Η ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑΣ

«Η σιωπή των διανοουμένων στα σημερινά

δρώμενα, δεν  είναι  χρυσός, είναι  ενοχή»

Π.Κ.

Η πλειονότητα των Ελλήνων εύλογα διερωτάται: ποιοί έφεραν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή και τους Έλληνες στην ένδεια, στην απελπισία, στον μαρασμό; Κατά τον πρώην πρωθυπουργό κ. Γιώργο Α. Παπανδρέου, οι κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή οι οποίες προηγήθηκαν της δικής του. Στην άλλη όχθη, οι ευθύνες επιρρίπτονται στο ΠΑΣΟΚ και την άφρονα οικονομική πολιτική του την περίοδο   1981-1990.

Η δική μου απάντηση στο ίδιο ερώτημα είναι πιο σύνθετη. Η μεταπολιτευτική Ελλάδα έφτασε στο σημερινό χάος με την απόλυτη ευθύνη των φαυλοκρατικών πολιτικών κυβερνήσεων από το 1981 και μετά. Οι δυνάμεις αυτές, που συνιστούν και την μαύρη αντίδραση, συνέθλιψαν κάθε άλλη προοδευτική δύναμη, είτε κεντροδεξιού είτε κεντροαριστερού χαρακτήρα. Καταδίωξαν λυσσωδώς κάθε πνευματική ανέλιξη, γιατί την θεωρούσαν άκρως επικίνδυνη.

   Δυστυχώς, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο τα συμπτώματα της νόθευσης της πνευματικής μας ζωής και της αγωγής του πνευματικού ανθρώπου από την διαφθείρουσα επίδραση της πολιτικής. Και βεβαίως τα συμπτώματα αυτά εκδηλώνονται στην περιοχή εκείνη του πνεύματος όπου οι υπηρεσίες του είναι – ή, μάλλον, έπρεπε να είναι – ποδηγετικές. Η ποδηγεσία είναι συνώνυμη – το λέει η ίδια η λέξη – με την ηγεσία. Είναι, δηλαδή, κάτι περισσότερο από την καθοδήγηση και την χειραγώγηση, όταν το πνεύμα, αναλαμβάνοντας τον μεγάλο μορφωτικό του ρόλο, απευθύνεται στην μάζα, στον λαό, με την υψηλή αποστολή και το χρέος να δείξει τον σωστό δρόμο. Πού αλλού μπορεί να εκδηλωθεί ο ηγετικός αυτός ρόλος αν μη στον τομέα της κριτικής, όπου ο πνευματικός άνθρωπος αισθάνεται το ειδικό βάρος της ευθύνης καταθλιπτικότερο για την συνείδησή του;

Εντούτοις, ουδέποτε άλλοτε, σε καμία περίοδο της ελληνικής πνευματικής ζωής έχει σημειωθεί παρόμοια με των χρόνων μας έκπτωση της κριτικής αυτής ευθύνης. Ουδέποτε, έστω και στα υπανάπτυκτα στάδια του εθνικού βίου, έχει παρατηρηθεί τόση περιφρόνηση της ανάγκης πνευματικής ακεραιότητας. Έτσι, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα επικράτησαν ο δικομματικός λαϊκισμός, η ισοπέδωση προς τα κάτω, η καταδίωξη του ορθού λόγου και της ελεύθερης σκέψης και η διακομματική ανάδειξη του κράτους και της προσοδοθηρίας σε θεότητες.

Παρόλα αυτά, στην κοινωνία αυτή υπάρχουν, έστω και λίγες, δυνάμεις αντίστασης στην παρακμή και στην έκπτωση. Υπάρχει μία Ελλάδα που δεν είναι κλεισμένη στο καβούκι της. Δεν είναι περιχαρακωμένη και δεν έχει στην θέση του εγκεφάλου στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπάρχει μία Ελλάδα ικανών ανθρώπων, υψηλού επιπέδου. Αυτή η Ελλάδα, μέχρι σήμερα, έχασε σχεδόν όλες τις μάχες απέναντι στην μετριότητα, την φαυλότητα, την γραφειοκρατία, την αχρειότητα και την μαφιόζικη συμπεριφορά. Γι’ αυτό και η χώρα έφτασε εκεί που βρίσκεται σήμερα, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, εκτός θαύματος!

Δυστυχώς, στο εσωτερικό της χώρας μας οι δυνάμεις του ζόφου και της παρακμής το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο, όχι μόνον αρνούνται να καταλάβουν τί συμβαίνει γύρω τους, αλλά ούτε καν θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Ζουν στο δικό τους κλειστό διανοητικό σύμπαν και προσπαθούν να το επιβάλλουν και στους άλλους. Γι’ αυτό επικρατούν οι μετριότητες, οι βλάκες, οι αναιδείς.

Σήμερα, όμως, οι καιροί δεν συγχωρούν την οποιαδήποτε αδράνεια. Στην χώρα μας, οι δυνάμεις της προόδου, της αντι-παρακμής, του καλύτερου από το σήμερα αύριο, καλούνται να δώσουν μία αποφασιστική μάχη. Αυτήν της επιβίωσης της Ελλάδας και των Ελλήνων. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να γίνουν τα αντισώματα της ελληνικής ασθένειας, πριν η τελευταία αποβεί μοιραία.