Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΒΑΘΕΙΑ ΚΡΙΣΗ

«Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν  σ’  αυτόν  τον  τόπο. στην  εξουσία πάντοτε   οι   φαύλοι,  κι   αν  φανεί κάποιος   μια   μέρα   έντιμος,   σε δέκα   μέρες   σκαρτεύει.   Φέρνεις άλλον,  βγαίνει  χειρότερος».

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ

(Εκκλησιάζουσες στ. 174-179)

«Αχ πατρίδα μου, δεν θα σ’ αφήσουν ζωντανή, ότι αυτηνοί σε κυβερνούν κι άλλοι τοιούτοι, κι απ’ αυτούς κρέμεσαι. Η ψυχή τους ολουνών είναι η ίδια^. δόλον θυσιάζουν δια εσένα πλήθος, κι αρετή και πατριωτισμόν τελείως. Και κιντυνεύεις μ’ αυτά δεν θα πας ομπρός».                       

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

είναι κοινή η διαπίστωση ότι η Ελλάδα, ο τόπος μας διέρχεται εδώ και χρόνια μια βαθειά, πολύπλευρη και ανίατη  κρίση, είτε εθνική, είτε πολιτική, είτε κοινωνική, είτε οικονομική, εν γένει κρίση θεσμών και ηθικών αξιών, είτε – εξ εθίμου ή συνηθείας – ή νόμω ανεγνωρισμένων. Η ως άνω διαπίστωση καθημερινά επαναλαμβανομένη από ειδικούς και μη, κατέστη πλέον ένας λόγος – κοινοτοπία – χωρίς καμμίαν πρωτοτυπίαν.

Τα εθνικά μας προβλήματα, η πολιτική ζωή, η οικονομία και η κοινωνία, η εγκληματικότητα, η ανεργία, η τρομακτική διάδοση και εξάπλωση των ναρκωτικών, η διαφθορά του Δημοσίου Βίου, η διαπλοκή και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, μας οδήγησαν στην ανορθόδοξη λειτουργία του κατ’ επίφασιν έστω αντιπροσωπευτικού Δημοκρατικού Πολιτεύματος, στη νόθευση αλλοίωση και παραποίηση του κοινοβουλευτικού συστήματος και τελικά έπληξαν θανατηφόρα και ανεπανόρθωτα τους έστω κατ’ επίφαση θεσμούς του υφισταμένου πολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος της εμμέσου αντιπροσωπευτικής και αβασίλευτης Δημοκρατίας.

Είμεθα λοιπόν, όλοι παγιδευμένοι σ’ έναν φαύλο κύκλο που όλοι τον επισημαίνουμε, όλοι τον αισθανόμεθα, όλοι τον υφιστάμεθα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και το χειρότερο όλων είναι, ότι έχουμε το συναίσθημα μιας γενικής διάλυσης χωρίς προοπτική, χωρίς διέξοδο, χωρίς μέσον σωτηρίας. Ούτω τίθενται αδυσώπητα τα ερωτήματα: Υπάρχει δυνατότητα εξόδου από την πολύμορφη κρίση; Και ποία η διάβαση; Πώς και με ποίους δύναται να δοθή αυτή η δυσχερής και επίπονος μάχη; Με τί κοινωνικά ερείσματα και με ποιό πολιτικό κόστος;

Στα στοιχειώδη και θεμελιώδη αυτά ερωτήματα, πραγματική και ουσιαστική απάντηση δεν έχει δοθή. Έχουν διατυπωθεί αοριστολογίες, καταγγελίες και αποσπασματικές προτάσεις, έχουν ριφθεί συνθήματα και επιρριφθεί ευθύνες. Οι πάντες κονταροχτυπιούνται με τους πάντες, ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Αλλά κανείς δεν φαίνεται να διαθέτει – όχι τη μαγική συνταγή βέβαια – αλλά μια συνολική πρόταση, πλήρως τεκμηριωμένη, μια σφαιρική προοπτική εξόδου από την πολυσχιδή κρίση, μια πρόταση η οποία να ξεριζώνει με βαθειά τομή τον κακοήθη όγκο μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και όχι μόνον ασθένειας. Και αυτό είναι ίσως, το πλέον οδυνηρό και ανησυχητικό σύμπτωμα της κρίσης. Η συνεχής αναφορά και αντιπαράθεση εν ου παικτοίς. Η έκδηλη αδυναμία όλων των κορυβαντιώντων  όλων των αρμοδίων φορέων να διαμορφώσουν από τώρα τους όρους και τις προδιαγραφές της Ελλάδος του 2015. Να περιγράψουν πειστικά τη θέση που πρέπει, αλλά κυρίως που δύναται να καταλάβει ο τόπος μας, στον καινούργιο άσπλαχνο, καταθλιπτικό και σκληρό κόσμο της μεταβιομηχανικής επανάστασης, της παγκοσμιοποίησης. 

Εδώ και τώρα λοιπόν, στο θεμελιακό αυτό ερώτημα των καιρών, καλούνται οι επώνυμοι και μη Έλληνες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι κλπ, οιασδήποτε πολιτικής προέλευσης και ιδεολογικών πεποιθήσεων, που ζώντας καθημερινά την επικαιρότητα της κρίσης, να κάνουν την υπέρβασή της, με στόχο την έξοδο από την κρίση, μια κρίση που οδηγεί την Ελλάδα και τους Έλληνες στον αφανισμό.  Με πειστικά επιχειρήματα, χωρίς δεσμεύσεις και προκαταλήψεις, χωρίς εμπάθεια και παρωπίδες, χωρίς ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις.