ΟΙ ΑΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Το δικαίωμα της απεργίας των υπαλλήλων και εργατών είναι ιερόν, αναφαίρετο και επιβεβλημένο όταν γίνεται για το συμφέρον αυτών και δεν ασκείται καταχρηστικά. Έτσι το ελληνικό Σύνταγμα κατοχυρώνει πλήρως το δικαίωμα της απεργίας. Στο άρθρο 23, παρ. 2 ορίζει:

Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για την διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.

Βέβαια το ίδιο άρθρο του Συντάγματος θέτει και κάποιους περιορισμούς:

Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας.

Και ακόμη:

Το δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφελείας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Οι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.

Α  Π  Ε  Ρ  Γ  Ι  Ε  Σ

ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

Το παράδοξο είναι ότι παρά τους περιορισμούς που θέτει το Σύνταγμα, οι περισσότερες απεργίες γίνονται από δημοσίους υπαλλήλους και από εργαζομένους σε επιχειρήσεις δημοσίου χαρακτήρα ή κοινής ωφελείας, με στόχο ακριβώς να παραλύσει η λειτουργία τους που έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου. Μάλιστα τώρα φτάσαμε στο σημείο να προβαίνουν σε κινητοποιήσεις απεργιακού χαρακτήρα ακόμη και οι δικαστικοί λειτουργοί. Δηλαδή οι καλύτερα αμειβόμενοι υπάλληλοι του κράτους και με πολλά άλλα ευεργετικά δικαιώματα. Δηλαδή έχουμε απροκάλυπτη παραβίαση του Συντάγματος.

Όμως ανεξάρτητα από την νομική πλευρά του θέματος, το μεγάλο  ερώτημα είναι τι θα κερδίσει η κοινωνία μας απ’ όλες αυτές τις απεργίες των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Οι ίδιοι οι απεργοί ίσως απεκόμισαν καλύτερες αποδοχές και όρους εργασίας,  ενίοτε δε και σκανδαλώδη προνόμια. Όλα αυτά όμως ήταν έωλα και το αισχρό επακόλουθο του φαύλου κύκλου του πολιτικού πελατειακού συστήματος που ακόμη δυστυχώς εξακολουθεί να κατισχύει και σήμερα χάνονται περίπου νομοτελειακά. Η ελληνική κοινωνία όχι μόνον δεν κέρδισε κάτι, αλλά κλήθηκε να χρηματοδοτήσει όλες αυτές τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, με συνέπεια την σημερινή πτώχευση.

Α  Π  Ε  Ρ  Γ  Ι  Ε  Σ

Δ Υ Ο   Τ Α Χ Υ Τ Η Τ Ω Ν

Πίσω από τον όρο «απεργία» συνήθως κρυβόταν η βελτίωση των αποδοχών και των όρων εργασίας κάποιων κρατικοδίαιτων κατηγοριών εργαζομένων, εις βάρος όλων των άλλων, ευσυνείδητων και εργατικών υπαλλήλων. Διότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σπάνια απέργησαν, πλην κάποιων κλάδων δημοσίου – και εδώ – συμφέροντος. Οι περισσότεροι δεν είχαν το περιθώριο να το πράξουν. Έτσι στο φαύλο και σαθρό πολιτικό σύστημα δημιουργήθηκε μία κοινωνία δύο ταχυτήτων. Από την μία ήσαν οι συγκριτικώς προνομιούχοι του δημοσίου τομέα και από την άλλη οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που ούτε μπορούσαν να διανοηθούν τα προνόμια του δημοσίου.

Σήμερα, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης και της εφαρμογής των μνημονίων, τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει. Οι απεργοί, που και τώρα είναι κυρίως εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, προσπαθούν να περιφρουρήσουν όσα κατέκτησαν με τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Αλλά εξακολουθούν να πλεονεκτούν έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αφού έχουν κατοχυρωμένη την θέση εργασίας. Από τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους που απολύθηκαν την τελευταία διετία, κανένας δεν προήλθε από τον δημόσιο τομέα.

Ο συσχετισμός μεταξύ των εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα ουδέποτε έγινε σωστά. Ασφαλώς υπάρχουν και στο δημόσιο εργαζόμενοι ή και ολόκληρες κατηγορίες εργαζομένων ή δημοσίων λειτουργών που εργάζονται σκληρά, υποαμείβονται για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, όπως π.χ. οι άνδρες των σωμάτων ασφαλείας, και έχουν μεγάλη συνεισφορά στο κοινωνικό σύνολο. Ο κανόνας όμως είναι ότι την μεγαλύτερη συνεισφορά στην δημιουργία του εθνικού πλούτου έχουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Αυτοί εργάζονται ακατάπαυστα. Ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι διαρκώς απεργούν και απαιτούν.