ΟΙ ΕΥΤΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ (ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ) ΔΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Α. Όλες τις συμφορές της ανθρωπότητος, που καταγράφονται στις τρεις τελευταίες χιλιετίες της παγκόσμιας ιστορίας, προκάλεσαν οι πόλεμοι, οι σφαγές, οι υποδουλώσεις, οι κατακτήσεις εδαφών, οι διαμελισμοί κρατών, η τυραννία, η εξαθλίωση και πείνα των λαών, η διαιώνιση των εχθροτήτων, θρησκευτικών και εθνολογικών, η αρπακτικότητα, το έγκλημα, η βία σωματική και ψυχολογική, τα βασανιστήρια και η αδικία.

Όλα αυτά τα δεινά, υποκινούσαν αχρείους και βάναυσους διεκδικητάς της εξουσίας, μονάρχες, στρατοκράτες, θρησκευτικούς ηγέτες, αυτοκράτορες και κατά τους τελευταίους αιώνες όχι μόνον από δεσποτικά καθεστώτα, αλλά και περιβεβλημένα με μανδύα δημοκρατικό! Αυτές οι μάστιγες της ανθρωπότητας  έρχονται και παρέρχονται, τα συντελεσθέντα εγκλήματα ξεχάστηκαν, παρεγράφησαν, οι δολοφόνοι όμως της ανθρωπότητας (όχι όλοι ευτυχώς) παραμένουν στη μνήμη των Εθνών και των λαών εξωραϊσμένοι, υμνολογούμενοι     και δοξολογούμενοι από πασίγνωστους «διανοουμένους», «δημοσιογράφους», ανθρώπους της διαπλοκής, στυγνούς, αδίστακτους επιχειρηματίες, ανελέητους και χωρίς αισθήματα, ανθρωπιά, αυλόδουλους, χειροκροτητές, εξωνημένους, οι οποίοι για να διατηρήσουν τα κεκτημένα, την προσοδοφόρο καρέκλα, αποθεώνουν τους αυθέντες τους, αποσιωπώντας ή εξευγενίζοντας τις κακουργίες τους.

Είναι το χειρότερο των εγκλημάτων, το πλέον αποτρόπαιον, να χρυσώνουν το χάπι, να διαστρεβλώνουν την αλήθεια, να συγκαλύπτουν τα παγκόσμια γεγονότα, να επιχρυσώνουν τις ατιμίες και προδοσίες των πατρώνων τους (αφεντικών) και να παρέχουν άλλοθι για πράξεις και παραλείψεις στρεφόμενες κατά του Έθνους, της Πατρίδας, των πολιτών.

Σ’ αυτήν την πρωτοφανή απάτη, τις πλαστογραφήσεις και παραχαράξεις, στη διαιώνιση δηλαδή του ψεύδους, συντρέχοντος και του ατομικού συμφέροντος του άμοιρου πολίτη, οφείλονται η άγνοια και η παραπλάνηση των λαών, που αφομοιώνουν τα ψεύδη και αποδέχονται ως μεγάλες μορφές της πολιτικής, ως είδωλα, ανεπάγγελτους, αστράτευτους, ανοικτίρμονες, άσπλαχνους, εκδικητικούς, φαύλους, πουλημένους στους ισχυρούς της γης.

Β. Ο Ελληνισμός, για τους γνωρίζοντας την Ιστορίαν, αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες, σ’ έναν εχθρικό κόσμο, υπό συνεχή απειλή ολοκληρωτικού του αφανισμού. Μήλον της Έριδος, οι γεωγραφικές του εστίες στη συμβολή δύο ηπείρων, τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, η ορθόδοξη πίστη και οι δημοκρατικές του παραδόσεις. Αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει παλινδρομικές εισβολές (κατ’ αντίθετον διεύθυνση, πορεία), διεισδύσεις, κατοχές, σκλαβωμούς και ερημώσεις, εδαφικές συρρικνώσεις, ξεριζωμούς.

Ο Ελληνισμός αντιστέκεται ολομόναχος, χωρίς ιστορικούς συμμάχους, χωρίς φιλία, ενώ οι άλλοι (εχθροί μας) συνασπισμένοι και επιθετικοί, μας παρασύρουν σε αμυντικούς πολέμους. Η Ελληνική ιστορία, έχει μια ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη, είναι ιστορία αδιαλείπτων αγώνων για επιβίωση. Αμύνεται απεγνωσμένα ο Ελληνισμός, υπερασπιζόμενος την εδαφική του ακεραιότητα, την Ελληνική του  υπόσταση, την Ορθοδοξία, τη γλώσσα, τις δημοκρατικές παραδόσεις, τα ιερά και όσια της Ελληνικής φυλής. Ο Ελληνισμός δεν είχεν, ούτε έχει αδελφούς (ελάχιστες εξαιρέσεις), ούτε συμμάχους, ούτε εταίρους, συναντιλήπτορες, υπερασπιστές και συμπαραστάτες, πλην μόνος ανθίσταται με σθένος και ηρωϊσμό εναντίον κάθε επιβουλής.

Γ. Ο άγριος ανταγωνισμός των Δυνάμεων της Δύσης και του Βορρά στον Ελληνικό χώρο – επίμαχο γεωστρατηγικό σταυροδρόμι – εμπόδισε να αναδειχθεί η Ελλάδα από την Επανάσταση κι όλας του 1821, σε ισχυρό Έθνος με ολόκληρο τον Ελληνισμό στους κόλπους του. Αυτό το Έθνος, χωρίς την εχθρότητα των ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, θα εξελισσόταν σταδιακά, χάρη στο αναγεννητικό του σφρίγος, σε μια ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, σε σημαντικό παράγοντα επιρροής και διεθνούς ακτινοβολίας.

Δ. Αν και το φιλελληνικό κίνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παρέμεινε αποκλειστικά λαϊκό, οι Κυβερνήσεις των Η.Π.Α. ενδιαφέρονταν περισσότερο για την εύνοια του Σουλτάνου, παρά για την Ελληνική Ελευθερία. Τις πρώτες επίσημες Φιλελληνικές – σύμφωνα με την Αμερικανική δημοκρατική παράδοση – διακηρύξεις, διαδέχθηκε η ερήμην του φίλου Αμερικανικού λαού φιλοτουρκική – πολιτική, με αποκορύφωμα τα τελευταία πενήντα χρόνια, που σαν μεγάλη Δημοκρατική δύναμη, έχοντας οικονομικές βλέψεις, εμπορικά ωφελήματα και στρατηγικά συμφέροντα, εναγκαλίζονται τους Τούρκους και τους καθιστούν «χωροφύλακες» και δεκανίκια της Δύσης.

Ε. η παρατηρούμενη τελευταία υποτέλεια – Ίμια, Οτσαλάν,      S-300 – συμπαράσταση στο ΝΑΤΟ, αποτελεί σύνδρομον, σύνολο συμπτωμάτων πολλών δεκαετιών. Επί ενάμισι αιώνα καλλιεργείται επιμελώς στην κοινή γνώμη η αντίληψη ότι η εξάρτηση από ξένες δυνάμεις είναι δεδομένη, αναγκαία, ότι αποκλείεται η άσκηση υπερήφανης αδέσμευτης Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ότι η Ελλάδα χρειάζεται προστάτες, ότι η ξενοκρατία αποτελεί αναπότρεπτο κακό, ιστορική αναγκαιότητα. Ο προοδευτικός για την εποχή του, Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης έλεγε το 1833: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν θα μπορέσει να αξιώσει ποτέ την άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέμενε ότι: «μόνον με την πρόσδεση της Ελλάδος στο Αγγλικό άρμα θα πραγματωθούν οι Εθνικές διεκδικήσεις». Η ιστορία τον διέψευσε παταγωδώς. Ο Γεώργιος Παπανδρέου θεωρούσε «ουτοπία την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική».