ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Τα τελευταία χρόνια ζούμε με έντονο και ενσυνείδητο τρόπο, καταστάσεις και γεγονότα αφόρητα, που δεν μπορεί να τα υποφέρει κανείς, που ξεπερνούν κατά πολύ και τα όρια του ανεκτού. Έτσι, βιώνουμε ως χώρα. Κόβουμε μισθούς, κόβουμε συντάξεις, αυξάνουμε άμεσους φόρους, αυξάνουμε έμμεσους φόρους, θεσπίζουμε τεκμήρια, όμως… τίποτα! Επιβάλλουμε ισοδύναμα μέτρα για να μην εφαρμόσουμε άλλα ισοδύναμα μέτρα, τα οποία είχαμε ψηφίσει σε αντικατάσταση άλλων προηγούμενων μέτρων, αλλά… μηδέν εις το πηλήκιο (όπως θα έλεγε κάποιος «τέως»).

Στην Ελλάδα η οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το κράτος, προς εξυπηρέτηση των πελατειακών σχέσεων πολιτικών – ψηφοφόρων, διογκώθηκε σε βαθμό που δεν μπορούσε πλέον να ανταπεξέλθει στις πληρωμές του, στερούμενο ιδίων και δανειακών κεφαλαίων. Θα είχε προ πολλού χρεοκοπήσει ατάκτως αν δεν στηριζόταν από τους Ευρωπαίους εταίρους μέσω ειδικώς επινοηθέντος επαχθούς χρηματοδοτικού μηχανισμού. Υπό την άποψη αυτή, όντως η χώρα μας αποτελεί πρωτόγνωρη περίπτωση κράτους-μέλους της Ευρωζώνης που χρεοκόπησε όχι γιατί, όπως συνέβη σε άλλες χώρες, χρειάστηκε να στηρίξει ένα τραπεζικό σύστημα που εξόκειλε από αχαλίνωτη κερδοσκοπία, τοξικά ομόλογα κλπ. (τοξικά απεδείχθησαν τα ομόλογα έκδοσης του Ελληνικού Δημοσίου!) αλλά γιατί απώλεσε κάθε έλεγχο των οικονομικών εξελίξεων εξαιτίας ακριβώς του αλόγιστου δανεισμού.

Ένα φαύλο, διεφθαρμένο και πελατειακό κράτος που εκτρέφει γραφειοκρατία, διαφθορά, αναξιοκρατία κλπ. και διαρκή ελλείμματα, δεν μπορεί να επιβιώσει. Χρειάζονται σεισμικές αλλαγές. Άλλως είναι καταδικασμένο στον οικονομικό μαρασμό, σε υπονόμευση οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πνευματική, ηθική, οδηγείται στον αφανισμό. Με τα πιο πάνω υπαρκτά και αναμφισβήτητα δεδομένα που δεν μπορούν να αγνοηθούν, η υπαρκτή και καταστροφική γενική κρίση ενδέχεται να οδηγήσει σε εκρήξεις πολιτικές και κοινωνικές εξαιρετικά μεγάλης έκτασης σε καταστάσεις ανησυχητικές, ανεξέλεγκτες. Ενώπιον αυτών των άκρως ανησυχητικών γεγονότων που μπορεί να δημιουργηθούν έκρυθμες καταστάσεις, η πολιτική ηγεσία της χώρας και πιο συγκεκριμένα η Κυβέρνηση, οφείλει να ενεργήσει με τρόπο που εκ προοιμίου να αποκλείει ή έστω να περιορίζει αποφασιστικά τις πιθανές κοινωνικές συγκρούσεις, παρά να προσπαθεί εκ των υστέρων να αντιμετωπίσει μια ευρεία και ανεξέλεγκτη κοινωνική αναταραχή.

Η διαχείριση όλων των θεμάτων και προβλημάτων, είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία διαθέτει κοινοβουλευτική νομιμοποίηση και ίσως ανοχή μερίδος πολιτών.

Δυστυχώς, οφείλω να τονίσω, ότι μέχρι τώρα η κυβέρνηση φαίνεται να φοβάται και τον ίσκιο της, είναι άτολμη, αρκείται μόνον στην χρησιμοποίηση ηχηρών λέξεων και εντυπωσιακών εκφραστικών σχημάτων χωρίς ουσία. Οι κινήσεις της μέχρι ώρας είναι σαφώς αμυντικές με εξαίρεση το Χαλυβουργείο Ασπροπύργου.

Τι κάνουμε μπροστά σε όλα αυτά τα αδιέξοδα που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή; Σε περιόδους ζόφου, όπως η σημερινή, η ανάγκη αναζήτησης ελπίδας καθίσταται επιτακτική. Το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου έφερε ως πρωθυπουργό της χώρας Αντώνη Σαμαρά. Όμως δίπλα του χρειάζεται πρόσωπα επιλεγμένα όχι με σκοπιμότητες εσωκομματικών ισορροπιών και ακροδεξιών εξτρεμιστικών στοιχείων βιαίων και αντιδημοκρατικών λύσεων, όπως οι φαύλοι Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης, αλλά με ανθρώπους της θυσιαστικής ανιδιοτέλειας και πραγματικά εκτάκτων ικανοτήτων, φιλοπάτριδων, πρόσωπα της προσφοράς και του καθήκοντος και όχι των πελατειακών σχέσεων, όπως ο πρόεδρος της Βουλής κ. Μεϊμαράκης, ο οποίος αρνήθηκε να συμφωνήσει στο κλείσιμο του καναλιού της Βουλής, ενός καναλιού με τηλεθέαση και ακροαματικότητα περίπου 0,3% και επιβάρυνση 4 εκατομμύρια ευρώ σε βάρος του ελληνικού λαού. Ο λύκος κι αν γέρασε (κι άλλαξε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του). Όλοι οι πολιτικοί τύπου Μεϊμαράκη και Πετσάλνικου είναι ίδιοι, χούι δεν αλλάζουν. Είναι άνθρωποι του συστήματος, του κατεστημένου, των πελατειακών σχέσεων. Γι’ αυτό με τέτοια κυβέρνηση, δεν πρόκειται να πάμε μπροστά και να δούμε ένα καλύτερο αύριο. Εύχομαι να διαψευσθώ χάριν της πατρίδος.

Κάθε Έλληνας νηφάλιας κρίσης και σκέψης δεν μπορεί παρά να θεωρεί εφιάλτη την επανάκαμψη στην εξουσία του σοσιαλιστικού αμοραλισμού, ποδηγετούμενου, κατά τα ειωθότα, από τον αδίστακτο μηδενισμό των καπήλων της Αριστεράς. Εφιάλτης και πανικός για κάθε πολίτη που γεύθηκε στο πετσί του το κομματικό κράτος των «κλαδικών», την ιδεολογική τρομοκρατία και την ρεβάνς των ηττημένων συμπλεγματικών εξωραϊστών της εμφυλιοπολεμικής φρίκης.

Με τέτοια επίγνωση υπάρχει ακόμη χρόνος για αφύπνιση εκείνων που νομίζουν ότι πολεμώντας τον Σαμαρά υπηρετούν την ιδέα των μικρών, των συνταξιούχων και των αδυνάτων. Λάθος κάνουν βαρύ. Διότι η τελευταία ευκαιρία για να βγει η χώρα από το πέλαγος της χειρότερης κρίσης που γνώρισε ποτέ ως τώρα, είναι η σημερινή.