Ο ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

Οι θεσμοί που θεμελιώνουν το πολίτευμα, οι συνταγματικές αρχές περί «λαϊκής κυριαρχίας, περί «ελεύθερης βούλησης του πολίτη», «εν ονόματι του Ελληνικού λαού, το «Κοινοβούλιο», η «λαϊκή ετυμηγορία», έχουν ολότελα ευτελισθεί εξ αιτίας της πολιτικής διαφθοράς, της παρατηρούμενης πτώσεως των αξιών, της κοινωνικής σήψης, της έκλυσης των ηθών, της ανεντιμότητας και αναξιότητας μερίδας του πολιτικού κατεστημένου, της ελεύθερης διακίνησης των ναρκωτικών ουσιών, αποτελούσης μάστιγα για τη νεολαία μας και του αυταρχισμού της εξουσίας.

Ο ευτελισμός των θεσμών, ιδίως την τελευταία τριακονταετία, προκαλεί άλλοτε καγχασμούς και χλεύη και άλλοτε οργή και απέχθεια. Ο «κυρίαρχος λαός» καλείται κάθε τέσσερα χρόνια στις κάλπες και δυστυχώς χρησιμοποιείται αναιδώς ως πρόσχωμα και σκηνικό για το τρισάθλιο παιχνίδι μεμονωμένων ατόμων ή ομάδων τυχοδιωκτών και επιτηδείων, κατά κανόνα ανίκανων και κενών παιδείας, για την κατάκτηση δημοσίων αξιωμάτων, σκοπούντων την λεηλασία του δημοσίου πλούτου και την γρήγορη κοινωνική και οικονομική καταξίωση. Κατά κανόνα οι εκλεκτοί αυτών των ομάδων εκπροσωπούν τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα και όχι τους καλόπιστους και αφελείς πολίτες. Το έχω γράψει στη σειρά των άρθρων μου «Η διαφθορά της εξουσίας» ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα υπήρξεν ανέκαθεν πελατειακό. Ο πολίτης-ψηφοφόρος ήταν εξαρτημένος από τον πάτρωνα-κομματάρχη χωρίς να έχει περιθώρια συνειδητής επιλογής και οραματισμούς.

Το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο, το «Σύστημα», με τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, συνωθούνται συνήθως ανίκανα και τυχοδιωκτικά στοιχεία που αναζητούν προσβάσεις σ’ αυτό, σταδιοδρομία από τους διαύλους της ευνοιοκρατίας και σχεδόν πάντοτε προσωπικό όφελος και τελευταία εξασφάλιση του αμετάθετου, άσχετα αν υπάρχει δημόσια κατακραυγή για χρηματισμό και άλλες πράξεις ανεντιμότητας. Γι’ αυτό πάντα είναι αφερέγγυο, λειτουργεί χωρίς εσωτερική δημοκρατία, κυριαρχεί το ιερατείο, ο ηγεμονίσκος με το συγγενολόι και τους «βαρόνους» του, δηλαδή πρόσωπα ευεργετημένα με θέσεις, αξιώματα, τιμές, και κυρίως πλούτο και γι’ αυτό δουλικά φερέφωνα, ένθερμοι υποστηρικτές και χαμερπείς αυλοκόλακες. Μεταχειρίζονται την δοθείσα από τους πολίτες, τον απλό λαό, τους ιδεολόγους και αγνούς ψηφοφόρους, εξουσία, ως προσωπικό και οικογενειακό φέουδο και χρησιμοποιούν το δημόσιο χρήμα για την προσκόλλησή τους στην εξουσία, στις αναπαυτικές και μαλακές καρέκλες, γαντζωμένοι σαν τις βδέλλες.

Η κυριότερη ενασχόλησή τους είναι όχι τα συμφέροντα του τόπου, του νομού, της Ελλάδος, αλλά η ρουσφετολογία σε όλες τις παραλλαγές: διορισμοί – πρώτα συγγενών και περιγύρου – προαγωγές και μεταθέσεις, επιλογές εφέδρων αξιωματικών, μεταθέσεις στρατιωτών, ατιμασμός ανυπότακτων προσωπικοτήτων, ανηκόντων στο αυτό κόμμα, σφαγιασμός αντιτιθεμένων στον αρχιερέα, εκδουλεύσεις, εξυπηρετήσεις, διευκολύνσεις, υποσχέσεις.

Και εκείνοι που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανακατανομής του πλούτου και του εθνικού εισοδήματος, αγωνίζονται να δημιουργήσουν δική τους τάξη προνομιούχων, δικά τους οικονομικά «τζάκια». Τα περί προοδευτισμού και σοσιαλισμού είναι συνθήματα παραπλάνησης, κενά περιεχομένου, παραμύθια της Χαλιμάς.

Η ιστορία αυτού του τόπου είναι μια ατελείωτη διελκυστίνδα για την εξουσία και τα προσωπικά οικονομικά και άλλα οφέλη του παράγοντα. Σ’ αυτό το παιχνίδι της διαφθοράς, ο πολίτης-ψηφοφόρος παίζει ατυχώς τον ρόλο του θεατή, του κομπάρσου, του χειροκροτητή, του αδύναμου. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ελεγχόμενα από τους «βαρόνους», από κυρίαρχες ομάδες ισχυρών, αποκλείουν τη φωνή της αλήθειας.