Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ



Έχω γράψει πολλά άρθρα σχετικά με τα εφόδια ή προσόντα που πρέπει να διαθέτει κάθε πολιτικός. Σήμερα, θεώρησα επιβεβλημένο να προσθέσω και τα παρακάτω:
Οι πολιτικοί άνδρες υπό την ευρεία του όρου έννοια, που κατέρχονται στην πολιτική κονίστρα πρέπει να έχουν και τα παρακάτω πνευματικά, ψυχικά και ηθικά εφόδια:
Πρώτον: Να έχουν τα απαραίτητα πνευματικά, ψυχικά, ηθικά, πολιτικά και άλλα εφόδια.
Δεύτερον: Να αγωνίζονται για να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα του ελληνικού λαού και προ παντός να τηρούνται οι προεκλογικές υποσχέσεις.
Τρίτον: Να αγωνίζονται στο διεθνή πολιτικό στίβο για τα εθνικά και σήμερα και για τα οικονομικά θέματα της πατρίδας μας μέχρι αυτοθυσίας.
Τέταρτον: Ιδίως σήμερα, που μπλεχτήκαμε στα άγρια γρανάζια των Μνημονίων, θα πρέπει ειλικρινά να πουν οι πολιτικοί μας πώς φτάσαμε εδώ, ποιές πολιτικές που εφαρμόσθηκαν κατέστρεψαν την χώρα και οι υπεύθυνοι οπωσδήποτε να λογοδοτήσουν στην Δικαιοσύνη, στοιχείο βασικό για την κάθαρση.
Πέμπτον: Στις δύσκολες αυτές στιγμές που διέρχεται η χώρα μας, επιτέλους κάποτε πρέπει να το καταλάβουν οι πολιτικοί μας, που είναι και επιθυμία όλου του Ελληνικού λαού ότι είναι αδήριτη ανάγκη να καθίσουν όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι για να βρουν τις καλύτερες λύσεις . Επειδή οι Σκεπτόμενοι Έλληνες πιστεύουν ότι οι λύσεις είναι στο μέσον των απόψεων όλων των κομμάτων και όχι ενός ή μερικών.
Έκτον: Και τέλος ν’ αγωνίζονται για να ανεβάσουν το εθνικό αίσθημα και φιλότιμο του Ελληνικού λαού επάνω στα Εθνικά Θέματα, το οποίο έχει καταρρακωθεί τα τελευταία χρόνια, από την δουλική και άθλια εξωτερική μας πολιτική.
Επισημαίνω επιπρόσθετα ότι, με υπαλληλική διαχείριση της εξουσίας, τα εθνικά προβλήματα, τα κοινωνικά αδιέξοδα, τα οικονομικά εγκλήματα του παρελθόντος και η κρατική διάλυση, δεν εξορκίζονται.
Η λύση θα βρεθεί στην υπηρέτηση μέχρι θυσίας της ειλικρίνειας, και του δικαίου, ο στρουθοκαμηλισμός εγκυμονεί πάντα πολλούς κινδύνους.
Ο τρόπος λειτουργίας του πολιτικού σκηνικού πρέπει να αλλάξει. Πολιτική δεν γίνεται με ιδεολογικά ασπόνδυλες επικοινωνίες πλήρους αδεξιότητας, απαιτείται βασικά μια ιδεολογική θεμελίωση της πολιτικής ταυτότητας όλων των Κομμάτων. Και, αλήθειες από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στον Ελληνικό λαό όσο πικρές και αν είναι.
«Την αρετήν των έργων είναι, μήτε λόγων πλείστων δεομένην μήτε μαθημάτων» (Αντισθένης).    

Π Ρ Ο Τ Ρ Ο Π Ε Σ



Η ιστορική πορεία των Ελλήνων ή μάλλον των νεοελλήνων έφτασε σε ένα όριο που μοιάζει με ενδεχόμενο ιστορικού τέλους. Ζούμε κυριολεκτικά μια καταστροφή που δεν περιορίζεται μόνον στην οικονομική χρεοκοπία και στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Δυστυχώς, διευρύνεται και στον πρωτοφανή διεθνή διασυρμό και στην πάγκοινη χλεύη του ελληνικού ονόματος. Υφιστάμεθα αδιαμαρτύρητα, την καταστροφή της γλώσσας, τον αφανισμό της ιστορικής συνείδησης, το ρήμαγμα του σχολείου και τον εξευτελισμό του Πανεπιστημίου. Δεν αποτελούν όλα αυτά πλήρη απόδειξη του χάους στο οποίο βυθίστηκε η χώρα;
Είναι καιρός να βγούμε πια οριστικά από τον φαύλο κύκλο της ασυνεννοησίας, της ενδοσκόπησης, της ψεύτικής αυταρέσκειας και της υπερφίαλης κωμικής και εκτός εποχής πατριδοκαπηλίας. Όλοι μαζί να ξεκινήσουμε μονιασμένοι – ιδίως οι νεότεροι – για να αλλάξουμε νοοτροπία και να αρχίσει μία καινούρια περίοδος για πραγματική δημιουργία και πρόοδο, ατομική και ομαδική. Ας δεχτούμε ότι έχει περάσει, προσωρινά τουλάχιστον, η ανέφελη αλλά και ουτοπιστική εποχή της ευδαιμονίας, έως ότου χτιστεί μια καινούρια σε πιο στέρεες βάσεις. Απαιτείται γι’ αυτό να κηρύξουμε ξανά ένα νέο «Εθνικό Συναγερμό» όχι όμως αναγκαστικά εκ των άνω, αλλά από όλους και από τον καθένα μας: Από βουλευτές και κόμματα, από εργαζόμενους και συντεχνίες, από καθηγητές και φοιτητές, από δικαστικούς, από γιατρούς, από παραγωγούς και καταναλωτές. Η μάχη έχει ξεκινήσει και δεν πρέπει να την χάσουμε. Η μόνη λύση ανάγκης, ο μόνος τρόπος για να σωθεί η Ελλάδα μας.    

ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΤΗΚΕ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΝΤΡΟΠΗ – ΑΙΣΧΟΣ – ΑΙΔΩΣ



«Χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη,
χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά
τριγύρω μου έκτισαν τείχη»
                         Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

Η καταψήφιση της πρότασης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για Εξεταστική Επιτροπή καταψηφίστηκε χωρίς συναίσθηση ευθύνης, ντροπής, άδικα και προκλητικά.
Προχθές, στα «Δελτία Ειδήσεων» κυριαρχούσε η «είδηση» ότι απορρίφθηκε, στη Βουλή, η πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής σχετικά με το Μνημόνιο. Αν κατάλαβα καλά, η ιδέα της σύστασης αυτής της Επιτροπής βασίζεται στην παραδοχή – σαν δεδομένο – ότι το Μνημόνιο (και τα παρεπόμενα) είναι μια πράξη εγκληματική, πιθανότατα κακουργηματική, που έβλαψε – και βλάπτει – την χώρα. Κατά συνέπεια πρέπει να αναζητηθούν οι υπαίτιοι (ένοχοι, εκ προοιμίου), να δικασθούν – ίσως με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας» – και να υποστούν την αρμόζουσα τιμωρία, μετά από μια «δίκαιη δίκη».
Η παραδοχή αυτής της αρχής, δηλαδή ότι: όποιοι είναι υπεύθυνοι πράξεων ή παραλείψεων που αποδεικνύονται επιζήμιες για το κοινό συμφέρον πρέπει να λογοδοτήσουν – εφ’ όσον ταυτοποιηθούν – και να τιμωρηθούν, είναι ενδιαφέρουσα και θα έπρεπε να έχει την πάνδημο – και ενθουσιώδη – υποστήριξη του λαού, και ιδίως των δημαγωγών που παριστάνουν ότι εκφράζουν το «δημόσιο αίσθημα».
Η πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα καταψηφίστηκε με 167 όχι και 119 υπέρ. Υπέρ της πρότασης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ψήφισαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το Κ.Κ.Ε., η Χρυσή Αυγή και ο ανεξάρτητος κ. Ν. Νικολόπουλος. Κατά της πρότασης ψήφισαν η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, οι διαγραφέντες του ΠΑΣΟΚ κ.κ. Κ. Σκανδαλίδης, Άντζελα Γκερέκου, Μ. Μπόλαρης, Γ. Κουτσούκος, Μιχ. Κασσής και ο διαγραφείς από την Ν.Δ. κ. Θ. Σολδάτος, όπως και ο ανεξαρτητοποιηθείς κ. Μ. Ανδρουλάκης. Από την ψηφοφορία απουσίαζαν 14 βουλευτές.
Η καταψήφιση της πρότασης από τα κόμματα της συγκυβέρνησης και τους διαγραφέντες Βουλευτές αποτελεί ένα όνειδος και ένα αίσχος τόσο για το πολιτικό μας σύστημα, όσο και για τους Βουλευτές που το καταψήφισαν. Ήταν μια αισχρή πράξη, ηθικά, νομικά, πολιτικά και κοινωνικά απαράδεκτη. Πράξη καταισχύνης και εξευτελισμού για όσους την καταψήφισαν.
Αιδώς στους 167 Βουλευτές που καταψήφισαν την πρόταση και ιδία στους κ.κ. Κουβέλη, Ρουπακιώτη και τους άλλους Βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της ΔΗΜ.ΑΡ., παλαιούς μου συναγωνιστές στους δημοκρατικούς αγώνες, στους αγώνες του 1 1 4, τους αγώνες για πολιτική ηθική κλπ.
  «Χωρίς αιδώ, χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, , μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη» (Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ).


ΑΥΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΑΡΘΡΙΔΙΑ



1.    ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΝΔΡΕΣ
Πολιτικοί που ομολόγησαν ότι υπέγραψαν τα δύο πρώτα Μνημόνια, χωρίς να τα διαβάσουν, εμφανίζονται σήμερα να συμπονούν τον υφιστάμενο τις συνέπειες αυτών λαό. Έχει χαθεί κάθε υπευθυνότητα και σοβαρότητα από πολλούς πολιτικούς. Άλλα υπόσχονται, άλλα λένε και άλλα κάνουν. Το παράδειγμα του Υπουργού Δικαιοσύνης Ρουπακιώτη, πρώην αγωνιστή της Δημοκρατίας, που υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο και στη συνέχεια αναίρεσε τις δεσμεύσεις του από αυτό, με το επιχείρημα ότι του έβαλαν «το μαχαίρι στο λαιμό» για να το υπογράψει, δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ιστορία.
Είναι κι αυτό ένα από το δείγμα των ανθρώπων που φθείρονται από την εξουσία όταν την ασκούν και την γεύονται – φαινόμενο διαχρονικό και κατακριτέο.

2.    ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;
Δυστυχώς σήμερα η απάντησή μου δεν μπορεί να είναι καταφατική. Γιατί; Οι λόγοι είναι πολλοί, διάφοροι, εμφανίζουν εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία, είναι γνωστοί και δεν χρειάζεται να τους επαναλάβω. Όλα τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί. Οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό χάος, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον, οι ίδιοι να μας οδηγήσουν στην ανάκαμψη, στην αναδιοργάνωση του κράτους, στην πρόοδο και προκοπή.
Ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος Μοντεσκιέ, ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του Διαφωτισμού, έγραψε ότι οι δημοκρατίες καταστρέφονται και από την σπατάλη. Και δεν είχε άδικο. Το ελληνικό κράτος, από το 1981 και μετά κατέστη υπερβολικά σπάταλο, ξόδευε χωρίς μέτρο, πέρα από το κανονικό και επιτρεπόμενο όριο. Και γι’ αυτό σήμερα η πλειονότητα του λαού πληρώνει τα σπασμένα. Πώς όμως είναι δυνατόν ένας λαός να συνέλθει από την οικονομική καταστροφή που επέφεραν οι πολιτικοί του, ο άφρων και αλόγιστος συνδικαλισμός, όλος ο εσμός των τρωκτικών του Δημοσίου, η κομματοκρατία, το πελατειακό κράτος και άλλοι καθοριστικοί παράμετροι; Γι’ αυτό λοιπόν, οφείλει να αξιοποιήσει αμέσως τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του και να επιδοθεί σε παραγωγικές δραστηριότητες που εγκατέλειψε. Βιομηχανίες και βιοτεχνίες που απασχολούσαν πολλά εργατικά χέρια και είχαν σημαντική συμβολή στο εθνικό εισόδημα έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό. Οι ιδιοκτήτες πολλών άλλων, διώχθηκαν και φυλακίστηκαν, γιατί οι συνδικαλιστές προκάλεσαν δυσεπίλυτα προβλήματα στο προσωπικό τους, με υπερβολικές αξιώσεις σε σχέση με την εργασία τους και την απόδοσή τους.

3.    ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΣΗ ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΝΕΣΘΑΙ;
Τελικά τα καταφέραμε και πήραμε την δόση του δανείου και κάποιες ελαφρύνσεις του χρέους. Και τώρα τι γίνεται; Από τώρα, ευχής έργο θα είναι να ασχολούνται όλοι, και πρωτίστως οι πολιτικοί με το πώς θα ανασυγκροτηθεί αυτή η χώρα πέρα από Τρόικες και Μνημόνια. Η Ελλάδα λόγω κομματοκρατίας, πελατειακών σχέσεων κλπ, έχει μείνει πίσω σε κρίσιμους τομείς, από την αποκομιδή και την διαχείριση των σκουπιδιών έως την είσπραξη των φόρων και την επιβολή των νόμων. Αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και δεν έχουν να κάνουν με κόμματα και ιδεολογίες. Μπορούσαμε να τα λύσουμε αν ήμασταν αγαπημένοι και μονιασμένοι.
Δυστυχώς, επειδή συμβαίνει το αντίθετο, αυτή η χώρα με τα τόσα συγκριτικά πλεονεκτήματα δεν θα ορθοποδήσει ποτέ αν δεν εισπραχθούν αποτελεσματικά οι φόροι και αν δεν ξαναοργανωθεί η Δημόσια Διοίκηση. Ακούγεται παράλογο και εξωπραγματικό να ζητάμε σήμερα από τις πολιτικές δυνάμεις να επιτύχουν μια εθνική συνεννόηση σε μερικούς κρίσιμους τομείς. Χωρίς αυτήν, όμως, δεν θα επιτύχουμε τίποτε γιατί θα έχουμε ελάχιστους πολιτικούς που θέλουν πράγματι να αφήσουν μεταρρυθμιστικό έργο, πολλούς που βλέπουν την εξουσία ακόμη και σήμερα πολιτική σταδιοδρομία, γρήγορο πλουτισμό, δόξα και εργαλείο για ρουσφέτια και «χάρες». Έτσι, όμως η Ελλάδα ποτέ δεν θα πάει μπροστά. Εύχομαι να διαψευσθώ.

4.    ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ, ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Επί της ουσίας, ο Γερμανός Υφυπουργός Εργασίας κ. Γιοακίμ Φούχτελ και ο πρόξενος στην Θεσσαλονίκη κ. Βόλφγκανγκ Ομπερμάγιερ μας είπαν ότι «δεν είναι οι άνθρωποι στην Ελλάδα αναποτελεσματικοί, αλλά το σύστημα που δεν τους επιτρέπει να αναπτύξουν τις δραστηριότητες που ήθελαν». Η παρατήρηση αυτή είναι αυταπόδεικτη για κάθε λογικό άνθρωπο. Έχω όμως πολλές φορές επισημάνει ότι από την Ελλάδα, απουσιάζει η κοινή λογική. Όπως και από τους Έλληνες. Με εξαίρεση τους προνομιούχους οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια επωφελούνταν – και  δυστυχώς εξακολουθούν να επωφελούνται – από το παράλογο, αναξιοκρατικό, κομματοκρατικό και αναποτελεσματικό πολιτικο-κοινωνικό σύστημα.
Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται δεκάδες χιλιάδες τρωκτικά του Δημοσίου. Προνομιούχοι του φαύλου «συστήματος» είναι πάντα οι περισσότεροι από αυτούς που κατακλύζουν τους δρόμους και τις πλατείες διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση. Διαμαρτύρονται για τα αποτελέσματα, αλλά αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να διαιωνίσουν την κατάσταση που τα δημιούργησε!
Έτσι όμως εξηγείται και το γιατί έχουμε παταγωδώς αποτύχει στην εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών που θα επιτρέψουν τη διαμόρφωση ενός νέου συστήματος, το οποίο επιτέλους θα επιτρέπει στους Έλληνες να αναπτύσσουν την ευρηματικότητα και την δημιουργικότητά τους.
Δυστυχώς οι μόνες κοινωνικές ομάδες οι οποίες μπορούν να ασκήσουν επιρροή στα πράγματα, είναι οι ομάδες των προνομιούχων που βλέπουν ότι με την αλλαγή, δηλαδή με την εκλογίκευση, του συστήματος, θα χάσουν τα προνόμιά τους.
Δυστυχώς οι δημιουργικές δυνάμεις αυτής της χώρας έχουν πλήρως απονευρωθεί ως αποτέλεσμα μιας πολυετούς συστηματικής προσπάθειας του «συστήματος», το οποίο έκανε τους Έλληνες να θεωρούν την επιχειρηματικότητα σχεδόν εξ αντικειμένου παρανομία!
Δυστυχώς οι προσοντούχοι νέοι της Ελλάδας αναζητούν την οδό δημιουργικής αξιοποίησης των δυνατοτήτων τους σε άλλες χώρες, όπου δεν υπάρχει «σύστημα» να πνίγει τις ελπίδες, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους.
Σκόπιμα όλες αυτές οι δυνάμεις της αδράνειας και της οπισθοδρόμησης έχουν επενδύσει όλες τους τις δυνάμεις στην διαιώνιση των μύθων πάνω στους οποίους δομήθηκε η θνησιγενής νεοελληνική ψευδαίσθηση.
Αυτό είναι το «σύστημα» στο οποίο αναφέρθηκαν οι Γερμανοί επίσημοι. Το «σύστημα» που λυμαίνεται την Ελλάδα και αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη στην αναπτυξιακή προσπάθεια. Το «σύστημα» που μας οδήγησε στην κατάρρευση εξακολουθεί με θράσος να αιτιάται τις υγιείς δυνάμεις και της Ελλάδος.

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΑΙΣΧΟΣ, ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΤΡΟΠΗ, ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΣΤΙΓΜΑ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΘΝΟΚΤΟΝΟΣ ΕΠΙΝΟΗΣΗ Η ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΕΙΑ



Στις μέρες μας οι ηθοποιοί έπαψαν να είναι οι διαμορφωτές των ηθών, όπως η κυριολεξία της λέξης μαρτυρεί και οι καναλάρχες αντί «τριάκοντα αργυρίων» μετατρέπουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε «Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης». Εδώ και αρκετό καιρό η ελληνική τηλεόραση έπαψε πλέον να μεταδίδει ελληνικά σήριαλ. Τέτοια μόνο σε καμιά επανάληψη μπορεί να δει κανείς. Την θέση τους έχουν πάρει ή μερικές τρίτης διαλογής λατινοαμερικανικές σαπουνόπερες ή τουρκικές ανατολίτικες ιστορίες αγάπης και αγρίων εθίμων.
Είναι ταινίες και σήριαλ, που κάθε βράδυ καθηλώνουν χιλιάδες – ιδίως γυναίκες – στις οθόνες των τηλεοράσεων. Ταινίες και σήριαλ με αρνητικά για τον τηλεθεατή αποτελέσματα, παρακμιακά και καταστροφικά για την Ελλάδα. Σήριαλ τουρκολαγνείας, αφελληνισμού συνειδήσεων, εξηλιθίωσης για να οδηγηθεί η Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία στον εξανδραποδισμό. Άλλη μια φορά: ΑΙΣΧΟΣ.
Πριν από χρόνια ο Τούρκος πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ είχε πει: «Δεν θα χρειαστεί πόλεμος για να κατακτήσουμε την Ελλάδα, θα πέσει μόνη της σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά μας». Πράγματι τριάντα – σαράντα χρόνια αργότερα η Ελλάδα έχει κατακτηθεί στην κυριολεξία από τις τουρκικές σαπουνόπερες. Ό,τι ώρα να ανοίξει κανείς την τηλεόραση θα δει και θα ακούσει ή ποιά μέτρα κλείδωσαν και ποιά όχι για τη νέα σύμβαση με την Τρόικα ή κάποια επεισόδια από τον «Μοιραίο Έρωτα», τη «Σιλά» και την «Άσι», σε σημείο που να διερωτάται αν βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος ή κάπου μεταξύ Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας ή Ντιαρμπασίρ.
Φτάσαμε σε σημείο να παίζουμε ακόμη και τον «Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή», δηλαδή τον σουλτάνο που θεωρείται από τους Τούρκους, ως ο σημαντικότερος Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρόκειται για τον Σουλτάνο, ο οποίος τον πρώτο κιόλας χρόνο της εξουσίας του κατέστειλε την επανάσταση στη Συρία, κατέλαβε το Βελιγράδι, τη Ρόδο, τη Λέρο, την Κω, την Κάλυμνο, τη Βουδαπέστη και πολιόρκησε τη Βιέννη. Αυτόν λοιπόν τον «λαμπρό» Σουλτάνο τον θαυμάζουμε και τον υμνούμε καθημερινά από την ελληνική τηλεόραση.
Και το πλέον σπουδαίο είναι, ότι τη στιγμή που εμείς απολαμβάνουμε τους έρωτες και τα έθιμα της φυλής του Μποράν και της Σιλά ή του Χαρούν και της Εντά, στην τουρκική τηλεόραση κάνουν θραύση πολλές ανθελληνικές σειρές.
Είμαι ένας αρθρογράφος με πείσμα, σαν τον Κάτωνα τον πρεσβύτερο, επίμονος υπερασπιστής του Δικαίου και της Δημοκρατίας και πολλών άλλων Αρχών και Αξιών, και ως τέτοιος θα επαναλαμβάνω επίμονα και εξακολουθητικά το σωσίβιο για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό πρόσταγμα: Το σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί. Να εξαλειφθούν οι συνταγματικές και θεσμικές του προϋποθέσεις. Χωρίς την παραμικρή επιείκεια για τα σημερινά κωμικά, αλλά άκρως τοξικά απομεινάρια του.