Επαναφέρω στη δημοσιότητα ένα άρθρο
που έγραψα και δημοσίευσα στις 21/5/2009, άρθρο, που αν τα κόμματα και ο
πολιτικός κόσμος της χώρας διάβαζε και αξιολογούσε δεόντως, δεν θα φτάναμε σ’
αυτά τα αδιέξοδα.
Η
παραγραφή των αδικημάτων που διαπράττονται από πολιτικούς υπό την ευρεία του
όρου έννοια, είναι η κατάργηση των νομίμων συνεπειών αδικημάτων λόγω παρέλευσης
ορισμένου χρόνου από την τέλεση της πράξεως. Για τους Έλληνες πολιτικούς, δεν
ισχύει η παραγραφή του ουσιαστικού δικαίου, ο κανόνας που ισχύει για όλους τους
Έλληνες πολίτες, αλλά μία παραγραφή με ιδιαιτερότητα, γιατί αν και στην Ελλάδα
ποτέ δεν ίσχυσε η αριστοκρατία, αν και καταργήθηκε και ο θεσμός της Βασιλείας,
γαλαζοαίματοι, ευγενείς υπάρχουν. Είναι οι πολιτικοί μας.
Για
τους πολιτικούς μας, μπορούσε κάλλιστα η υπόθεση Παυλίδη ν’ αποτελέσει
την ευκαιρία να στείλουν ένα μήνυμα στην κοινωνία, που όλο και πιο έντονα, όλο
και πιο επικίνδυνα απομακρύνεται από την πολιτική και τους πολιτικούς, πως
επιτέλους καταλαβαίνουν την οργή και την δυσπιστία των πολιτών, πως αποφάσισαν
ν’ αλλάξουν ρότα και συμπεριφορά, πως είναι σε θέση – καθυστερημένη έστω – ν’
αρθούν στο ύψος των απαιτήσεων του κοινωνικού συνόλου. Πως δεν αποτελούν απλά
και μόνο μια συντεχνία που νοιάζεται και προασπίζει τα συμφέροντά της, που
ασχολούνται απλά και μόνο με την ανάπτυξη θεσμών με επιχειρηματικά συμφέροντα
αντί να υιοθετούν και να εφαρμόζουν πολιτικές που ανταποκρίνονται στις
κοινωνικές ανάγκες. Και μάλιστα, κατά τον διαφανέστερο δυνατό τρόπο…
Μπορούσαν,
αλλά δεν το θέλουν, γιατί όλους τους αφορά και γιατί το μέλημα των περισσότερων
είναι η άσκηση της εξουσίας και τα εκ της εξουσίας πηγάζοντα ηθικά, κοινωνικά
και οικονομικά οφέλη. Πολύ περισσότερο, θα έπρεπε να το κάνουν από τη στιγμή
που η συγκεκριμένη υπόθεση ήρθε ως επιστέγασμα μιας σειράς ολόκληρης άλλων «σκανδαλωδών»
(κατ’ ελάχιστο…) υποθέσεων, της τρέχουσας αλλά και… παρελθουσών «χρήσεων»
της εξουσίας, που στιγμάτισαν την πολιτική μας τάξη και ως προς την ουσία τους
αλλά και ως προς τον τρόπο της διαχείρισής τους. Οι μεγαλύτερες ευθύνες
βαρύνουν την κυβερνώσα παράταξη της ΝΕΑΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, όχι μόνον επειδή αυτή διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία
που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης κάθαρσης του συστήματος, αλλά και
εκ του λόγου πως όταν ανέλαβε την εξουσία, πριν από πέντε χρόνια (κάτι που σε
μεγάλο βαθμό πέτυχε λόγω της «σημαίας» της κάθαρσης, της διαφάνειας, της
σεμνότητας και ταπεινότητας, που είχε προεκλογικά υψώσει…), διακήρυξε σε όλους
τους τόνους πως πυξίδα «ευαγγέλιό» της θα ήταν το ηθικό της πλεονέκτημα
έναντι των προκατόχων της…
Δυστυχώς,
παγιώθηκε η αφοριστική πεποίθηση της Ελληνικής κοινωνίας πως «όλοι τους
είναι ίδιοι»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου