Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΣ Α΄ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ - Κ Υ Ρ Ι Ο Α Ρ Θ Ρ Ο



Ως γνωστόν, πολιτική είναι ένα σύνολο θεμάτων που έχουν σχέση με τα κοινά, τη ζωή του κοινωνικού συνόλου και το σύνολο των πρακτικών διακυβέρνησης ενός κράτους. Και πολιτικός είναι το πρόσωπο που συμμετέχει ενεργά στην πολιτική, όπως ο Βουλευτής, ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος και κάθε αιρετός εκπρόσωπος του λαού.
 Η Ελλάδα ουδέποτε ευτύχησε να έχει στοιχειωδώς καλή δημόσια διοίκηση. Σχεδόν σε όλες τις «τριτοκοσμικές» χώρες της Ασίας και της Αφρικής οι υπηρεσίες λειτουργούν καλύτερα απ’ ό,τι σε μας, αφού όλες υπήρξαν αποικίες Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Ολλανδών, Βέλγων, κ.ά. Είναι μεγάλη ντροπή για όλους μας η κατάντια της λειτουργίας του κράτους που αντί να βελτιώνεται, συνεχώς επιδεινώνεται και αυξάνεται πέραν από το κανονικό. Και πρέπει να μας προβληματίσει διπλά το γεγονός ότι είμαστε τόσο ανίκανοι να αντιστρέψουμε αυτήν την πορεία.
Η πτωτική πορεία άρχισε από το 1981, όταν η τότε κυβέρνηση φρόντισε να διαλύσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο, καταργώντας τους Γενικούς Διευθυντές των Υπουργείων. Στην πορεία, χάρη στην πελατειακή σχέση και την πλήρη απροθυμία εκσυγχρονισμού της λειτουργίας του κράτους και του αμίμητου Γης «επανίδρυσης του κράτους», ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων πολλαπλασιάστηκε, αλλά ταυτόχρονα μειώθηκε κάθετα η ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών στον δύσμοιρο πολίτη και φορολογούμενο.
Κομματισμός, φαυλοκρατία, ρουσφετολογία, αναξιοκρατία και αθλιότητες (όπως συνεχείς ρουσφετολογικές παροχές και απίστευτα προνόμια), παροπλισμός και ευνουχισμός ικανών στελεχών, έφεραν την δημόσια διοίκηση στα σημερινά της χάλια και στην απαξία των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ υπάρχουν και χιλιάδες ικανών, εντίμων, ευσυνείδητων κλπ. Φτάσαμε η Ελλάδα να έχει 5 φορές περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από όσους πραγματικά χρειάζεται και παράλληλα, όλοι να μιλούν για «μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό» ή για «τεράστια υπηρεσιακά και λειτουργικά κενά», απαιτώντας νέες στρατιές αργόμισθων και αργόσχολων. Κανείς, όμως, απ’ όλους αυτούς δεν σκέφτεται και προφανέστατα δεν έχει ιδέα πώς να εκσυγχρονίσει τον τρόπο λειτουργίας του κράτους.
Οι Κυβερνήσεις των τελευταίων 35 ετών, προσπάθησαν να καλύψουν την απερίγραπτη ανεπάρκεια με ορδές ακριβοπληρωμένων συμβούλων, συχνά χρυσοκάνθαρων νέων, παντελώς άσχετων, που όμως κουβαλούσαν στην πλάτη σπουδαίες ακαδημαϊκές περγαμηνές. Έτσι έφτασαν υπουργοί να απασχολούν 30, 40 και βάλε συμβούλους(!), αμειβόμενους με πολλές χιλιάδες ευρώ τον μήνα ο καθένας για να αναδεικνύουν την απειρία και την ασχετοσύνη τους, συχνά ακόμα και την απύθμενη βλακεία τους.
Αυτή η παιδαριώδης και εκ του πονηρού πρακτική διορισμού συμβούλων που επεκτάθηκε και στους Βουλευτές, Περιφερειάρχες, Νομαρχίες, Δήμους κλπ. (συχνότατα μαθητευόμενων μάγων), έφτασε να στοιχίζει στον Έλληνα φορολογούμενο απίστευτα ποσά, αφού στις αμοιβές τους πρέπει να προστεθεί εκατονταπλάσιο ίσως ποσό από τη ζημιά που κάνει η απραξία, η αστοχία ή η βλακεία τους!
Αυτή η μάστιγα των «εμπίστων» έπρεπε άμεσα να είχε σταματήσει. Τι θα πει «έμπιστοι»; Για να διοικήσεις χρειάζεσαι ανθρώπους έμπειρους, ικανούς, δημιουργικούς, αποτελεσματικούς και επαγγελματίες. Έμπιστους θέλει η μαφία, οι διάφορες συμμορίες και όσοι έχουν κάτι να κρύψουν, εξυπηρετώντας άνομους σκοπούς. Όταν είσαι «καθαρός», δεν χρειάζεσαι «έμπιστους», παρά μόνο ικανούς.
Με όλους αυτούς τους «ειδικούς» και «έμπιστους» καταντήσαμε την Ελλάδα παράδεισο παρασίτων και εκτροφείο απίστευτης διαφθοράς, αφού αντί να φτιάξουμε σύγχρονη δημόσια διοίκηση, συστηματικά διαλύουμε και κονιορτοποιούμε ό,τι χρήσιμο υπάρχει.

Β΄ ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΤΩΝ
Παραδοσιακή εποχή απεργιών
Ο μήνας Δεκέμβριος είναι η παραδοσιακή εποχή των απεργιών, των υπηρεσιών καθαριότητος των Δήμων. Εάν διευρύνουμε λίγο την έννοια του «σκουπιδιού», ώστε να περιλάβει κάθε απορριπτέο και άχρηστο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάς, η Ελληνική κοινωνία είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και στα κάθε είδους παράσιτα που οι σκουπιδότοποι εκτρέφουν. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι αυτή τούτη η υπηρεσία αποκομιδής απορριμμάτων των Δήμων είναι μια βιομηχανία παραγωγής αχρήστων και περιττών. Πώς; Μα βεβαίως, ο μόνος λόγος που προσλαμβάνονται κάθε χρόνο συμβασιούχοι (οι επίδοξοι απεργοί της επομένης «σαιζόν») είναι διότι ισάριθμοι συνάδελφοί τους κατόρθωσαν να αποδείξουν ότι είναι άχρηστοι και να μεταταχθούν από το επαχθές επάγγελμά τους, σε άλλες υπηρεσίες γραφείου!
Γ΄  ΠΑΙΔΕΙΑ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ
Άραγε πόσοι καθηγητές είναι ικανοποιημένοι με την χρησιμότητά τους, στην κοινωνία όταν βλέπουν τα προϊόντα της διδασκαλίας, τους φοιτητές τους να εξοργίζονται διαμαρτυρόμενα διότι δεν έχουν «μέλλον» και «όραμα», και τους απορρίπτουν ως αχρήστους. Και είναι άχρηστοι εξ αντικειμένου εφ’ όσον δεν κατόρθωσαν να παιδαγωγήσουν τους νέους που τους εμπιστεύθηκε η κοινωνία – ούτε να διαφυλάξουν την περιουσία του λαού που τους καλοπληρώνει. Βεβαίως η πρώτη αιτία της καταστροφής είναι η μοναδική – παγκοσμίως – η ηλιθιότητα των εμπνευστών της συνδιοίκησης των ΑΕΙ και της εκλογής των Πρυτάνεων από φοιτητές κατά 40%. (Δι’ ενός και μόνον κομματικού εκπροσώπου μάλιστα!). Βεβαίως η Αριστερά το εκμεταλλεύεται. Ασφαλώς οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας δεν το ανέτρεψαν. Αλλά οι καθηγητές αν είχαν συνείδηση της θέσης τους έπρεπε να το είχαν αποτρέψει παραιτούμενοι συνολικά και ομόφωνα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το Κράτος και η πολιτική ηγεσία στραγγαλίζουν την Παιδεία μέσω μιας γραφειοκρατίας που σαν ψαρόκολλα καθυστερεί κάθε αυτόνομη απόφαση των ιδρυμάτων. Αυτοί είναι οι πιο άχρηστοι και περιττοί από όλους. Όλοι εκείνοι που μας παρουσιάζονται, προεκλογικά, με το περίβλημα μιας ελκυστικής συσκευασίας οραμάτων, ιδεών και ελπίδων. Μετά, η συσκευασία απορρίπτεται και κάθονται στην πλάτη μας σαν τσιμπούρια μαζί με όλες τις ορδές και τις «υπηρεσίες» που έχουν φροντίσει να περιφρουρήσουν τα κεκτημένα τους. Εμείς είμαστε δυστυχώς «τα κεκτημένα» τους.


