Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΜΜΕ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Οι αρχές δεοντολογίας του δημοσιογραφικού λειτουργήματος από τον ηλεκτρονικό κυρίως Τύπο της Καστοριάς και της Κοζάνης φαίνεται ότι στην πράξη οδηγούνται κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων. Βέβαια, θα νόμιζε κανείς, ότι αυτοί που καταπατούν τις θεσμοθετημένες αυτές αρχές και δεν είναι ολίγοι –, αρχές και καταστατικές διατάξεις, που απορρέουν από τον κώδικα Δημοσιογραφικής δεοντολογίας που ψηφίστηκε ομόφωνα στο 2^ο συνέδριο της «ΠΟΕΣΥ» Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών. Τον Ιούλιο 1998, θα είχαν τις επιβεβλημένες κυρώσεις ή κάποια επίπληξη τουλάχιστον για την προσβολή γενικότερα του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, και του Συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της «ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ» (άρθρο 15§2) περί της Ισονομίας και της Ελευθερίας του Λόγου.

Φαίνεται όμως ότι μερικοί τηλεπαρουσιαστές και οι ενημερωτές της Κοινής Γνώμης βρίσκονται στο απυρόβλητο και τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει την εξουσιαστική δύναμη που διαθέτουν και την οποίαν καταχρώνται ασύστολα, χρησιμοποιώντας υπερβολικά και με τρόπο αθέμιτο τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και τις πολιτικές, «επιμορφωτικές» και άλλου είδους εκπομπές.

Μπορούν χωρίς ντροπή να ειρωνεύονται, να λοιδορούν και να απαξιώνουν ατιμωρητί προσωπικότητες αδιάβλητες και με καλήν έξωθεν μαρτυρία, ή ακόμη να λιβανίζουν με χαμερπή τρόπο και να προωθούν σε αιρετά αξιώματα, άτομα ανίκανα, άχρηστα, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σκάρτα και όχι τους πατριώτες, τους ικανούς και τους έντιμους. Μπορούν επίσης να εισχωρούν σε προσωπικά δεδομένα και να προβάλλουν για λόγους τηλεθέασης και εντυπωσιασμού χαμηλής ποιότητος εκπομπές.

Και δυστυχώς κανείς, μα κανείς, να μην επεμβαίνει από τους ευνουχισμένους πολίτες, αλλά ούτε και από το κράτος ως φυσικός θεματοφύλακας του Συντάγματος. Προφανώς οι αρχές – ποιούν την νήσσα – κατά το κοινώς λεγόμενο και τούτο διότι είναι αποδεδειγμένο ότι φοβούνται ακόμα και οι εκπρόσωποι του λαού, την αχαλίνωτη και ασύδοτη εξουσιαστική δύναμη του Έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου που ουσιαστικά θα έπρεπε να ενημερώνει και να διαπαιδαγωγεί το λαό, παρά να τον ερεθίζει δημιουργώντας εντάσεις στο θυμικό του.

Το προοίμιο όμως των αρχών δημοσιογραφικής δεοντολογίας που ψηφίστηκε όπως είπα το 1998 και συγκεκριμένα στο άρθρο 7§α-β και γ, γράφει: «Ο Δημοσιογράφος οφείλει να συμβάλλει στην αναβάθμιση του δημοσιογραφικού λόγου, αποφεύγοντας γραμματικές, συντακτικές και λεκτικές κακοποιήσεις. Να αποφεύγει την χυδαιογραφία, την χυδαιολογία και την γλωσσική βαρβαρότητα. Να προστατεύει την ελληνική γλώσσα και την κατάχρηση ξένων λέξεων και όρων».

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα και κυρίως σε μερικά τοπικά ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. Καστοριάς και Κοζάνης δεν περιγράφεται. Οι παρουσιαστές και οι εκφωνητές κατεβάζουν το επίπεδο του δημοσίου λόγου. Και όμως, κανείς δεν επεμβαίνει, κανείς δεν σοκάρεται, κανείς δεν διαμαρτύρεται για την παραπληροφόρηση και τις τηλεοπτικές απρέπειες. «Διανοούμενοι» και πολίτες τελούν εν υπνώσει. Είναι τελείως αδιάφοροι και ασυγκίνητοι.

Απλούστατα, γιατί την υπερεξουσία των Μ.Μ.Ε. που διαφεντεύει ασύδοτα και ανεξέλεγκτα τους πάντες και τα πάντα και έγινε στις μέρες μας μια υπερδύναμη την φοβούνται όλοι. Ας μην απορούμε συνεπώς για την κατάντια της τοπικής κοινωνίας, η οποία απρακτεί και δεν εξεγείρεται. Μία άλλη θλιβερή διαπίστωση είναι και ότι πολλοί και πολλές που ασχολούνται με την ενημέρωση στερούνται πνευματικής και πολιτικής παιδείας, δεν έχουν την στοιχειώδη δημοσιογραφική αγωγή, στερούνται κοινωνικής, επαγγελματικής και δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Τους κανόνες που ρυθμίζουν την άσκηση των επαγγελματικών δημοσιογραφικών καθηκόντων, τους γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα, όπως και την Συνταγματικήν επιταγήν του άρθρου 15§2 του Συντάγματος, περί «ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ», την οποίαν παραβιάζουν ωμά και χωρίς κυρώσεις. Η άνω Συνταγματική διάταξη ρητά και σαφώς επιβάλλει την πρόσκληση όλων των Ελλήνων πολιτών ανεξαιρέτως στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, πολιτικές διαλόγου, ενημερωτικές κλπ.

Στους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και τα διάφορα παπαγαλάκια της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, πολλά από τα οποία δεν έχουν και κοινωνική αγωγή, αλλά τα διακρίνει μια έπαρση και αναίδεια, δεν παρέχεται η δυνατότητα να επιλέγουν μόνοι τους αρεστούς σ’ αυτούς, για να προωθούν τα πάσης λογής ιδιοτελή τους συμφέροντα. Αυτή η εξακολουθητική κατάχρηση τηλεοπτικής εξουσίας, είναι πολιτικά, κοινωνικά, δεοντολογικά, ηθικά απαράδεκτη, αλλά και παραβατική.