ΚΟΜΜΑΤΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Όποια κυβέρνηση και όποιος υπουργός Παιδείας που θα τολμήσει να εκδιώξει κλωτσηδόν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τα κόμματα, θα μείνει στην ιστορία: Ως ο άνθρωπος που θα απαλλάξει την ελληνική παιδεία από το μεγαλύτερο καρκίνωμα και θα επιτρέψει στους λαμπρούς πανεπιστημιακούς δασκάλους και φοιτητές μας, να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, προκειμένου να αναβαθμιστεί η παιδεία και να προοδεύσει η κοινωνία στο σύνολό της.

Τα κόμματα σαν μία ένωση φυσικών προσώπων που επιδιώκουν ενεργώς στην άσκηση χάραξης της πολιτικής θέλησης του ελληνικού λαού και του κράτους, ως λειτουργίας του πολιτεύματος για το καλό του τόπου και των πολιτών του, από πυλώνες της δημοκρατίας, της ευνομίας και της προόδου, έχουν καταντήσει «μηχανές» παραγωγής αναξιοκρατίας, μισαλλοδοξίας, τεμπελιάς, ρουσφετιού, απαξίωσης των πάντων, δογματισμού και τελικά απόλυτης «τύφλας» (αντί προβληματισμού και παραγωγής ιδεολογίας). Με τις μεθόδους τους, δεν σέβονται κανέναν και τίποτε, προάγουν την αναξιοπρέπεια, την ακρισία και υποβαθμίζουν διαρκώς την αισθητική μας. Δεν θέλουν ανθρώπους με ανοιχτό, ανεξάρτητο και δημιουργικό μυαλό, που να «αγκαλιάζουν» τους γύρω σ’ έναν εναλλασσόμενο αγώνα αντιπαράθεσης και σύνθεσης. Τα κόμματα κατάντησαν τα πανεπιστήμια αχούρια, που – αν δεν είσαι εθισμένος στην αθλιότητα – ντρέπεσαι να μπεις. Έκαναν πολλούς πανεπιστημιακούς, ουραγούς των αιώνιων φοιτητών-συνδικαλιστών και έγιναν ιδεώδεις «φωλιές» (κομματικοί σωλήνες) εκκόλαψης μετρίων, με εξασφαλισμένη και σπουδαία καριέρα σε κάθε επαγγελματικό χώρο.

Αυτά φυσικά τα γνωρίζουν πολύ καλύτερα απ’ όλους εμάς, η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, αλλά και των πανεπιστημιακών. Που κρατούν αηδιασμένοι αποστάσεις, ενώ θα έπρεπε να ηγηθούν εκστρατείας εξοβελισμού των ελαχίστων, που όχι απλά αμαυρώνουν την εικόνα, αλλά την δημιουργούν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα.

Όσο, όμως, κανείς δεν τολμά να αντισταθεί στα όσα απίστευτα συμβαίνουν, είναι επόμενο να βλέπουμε φαινόμενα όπως του σημερινού υφυπουργού παιδείας, που απαγόρευσε την προσφορά ιδιωτικής εταιρείας για την βελτίωση των κτιριακών εγκαταστάσεων και επομένως, των συνθηκών μάθησης σχολείου του νομού Θεσσαλονίκης! Ο υφυπουργός αυτός, πανικοβληθείς από ερώτηση βουλευτών υποτάχθηκε ουσιαστικά και αμέσως στα κελεύσματα της κομματικής συντεχνίας, μιας συντεχνίας που τον ανέδειξε μέχρι τον υπουργικό θώκο, επιβραβεύοντάς τον για την ανυπακοή του στους νόμους του κράτους      (πιο πρόσφατος: Νόμος Διαμαντοπούλου). Μην περιμένετε βέβαια από τον εν λόγω υφυπουργό να βάλει π.χ. τέρμα στο εξοργιστικό φαινόμενο 4.700 εκπαιδευτικών που επικαλούνται ψυχολογικά προβλήματα και αποφεύγουν να πάνε να διδάξουν στα σχολεία, με κόστος για τον φορολογούμενο 500 εκατομμύρια ευρώ σε μια πενταετία                   (4.700 Χ 1.500/μήνα Χ 14 μήνες Χ 5 χρόνια). Η συναδελφική του αλληλεγγύη, δεν το επιτρέπει! Τα παιδιά, που χαντακώνονται, δεν μετράνε βέβαια.

Η μόνη ελπίδα για να επανεκκινήσει  η οικονομία της καταλαβωμένης Ελλάδας, είναι η ανάπτυξη μιας ορθής, δίκαιας μη κερδοσκόπου και ωφέλιμης και για την κοινωνία, ιδιωτικής πρωτοβουλίας με κοινωνική υπευθυνότητα, με σεβασμό στο περιβάλλον, με υψηλό επίπεδο παρεχόμενης ποιότητας και λογικές τιμές. Βλέπετε, όμως, οι κρατικοδίαιτοι πολιτικοί και επίδοξοι σωτήρες μας, δεν θέλουν την ευημερία του λαού, αφού έτσι θα χάσουν όλη τους την εκλογική πελατεία και θα μείνουν, όπως τους αξίζει, στα αζήτητα. Θέλουν την νεολαία κομπλεξική, αδύναμη, μίζερη και σε απόγνωση, για να μεσουρανούν όλοι αυτοί οι… ανύπαρκτοι. Θέλουν να πνίξουν, να μηδενίσουν, να εξαφανίσουν κάθε αξιέπαινη πρωτοβουλία. Δεν πιστεύουν, οι «νάνοι» αυτοί του πνεύματος, στην πιο σημαντική ίσως προσφορά του ανθρώπου, τον εθελοντισμό. Τον μισούν θανάσιμα, διότι τους χαλάει την πιάτσα!

Ένα άθλιο, φαύλο και διεφθαρμένο κράτος όπως το σημερινό, έχει δύο τεράστια πλεονεκτήματα γι’ αυτούς. Κρατάει την κοινωνία σε φτώχεια και σκοταδισμό!

                   (Βλέπετε και Στέλιο Σταυρίδη, εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»).