Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Χαρακτηριστικό και κύριο μέλημα της οποιασδήποτε εξουσίας, είτε θεοκρατικής, είτε ολιγαρχικής, είτε φασιστικής, είτε κομμουνιστικής, είτε δήθεν "δημοκρατικής", είναι η διατήρηση των κεκτημένων και ο γρήγορος και εύκολος – χωρίς μόχθο – πλουτισμός. Σε εποχές που οι υπέρτατες αξίες, πατρίδα – ορθοδοξία – οικογένεια – εργασία, τείνουν να εκλείψουν, υπέρτατη θεότητα, αναγορεύεται το ΧΡΗΜΑ. Όταν δεν υπάρχει ευγενής άμιλλα προς μίμηση, όταν δεν υπάρχουν είδωλα και πρότυπα προς αναπαραγωγή, επόμενο είναι να αναδεικνύονται οι φαύλοι και οι ανέντιμοι.

Η εξουσία, συνοδευόμενη από τον αυταρχισμό και την αλαζονεία, οδηγεί στην πλεονεξία και στη διαφθορά. Τη διαπίστωση αυτή την επιβεβαιώνει και η νεοελληνική λαϊκή θυμοσοφία: «Όποιος έχει γρόθο τρώει καρύδια», «ποιος έχει στα δάχτυλά του μέλι και το γλείφει;», «όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι». Ακόμα και η εκκλησιαστική φράση «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών», που αναφέρεται στα αγαθοποιά στοιχεία για την ηθική βελτίωση του ατόμου, παρερμηνεύτηκε και στην καθημερινή ομιλία αποκτά την έννοια του εγωϊστικού κέρδους και της ιδιοτέλειας.

Και επειδή η διαφθορά συμβαδίζει με την πολιτική ισχύ, και όχι μόνο, διότι ισχυρός είναι και ο διευθυντής μιας ΔΕΚΟ, ο διοικητής ενός οργανισμού ή μιας ΤΡΑΠΕΖΑΣ, ο ιδιοκτήτης ενός μέσου μαζικής ενημέρωσης και ο σατραπίσκος μιας υπηρεσίας, ο Ευριπίδης συμβουλεύει στην τραγωδία «Ερεχθεύς»: «Ποτέ μη δίνεις την εξουσία στους εξαχρειωμένους πολιτικούς, γιατί παραφουσκώνουν από το δημόσιο χρήμα και γίνονται αλαζονικοί, από τη δύναμη που αποκτούν».

Ο Αριστοφάνης αποκαλεί τον άνθρωπο της εξουσίας "τελώνην" (φορομπήχτη), "φάραγγα" (αδηφάγο) και "πανούργον". Είναι αυτός που λαδώνεται από παντού κι όλα τα κορφολογάει.

Τη διαφθορά των ανθρώπων της εξουσίας και τη συνακόλουθη ηθική κατάπτωση της κοινωνίας και την πτώση των παραδεδειγμένων αξιών, έβλεπεν ο Σαίξπηρ, πολύ αργότερα και απελπιζόταν. Γκρέμισμα αξιών, ιταμότητα ηγετών, αναξιοκρατία. «Κουράστηκα μ’ όλα αυτά, θέλω να ησυχάσω στον τάφο. Δεν μπορώ πια να βλέπω την αξία να ζητιανεύει, τα μηδενικά να κορδώνονται από ξιπασιά, την πίστη να ντροπιάζεται χυδαία, την τιμή αισχρά περιφρονημένη, την αρετή εκπορνευομένη, την ομορφιά εξευτελισμένη, την τελειότητα παραπεταμένη, τη δύναμη σακατεμένη, την τέχνη από την εξουσία φιμωμένη, το τάλαντο να παίρνει μαθήματα από τη βλακεία, την αλήθεια γελοιοποιημένη, το καλό υποδουλωμένο στο κακό».

Η εξουσία εξαχρειώνει παντού και πάντοτε. Η πολιτική εξουσία είναι σύμφυτη με τη διαφθορά. Για την κυρίαρχη ομάδα της οποιασδήποτε εξουσίας δεν ισχύουν νόμοι, ούτε γραπτοί, ούτε άγραφοι. Ισχύει μόνο εκείνο που έλεγε ο Ιουβενάλης: «Ό,τι για τον απλό άνθρωπο είναι έγκλημα, για την εξουσία και την άρχουσα τάξη είναι νόμος και μεγαλείο». «Οι ισχυροί», γράφει ο Σαίξπηρ, «μπορούν να αδικούν και να εγκληματούν, χωρίς να φοβούνται τον νόμο. Ο νόμος υποκλίνεται στο θέλημα των ισχυρών, η όρεξή τους ορίζει πιο είναι το άδικο και πιο το δίκαιο».