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, πολλά από τα οποία δεν έχουν και κοινωνική αγωγή, αλλά τα διακρίνει μια έπαρση και αναίδεια, δεν παρέχεται η δυνατότητα να επιλέγουν μόνοι τους αρεστούς σ’ αυτούς, για να προωθούν τα πάσης λογής ιδιοτελή τους συμφέροντα. Αυτή η εξακολουθητική κατάχρηση τηλεοπτικής εξουσίας, είναι πολιτικά, κοινωνικά, δεοντολογικά, ηθικά απαράδεκτη, αλλά και παραβατική.         

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ Ο ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΙΑΒΡΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Πρόσφατα ο πρώην υπουργός Γεώργιος Σουφλιάς έκανε μια βαρυσήμαντη δήλωση είπε: «Να καταργηθούν οι κομματικές οργανώσεις». Η δήλωση αυτή πραγματικά εξέπληξε τους πάντες. Αβίαστα θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σαν την σημαντικότερη και ίσως, ευστοχότερη δήλωση πολιτικού που άκουσα τα τελευταία 20 χρόνια.
Σήμερα, οι κομματικές οργανώσεις, όχι μόνο δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε στις δημόσιες υπηρεσίες ή εταιρείες του δημοσίου (που στόχο έχουν την εξυπηρέτηση του πολίτη), αλλά αντίθετα, είναι κυριολεκτικά θηλειά στο λαιμό των πολιτικών και ταυτόχρονα διασύρουν κάθε έννοια συνδικαλισμού.
Παρέχουν ύψιστη υπηρεσία στο κόμμα και στα στελέχη του, σε βάρος όμως της δημοκρατίας, της δημόσιας διοίκησης και κάθε έννοιας αξιοκρατίας και πολιτισμού. Ταυτόχρονα, λειτουργούν και σε βάρος της αξιοπρέπειας των ίδιων των υπαλλήλων, των πολιτικών προϊσταμένων τους (υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς κ.λ.π.) και φυσικά των πολιτών.
Ενώ όλα αυτά είναι γνωστά στους πάντες, ενώ ακόμα και «σκληρά» κομματικά στελέχη απογοητεύονται, αηδιάζουν και αποστασιοποιούνται βλέποντας την αναξιοκρατία, την ασυδοσία, τη θρασύτητα και την υποκρισία να βασιλεύουν, η δήλωση Σουφλιά ξεσήκωσε τους πάντες που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους.
Βέβαια, το «σύστημα» δεν μπορεί να αυτοκαταργηθεί, διότι θα χάσουν όλοι αυτοί που το «συντηρούν», τα προνόμιά τους:
-                 Είναι άραγε συμπτωματικό ότι στα διάφορα «πόστα»          – κοινώς «καρέκλες» – των επαγγελματικών συλλόγων, των σωματείων, των υπουργείων και των εταιρειών του δημοσίου «αναρριχώνται» οι δραστήριοι κομματικοί, δηλαδή αυτοί που προσφέρουν στο κόμμα;
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα συμφέροντα του κόμματος είναι διαμετρικά αντίθετα με το συμφέρον της εταιρείας ή υπηρεσίας που κάποιος καλείται να διευθύνει:
·                Το κόμμα θέλει προσλήψεις και αδιαφορεί για το κόστος με το οποίο φορτώνει τη δημόσια διοίκηση.
·                Το κόμμα θέλει ευνοιοκρατία και πιέζει να μπουν στο περιθώριο («ψυγείο») ικανότατα στελέχη που δεν είναι μέλη του.
·                Το κόμμα θέλει οι προμήθειες να δίνονται στους «χρηματοδότες» του κόμματος και εν πάση περιπτώσει, στους «φίλα προσκείμενους», αδιαφορώντας αν έτσι διαπράττονται ακόμη και ποινικά αδικήματα από τους αποφασίζοντες.
·                Το κόμμα θέλει πάση θυσία να μεγαλώσει η ισχύς του, άρα θέλει μεγάλο, κακοδιοικούμενο και διεφθαρμένο κράτος, γιατί μόνον έτσι θα το αλώσει με κάθε τρόπο.
Όλα αυτά, βεβαίως, λειτουργούν σε βάρος του πολίτη, του καταναλωτή, του φορολογούμενου, δηλαδή σε βάρος όλων μας και κυρίως, σε βάρος της μεγάλης ελπίδας του τόπου μας, που είναι τα παιδιά μας, η αυριανή γενιά. Μια γενιά που μεγαλώνει σε αρρωστημένο κλίμα, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, αφού εκεί γίνεται η προσπάθεια «στρατολόγησης» των κομματικών.
Πρόσφατα, ο κ. Πάγκαλος είπε ότι στη δημοκρατία κυβερνούν οι μέτριοι. Το κακό είναι ότι από την πίεση του αφόρητου κομματισμού δεν είναι σε θέση να διοικήσουν ακόμα και οι ικανότεροι των υπουργών. Δεν τους φτάνουν οι πιέσεις από πάσης φύσεως συμφέροντα και συντεχνίες, έχουν να «λογοδοτήσουν» και στην κομματική νομενκλατούρα, που κυριολεκτικά «λύνει και δένει».
Οι υπάλληλοι αναγκάζονται να εγγραφούν στη ΔΑΚΕ ή στην ΠΑΣΚΕ για να πάρουν θέσεις, προαγωγές, αυξήσεις μισθών κ.λ.π. Μερικοί μάλιστα, με καλό «αισθητήριο», καταφέρνουν και κάνουν έγκαιρα, χρησιμότατες (για τους ίδιους) μεταγραφές. Δηλαδή, οι κομματικές οργανώσεις παρέχουν μία ιδιότυπη «προστασία» στους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ανάλογη των νυχτερινών κέντρων.
Όλοι δε εκείνοι που είναι ή υπήρξαν κομματικά στελέχη, έχουν βιώσει εκατοντάδες παραδείγματα αναξιοκρατίας και εμφανέστατης ζημίας στο δημόσιο συμφέρον και φυσικά, γνωρίζουν ότι η γενεσιουργός αιτία είναι οι κομματικές οργανώσεις. Αμφιβάλλω αν κάποιος ακόμα και κομματικός, μπορεί να βρει έστω και ένα πλεονέκτημα που να έχουν οι κομματικές οργανώσεις για το δημόσιο συμφέρον.
Η κοινωνία μας για να προοδεύσει, χρειάζεται σεβασμό του ενός στις ιδέες και τα κίνητρα του άλλου, ειλικρινή διάλογο (με ανοικτό μυαλό) και σύνθεση απόψεων. Όταν, όμως, μας εντάσσουν ή εντασσόμαστε στην παραταξιακή και αναξιοκρατική λογική των κομμάτων, χάνουμε αυτομάτως την απαραίτητη αντικειμενικότητά μας και γινόμαστε «υπηρέτες» ενός νοσηρού συστήματος, αφού δεν «ακούμε» τον άλλο, απλά και μόνον επειδή μπορεί να κάνει κριτική στο κόμμα μας.
-                 Φαντάζεστε πόσο έχουμε να ωφεληθούμε από την πρόταση του Σουφλιά;
-                 Φαντάζεστε την ποιότητα της δημόσιας διοίκησης και γιατί όχι, και της Βουλής ακόμα, όταν τις καίριες θέσεις καταλάβουν οι άξιοι και όχι οι ανεπάγγελτοι κομματικοί, όπως συχνότατα συμβαίνει σήμερα;
-                 Ως πότε θα μας διαφεντεύουν τα κόμματα; Δεν μπορούμε να επηρεάσουμε όλοι μας, ώστε αυτό που κατά τον κ. Πάγκαλο ισχύει σήμερα να πάψει να ισχύει αύριο;


ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Το κατεστημένο δημιουργεί διάφορα επίπεδα, τα οποία μπορεί και να έχουν διαφορές μεταξύ τους. Οι διαφορές αυτές είναι σκόπιμες και αναγκαίες, για να υπάρχουν «αντιθέσεις» και ακόμη όταν παρουσιάζονται αυτές οι έντονες διαφοροποιήσεις – απαραίτητες –, για την στήριξη των ίδιων των θεμελιωδών δομών του συστήματος.
Οι διαφοροποιήσεις, δηλαδή να είναι πάντα εντός των πλαισίων του συστήματος, ώστε να αποφεύγονται οι άλλες γενικότερες σκέψεις και ασχολίες, που θα έθεταν σε κίνδυνο τη λειτουργικότητα αυτού του συγκεκριμένου και οργανωμένου κατεστημένου.
