Όπως είναι γνωστό η Αρχαία Άμεση και Συμμετοχική Αθηναϊκή Δημοκρατία άνθισε, ωρίμασε και καρποφόρησε
τόσο πλούσια και σε τόση διάρκεια μόνο στην Αθήνα. Η πολύχρονη διάρκειά της,
μεταξύ άλλων, εκτός δηλαδή των όσων έχουν γραφεί και ειπωθεί οφείλεται
πρώτα-πρώτα στο γεγονός ότι οι Αθηναίοι είχαν ενστερνιστεί παλαιόθεν την
κοινωνία των αυτονόμων και αυτοδιοικουμένων πολιτών.
Στην Άμεση και Συμμετοχική
Αθηναϊκή Δημοκρατία, το ισχύον πολίτευμα καλλιεργούσε το ήθος των πολιτών,
προϋπόθεση για την άνθιση των θεσμών της Ελευθερίας,
της Ισονομίας, της Ισηγορίας και της Δικαιοσύνης. Οι άρχοντες, αιρετοί αλλά και οι ανακλητοί διατελούσαν
υπό το άγρυπνο βλέμμα της τοπικής κοινωνίας που αξίωνε αποφάσεις και πράξεις
διαφανείς και ανυπόκριτους λόγους.
Κυρίαρχος, αφέντης,
εξουσιαστής, ήταν η Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή ο λαός, η λαϊκή συνέλευση,
η οποία ελάμβανε τις αποφάσεις για όλες τις υποθέσεις.
Ο πολίτης ήταν ενεργός και
άγρυπνος και προστάτης του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Έτσι, η προστασία του
Δημοκρατικού πολιτεύματος αποτέλεσε αντικείμενο ενός ιδιαιτέρου Νόμου με
προβλεπόμενη ποινή τον θάνατο!
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο
του νόμου:
«Αν κάποιος συνωμοτεί ή βοηθάει να «δεκασθεί» η Ηλιαία ή
οποιοδήποτε από τα δικαστήρια της Αθήνας ή η Βουλή, προσφέροντας ή αποδεχόμενος
χρήματα για δωροδοκία, ή συγκροτεί οργάνωση με σκοπό την ανατροπή της
δημοκρατίας, ή ως συνήγορος δέχεται χρήματα για ιδιωτικής ή δημόσιας φύσης
υποθέσεις, θα προβλέπονται για τα αδικήματα αυτά «γραφές» ενώπιον των
θεσμοθετών».
(Νόμος αναφερόμενος από τον Δημοσθένη
46.26).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου