«Εμείς οι
Έλληνες μόνον ενωμένοι θα επιζήσουμε.
Χωρισμένοι και
αντιμαχόμενοι θα χαθούμε, θα
σβήσουμε ως
Έθνος και κρατική οντότητα».
Π.Κ.
«Εθνική
Ενότητα, Εθνική Ομοψυχία, Εθνική Ειρήνη.
Όλοι για τον
ένα, κι’ ο ένας για όλους. Αυτά θα μας
σώσουν από τον
επικείμενο εμφύλιο σπαραγμό».
Π.Κ.
Υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα από την περίοδο που
(υποτίθεται ότι) τέθηκαν τα θεμέλια της ιδέας της «εθνικής συμφιλίωσης»: τον Μάιο του 1984, όταν δύο πρώην θανάσιμοι
εχθροί, ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος Αντιστράτηγος
του Εθνικού Στρατού, Πολέμαρχος και
νικητής του Γράμμου και ο Μάρκος
Βαφειάδης Αρχηγός του Δημοκρατικού
Στρατού Ελλάδος για τρία χρόνια, έδωσαν δημοσίως τα χέρια. Η χειραψία
εκείνη έχει σήμερα ξεχαστεί. Δεν έχουν ξεχαστεί όμως οι εκτελέσεις, τα
ξερονήσια, τα πιστοποιητικά των κοινωνικών φρονημάτων κ.λ.π.
Η ευμάρεια, η τρυφηλή ζωή και ο νεοπλουτισμός, η (όποια)
ανάπτυξη και ο (όποιος) εκσυγχρονισμός της χώρας κατά τις τελευταίες δεκαετίες,
κοίμισαν τα ελληνικά φαντάσματα του παρελθόντος. Χρειάστηκε όμως μια γερή δόση
οικονομικής αβεβαιότητας για να ξυπνήσουν, έστω και αποδυναμωμένα. Διότι από
τους βανδαλισμούς και τους εμπρησμούς κτιρίων, ακόμα και από τα τρομοκρατικά
χτυπήματα, έως το να βρεθεί ένας ολόκληρος λαός στα όπλα, η απόσταση είναι
τεράστια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαμε να υποθέσουμε το εξής:
υπάρχει ένα βαθύ, συλλογικό τραύμα που, ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού,
ανοίγει και πυορροεί. Κι αν μιλήσουμε με όρους της ψυχανάλυσης, φαίνεται ότι
πρόκειται για «διαγενεαλογικό τραύμα».
Η ψυχίατρος και καθηγήτρια Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μαρία Χατζηανδρέου, σε ένα ενδιαφέρον
άρθρο της πάνω στη Μικρασιατική Καταστροφή και τον Εμφύλιο λέει ακριβώς αυτό: «Μέσα από τις ακραίες ιδεολογίες που
αναπτύχθηκαν στον ελληνικό χώρο τον προηγούμενο αιώνα και τις πρακτικές τις
οποίες οδήγησαν τα άτομα – σε επίπεδο συλλογικό αλλά και ατομικό» προκύπτει
αυτό το «διαγενεαλογικό τραύμα... συχνά
σχετιζόμενο με ιστορικές συγκυρίες ισχυρών κοινωνικών και ιδεολογικών
αντιπαραθέσεων, συμβαίνει μέσα σε τρεις γενιές μέσω μιας ασυνείδητης
ταυτισιακής διαδικασίας και συμπυκνώνει μια ιστορία που, τουλάχιστον εν μέρει,
δεν ανήκει στη γενιά του ασθενούς» («Διαγενεαλογικό
τραύμα και ιδεολογία», περ. «Οιδίπους»,
τχ. 08). Η δρ Χατζηανδρέου μιλάει για «άλυτο
πένθος... με τις τραυματικές μνήμες να διατηρούνται σαν ξένα σώματα εντός του
ψυχισμού». Σε αυτό το πλαίσιο, κυρίαρχο ρόλο παίζει «ο καταναγκασμός της επανάληψης, επαναφέροντας το τραύμα σε μορφές
έκφρασης που εμπεριέχουν την τραχύτητα και την υλικότητα της πρώτης του
εκδοχής». Ίσως τελικά οι Έλληνες να μην είναι «εθνικά συμφιλιωμένοι». Ίσως όμως να παραμένουν βαθιά «τραυματισμένοι».
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Ο Νόμος 1863/1984 περί «Εθνικής Συμφιλίωσης», τα πολιτικά
ανοίγματα του Κώστα Καραμανλή προς το
ΚΚΕ και την Αριστερά, τα οποία αναφέρω σε άλλα κείμενά μου και περιέχονται στο
παρόν Blog μου (panoskrikis.blogspot.gr), δυστυχώς στην
πράξη κατέστησαν «ΚΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»,
δηλαδή χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Η απερισκεψία, η έλλειψη ιστορικών
γνώσεων, ο ιδεολογικός και πολιτικός φανατισμός, το μίσος, η κληρονομικότητα
(Ελληνική) και άλλα συμπαρομαρτούντα μας οδήγησαν στην σημερινή διχαστική
κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου