|
Α
|
πό τριακονταπενταετίας και πλέον η πολιτική στην χώρα μας έχει τελικά
εκπέσει σε προσωπική συναλλαγή, όπου ο μεν πολιτικός βλέπει την εξουσία ως
αυτοσκοπό για την κάλυψη ποικίλων μειονεξιών του, ο δε πολίτης ως μέσο για την
πρόσκαιρη ή μη τακτοποίησή του. Συνεπώς, το πελατειακό κράτος αποπολιτικοποιεί
την πολιτική κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται και από τον κυνικό και λαϊκίστικο
τρόπο συμπεριφοράς των κομμάτων της μείζονος Αντιπολίτευσης.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της οδυνηρής
πραγματικότητας – η οποία κατά κόρον συσκοτίζεται από ραδιοτηλεοπτικά μέσα
μαζικής ενημέρωσης – η χώρα μας πάσχει, υπό όρους πολιτικής επιστήμης, από μία
σοβαρή ασθένεια που ονομάζεται θεσμική αναποτελεσματικότητα. Αυτό το πλέγμα της θεσμικής αναποτελεσματικότητας είναι το θεμέλιο της
οπισθοδρόμησης ή ακόμα και της κατάρρευσης χωρών και αυτοκρατοριών. Η θεσμική
αναποτελεσματικότητα είναι τόσο υψηλή, όσο ευρεία είναι σε μια χώρα η
φαυλοκρατία – διότι, ατελείς φορείς επιζούν μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι,
υπάρχουν στον κόσμο μας χώρες και κοινωνίες οι οποίες, παρά τις οποιεσδήποτε
κρίσεις – ηθικές, πολιτικές, οικονομικές – εξακολουθούν να αδιαφορούν, να
αδρανούν και άρα να μηδενίζουν την προοπτική μεταρρυθμίσεων.
Στην Ελλάδα κυβερνήσεις, Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης
πρώτου και δεύτερου βαθμού, άλλοι θεσμικοί φορείς, κοινωνίες και άτομα που
λαμβάνουν αποφάσεις είναι… τυφλά. Δεν βλέπουν τις αλλαγές που συμβαίνουν
ολόγυρά τους. Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το περιβάλλον η ελληνική κοινωνία
υπερχρεωμένη, αντιπαραγωγική, γραφειοκρατική, διεφθαρμένη και πέρα για πέρα
αποπροσανατολισμένη, έχει χάσει τον βηματισμό της, και οδηγήθηκε στο
σημερινό γενικό χάος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου