ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ Η ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Δύο αιώνες αγώνων και θυσιών για Ειρήνη, Δημοκρατία, Ελευθερία, πολιτική και κοινωνική Δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, πήγαν χαμένοι, δεν έφεραν αποτέλεσμα. Και ιδού οι λαοί πάλι μπροστά στο χάος. Η επιστήμη και η οικονομική ανάπτυξη «μεγαλουργούν», η ηθική και ο πολιτισμός όμως ενταφιάζονται. Ο άνθρωπος στα Τάρταρα. Στη ζούγκλα της «πανελεύθερης αγοράς», του εξοντωτικού ανταγωνισμού, θεότητα είναι το χρήμα. Και υπέρτατες αξίες η ατομική επιτυχία, ο πλουτισμός και η ανάδειξη με τις πιο επονείδιστες μεθόδους. Με τη βία, την απάτη, την ατιμία. Το δίκαιο του ισχυρότερου, ο δαρβινισμός στον καθημερινό βίο. Η Ε.Σ.Σ.Δ. κατέρρευσε, «αντίπαλον δέος» δεν υπάρχει. Και το άλλο σύστημα, ο «νικητής», καμαρώνει μέσα στη σαπίλα του.

Στις κοινωνίες του Βορρά αποσύνθεση, οι λαοί του Νότου αργοπεθαίνουν. Και οι υπερεθνικοί οικονομικοί κολοσσοί κυριάρχησαν παγκοσμίως και υποκαθιστούν τις μεγάλες Δυνάμεις υποτάσσοντας τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις με την εξαγορά και τους εκβιασμούς, και υποδουλώνοντας την κοινωνία με τα ιδιόκτητα ηλεκτρονικά μέσα «ενημέρωσης» και «ψυχαγωγίας». Επιδιώκουν να θέσουν υπό έλεγχο τους διεθνείς οργανισμούς – όπως σήμερα οι ισχυροί του κόσμου τον ΟΗΕ – ή  να γίνουν μέλη τους. Και τελικά να επιβάλουν μία παγκόσμια γλώσσα, μία παγκόσμια «ιδεολογία» – τη  δική τους – και να μεταβάλουν τους πολίτες και των πέντε ηπείρων σε άβουλους καταναλωτές των προϊόντων τους.

Το σύστημα είναι φαύλο, οι δυτικές δημοκρατίες «ψευδοδημοκρατίες», η πολιτική εξουσία διεφθαρμένη, οι θεσμοί απατηλό σκηνικό, οι εκλογές παρωδία, το κοινοβούλιο όργανο αντιλαϊκών συμφερόντων, οι πολιτικοί ανενδοίαστη συντεχνία, τα κόμματα κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Χωρίς την αναστήλωση της δημοκρατίας, χωρίς δηλαδή τη συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση των κοινών, χωρίς τον άμεσο και με διαφάνεια έλεγχο των κυβερνώντων και τη λογοδοσία των αξιωματούχων, η εξαχρειωμένη και      διεφθαρμένη εξουσία θα γίνει πειθήνιο ενεργούμενο των οικονομικών συγκροτημάτων – είναι ήδη εξαρτημένη από τους χρηματοδότες της – θα παραδώσει ολόκληρη την κρατική περιουσία για εκμετάλλευση σε εγχώριους και ξένους κεφαλαιούχους, κι' ακόμα την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια και θα απωθήσει τους εργαζόμενους στο περιθώριο.

Επιχειρώ μια ιστορική αναδρομή στη διαφθορά της εξουσίας, από την αρχαιότητα ως την εποχή μας – και κυρίως κατά την περίοδο του «ελεύθερου» εθνικού βίου – και μια αναγωγή στον μολυσματικό για την κοινωνία και τους πολίτες ρόλο της, επισημαίνοντας την ανάγκη επιστροφής στις ρίζες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Για μια αναγέννηση δηλαδή του πνεύματος της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας.

Όπως διδάσκει ο Αριστοτέλης, στο άριστο πολίτευμα, στην αληθινή δημοκρατία, πολίτης είναι εκείνος που άρχει και άρχεται αποβλέποντας αποκλειστικά στην έντιμη ζωή – «προς τον βίον τον κατ' αρετήν» (Πολιτικά, 1284α). Απαραίτητη η αρετή και για τους άρχοντες και για τους αρχομένους – «φανερόν τοίνυν ότι ανάγκη μετέχειν αμφοτέρους αρετής» (1260α). Αλλά δεν υπάρχει χρηστός και υπεύθυνος πολίτης όταν η πολιτική εξουσία είναι διεφθαρμένη, ληστρική, εξωνημένη, αυταρχική και αντιλαϊκή.