Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Φίλε αναγνώστη/στρια,

Σου παρέχω την πληροφορία ότι τα προβλήματα που απασχολούν σήμερα πιεστικά και επώδυνα τους λαούς της υφηλίου είναι: Πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά, αλλά και ηθικά και οικολογικά.

ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ



ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ

Χρέος των πνευματικών ανθρώπων, μεταξύ πολλών άλλων, είναι να υπερασπίζονται και την ιστορική αλήθεια, να αποκαλύπτουν στους λαούς της υφηλίου την απατηλή ωραιοποίηση των διεφθαρμένων της εξουσίας προσώπων, να καταγγέλλουν όλες τις διαστρεβλώσεις και ψευδολογίες της ιστορίας που αναφέρονται σε πρόσωπα και γεγονότα. Ειδικά, οι Έλληνες διανοούμενοι – αν σήμερα υπάρχουν – οφείλουν να γκρεμίσουν τα επιχρυσωμένα «είδωλα», μοναρχών, δικτατόρων, «δημοκρατικών» πολιτικών αρχηγών και ηγετών που υμνολογούνται και εξευγενίζονται, ενώ πρέπει να συγκεντρώνουν την απέχθεια, την οργή και την καταφρόνηση των λαών.
Σήμερα, οι ιστορικοί, ιδίως οι Έλληνες Βερέμης και Σία, ασχολούνται στα έργα τους με την κακοήθη διαφήμιση της εξουσίας και των πολιτικών αρχηγών που κυβέρνησαν την Ελλάδα και την οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα και στο χάος, ωραιοποιώντας τους και αποφεύγοντας να αναφέρουν τις αρνητικές και καταστροφικές για την χώρα πτυχές.
Επομένως, τα ιστορικά αυτά έργα είναι ακατάλληλα και επικίνδυνα για το κοινό. Πρόκειται για «εγκληματική ιστορία». Το χρέος του ιστορικού είναι η απομυθοποίηση, η εξαφάνιση των αχρείων του παρελθόντος και των προκαταλήψεων που προκαλεί η σκόπιμη ψευδολογία και η αποσιώπηση των κακουργιών παραγόντων της εξουσίας.

Για τους πιο πάνω λόγους, κορυφαίοι, αντικειμενικοί και αμερόληπτοι ιστορικοί, όπως ο Νίκος Ψυρούκης, ο Τάσος Βουρνάς, ο Κυριάκος Σιμόπουλος και ο Πάνος Κρίκης είναι απορριπτέοι και κομμένοι από τα Μ.Μ.Ε. και την δημοσιότητα, γιατί με ακριβή τρόπο, χωρίς την πραγματική απόκλιση από την πραγματικότητα και τα πραγματικά, γράφουν ανεπανάληπτη ιστορία.   

Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΜΜΕ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Οι αρχές δεοντολογίας του δημοσιογραφικού λειτουργήματος από τον ηλεκτρονικό κυρίως Τύπο της Καστοριάς και της Κοζάνης φαίνεται ότι στην πράξη οδηγούνται κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων. Βέβαια, θα νόμιζε κανείς, ότι αυτοί που καταπατούν τις θεσμοθετημένες αυτές αρχές και δεν είναι ολίγοι –, αρχές και καταστατικές διατάξεις, που απορρέουν από τον κώδικα Δημοσιογραφικής δεοντολογίας που ψηφίστηκε ομόφωνα στο 2ο συνέδριο της «ΠΟΕΣΥ» Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών. Τον Ιούλιο 1998, θα είχαν τις επιβεβλημένες κυρώσεις ή κάποια επίπληξη τουλάχιστον για την προσβολή γενικότερα του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, και του Συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της «ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ» (άρθρο 15§2) περί της Ισονομίας και της Ελευθερίας του Λόγου.
Φαίνεται όμως ότι μερικοί τηλεπαρουσιαστές και οι ενημερωτές της Κοινής Γνώμης βρίσκονται στο απυρόβλητο και τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει την εξουσιαστική δύναμη που διαθέτουν και την οποίαν καταχρώνται ασύστολα, χρησιμοποιώντας υπερβολικά και με τρόπο αθέμιτο τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και τις πολιτικές, «επιμορφωτικές» και άλλου είδους εκπομπές.
Μπορούν χωρίς ντροπή να ειρωνεύονται, να λοιδορούν και να απαξιώνουν ατιμωρητί προσωπικότητες αδιάβλητες και με καλήν έξωθεν μαρτυρία, ή ακόμη να λιβανίζουν με χαμερπή τρόπο και να προωθούν σε αιρετά αξιώματα, άτομα ανίκανα, άχρηστα, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σκάρτα και όχι τους πατριώτες, τους ικανούς και τους έντιμους. Μπορούν επίσης να εισχωρούν σε προσωπικά δεδομένα και να προβάλλουν για λόγους τηλεθέασης και εντυπωσιασμού χαμηλής ποιότητος εκπομπές.
Και δυστυχώς κανείς, μα κανείς, να μην επεμβαίνει από τους ευνουχισμένους πολίτες, αλλά ούτε και από το κράτος ως φυσικός θεματοφύλακας του Συντάγματος. Προφανώς οι αρχές – ποιούν την νήσσα – κατά το κοινώς λεγόμενο και τούτο διότι είναι αποδεδειγμένο ότι φοβούνται ακόμα και οι εκπρόσωποι του λαού, την αχαλίνωτη και ασύδοτη εξουσιαστική δύναμη του Έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου που ουσιαστικά θα έπρεπε να ενημερώνει και να διαπαιδαγωγεί το λαό, παρά να τον ερεθίζει δημιουργώντας εντάσεις στο θυμικό του.
Το προοίμιο όμως των αρχών δημοσιογραφικής δεοντολογίας που ψηφίστηκε όπως είπα το 1998 και συγκεκριμένα στο άρθρο 7§α-β και γ, γράφει: «Ο Δημοσιογράφος οφείλει να συμβάλλει στην αναβάθμιση του δημοσιογραφικού λόγου, αποφεύγοντας γραμματικές, συντακτικές και λεκτικές κακοποιήσεις. Να αποφεύγει την χυδαιογραφία, την χυδαιολογία και την γλωσσική βαρβαρότητα. Να προστατεύει την ελληνική γλώσσα και την κατάχρηση ξένων λέξεων και όρων».
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα και κυρίως σε μερικά τοπικά ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. Καστοριάς και Κοζάνης δεν περιγράφεται. Οι παρουσιαστές και οι εκφωνητές κατεβάζουν το επίπεδο του δημοσίου λόγου. Και όμως, κανείς δεν επεμβαίνει, κανείς δεν σοκάρεται, κανείς δεν διαμαρτύρεται για την παραπληροφόρηση και τις τηλεοπτικές απρέπειες. «Διανοούμενοι» και πολίτες τελούν εν υπνώσει. Είναι τελείως αδιάφοροι και ασυγκίνητοι.
Απλούστατα, γιατί την υπερεξουσία των Μ.Μ.Ε. που διαφεντεύει ασύδοτα και ανεξέλεγκτα τους πάντες και τα πάντα και έγινε στις μέρες μας μια υπερδύναμη την φοβούνται όλοι. Ας μην απορούμε συνεπώς για την κατάντια της τοπικής κοινωνίας, η οποία απρακτεί και δεν εξεγείρεται. Μία άλλη θλιβερή διαπίστωση είναι και ότι πολλοί και πολλές που ασχολούνται με την ενημέρωση στερούνται πνευματικής και πολιτικής παιδείας, δεν έχουν την στοιχειώδη δημοσιογραφική αγωγή, στερούνται κοινωνικής, επαγγελματικής και δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Τους κανόνες που ρυθμίζουν την άσκηση των επαγγελματικών δημοσιογραφικών καθηκόντων, τους γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα, όπως και την Συνταγματικήν επιταγήν του άρθρου 15§2 του Συντάγματος, περί «ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ», την οποίαν παραβιάζουν ωμά και χωρίς κυρώσεις. Η άνω Συνταγματική διάταξη ρητά και σαφώς επιβάλλει την πρόσκληση όλων των Ελλήνων πολιτών ανεξαιρέτως στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, πολιτικές διαλόγου, ενημερωτικές κλπ.

Στους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και τα διάφορα παπαγαλάκια της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, πολλά από τα οποία δεν έχουν και κοινωνική αγωγή, αλλά τα διακρίνει μια έπαρση και αναίδεια, δεν παρέχεται η δυνατότητα να επιλέγουν μόνοι τους αρεστούς σ’ αυτούς, για να προωθούν τα πάσης λογής ιδιοτελή τους συμφέροντα. Αυτή η εξακολουθητική κατάχρηση τηλεοπτικής εξουσίας, είναι πολιτικά, κοινωνικά, δεοντολογικά, ηθικά απαράδεκτη, αλλά και παραβατική.    

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

ΜΙΑ ΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Πολιτικός είναι το άτομο που αναμιγνύεται στα κομματικά δρώμενα της χώρας του, τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και χρησιμοποιεί την πολιτική ως επάγγελμα ή επιχείρηση.
Και με την κακή έννοια της λέξης, είναι εκείνο το πρόσωπο που εκμεταλλεύεται εμπορικά την πολιτική για ηθικά, κοινωνικά και οικονομικά – κέρδη – οφέλη.
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ - ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ – ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΩΝ

ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ
Είναι η επιστήμη που μελετά την μορφή, την οργάνωση και την εξέλιξη των πολιτευμάτων ως νομικών και κοινωνικών φαινομένων.

ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ
Είναι το πολιτικό σύστημα οργάνωσης και άσκησης της εξουσίας σε μία χώρα με χωρίς Σύνταγμα ή με βάση το ισχύον Σύνταγμά της. Είναι και το σύστημα κανόνων δικαίου, στο οποίο ορίζεται ο ανώτατος φορέας της κρατικής εξουσίας ή ο κυρίαρχος («πηγή των εξουσιών») και τα βασικά στοιχεία σχηματισμού οργανικής συγκρότησης και λειτουργίας των εξουσιών του κράτους, όπως Δημοκρατία, Μοναρχία, Ολιγαρχία, Αριστοκρατία, Βασιλεία, Τυραννία, Δικτατορία κλπ.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το πολίτευμα με διαφορετικές μορφές κατά κοινωνίες και ιστορικές περιόδους, σύμφωνα με το οποίο η πολιτική εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται προς όφελός του. Βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η Ισονομία, η Ισοπολιτεία, η Ισηγορία, η κατοχύρωση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το πολίτευμα, κατά το οποίο οι αποφάσεις λαμβάνονται απ’ ευθείας από τους πολίτες (τον Δήμο), χωρίς την μεσολάβηση παρένθετων προσώπων-αντιπροσώπων. Η οργάνωση δηλαδή της κοινωνίας των πολιτών που δεν θα χειραγωγούνται αλλά θα μετέχουν ενεργώς στα κοινά, που θα αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους και θα ελέγχουν όσους ασκούν οποιαδήποτε εξουσία. Είναι η άμεση και συμμετοχική δημοκρατία με τους πολίτες σε πλήρη εγρήγορση[1].

ΕΜΜΕΣΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι η συνηθέστερη μορφή του σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, κατά την οποία η πολιτική εξουσία ασκείται «δια του λαού» έμμεσα, μέσω αιρετών αντιπροσώπων κατά τα ισχύοντα Συντάγματα. Πρόκειται για μία μορφή πολιτεύματος που με τα χρόνια εξελίχτηκε σε ένα νόθο, φαύλο και άκρως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που οδήγησε τους λαούς στο χάος, στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή.

ΜΙΚΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι μία μορφή πολιτεύματος αντιπροσωπευτικού τύπου, στο οποίο όμως υπάρχουν θεσμοί που επιτρέπουν στον λαό να ασκεί απευθείας πολιτική εξουσία σε ορισμένες περιπτώσεις π.χ. δημοψηφίσματα.

ΒΑΣΙΛΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το δημοκρατικό πολίτευμα στο οποίο ο ανώτατος άρχοντας είναι ο Βασιλιάς.

ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το δημοκρατικό πολίτευμα στο οποίο ο ανώτατος άρχοντας  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκλέγεται από τον λαό είτε άμεσα, είτε έμμεσα, από τους αντιπροσώπους του.

ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το Κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα, στο οποίο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται απ’ ευθείας από τον λαό και είναι το κεντρικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας, όπως στις ΗΠΑ και στην Γαλλία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, στο οποίο κεντρικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας είναι η Κυβέρνηση που εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της Βουλής, ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από την Βουλή και δεν ασκεί ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες, όπως π.χ. στην Ελλάδα.

ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ήταν τα καθεστώτα των χωρών της ΕΣΣΔ και της Ανατολικής Ευρώπης, τα οποία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κυβερνούσαν τα κομμουνιστικά κόμματα.


ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι ο κρατικός οργανισμός που αποτελείται από περισσότερες της μίας πολιτείες, τις οποίες διοικεί Κεντρική – Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, όπως π.χ. στη Γερμανία.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΝΑΝΑΣ Ή ΜΠΑΝΑΝΙΑΣ
Τριτοκοσμική συνήθως χώρα με δικτατορική ή κατ’ επίφαση «Δημοκρατία», με εκτεταμένη παρέμβαση του ξένου παράγοντα στα εσωτερικά της.

ΜΟΝΑΡΧΙΑ
Είναι το πολίτευμα κατά το οποίο ανώτατο πολιτειακό όργανο είναι ένα φυσικό πρόσωπο (Μονάρχης), Βασιλιάς ή Αυτοκράτορας που διαδέχεται κληρονομικά το προηγούμενο και το οποίο ασκεί την εξουσία με ή χωρίς περιορισμούς.
Διακρίνεται στις :
α) ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ στην οποία ο Μονάρχης ασκεί την εξουσία χωρίς να δεσμεύεται από Σύνταγμα, αλλά σύμφωνα με την απόλυτη θέλησή του.

β) ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ – ασύδοτη – στην οποία το Μοναρχικό καθεστώς βασίζεται στην αντίληψη ότι ο Μονάρχης έχει οριστεί από τον Θεό να κυβερνά τον λαό.

γ) ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ στην οποία οι διατάξεις του Συντάγματος στην άσκηση της εξουσίας του Μονάρχη, η πολιτική παρουσία του οποίου μπορεί να είναι έως και συμβολική.
Στην Ελλάδα η περίοδος από το 1833-1843 χαρακτηρίζεται πολιτειολογικά ως περίοδος της απολύτου Μοναρχίας, με τον Βασιλιά Όθωνα να ασκεί επί των Ελλήνων εξουσία απόλυτου (ελέω Θεού) Μονάρχη. Η περίοδος 1843-1862, χαρακτηρίζεται ως περίοδος Συνταγματικής Μοναρχίας, γιατί ο Όθωνας κυβέρνησε την Ελλάδα με το Σύνταγμα της Εθνικής Συνέλευσης του 1843 και η περίοδος 1863, με την ενθρόνιση του Βασιλιά Γεωργίου του Α΄ της δυναστείας των Γλύξμπουργκ (Δανία) μέχρι τον θάνατό του το 1913, διανύουμε την περίοδο της Συνταγματικής Βασιλείας.
Ο Γεώργιος ο Α΄ παραβίαζε κι αυτός το Σύνταγμα αλλά ποτέ με την προκλητικότητα του Όθωνα. (Βλέπετε : ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ,  «Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1975», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ 2008.

ΒΑΣΙΛΕΙΑ
Είναι μία μορφή της Μοναρχίας, στην οποία ο ανώτατος άρχων του κράτους είναι ισόβιος και κληρονομικός και που ασκεί την εξουσία είτε με απόλυτο τρόπο, είτε σύμφωνα με το Σύνταγμα:

ΒΑΣΙΛΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Στην Βασιλευομένη Συνταγματική Δημοκρατία ο Βασιλιάς είτε βασιλεύει και κυβερνά – όπως στην Ελλάδα μέχρι το 1967 –, είτε έχει συμβολικό χαρακτήρα, βασιλεύει, αλλά δεν κυβερνά, όπως στην Αγγλία, Δανία, Βέλγιο, Ισπανία κλπ. 

ΤΥΡΑΝΝΙΑ
Είναι ο απολυταρχικός και δεσποτικός τρόπος διακυβέρνησης μιας χώρας. Είναι ένα είδος πολιτεύματος που ήκμασε στην αρχαία Ελλάδα και την κάτω Ιταλία. Όταν ένα πρόσωπο γινόταν ηγέτης του Δήμου – πολίτης κράτους –, με ολιγαρχικό πολίτευμα και αφού ανερχόταν στην εξουσία, κυβερνούσε τον Δήμο με απόλυτο και ενίοτε βίαιο τρόπο. Αναφέρεται η τυραννία του Πεισίστρατου και των Τριάκοντα τυράννων στην Αθήνα, του Περίανδρου της Κορίνθου, ενός εκ των επτά σοφών της Αρχαιότητας και των Ιέρωντος Α΄ και Ιέρωντος Β΄ τυράννων των Συρακουσών.

              ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ
Είναι το πολίτευμα μιας χώρας, κατά το οποίο η εξουσία και η διακυβέρνηση ασκείται από λίγα μόνον πρόσωπα ή από μία κυρίαρχη κοινωνικοπολιτική τάξη και κατ’ επέκταση, η καταχρηστική άσκηση της εξουσίας εκ μέρους μιας μικρής ομάδας ατόμων, τα οποία αποβλέπουν κυρίως στο προσωπικό τους συμφέρον και όχι στο κοινό όφελος. Αρχικά η Ολιγαρχία ευδοκίμησε σε πολλές πόλεις της Ελλάδος κατά την αρχαιότητα, όπως για παράδειγμα στην Σπάρτη, όπου το ολιγαρχικό της πολίτευμα κατόρθωσε να διατηρήσει την εξουσία για πολλούς αιώνες.

               ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ
Ο όρος σημαίνει η «Κυριαρχία των αρίστων», δηλαδή ένα πολίτευμα που επικράτησε κατά την αρχαιότητα και κατά το οποίο κυβερνούν οι άριστοι, δηλαδή αυτοί που κατάγονται από ευγενείς προγόνους ή διακρίνονται για την αξία και την σοφία τους και το οποίο ο Αριστοτέλης αντιδιαστέλλει στην Ολιγαρχία, όπου κυβερνούν μεν ολίγοι, αλλά με κριτήριο τον πλούτο που διαθέτουν. Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα, αναγνωρίζεται ως η ιδεώδης μορφή πολιτικής διάρθρωσης του κράτους, το οποίο θα έπρεπε να κυβερνάται από τους φιλοσόφους.

               ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Είναι το καθεστώς που προκύπτει μετά από βίαιη κατάληψη της εξουσίας (συνήθως κατόπιν πραξικοπήματος), η οποία ασκείται από ένα ή περισσότερα πρόσωπα κατά παράβαση του Συντάγματος και των κανόνων του Δικαίου, όπως κατάργηση των ατομικών ελευθεριών, των πολιτικών δικαιωμάτων, απαγόρευση της αντιπολίτευσης, λογοκρισία, στρατοδικεία, εξορίες κλπ. Στην Ελλάδα είναι γνωστές τρεις δικτατορίες: α) του Πάγκαλου (1924), β) η Δικτατορία του Βασιλιά Γεωργίου του Β΄ και του Μεταξά (1936) και γ) η Δικτατορία των Συνταγματαρχών του 1967.

               ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ο όρος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ που χρησιμοποιούν πολλοί ιστορικοί είναι αδόκιμος και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, γιατί, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ είναι το σύνολο των ιστορικών γεγονότων που συμβαίνουν σε μια οργανωμένη κοινωνία, κυρίως όταν ένα τμήμα της, μικρό ή μεγάλο λαός ή στρατός εξεγείρεται με σκοπό να καταλάβει την εξουσία και να πραγματοποιήσει ριζικές αλλαγές (πολιτικές, κοινωνικές, κλπ).
Επίσης, η  επανAσταση επιδιώκει να επιβάλει ριζικές αλλαγές και στο σύστημα διακυβέρνησης μιας χώρας. Οι επαναστάται έχουν ως σκοπό την ανατροπή του πολιτεύματος, του Συνταγματικού συστήματος, την εξάλειψη εγγενών στοιχείων που εμποδίζουν την πρόοδο ενός έθνους, ενός λαού. Πολλά δραματικά πολιτικά γεγονότα του 20ου αιώνα χαρακτηρίζονται από πολλούς Έλληνας συγγραφείς ως επαναστάσεις. Για παράδειγμα το πραξικόπημα των Αξιωματικών του 1909, γνωστό ως «ΓΟΥΔΙ», χαρακτηρίζεται από πολλούς σαν επανάσταση, ενώ ήταν ένα καθαρό στρατιωτικό πραξικόπημα, διότι δεν απέβλεπε στην μεταβολή του Συνταγματικού πλαισίου. Πραξικόπημα μεγάλο και απάτη και όχι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ήταν το κίνημα των στρατιωτικών το 1967,  γιατί ανέτρεψε την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση, παραβίασε το Σύνταγμα, περιόρισε τις λαϊκές ελευθερίες, σφετερίστηκε την εξουσία δι’ ίδιον όφελος και ποτέ δεν έτυχε της ντε φάκτο αναγνωρίσεως από τον λαό. (Βλέπε ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ : ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΟΡΩΝ).

             ΚΙΝΗΜΑ
ΚΙΝΗΜΑ είναι η ομαδική ανατρεπτική και βίαιη ενέργεια, ανατρεπτική κίνηση, συνήθως στρατιωτικών που στρέφεται εναντίον της νόμιμης εξουσίας και αποσκοπεί στην βίαιη  κατάληψή της ή στον επηρεασμό της πολιτικής ζωής του τόπου. Από το 1843 και μέχρι το 1974 οι στρατιωτικές εξεγέρσεις, οι στάσεις και τα Κινήματα των στρατιωτικών υπερβαίνουν τα τριάντα.

             ΣΤΑΣΗ – ΑΝΤΑΡΣΙΑ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Είναι λέξεις παρεμφερείς με παραπλήσια σημασία. Πρόκειται για μαζική και δυναμική κινητοποίηση συνήθως ενόπλων δυνάμεων εναντίον οποιασδήποτε αρχής με χαρακτήρα τοπικό. Πολλές φορές πρόκειται και για την οργανωμένη εκδήλωση ανυπακοής και απειθαρχίας στο στράτευμα και σε πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις.

             ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ είναι η αιφνιδιαστική ενέργεια μιας κυβέρνησης ή ενόπλων στρατιωτικών τμημάτων που ανατρέπει βίαια την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση μιας χώρας, παραβιάζει το Σύνταγμα, περιορίζει λαϊκές ελευθερίες και σφετερίζεται την εξουσία. Αιφνιδιαστική, βίαιη, δόλια και παράνομη ενέργεια.

ΧΟΥΝΤΑ
Είναι η ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών που καταλαμβάνουν την εξουσία με πραξικόπημα και επιβάλλουν με την βία και την δύναμη των όπλων ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Το χουντικό καθεστώς ενεργεί αυταρχικά και δεν λαμβάνει υπ’ όψη την λαϊκή βούληση. Η χούντα των στρατηγών της Αργεντινής, της Βενεζουέλας, των Συνταγματαρχών της Ελλάδας.

             ΠΡΟΝΟΥΝΤΣΙΑΜΕΝΤΟ
Είναι η ανατρεπτική στάση στρατιωτικών, εναντίον πολιτικών κυβερνήσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.



[1] Περισσότερα: Βλέπετε ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ «Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ - Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Η διαφθορά των εξουσιών και η χρηματοδότηση των κομμάτων, δεν είναι μόνον Ελληνικό φαινόμενο. Αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Αυτήν την χρηματοδότηση των κομμάτων από τον Δημόσιο κορβανά, την θεωρώ πράξη ληστρική και αχρεία. Θα εκφράσω τα θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια στον Συ.Ριζ.Α., αν αποτολμήσει την κατάργηση της χρηματοδότησης των Ελληνικών κομμάτων.
                                          
                           Πάνος Κρίκης
                       Αρθρογράφος – Ιστορικός – Συγγραφέας 

ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ – ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΟΜΜΑΤΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ – ΠΟΛΙΤΕΥΤΑΙ

Τα κόμματα χρειάζονται πολιτευτές και πολιτικούς που να αγαπούν πραγματικά πρώτα την Ελλάδα και μετά τον τόπο της εκλογής τους. Πρόσωπα έντιμα και εργατικά, με την καλή έξωθεν μαρτυρία, με πολιτική και κοινωνική αποδοχή, με οράματα και διάθεση ευεργετικής συνεισφοράς υπέρ του συνόλου και όχι του εαυτού τους και του περιγύρου τους.

Επίσης τα κόμματα χρειάζονται πρόσωπα αδέκαστα και όχι λαϊκιστές και τυχοδιώκτες της πολιτικής. Μόνο με τέτοια πρόσωπα θα προκόψει κάποτε η Ελλάδα και θα ξεπεράσει όλες τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και αποσκοπούν στην διαιώνιση της ίδιας κατάστασης. 

ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ - Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η αλαζονεία της εξουσίας μεταβάλλει τον ανθρώπινο χαρακτήρα και καθιστά τους ασκούντες την εξουσία, πρόσωπα παχυδερμικά, που τα χαρακτηρίζει έλλειψη ευαισθησίας και μία συμπεριφορά που φανερώνει συνειδησιακή και ηθική αναλγησία. Ευτυχώς, μέσα σ’ αυτή την αθλιότητα υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις.
Τα κόμματα της εξουσίας και τα πρόσωπα που την ασκούν μετέχουν στην ευωχία της εξουσίας και απολαμβάνουν τα ηθικά και υλικά ωφελήματα που αυτή τα προσφέρει.
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ


ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ

Η διαφθορά, η φαυλότητα και τα σκάνδαλα έχουν ροκανίσει την αξιοπιστία του πολιτικού και κοινωνικού μας συστήματος. Ο καρκίνος της διαφθοράς έχει εξαπλωθεί για τα καλά στον ιστό της ελληνικής κοινωνίας και δεν έχει αφήσει κανένα θεσμό ανέπαφο. Την διαφθορά την παράγει το ισχύον πολιτικό σύστημα, όπως το διαμόρφωσαν τα κόμματα εξουσίας και οι πολιτικοί, μετά το 1981. Η διαφθορά και η διαπλοκή είναι η ουσία και το οξυγόνο του συστήματος. Υπάρχει μια άτυπη σχέση αμοιβαίας εξάρτησης.

Τα ψέματα μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 πρέπει να τελειώσουν και τους επόμενους μήνες θα πρέπει η νέα κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. να λάβει σημαντικές και γενναίες αποφάσεις ώστε να αντιμετωπιστούν με σύνεση και αποφασιστικότητα τόσον η απειλή του δημοσιονομικού χάους όσον και τα άλλα μεγάλα δομικά προβλήματα της χώρας, άλλως θα καταποντιστούμε. 

Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η ανικανότητα και φαυλότητα της κρατικής μηχανής έχει την καταγωγή της κατά κύριο λόγο στο πελατειακό σύστημα. Οι κυβερνώντες-εξουσιαστές για να ελέγξουν τη συνέχιση της εξάρτησης της ψήφου του πελάτη, τον μαντρώνουν σε ποικιλώνυμα μαντριά, του ρίχνουν και ξεροκόμματο και τον μετατρέπουν σε στρατό κατοχής του κάθε τόπου. Αποκλείουν την αξιοκρατία και κάθε ποιοτικό έλεγχο, εξαρθρώνουν την λειτουργικότητα της αυτοδιοικητικής μονάδας, ελαχιστοποιούν την παραγωγικότητα, νομιμοποιούν την ανομία, την κατάφωρη κοινωνική αδικία, κάθε στοιχειώδη ευταξία, κάθε ανθρώπινη στόχευση πέρα από την προσωπική απληστία. Τέλος, καταδιώκουν κάθε αντιφρονούντα που δεν θέλησε να συνταχθεί στο φαύλο, αμαρτωλό και διεφθαρμένο πολιτικο-κοινωνικό σύστημα και με τους «θεόπεμπτους» σωτήρες του κάθε τόπου.

Δυστυχώς, αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα και είναι καιρός οι άνθρωποι του Συ.Ριζ.Α. να βρεθούν κοντά στην πραγματικότητα και να αφήσουν τις ηχηρές λέξεις και τα εντυπωσιακά εκφραστικά σχήματα χωρίς την απαιτούμενη σαφήνεια και ουσία, πριν χαθεί η μοναδική ευκαιρία για «επανίδρυση» του κράτους. 

ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Τον Νοέμβρη του 2013 συνέταξα ένα άρθρο – σχόλιο, με τίτλο: 
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΕΚΜ
ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ
ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ 
ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΚΑΙ  ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΚΑΜΨΙΕΣ
Το άνω άρθρο δημοσίευσα αυθημερόν σε τοπική εφημερίδα και το αναδημοσιεύω και σήμερα αυτούσιο, προκειμένου ο αναγνώστης να το διαβάσει και να το κρίνει.
Από τη δημοσίευση του επισυναπτόμενου άρθρου μου, πέρασαν περίπου δύο χρόνια, ο Συ.Ριζ.Α. γιγαντώθηκε πολιτικά και ανέλαβε το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας, από τον Φεβρουάριο του 2015. Βέβαια το χρονικό διάστημα άσκησης της εξουσίας είναι μικρό και επομένως η άσκηση κριτικής, δηλαδή ο εντοπισμός των θετικών και αρνητικών στοιχείων, η κρίση, εκτίμηση και αξιολόγηση των πεπραγμένων ενδέχεται να μην είναι ο πρέπων. Αλλά τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής με υποχρεώνουν να εκφράσω την πλήρη διάψευση των ελπίδων και προσδοκιών μου για την ασκούμενη μέχρι τώρα οικονομική και κοινωνική του πολιτική, που έρχεται σε αντίφαση με τις προεκλογικές επαγγελίες και δεσμεύσεις.  



ΠΑΝΟΣ ΑΘ. ΚΡΙΚΗΣ - ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΡΙΖΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ο Πανος Κρίκης γεννήθηκε στην Καστοριά το 1931. Ο πατέρας του ήταν Βλάχος στην καταγωγή, γεννηθείς στην Αμάραντο – Βιντίστα  Τρικάλων το 1886, μετοικήσας στην Καστοριά το 1913. Ήταν ένας καταξιωμένος δικηγόρος και πολιτευτής του Νομού της Καστοριάς,  εκλεγείς το 1935 Βουλευτής των Λαϊκών και του κόμματος του Κονδύλη, και η μάνα του απόφοιτος του Σχολαρχείου.
Είναι κάτοχος πτυχίου της Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΝΤΕΙΟΥ) και πτυχίου Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τελείωσε το γυμνάσιο της Καστοριάς και έλαβε μέρος στην Εαμική Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, παραφυλάγοντας τους μυστικούς χώρους των αγωνιστών, μεταφέροντας προκηρύξεις και τα δελτία του BBC στα ηγετικά κλιμάκια, χωρίς ποτέ να διεκδικήσει ηθικά και υλικά ανταλλάγματα για τον ίδιο και τα παιδιά του.
Το 1964 έγινε μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Καστοριάς και άσκησε το δικηγορικό λειτούργημα μέχρι το 1994. Υπήρξε Νομικός Σύμβουλος δύο Τραπεζών, ήτοι της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος, επί παγία αντιμισθία και της Εμπορικής Τράπεζας[1]. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Καστοριάς, Πρόεδρος του πρώτου επιστημονικού Συλλόγου του Νομού, δηλαδή του Δικηγορικού Συλλόγου Καστοριάς, Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Κέντρου και Πρόεδρος της ΕΔΗΝ (Ένωση Δημοκρατικής Νεολαίας) Νομού Καστοριάς, Πρόεδρος για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, Πρόεδρος της κίνησης για τον εκδημοκρατισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, της Περιηγητικής Λέσχης του Αθλητικού Συλλόγου Καστοριάς η «Ορεστιάς» και πολλών άλλων Συλλόγων και Σωματείων.
Έχει στέρεα Νομική παιδεία, και ευρύτερη και βαθιά γενική μόρφωση – εγκύκλιο παιδεία –, αλλά και μοναδική κοινωνική και πολιτική εμπειρία. 
Ασχολήθηκε με την σύνταξη και δημοσίευση εκατοντάδων ενυπόγραφων άρθρων σε τοπικές και Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, με θέματα ιστορίας, και με θέματα ιδιαίτερου εθνικο-πατριωτικού περιεχομένου, αλλά και άλλα, όπως θέματα Ορθοδοξίας, ηθοπλαστικού, πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος.
Ο Πάνος Κρίκης είναι ένας πνευματικός άνθρωπος και ακούραστος μαχητής της Δημοκρατίας και της προόδου. Πλούσια είναι η προσφορά του στη δημοσιογραφία, στο πνευματικό γίγνεσθαι, στην Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Αγωνίζεται για την Δημοκρατία, τον πολιτισμό, την αντικειμενική, έγκυρη και πλήρη πληροφόρηση, παρουσιάζει και αναλύει με αντικειμενικότητα, πληρότητα και διαύγεια, θέματα Εθνικά, ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, παιδαγωγικά, εν συνόλω, ένα ευρύ φάσμα θεμάτων.
Για πολλές δεκαετίες δημιουργός στο χώρο του πνεύματος και λαμπαδηδρόμος της Ειρήνης, της Δημοκρατίας χωρίς εισαγωγικά, της Εθνικής Ενότητας και Ομοψυχίας. Άνθρωπος με Άλφα κεφαλαίο. Συμμετείχε στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση – Αητόπουλο –, από μία επταμελή μεγαλοαστική πνευματική οικογένεια, της οποίας ο γονέας ήταν κορυφαίος δικηγόρος και Βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος το 1936. Μια οικογένεια πρωτοπόρος, με συμμετοχή και με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αντίσταση, που πλήρωσε ακριβά τη συμμετοχή της κατά του Φασισμού, Ναζισμού και των Βουλγάρων. Μαχητής της Δημοκρατίας στα χρόνια της επτάχρονης τυραννίας, διώχτηκε και υπέστη πολλές ταλαιπωρίες.
Στην περίοδο της Χούντας ήταν ο μόνος Δικηγόρος της Καστοριάς (πλην του αειμνήστου Κοσμά Τσαμίση) που υπέστη συνεχείς κατατρεγμούς, γιατί δεν στήριξε το καθεστώς των συνταγματαρχών.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΝΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ:
·                ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΜΕ; ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΜΕ; 1990 (εξαντλήθηκε).
·                Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Μονογραφία, 1992 (εξαντλήθηκε).
·                ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ: Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΚΩΜΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ. Μονογραφία, 1994.
·                Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ. Μονογραφία, 2000.
·                Ο ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΩΝ 1941-1944. 2006 (Το ΕΑΜ – 310 σελίδες) – (εξαντλήθηκε).
·                ΚΑΣΤΟΡΙΑ: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. 2006, (174 σελίδες, εξαντλήθηκε).
·                Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1975, (344 σελίδες).
·                Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, 2009 (σελίδες 260).
·                ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: ΕΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ΜΕ ΣΑΘΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, 2011, (σελίδες 198).
·                ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, (130 σελίδες).
·                      

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΟΘΕΙ:
·                ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, (320 σελίδες).
·                ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ.
        ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ: ΔΟΛΟΣ – ΑΠΑΤΗ – ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ –         ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ – ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ – ΚΟΜΜΑΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, (204 σελίδες).
·                ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, (195 σελίδες).
·                ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
·                ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΙ ΚΛΑΣΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΘΕΤΑΙ, (73 σελίδες).
·        ΠΑΙΔΕΙΑ: ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΘΕΣΜΟΣ ΜΕ ΣΑΘΡΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΠΤΩΣΗ, (245 σελίδες).

·                     

Δεκάδες πολυσέλιδες Μονογραφίες με αυτοτελή θέματα επιστημονικού, ιστορικού, πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Επίσης δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά εκατοντάδες άρθρα με το αυτό περιεχόμενο.
Η Ελληνική Δημοκρατία τιμώσα την μεγάλη, πολύπλευρη, καταπληκτική, μεγαλειώδη και ανιδιοτελή προσφορά του Πάνου Κρίκη προς την Πατρίδα και την τεράστια πνευματική του δημιουργία – το σύνολο δηλαδή των έργων του ως αρθρογράφου, ιστορικού και συγγραφέως –, του απένειμε παράσημο εξαιρέτων πράξεων και παράσημο πνευματικού ανθρώπου.

Ρίζος Αποστόλου
Παλαίμαχος δημοσιογράφος της Αριστεράς





[1] Σ.Σ. Η χούντα που το 1967 κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας, αμέσως μετά την επικράτησή της, τον απέλυσε και από τις δύο θέσεις.  

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ

Υποχρέωση της Δημοσιογραφίας και του Δημοσιογράφου, που πηγάζει από τη συνείδηση, την κοινωνία και τον ηθικό νόμο, είναι πρωτίστως η αντικειμενικότητα, η αμεροληψία, η προάσπιση της εθνικής, πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας και ο καταγγελτικός λόγος για πράξεις, παραλείψεις και γεγονότα της εξουσίας που βλάπτουν το δημόσιο συμφέρον.
Επί πλέον, η έντιμη δημοσιογραφία, αυτή τέλος πάντων που απέμεινε, σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει να απευθύνει εκκλήσεις στους κυβερνώντες, στα κόμματα της Αντιπολίτευσης και τους πολιτικούς όλων των κομμάτων να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της κατάστασης, να αρθούν υπεράνω των αδυναμιών και των συμφερόντων τους, και να εργασθούν για να ορθοποδήσει η Ελλάδα. Σήμερα, οι καιροί ου μενετοί – δεν περιμένουν –, και  υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας, η σωτηρία της Ελλάδος από τον όλεθρο που βιώνουμε, από την ολοσχερή καταστροφή. Η Ελλάδα απ’ ό,τι απέμεινε. Η πολιτική μας όμως ηγεσία, δεν φαίνεται να εμφορείται από αυτή την αντίληψη.
Δυστυχώς δεν συνετίζεται.
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ


Α Φ Ο Ρ Ι Σ Μ Ο Σ – ΕΝΑ ΛΙΤΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

Η εμπορευματοποίηση της συνείδησης των «πνευματικών ανθρώπων» του σήμερα, ή η έξαρση του ζωώδικου ένστικτου της ακράτητης κατανάλωσης, υπό προϊόντα της εποχής μας, όπως και οι άλλες παλιότερες μορφές εκμαυλισμού της σκέψης και της συνείδησης κατάφεραν με τους πολιτικούς μας και άλλους ετερόκλητους παράγοντες να μετατρέψουν έναν πάλαι ποτέ ακμαίο και ηρωικό λαό που ήταν γεμάτος ζωηρή διάθεση, ενεργητικότητα και φλόγα για προσφορά και θυσίες, σε αγέλη.
Μάλιστα όταν ο λαός αυτός στηρίζονταν σε μια πολιτισμική βάση που δημιούργησε με κόπους, βάσανα και θυσίες στη διάρκεια χιλιετηρίδων ολόκληρων. Έχοντας όλα αυτά υπόψη μου, αναφωνώ:

Θεέ μου, τί θα απογίνουμε; 





 [1] Σ.Σ. Αφορισμός είναι ένα ρητό λιτό με περιεκτική και επιγραμματική φράση.

Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Χαρακτηριστικό και κύριο μέλημα της οποιασδήποτε εξουσίας, είτε θεοκρατικής, είτε ολιγαρχικής, είτε φασιστικής, είτε κομμουνιστικής, είτε δήθεν "δημοκρατικής", είναι η διατήρηση των κεκτημένων και ο γρήγορος και εύκολος – χωρίς μόχθο – πλουτισμός. Σε εποχές που οι υπέρτατες αξίες, πατρίδα – ορθοδοξία – οικογένεια – εργασία, τείνουν να εκλείψουν, υπέρτατη θεότητα, αναγορεύεται το ΧΡΗΜΑ. Όταν δεν υπάρχει ευγενής άμιλλα προς μίμηση, όταν δεν υπάρχουν είδωλα και πρότυπα προς αναπαραγωγή, επόμενο είναι να αναδεικνύονται οι φαύλοι και οι ανέντιμοι.
Η εξουσία, συνοδευόμενη από τον αυταρχισμό και την αλαζονεία, οδηγεί στην πλεονεξία και στη διαφθορά. Τη διαπίστωση αυτή την επιβεβαιώνει και η νεοελληνική λαϊκή θυμοσοφία: «Όποιος έχει γρόθο τρώει καρύδια», «ποιος έχει στα δάχτυλά του μέλι και το γλείφει;», «όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι». Ακόμα και η εκκλησιαστική φράση «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών», που αναφέρεται στα αγαθοποιά στοιχεία για την ηθική βελτίωση του ατόμου, παρερμηνεύτηκε και στην καθημερινή ομιλία αποκτά την έννοια του εγωϊστικού κέρδους και της ιδιοτέλειας.
Και επειδή η διαφθορά συμβαδίζει με την πολιτική ισχύ, και όχι μόνο, διότι ισχυρός είναι και ο διευθυντής μιας ΔΕΚΟ, ο διοικητής ενός οργανισμού ή μιας ΤΡΑΠΕΖΑΣ, ο ιδιοκτήτης ενός μέσου μαζικής ενημέρωσης και ο σατραπίσκος μιας υπηρεσίας, ο Ευριπίδης συμβουλεύει στην τραγωδία «Ερεχθεύς»: «Ποτέ μη δίνεις την εξουσία στους εξαχρειωμένους πολιτικούς, γιατί παραφουσκώνουν από το δημόσιο χρήμα και γίνονται αλαζονικοί, από τη δύναμη που αποκτούν».
Ο Αριστοφάνης αποκαλεί τον άνθρωπο της εξουσίας "τελώνην" (φορομπήχτη), "φάραγγα" (αδηφάγο) και "πανούργον". Είναι αυτός που λαδώνεται από παντού κι όλα τα κορφολογάει.
Τη διαφθορά των ανθρώπων της εξουσίας και τη συνακόλουθη ηθική κατάπτωση της κοινωνίας και την πτώση των παραδεδειγμένων αξιών, έβλεπεν ο Σαίξπηρ, πολύ αργότερα και απελπιζόταν. Γκρέμισμα αξιών, ιταμότητα ηγετών, αναξιοκρατία. «Κουράστηκα μ’ όλα αυτά, θέλω να ησυχάσω στον τάφο. Δεν μπορώ πια να βλέπω την αξία να ζητιανεύει, τα μηδενικά να κορδώνονται από ξιπασιά, την πίστη να ντροπιάζεται χυδαία, την τιμή αισχρά περιφρονημένη, την αρετή εκπορνευομένη, την ομορφιά εξευτελισμένη, την τελειότητα παραπεταμένη, τη δύναμη σακατεμένη, την τέχνη από την εξουσία φιμωμένη, το τάλαντο να παίρνει μαθήματα από τη βλακεία, την αλήθεια γελοιοποιημένη, το καλό υποδουλωμένο στο κακό».
Η εξουσία εξαχρειώνει παντού και πάντοτε. Η πολιτική εξουσία είναι σύμφυτη με τη διαφθορά. Για την κυρίαρχη ομάδα της οποιασδήποτε εξουσίας δεν ισχύουν νόμοι, ούτε γραπτοί, ούτε άγραφοι. Ισχύει μόνο εκείνο που έλεγε ο Ιουβενάλης: «Ό,τι για τον απλό άνθρωπο είναι έγκλημα, για την εξουσία και την άρχουσα τάξη είναι νόμος και μεγαλείο». «Οι ισχυροί», γράφει ο Σαίξπηρ, «μπορούν να αδικούν και να εγκληματούν, χωρίς να φοβούνται τον νόμο. Ο νόμος υποκλίνεται στο θέλημα των ισχυρών, η όρεξή τους ορίζει πιο είναι το άδικο και πιο το δίκαιο».


Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - ΤΟ ΠΟΛΥΠΤΥΧΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Η σημερινή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μεταξύ πολλών άλλων ουσιώδους σημασίας και βαρύτητος θεμάτων, πρέπει να διαλαμβάνει στο πρόγραμμά της και τους παρακάτω σχεδιασμούς και επί μέρους πράξεις:
Την εντιμότητα, τη διαφάνεια, την πρόβλεψη, τη χρηστή διαχείριση, την ισονομία και ισοπολιτεία, την σεμνότητα και ταπεινότητα, την μη επίδειξη αλαζονείας και όχι προκλητικό τρόπο διαβίωσης και την απεξάρτηση από δεσμεύσεις και εξαρτήσεις ντόπιες ή ξένες. Αυτά πρέπει να αποτελέσουν τον βασικό γνώμονα της πολιτικής που πρέπει να δρομολογήσει και να εφαρμόσει.


ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ
Κύριον Αλέξην Τσίπραν
Πρόεδρον Κυβέρνησης






ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΡΙΚΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Μπρός στη γενική εξάπλωση της διαφθοράς και της διαπλοκής σε όλους τους τομείς της κρατικής και ιδιωτικής δραστηριότητος, η λύση για τον περιορισμό της σε σημαντικό βαθμό, νομίζω ότι είναι απλή, εύκολη και άμεση.
Γι’ αυτό προτείνω στη νέα κυβέρνηση να μπουν στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τα πόθεν έσχες από το 1974 μέχρι τώρα, όλων των πολιτικών, των Δικαστών, των δημοσιογράφων, των τελωνειακών, των εφοριακών, των αστυνομικών, των υπαλλήλων της πολεοδομίας και άλλων κλάδων του Δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα.
Με εύκολη και δυνατή την πρόσβαση του κάθε πολίτη στο Internet, επιτυγχάνεται η πλήρης διαφάνεια και το πιο σημαντικό είναι η σύγκριση ενός «πόθεν έσχες» με το επόμενο, και έτσι μπορεί να διαπιστώσει κανείς, με μια ματιά, τι άλλαξε στα περιουσιακά στοιχεία από έτος σε έτος και αν αυτό δικαιολογείται από τα εισοδήματά του.
Με την αλλαγή που προτείνω, ο έλεγχος θα γίνεται ουσιαστικά από τους πολίτες, οι οποίοι θα ενδιαφέρονται για λόγους χίλιους δύο, από περιέργεια μέχρι προσωπικές διαφορές, και έτσι πλέον θα λειτουργεί ο σκοπός της καθιέρωσης του «πόθεν έσχες». Άλλωστε ο υπόχρεος προς υποβολή θα γνωρίζει πλέον ότι αυτό που θα δηλώσει, κάποιοι θα το ερευνήσουν, κάποιοι με τους οποίους π.χ. έχει διαφορές.
Ιδού λοιπόν, αν θέλει το κράτος, η κυβέρνηση, οι πολιτικοί μας, να κτυπήσουν την διαφθορά, ας ψηφίσουν αύριο κιόλας τροπολογία και αυτόματα πολλά θα αλλάξουν…
                                                      ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

Αρθρογράφος, Ιστορικός, Συγγραφέας

ΚΑΘΟΛΙΚΗ Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ - Η ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Η κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. οφείλει άμεσα να εξυγιάνει τον κρατικό μηχανισμό, όλες τις υπηρεσίες, Δημόσιες και Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και να εξαφανίσει τις εστίες μόλυνσης που υπάρχουν σε όλους τους χώρους της κρατικής και μη δραστηριότητος, ώστε να επιτευχθεί η καλή κατάσταση και η ομαλή λειτουργία των κρατικών μηχανισμών και όλων των φορέων, δηλαδή των μονάδων προσώπων, συλλόγων, οργανισμών κλπ θεσμοθετημένων ή μη, που αναπτύσσουν πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, διοικητικές, οικονομικές, επαγγελματικές και άλλες δραστηριότητες, μετά τις καταιγιστικές αποκαλύψεις, οι οποίες καταρρίπτουν και τα τελευταία οχυρά της τιμιότητας και της αρετής.
Η εξυγίανση του δημοσίου βίου εξελίσσεται σε επιτακτική απαίτηση της κοινωνίας που κατάπληκτη παρακολουθεί καταιγιστικές αποκαλύψεις, οι οποίες καταρρίπτουν και τα τελευταία «οχυρά» της τιμιότητος. Οι αποκαλύψεις χρηματισμού ακόμη και δικαστικών και ιερωμένων λειτουργούν όπως η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Με αποτέλεσμα να υπάρχει πλέον τεράστια απογοήτευση. Η οποία όμως μετατρέπεται σε απαίτηση για άμεση και γενική εξυγίανση και από την άποψη αυτή να παράσχει το αναγκαίο κοινωνικό υπόβαθρό για την στήριξη και αποτελεσματική εφαρμογή των αναγκαίων εξυγιαντικών μέτρων.
Η απαίτηση για γενική εξυγίανση καλύπτει την αποτελεσματική αντιμετώπιση της διαπλοκής επιχειρηματιών – ΜΜΕ – πολιτικών και επεκτείνεται στην εύρυθμη λειτουργία του δημοσίου τομέα, χωρίς φακελάκια και λαδώματα. Πρέπει η Κυβέρνηση να βρει και να εφαρμόσει αποτελεσματικό τρόπο παρεμβάσεως. Το αυστηρό νομικό πλαίσιο και οι ανάλογες κυρώσεις είναι η πρώτη ενέργεια.
Οι νομοθετικές παρεμβάσεις όμως είναι φυσικό να λειτουργήσουν για το μέλλον. Την σημερινή κατάσταση μόνον ένα μέτρο μπορεί να καταγράψει και να οδηγήσει σε τιμωρία παραβατών, ανεξαρτήτως χρόνου τελέσεως του αδικήματος. Πρέπει η Κυβέρνηση να καθιερώσει σύστημα πραγματικού ελέγχου της περιουσιακής καταστάσεως των πολιτικών, των δημοσίων υπαλλήλων που βρίσκονται σε κρίσιμες θέσεις, όλων των Δικαστικών και των ιερωμένων. Και φυσικά, όλων των δημοσιογράφων. «Πόθεν έσχες» κατά χώρο και όχι γενικής ισχύος κατά τα πρότυπα των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ – ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, εκμηδένισε κάθε δυνατότητα ελέγχου. «Πόθεν έσχες» διαφορετικής μορφής από αυτό που εφαρμόζονταν μέχρι σήμερα. Ο έλεγχος πρέπει να εντοπίζεται στο πως αποκτήθηκε το περιουσιακό στοιχείο του ελεγχομένου.