Δ΄ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ [1]

«Όσοι μελέτησαν την τέχνη του διοικείν,
έχουν πειστεί ότι η τύχη των κρατών
εξαρτάται κατά βάση από την
εκπαίδευση των νέων»
(Αριστοτέλης, Στάγειρα Χαλκιδικής).

Εμείς, λοιπόν, οι άθλιοι Νεοέλληνες, φροντίζουμε να εκπαιδεύσουμε τους νέους μας με τον χειρότερο τρόπο: Με σημαία την υποκρισία, με υπέρτατη αξία την περιφρόνηση του άλλου και με καθημερινή πρακτική την αυτοκαταστροφή μας, θεωρούμε την ασυδοσία ελευθερία, τον φασισμό δημοκρατία, την κουτοπονηριά ευφυΐα και τον αλληλοεμπαιγμό εποικοδομητικό διάλογο.
Σύμβολα, θεσμοί, αλλά και πρόσωπα, διασύρονται με βαρβαρότητα, τη στιγμή που προβάλλονται σε όλη την επικράτεια θέσεις ασήμαντων ανθρώπων, που συστηματικά δηλητηριάζουν και διαλύουν την κοινωνία μας. Όλοι αυτοί που με «ιερή» αγανάκτηση, δήθεν «παλεύουν» για μια καλύτερη Ελλάδα και δήθεν νοιάζονται για τη δύσμοιρη νεολαία μας, δίνουν εμφαντικά το παράδειγμα της  υ π ο κ ρ ι σ ί α ς, της εξαπάτησης, της περιφρόνησης, ακόμα και της υποτίμησης της νοημοσύνης των άλλων.
Τα πράγματα όμως, έχουν φτάσει στο απροχώρητο: Η Ελλάδα διασύρεται στο εξωτερικό όσο δεν φαντάζεται ο (εθισμένος στην αθλιότητα) Έλληνας πολίτης. Οι Ευρωπαίοι, αλλά και όλη η υφήλιος, απορεί με την πλήρη αναρχία και ασυδοσία που υπάρχει στην χώρα μας. Η οικονομία μας πλήττεται βάναυσα, το εμπόριο καταρρέει, ο τουρισμός καταστρέφεται και εμείς συζητάμε στα «παράθυρα». Τα ΜΜΕ – με λίγες εξαιρέσεις – παραπληροφορούν και αποπροσανατολίζουν.
Κι’ έτσι, η νεολαία μας ξεκινάει τη βραδιά της στη μία το πρωί, τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν, τα θανατηφόρα δυστυχήματα πολλαπλασιάστηκαν και μαζί τους πολλαπλασιάζονται αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, κουλτουριάρηδες της συμφοράς, φασιστοειδή και (δήθεν) προστάτες του λαού. Και η χώρα μας οδεύει ολοταχώς εκτός της οικονομικής καταστροφής και σε κοινωνική και πολιτική παρακμή.
Ίσως μόνο η σοφή διαπίστωση του Γερμανού φιλοσόφου Arthur Schopenhauer (1788-1860) μπορεί να μας παρηγορήσει:
«Η αλήθεια περνάει τρία στάδια: πρώτο γελοιοποιείται, μετά πολεμάται και τελικά γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη».


[1] Βλέπε και sigmasigma@otenet.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: