Η ανεργία σήμερα είναι
ανεξέλεγκτη και κινείται σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα και ίσως ξεπεράσει το 25%.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν βρίσκουν σήμερα δουλειά στην Ελλάδα. Όμως
κάθε απόπειρα να αλλάξουν τα πράγματα ώστε να αρχίσει να απορροφάται η ανεργία,
προσκρούει στις αντιδράσεις των «βολεμένων».
Όπως προσκρούει και κάθε απόπειρα εξορθολογισμού του συστήματος που έχει
διαμορφωθεί με γνώμονα το «βόλεμα» μιας
μερίδας του πληθυσμού εις βάρος των υπολοίπων. Στην Ελλάδα έχει επιβληθεί τις
τελευταίες δεκαετίες ένα είδος δικτατορίας των «βολεμένων». Αυτοί ορίζουν τα πάντα.
Α΄
ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ
Οι «βολεμένοι» ανάγονται σε πολλές κατηγορίες. Υπάρχουν οι «βολεμένοι» του Δημοσίου, οι «βολεμένοι» των ΔΕΚΟ, οι «βολεμένοι» στην
Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι «βολεμένοι» των Συντεχνιών και των κλειστών
επαγγελμάτων, οι «βολεμένοι» των πάσης
φύσεως συμφερόντων που κινούνται γύρω
από το κράτος. Όλοι αυτοί δεν επιτρέπουν να γίνει τίποτε, να γίνουν
μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που θα έθιγαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα
συμφέροντά τους. Αντίθετα, φρόντιζαν οι νόμοι να περιλαμβάνουν διατάξεις που
τους εξυπηρετούσαν, κατά τρόπο προκλητικό. Από
σ κ α ν δ α λ ώ δ η εργασιακά, επαγγελματικά ή ασφαλιστικά π ρ ο ν
ό μ ι α, μέχρι κ ρ α υ γ α λ έ ε ς
φοροαπαλλαγές.
Τις τελευταίες δεκαετίες ο
αριθμός των «βολεμένων» διαρκώς
αυξανόταν και κάποια εποχή ίσως έφθασαν να αποτελούν την πλειονότητα του
πληθυσμού. Όμως σημασία έχει ότι το δικό τους «βόλεμα» γινόταν εις βάρος όλων των άλλων. Για να διαθέτει
εργασιακά προνόμια ο υπάλληλος σε μία ΔΕΚΟ,
πλήρωνε για αυτά κάποιος άλλος κοινός θνητός. Για να διατηρεί μία επαγγελματική
κατηγορία ερμητικά κλειστό τον χώρο της, επιβαρυνόταν το σύνολο της κοινωνίας
που πλήρωνε ακριβότερα τις παρεχόμενες από αυτήν υπηρεσίες. Για να απολαμβάνουν
κάποιοι ειδικό φορολογικό καθεστώς, πλήρωναν περισσότερους φόρους οι υπόλοιποι
φορολογούμενοι.
Οι «βολεμένοι» συνίσταντο σε όλες εκείνες τις κατηγορίες πολιτών που
είχαν την δυνατότητα να π ι έ ζ ο υ ν το πολιτικό σύστημα και να πετυχαίνουν αυτό
που τους εξυπηρετούσε. Όσοι κινούνταν στις παρυφές των κομμάτων και του
πελατειακού κράτους, είχαν την δυνατότητα να διορίζονται σε θέσεις του
δημοσίου. Όσοι συμμετείχαν στην Εθνική
Αντίσταση και όσοι δεν συμμετείχαν, αλλά προνόησαν νωρίτερα για το μέλλον
τους ή το μέλλον των παιδιών τους, εντάχθηκαν στην ΠΟΑΕΑ – οργάνωση προσκείμενη και ελεγχόμενη από το ΠΑΣΟΚ – και διορίστηκαν χιλιάδες στο
δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Μόνο στον Νομό
Καστοριάς κατέγραψα δεκάδες διορισμούς παιδιών αντιστασιακών ή και παιδιών απόντων από την Εθνική Αντίσταση, επειδή ήταν στελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ και είχαν την εύνοια του τοπικού
άρχοντα.
Όσοι ανήκαν σε
επαγγελματικές κατηγορίες που μπορούσαν να επηρεάζουν το σύστημα, πετύχαιναν
ιδιαίτερο προστατευτικό καθεστώς για το επάγγελμά τους. Όσοι ανήκαν σε
συντεχνίες που είχαν την δυνατότητα να ε κ β ι ά ζ ο υ ν με α π ε ρ γ ί ε ς και άλλα μέσα το κοινωνικό σύνολο, πετύχαιναν
με την σειρά τους ε ι δ ι κ ή μεταχείριση και
εργασιακά προνόμια.
Με τα χρόνια οι «βολεμένοι» έγιναν τόσοι πολλοί, ώστε το
σύστημα δεν τους αντέχει πλέον. Ο κύριος λόγος για τον οποίο πτώχευσε η χώρα
μας είναι διότι δεν μπορούσε να συντηρήσει τόσους «βολεμένους». Το ελληνικό δημόσιο υπερχρεώθηκε διότι σκορπούσε
μισθούς σε δυσανάλογα μεγάλο αριθμό υπαλλήλων και συντάξεις σε δυσανάλογα
μεγάλο αριθμό συνταξιούχων, σε σχέση προς τον ενεργό πληθυσμό. Η παροχή πρόωρων
συντάξεων ακόμη και σε άτομα κάτω των 50 και 40 ετών αποτελούσε και αυτή είδος «βολέματος». Και με τόσους «βολεμένους», επόμενο ήταν να
περιορίζεται διαρκώς η εγχώρια παραγωγή. Έτσι η Ελλάδα κατέστη χώρα
υπερχρεωμένων καταναλωτών.
Β΄
ΤΟ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Το πολιτικό, κοινωνικό και
οικονομικό σύστημα που διαφεντεύει τον τόπο μας είναι πανίσχυρο, είναι το
κράτος, και η Δικτατορία των βολεμένων σιγονταρισμένη από την
κομματοκρατία και τους πολιτικούς για πελατειακούς και μόνον λόγους, κατέστησε
την Δικτατορία των βολεμένων ένα πανίσχυρο κλαμπ. Όποιος
προσπάθησε να τα βάλει μαζί του απέτυχε οικτρά και υπέστη τις συνέπειες. Αν
ήταν πολιτικός, καταψηφίστηκε. Αν ήταν υπουργός, αποπέμφθηκε από την Κυβέρνηση.
Αν ήταν δημόσιος λειτουργός, πολεμήθηκε ανηλεώς, αν είναι έντιμος και θαρραλέος
αρθρογράφος (όπως ο υποφαινόμενος) κόβεται από τα τοπικά έντυπα ενημέρωσης και
τα ηλεκτρονικά. Διότι το σύστημα των «βολεμένων»
έχει και ένα μεγάλο σύμμαχο: Τα ΜΜΕ.
Όσες φορές γινόταν απόπειρα να θιγούν συμφέροντα των «βολεμένων», τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης έσπευδαν να δώσουν βήμα
στους θιγόμενους και ασκούσαν τέτοια πίεση, ώστε η Κυβέρνηση αναγκαζόταν να
υποχωρήσει.
Καμιά πολιτική δύναμη δεν
μπορούσε να αντισταθεί στην Δικτατορία
των «βολεμένων». Ό,τι γινόταν στον
τόπο μας, ήταν προς δική τους εξυπηρέτηση. Η Ελλάδα κατάντησε χώρα αναξιοκρατίας,
άνισης μεταχείρισης και ειδικών προνομίων. Φτάσαμε να εργάζονται οι μισοί
Έλληνες για λογαριασμό των άλλων μισών. Και τώρα, λόγω της κρίσης που
δημιούργησαν οι «βολεμένοι», οι
πραγματικά εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δεν βρίσκουν πλέον δουλειά. Κάθε
δοκιμαστική προσπάθεια κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών μεταβολών για
βέλτιστο αποτέλεσμα, προσκρούει έντονα στην αντίδραση των βολεμένων και σε πολλούς πολιτικούς.
Ταυτόσημο με το παραπάνω
άρθρο είναι και το εξής:
Μοναδική η ευκαιρία
ριζοσπαστικών και πρωτοποριακών τομών και μέτρων κρατικής ανασυγκρότησης και
ανατροπής του βλαπτικού και αηδιαστικού πελατειακού συστήματος και κράτους.
Η κυβέρνηση παλεύει, με
νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της Τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Επιλέγει την εκδοχή
της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά.
Το καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των
κομματανθρώπων ταμπού: Ρωτήστε, πόσοι «ειδικοί
σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολιάζουν απράγμονες στο Μέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο
μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες»
υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του
Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι.
Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Βουλής, τι
συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων[1].
Ο εξωφρενικός δανεισμός (εν
ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει την χώρα σε απώλεια
της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της
εξουσίας. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπεία κυβέρνηση επιλέγει
την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού
κράτους. Επιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων,
συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος
θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Έτσι μεταβάλει η
κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σ ι σ ύ φ ε ι ο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη
ματαιοπονία. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει την
συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού,
κατάλυση του πελατειακού κράτους.
Η Τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή
και την αθλιότητα της κομματοκρατίας.
Όμως τα όσα εκβιαστικά
απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας,
επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Να
δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να
τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης,
ανατροπής του πελατειακού κράτους.
Ζητάει η Τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός,
δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες
δημοσίων υπαλλήλων. Η κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει
την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά:
Εντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα»,
δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς
αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία),
αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή
αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το
αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον
παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην Τρόικα.
Ο άλλος τρόπος, η
διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της Τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική
κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης
του κράτους». Ο πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το
χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της
κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Αν
πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία,
στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος
άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Και μια καθολική
συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές
για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα
ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά
χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να
κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της Τρόικας
για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων:
Η Τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την
«ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό,
της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Μια ανιδιοτελής (και προπάντων
οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για
να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να
αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους
δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.
Κόπτεται η Τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και
φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η
φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Αλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή
πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα
πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Ελλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση
να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την Τρόικα
κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής»
ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες,
τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού
κράτους.
Κοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας,
δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα
μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε ρεαλιστικά και με συνέπεια, από
το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, την γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη
συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Το δίλημμα για την ελληνική κοινωνία
είναι ξεκάθαρο: ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό
πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του
κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην
αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης
συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.
Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς,
με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία.
Όμως τουλάχιστον από την Ιστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που
επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη
οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Και το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας
κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.
Οι εκπλήξεις γεννιούνται,
δεν υπαγορεύονται[2]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου