Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΕΝΑ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΔΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΔΙΚΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«Η αλήθεια είναι                                                                                           «Το να παρασιωπάς

θυγατέρα του Δία»                                                                                         την αλήθεια, όταν την

         ΠΙΝΔΑΡΟΣ                                                                                         ξέρεις, είναι σαν να     

                                                                                                                      θάβεις χρυσάφι»

                                                                                                                             ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Έχει υποστηριχθεί από τους εξ επαγγέλματος μισέλληνες, αυτούς που μισούν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ότι πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες καλλιέργησαν τα μίση μεταξύ των Εθνών, χαρακτηρίζοντας τους άλλους λαούς «Βαρβάρους». Πρόκειται για μια ιστορική διαστρέβλωση, ένα κραυγαλέο ψεύδος των ανθρώπων που μίσησαν και διάκεινται εχθρικά στην Ελλάδα. Η λέξη βάρβαρος δεν είναι υβριστική, απαξιωτική, καταφρονητική ή σκωπτική. Το «βάρβαρος» δεν σημαίνει άγριος, πρωτόγονος, βάναυσος, αγροίκος, απολίτιστος.

Ετυμολογικά σχηματίζεται από το «βαρ» των Σουμερίων και το «βαρ-βαρ» των Ακκαδαίων της Μεσοποταμίας και η Ιστορική της ετυμολόγηση και η αληθινή πρωταρχική της σημασία είναι το φωνητικά ξενόγλωσσο στοιχείο. Οι Έλληνες αποκαλούσαν βαρβάρους τους «αλλόγλωσσους» λαούς, αυτούς δηλαδή που μιλούσαν διαφορετική γλώσσα σε σχέση μ’ αυτούς, με την ακατάληκτη και παράξενη διάλεκτο. Ο Όμηρος χαρακτηρίζει «βαρβαρόφωνους» τους Κάρες της Β. Μεσοποταμίας υπονοώντας ότι μιλούσαν Βάρβαρη (βαρ!βαρ!) γλώσσα (1). Κατά τον Δημόκριτο οι «Βαρβαρικές ψυχές», δεν ήταν απολίτιστοι άνθρωποι, αλλά απλώς μιλούσαν μια άγνωστη γλώσσα. Ο Στράβων τέλος, γράφει ότι Βαρβαρόφωνοι είναι εκείνοι που ομιλούν εσφαλμένως ή με κακή προφορά την Ελληνική (2)! Αλλά και οι Αιγύπτιοι, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος, αποκαλούσαν «βάρβαρους» όχι υβριστικά – όσους δεν μιλούσαν τη δική τους γλώσσα. Ήταν ένας επεξηγηματικός ορισμός (3). Και από άλλα πολλά έργα άλλων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων προκύπτει, ότι η λέξη «βάρβαροι» σημαίνει απλώς αλλόγλωσσοι, είναι εκείνοι που μιλούν αλλόκοτη και κακόηχη διάλεκτο. Ο Αισχύλος λ.χ. γράφει στην τραγωδία «Αγαμέμνων»: Μα αν ίσως και δεν είναι η γλώσσα της βαρβαρική, αλλοιώτικη σαν τη φωνή χελιδονιού (4). Ο Σοφοκλής στο έργο του Αίας: «Τη γλώσσα σου δεν ξέρω τη βάρβαρη» (5). Και ο Πλάτων αναφέρεται στον σοφό Πιττακό «που ως Λεσβίος δεν ήξερε να ξεχωρίζει σωστά τη σημασία των ονομάτων, επειδή είχε μεγαλώσει με βάρβαρη γλώσσα» (6).

Εξ ετέρου οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έτρεφαν εχθρικά αισθήματα κατά των λαών της Ανατολής και της Αφρικής. Ο Ηρόδοτος περιγράφει με συμπάθεια τους Ασιατικούς λαούς και επισημαίνει τα προσόντα, τις προόδους και τα πνευματικά και καλλιτεχνικά τους επιτεύγματα. Και ο Αγαθαρχίδης κατηγορεί όσους θεωρούν κατώτερα όντα τους έγχρωμους. Στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο η καταφρονητική στάση απέναντι σε άλλους λαούς ήταν ξένη προς τις παραδόσεις και τις ιδεολογικές καταβολές της ελληνικής φυλής. Καμμιά εχθρότητα απέναντι στους μαύρους της Αφρικής που ονομάζονταν τότε Αιθίοπες.

Ο Αριστοτέλης και ο Πλίνιος καταγράφουν το εξής για τον Αφρικανικό χώρο: «Η Αφρική παράγει πάντοτε κάτι καινούργιο». Μαύρος ήταν ο Δελφός, ο ιδρυτής των Δελφών, γιος του Απόλλωνα και της νέγρας Μελαίνης (7). Κατά τον Ξενοφάνη (Στ΄ αι. π.χ.) δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά, υπεροχή ή κατωτερότητα ανάμεσα στους λευκούς και τους μαύρους. Είναι όλοι όμοιοι. Κι ο Ερατοσθένης (Γ΄ αι. π.χ.) κατακρίνει όσους ξεχωρίζουν το ανθρώπινο γένος σε Έλληνες και βαρβάρους. Και ο σοφιστής Αντιφών διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι Έλληνες και βάρβαροι έρχονται στο φως όμοιοι σε όλα.

Συμπέρασμα: Όσα αποδίδονται στους αρχαίους περί «βαρβάρων» είναι εντελώς ατεκμηρίωτα είναι μια διαστρέβλωση της αλήθειας είναι μια διαφορετική παρουσίαση της Ιστορίας, μια σκόπιμη και εσκεμμένη ενέργεια που στοχεύει, να πλήξει τον απαράμιλλο Αρναία Ελληνικό Πολιτισμό.

1.             Νάστης αν Κάρων ηγήσατο Βαρβαροφώνων (Ιλιάς Β΄στ. 867)

2.             Άλλη δε τις εν τη ημετέρα διαλέκτω ανεφάνη κακοστομία. Οίμαι κατ’ ονοματοποιΐαν επί των δυσσεκφόρων και σκληρώς και τραχέως λαλούντων (γεωγραφικά ΙΔ., 2,28). Οι ξένοι, κατά τον Όμηρο, ήταν «αλλοδαποί» ή «τηλεδαποί» (Ιλιάς ΙΣΤ΄ 550, Οδύσσεια Η στ. 211, Θ΄ στ. 36, ΙΔ΄ στ. 231, ΙΖ΄ στ. 485, Κ΄ στ. 219, ΚΓ΄ στ. 219). Ονομάζονταν και αλλοθρόοι δηλαδή αλλόγλωσσοι – «επ’ αλλοθρόους ανθρώπους» («Οδύσσεια Α΄ στ. 183-184 και Γ΄ στ. 301-302) χωρίς υποτιμητική έννοια. Το ομηρικό «βαρβαρόφωνος» αποτελεί ένα απλό επίθετο που σημαίνει εκείνον που δεν μιλάει Ελληνικά.

Παρεμφερή επίθετα στα ομηρικά έπη «Ιερόφωνος» («Ιλιάς» Ε΄ στ. 785). Η λέξη Βαρβαρόφωνος αναφέρεται και από τον Ηρόδοτο – περιέχεται σε δύο χρησμούς – «Φράζει βαρβαρόφωνους» (ο. π. Η΄ 20). «Ελλήνων σύνοδον και βαρβαρόφωνον υγιήν» (ο. π. Θ΄ 43). Κατά τον Στράβωνα η λέξη «βάρβαρος» αποδίδεται σε κείνους που μιλούν με κακή και αντιαισθητική προφορά. Και καταγράφει τα ρήματα «βατταρίζειν» (τσευδίζω), «τραυλίζειν» και «ψελλίζειν». Οι Έλληνες κατέφευγαν στη λέξη «βάρβαρος» για να στιγματίσουν την προφορά των άλλων λαών – «ως αν παχυστόους, είτα καταχρησάμεθα ως εθικώ κοινώ ονόματι», αντιδιαιρούντες προς Έλληνας (Γεωγραφικά, XIV2,28). Και προσθέτει ότι στην Πελοπόννησο, πριν από τους Έλληνες κατοικούσαν «βάρβαροι». Πρόκειται για μια εθνογραφική και ιστορική αναφορά. Η λέξη «βάρβαροι» σημαίνει απλώς τους «μη Έλληνες» χωρίς επικριτικό ή υβριστικό σχολιασμό, (ο π.  VII 7,1).

Οι Κάρες που ο Όμηρος αποκαλούσε «βαρβαρόφωνους» είχαν εξελληνισθεί αλλά μιλούσαν άσχημα την Ελληνική γλώσσα, τραυλίζοντας και θορυβώντας. Κατά τον Στράβωνα, η γλώσσα των Κάρων «πλείστα Ελληνικά ονόματα έχει καταμεμιγμένα». Ως τον Ελληνοπερσικό πόλεμο η λέξη «βάρβαρος» δεν προκαλούσε απέχθεια στον Ελληνικό χώρο. Ο Θουκυδίδης γράφει ότι ο Όμηρος δεν αναφέρεται σε «βαρβάρους», επειδή δεν υπήρχαν λαοί εχθρικοί προς τους Έλληνες – «ου μην ουδέ βαρβάρους είρηκε δια το μηδέ Έλληνας πω, ως εμοί δοκεί, αντίπαλον ες εν όνομα αποκεκρίσθαι». Στα Ομηρικά Έπη δεν υπάρχουν καταφρονητικές εκφράσεις για τους Τρώες. Αντίθετα ο ποιητής εξεικονίζει με συμπάθεια και θαυμασμό τον Έκτορα και τον Αινεία. Καμμιά αντιπαράθεση του Ελληνικού κόσμου με τον Τρωϊκό στην «Ιλιάδα και την Οδύσσεια». Αυτό σημαίνει ότι ο Όμηρος αναγνωρίζει την ισοτιμία των δύο λαών. Αλλά και ο Πλάτων αποκρούει τη διχοτόμηση της ανθρωπότητας, τη διαίρεσή της σε Έλληνες και «βαρβάρους». Αυτός ο διαχωρισμός, γράφει, τοποθετεί ένα λαό, μια μικρή περιοχή – τον Ελληνικό χώρο – εναντίον ολόκληρου του κόσμου. Άλλωστε, αμέτρητοι λαοί διαφέρουν γλωσσικά – «ασυμφώνοις άλληλα» (Πολιτικός, 262 ου).

3.             Βαρβάρους δε πάντας οι Αιγύπτικοι καλέουσι τους μη σφίσι ομογλώσσους.

4.             Αλλ’ είπερ εστί μη χελιδόνας δίκην αγνώτα φωνήν βάρβαρον κεκτημένη. (1050-1051).

5.             Την βάρβαρον γαρ γλώσσαν ουκ επαΐων (1063).

6.             Λεσβίος ων και εν φωνή βαρβάρω τεθραμμένος (Πρωταγόρας, 341).

7.             Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, Χ, 6,4.