Έτσι λοιπόν εξηγούνται οι «αντιθέσεις», που κατά καιρούς παρουσιάζονται μεταξύ τους, όπως του Πολιτικού, του Εκκλησιαστικού, του Πανεπιστημιακού, του Στρατιωτικού, του Συνδικαλιστικού, του Δημοσιογραφικού, των Μ.Μ.Ε. και άλλων κατηγοριών «κατεστημένων» που στην κατάλληλη στιγμή «εναρμονίζονται» και αλληλοσυμπληρώνονται και το σύστημα λειτουργεί με την συνοχή του και τις άλλες προσαρμοστικότητές του, που είναι απαραίτητες για την επιβίωσή του και σαφώς, δεν διασπάται αυτό.
Από την άλλη μεριά, το κατεστημένο είναι ανοικτό για ορισμένες περιπτώσεις, από τη διάθεση ένταξης νέων προσώπων, τα οποία θεωρούνται προικισμένα και εμφανίζει διάθεση ένταξης και αφομοίωσης στοιχείων, ακόμη και εκτός από τις τάξεις του, – όπως εξειδικευμένο προσωπικό το οποίο ταξικά ταυτίζεται με το «κατεστημένο», – για να αποδυναμώνονται οι αντίπαλες πολιτικές και κοινωνικές ηγεσίες και να παραμείνει σταθερό στην ισχύ του, όπως η δημιουργία νομοκατεστημένων τάξεων, – οι οποίες προσδιορίζονται από ενώσεις προσώπων με δυνατότητες ως προς τη νομική τους υπόσταση, – με πολιτική διασύνδεση, όπου ελέγχεται η εξουσία σε βαθμό, που να κατευθύνονται και να ελέγχονται οι έρευνες, οπότε όλα να κρίνονται επί «ιδίας υποθέσεως» πράγμα που γνωρίζουν οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής, είναι απαράδεκτο.
Στο ερώτημα αν θα μπορούσε να διαμορφωθεί πολιτικο-εξουσιαστική «ελίτ»[1], ανεξάρτητα από το «κατεστημένο», η απάντηση που δίνει ο Μαξ Βέμπερ, είναι ότι αποδέχεται μεν μία δυνατότητα της λειτουργίας μιας εξουσίας, που βασίζεται στο χάρισμα ενός ηγέτη (χαρισματική εξουσία), αλλά και ο ίδιος ο χαρισματικός θα γίνει εξάρτημα για να εξυπηρετήσει κάποια συμφέροντα αυτής της «κυριαρχίας», που τον εδραιώνει για να διαμορφωθεί ένα νέο κατεστημένο. Σ’ αυτό βεβαίως εντάσσεται ο «χαρισματικός ηγέτης», ο οποίος μπορεί να εθεωρείτο ο ελεύθερος, ο ικανός για να λειτουργήσει ανεπηρέαστος, ως προς τη δράση του.     
    




[1]       Ο όρος εισήχθη στις αρχές του 20ου αιώνα από τον Ιταλό κοινωνιολόγο Βιλφρέντο Παρέτο. Σήμερα έχει καθιερωθεί και χρησιμοποιείται αμετάφραστος σε όλες τις γλώσσες.
  Το περιεχόμενό του είναι μικτό, πολιτικό, κοινωνικό και δηλώνει τους λίγους και ξεχωριστούς, τους διαλεκτούς, τους επίλεκτους, τους αριστείς, την ηγεσία. Δηλαδή «αριστείς» όσους πρωτεύουν σε τομέα δραστηριότητας και αποτελούν μια κατηγορία και όχι μια τάξη ατόμων, όπως πνευματική ελίτ κ.λ.π. 

ΟΜΑΔΕΣ ΠΙΕΣΗΣ

Οι ομάδες πίεσης τοποθετούνται διαφορετικά στα κομματικά παιχνίδια και το πολιτικό γίγνεσθαι. Ο όρος εισήχθη από την αμερικάνικη πολιτική επιστήμη. Όπως προανέφερα τα πολιτικά κόμματα δημιουργούν την οργάνωσή τους, με σκοπό να κατακτήσουν την εξουσία.
Οι ομάδες όμως πίεσης στοχεύουν στο να την επηρεάζουν ασκώντας πίεση, χωρίς να συμμετέχουν στην εξουσία και εμφανίζονται εκτός αυτής της διαδικασίας. Η ομάδα αυτή μπορεί να έχει χαρακτήρα οργάνωσης, που έχει σκοπό να υπερασπίσει τα συμφέροντα των συντεχνιών και η πίεση ασκείται προς κάθε δημόσια αρχή, για να καταφέρει να πάρει αποφάσεις, προς όφελος των συμφερόντων των διαφόρων ομάδων των συντεχνιών, των συνδικαλιστών και όλων των δυναμικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και όχι των αδυνάμων πολιτών και του κοινωνικού συνόλου.
Για να υπάρξει ισχυρή ομάδα, απαιτείται η ύπαρξη τριών στοιχείων τα οποία θα συνενωθούν:
α) Η ύπαρξη μιας οργανωμένης ομάδας.
β) Η υπεράσπιση των συμφερόντων.
γ) Η άσκηση πίεσης. Η πίεση αυτή ασκείται και στις δημόσιες αρχές και γενικώς στο περιβάλλον σ’ αυτούς δηλαδή που ως όργανα ελέγχουν ή επηρεάζουν τις αποφάσεις, όπως παράγοντες κ.ά.
Διακρίνουμε συνεπώς τρεις τύπους δράσης:
α) Πάνω στην εξουσία.
β) Πάνω στα κόμματα (που κατέχουν την εξουσία ή την ελέγχουν).
γ) Πάνω στην κοινή γνώμη (που εκφράζει άποψη και επηρεάζει την εξουσία).
Με τη μορφή της ανοιχτής δράσης, η πίεση ασκείται είτε ως συμβολή, είτε ως απειλή, είτε ως πληροφόρηση προς τον Α΄ ή Β΄ πολιτικό, ο οποίος παραμένει περιστασιακός και οι ομάδες πίεσης είτε ως οικονομικές, για να ασκήσουν πίεση στο κρατικό νόμισμα, είτε σε άλλες μορφές της κοινωνικής ζωής, ενεργοποιημένες με την διάσταση αυτή των πιέσεων, δημιουργούν τις «δημόσιες σχέσεις», οι οποίες απορρέουν από ανοιχτή πληροφόρηση και δράση ενώ οι «ιδιωτικές σχέσεις» οι προσωπικές επαφές, δηλαδή με τους βουλευτές, τους υπουργούς και τους ανώτατους υπαλλήλους (γενικούς γραμματείς υπουργείων), αποκτούν ένα «είδος» κοινωνικής ισχύος.
Η εξουσία είτε ως πολιτική εξουσία, είτε ως ανώτατη διοίκηση ή και ο κόσμος των επιχειρήσεων, συγκροτούνται και σχηματίζουν ένα «τρίγωνο» εξουσίας μια «ελίτ εξουσίας», που είναι μια διευθυντική κάστα και το πλέον σημαντικό εδώ, είναι η σωστή οργάνωση και η διαδικασία επιλογής των ανθρώπων, που θα συγκροτήσουν την ηγεσία.
Η όλη αντιπαράθεση μεταξύ των ομάδων πίεσης και των διαφόρων ηγετικών στρωμάτων, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τις καλύτερες διεκδικήσεις και περισσότερη συμμετοχή.
Ο συνδικαλισμός είναι μια ουσιαστική και αγωνιστική μορφή πίεσης, που επηρεάζει τα επίπεδα της ηγεσίας της πολιτικής οργάνωσης. 



Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

ΕΝΑ ΕΓΚΑΡΔΙΟ ΚΑΙ ΦΙΛΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Φίλοι και φίλες,
Με τα πολυάριθμα, πολύμορφα, ποικιλότροπα, ηθοπλαστικά και μεστά πατριωτισμού άρθρα μου, και γενικά με το πλούσιο και λαμπρό πνευματικό μου έργο, επιθυμώ να στείλω ένα εγκάρδιο, φιλικό μήνυμα συμπάθειας και αγάπης, σε όλους τους νέους και νέες της Ελλάδος, που σήμερα υποφέρουν τα πάνδεινα και μαστίζονται από την έλλειψη εργασίας και απασχόλησης, από κάθε είδους προκλήσεις, δοκιμασίες και δυσκολίες, πώς όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες της ζωής σας σήμερα, αν αποφασίσετε και θέσετε υψηλούς στόχους, αντίστοιχους βέβαια με τις δυνατότητες και ικανότητές σας, είναι δυνατόν να τους επιτύχετε, αν βέβαια εργαστείτε, έντιμα, ευσυνείδητα, συστηματικά, με υπομονή, επιμονή και ιδίως με αγάπη προς την πατρίδα, την Ελλάδα μας, το κέντρο που αναπτύχθηκε ο πολιτισμός, η άμεση Δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία, το σύνολο δηλαδή των πνευματικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου, αλλά και το πολιτικό σύστημα κατά το οποίο η άσκηση της ανωτάτης πολιτικής εξουσίας ασκείται απευθείας από τον λαό χωρίς την μεσολάβηση αντιπροσώπων, όπως γίνεται σήμερα, με αποτέλεσμα να νοθεύεται η έννοια της Δημοκρατίας.
Για μένα, αγαπητοί μου νέοι και νέες, οι προϋποθέσεις όπως θα διαπιστώσετε από το βιογραφικό μου σημείωμα, ήταν τις περισσότερες φορές αρνητικές, γιατί έζησα, αυτά που λέμε, τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου, τα νιάτα μου, τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, στις δύο δεκαετίες του ’30 και του ’40, δύο δεκαετίες με πολλές συμφορές και δεινά, όπως π.χ. η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, ο πόλεμος του ’40, η κατοχή, η πείνα, η Εθνική πατριωτική έξαρση, η Καθολική Εθνική μας  Αντίσταση, αλλά και τα πολλά άγη. Δεκαετίες δύσκολες για την πλειονότητα των Ελλήνων και φυσικά για την οικογένειά μου και για μένα. Παρά τις διώξεις, τις ταλαιπωρίες και τους κατατρεγμούς, διότι συντάχτηκα με τις πατριωτικές δυνάμεις της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης, δεν λύγισα, δεν λιποψύχησα, δεν συμβιβάστηκα. Γι’ αυτό και πέτυχα τους δύσκολους, μακροπρόθεσμους και υψηλούς στόχους που έθεσα, δουλεύοντας με σύστημα, με υπομονή και επιμονή και πείσμα, μελετώντας εντατικά και προσεκτικά βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς, φιλοσοφία, ιστορία και παν επιστητό. Επίσης, σας συμβουλεύω και σας προτρέπω, εκτός από τους κλασσικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς, να διαβάσετε τους «Παράλληλους Βίους» του Πλούταρχου, τους νεοέλληνες διαφωτιστές συγγραφείς, τους διαπρεπείς ξένους πνευματικούς ανθρώπους του διαφωτισμού, Βολταίρο, Μοντεσκιέ, Ντιντερό, Ντ’ Αλαμπέρ, Ρουσώ και άλλους, την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη. Η ζωή αγαπητοί μου αποκτά πραγματικό νόημα, όταν τίθενται οι στόχοι και όταν αυτοί οι στόχοι πραγματοποιούνται.

                                  Γειά σας.

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΙΝΕΤΙΚΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΚΥΡΙΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑΝ
                             ΑΘΗΝΑΣ
Καστοριά 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ,

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ, ΕΝΤΙΜΟΥΣ, ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ, ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ


ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ,
Εν πρώτοις, σας αναφέρω τα θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια για την εντυπωσιακή, περιφανή και καθαρή εκλογική σας νίκη, και εύχομαι πως θα κυβερνήσετε και θα διοικήσετε την Ελλάδα ως Αρχηγός της Εκτελεστικής εξουσίας σύννομα, δίκαια, αντικειμενικά, ορθολογικά, αξιοκρατικά και χωρίς λάθη, προτάσσοντας πάντοτε το Εθνικό και κοινωνικό συμφέρον και όχι το κομματικό – προσωπικό.
Γι’ αυτό σας αποστέλλω την παρούσα ανοιχτή επιστολή μου, προκειμένου να σας καταστήσω γνωστά, τα εξής:
Οι συνετοί και μυαλωμένοι Έλληνες, σήμερα που η χώρα μας βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, «επί ξηρού ακμής», απαιτούν ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ, ΕΝΤΙΜΟΥΣ, ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ, ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ. Τούτο συνάγεται και από τις εκλογικές αναμετρήσεις που έλαβαν χώρα προ καιρού σε Γερμανία και Αγγλία.
Ένα από τα συμπεράσματα από την εκλογική αναμέτρηση της Γερμανίας, ήταν ότι η ατολμία και οι υπαναχωρήσεις δεν βοηθούν κανένα πολιτικό ηγέτη. Η κυρία Μέρκελ, παρά το γεγονός ότι αρχικά εμφανίστηκε ασυμβίβαστη ως προς τις μεταρρυθμίσεις που θέλει να προωθήσει τις τελευταίες μέρες των εκλογών, άρχισε να ρίχνει αρκετό νερό στο κρασί της, κι’ αυτό το πλήρωσε με τη μεγάλη πτώση του ποσοστού της από το αναμενόμενο. Η Μάργκαρετ Θάτσερ πέρασε στην ιστορία της βρεταννικής αλλά και της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας, με τον χαρακτηρισμό «Σιδηρά Κυρία». Όταν κατά την πρώτη κυβερνητική θητεία της δημιουργήθηκαν σοβαρές αντιδράσεις στο ίδιο της το κόμμα, εξ αιτίας του μεγάλου πολιτικού κόστους που προκαλούσαν οι αποφάσεις της, έδειξε απαράμιλλο θάρρος, εντυπωσιακή πυγμή και αποφασιστικότητα.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν ασυμβίβαστη και γι’ αυτό κατόρθωσε να κυβερνήση επί 11 συναπτά χρόνια και να αλλάξει εκ θεμελίων την όψη της χώρας της και να περάσει από την παρακμή σε μιά θεαματική ανασυγκρότηση σε όλους τους τομείς, κάτι που δεν μπορούσαν να επιτύχουν οι «Εργατικές κυβερνήσεις», οι οποίες ήταν δέσμιες υπερβολικών εμμονών σε ιδεολογικά δόγματα και στις Συντεχνίες και τους Συνδικαλιστές.
Αλλά, και ο Καγκελάριος Σρέντερ, ανεξαρτήτως της ιδεολογίας που πρέσβευε, επέδειξε πρωτοφανή τόλμη και συγκρούστηκε με κατεστημένα.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του συμβιβασμού και της προσμέτρησης του πολιτικού κόστους από την εφαρμογή των επιβεβλημένων μεταρρυθμίσεων για το καλό, την πρόοδο και την ευημερία μιάς χώρας. Η πολιτική είναι το όραμα της προόδου και της αυτόνομης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης μιάς χώρας και του λαού της, αλλά και ένα σύνολο δραστηριοτήτων και πρακτικών που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται χωρίς παλινωδίες, αναιρέσεις προηγουμένων αποφάσεων, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Η Ελληνική, η Ρωμαϊκή και η παγκόσμια Ιστορία μας διδάσκουν ότι τα κράτη και οι λαοί προόδευσαν, αναπτύχθηκαν, εξελίχθηκαν θετικά και προς το καλύτερο όταν εκυβερνώντο από ηγέτες τολμηρούς και ασυμβίβαστους και ποτέ δεν μεγαλούργησαν οσάκις εκυβερνώντο από ηγέτες άτολμους, αναποφάσιστους και παλινωδούντες.
Αφετηρία των μεταρρυθμίσεων ας αποτελέσει πρωτίστως, η άμεση, χωρίς καθυστέρηση και αναβολή, ρήξη και σύγκρουση με το κακό, φαύλο και διεφθαρμένο πολιτικό και κοινωνικό παρελθόν,  με τα ποικιλώνυμα κατεστημένα συμφέροντα που ασκούν την παρα-εξουσία, η ρήξη με τα Μ.Μ.Ε. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που παραπληροφορούν την Κοινή Γνώμη και προκαλούν έντονο φόβο και οδηγούν τον λαό σε κατάσταση εκτός λογικής και ελέγχου, τον ακραίο, μη υγιή  και άκριτο Συνδικαλισμό, με τις κομματικές οργανώσεις, με την κομματοκρατία και κομματοκυριαρχία, με τις διάφορες ομάδες πίεσης που στοχεύουν στην κατάκτηση της εξουσίας, με τα ποικιλώνυμα κατεστημένα συμφέροντα, όπως π.χ. τα Εκκλησιαστικά, τα Πανεπιστημιακά, τα Στρατιωτικά, τα Δημοσιογραφικά, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα Συνδικαλιστικά και όλα τα συμφέροντα που έχουν πολιτική, οικονομική, κοινωνική και άλλη ισχύ και ασκούν έλεγχο στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις της χώρας, υποστηρίζοντας με σθένος και κυνισμό, το παραδοσιακά αποδεκτό σάπιο και φαύλο κράτος και με όλες τις μορφές του λαϊκισμού.
                                      Με τιμή
                                        Πάνος Κρίκης
                                            Αρθρογράφος – Ιστορικός – Συγγραφέας
                                            Με πλούσιο πνευματικό έργο και Αριστερός
                                      χωρίς εισαγωγικά, Ιδεοληψίες και Αγκυλώσεις


ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΑΡΑΙΝΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΥΡΙΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑΝ,
                            ΑΘΗΝΑΣ
Καστοριά τη 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ,
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Η ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Η κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. οφείλει άμεσα και επιτακτικά να εξυγιάνει τον κρατικό μηχανισμό, όλες τις υπηρεσίες, Δημόσιες και Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και να εξαφανίσει όλες τις ρίζες του κακού και τις εστίες μόλυνσης που υπάρχουν σε όλους τους χώρους της κρατικής και μη δραστηριότητος, ώστε να επιτευχθεί η καλή κατάσταση και η ομαλή λειτουργία των κρατικών μηχανισμών και όλων των φορέων, δηλαδή των μονάδων προσώπων, συλλόγων, οργανισμών κλπ θεσμοθετημένων ή μη, που αναπτύσσουν πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, διοικητικές, οικονομικές, επαγγελματικές και άλλες δραστηριότητες, μετά τις καταιγιστικές αποκαλύψεις, οι οποίες καταρρίπτουν και τα τελευταία οχυρά της τιμιότητας και της αρετής.
Η εξυγίανση του δημοσίου βίου εξελίσσεται σε επιτακτική απαίτηση της Ελληνικής κοινωνίας, που κατάπληκτη παρακολουθεί, εδώ και δεκαετίες καταιγιστικές αποκαλύψεις, οι οποίες καταρρίπτουν και τα τελευταία «οχυρά» της τιμιότητος. Οι αποκαλύψεις χρηματισμού ακόμη και δικαστικών και ιερωμένων, λειτουργούν, όπως η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Με αποτέλεσμα να υπάρχει πλέον τεράστια απογοήτευση. Η οποία όμως μετατρέπεται σε απαίτηση για άμεση και γενική εξυγίανση και από την άποψη αυτή να παράσχει το αναγκαίο κοινωνικό υπόβαθρό για την στήριξη και αποτελεσματική εφαρμογή των αναγκαίων εξυγιαντικών μέτρων.
Η απαίτηση για γενική εξυγίανση καλύπτει την αποτελεσματική αντιμετώπιση της διαπλοκής επιχειρηματιών – ΜΜΕ – πολιτικών και επεκτείνεται στην εύρυθμη λειτουργία του δημοσίου τομέα, χωρίς φακελάκια και λαδώματα. Πρέπει η Κυβέρνηση να βρει και να εφαρμόσει αποτελεσματικό τρόπο παρεμβάσεως. Το αυστηρό νομικό πλαίσιο και οι ανάλογες κυρώσεις είναι η πρώτη ενέργεια.
Οι νομοθετικές παρεμβάσεις όμως είναι φυσικό να λειτουργήσουν για το μέλλον. Την σημερινή κατάσταση μόνον ένα μέτρο μπορεί να καταγράψει και να οδηγήσει σε τιμωρία παραβατών, ανεξαρτήτως χρόνου τελέσεως του αδικήματος. Πρέπει η Κυβέρνηση να καθιερώσει σύστημα πραγματικού ελέγχου της περιουσιακής καταστάσεως των πολιτικών, των δημοσίων υπαλλήλων που βρίσκονται σε κρίσιμες θέσεις, όλων των Δικαστικών και των ιερωμένων. Και φυσικά, όλων των δημοσιογράφων. «Πόθεν έσχες» κατά χώρο και όχι γενικής ισχύος κατά τα πρότυπα των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ – ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, που εκμηδένισαν κάθε δυνατότητα ελέγχου. «Πόθεν έσχες» διαφορετικής μορφής από αυτό που εφαρμόζονταν μέχρι σήμερα. Ο έλεγχος πρέπει να εντοπίζεται στο πως αποκτήθηκε το περιουσιακό στοιχείο του ελεγχομένου.