Πάνος Κρίκης

Α΄ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΗ [1]

«Οτιδήποτε μεγάλο γίνεται μέσα

στον κόσμο, γίνεται στη φωνή

του καθήκοντος, οτιδήποτε

άθλιο γίνεται, γίνεται στο όνομα

του συμφέροντος»

                        ΛΑΚΟΡΝΤΑΪΡ

Η ιστορία που δεν αποδίδει τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι» και τα «του Θεού τω Θεώ», δεν είναι ιστορία, αλλά εμπαθής και ιδιοτελής υπηρέτρια του ψεύδους. Ιστορία είναι η αδέκαστη και αδυσώπητα αδέκαστη προσπάθεια να βρεθεί και να αναδειχθεί η αλήθεια. Η οποιαδήποτε αλήθεια. Ας πικραίνει φίλους, ας συντρίβει σκοπιμότητες. Καμιά σκοπιμότητα δεν υπάρχει πιο πάνω από την αλήθεια. Όσοι φοβούνται την αλήθεια είναι εχθροί της προόδου και του λαού. Οι λαοί, οι χώρες, η ανθρωπότητα δεν χτίζουν το μέλλον τους με το σκοτάδι του ψεύδους, αλλά το χτίζουν με το φως της αλήθειας, σκληρό, αλλά γι’ αυτό τον λόγο και στέρεο.

Β΄  ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ

Χρέος των ιστορικών είναι η αναζήτηση της αλήθειας και μόνον. Μπορεί ο ιστορικός να δίνει στα γεγονότα τη δική του ερμηνεία, δεν έχει όμως το δικαίωμα είτε να τα αλλάζει είτε να τα αγνοεί.

Επίσης χρέος των ιστορικών είναι να υπερασπίζονται την ιστορική αλήθεια, να αποκαλύπτουν στους λαούς της οικουμένης τους διεφθαρμένους και φαύλους της εξουσίας, να καταγγέλλουν τις διαστρεβλώσεις της ιστορίας που αναφέρονται σε άτομα και γεγονότα. Ειδικά, όσοι από εμάς τους Έλληνες ιστορικούς και διανοούμενους, είμαστε αντικειμενικοί, αμερόληπτοι, αδέκαστοι και ανιδιοτελείς, έχουμε ηθικό και επιτακτικό ιστορικό καθήκον να γκρεμίσουμε τα «είδωλα» των διεφθαρμένων στρατοκρατών και πολιτικών των δύο τελευταίων αιώνων, όλων των νεκροθαφτών των Εθνικών μας Δικαίων που υμνολογούνται και εξευγενίζονται, αντί να συγκεντρώνουν την απέχθεια, την οργή και την καταφρόνηση του λαού για τις επιζήμιες πράξεις τους σε βάρος της Ελλάδας και του Ελληνισμού.

Γ΄ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δύο πόλοι υπάρχουν σ’ ό,τι γενικά ονομάζουμε ΙΣΤΟΡΙΑ. Στον ένα βρίσκονται εκείνοι που τη δημιουργούν και στον άλλον εκείνοι που την γράφουν. Αναμφισβήτητα ο ρόλος των τελευταίων είναι πολύ πιο εύκολος. Κρίνοντας ένα συντελεσμένο γεγονός, δεν έχουν ανάγκη καμιάς μαντικής ικανότητας. Η διαίσθηση, που τόσες φορές μας απατά, ενώ στους πρώτους είναι απαραίτητη, στους δεύτερους είναι ολότελα αχρείαστη. Ο αστάθμητος παράγων, που ανατρέπει συχνά τις προβλέψεις των πρώτων, αφήνει ανεπηρέαστους τους δεύτερους, που μόνο τον επισημαίνουν.

Έπειτα, ο ιστορικός συγγραφέας γνωρίζει για ένα γεγονός πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα ήξερε εκείνος που δρούσε. Αυτός προσπαθούσε να μάθει, με την κατασκοπεία κι όποιον άλλον τρόπο, μερικά από τ’ απόρρητα εχθρών και φίλων. Για τον συγγραφέα όμως, τα μυστικά αυτά, κατά το μέγιστο μέρος, είναι γνωστά, αφού τα σχετικά αρχεία είτε έχουν πια δημοσιευθεί είτε είναι προσιτά για μελέτη.

Όταν λοιπόν ο ιστορικός συγγραφέας διαπιστώνει ένα καταστροφικό και μοιραίο για μια χώρα και τον λαό της λάθος[2], να το στιγματίσει κάποιου από εκείνους που δημιουργούν την ιστορία, το κάνει και οφείλει να το καταστήσει γνωστό στην Κοινή Γνώμη και να το καυτηριάσει, να το στιγματίσει, γιατί διαφορετικά η αποστολή του δεν θα είχε νόημα.

Το θέμα λοιπόν μπορούμε να το εξετάσουμε με τον ακόλουθο τρόπο:

Για μας, είναι ή όχι εγκληματικό λάθος που ο Βενιζέλος υποκίνησε κι επέτυχε την υπερπόντια αυτή εκστρατεία στη Μικρασία;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, για κάθε αντικειμενικό, αμερόληπτο και έντιμο ιστορικό, απ’ αυτήν εδώ: Ναι, ήταν λάθος και μάλιστα καταστρεπτικό, ανεπανόρθωτο, ολέθριο και μοιραίο για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου.  

Δ΄ ΤΑ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έτσι, η παρούσα πνευματική μου ενασχόληση με αντικείμενο τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το συγκεκριμένο ιστορικό – πολιτικό θέμα, εξετάζει το σύνολο των τότε αξιομνημόνευτων γεγονότων από μια άλλη οπτική γωνία, από μία νέα θεώρηση και όχι με μυθεύματα και μυθοποιήσεις.

Κάνω γνωστό στους αναγνώστες του παρόντος βιβλίου, χωρίς να «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», ότι η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές ή από τις κυρίαρχες τάξεις, που «τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε ξυμφέροντα δίκαια», όπως διδάσκει ο Θουκυδίδης. Βρίθει από μυθεύματα, σκόπιμη διαστρέβλωση και εσκεμμένη αλλοίωση των γεγονότων η Ελληνική ιστορία. Όχι γιατί οι ιστορικοί είναι ψευδολόγοι ή παραχαράκτες αλλά επειδή η αλήθεια είναι συνήθως θαμμένη κάτω από επιχωματώσεις αιώνων. Επικίνδυνη, άλλωστε, η ιστορική αλήθεια. Αποκρύπτεται επιμελώς πίσω από πολιτικές ιδιοτέλειες και ιδεολογικά προσωπεία. Και συχνά, με την μυστική, ερήμην των λαών, διπλωματία χάνονται τα ίχνη της στα χρονοντούλαπα και τις επτασφράγιστες καταπακτές. Καταχωνιάζονται, εξαφανίζονται ή παραποιούνται τεκμήρια για να καλυφθούν ανομίες, προδοσίες και ατιμωτικές συναλλαγές κρατών και αξιωματούχων. Οι Νεοέλληνες τρέφονται με ψεύδη από γενιά σε γενιά.

Ψεύδη εθνικά και παιδαγωγικά, ψεύδη ιδεολογικά και παρηγορητικά.

Ψεύδη που ταυτίζονται με συμφέροντα της άρχουσας ομάδας και των ξένων προστατών ή συνενόχων της, ψεύδη που βαυκαλίζουν τις επιθυμίες, τις αθεμελίωτες βεβαιότητες και τις κενοδοξίες του λαού.

Ψεύδη πασίγνωστα και κατάφωρα, ψεύδη επίχρυσα και ψιμυθιωμένα.

Ψεύδη που ευδοκιμούν στους χερσότοπους της πλάνης και της άγνοιας, ψεύδη αυτοφυή και ψεύδη εισαγόμενα, ψεύδη προαιώνια και διαστρεβλώσεις χθεσινών νωπών γεγονότων.

Ψεύδη που βαφτίζονται επιχειρήματα, ψεύδη που γίνονται συνθήματα – «λόγια παχειά» κι’ «ασκιά μ’ αγέρα», «κούφια καρύδια» και «λιθάρια στον τουρβά», όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης.

Ψεύδη ατιμώρητα, ψεύδη επιβραβευμένα με ανδριάντες, ονομασίες οδών, τιμές και διακρίσεις. Για «μεγάλους άνδρες», για «φιλέλληνες», «συμμάχους» και «ευεργέτες». Ποιοί οι μεγάλοι άνδρες, οι φιλέλληνες, οι σύμμαχοι, οι ευεργέτες; Πού η αλήθεια, πού η απάτη; Εδώ τα εξωραϊστικά μυθεύματα και οι αγιογραφίες των ισχυρών της εξουσίας, εκεί τα μεγαλυνάρια για τους εχθρούς του ελληνισμού και τους φαύλους.

Ο υποφαινόμενος, όταν παρουσιάζει, αναλύει ή πραγματεύεται ιστορικά θέματα, πάντα επιχειρεί μία ανίχνευση στον σκοτεινό δρυμό της Ελληνικής ιστορίας. Από τον Όμηρο μέχρι και σήμερα. Ψάχνει με επίμονο τρόπο να βρει την αλήθεια και μόνον την αλήθεια. Για την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας που δύσκολα διαπερνά το φράγμα των ιερών και ανίερων μύθων. Το ψεύδος, έγραψε ο Μάξιμ Γκόργκυ, είναι η θρησκεία των σκλάβων και των αφεντικών, η αλήθεια, ο Θεός των ελεύθερων ανθρώπων.

Σήμερα οι ιστορικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ασχολούνται στα έργα τους με την κακοήθη διαφήμιση της εξουσίας και των «Μεγάλων Ανδρών». Πρόκειται δηλαδή για μια ιστορία τελείως ανεδαφική, στρεβλή και αρνητική.

Κατά τον Νίτσε η πορεία του κόσμου κρίνεται από την προσωπικότητα των «Μεγάλων Ανδρών». Οι λαοί είναι «μέσα της ιστορίας» που χειραγωγούνται από τον «υπεράνθρωπο»! Και αυτός ο «Μέγας» πρέπει να είναι «παντοδύναμος, σκληρός και εύθυμος»!...

Ο Γάλλος φιλόσοφος και πολιτικός Joseph de Maistrei έγραφε στις αρχές του περασμένου αιώνα: «Η ιστορία των τελευταίων 300 ετών είναι μια συνωμοσία κατά της αλήθειας. Και ο Montesquieu στον ΙΗ΄ αιώνα: «Στις απολυταρχίες οι ιστορικοί προδίδουν την αλήθεια επειδή δεν είναι ελεύθεροι να την καταγράψουν. Στα φιλελεύθερα κράτη προδίδουν την αλήθεια εξ αιτίας της δικής τους ελευθερίας – εννοεί την ανευθυνότητα και την εξάρτησή τους. Καθένας γίνεται σκλάβος της φατρίας του».

Είναι πασίγνωστο πως αναδεικνύονται σήμερα οι περισσότεροι από τους κορυφαίους της εξουσίας. Με την προπαγάνδα, τους πράκτορες, τα χαλκεία, τη διαφήμιση, το ψεύδος και την απάτη.

Η αναρρίχηση των πολιτικών στην εξουσία, η φήμη και η «καταξίωση», οφείλονται, σχεδόν πάντοτε, στη συναλλαγή και όλα τα παρεπόμενα της διαφθοράς. Με την αρετή αποκλειστικά και το ήθος δεν αναδεικνύεται «μέγας» κανένας πολιτικός.

Από γενιά σε γενιά κληρονομούνται τερατώδη ψεύδη και κραυγαλέες πλαστογραφίες. «Το έθνος πρέπει να μάθη να θεωρή εθνικόν ό,τι είναι αληθές», έγραφε ο Σολωμός. Επί 18, ωστόσο, δεκαετίες δοξολογούνται ξενοχειροτονημένοι μονάρχες και διεφθαρμένοι πολιτικοί, νεκροθάφτες των εθνικών δικαίων, δυνάστες, δόλιοι και άρπαγες, που εξευτέλισαν την Ελλάδα, που κράτησαν το έθνος σε κατάσταση υποτέλειας και τους πολίτες δεσμώτες. Εθνικόν κατάντησε να θεωρείται μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας τάξης, μιας εκφυλισμένης κομματικής φατρίας ή ομάδων οικονομικών μεγιστάνων. Για την κραταίωση αυτών των προνομίων επιστρατεύονται, όπως και στο απώτερο παρελθόν, διανοούμενοι πρόθυμοι για παρερμηνείες γεγονότων και ωραιοποιήσεις πολιτικών που διαφημίζονται ως πρότυπα και ινδάλματα.

ΕΙΝΑΙ τραγικό που η ιστορική απάτη, τελευταία προσέλαβε διαστάσεις χιονοστιβάδας, προκαλώντας ολέθριες επιπτώσεις σε βάρος της ιστορικής αντικειμενικότητας και αλήθειας.

Οι κρατούντες, με την ελεγχόμενη παιδεία, παραδίδουν από γενιά σε γενιά μύθους που έπρεπε να προκαλούν αποτροπιασμό.

Όταν η Κοινή Γνώμη, εμποτισμένη από την προπαγάνδα και την οργανωμένη ψευδολογία, σφυροκοπείται με το όνομα ενός διεφθαρμένου πολιτικού, η εντύπωση που συχνά γίνεται θαυμασμός, διαιωνίζεται. Εντάσσεται μάλιστα στα κατάστιχα της ιστορίας ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Πασίγνωστοι οι εξαχρειωμένοι, ακόμα και εθνοκτόνοι παράγοντες του δημόσιου βίου των τελευταίων δύο αιώνων που ηρωοποιούνται και καθαγιάζονται στην ιστοριογραφία με εμπρόθετο ή επιπόλαιο ενστερνισμό της ψευδολογίας! Στις πλατείες ανδριάντες και προτομές, στις οδούς ονόματα «προσωπικοτήτων». Η κριτική διερεύνηση προσκρούει στην καθιερωμένη αντίληψη, η απομυθοποίηση εξοργίζει.

Ε΄ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ «ΕΘΝΑΡΧΩΝ»

Η ιστορία είναι διδαχή, απ’ αυτήν πρέπει να προβληματιζόμαστε και να αποφεύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η ιστορία πρέπει να γράφεται με νηφαλιότητα, αντικειμενικότητα και πλήρη συγκέντρωση των ιστορικών στοιχείων, χωρίς μυθεύματα σκόπιμες διαστρεβλώσεις και εσκεμμένες αλλοιώσεις, γι’ αυτό και απαιτείται η παρέλευση χρόνου.

Η ιστορία που γράφεται με καθυστέρηση, δίνει την πραγματική και δίκαιη διάσταση των ιστορικών γεγονότων. Η ιστορία, για να μας ενώσει στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε και να καταλάβουμε την θέση που μας αξίζει, πρέπει να είναι δίκαιη και σωστή και εμείς οι Έλληνες, να την αντιμετωπίζουμε με περισσότερη κατανόηση, βαθύτερη μελέτη και λιγότερο πολιτικό πάθος. Η αγάπη για την Ιστορία πρέπει να προσλαμβάνει την ιδανική μορφή του πλατωνικού έρωτα.

Οι «Μεγάλοι Άνδρες» και οι «Εθνάρχες», είναι ένας μύθος της ιστορίας, είναι μία συνειδητή απάτη των κρατούντων, απάτη που έχει εδραιωθεί από τις κυρίαρχες κατεστημένες δυνάμεις δια μέσου των αιώνων σε όλα τα Έθνη. Εξολοθρευτές και τύραννοι των λαών, διεφθαρμένοι και υποτελείς πολιτικοί, στρατοκράτες και δικτάτορες όπως π.χ., οι Μέγας Κωνσταντίνος ο νοθευτής ευαγγελικής διδασκαλίας, Μέγας Θεοδόσιος ο κατεδαφιστής των μνημείων του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ο Φρειδερίκος ο Μέγας, ο εξαχρειωμένος και μανιακός Στρατοκράτης της Πρωσίας, η Μεγάλη Αικατερίνη, η Εστεμμένη Πόρνη, ο Μέγας Ναπολέων ο αιμοδιψής δικτάτορας και δολοφόνος της Ευρώπης και δεκάδες άλλοι τύραννοι λαών, βάρβαροι και διεφθαρμένοι, χαρακτηρίστηκαν από πληρωμένους κονδυλοφόρους ως «Μεγάλοι Άνδρες». Μια πράξη ανεπίτρεπτη και άξια στιγματισμού, στρεφομένη κατά του κοινωνικού συνόλου.  

---

[1] Σ.Σ. Εν γαρ έργον ιστορίας και τέλος το χρήσιμον, όπερ εκ του αληθούς μόνον συνάγεται. «Ένα είναι το έργο της ιστορίας κι ένας ο σκοπός της, το ωφέλιμο που βγαίνει μόνο από την αλήθεια». (ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ: πως δει την ιστορίαν συγγράφειν, 12).

[2] Σ.Σ. Το λάθος είναι χειρότερο του εγκλήματος.