ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ Ή… ΑΜΕΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Η απαξίωση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας για την οποία βεβαίως υπεύθυνος είναι κυρίως ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης, επαλήθευσε, φρονώ, την ρήση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ (1712-1778), Γαλλοελβετός φιλόσοφος και πολιτικός στοχαστής, κατά τον οποίον «όταν ο λαός αποκτήσει αντιπροσώπους, δεν είναι πλήρως ελεύθερος, αλλά δούλος τούτων». Είναι προφανές ότι η μεταπολίτευση δεν παρήγαγε, με ελάχιστες εξαιρέσεις,  ούτε σοβαρούς, ούτε ικανούς, ούτε ακόμα έντιμους πολιτικούς και αυτοί, με τη σειρά τους, δεν μπόρεσαν να επιτύχουν μια αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας.

Έτσι επί δεκαετίες η Βουλή ψήφιζε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Η εύκολη λύση ήταν ο απεριόριστος δανεισμός, δεν απασχολούσε κανένα η δυνατότητα της χώρας για την εξόφληση του χρέους. Ο λαϊκισμός ξεπέρασε τα όρια της υστερίας. Ενθυμούμαι πρωτοκλασάτο υπουργό της πρώτης τετραετίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, απευθυνόμενο σε συνδικαλιστές τού Δημόσιου Τομέα, να τους προτρέπει: «Διεκδικείστε, Διεκδικείστε, Διεκδικείστε…».

Έτσι έφτασε η χώρα ούτε να κυβερνάται, ούτε το κράτος να λειτουργεί. Η χώρα πορευόταν με αυτόματο πιλότο, με κατεύθυνση τους δρόμους της καταστροφής και της υποτέλειας στους τοκογλύφους και την Τρόικα.

Από την «πλατεία» ακούγονται φωνές για την «άμεση Δημοκρατία». Μπορεί όμως ν’ αποδειχθεί αποτελεσματική στη βαλκανική σκόνη της Αθήνας;

Η Ελβετία λοιπόν είναι η Χώρα που προσεγγίζει σημαντικά την έννοια της «άμεσης Δημοκρατίας». Την διατρέχει μάλιστα, συνταγματικά, μια δυσπιστία προς τους αντιπροσώπους. Έτσι διοικείται ουσιαστικά από δημοψηφίσματα και σε εθνικό και σε περιφερειακό επίπεδο (καντόνια). Έχει όμως μια παράδοση 200 σχεδόν ετών και ένα κατάλληλο Σύνταγμα, που συντάκτης, λέγεται, ήταν ο Κόμης                   Ι. Καποδίστριας. Ο λαός έχει μια κουλτούρα υπεύθυνης και σοβαρής στάσης και δεν ρέπει προς τον λαϊκισμό, ούτε διακατέχεται από ιδεοληψίες, ούτε εξ άλλου έχει τους χιλιάδες λαθρομετανάστες που έχει η χώρα μας.

Έτσι οι εραστές της «άμεσης Δημοκρατίας» – και έχω φίλους που ιδιαίτερα εκτιμώ – ας έχουν τουλάχιστον τις επιφυλάξεις του Καβάφη: «Ίσως το φως θα ’ναι μια νέα τυραννία, ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξη».